Τετάρτη 7 Φλεβάρη. Το βασικό που πρέπει να έχουν υπόψη τους όσες / όσοι παρακολουθούν την ασταμάτητη μηχανή, είναι ότι σ’ αυτό που σερβίρεται σαν «διαπραγμάτευση» η Αθήνα είναι που έχει τις απαιτήσεις, αλλά επίσης δεν έχει πια κανένα, ΚΑΝΕΝΑ, χαρτί στα χέρια της. Δεν μπορεί να βάλει «βέτο» σε καμία απ’ τις δύο διεθνείς διαδικασίες που έχουν τα Σκόπια μπροστά τους (έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε., είσοδο στο νατο), ύστερα απ’ την καταδίκη της απ’ το διεθνές δικαστήριο της Χάγης, για το «βέτο» του 2008… Θεωρητικά θα μπορούσε να αδιαφορήσει γι’ αυτήν την καταδίκη. Όμως αν παραβιάσει απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου τότε θα είναι «με τη βούλα» κράτος παρίας.
Συνεπώς, στη χειρότερη περίπτωση για την δημοκρατία της μακεδονίας, θα προχωρήσει σε ε.ε. και νατο, με το τυπικό όνομα που έχει στον οηε: f.y.r.o.m. Αλλά αυτό στην πράξη, στην γραφειοκρατία, σε διάφορα έγγραφα, και σε διάφορα logo κλπ θα γίνεται (σκέτο) macedonia – όπως συμβαίνει ήδη, εδώ και χρόνια. Εξάλλου είναι ήδη διεθνής γελοιότητα ότι απ’ τα κράτη που προέκυψαν απ’ την διάλυση της γιουγκοσλαβίας, μόνο στη δημοκρατία της μακεδονίας έχει μείνει κολλημένο, εδώ κι εκεί, το «πρώην γιουγκοσλαβική». Δεν υπάρχει «πρώην γιουγκοσλαβική» σερβία, κροατία ή σλοβενία… Λες και η γιουγκοσλαβία ήταν μόνο αυτό το μικρό κομμάτι γης…
Σε σχέση με την «καταγωγή απ’ τον μεγΑλέκο», αυτό ήταν το ηλίθιο κλισέ των φασιστών του μακεδονικού κράτους (όπως και του ελληνικού), και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το ξεφορτωθούν, η τωρινή κυβέρνηση αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της μακεδονικής κοινωνίας. Ξέρουν ότι είναι σλάβοι, ξέρουν ότι κατέβηκαν μέχρι περίπου τον 40ο παράλληλο προερχόμενοι από βορειότερα μέσα στη βαλκανική χερσόνησο τον 6ο ή τον 7ο μ.χ. αιώνα.
Η «σύνθετη ονομασία» είναι, απλά, μια παρηγοριά για την Αθήνα, για να μην «νοιώσει εντελώς ξεφτυλισμένη». Θα μείνει μόνο για ελληνική χρήση… Και πάλι macedonia θα είναι το όνομα στην τρέχουσα διεθνή χρήση. (Και φυσικά κάτι ιδέες τύπου θεία Λίτσα, περί «αμετάφραστου» κλπ, πάλι για ελληνική κατανάλωση είναι).
Κι ως εκεί. Τα περί εξαφάνισης του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής γλώσσας είναι έξω από οποιαδήποτε λογική, και άρα συζήτηση. Το μέγιστο, λοιπόν, που θα μπορούσε να εμφανίσει η ελληνική πλευρά οποιαδήποτε στιγμή, τώρα ή στο μέλλον, σαν «επιτυχία» μιας συμφωνίας θα ήταν ό,τι αφορά τις αναφορές σε μεγΑλέκους κλπ, και – πιθανόν – η προσθήκη κάποιας λέξης στο όνομα της δημοκρατίας της μακεδονίας. Ούτε άλλες αλλαγές στο σύνταγμα (έχουν γίνει ήδη καμιά 30αριά), ούτε διαγραφή της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας…
Μπορεί, όμως, να τα πουλήσουν αυτά σα «νίκη» οι φαιορόζ στο εσωτερικό; Όχι. Και (εκτιμάμε) δεν ήθελαν ποτέ την αναγνώριση μιας «εθνικής ήττας» που εκ των πραγμάτων θα τους εξέθετε σε μια «εθνική οργή» μεγαλύτερη από εκείνη που έφαγε τον Παπαντρέου τον Γ.
Κανείς δεν θα ήθελε να αναλάβει τέτοια ευθύνη! Όλοι (και οι τωρινοί, και οι προηγούμενοι) θέλουν να συνεχίσουν να εμφανίζονται με «εθνικά καθαρά χέρια», παρατείνοντας την εκκρεμότητα…
Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια άλλη στιγμή…