Year: 2017

Τετάρτη 5 Απρίλη. Κάτι μήνες είναι στην πρωθυπουργική καρέκλα η Theresa May· αλλά νάτην, για δεύτερη φορά, επίσκεψη στο Ριάντ. Αγνά αισθήματα: η πολιτική βιτρίνα του brexit ψάχνει με μεγάλη αγωνία πελάτες, και οι πετρο-μαφίες της αραβικής χερσονήσου έχουν (ακόμα) παράδες. Τι θα αγοράσουν οι σεΐχηδες απ’ το Λονδίνο; Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (ξέπλυμα, κλπ) και, κυρίως, όπλα.

Όπλα για να σκοτώνουν τους υεμενίτες προς το παρόν, και βλέπουμε αργότερα. Αλλά η κυρία May δεν είναι τόσο άκαρδη (όσο δείχνει η δουλειά της): θα στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στην υεμένη – είπε. Εντάξει…

(Την ίδια αγορά γουστάρει και η Ουάσιγκτον, που έκανε ήδη ένα καλό deal με την χούντα του μπαχρέιν. Πόσα όπλα, λοιπόν, χωράνε στην έρημο; Απεριόριστα ίσως, ειδικά αν εφαρμοστεί στην πιο καθαρή του εκδοχή αυτό που έχει ονομαστεί πολεμικός κεϋνσιανισμός: θάβονται τα όπλα στην άμμο, και ύστερα ξεθάβονται με επιπλέον βομβαρδισμούς…

Διεστραμμένο. Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό του πηγαίνει στο κόκκινο).

(φωτογραφία: Η αγγλίδα πρωθ. πέρασε και απ’ την ιορδανία. Πάλι από στρατιωτική βάση…)

Τρίτη 4 Απρίλη. Πέρυσι το είχαν «πετάξει», και όποιος τόφαγε τόφαγε: η πτήση (σε χαμηλό ύψος) ελληνικών και αμερικανικών πολεμικών πάνω απ’ την Αθήνα ήταν … για να φωτογραφηθούν τα δεύτερα… με φόντο την Ακρόπολη. Ουάου!

Φέτος, στη διάρκεια της ίδιας ετήσιας «άσκησης» («ηνίοχος»…) θα ξαναγίνει το ίδιο, πιο εκτεταμένο, και με «καλύτερη σύνθεση». Πολεμικό / α της ελλάδας, των ενωμένων αραβικών εμιράτων (!!), του ισραήλ και των ηπα, θα ξαναπετάξουν πάνω απ’ την Αθήνα. Αλλά και πάνω απ’ τις γέφυρες του Ευρίπου και του Ρίου – Αντιρρίου. Πολλές φωτογραφίες, ε; Θέλουν να καμαρώσουν την επιτέλους (σχεδόν) τελειωμένη οτοστράντα Κορίνθου – Πατρών;

Όχι βέβαια!!!! Η αεροπορία του Τελ Αβίβ (και των «εμιράτων»!) εκπαιδεύεται στην ελλάδα για να επιτεθεί είτε στο ιράν, είτε στον λίβανο, είτε και στα δύο!!! Οι πτήσεις πάνω από μεγάλη αστική συγκέντρωση (Αθήνα) κι ακόμα πιο ξεκάθαρα πάνω από γέφυρες, είναι μέρος αυτών των ασκήσεων. Προφανώς δεν θα βομβαρδίσουν, αλλά αυτό είναι το τελευταίο στάδιο, έτσι κι αλλιώς. Στην πράξη, άλλωστε, δεν μπορούν σε ασκήσεις να κατεδαφίζουν πραγματικές πολιτικές υποδομές (όσο και αν τους τρώνε τα δάκτυλά τους)… Σίγουρα, επίσης, δεν θέλουν να φωτογραφηθούν πάνω απ’ τα νερά του ευβοϊκού. Θέλουν να κάνουν ασκήσεις (εικονικές εν προκειμένω) για καταστροφή αστικών στόχων, γεφυρών, και ποιος ξέρει τίνος άλλου.

Όσες / όσοι μένετε στην Αθήνα λοιπόν, όταν δείτε ή ακούσετε τις επόμενες ημέρες (ή και ώρες) τα πολεμικά πάνω απ’ το κεφάλι σας, μην γυρίσετε προς τα εκεί χαμογελώντας· ούτε καν με την γλώσσα έξω.

Θυμηθείτε ότι το ελληνικό κράτος φροντίζει την εκπαίδευση κρατικών μαζικών δολοφόνων.

Θυμηθείτε ότι η φαιορόζ κυβέρνηση έχει φίλο έναν Lieberman (ο φασίστας υπ.αμ. του Τελ Αβίβ…)

Τρίτη 4 Απρίλη. Όταν ο ψεκασμένος γλύφει ασύστολα την Ουάσιγκτον (και δεν το έχει κάνει μια μόνο φορά) δεν το κάνει ούτε σαν «συνεργάτης» της ευπ (τον «κύριο Πάνο» του ’99 τον θυμάστε;), ούτε σαν αρχηγός ακροδεξιού κόμματος. Το κάνει σαν υπουργός άμυνας. Σωστά; Σωστά. Σαν βασικό μέλος μιας κυβέρνησης. Σωστά; Σωστά.

Όταν το «αφεντικό» της κυβέρνησης (παριστάνει ότι) κάνει το κορόιδο… Όταν οι υπόλοιποι υπουργοί της κυβέρνησης (παριστάνουν ότι) είναι απασχολημένοι…. Όταν οι βουλευτές του «μεγάλου κυβερνητικού συνεταίρου» παριστάνουν «αα, ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου»… Όταν τα μέλη του κυβερνητικού κόμματος παριστάνουν «εεε;»… Όταν οι ψηφοφόροι του κυβερνητικού κόμματος δεν έχουν ακούσει τίποτα…. Τότε… Τότε;

Τότε, όλοι αυτοί (και είναι πολλές χιλιάδες) συμφωνούν στο γλύψιμο της Ουάσιγκτον. Και φυσικά του Τελ Αβίβ. Αν προσθέσει κανείς και τους υπόλοιπους, των άλλων καθεστωτικών κομμάτων και αποκομμάτων και γκρουπούσκουλων της κακιάς ώρας, της πολιτικής επιβίωσης και του άθλιου βερμπαλισμού, τότε… Τότε…

Τότε, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ που, με «ευρεία συναίνεση» εκπαιδεύτηκαν στα πολύτιμο «εθνικό εναέριο χώρο», θα σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά, γέροντες, αμάχους, στην λωρίδα της Γάζας, στο νότιο Λίβανο, στη συρία ή στο ιράν, όταν θα κάνουν μπάζα σπίτια, σχολεία, δρόμους και γεφύρια, όταν θα γίνει αυτό (και θα γίνει…) ΜΗΝ ΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, κλπ κλπ, ότι «αααα, δεν ήξερα!».

Κανένας! Το «η σιωπή είναι συνενοχή» δεν είχε ποτέ ως τώρα πιο κυριολεκτικό νόημα. Πιο κυριολεκτικά φονικό νόημα.

Τρίτη 4 Απρίλη. Θέλω να πληροφορήσω τους πάντες, για την περίπτωση που υπάρχει κάποια αμφιβολία, ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω απ’ τον πρόεδρο Sisi. Αυτά δήλωσε το ψόφιο κουνάβι μετά την καινούργια συνάντησή του, χτες, στην Ουάσιγκτον, με τον χασάπη της αιγύπτου.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία (αν και ο αιγύπτιος φασιστοκαραβανάς κρατάει για τον εαυτό του το περιθώριο να το παίζει σε περισσότερα του ενός ταμπλώ). Δεν έχουμε καμία αμφιβολία και γι’ αυτό: όταν οι έλληνες ψεκασμένοι υπ.αμ. και υπ.εξ. τρέχουν (μαζί με τα σάλια τους) στην Ουάσιγκτον για να διαφημίσουν και να πουλήσουν όσο όσο “γεωπολιτική αξία” του οικοπέδου των οποίων τα αφεντικά εκπροσωπούν· όταν ανοίγουν τους χάρτες που κουβαλάνε παραμάσχαλα για να δείξουν πόσο πολύ εξέχει η ελληνική χερσόνησος στην ανατολική Μεσόγειο· όταν παρακαλάνε για λίγη αμερικανική σημασία και για καμιά πρόσοδο, καμιά βάση παραπάνω, κανά όπλο δωρεάν, κανά dollar βρε αδερφέ, σίγουρα λένε με τον δικό τους μισοκακόμοιρο τρόπο:

Θέλουμε να σας πληροφορήσουμε, για την περίπτωση που έχετε αμφιβολία, ότι είμαστε πάρα πολύ δίπλα στον πρόεδρο Sisi. Και σε κάθε άλλο φασίστα που μας βολεύει… Ή σας βολεύει.

Πάντα με το φαιορόζ «ηθικό πλεονέκτημα»…

Τρίτη 4 Απρίλη. Ο σκληροπυρηνικός Vucic τελικά κέρδισε άνετα τις προεδρικές εκλογές στην «αδελφή» σερβία. Ο comedian “Beli” έφτασε μεν στο 10% αλλά ήρθε τρίτος. Μια θέση στο βάθρο, επιτυχία σίγουρα. Και μια παρακαταθήκη για το όχι μακρινό μέλλον. Τι στην ευχή; Είναι μόνο 30κάτι χρόνων.

Αν προσθέσει κι άλλη “εθνική υπερηφάνεια” στα καραγκιοζιλίκια του, θα προκόψει. Είναι κάτι σαν το “πνεύμα της εποχής” στον πρώτο κόσμο: απέναντι στα καθεστωτικά σκατά ζήτω οι καθεστωτικές χωματερές.

Ή, ειπωμένο αλλιώς, με τα λόγια της θεαματικής μοιρολατρείας των ημερών: “τι να κάνεις;… ας γίνει κάτι”….

Τρίτη 4 Απρίλη. Δεν ήταν δύσκολο να το φανταστούμε· αν και απ’ τα λόγια στις πράξεις η απόσταση μπορεί να είναι μεγαλύτερη απ’ ότι φαίνεται.

Κάνοντας την προ-δημοψηφισματική εκστρατεία του ο Ερντογάν, απ’ την Trabzon (Τραπεζούντα), καθησύχασε (;) όσους απ’ τους οπαδούς του ανησυχούσαν: η «ασπίδα του Ευφράτη» τέλειωσε με επιτυχία, αλλά θα ακολουθήσουν άλλες επιχειρήσεις. Με άλλα ονόματα. Πάντα «αντιτρομοκρατικά», οπωσδήποτε και στο συριακό έδαφος.

Οι δυσκολίες είναι, ωστόσο, ολοφάνερες. Σε σχέση με το περσινό φθινόπωρο έχουν αυξηθεί οι «αντιτρομοκρατικοί» στρατοί στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου. Ειδικά ο αμερικανικός, τελευταία παραλαβή, πέρα από αυτές καθεαυτές τις «δυνάμεις» του, έχει μεγάλο εκτόπισμα. Που θα βρει χώρο ο τουρκικός στρατός και το ελαφρά οπλισμένο συριακό πεζικό του για να δράσει ξανά;

Προφανώς υπάρχει ένας έντονος προεκλογικός τόνος στις τέτοιες υποσχέσεις του τούρκου προέδρου. Κι αν κερδίσει το δημοψήφισμα θα έχει (εκτιμάμε) σοβαρότερα και, κυρίως, πιο επείγοντα πράγματα να κάνει απ’ το να ψάχνει κάποιο κενό στη συρία. Το ξέρει καλά, από τότε που πρωτοεκλέχτηκε: εκείνο που του έδωσε (πολλούς) πόντους δεν ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες αλλά το ότι συνέφερε τον τουρκικό καπιταλισμό στο εσωτερικό της συσσώρευσής του.

Θα πει κάποιος: είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους αυτά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί. Από τότε που η Άγκυρα πέρασε, ίσως βιαστικά, απ’ την «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων» (Νταβούτογλου) στην τακτική του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού δίπλα στα σύνορά της, ναι μεν δεν έχει κάποια εντυπωσιακή απώλεια, σκοντάφτει όμως σταθερά στη φθορά και στα δηλητηριώδη απόνερα που άλλοι, σύμμαχοί της (όπως η Μόσχα), φροντίζουν «σοφά» να κρατούν μακρυά τους.

Αυτή η “τριβή” ανοίγει ήδη επικίνδυνα χάσματα, όχι στην πολιτική εκπροσώπηση αλλά στην κοινωνική αντοχή. Αν συνεχίσει για πολύ (η ισλαμοδημοκρατική βιτρίνα του τουρκικού καπιταλισμού) να είναι «μέρος του προβλήματος» που, στο κάτω κάτω, άλλοι μεθόδευσαν και προωθούν στην ευρύτερη μέση Ανατολή, θα ψάχνει για ασπίδα – και δεν θα βρίσκει. Ούτε στα νερά του Ευφράτη, ούτε στις όχθες του.

(Εν τω μεταξύ, για όσους ντόπιους “δημοκράτες” ανησυχούν για την κρυμμένη, όπως θεωρούν, δικτατορία στην τουρκία, έναντι της οποίας θα προτιμούσαν – αυτό πια είναι δεδομένο! – την ανοικτή και καθαρή των καραβανάδων του περσινού πραξικοπήματος, να τα νέα: τα τουρκικά δικαστήρια αθωώνουν διάφορους, άτομα ή ομάδες ατόμων, που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στο πραξικόπημα. Εφόσον δεν υπάρχουν σε βάρος τους στέρεες αποδείξεις.

Φυσικά αυτό δεν θα το διαβάσει κανείς στις παραλλαγές της “εθνικής ηχούς” των ντόπιων δημαγωγών. Συμβαίνει όμως…)