Year: 2017

Είσαι ό,τι αγοράζεις (;)

Τρίτη 11 Απρίλη. Στα ‘90s, όταν η κατανάλωση έγινε το κύριο στοιχείο ταυτότητας της μεγάλης πλειοψηφίας των ντόπιων, η κινηματική αντίδραση ήταν (και) αυτό το σύνθημα: είσαι ό,τι αγοράζεις. Άλλοτε με ερωτηματικό, άλλοτε χωρίς, αυτές οι τρεις λέξεις περιέγραφαν με ακρίβεια μια μαζική «οντολογική» εξέλιξη, που στην ελλάδα ήρθε με μικρή χρονική καθυστέρηση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά εκτόνωσε με πολύ μεγαλύτερη ένταση, με την ένταση του λιγούρη, τον κανιβαλισμό της επίδειξης.

Αυτό το «είμαι ό,τι αγοράζω» δεν ήταν απλά ένας μαζικός συνειδησιακός εκφυλισμός. Ήταν, επίσης, μια ανακατασκευή των δημόσιων χωροχρόνων, τόσο με την φυσική έννοια (η πολεοδομία / χωροταξία και η δημόσια τάξη της κατανάλωσης) όσο και σε σχέση με τον «διάλογο του ιδιωτικού με το δημόσιο». Το να «είμαι ό,τι αγοράζω» σήμαινε επίσης να «γίνομαι ό,τι δείχνω»: πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την επίδειξη των εμπορευμάτων (ρούχα, οχήματα, κοσμήματα, οτιδήποτε) οι συμπεριφορές έγιναν γενικευμένες πόζες. Κι αυτή η συν-ήθεια αναμόρφωσε επίσης το τι όφειλε να είναι το «ιδιωτικό Εγώ»: προετοιμασία για την α ή β πόζα ή απολογισμός του τι απέφερε και τι όχι.

Η νεοφιλελεύθερη προτροπή ότι ο «εαυτός μας είναι το κεφάλαιό μας» (μια διεστραμμένη ιδέα που έγινε, ωστόσο, μαζικά και ευχάριστα αποδεκτή) στην μικροαστική της έκφανση έγινε «είμαι ο νταραβεριστής του εαυτού μου»: όταν δεν ποζάρω, γίνομαι ο λογιστής μου, και μετράω κέρδη και ζημιές… Συνεπώς, πίσω απ’ την βιτρίνα του «είμαι ό,τι αγοράζω» και του «είμαι ό,τι δείχνω» φώλιασε για πάντα η δυσ-τυχία: η απειλή της (κοινωνικής) απόρριψης σαν υπαρξιακή χρεωκοπία.

Είσαι ό,τι δείχνεις

Τρίτη 11 Απρίλη. Η γρήγορη και θριαμβευτική αποικιοποίηση των ένδοξων Εγώ και των σχέσεών τους απ’ το εμπόρευμα (την εν-σωμάτωση και την επίδειξή του) έχει ωστόσο ένα ελάττωμα: απαιτεί την μεσολάβηση του χρήματος. Σε κάθε ταξική κοινωνία αυτό είναι λογικό· αλλά έτσι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος οι «αδύναμοι» ή οι «οριακοί» καταναλωτές θα στραφούν εναντίον των υπόλοιπων…

Η ψηφιοποίηση των κοινωνικών σχέσεων (τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» είναι η ως τώρα πιο καθαρή μορφή της) αποκατέστησε εκείνο που παρά την ιδεολογική καταναλωτική φρενίτιδα έμενε λειψό. Στον επώνυμο ή ανώμυμο κόσμο των προφίλ, των ειδώλων, ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να μαστορεύει και να μοστράρει χωρίς χρηματικό κόστος τον Εαυτό – που – θέλει – να – δείχνει. Η επίδειξη δεν γίνεται, πια, μόνο στους «φυσικούς» χωροχρόνους. Γίνεται, όλο και περισσότερο, σαν ψηφιακή χειροτεχνία / «επικοινωνία». Επιτέλους, μπορεί ο καθένας να φτιάχνει το κοινωνικό του avatar κατά βούληση, να το αλλάζει, να το εμπλουτίζει· ακόμα και να έχει περισσότερα του ενός: ένας δημοκρατικός θρίαμβος της φαινομενικότητας! (Και της παράνοιας επίσης!!!)

Όμως το «δωρεάν» της ψηφιοποίησης των κοινωνικών σχέσεων δεν είναι «τζάμπα»! Υπάρχει ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο που πληρώνει διαρκώς ο καθένας και η καθεμία για να μοστράρεται στο ψηφιακό θέατρο: η παραχώρηση των στοιχείων του. Των data του. Όχι μόνο εκείνων που επιλέγει να δείχνει, αλλά και όλων των υπόλοιπων, όλων όσων διατρέχουν οποιαδήποτε ψηφιακά μεσολαβημένη συναλλαγή και «συμβολική» ανταλλαγή του / της.

Αν το εμπόρευμα και η «λογική της δοσοληψίας» αποικιοποίησε σε πρώτη φάση τους Εαυτούς και τις σχέσεις μεταξύ τους εξασφαλίζοντας (όσο…) την κερδοφορία των αφεντικών, αν το «είμαι ό,τι αγοράζω» ήταν το λιπαντικό της εθελόδουλης πειθαρχίας στις καπιταλιστικές νόρμες, η ψηφιοποίηση του «είμαι ό,τι δείχνω» κάνει το ίδιο, σε έναν ανώτερο βαθμό υπεξαίρεσης, συσσώρευσης, κεφαλαιοποίησης. Και είναι πάντα εθελοντική…

Αφού η μάζα πείστηκε ότι «ο εαυτός της είναι το κεφάλαιό της» τώρα αυτοί οι «εαυτοί» γίνονται το κεφάλαιο άλλων: των υπερ-εταιρειών συγκέντρωσης και «διαχείρισης» των big data· και των κάθε είδους μυστικών υπηρεσιών…

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Προβοκάτσια στη συρία: μια πρώτη αποτίμηση

Δευτέρα 10 Απρίλη. Απ’ την στενά εννοημένη γεωπολιτική άποψη, απ’ την σκοπιά δηλαδή του ζητήματος σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον κατάφερε με την πρόσφατη πυραυλική επίθεση να ξαναεδραιωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε οριστική απάντηση. Κι αυτό το πεδίο, όπως επίσης το ιρακινό, το αφγανικό και το υεμενίτικο, είναι «ανοικτό» εδώ και χρόνια: θέατρα ενός αργού, φονικού και μακρόσυρτου πολέμου όπου μπορούν να συμβαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές συσχετισμών…

Από «ψυχο-πολιτική» άποψη όμως η προβοκάτσια / επίθεση ήταν, κρίνουμε, επιτυχημένη. Κι αυτό φαίνεται απ’ το πως μπορεί να δουλέψει σαν «προηγούμενο» για μια (ευρύτερη) απειλούμενη ή πιθανή επίθεση στη βόρεια κορέα (για παράδειγμα…).

Α) Το καθεστώς της Δαμασκού, για ελάχιστο ιστορικό χρόνο, φάνηκε ότι βγαίνει απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang είναι κηρυγμένο επίσημα και μόνιμα σαν «στόχος», απ’ την εποχή του Μπους του Β, αν όχι νωρίτερα. Συνεπώς η ιδεολογική προεργασία (για τη νομιμοποίηση μιας επίθεσης) εναντίον του δεύτερου είναι υπερώριμη, σε αντίθεση με την συριακή περίπτωση.

Β) Το καθεστώς της Δαμασκού κατηγορήθηκε για «χρήση χημικών» στο πόδι, και χωρίς καμία απόδειξη. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang κατηγορείται για κατοχή πυρηνικών, και υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Συνεπώς δεν χρειάζεται «σκηνοθεσία της επικινδυνότητας».

Γ) Το καθεστώς της Δαμασκού δεν έχει στοχοποιήσει αμερικανικό «πολεμικό υλικό» (ζωντανό ή «πάγιο»…). Αντίθετα εκείνο της Pyongyang αναπτύσσει σταθερά την πυραυλική του τεχνολογία (χωρίς να το κρύβει) και θεωρείται πως έχει ήδη στην ακτίνα δράσης του αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, και στον ειρηνικό. Θεωρητικά θα μπορούσε, κάνοντας ένα άλμα, να αποκτήσει βαλιστικούς πυραύλους που να φτάνουν στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Συνεπώς ενώ το συριακό καθεστώς είναι αντίπαλος δεύτερης ή τριτης σειράς για την Ουάσιγκτον, το βορειοκορεατικό είναι πρώτης.

Δ) Τέλος η βόρεια κορέα ανήκει στο «μέτωπο του ειρηνικού», που είναι το βασικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αφού, λοιπόν, το ψοφιοκουναβικό καθεστώς κατάφερε το ελάσσον (την επίθεση στη συρία) με απόλυτα καουμπόικο τρόπο και, παρ’ όλα αυτά, είχε την χαρά να απολαύσει απλόχερα υποστήριξη ή, έστω, συμπάθεια, τι εμπόδιο θα συναντήσει αν επιδιώξει το μείζον (μια επίθεση στην βόρεια κορέα);

Αυτό είναι το εμπόδιο: εκεί, στον Ειρηνικό, στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, είναι κι άλλοι «με το όπλο παρα πόδα». Όχι αμελητέοι: το Πεκίνο και η Μόσχα. Δεν επιδιώκουν, βέβαια, μια μετωπική αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον· πόσο αδρανείς όμως μπορούν να μείνουν στις πολεμικές «πρωτοβουλίες» της; Στον Ειρηνικό ο 4ος παγκόσμιος είναι κυριολεκτικός: διακρατικός, χωρίς proxies, χωρίς προσχήματα.

Σε κάθε περίπτωση, το «ψυχοπολιτικό» κέρδος της Ουάσιγκτον μεταξύ των «δυτικών πληθυσμών» αποτελεί ένα είδος ιδεολογικού κεφαλαίου. Το πως και πότε ακριβώς θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει (ή, απλά, να το φρεσκάρει) είναι κάτι που μένει να το δούμε. Ωστόσο δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο…

(φωτογραφία: Δικέ μου τους βλέπεις αυτούς τους τομαχώκ που ρίχνω στη συρία; Έχω και καλύτερους για τη γούνα σου!…)

Απαραίτητη υπενθύμιση

 

Δευτέρα 10 Απρίλη. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι «πολυμερείς διακρατικοί θεσμοί», του είδους οηε ή νατο, που πριν κάποιες δεκαετίες έμοιαζαν, λόγω συνθετότητας και αντιβάρων, να λειτουργούν εξισορροπιστικά στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, δεν κρεμάνε υποχρεωτικά μια ωραία ημέρα στην πόρτα τους μια ταμπέλα του είδους «end». Είναι συνηθισμένο, κι έχει γίνει κι άλλες φορές στον προηγούμενο (τον 20ο) αιώνα, «απλά να ξεπερνιούνται» στην πράξη.

Όπως συμβαίνει στον ταξικό ανταγωνισμό έτσι και στον ενδοκαπιταλιστικό, το πραγματικό σύνταγμα (δηλαδή οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης με την δυναμική τους) και το τυπικό σύνταγμα (οι παγιωμένες μέσω θεσμίσεων ισορροπίες δύναμης) αποκλίνουν συστηματικά μεταξύ τους, χωρίς να είναι υποχρεωτικό ότι το «πραγματικό» καταργεί με ταρατατζούμ το «τυπικό». Απλά το προσπερνάει, το αχρηστεύει, το κάνει λείψανο άλλης εποχής…

Για παράδειγμα η «κοινωνία των εθνών», που δημιουργήθηκε μετά τον Α παγκόσμιο «για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό», δεν διαλύθηκε τυπικά με το ξεκίνημα του Β. «Κάπου υπήρχε» στη διάρκειά του, μέχρι που απλά ξεχάστηκε…

Η απόκλιση που μνημονεύουμε έχει ξεκινήσει εδώ και σχεδόν 3 δεκατίες· και το χάσμα μεγαλώνει. Με πισωγυρίσματα ίσως, αλλά με ξεκάθαρη τάση. Και, κυρίως, ξεκάθαρη σκοπιμότητα…

(φωτογραφία: χθεσινή διαδήλωση κατά της αμερικανικής επίθεσης στη συρία – Νέα Υόρκη).

Ο παράγοντας χρόνος…

Δευτέρα 10 Απρίλη. Αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να σχολιάζουμε τα «διαπραγματευτικά κατορθώματα» της φαιορόζ κυβέρνησης (με τους πάνκακους δανειστές) για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή την γενική άποψη / γνώμη μας την έχουμε παρουσιάσει ήδη, και δεν έχει γίνει κάτι που να επιβάλλει την επανεξέτασή της. Και δεύτερον, επειδή ο δημαγωγικός βομβαρδισμός εκ μέρους των καθεστωτικών είναι σαν την βλακεία: ανελέητος.

Για παράδειγμα «τα τελευταία». Οι φαιορόζ έχουν φτάσει να πανηγυρίζουν «για την επιτροφή της τρόικας» (!!) ενώ αυτή ΘΑ έρθει… Κάποια στιγμή… Ίσως σε καμιά 10αριά μέρες… Πανηγυρίζουν επίσης για κάποια υποτιθέμενη «συμφωνία», σα να «ξημερώνουν νέοι καιροί». Ενώ αυτό που έχει γίνει ως τώρα είναι μια γενική συμφωνία σε ορισμένα απ’ τα θέματα της θρυλικής «β αξιολόγησης», στο format του “Brussels group” (έλληνες υπουργοί απ’ τη μια και τεχνοκράτες των δανειστών απ’ την άλλη), την οποία (συμφωνία) οι υπ.οικ. της ευρωζώνης έκαναν την μεγάλη χάρη στην Αθήνα να της επιτρέψουν να την πουλήσει σαν «απόφαση του eurogroup”… Την στιγμή που α) η συμφωνία είχε γίνει πριν απ’ αυτό· β) το eurogroup της μάλτας ήταν «άτυπο», οπότε δεν μπορούσε να πάρει καμία απόφαση, για οτιδήποτε· γ) πρόκειται για μια γενική επανάληψη των δεσμεύσεων της Αθήνας απ’ το καλοκαίρι του ‘15· δ) με ένα χρόνο καθυστέρηση ήδη, και πολλά ακόμα «ανοικτά ζητήματα»…

Με μια μονότονη συνταγή «ενέσεων αισιοδοξίας», βασικό στοιχείο του επαρχιώτικου τακτικισμού της, η φαιορόζ κυβέρνηση πουλάει μια εορταστική αύρα του είδους «άντε, ξεμπερδέψαμε». Τίποτα δεν έχει ξεμπερδευτεί!!!

Και ο καιρός περνάει…

Με κομμένη την ανάσα

Κυριακή 9 Απρίλη. Ε, ναι λοιπόν! Παραδεχτείτε ότι το έχετε πει ή σκεφτεί τουλάχιστον μια φορά: στο τέλος τα αφεντικά θα μας πουλάνε και τον αέρα που θα αναπνέουμε!

Ιδού λοιπόν: κακομελέτα κι έρχεται!!!

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…

Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.

Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…

Ή μήπως όχι;

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 2

Κυριακή 9 Απρίλη. Το μοτίβο «οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι εντός συριακής επικράτειας κάνουν κάτι που στη συνέχεια τα αφεντικά τους χρησιμοποιούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ» έχει δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό… Από ποιον λέτε; Απ’ το Τελ Αβίβ!

Ενδεικτικά (φωτογραφία), καλοκαίρι του 2016: οι ισλαμιστές ένοπλοι που δρουν γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν (με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους) ρίχνουν ένα βλήμα στις κατεχόμενες απ’ τον ισραηλινό στρατό περιοχές, κάπου στο κέντρο τους. Το βλήμα σκάει σ’ ένα ισραηλινό ναρκοπέδιο, χωρίς να προκαλέσει θύματα ή ζημιές. Το ισραηλινό πεντάγωνο καταγγέλει τον συριακό στρατό σαν υπεύθυνο, και κτυπάει έναν συριακό εκτοξευτήρα βλημάτων που ταλαιπωρούσε τους ισλαμιστές ένοπλους. Που πανηγυρίζουν…

Το ισραήλ ακολουθεί την πολιτική να χρεώνει την Δαμασκό για όλα τα πυρά που προέρχονται απ’ την συρία, αδιάφορο με το ποιος είναι που πυροβολεί… (Αυτά τα γράφουν οι “times of israel” – όχι τίποτα «αντισημίτες»…)

Όμως όχι, η ψοφιοκουναβική αμερικανική διοίκηση δεν έκανε «το ίδιο» με πιο εντυπωσιακό τρόπο. Επιτέθηκε όχι γι αυτό καθ’ εαυτό το αποτέλεσμα της επίθεσης. Επιτέθηκε σαν προκαταβολή – εν μέρει μπλοφάροντας, λόγω αδυναμίας… Κι ακριβώς αυτήν την αδυναμία θα προσπαθήσει να διορθώσει, επιδιώκοντας να «σκουπίσει» όλους όσους έδωσαν συγχαρίκια για την επίθεση (πέρα, φυσικά, απ’ τα αραβοφασιστικά καθεστώτα και το ισραήλ), σε ένα είδος ad hoc (και στην ανάγκη χαλαρής) «συμμαχίας των προθύμων». Αν όχι για να συμμετάσχουν στην αμερικανική δράση στη συρία, σίγουρα για να την ανεχτούν.

«Η επίθεση με τα χημικά ήταν δουλειά του Άσαντ»: οι ακλόνητες αποδείξεις 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Υπάρχει ένα μεγάλος χορός εγκάθετων που δηλώνουν απόλυτη βεβαιότητα ότι η επίθεση στην Khan Sheikhoun ήταν δουλειά του στρατού του Άσαντ (μερικοί, μάλιστα, το πάνε κατά τα γούστα τους ακόμα μακρύτερα: μπορεί και της Μόσχας…). Το πόσο σίγουροι είναι αποδεικνύεται, βέβαια, απ’ αυτό το απλό: δεν έκαναν τον κόπο να περιμένουν λίγο για να ανεμίσουν τις αποδείξεις τους με κάθε επισημότητα και βεβαιότητα, ώστε να νομιμοποιήσουν την «τιμωρία»… Χειροκροτούν το ψόφιο κουνάβι για την «ακαριαία, συναισθηματική και ηθική» απόφασή του· και οι αποδείξεις έρχονται…. Εν τέλει αυτή η μεθοδολογία είναι ίδια με εκείνη των αμερικάνων μπάτσων: πρώτα σκοτώνουν τους «υπόπτους» (αν είναι μαύροι), και μετά προσπαθούν να αποδείξουν ότι ήταν απειλητικοί και επικίνδυνοι…

Για να έχετε μια πρώτη ιδέα για το τι σημαίνει παγκόσμιος πόλεμος απ’ την άποψη της επαγγελματικής δημαγωγίας, δίνουμε στη συνέχεια τρία παραδείγματα.

Το πρώτο είναι το καθεστωτικό γερμανικό spiegel, στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική του έκδοση. Σε ένα προχθεσινό άρθρο του (the world at crossroads in syria) χρησιμοποιεί σαν (μοναδικό) “αποδεικτικό στοιχείο” της ενοχής του καθεστώτος Άσαντ για τα χημικά στην Khan Sheikhoun τι νομίζετε; Υποτιθέμενες υποκλοπές των επικοινωνιών μεταξύ σύριων πιλότων, υποκλοπές που (λέει το spiegel…) ότι κάνουν οι ένοπλοι της al – Nusra! Το ότι το γερμανικό καθεστωτικό περιοδικό έχει την δυνατότητα να παραλαμβάνει απ’ τους “τρομοκράτες” της al-Nusra τις δήθεν υποκλοπές τους, είναι βέβαια ένα δημοσιογραφικό κατόρθωμα άξιο του βραβείου Πούλιτζερ… Δημιουργεί όμως μερικές πολύ σοβαρές ερωτήσεις· και υποψίες…. Ε;

Εκτός αν οι υποκλοπές δεν προέρχονται απ’ την al-Nusra αλλά, π.χ., απ’ την mossad· και το spiegel θέλει να το κρύψει. Και πάλι: μπορεί, άραγε, το spiegel να ελέγξει την αυθεντικότητα του υλικού που επικαλείται (αν όντως υπάρχει τέτοιο υλικό;) Όχι. Δεν μπορεί. Απλά κάνει την βρωμοδουλειά: το βαποράκι…