Year: 2017

Κυριακή 9 Απρίλη. Μια δεύτερη «απόδειξη» έρχεται από άρθρο του Stephen Bryen, στο site των asia times, πάλι στις 7 Απρίλη. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτόν τον «γνώστη και αναλυτή» ο Άσαντ έριξε χημικά παρότι δεν τα χρειαζόταν… επειδή είχε την υποψία ότι Μόσχα και Ουάσιγκτον (: ψοφιοκουναβιστάν) μπορεί να κανονίζουν κανά deal πίσω απ’ την πλάτη του, χωρίς να τον ρωτήσουν, με σκοπό να τον ρίξουν…

Οπότε ο (κατά τον Bryen) σατανάς Άσαντ σκέφτηκε: θα πάω να ρίξω χημικά να τους βάλω να τσακωθούν… Και δεν σκέφτηκε (γιατί είναι σατανάς αλλά είναι και κόπανος) ότι αν πράγματι παίζει τέτοιο deal πίσω απ’ την πλάτη του, τότε θα βρουν την ευκαιρία να τον καταδικάσουν και οι δύο μαζί, και να προχωρήσουν γρηγορότερα το deal τους. Όχι! Αυτό δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ένα κάθαρμα σαν τον Άσαντ…

Πιο σωστά: ο Bryen θεωρεί ότι το κοινό του είναι τόσο βλαμμένο που δεν θα εκδηλώσει μια τέτοια ένσταση απέναντι στη φοβερή ανάλυση / αποκάλυψή του: άσε μας ρε παπατζή: κι εγώ όταν ήμουνα μικρός πήγα να σπάσω το βάζο για να βάλω την μαμά και τον μπαμπά να τσακωθούν μεταξύ τους, αλλά γρήγορα σκέφτηκα ότι θα τις φάω κι απ’ τους δύο, οπότε έκατσα ήσυχος…

Ο Stephen Bryen που υποστηρίζει ενυπόγραφα και διαδίδει τέτοιες b-παπαριές δεν είναι, βέβαια, σατανάς. Είναι (και εύκολα το βρίσκει όποιος ψάξει ιντερνετικά) άνθρωπος της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, κολλητός του ακροδεξιού «νεοσυντηρητικού» Richard Perle (όσοι δεν τον ξέρετε ψάξτε τον, μεσουράνησε επί Μπους του Β) και σημαντικός συνεργάτης διάφορων σκληροπυρηνικών φιλο-ισραηλινών οργανώσεων των ηπα, όπως το center for security policy και το jewish institute for national security affairs.

Αυτός ο αμερικάνος πατενταρισμένος φασίστας λοιπόν, ο Stephen Bryen, είναι που έχει την «απόδειξη της ενοχής του Άσαντ»: πήγε και έκοψε επίτηδες το κλαδί που πάνω του καθόταν, για να πλακώσει την υποτιθέμενη ρωσο-αμερικανική «συνεννόηση». (Ούτε φαιορόζ έλληνας που διαπραγματεύεται να ήταν!!!)

Πράγματι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι φασίστες με πυρηνικά θεωρούν όλον τον υπόλοιπο κόσμο εντελώς ηλίθιο… Και ένα μεγάλο μέρος των υποτακτικών είναι, δυστυχώς, τέτοιο.

Κυριακή 9 Απρίλη. Μια τρίτη «απόδειξη» έρχεται απ’ τους καθεστωτικούς New York Times. Που αναμεταδίδουν μια ανάλυση του atlantic council. Εδώ η εξήγηση είναι πιο πορωτική: Ο Άσαντ έριξε τα χημικά …για να δοκιμάσει την Ουάσιγκτον. Να δει, δηλαδή, αν το ψόφιο κουνάβι το λέει ειλικρινά ότι δεν ενδιαφέρεται για την αντικατάστασή του ή όχι…

Μάλιστα… Σατανάς ο Άσαντ, δεν πείστηκε ότι το ψόφιο κουνάβι λέει την αλήθεια, και σκέφτηκε: ρε δεν πάω να σκοτώσω τίποτα άμαχους με Sarin για να δω αν είναι ειλικρινής κι ωραίος αυτός ο καινούργιος, ή μπας και κοροϊδεύει τον κόσμο;….

Το atlantic council, που αποκαλύπτει αυτό το βαθυστόχαστο τεκμήριο, είναι ένα απ’ τα πολλά ακροδεξιά και πολεμοκάπηλα think tanks των ηπα. Οπότε δεν χρειάζεται άλλες συστάσεις. Κι εδώ η «απόδειξη της ενοχής του Άσαντ» δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ακλόνητη: πήγε να γαργαλίσει το ψόφιο κουνάβι, για να δει αν είναι ψόφιος κοριός ή όχι…

Σάββατο 8 Απρίλη. Επειδή ρωτηθήκαμε: οι χθεσινές αναρτήσεις ολοκληρώθηκαν στις 3.38 μετά τα μεσάνυχτα, χαράματα της 7^ης Απρίλη. Μια ώρα πριν γίνουν οι αμερικανικές επιθέσεις. Ήταν πρόβλεψη λοιπόν και όχι εκ των υστέρων πληροφορίες.

Μια ακριβής πρόβλεψη, υποθέτουμε…

Σάββατο 8 Απρίλη. Τα «χημικά όπλα» του Άσαντ «ξανανακαλύφθηκαν» βιαστικά μόλις πριν λίγες ημέρες· ίσα ίσα για να καλύψουν τις πιο επείγουσες ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στην προσπάθειά του να ανακτήσει το έδαφος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που έχει χάσει στη συρία, εξαιτίας της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Άγκυρας. Η βιαστική «ανακάλυψή» τους είναι τόσο στενά εστιασμένη ώστε μόνο οι δόλιοι (παριστάνουν ότι) δεν κατάλαβαν την προβοκάτσια: αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφερόταν να απονομιμοποιήσει το καθεστώς Άσαντ μέσα από μακρόχρονες και μακρόσυρτες διεθνείς διπλωματικές και δημοσιογραφικές εκστρατείες καταγγελιών, αποφάσεις του οηε, κλπ κλπ. Δεν ενδιαφερόταν καν «να εμποδίσει τον Άσαντ να ξαναχρησιμοποιήσει τα χημικά» (τα οποία σύμφωνα με την ίδια έχει…) Ενδιαφερόταν μόνο να ξανανομιμοποιηθεί στρατιωτικά σαν «βασικός παίκτης» στο συριακό πεδίο μάχης, εναντίον της Μόσχας και της Τεχεράνης – (κατά την γνώμη μας, με κάπως διαφορετικό τρόπο, και κατά της Άγκυρας).

Δεν ήθελαν οι καραβανάδες και οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον μια προσχηματική αιτία για να εισβάλουν στη συρία· αυτό το έχουν κάνει ήδη, «αντιτρομοκρατικώ δικαίω», πατώντας πάνω στους κούρδους συμμάχους τους. Ήθελαν άλλο πράγμα: να νομιμοποιήσουν τόσο την δική τους «άμεση» δράση κατά της συμμαχίας Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Χεζμπ’ αλλάχ, όσο κι εκείνη των συμμάχων τους (Τελ Αβίβ, σεΐχάτα) όποτε και όπου αποφασίσουν να κτυπήσουν. Κι απ’ αυτή την άποψη, ενώ η χθεσινή επίθεση είναι μικρής σημασίας με βάση την συγκεκριμένη στρατιωτική αποτελεσματικότητά της, είναι πολύ πιο επικίνδυνη (απ’ ότι αν είχε γίνει το 2013) από «πολιτική» και «γεωπολιτική» άποψη· με την άποψη της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Σάββατο 8 Απρίλη. Πριν 20 ημέρες, στις 19 Μάρτη, η ισραηλινή αεροπορία (που εκπαιδεύεται στην ελλάδα, μην το ξεχνάει κανείς…) προσπάθησε να κάνει μια επίθεση σε βάθος μέσα στην συριακή επικράτεια, κοντά στην Palmyra. Τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα πτήσης προς τον «στόχο», κι άλλα τόσα επιστροφή… Αυτός ο «στόχος» ήταν, κατά το Τελ Αβίβ, δυνάμεις της Χεζμπ’ αλλάχ. Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός. Το Τελ Αβίβ ήθελε να βοηθήσει αντάρτες του isis που προσπαθούν εδώ και καιρό να κόψουν τον υπό συριακό έλεγχο δρόμο ανάμεσα στη Hama και στην Palmyra.

Φαίνεται ότι οι ισραηλινοί καραβανάδες θεωρούσαν ότι τα αντιαεροπορικά συστήματα του ‘Ασαντ είναι ανεπαρκή, οπότε δεν θα κινδύνευαν. Κινδύνεψαν όμως, κόντρα στη σιγουριά τους! Τα ισραηλινά βομβαρδιστικά εντοπίστηκαν, και εκτοξεύτηκε εναντίον τους ένας τουλάχιστον πύραυλος. Κατά το καθεστώς Άσαντ καταρρίφθηκε ένα απ’ τα αεροπλάνα· το ισραηλινό καθεστώς το διέψευσε. Μάλλον το Τελ Αβίβ έχει δίκιο εν προκειμένω, αλλά δεν έχει τόση σημασία: το ουσιαστικό είναι ότι το Τελ Αβίβ αιφνιδιάστηκε, κάτι που πιθανόν να σημαίνει ότι η συριακή αεράμυνα έχει, κάπως, αναβαθμιστεί. Με την βοήθεια της Μόσχας ή της Τεχεράνης ή και των δύο… Και άρα η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορεί να σουλατσάρει και να κτυπάει ανενόχλητη πια…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, την ώρα που ο φασίστας υπ.αμ. Lieberman (φίλος των ελλήνων, μην το ξεχνάει κανείς…) ήταν έξαλλος και απειλούσε βγάζοντας αφρούς ότι θα καταστρέψει όλη τη συριακή αεράμυνα «αν ξανατολμήσει να τον εμποδίσει να βομβαρδίζει όπου και όποτε θέλει», η Μόσχα καλούσε τον ισραηλινό πρεσβευτή για να του τραβήξει το αυτί «ζητώντας εξηγήσεις» για την επίθεση. Και ίσως όχι μόνο…

Θεωρούμε δεδομένο ότι το Τελ Αβίβ θα λύσσαξε ακόμα περισσότερο: η αντιαεροπορική αναβάθμιση της Δαμασκού και η πολιτική υποστήριξη της Μόσχας θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση όχι μόνο αυτό που θεωρεί «δικαίωμα» του, το να κτυπάει στη συρία (πάντα τον στρατό του Άσαντ) κατά βούληση, αλλά ακόμα περισσότερο το άλλο «δικαίωμα» του, το να ισοπεδώσει τον λίβανο.

Ένα άμεσο αμερικανικό κτύπημα στον Άσαντ (και, έμμεσα αλλά καθαρά, μια «προειδοποίηση» στη Μόσχα και την Τεχεράνη) έγινε, λοιπόν, απόλυτα απαραίτητο και για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Η αμερικανική επίθεση προσπαθεί να ανανεώσει, όσο μπορεί, το ισραηλινό πολεμικό laissez passer…

Σάββατο 8 Απρίλη. Ορισμένοι σημειώνουν, σωστά, ότι στη συγκεκριμένη επίθεση το αμερικανικό στρατοπολιτικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, έκανε τουλάχιστον 2 «παρανομίες»:

Πρώτον, με δεδομένο ότι επρόκειτο για επίθεση σε κυρίαρχη χώρα (η συρία παραμένει τέτοια από τυπική άποψη), η Ουάσιγκτον δεν ζήτησε την έγκριση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε. Αυτό είναι αλήθεια, και δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε στην εισβολή στο ιράκ, το 2003, είχε τέτοια έγκριση! Αυτή τη φορά μάλιστα το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του, το ξεκαθαρίσαν γρήγορα: αν δεν μας δώσει το ο.κ. το συμβούλιο ασφαλείας, θα «απαντήσουμε μόνοι μας» (στο υποτιθέμενο έγκλημα του Άσαντ).

Δεύτερον, με δεδομένο ότι επρόκειτο για επίθεση σε κυρίαρχη χώρα που δεν είχε «προσβάλει» αμερικανικό έδαφος, στρατό ή συμφέροντα (φανερά τουλάχιστον), το ψόφιο κουνάβι δεν ζήτησε την έγκριση του κογκρέσσου, όπως απαιτεί η (αυστηρή σε θέματα αρμοδιοτήτων) αμερικανική νομοθεσία.

Πράγματι, αυτό είναι καινούργιο. Πρόκειται ουσιαστικά για πραξικοπηματική ενέργεια μέσα στην υποτιθέμενη «αμερικανική δημοκρατία». Το ότι αυτό το «στιγμιαίο» (;) πραξικόπημα έγινε αποδεκτό και απ’ τα δύο καθεστωτικά κόμματα το νομιμοποιεί σαν «προηγούμενο» για μελλοντική επανάληψη. Και δείχνει όχι μόνο σε ποιο σημείο βρίσκεται η «θεσμική μετάλλαξη» του αμερικανικού κράτους μέσα στον σε εξέλιξη 4^ο παγκόσμιο, αλλά και ποια είναι η τάση.

(φωτογραφία: ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια…)

Σάββατο 8 Απρίλη. Απ’ την μεριά τους όλοι οι «στόχοι» της επίθεσης, δηλαδή τόσο η Δαμασκός όσο και η Μόσχα και η Τεχεράνη, αντέδρασαν…. όπως ήταν λογικό. Με καταγγελίες. Στην αεροπορική βάση Shayrat που κτυπήθηκε (η δεύτερη μεγαλύτερη στη συρία μετά από εκείνη στη Λατάκεια) σταθμεύει και ρωσικός στρατός: επιθετικά ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις. Το αμερικανικό πεντάγωνο ειδοποίησε το ρωσικό πριν την επίθεση, για να απομακρύνει το «υλικό» του· υποθέτουμε ότι με τη σειρά του το ρωσικό ειδοποίησε το καθεστώς Άσαντ για να προφυλάξει τα πιο σημαντικά «κομμάτια» της αεροπορίας του.

Από στενά στρατιωτική άποψη υπήρξε, λοιπόν, φροντίδα να μην υπάρξουν αχρείαστες «ζημιές» την συγκεκριμένη στιγμή. Η χτεσινή δήλωση του ρώσου πρωθυπουργού Dmitry Medvedev (υπάρχει ακόμα!!!) ότι η αμερικανική επίθεση απείχε ένα μόνο βήμα απ’ την σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό έγινε για τα μάτια του κόσμου.

Αλλά υπάρχει ζήτημα! Που γίνεται όλο και πιο σοβαρό: η μέση Ανατολή δεν χωράει όλες τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, τοπικές και πλανητικές· ενόσω αυτές οι φιλοδοξίες έχουν ξεδιπλωθεί τόσο καθαρά ώστε ακόμα και μια αναδίπλωση σ’ αυτό το, ουσιαστικά, δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου θα μετρήσει σαν ήττα. Έχει φανεί πεντακάθαρα αυτό απ’ την αμερικανική στάση και την “εξέλιξή” της.

Το συριακό κράτος δεν ήταν ποτέ σοβαρή απειλή για κανέναν. Ούτε για το ισραηλινό, ούτε για το αμερικανικό… Είχε πάντα εξαιρετικά αδύναμο στρατό, αφιερωμένο στην εσωτερική καταστολή (όπου ήταν αποτελεσματικός) και ανίκανο για οτιδήποτε άλλο.

Το “πρόβλημα” με το συριακό κράτος (απ’ την γεωπολιτική άποψη) ήταν αφενός η συμμαχία του με την Τεχεράνη, και αφετέρου η κάλυψη που παρείχε τόσο στη λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ όσο και στην παλαιστινιακή Χαμάς. Μεσολαβώντας, ταυτόχρονα, και την ιρανική υποστήριξη προς τις δύο οργανώσεις.

Η “δημιουργική αποσταθεροποίηση” της συριακής επικράτειας, και εν τέλει η διάλυσή της, είχε και έχει σημασία μόνο σ’ αυτό το “πλαίσιο”: για να απομονωθεί η “περσική” Τεχεράνη απ’ την “αραβική” Βηρυττό (κι απ’ την επίσης “αραβική” Γάζα), έτσι ώστε οι μεν δύο μεσογειακές περιοχές να είναι πάντα στο έλεος του Τελ Αβίβ, το δε ιράν στο έλεος των αμερικάνων. Έτσι ώστε, επιπλέον, τα σεΐχατα της αραβικής χερσονήσου να είναι οι μόνοι “εκπρόσωποι” (διαφθορείς δηλαδή) των πληβειακών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Μέχρι το σημείο που ο Άσαντ είχε βρεθεί με την πλάτη – στη – Μεσόγειο, το σχέδιο έδειχνε να δουλεύει. Η άμεση εμπλοκή της Μόσχας όχι μόνο το σταμάτησε, αλλά έκανε και το ακριβώς αντίθετο: δυνάμωσε (κι όχι μόνο στρατιωτικά) την Χεζμπ’ αλλάχ, αναβάθμισε την Τεχεράνη σε αξιόπιστο και σοβαρό παίκτη στο ταμπλό της διεθνούς “αντιτρομοκρατίας”, έσωσε σε ικανό βαθμό τον ενδιάμεσο κρίκο (το καθεστώς Άσαντ, που παραμένει πάντα το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο) – και, φυσικά, προσέθεσε για πρώτη φορά μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου πολέμου μια καθόλου αμελητέα ρωσική στρατο-πολιτική “επίβλεψη”, όχι μόνο στο άξονα Τεχεράνη – Δαμασκός – Βηρυτός αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αυτή η “αλλαγή συσχετισμών” έδωσε σημαντική εναλλακτική στην Άγκυρα, έχει “παρασύρει” εν μέρει την χούντα του Sisi στην αίγυπτο, και έχει φτάσει ως την λιβύη. Επιπλέον το Πεκίνο έχει αρχίσει να «απλώνει τα χέρια» του και εδώ.

Αυτό δεν μπορούν να το αφήσουν να συμβαίνει ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ! Και, κατά την γνώμη μας, είναι αργά πια για να το μετριάσουν / ελέγξουν «παζαρεύοντας» με μη στρατιωτικά μέσα. Αυτά που έχουν επιτύχει οι αντιπαλοί τους στο χώμα, με αίμα, μόνο με πόλεμο είναι δυνατόν να περιοριστούν (ή και να χαθούν).

Εκτιμάμε σαν πιθανό το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να μην θέλει (και με την καινούργια της διοίκηση) να εμπλακεί σ’ έναν «πλήρη πόλεμο» και στη συρία, την στιγμή που η ιμπεριαλιστική προσοχή της είναι στραμμένη στην ανατολική ασία, και εφόσον πρέπει να συντηρεί την «στρατιωτική παρουσία της» σε πολλά σημεία του πλανήτη, και οπωσδήποτε στις πρόσφατες «κατακτήσεις» της, στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Ο proxie war την βόλευε μια χαρά· αλλά τον έχασε…

Απ’ την μεριά τους το Τελ Αβίβ και το Ριάντ δεν έχουν τέτοιες global αρμοδιότητες και φιλοδοξίες: οι δικοί τους ιμπεριαλισμοί πρέπει να «δικαιωθούν» στη μέση Ανατολή. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον για να τους βοηθήσει; Απ’ την μια να είναι παρούσα στρατιωτικά με την «φυσική έννοια». Και απ’ την άλλη να απειλεί κάτι χοντρύτερο («αν η συριακή αεράμυνα δεν αφήνει το ισραήλ να βομβαρδίζει όπου θέλει» που θα έλεγε και ο Lieberman…) ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να εμπλακεί full σ’ αυτό το «κάτι χοντρύτερο», σ’ αυτήν τουλάχιστον την περιοχή. Γιατί αν χρειαστεί να το κάνει τότε θα χάσει εντελώς τον έλεγχο στο κύριο μέτωπο, του Ειρηνικού…

Ναι, αλλά αυτά τα καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά. Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να υπογράφει στις ισραηλινές βόμβες (δίπλα απ’ τα ισραηλινά «θα σας…») «ευχαριστούμε που μας ….»;

Όχι…