Year: 2017

Πως θα ονομάζουν τα robot–pet τα χρώματα;

Τετάρτη 29 Μάρτη. Ίσως η ερώτηση να φαίνεται ανόητη ή προβοκατόρικη· δεν είναι τίποτα απ’ τα δύο. Από βιολογική άποψη όλα τα μέλη του είδους μας, ανεξάρτητα από φυλές και φύλα, βλέπουν υπό κανονικές συνθήκες το ίδιο χρωματικό φάσμα. Επιπλέον θα μπορούσαν να διακρίνουν αρκετές εκατοντάδες (διαφορετικά) χρώματα μέσα σ’ αυτό το φάσμα. Ωστόσο ονόματα έχουν πολύ λιγότερα. Ουσιαστικά το ποια χρώματα θεωρείται ότι πρέπει να έχουν ονόματα και τα ονόματά τους τα ίδια, είναι μια εντελώς κοινωνική διαδικασία. Μια διαδικασία που τείνει να εξελίσσεται στο χρόνο, ανάλογα με τα χρώματα που έχουν συχνή παρουσία στην καθημερινή ζωή εδώ ή εκεί.

Παράδειγμα το χρώμα που στα ελληνικά λέγεται γαλάζιο. Το “γαλάζιο” είναι διακριτό όνομα / χρώμα απ’ το “μπλε”, ενώ το “σκούρο μπλε” είναι ένα όνομα / απόχρωση άλλου χρώματος.

Η αγγλική γλώσσα έχει για το ίδιο χρώμα το όνομα “light blue”: απόχρωση του blue. Στα ελληνικά υπάρχει το γαλάζιο (που δεν έχει ετυμολογική σχέση με το «γάλα» αλλά προέρχεται απ’ την λέξη «κάλαϊς», το όνομα ενός πετρώματος / πολύτιμου λίθου). Στα ιαπωνικά υπάρχει το “mizu”, που παραπέμπει στο νερό. Αυτό που στα ελληνικά έχει το όνομα απόχρωσης «σκούρο μπλε», στα ιαπωνικά είναι διακριτό όνομα, “kon”. Έχει ενδιαφέρον ότι στα ιαπωνικά υπάρχουν 93 ονόματα για (διαφορετικά) χρώματα, και δεν χρησιμοποιούνται προσδιορισμοί απόχρωσης όπως «ανοικτό», «σκούρο», «βαθύ» κλπ. Έχει ενδιαφέρον επίσης ότι η ονοματολογία των χρωμάτων έχει τραβήξει την προσοχή της γλωσσολογίας, επειδή απ’ τις διαφορές των ονομάτων από μέρος σε μέρος (ή τις διαφορές των χρωμάτων που αξιώνονται ένα όνομα) μπορεί να προκύπτουν ουσιαστικές πολιτιστικές / ιστορικές διαφοροποιήσεις.

Να, λοιπόν, η cyber βάση του αρχικού ερωτήματος. Μια ανθρωπόμορφη μηχανή είναι εύκολο να «αναγνωρίζει» εκατομύρια χρώματα, στη βάση μιας χρωματικής ανάλυσης τύπου RGB ή CMYK. Προφανώς δεν έχει νόημα να τους δίνει και ονόματα· ποια ονόματα; Η «χρωματική συνεννόησή της» με το ανθρώπινο περιβάλλον της, όμως, είναι ζήτημα πολιτιστικών δεδομένων (που, φυσικά, μπορούν να αλγοριθμοποιηθούν)… Εκτός αν ούτε κι αυτά είναι σταθερά. Εκτός, δηλαδή, κι αν ανάλογα με τις εμπειρίες μας «ξεχνάμε» την χ ή ψ χρωματική διάκριση, επειδή δίνουμε έμφαση στην ω· ή σε καμία. Τότε το ρομπότ θα στέκεται αμήχανο…

Αλλά ούτε κι αυτό είναι άλυτο. Αντί να λέει ονόματα χρωμάτων η μηχανή / οικιακή βοηθός, θα τα “δείχνει” στην οθόνη της… Χωρίς ονόματα…

Μια εποχή στην κόλαση

Τρίτη 28 Μάρτη. Κοιτάει τον Καρίμ απέναντι, και σκέφεται. Πόση σαπίλα; Πόση σαπίλα των μυαλών; Υπάρχει περιθώριο να μιλάει κανείς για συνείδηση; Δεν έχει απομείνει τίποτα από δαύτην. Μια κουράδα είναι στη θέση της.

Είπαν “πρώτη φορά αριστερά” κι όταν την πρώτη μέρα αριστερά έγινε συνεταίρος ο φασίστας το έκαναν γαργάρα. Ονόμασαν “Tahrir” την πλατεία τους, κι όταν οι εκπρόσωποί τους αγκάλιασαν τον φασίστα Σίσι το έκαναν γαργάρα. Ψυχοπόνεσαν για το «ένα καράβι για τη Γάζα», κι όταν οι δικοί τους αγκάλιασαν τον Λίμπερμαν το έκαναν γαργάρα. Είπαν για τους «φονιάδες των λαών» στο ιράκ, κι όταν οι εκπροσωποί τους αγκάλιασαν το «τρελό σκύλο», το έκαναν γαργάρα.

Κοιτάει τον Καρίμ, μετανάστη / φυγά απ’ την αίγυπτο, και μονολογάει. Πόση σαπίλα; Δεν λένε κουβέντα. Το βουλώνουν. Δεν έχουν αίμα στις φλέβες τους. Δηλητήριο έχουν. Την πρέζα των απεριόριστων συμβιβασμών. «Φταίνε οι τροϊκανοί». Οι προσκυνημένοι βρήκαν τι τους φταίει…

Κοιτάει τον Καρίμ. Σκέφεται τους έλληνες “αριστερούς”. Θα τα μάθουν τα καμώματά τους οι επόμενες γενιές και θα ξερνάνε.

Ω λα λα!

Τρίτη 28 Μάρτη. Μια βδομάδα πριν (Τρίτη 21 Μάρτη) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Τώρα πάλι, εκεί που οι φαιορόζ καμαρώνουν ότι κάθονται πάνω στο μαξιλάρι της υποτιθένης «ανάπτυξης» και περιμένουν μήπως και οι φασίστες διαλύσουν (εκλογικά) την ευρωζώνη, έχουν στην καμπούρα τους ήδη ένα τρίμηνο (το τελευταίο του ’16) βεβαιωμένης ύφεσης, άλλο ένα (το πρώτο του ’17) που θα είναι παρόμοιο, και είναι έτοιμοι να χαντακώσουν και το επόμενο (το δεύτερο του ’17). Είναι, άραγε, σίγουροι πως όταν θα έρθει η στιγμή να βάλουν τις τζίφρες τους δεν θα είναι υποχρεωμένοι και σε «έξτρα μέτρα» για το ’17; Είναι σίγουροι ότι δεν ξαναπριονίζουν το κλαδάκι που πάνω του προσπαθούν να καθήσουν;

Έτσι δείχνουν αλλά δεν θα έπρεπε. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες… Όχι μόνο επειδή «το δις εξαμαρτείν…» – έχουμε διατυπώσει έγκαιρα τη γνώμη μας, απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και για την «πρώτη φορά» των αμαρτιών. Αλλά επειδή, επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το κόμμα της δραχμής είναι καταλάθος….

Συντευξιαζόμενος χτες ο καθηγητής και επικεφαλής του γραφείου προϋπολογισμού της βουλής (καθόλου ασήμαντη θέση…) Παναγιώτης Λιαργκόβας είπε ανάμεσαστα υπόλοιπα:

…Το πρώτο τρίμηνο δεν θα πάει καλά. Θα είναι ύφεση ή στο μηδέν. Κάπου εκεί θα βρίσκεται. Δεν θα έχουμε ανάπτυξη. Αυτό με τη σειρά του, επειδή είναι το πρώτο τρίμηνο, θα επηρεάσει και την όλη εξέλιξη του έτους…

… Το 2,7% αρχίζει να είναι δύσκολος στόχος, γιατί η κατανάλωση δεν θα αυξηθεί τόσο πολύ, οι επενδύσεις δεν θα αυξηθούν τόσο πολύ όσο έχουμε εκτιμήσει. Επομένως, θα πάμε σε κάτι λιγότερο, μέχρι 1%… με αποτέλεσμα ενδεχομένως, αν πάει έτσι το πράγμα, να χρειαστούν πρόσθετα μέτρα για να καλυφθεί αυτή η διαφορά από ό,τι έχει εκτιμηθεί…

Για να τελειώσει:

… Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Δεν φαίνεται με βάση τα σημερινά δεδομένα να βγαίνουμε στις αγορές το 2018, άρα ή θα παραταθεί το τρέχον μνημόνιο ή θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο ή χρεοκοπούμε…

Θα λέγαμε “μας επιβεβαιώνει ο προφέσορας” αν είχαμε κάνει κάποια πρωτότυπη πρόβλεψη. Σιγά!!!

Ενδεχόμενα…

Τρίτη 28 Μάρτη. Το τωρινό σχόλιό μας αφορά τα τρία ενδεχόμενα της τελευταίας παραγράφου. Τυπικά είναι ο.κ., και ένας οικονομολόγος αξιωματούχος δεν θα μπορούσε να μιλήσει διαφορετικά. Αλλά απ’ την αυτόνομη εργατική σκοπία μας μπορούμε να το πούμε: τον ξενοδόχο τον ρώτησε;

Να θυμήσουμε, λοιπόν, ότι είναι δηλωμένη απόφαση των καταραμένων ευρωπαίων δανειστών (σίγουρα της πλειοψηφίας τους…) δια στόματος κυρίου Σόιμπλε να ΜΗΝ υπάρξει “τέταρτο μνημόνιο”…. με το ελλαδιστάν εντός ευρωζώνης… Επιπλέον, επίσης δηλωμένο και ξεκαθαρισμένο είναι ότι η ισχύς του τρέχοντος βασίζεται στην τυπική έστω συμμετοχή του δντ. Χωρίς δντ δεν υπάρχει καμία “παράταση”. Δεν υπάρχει καν “3ο μνημόνιο”, οποτεδήποτε το δντ ανακοινώσει ότι δεν θα συνεχίσει ούτε καν την τυπική συμμετοχή του.

Υπάρχει, τώρα, ένας τουλάχιστον απλός τρόπος για να μείνει το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο στον αέρα: η απόσυρση του δντ απ’ το “πρόγραμμα”. Αυτή μπορεί να ανακοινωθεί κάποια στιγμή μετά το τέλος του ερχόμενου Απρίλη (όταν θα γίνει η πρώτη επανεκτίμηση των επίσημων στοιχείων του ελλαδιστάν για το 2016)· ή τον ερχόμενο Οκτώβρη, όταν η eurostat ανακοινώσει τα τελικά των τελικών δεδομένων για το ελληνικό 2016. Εν τω μεταξύ όμως θα είναι ξεκάθαρα «τα δύσκολα πράγματα» και για το 2017… Η διαφορά στο timing (είτε Απρίλης είτε Οκτώβρης), πάντα για το ενδεχόμενο απόσυρσης του δντ (υποθέτουμε ότι) θα εξαρτηθεί και απ’ την συνεννόηση της κυρίας Λαγκάρντ με το Βερολίνο: would you prefer before or after your elections?

Σε κάθε περίπτωση η φαιορόζ κυβέρνηση το πάει καρφί για να παλέψει – με – τα – κύματα του ερχόμενου Ιούλη (ενώ δεν υπάρχει πια κανένας άλλος, απ’ τους δανειστές, που να βιάζεται…). Εδώ υπάρχει ένα ενδεχόμενο άμεσης χρεωκοπίας ή ένα εξίσου βασανιστικό ενδεχόμενο καθίζησης τους πριν και μετά μήνες, αν οι φαιορόζ “σκουπίσουν” κάθε διαθέσιμο σεντς από τα δημόσια ταμεία, και καταφέρουν να πληρώσουν τα σχεδόν 7 δισ.

Φυσικά, μπορούν να κάνουν και εκλογές, για να αλλάξει coach η “εθνική ομάδα”. Ή να πέσουν στο χόρτο και να σφαδάζουν, ζητώντας πέναλτι απ’ τη σέντρα.

Τι είπατε κύριε καθηγητά;

Καταραμένοι ευρωπαίοι (έξω απ’ την ε.ε. τώρα!!!)

Τρίτη 28 Μάρτη. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για τον ανθελληνισμό της ευρωπαϊκής ένωσης απ’ αυτήν; Υπάρχει πιο τρανταχτή απόδειξη ότι αυτοί εκεί μεθοδεύουν των αφανισμό των ελλήνων; Υπάρχει καλύτερη επιχείρημα για το γιατί ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ Ε.Ε.; Ω θεέ, όχι! Δείτε (την αναπαραγωγή της είδησης):

Στην αίθουσα του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εδώ στο Στρασβούργο, πρόκειται την ερχόμενη Πέμπτη να… ξαναζωντανέψουν οι σκηνές «Άγριας Δύσης», που εκτυλίχτηκαν στις 18 Απριλίου 2013 στη Μανωλάδα της Ηλείας, όταν οπλισμένοι με καραμπίνες επιστάτες φραουλοπαραγωγών άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως κατά αλλοδαπών εργατών γης που διεκδικούσαν τα πενιχρά δεδουλευμένα τους.

Στην προσφυγή τους αναφέρονται στα βίαια επεισόδια που έγιναν στις 17 Απριλίου 2013, όπου ένοπλοι φρουροί άνοιξαν πυρ εναντίον τους, όταν συγκεντρώθηκαν διαμαρτυρόμενοι, αλλά αποκαλύπτουν και τη δικαστική εξέλιξη που είχε αυτή η υπόθεση στην Ελλάδα, όπου οι αλλοδαποί εργάτες γης εξάντλησαν όλα τα ένδικα μέσα για να βρουν το δίκιο τους!

Κατ’ αρχάς, αναφέρουν, οι δύο εργοδότες τους και οι φρουροί που είχαν ανοίξει πυρ εναντίον τους δικάστηκαν για απόπειρα φόνου και στη συνέχεια η κατηγορία άλλαξε σε «πρόκληση σωματικών βλαβών» και «παράνομη εμπορία ανθρώπων».

Από τους φερόμενους ως υπευθύνους για τα άγρια επεισόδια στη Μανωλάδα καταδικάστηκαν μόνον ένας από τους εργοδότες κι ένας από τους φρουρούς για βαριά σωματική βλάβη, παράνομη χρήση πυροβόλων όπλων και για εμπορία ανθρώπων.

Με απόφαση του Κακουργιοδικείου, στις 30 Ιουλίου 2014, οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν από την κατηγορία για εμπορία ανθρώπων, οι ποινές φυλάκισής τους μετατράπηκαν σε χρηματικές ποινές και υποχρεώθηκαν να δώσουν ως αποζημίωση στα 35 θύματα αυτής της ένοπλης βίας από… 43 ευρώ στον καθένα!

Οι δύο καταδικασθέντες άσκησαν έφεση κατά της αποφάσεως αυτής, η οποία και σέρνεται ακόμη στα ελληνικά δικαστήρια, ενώ έχει και ανασταλτικό χαρακτήρα.

Στις 21 Οκτωβρίου 2014, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ζήτησαν από τον εισαγγελέα στο Ακυρωτικό Δικαστήριο να ασκήσει έφεση στην απόφαση του Κακουργιοδικείου, υποστηρίζοντας ότι δεν είχε εξετασθεί σωστά και αντικειμενικά το βάσιμο της κατηγορίας για «εμπορία ανθρώπων».

Το αίτημα απορρίφθηκε και οι 42 υπήκοοι Μπανγκλαντές, έχοντας εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα στην Ελλάδα, για να βρουν το δίκιο τους χωρίς αποτέλεσμα, κατέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που την ερχόμενη Πέμπτη θα εξετάσει το κατά πόσον στην περίπτωσή τους η Ελλάδα θεωρείται υπεύθυνη για το καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας που υπέστησαν καθώς και το κατά πόσο η εκμετάλλευσή τους εμπίπτει σε άρθρα της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαγορεύουν την εμπορία ανθρώπων για εργασιακή εκμετάλλευση.

Ώρα ειναι να βγάλουν οι παλιάνθρωποι ανθέλληνες καμιά καταδικαστική απόφαση.. Ώρα είναι!!!

Ενώ; Ενώ, αν επιτέλους οι έλληνες απελευθερωθούν εθνικά απ’ αυτήν την ευρωτυραννία, τα αφεντικά, οι μπράβοι και τα δικαστήριά τους θα έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα! Και να πάνε να ψοφήσουν όσοι πηγαίνουν κόντρα. Μετανάστες εργάτες; Αρνητές στράτευσης; Γυναίκες; Ομοφυλόφιλοι; Οικολόγοι; Φυλακισμένοι; Άτομα με ειδικές ανάγκες; Α χα! Λίγο ακόμα και θα έχετε να κάνετε μόνο με τους έλληνες ρεεεε!!!

Έτσι δεν είναι το εθνικά σωστό;

To ανώτατο στάδιο του ελληνικού μικροαστισμού

Τρίτη 28 Μάρτη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πίσω από έντυπα όπως το foreign policy κρύβονται (;) όχι απλά καθεστωτικοί αλλά η ίδια η «παγκόσμια κυβέρνηση» . Το λέμε εξαρχής, για να προλάβουμε το κακό.

Κοιτάξτε τώρα τι πήγαν και σκέφτηκαν αυτοί του f.p.: …Με τις ελπίδες των Ελλήνων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διέγραφε το δημόσιο χρέος με «έναν νόμο και ένα άρθρο» να έχουν διαψευστεί και διαπιστώνοντας ότι όποιον και να ψηφίσουν η σκληρή λιτότητα είναι η πραγματικότητα με την οποία πρέπει να ζήσουν, ο Σώρρας βρήκε πρόσφορο έδαφος….

Λένε, δηλαδή, ότι το “με ένα νόμο κι ένα άρθρο” γέννησε το “με μια δήλωση και μια υπογραφή”. Ή ότι ο κύριος 600 δισ. βγήκε απ’ το στομάχι της πρώτης φοράς αριστέρας.

Ε, όχι! Όχι δα! Το ανάποδο έγινε! Η “πρώτη φορά αριστέρα” ανέβηκε απ’ το στομάχι του “ξέρεις ρε ποιος είμαι; θα τους χορέψω στο ταψί”! Ζουρνάδες, νταούλια, κρόταλα, πόζες, θεωρίες, δημαγωγία… Ο πλούσιος καταζητούμενος απατεώνας είναι, απλά, τρίτος ξάδελφος του υπουργού Gianis (που είναι στα αζήτητα) και της κυβέρνησής του. Που ποιος ξέρει τι κλώθει;

Ένα ζεστό χειροκρότημα παρακαλούμε, για όλες τις μικροαστικές ματαιότητες. Κι έναν διπλό espresso στο 4: οι ελληνικές φαντασιώσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Εξατομικεύονται.

“Διπλό espresso”: όπως λέμε διπλό νόμισμα.

Οι αιγύπτιοι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα

Δευτέρα 27 Μάρτη. Δεν ήταν έκπληξη: ο προηγούμενος χασάπης της αιγύπτου, ο Μουμπάρακ, μπορεί να κοιμάται πια στο κρεβάτι του, σε κάποιο απ’ τα καλά φρουρούμενα ανάκτορά του στο Κάιρο ή αλλού. Φρόντισε ο τωρινός χασάπης, ο διάδοχός του, Σίσι. Εκείνοι που έριξαν τον φασίστα Μουμπάρακ βρίσκονται στις φυλακές ή υπό διωγμό.

Στις 25 Γενάρη του 2011, εμπνευσμένοι απ’ την επανάσταση στην τυνησία, οι αιγύπτιοι εργάτες, πληβείοι αλλά και middle class έλυσαν τα φρένα τους και ξεκίνησαν την δική τους πορεία προς το (κατά τους πρωτοκοσμικούς) «αδιανόητο»: την ανατροπή ενός δικτάτορα που είχε την υποστηρίξη όλων όσων «μετράνε»: των αιγύπτιων βαθύπλουτων, του αιγυπτιακού στρατού, και της «διεθνούς κοινότητας», απ’ την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ως το Παρίσι και το Τελ Αβίβ. Νίκησαν, κόντρα σε κάθε πρωτοκοσμική πρόβλεψη, πληρώνοντας ακριβά με αίμα.

Δυο χρόνια μετά η αντεπανάσταση του ’13 κατάφερε να «ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους». Η δημοκρατία στην αίγυπτο κράτησε λίγο – με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Όμως αφού το «αδιανόητο» έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει· την επόμενη φορά, ευχόμαστε ολόψυχα, με οριστική επιτυχία.

Ένα μέρος απ’ την δική μας καρδιά θα βρίσκεται πάντα στην πλατεία Tahrir και σ’ όλες τις πυρπολημένες γειτονιές των αιγυπτιακών πόλεων, εκείνης της φωτεινής άνοιξης του 2011. Δεν μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν τίποτα περισσότερο απ’ το να μην ξεχνάμε την απίστευτη (για μας του πρωτοκοσμικούς) δύναμη της αραβικής πληβειακής υπερηφάνειας. Αλλά σ’ αυτούς τους καιρούς του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / οπορτουνισμού, ίσως η μνήμη, ειδικά απ’ τους αγώνες και τις αγωνίες των Άλλων, είναι «κάτι».

Σαν ελάχιστη τιμή σ’ εκείνα τα εκατομμύρια των επαναστατημένων αιγυπτίων, στη μνήμη των σχεδόν χιλίων δολοφονημένων στη διάρκεια της επανάστασης, των πολύ περισσότερων βασανισμένων ανδρών και γυναικών, στη μνήμη των δολοφονημένων της αντεπανάστασης, των εκατοντάδων πολιτικών κρατούμενων, στη μνήμη του αιγυπτιακού «αδιανόητου» που έγινε πραγματικότητα μέσα από λίμνες αίματος, δύο τραγούδια.

Το πρώτο είναι ένας rap φόρος τιμής στην επανάσταση της 25ης Γενάρη, από άραβες (και έναν ιρανό) μουσικούς που ζουν στη βόρεια αμερική. To δεύτερο είναι ένα hip – hop / pop τραγούδι από μια αιγυπτιακή μπάντα μεταναστών δεύτερης γενιάς που ζουν στο Βερολίνο. (Και στα δύο βίντεο το υλικό προέρχεται απ’ τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνει την πολύ μεγαλύτερη βία των μηχανισμών του Μπουμπάρακ καθώς προσπαθούσε, όλο και πιο απεγνωσμένα, να την καταστείλει όσο περνούσαν οι βδομάδες…)

Η ερώτηση των δύο αιώνων

Δευτέρα 27 Μάρτη. Είναι δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει, επί σχεδόν 200 χρόνια, μια μαζική διπολική διαταραχή, τέτοια που να παραμορφώνει μόνιμα την πραγματικότητα;

Κάθε εθνική ιδεολογία είναι πηγή δεινών. Στην ελληνική περίπτωση όμως υπάρχει κάτι που δεν συναντιέται σε καμία άλλη απ’ αυτές που άμεσα ή έμμεσα συμβαίνει να γνωρίσουμε· και δεν είναι λίγες. Για να αποκτήσει μια ιδεολογική συνοχή το κρατίδιο / προτεκτοράτο που έφτιαξαν πριν σχεδόν 2 αιώνες οι τότε “μεγάλες δυνάμεις” στην πολυεθνική άκρη της χερσονήσου του Αίμου, δημιουργήθηκε ένα μίγμα μοναδικό. Απ’ την μια το αιώνιο χρέος των ευρωπαίων απέναντι “σ’ αυτούς που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού”· η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά στις αρχές του 19ου αιώνα που ο “πολιτισμός” θεωρήθηκε εμπορεύσιμο είδος, από κάποιους μάλιστα που είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση μ’ αυτό (: την αθηναϊκή δημοκρατία και τον “χρυσό αιώνα”…) αλλά κατάλαβαν ότι υπάρχουν φραγκάτοι αγοραστές. Απ’ την άλλη η βολική κακομοιριά την οποία θα έπρεπε οι πάντες να αντιμετωπίζουν με απεριόριστη κατανόηση και φιλανθρωπία. Ένα κόμπλεξ παγκόσμιας (έως συμπαντικής) ανωτερότητας και ένα κόμπλεξ οππορτουνιστικής κατωτερότητας, μαζί και ταυτόχρονα. Τι μπορεί να γεννήσει ένας τέτοιος συνδυασμός;

Ξέρουμε, κι όχι μόνο επειδή ζούμε το πιο πρόσφατο παρόν του. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική πρόσοδος, γεννημένο και διαρκώς επιβεβαιούμενο απ’ αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό (“όλοι μας χρωστάνε”, όχι μόνο σαν “έθνος” αλλά και σαν οικογένειες, σόγια ή άτομα· “όλοι πρέπει να μας βοηθήσουν” με το κάτι τις τους…) δεν είναι η ελληνική συνθήκη των τελευταίων δεκαετιών. Ξεκινάει απ’ την εποχή της ίδιας της “επανάστασης του ‘21”, όταν οι ένοπλοι έγιναν, πολύ γρήγορα, μισθοφόροι των “κονδυλίων” που έστελναν στην Πελοπόννησο είτε τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε οι ευρωπαίοι φιλέλληνες, είτε η διάσπαρτη ελληνική (εμπορική, χρηματοπιστωτική και εφοπλιστική – ποτέ βιομηχανική…) αστική τάξη.

Τώρα διάφοροι εδώ κι εκεί ανακαλύπτουν ότι ποτέ “δεν φτιάχτηκαν θεσμοί” στην ελλάδα… Λάθος!! Φτιάχτηκαν εκείνοι οι θεσμοί που είναι αναγκαίοι για την διανομή των πολιτικών προσόδων!

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: η τελευταία ηρωϊκή και πένθιμη προσπάθεια για μια εντελώς διαφορετική θέσμιση έγινε στη δεκαετία του 1940 – με τα όπλα στο χέρι. Αλλά οι ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού τότε δεν ήταν διατειθένοι να μοιραστούν οτιδήποτε· πολύ περισσότερο να περάσουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Συμμάχησαν με κάθε διαθέσιμο να τους υποστηρίξει· πρώτα με τους ναζί, ύστερα με τους άγγλους, στη συνέχεια με τους αμερικάνους. Και νίκησαν!

Ζούμε πάντα στην επικράτεια των (τότε) νικητών, που εν τω μεταξύ “εκδημοκρατίστηκαν” από ιδεολογική άποψη. Μαυρ-αγορίτες λέγονται, αν το έχετε ξεχάσει. Και, φυσικά, κατέχουν με κάθε εθνική νομιμότητα τις ζωές μας – πράγμα που οι (ντόπιοι) περισσότεροι / ες της τάξης μας το θεωρούν σωστό…

Είναι, λοιπόν, δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει μόνιμα μια μαζική διπολιτική διαταραχή που να παραμορφώνει την πραγματικότητα; Ασφαλώς!!! Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας…

Προεκλογική εκστρατεία

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν το λέμε για σίγουρο. Έχουμε, όμως, την εντύπωση ότι απ’ την εποχή της, ας την πούμε έτσι, “άτυχης” εκστρατείας του Ναπολέοντα στη ρωσία, οι γάλλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Μόσχα. (Εδώ κοτζάμ κομμουνιστικό κόμμα είχαν, αλλά έξω απ’ την 3η Διεθνή…)

Συνεπώς, άλλη μια επίσκεψη εκεί κι άλλη μια χειραψία με τον Πούτιν να κάνει η φασιστοΛεπέν, και άνετα τερματίζει 3η (προς 4η) στον Α γύρο των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. (Προς το παρόν πήγε 2η…)

(Έτσι, για να αποδειχθεί πρακτικά πόσο μπορεί να επηρεάσει ο δαιμόνιος και μοχθηρός καγκεμπίτης τις εκλογές στην ευρώπη…)

Διαφορική ολοκλήρωση 1

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, το λεπτομερές κείμενο ενός συνταγματικού χάρτη. Το αντίθετο. Ένα λιγόλογο ευχολόγιο ήταν, που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ημερομηνία της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά “η διακήρυξη της Ρώμης” 2.0 χρειαζόταν τώρα για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν υπήρχε ο ανώτατος κυβερνητικός εκπρόσωπος της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας (you know who). Και δεύτερον, για να περιλάβει (στη γλώσσα της αυτού εξοχότητας; χμμμμ…) αυτήν την πρόταση:

…We will act together, at different paces and intensity where necessary, while moving in the same direction, as we have done in the past, in line with the Treaties and keeping the door open to those who want to join later…

Που στα ελληνικά μεταφράζεται:

… Θα δράσουμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου είναι απαραίτητο, πάντα κινούμενοι προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και κρατώντας την πόρτα ανοικτή σ’εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα…

Την διακήρυξη την υπέγραψαν και οι 27, των κρατών / μελών της ε.ε. Αλλά δεν σκέφτονται όλες οι ηγετικές μερίδες αυτών των κρατών το ίδιο πράγμα. Καθόλου…

Δεν πρόκειται η 26η Μάρτη να είναι μια «διαφορετική ημέρα» για το project europe. Μπορούμε ωστόσο να προβλέψουμε από τώρα ότι ένας πυρήνας μιας δεκάδας τουλάχιστον κρατών μελών της ε.ε., που επιπλέον ανήκουν στην ευρωζώνη, θα προσπαθήσουν να «τσιμεντώσουν» τις συμφωνίες τους (και να διαχειριστούν τις διαφωνίες / διαφορές / αντιθέσεις τους) χωρίς το όπλο του «βέτο». Στο βαθμό που θα πετυχαίνουν τα επόμενα χρόνια ορατά αποτελέσματα, ελκυστικά για «εκείνους που θα θελήσουν», θα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το τελετουργικό μιας «εισόδου», εδώ κι εκεί. Με περισσότερο ή λιγότερο αυστηρή «πόρτα», ανάλογα με τις περιστάσεις.