Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;
Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.
Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.
Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….
‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.
