Τετάρτη 26 Απρίλη. Η συγκέντρωση στρατών γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και η φιλοπόλεμη ρητορική της Ουάσιγκτον πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ανάφλεξης στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Φαίνεται πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κερδίσει το έδαφος που έχει χάσει στην ανατολική ασία στη διάρκεια της φιλόδοξης μεν αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένης εκστρατείας “Asian pivot” της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας στην αμερικανική «εξωτερική πολιτική».
Κάνουμε ωστόσο την σκέψη ότι ο αποφασιστικός παράγοντας για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και βδομάδες εκεί ΔΕΝ είναι ο διακηρυγμένος αμερικανικός τσαμπουκάς αλλά οι αδήλωτες προθέσεις του Πεκίνου. Κάνει μεγάλη διαφορά αν το κινεζικό καθεστώς ξεκαθαρίσει στην Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά της Πγιονγκ Γιανγκ θα θεωρηθεί επίθεση και κατά του Πεκίνου, ή όχι.
Το είδος των όπλων που μαζεύει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο κάνει για αεροπορικές επιδρομές κατά της βόρειας κορέας, και ως εκεί. Παρότι το βορειοκορεατικό καθεστώς διαθέτει 1200 (ρωσικής κατασκευής) αεροπλάνα, τόσο αυτά όσο και το σύστημα αεράμυνάς του θεωρείται «παλιομοδίτικο» και όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικό· πράγμα που θα έκανε ευκολότερη την δουλειά της αμερικανικής αεροπορίας και των συμμάχων της. Το είδος της απάντησης που το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει «δουλέψει» επί χρόνια είναι πυραυλική. Με ή χωρίς πυρηνικά. Αρχίζοντας με το ευκολότερο, επειδή είναι κοντά: με στόχους στη νότια κορέα ή/και στην ιαπωνία. Και οι δύο έχουν εξοπλιστεί με (αμερικανικά) αντιπυραυλικά συστήματα, που σημαίνει ότι το βορεοκορεατικό καθεστώς θα έχει ελπίδες «να βρει στόχο» όσο περισσότερους πυραύλους εκτοξεύσει μαζί και ταυτόχρονα.
Η Ουάσιγκτον δεν θα χαλιόταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν σοβαρές απώλειες στους δύο «συμμάχους» της, τη νότια κορέα ή/και την ιαπωνία – μάλλον θα χαιρόταν (κρυφά) επειδή έτσι θα αναγκάζονταν να δεθούν ακόμα περισσότερο στο δικό της άρμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από οικονομική άποψη ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι σταθερά ανταγωνιστικός του αμερικανικού…
Όμως η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του κινεζικού στρατού στην υπόθεση (για να μην μιλήσουμε για τον ρωσικό…) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί σε αντίθεση με το καθεστώς της Πγιονγκ Γιανγκ το Πεκίνο έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα· αποφεύγοντας το έδαφος της νότιας κορέας ή/και της ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ άσχημο «νέο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να κλιμακώσει τον πόλεμο, με εξαιρετικά αβέβαια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το να χάσουν έστω και ένα αεροπλανοφόρο θα ήταν για τους αμερικάνους το τέλος της ηγεμονίας τους στις θάλασσες του πλανήτη.
Κρίνουμε, λοιπόν, ότι το «κλειδί» βρίσκεται στο Πεκίνο. Αν, δηλαδή, έχει τους δικούς του (όχι γνωστούς…) λόγους να «αφήσει» την Πγιονγκ Γιανγκ για «λίγο στην τύχη» της, δηλαδή σε μια ορισμένη ήττα. Μια «ελεγχόμενη» ήττα που θα συνοδευτεί από σοβαρές ζημιές (σε καπιταλιστικές υποδομές) τόσο της νότιας κορέας όσο και της ιαπωνίας, εξαιτίας της όποιας βορειοκορεατικής «άμυνας». Αν δεν έχει τέτοιους λόγους, κι αν δεν θέλει επ’ ουδενί να έχει η Ουάσιγκτον μια στρατιωτική επιτυχία κάτω απ’ την μύτη του, τότε εικάζουμε ότι η Ουάσιγκτον με το μέγεθος των «αρμάδων» που έχει μεταφέρει στην περιοχή, θα περιοριστεί σε μια παρέλαση… Ενόσω το βορειοκορεατικό καθεστώς θα εμφανίσει κάποια στοιχεία «υποχώρησης» και «διάθεσης για διάλογο». (Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοιος είναι ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτον προς το παρόν: με μια καλή ένοπλη παρέλαση να αναγκάσει το Πεκίνο να «μαζέψει» την Πγιονγκ Γιανγκ…).
Σε κάθε περίπτωση ακούγεται μακιαβελικό το ότι οι συγκρούσεις ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι υποχρεωτικά «ευθύγραμμες». Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να αποκτάει πρόβλημα και στο αφγανικό πεδίο μάχης… Που σημαίνει (κατ’ εμάς) ότι επείγεται, προς το παρόν, για «εύκολες νίκες» και όχι για έναν full παγκόσμιο πόλεμο.
Ακούγεται αισιόδοξο; Ίσως. «Προς το παρόν».
