Month: January 2018

Συρία 2

Κυριακή 21 Γενάρη. Ορισμένοι πιστεύουν (ή βολεύονται να πιστεύουν) ότι η τουρκική επίθεση στον κουρδικό θύλακα της Afrin σηματοδοτεί ένα είδος τελικής, οριστικής ρήξης ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον. Διαφωνούμε. Η Ουάσιγκτον ρητά άφησε ακάλυπτο τον θύλακα, και μπορεί να κάνει το ίδιο και για τις ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη. Παρά τις βαριές κουβέντες (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας) κανείς απ’ τους δύο δεν έχει συμφέρον σε οριστικό διαζύγιο για όσο καιρό μπορούν να βρεθούν προσωρινές, συναινετικές λύσεις. Κι αυτό είναι εφικτό· υπό την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον θα κρατήσει (και θα επεκτείνει) τις βάσεις της στη βόρεια και ανατολική συρία.

Φυσικά ούτε η Άγκυρα, ούτε η Μόσχα ούτε η Τεχεράνη ούτε η Βαγδάτη ούτε το Πεκίνο χαίρονται με τις αμερικανικές βάσεις. Είτε στη συρία βρίσκονται, είτε στο ιράκ, είτε στο κατάρ, είτε στο αφγανιστάν… Προηγείται, όμως ο ρεαλισμός. Αυτό το είδος της επίμονης (αμερικανικής) στρατιωτικής παρουσίας είναι δύσκολο να το ξηλώσει μια κι έξω κανείς χωρίς έναν all out πόλεμο – ή την σοβαρή απειλή του. Ο ρεαλισμός συμβουλεύει λοιπόν την έστω «βήμα βήμα» βελτίωση των θέσεων του καθενός. Λιγότερο ή περισσότερο ευχαριστημένοι, αυτοί την στιγμή, όλοι έχουν κερδίσει κάτι (όχι ασήμαντο) στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι μια οριστική μοιρασιά; Μεσομακροπρόθεσμα όχι, δεν είναι…

Εν τω μεταξύ, όπως είχε πει κι εκείνος ο Κέυνς, «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί»…

(φωτογραφία: παρά την τουρκική σημαία, αυτοί που ποζάρουν είναι free syrian army… Απ’ την μεριά της A’zaz…)

Συρία 3

Κυριακή 21 Γενάρη. Το καταλαβαίνουν όλοι – εκτός απ’ τα καθε φορά βατράχια του βάλτου. Η διάρκεια των “κερδών” στο συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης θα κριθεί αλλού. Το καταλαβαίνει απόλυτα το σκληρά πραγματιστικό τουρκικό καθεστώς: αν είχε κανείς το ενδιαφέρον να παρακολουθήσει την μεθόδευσή του, εδώ και πολλούς μήνες, γι’ αυτήν την εισβολή που ξεκίνησε χτες, θα παραδεχόταν ότι τα αφεντικά του ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πως και πότε.

Οι εκτιμήσεις περί άμεσης εισβολής γυρόφερναν στις γνώμες των κάθε είδους ειδικών εδώ και πολλούς μήνες. Δεν δώσαμε σημασία, και σωστά: έλειπαν οι “παράπλευρες” προϋποθέσεις, που έχουν σημασία. “Δέκα μέτρα – μία κόβε” έλεγε μια παλιά παροιμία των ραφτάδων· περί αυτού πρόκειται. Και ακριβώς γι’ αυτό εικάζουμε ότι η πορεία κατάληψης του θύλακα της Afrin θα έχει “διέσεις” και “υφέσεις”…

Παρότι ήδη κατέχει συριακή επικράτεια (για χάρη των σύριων proxies της φυσικά) η Άγκυρα, και παρότι θα την επεκτείνει ευκολότερα ή δυσκολότερα, θα συντάσσεται μελλοντικά όπως κάνει ήδη με εκείνους (Μόσχα, Τεχεράνη) που θα ζητούν με κάθε ευκαιρία την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Του αμερικανικού στρατού που κάνει ακριβώς το ίδιο: «απρόσκλητος» απ’ την Δαμασκό κατέχει γη για χάρη των δικών του proxies.

Γιατί; Επειδή στρατηγικά (και όχι κατ’ ανάγκην τακτικά, αν και αυτό έχει συμβεί) η Άγκυρα είναι αντίθετη με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο ηγεμονίας μέσω του χάους στη μέση Ανατολή – και όχι μόνο.

Μην παραξενευτείτε αν ακούσε κάποια στιγμή στο σχετικά κοντινό μέλλον ότι κάποιοι απ’ τους μπαρουτοκανισμένους σύριους proxies της Άγκυρας πολεμούν στις γραμμές των αφγανών ταλιμπάν… Και μάλιστα στις «ειδικές δυνάμεις» τους…

(Αααα… Εννοείται ότι η αντιαεροπορική άμυνα του Άσαντ, που απειλούσε – δήθεν – ότι θα ρίξει όποιο τουρκικό αεροπλάνο περάσει την μεθόδιο, κάνει ότι δεν βλέπει… Μόνο 72 αεροπλάνα ήταν αυτά που βομβάρδισαν θέσεις των ypg. Ούτε καν 73, να αγανακτίσεις λέγοντας «ως εδώ!»… Τι λέγαμε; )

Ο αντιβασιλέας ξεπόρτισε

Κυριακή 21 Γενάρη. Ο βασιλιάς ψοφιοκούναβος είναι απασχολημένος. Μετά την αυτο-ανακήρυξή του σαν ο εξυπνότερος αμερικάνος πρόεδρος (και ίσως άνθρωπος) ever, προπονείται εντατικά για να διεκδικήσει τον τίτλο του grand master στο σκάκι· αφήνοντας τον άλλον, τον σαχλό Πούτιν, να προσπαθήσει να επιδείξει την υγεία του βουτώντας σε παγωμένα νέρα… Πφφφφ. Ποιος έξυπνος πρόεδρος στον κόσμο θα έμπαινε σε νερό με πάγο από πάνω;

Ευκαιρίας δοθείσης ξεπόρτισε ο (τωρινός) αντιβασιλιάς. Ο Pence. Για μικρή περιοδεία στη μέση Ανατολή: Κάιρο, Αμμάν, Τελ Αβίβ. Στα σίγουρα: σε συμμάχους. Στο ισραήλ θα του γίνει “θερμή υποδοχή” – γιατί όχι; Αν πρόκειται να διαδεχθεί τον βασιλιά ψοφιοκούναβο μόλις αυτός ο τελευταίος αποφασίσει ότι λείπει απ’ την ένδοξη ζωή του ένα ταξίδι στον Άρη, καλό είναι να έχει μια πρώτη γνωριμία· μια πρώτη εξοικείωση με «θερμά σημεία». «Θερμά» απ’ την άποψη του αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν περιέλαβε και την Αθήνα σ’ αυτήν την πρώτη του τουρνέ. Πάει στους δύο απ’ τους τρεις του συμμαχικού τριγώνου (η νότια κύπρος είναι εκτός συναγωνισμού, έχει και εκλογές τον Μάρτη) και δεν πάει στον τρίτο; Δεν πειράζει. Υπάρχει κατανόηση – και χρόνος…

Νομισματοκοπείο

Κυριακή 21 Γενάρη. Σαν εμφάνιση μπορεί να ξενίζει. Και σαν ορολογία επίσης: λέγεται ορυχείο bitcoin αν και δεν φαίνονται πουθενά στοές, βαγονέτα και μουτζούρες. Ωστόσο στον ψηφιακό κόσμο ακόμα και για ένα ή δύο κρυπτονομίσματα bitcoin πρέπει πια να αναλωθεί τόση ενέργεια όση θα παραγόταν απ’ την αξιοποίηση ενός μεγάλου ανθρακωρυχείου.

Πέρα απ’ την εγκυκλοπαιδική αξία, προσφέρουμε την εικόνα μήπως και έχει κανείς ακόμα την όρεξη να εξορύξει «εθνικό νόμισμα»….

Να, δεν είναι δα και αδύνατο!!  Δεν χρειάζεται ούτε έφοδο, ούτε οδηγίες απ’ τον καπετάν Λαφαζάν…

“Αντιτρομοκρατία” τέλος; Περίπου…

Σάββατο 20 Γενάρη. Έχουμε γράψει με διάφορες αφορμές επ’ αυτού. Μια πρόσφατη ήταν σε ένα σχόλιο για μια αμερικανική κοινοβουλευτική απόφαση, στις 4 του περασμένου Ιούλη (το τζίνι και το μπουκάλι):

Βλέπουμε… την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Φαινόταν ήδη… Απλά ήρθε και ο «τρελός σκύλος», ο αμερικάνος υπ.αμ. Jim Mattis, να το επιβεβαιώσει, παρουσιάζοντας χτες την εθνική στρατηγική άμυνας των ηπα, για το 2018 (και “μέχρι την τελική νίκη”…). Ο διακρατικός στρατηγικός ανταγωνισμός και όχι η τρομοκρατία είναι τώρα η βασική μέριμνα της εθνικής ασφάλειας των ηπα ξεκαθάρισε… Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια.

Είναι εύκολο να βρείτε την 14σελίδων επίσημη περίληψη του νέου αμερικανικού δόγματος. Τέσσερα κράτη αναφέρονται ρητά σαν «απειλή»: Κίνα, ρωσία, βόρεια κορέα, ιράν. Στην 4η σελίδα (της περίληψης) όπου παρουσιάζονται οι «στόχοι», η δεύτερη παράγραφος είναι κατατοπιστική μέσα στη συντομία της:

Οι μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και την Ρωσία είναι οι κύριες προτεραιότητες του Υπουργείου [«άμυνας»…] και απαιτούν αυξημένες και έντονες επενδύσεις, εξαιτίας του μεγέθους των απειλών που συνιστούν για την ασφάλεια και την ευημερία των ηπα σήμερα, και την δυναμική αύξησης αυτών των απειλών στο μέλλον. Παράλληλα, το Υπουργείο θα εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του να αποτρέψει και να αντιμετωπίσει τα κακοποιά καθεστώτα (rogue regimes) όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, να νικήσει τις τρομοκρατικές απειλές προς τις Ηπα, και να σταθεροποιήσει τα κέρδη μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενόσω θα κινείται προς μια προσέγγιση με μεγαλύτερο βάρος στην εξασφάλιση πηγών χρηματοδότησης.

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο («στρατηγική προσέγγιση»), η έκθεση ξεκαθαρίζει:

Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, η Αμερική μπορεί να επεκτείνει τον χώρο ανταγωνισμού, παίρνοντας την πρωτοβουλία για να προκαλέσει τους ανταγωνιστές μας εκεί που εμείς έχουμε πλεονεκτήματα και αυτοί είναι αδύναμοι. Μια πιο φονική ισχύς [αμερικανική], οι ισχυρές συμμαχίες και συνεταιρισμοί, η αμερικανική τεχνολογική καινοτομία και μια κουλτούρα αποτελεσματικότητας θα δημιουργήσουν την αποφασιστική και σταθερή στρατιωτική υπεροχή των Ηπα…

Να είμαστε στρατηγικά προβλέψιμοι αλλά επιχειρησιακά απρόβλεπτοι: η απώθηση ή η κατανίκηση των μακροπρόθεσμα στρατηγικών ανταγωνιστών είναι μια δομικά διαφορετική πρόκληση σε σχέση με τους περιφερειακούς αντιπάλους που ήταν ο στόχος στις στρατηγικές του παρελθόντος. Η δύναμή μας και οι αναβαθμισμένες ενέργειές μας μαζί με τους συμμάχους μας θα επιδεικνύουν την προσήλωσή μας στην αποτροπή των εναντίον μας επιθέσεων, αλλά το ξεδίπλωμα της δύναμής μας, οι στρατιωτικές θέσεις μας και οι επιχειρήσεις μας θα πρέπει να εισάγουν την αβεβαιότητα στους αντιπάλους που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, θα προκαλούμε τους ανταγωνιστές μας αναγκάζοντάς τους να κινηθούν σε θέσεις που δεν τους βολεύουν, προκαλώντας σύγχιση στις προσπάθειές τους, αποτρέποντας τις επιλογές τους ενόσω θα επεκτείνουμε τις δικές μας, και αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν την σύγκρουση μαζί μας κάτω από συνθήκες δυσμενείς γι’ αυτούς.

…

(φωτογραφία: ο «τρελός σκύλος» στην χθεσινή παρουσίαση του νέου πολεμικού δόγματος. Σφίγγει τις γροθιές του, για να δώσει έμφαση…)

Πάμε στην καρδιά, λοιπόν…

Σάββατο 20 Γενάρη. Μπορεί να φαίνεται σαν εφιάλτης, αλλά πρόκειται για την έκθεση πολέμου της Ουάσιγκτον, και όχι για φιλοσοφικό δοκίμιο για το ανθρώπινο «είναι»…

Δείχνει, άραγε, το «νέο πολεμικό δόγμα» των ηπα ότι η εποχή της «τρομοκρατίας» (και της «αντιτρομοκρατίας») σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο τόσο παγκόσμια όσο και εντός των πρωτοκοσμικών κρατών / κοινωνιών, πέρασε; Όχι ακριβώς – λέμε. Αυτού του είδους ο ανορθόδοξος πόλεμος, η «τρομοκρατία», που είναι συστατικό στοιχείο του 4ου παγκόσμιου (για περισσότερα σας παραπέμπουμε στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) εγκαινιάστηκε και θα παραμείνει για πολύ καιρό στο οπλοστάσιο των αφεντικών… Εκείνο που αλλάζει είναι ότι, πια, η «αντιτρομοκρατία» ΔΕΝ είναι η πολιτική / ιδεολογική μάσκα του αμερικανικού (κατά κύριο λόγο) ιμπεριαλισμού, αφού αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί «αντιτρομοκράτες» οι στρατηγικοί αντίπαλοί του: ο ρωσικός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αφού, δηλαδή, αξιοποίησαν το αμερικανικής έμπνευσης δόγμα – εναντίον των ηπα. Πανηγυρικά στο συριακό πεδίο μάχης…

Η «αντιτρομοκρατία» ήταν η μάσκα, απ’ το 2001 και μετά. Έχει πέσει πια (αυτήν την διαπίστωση την κάναμε έγκαιρα εδώ, όσο τολμηρή κι αν φάνηκε τότε…), και «τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους» (και γίνονται ήδη ανάλογα…) στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Φυσικά αυτή η καινούργια (και κυρίως) φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη, την «προληπτική» αμερικανική επίθεση (: «αντιτρομοκρατία») ιδεολογικά. Απέναντι στην κατασκευασμένη απ’ τις πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες «τρομοκρατία» (αρχής γενομένης με την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001) υπήρξε μια ακαριαία συναισθηματική / ιδεολογική θωράκιση, μια ακαριαία κατασκευή του αντιπάλου – που – είναι – παντού (όπου βολεύει…), η κατασκευή του «μουσουλμάνου τρομοκράτη». Δεδομένης της τεχνικής (στρατιωτικής) ασυμμετρίας στην αντιμετώπισή του, δεδομένης δηλαδή της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής των ηπα (αλλά και διάφορων άλλων πρωτοκοσμικών κρατών) απέναντι στους «τρομοκράτες», ακόμα και στη φάση που αυτοί καθοδηγήθηκαν να ξεπεράσουν την «αντάρτικη» φάση και άρχισαν να εμφανίζονται σαν μοντέρνοι, ορθολογικοί παράγοντες (δημιουργία κράτους / χαλιφάτο / isis) η κοινωνική / ιδεολογική συναίνεση στην εξόντωσή τους (ή στην ψευτο-αντιμετώπισή τους) ήταν εύκολη στον πρώτο κόσμο.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να κηρύσσονται πια ανοικτά και καθαρά σαν εχθροί κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η βόρεια κορέα… Πρώτον επειδή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η ιδεολογία της κοινής «επικινδυνότητάς» τους: δεν είναι ο «κομμουνισμός», η ιδεολογία του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, που ήταν ο εύκολα «χωνέψιμος» απ’ τους υπηκόους κίνδυνος. Ποιος είναι, τότε; Ποιο είναι το συμβολικό (και προς ευρεία κατανάλωση) όνομά του “κινδύνου” πλέον;

Και δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής, που θα έκανε την αντιμετώπιση τέτοιων εχθρών περίπατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί θα πρέπει να υιοθετήσουν τέτοια ιδεολογικά κλισέ (που δεν τα βλέπουμε έτοιμα ακόμα, αλλά θα φτιαχτούν, αυτό είναι σίγουρο) που να επιτρέπουν στα αφεντικά τους να τους ελέγχουν ακόμα κι αν ματώνουν. Στα σοβαρά και σε μεγάλη κλίμακα.

Πίσω στα βασικά

Σάββατο 20 Γενάρη. Σχολιάζοντας την δημοσιοποίηση της νέου στρατιωτικού δόγματος των ηπα, ο Elbridge Colby, βοηθός γραμματέα του αμερικανικού υπ.αμ. για ζητήματα στρατηγικής, το είπε όσο πιο καθαρά γίνεται:

Έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα τα τελευταία 25 χρόνια, και εστιάσαμε πραγματικά σε άλλα προβλήματα, οπότε αυτή η στρατηγική αντιπροσωπεύει όντως μια θεμελειώδη αλλαγή, σα να λέμε πρέπει να πάμε πίσω, με μια έννοια να πάμε στα βασικά της δυνατότητας για πόλεμο… Αυτή η στρατηγική λέει ότι πρέπει να εστιάσουμε στο να δώσουμε προτεραιότητα στην προετοιμασία για πόλεμο, και ειδικά για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Σε πολλά σημεία του κειμένου τονίζεται η σημασία των συμμάχων (των ηπα). Κι έτσι, ακόμα και αν οι πολεμικές προετοιμασίες των ηπα «για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» φαίνονται τόσο μακρινές όσο η άλλη όχθη του Ατλαντικού, η «στρατηγική συμμαχία» της Αθήνας με την Ουάσιγκτον μας αφορά πλέον κάτι περισσότερο από άμεσα…

Όχι;

Μια “πατρίδα της δημοκρατίας”

Σάββατο 20 Γενάρη. Το πιο πάνω εξώφυλλο (του Nouvel Observateur) ενόχλησε πολύ την γαλλική κυβέρνηση και τον σοσιαλφιλελεύθερο Μακρόν προσωπικά: …Θυμίζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης… δήλωσε για λογαριασμό του η υφ.υπ.εσ. Jacqueline Gourault… (Θα μπορούσε να πει, επίσης, ότι δείχνει λαθεμένα τον Μακρόν σα να είναι αιχμάλωτος· ενώ είναι δεσμοφύλακας…) H νέα αντιμεταναστευτική νομοθεσία που ετοιμάζει το γαλλικό κράτος θα έχει, προφανώς, και την δική της υπογραφούλα…

Όσοι στα μέρη μας, με ελαφριά καρδιά και αδειανό κεφάλι, θεώρησαν ότι ο νούμερο 1 (χωρίς 2 και 3…) στόχος καταγγελίας για την απάνθρωπη μεταχείριση των προσφύγων και των μεταναστών στα νησιωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οι μκο (που είχαν μεν τις ευθύνες τους, αλλά πολύ χαμηλότερα απ’ την ελληνική κυβέρνηση, τον ψεκασμένο ή τον Μουζάλα…) θα χαρούν μ’ ένα απ’ τα νέα γαλλικά μέτρα. Είναι αντιγραφή του ανάλογου που έκανε ήδη ο Μουζάλας: ο Μακρόν θα περιορίσει την δράση των μκο, μεταφέροντας διάφορα που κάνουν υπέρ των μεταναστών / προσφύγων στο κράτος. Γιατί όχι και στον στρατό… Κατά τον Μακρόν οι μκο “δείχνουν ψεύτικα αισθήματα”. Ενώ το γαλλικό κράτος θα δείξει “αληθινά”…

Με σαγόνια και κυνόδοντες…

Αφγανιστάν: “μπλοκ της Αστάνα παντού!”

Παρασκευή 19 Γενάρη. Όταν ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βγαίνει (έγινε χτες) και δηλώνει με κάθε επισημότητα ότι οι ταλιμπάν και η αφγανική κυβέρνηση πρέπει να αρχίσουν άμεσες συζητήσεις μεταξύ τους – για να τελειώσει ο εκεί πόλεμος – και συμπληρώνει ότι η Μόσχα μπορεί να «προσφέρει την κατάλληλη πλατφόρμα» γι’ αυτές τις συζητήσεις, τότε μπορείτε να το επιβεβαιώσετε: θα γίνει και στην κεντρική ασία «της κορέας»! Με την καλή έννοια. Σίγουρα κάποιοι το μεθοδεύουν.

Στην πραγματικότητα αυτές οι επαφές έχουν ήδη ξεκινήσει. Μια αντιπροσωπεία των ταλιμπάν και μια αντίστοιχη της κυβέρνησης της Καμπούλ συναντήθηκαν ήδη στην Ισλαμαμπάντ. Υποψιαζόμαστε ότι η δήλωση του Lavrov έγινε αφού πρώτα ενημερώθηκε ότι «πήγε καλά». Και, σωστά θα το υποθέσετε (έχουμε γράψει, άλλωστε, επ’ αυτού έγκαιρα): αυτού του είδους οι ενδοαφγανικές διαπραγματεύσεις έχουν τις ευλογίες (και όχι μόνο) της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ. Και τον θυμό της Ουάσιγκτον αφού γίνονται ερήμην της!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή την εξέλιξη. Μπορούμε, όμως, να επαναλάβουμε αυτά που είναι δεδομένα στο Ινδοκούς.

Α) Η κυβέρνηση στην Καμπούλ στηρίζεται στους αμερικάνους, αλλά

Β) το Πεκίνο και η Μόσχα της προσφέρουν πολλά και πλούσια δώρα (με την μορφή επενδύσεων, παροχών, κλπ) για να αποσκιρτήσει.

Γ) Η Ισλαμαμπάντ υποστηρίζει τους ταλιμπάν, όπως διακριτικά κάνει και η Μόσχα, σίγουρα για όσο καιρό η κυβέρνηση της Καμπούλ επιμένει να ακουμπάει στην Ουάσιγκτον.

Δ) Η υποστηρίξη αυτή έχει οδηγήσει στη δημιουργία καλά εκπαιδευμένων και πολύ καλά εξοπλισμένων «ειδικών δυνάμεων» των ταλιμπάν, δυναμικότητας κάποιων (λίγων) χιλιάδων ατόμων, που έχουν γίνει σοβαρός πονοκέφαλος για τον όποιο στρατό και την όποια αστυνομία της Καμπούλ.

Ε) Οι ταλιμπάν έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι σκοπός τους είναι να φύγουν οι αμερικάνοι και οι βάσεις τους απ’ το αφγανιστάν. Υποθέτουμε ότι αυτό θα είναι βασικό στοιχείο των όποιων διαπραγματεύσεων με την Καμπούλ, η οποία, για να αλλάξει πλευρό, θα πρέπει να πάρει εγγυήσεις «τοις μετρητοίς» για το μέλλον των φυλάρχων της από Μόσχα, Πεκίνο και Ισλαμαμπάντ.

ΣΤ) Η Ουάσιγκτον έχει «στραβώσει» φανερά με την Ισλαμαμπάντ (και λιγότερο φανερά με τους υπόλοιπους του «μπλοκ…») και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσει να «στραβώνει» όλο και περισσότερο. Ειδικά αν οι ενδοαφγανικές συζητήσεις την βγάζουν σταθερά στην άκρη, πράγμα που είναι ένα λογικό ζητούμενο…

Ζ) Στο αφγανιστάν έχει εμφανιστεί και ….isis. Έχει πολύ μικρή εδαφική επιρροή, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (η εισβολή στο αφγανιστάν είναι νατοϊκή) για να παραμείνει στα υψίπεδα. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη του νατο πιθανόν να έχουν συμφέρον να υιοθετήσουν την ρωσο-κινεζική «πλατφόρμα ειρήνευσης», για να πλασσαριστούν σε μελλοντικές «επενδύσεις»: εκμετάλλευση των αφγανικών ορυκτών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και έχοντας η Ουάσιγκτον ήδη μια σημαία με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στα μούτρα της, πρέπει να ψάχνει εναγώνια τρόπο που να μην βρει μπροστά της άλλη μία: με το ενιαίο αφγανιστάν…

(η φωτογραφία είναι άσχετη, αφού ελάχιστα είναι γνωστά για την Sira Khitta των ταλιμπάν: αυτό είναι το όνομα των «ειδικών δυνάμεων» στα παστούν. Φαίνεται ότι εκτός απ’ τα όποια ελάχιστα έχουν διαρρεύσει από ρουφιάνους, τα χαρακτηριστικά της προκύπτουν απ’ το είδος των επιθέσεων που κάνει – και την φονικότητά τους).

Αφγανιστάν: η Ουάσιγκτον ψάχνει δρόμο…

Παρασκευή 19 Γενάρη. Την ίδια ώρα (για την ακρίβεια: πριν 3 μέρες) το ψόφιο κουνάβι φιλοξενούσε το αφεντικό του καζακστάν, και “έπεφτε στα πόδια του”. Και ο Nazarbayev, απ’ τις πιο παλιές καραβάνες / αλεπούδες στον «μετασοβιετικό χώρο», του έκανε το χατήρι. Του είπε «ναι σε όλα»:

Ναι, εγγυάται διαρκή λογιστική υποστήριξη και πρόσβαση του αμερικανικού στρατού, μέσω καζακστάν, στο αφγανιστάν…

Ναι, θα προσφέρει (στις ηπα) επιπλέον βοήθεια σε θέματα «ασφάλειας» στο αφγανιστάν…

Ναι, θα πάρει μέρος σε (αμερικανικά) σχέδια υποδομών (δρόμους, γεφύρια, κλπ) στο αφγανιστάν…

Και ναι, θα στηρίξει την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να επεκτείνει το C5 φόρουμ με την συμπερίληψη του αφγανιστάν… (Το C5 είναι ένα σχέδιο προσεταιρισμού της κεντρικής ασίας, στο οποίο συμμετέχουν το καζακστάν, το κιργιζιστάν, το τουρκμενιστάν, το ουζμπεκιστάν και, φυσικά, η σπουδαία ασιατική χώρα που λέγεται «ηνωμένες πολιτείες της αμερικής»…)

Τα έφαγε όλα αυτά τα «ναι» το ψόφιο κουνάβι και το διευθυντήριο που είναι πίσω του; Δεν ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως ότι για να κάνει τέτοιες κρούσεις είναι σε κάποια απελπισία, κι αυτή η απελπισία έχει μέσα και το πακιστάν. Κατά τα άλλα το κοζάκικο καθεστώς είναι απ’ τα πιο «φιλορωσικά» στον «μετασοβιετικό χώρο», και συμμετέχει σε όλα τα σχετικά club. Απ’ την «ευρασιατική οικονομική ένωση», μέχρι το «σύμφωνο της Σαγκάης», κλπ κλπ. Για να φανταστεί κανείς την αξία των κοζάκινων «ναι» στην Ουάσιγκτον: το C5 θεωρείται η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αντιπαρατεθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ο Nazarbayev, άνετος, συμμετέχει και στα δύο, και ενθαρρύνει το ψοφιοκουναβιστάν να καλέσει και την Καμπούλ (να γίνει C5+1)… Γιατί όχι;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…

(φωτογραφία: Μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά δεν σας φαίνεται κάτι σαν ενόχληση στο βλέμμα του Nazarbayev; Μήπως είναι ο φυσιολογικός φόβος του κοινού ασιάτη ηγέτη μπροστά σε ένα – αποδεδειγμένα πια – τέρας ευφυίας;)