Δευτέρα 22 Γενάρη. Στέλνει κατά βούληση τον στρατό του στις αφρικανικές πρώην (;) κτήσεις του κράτους του – για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους φυσικά. Στο εσωτερικό ασφαλτοστρώνει τους εργάτες, μπας και οι γαλλικές εταιρείες καταφέρουν να ανέβουν στο ύψος του διεθνούς ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα. Όμως, όλα κι όλα: “κάτω τα χέρια απ’ την Afrin”!
Τα διεθνιστικά αισθήματα του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron είναι, πράγματι, πολύ συγκινητικά. Πολύ περισσότερο που θα «φέρει το θέμα» (της τουρκικής εισβολής) στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε. Επειδή όμως δείχνει τακτικά το εθνικό λαχάνιασμα που εκπροσωπεί, κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί. Κι αυτό γιατί ενώ ήταν (σαν καθεστώς) «φίλος του Άσαντ», δεν έστειλε ούτε μισό στρατιώτη να πολεμήσει μαζί του, κατά του isis (και όχι μόνο). Η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ ήταν που μάζεψαν φέρετρα (χωρίς να σκοτιστούν) – όχι το Παρίσι.
Τι σκαρφίστηκε τώρα; Να χαϊδέψει τους ypg που είναι στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον; Να δηλώσει «είναι και η γαλλία εδώ» για την μέση Ανατολή, όπου δεν φαίνεται να χωράει ούτε το αεροπλανοφόρο του; Ή να ξεκαρφωθεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων που ετοιμάζει;
Μήπως εκτός απ’ το αμερικανικό παρακμάζει και το γαλλικό «εθνικό μεγαλείο», και μήπως ο Macron προσπαθεί να αντιγράψει τον ψοφιοκουναβισμό αλλά ντρέπεται να το πει;