Σάββατο 27 Γενάρη. Αυτά είναι τα αντικειμενικά δεδομένα. Τα υποκειμενικά, που σημαίνει ιδεολογίες, φαντασιώσεις, μικροαστισμός μηχανισμοί κρατικοί και παρακρατικοί, είναι σχεδόν τα ίδια. Για την ακρίβεια: η ρατσιστική, μιλιταριστική, ιμπεριαλιστική, καταναλωτική “έκρηξη” του ελλαδιστάν στα ‘90s, ήταν ένας συμπαγής και ανθεκτικός στο χρόνο μετασχηματισμός του συνόλου του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους / κοινωνίας. Στο σύνολό τους οι τωρινές κυρίαρχες (συχνά μαζικά κυρίαρχες) «ηθικές», συμπεριφορές, πεποιθήσεις, δοξασίες κλπ έχουν γραμμική συνέχεια απ’ τα «epic» ‘90s. Με την έξτρα σκλήρυνση, σύγχιση και μισανθρωπία που πέτυχαν τα μικρά και μεγάλα αφεντικά την τελευταία δεκαετία, της διαχείρισης α λα ελληνικά της κρίσης· αλλά και τον χειραγωγικό ρόλο των «νέων μήντια».
Η σχετική ασυμβατότητα ανάμεσα στα υποκειμενικά και στα αντικειμενικά δεδομένα (σε σύγκριση με την κατάσταση των early ‘90s) εκφράζεται σε ικανό βαθμό απ’ το γεγονός ότι η «αναβίωση του μακεδονικού» καταναλώνεται κυρίως στο εσωτερικό, στις όποιες ανακατατάξεις στα κόμματα του κράτους. Ωστόσο η ανάκληση της εθνικιστικής παράνοιας, ακόμα κι αν τώρα έχει υποχρεωτικά «δεμένα τα χέρια της» (δηλαδή τα όπλα και τους σφάκτες της), δεν είναι ούτε τυχαία ούτε άχρηστη για το παρόν και (κυρίως για) το μέλλον του ελληνικού καπιταλο/κρατικο/παρακρατικού συστήματος. Και να γιατί: