Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.
Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.
Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…
Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.
Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;
Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!
Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.
Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…