Year: 2017

Μωραίνει ο κύριος…

Πέμπτη 11 Μάη. Μια υπόγεια και ανομολόγητη ανατριχίλα διαπερνά από χτες το ντόπιο εθνικοφασισταριό (συμπεριλαμβανόμενων των φαιορόζ, και των φαιών και των ροζ, κυβερνητικών παραφυάδων του): “Ουάου!!! Οι αμερικάνοι εξοπλίζουν τις ypg!!! Την πάτησε ο σουλτάνος!»….

Για την ανοικτή υποστηρίξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στους κούρδους «βασσάλους» του σας έχουμε ενημερώσει ήδη. Ο τελευταίος που θα έπρεπε να ξαφνιάζεται είναι η Άγκυρα – προφανώς υπάρχουν συζητήσεις και αναλύσεις τόσο πάνω όσο και κάτω απ’ τα τραπέζια.

Σε τι ελπίζουν οι έλληνες «βάσσαλοι»; Στο ότι η Άγκυρα θα χαθεί για τους αμερικάνους και το νατο, οπότε το ελλαδιστάν θα γίνει το αγαπημένο συνοριακό παιδί της Ουάσιγκτον. Το πιστεύουν, δεν είναι αστείο! Κοκορεύονται και κολακεύονται με την ιδέα ότι, επιτέλους, το «οικόπεδο ξαναέχει αξία» – για τους φονιάδες των λαών… Οι καραγκιόζηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν με μια τέτοια προοπτική· και να την απεύχονται. Σε κάθε περίπτωση θα μείνουν με τις ελπίδες. Η τουρκική επικράτεια είναι πολύ σημαντική (και για τους αμερικάνους) για να την χάσουν για χάρη των ypg… Όμως, επειδή και η Ουάσιγκτον έχει μπλέξει σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, και επειδή το μπλέξιμο δεν θα λυθεί από (αμερικάνους) πεζοναύτες plus καλά εξοπλισμένους κούρδους πρόθυμους, θα στοιχίσει κάπως ακριβά (στην Ουάσιγκτον) η «μη φυγή» της Άγκυρας. Θα στοιχίσει ακριβότερα και στους κούρδους, όταν πια δεν θα χρειάζονται – ας πρόσεχαν! Δεν βλέπουν τους άλλους, του isis; Κι αυτοί “αγαπημένοι” ήταν κάποτε, στη συρία…

Εν τω μεταξύ, επειδή το τουρκικό καθεστώς έχει το δικό του γεωπολιτικό και διπλωματικό ιστορικό βάθος (το οποίο οι έλληνες εθνοφασίστες είτε αγνοούν είτε υποτιμούν), μία απ’ τις κινήσεις που ήδη έχει ξεκινήσει είναι η επαναπροσέγγιση με την ε.ε., και τις βασικές της πρωτεύουσες: Βερολίνο κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια Παρίσι. Ακριβώς το γεγονός ότι έχει προκύψει άλλος ένας γύρος καυγά μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον δίνει χαρτιά «για ευρωπαϊκή χρήση» στην πρώτη· και θα τα αξιοποιήσει.

(φωτογραφία: – (αριστέρα): Και πως το είπες αυτό το τραγούδι; – (δεξιά): Sweet home Alatrumpa….)

Συρία

Πέμπτη 11 Μάη. Είναι, λοιπόν, πραγματικός κίνδυνος για την Άγκυρα τα όπλα που δίνουν οι αμερικάνοι στις ypg; Όχι δα!!! Είναι στοιχειώδες: χωρίς αεροπορία, και μάλιστα advanced, δεν πάει κανείς πουθενά.

Αυτό που είναι δευτερεύον από καθαρά στρατιωτική / τεχνική άποψη είναι όμως μια καλή ευκαιρία από πολιτική – για την Άγκυρα. Και θα το χρησιμοποιήσει. Πολύ περισσότερο που οι ypg έχουν χάσει το μέτρο των συσχετισμών και νομίζουν ότι καβάλα στις πλάτες του αμερικανικού πενταγώνου θα πάνε μακρυά. Ξέρουν κάποιον που να το έκανε; Όχι, δεν υπάρχει κανένας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, το τουρκικό καθεστώς; Θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο την γεωπολιτική «τιμή» του!!! Θα προχωρήσει τις σχέσεις του με την Μόσχα και την Τεχεράνη (και πιο σεμνά και διακριτικά με την Δαμασκό), το κάνει ήδη· θα προχωρήσει τις σχέσεις του με το Πεκίνο, το κάνει ήδη· και θα «στρώσει» τις σχέσεις του με το project europe, και μάλιστα για δύο βασικούς λόγους: πρώτον επειδή (και) αυτό “καίει” την Ουάσιγκτον, και δεύτερον επειδή ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει τις ευρω-τουρκικές σχέσεις σαν βασικό κριτήριο.

Αυτό το τελευταίο, η αποκατάσταση των σχέσεων με την ε.ε., δεν θα είναι τόσο εύκολο ίσως, αλλά δεν θα είναι και δύσκολο όσο θα ήθελαν οι χρεωκοπημένοι της Αθήνας.

(Θα τα πούμε προσεχώς πιο αναλυτικά…)

Ο καλλιτέχνης και τα άστρα

Πέμπτη 11 Μάη. Ο Banksy είναι βέβαια πολιτικός γκραφιτάς… Πολιτικός με μια plain, αγγλοσαξονική εκδοχή: κάτι εύκολα αντιληπτό στο ευρύ κοινό μέσα από εικόνες. Εικαστικά ενδιαφέρον, αλλά ως εκεί.

Τώρα έπεσε στον λάκο της ευκολίας· ίσως παραείναι άγγλος. Το graffiti στο Dover είναι σαν η φαντασίωση (των συνεπειών) του brexit. Ένα αστέρι φεύγει – φεύγει (απ’ την σημαία της ε.ε.) και όλη η ε.ε. αρχίζει να ρηγματώνει.

Πρώτον (ρε καλλιτέχνη!) τα αστέρια είναι 12 αλλά τα μέλη 28! Όσο και αν δικαιούται το Λονδίνο να λέει «είμαι ένας απ’ τους αρχικούς», άρα ένα απ’ τα δώδεκα αστέρια, άλλο τόσο δικαιούνται οι 16 που βρίσκονται εκτός συμβόλου να πουν: Ποιο αστέρι φεύγει; Είμαι εγώ εδώ για να πάρω την θέση του!!!

Δεύτερον (πάλι ρε καλλιτέχνη!) ποιος σου είπε ότι μεγάλο κακό θα βρει την ε.ε. αν φύγει η αγγλία; Ποιός σου είπε ότι το αγγλικό αστέρι είναι η «χρυσή βίδα»;

(Δεν ξέρεις ότι αυτή είναι το ελληνικό;)

Το άστρο του καλλιτέχνη (της μπάλας)

Πέμπτη 11 Μάη. Ο Reza Parastesh θα ήταν ένας κανονικός φοιτητής στην Τεχεράνη, αν ο πατέρας του δεν έβλεπε ότι μοιάζει στην εμφάνιση με τον Lionel Messi, χωρίς να ανησυχεί για την πατρότητα… Μια ανάρτηση στο ιρανικό «σόσιαλ μήντιο», και αυτό ήταν: ο Reza είναι ο Lionel, και οι ιρανοί φίλοι της μπάλας, άντρες και γυναίκες, έχουν τρελλαθεί.

Το ρεύμα με τους θαυμαστές του που θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί του (ενδιαφέρον πολιτιστικά για την ιρανική κοινωνία που είναι περισσότερο «διεθνοποιημένη» απ’ ότι θέλει η σε βάρος της ρατσιστική, αντιμουσουλμανική προπαγάνδα…) έφτασε σε τέτοιο όγκο την περασμένη βδομάδα ώστε έσκασε η ιρανική πολιτσία για να κουμαντάρει το πλήθος. Μάζεψαν και τον Reza / Lionel, για κάτι ώρες. (Δεν αποκλείεται να του ζήτησαν φωτογραφίες και αυτόγραφα…)

Πως είναι να μοιάζεις με κάποιον τόσο διάσημο; Ο Parastesh κάνει ποδοσφαιρικές προπονήσεις και μαθήματα ισπανικών, αλλά δεν είναι στο χόρτο του μέλλον του. Ίσως είναι σ’ αυτό που είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού: ο Messi δεν μπορεί να είναι παντού με τους ανά τον κόσμο θαυμαστές του. Οπότε…

Βοηθός Messi λοιπόν, στις δημόσιες σχέσεις. Αναπληρωματικός. «Αλλαγή» στο GSSF (global social spectacle field). Όχι άσχημα! Αρκεί να το δεχτεί και ο πρωτότυπος. Και να γίνει επίσημη πρόσληψη· κάτι μας λέει ότι ο Parastesh ευχαρίστως θα πηγαινοερχόταν Τεχεράνη – Βαρκελώνη…

(Αν βρισκόταν και ένας ιρανός σωσίας του ψόφιου κουναβιού θα είχε ακόμα μεγαλύτερη πλάκα. Θα μπορούσε να δοκιμάσει να διοικεί την πρώην υπερδύναμη απ’ τo Isfahan… Να κάνει προσλήψεις, απολύσεις… και να τρελλαίνονται ακόμα περισσότερο οι βυθομετρητές της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης…)

Παλιά και παλιότερα 1

Τετάρτη 10 Μάη. Έχουμε την τιμή (γιατί περί τιμής πρόκειται) να ανήκουμε σε εκείνην την “φουρνιά” φοιτητών και φοιτητριών που, όταν το τότε σοσιαλιστικό πασοκ είχε ψηφίσει τον “νόμο πλαίσιό” του για την διάρθρωση και τον “εκδημοκρατισμό” των πανεπιστημίων (νόμος 1268, το 1982), είχαμε απορρίψει αυστηρά την “συνδιοίκηση”… Την συμμετοχή, δηλαδή, “εκπροσώπων των φοιτητών” στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων, σε οποιαδήποτε βαθμίδα. Αυτή η θέση έγινε πλειοψηφική απόφαση του συλλόγου των φοιτητών μέσα από διαδοχικές μαζικές συνελεύσεις σε μια μόνο σχολή σ’ όλη την ελλάδα: την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Και τηρήθηκε τα επόμενα χρόνια: οι εκλογές για την “επιλογή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα” ποτέ δεν γίνονταν στα ‘80s, στην αθηναϊκή αρχιτεκτονική… (Αντίθετα, προς μεγάλη και κακή μας έκπληξη τότε, υποτιθέμενοι ομοϊδεάτες μας στην αρχιτεκτονική της Σαλονίκης είχαν δεχτεί με χαρά τις νέες δυνατότητες, όπως νόμιζαν, της συνδιοίκησης…)

Γιατί πήραμε μια τέτοια θέση; Επειδή, σαν «αναρχοαυτόνομοι», είχαμε συνείδηση ότι όταν διοικητές και διοικούμενοι «συναποφασίζουν» υποτίθεται, αυτό ένα μόνο αποτέλεσμα έχει: την άμβλυνση αντιθέσεων που θα έπρεπε να είναι κοφτερές και ζωντανές. Είχαμε, επίσης, την συνείδηση πως η δημιουργία ενός στρώματος «φοιτητικών εκπροσώπων στα όργανα διοίκησης» θα ενίσχυε την γραφειοκρατία της (φοιτητικής) εκπροσώπησης, απέναντι στην οποία είμασταν, έτσι κι αλλιώς, απόλυτα εχθρικοί.

Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι από όλες τις τότε σχολές και τους τότε φοιτητικούς συλλόγους μόνο σε μία διατυπώθηκε μια τέτοια θέση, και μόνο σε μία έγινε πλειοψηφική απόφαση. (Ας πούμε πάντως ότι αυτό είναι τώρα πια το ιστορικό ενδιαφέρον του ζητήματος).

Παλιά και παλιότερα 2

Τετάρτη 10 Μάη. Το γεγονός ότι “η συμμετοχή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων” εφαρμόστηκε σε όλα τα υπόλοιπα ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή σχεδόν παντού, επί δεκαετίες, έκανε την κριτική μας του 1982 μάλλον “απονήρευτη” σε σχέση με τα πολύ χειρότερα που έγιναν. Διαμορφώθηκε ένα στρώμα όχι απλά γραφειοκρατών φοιτητοπατέρων αλλά σκληρά προσοδικών μηχανισμών, ιμάντων εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, στη δομή των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικές ψήφοι (στις διάφορες εκλογές στα “όργανα”) έγιναν “περιουσία” των φοιτητοπατέρων, που πουλιόταν και αγοραζόταν (απ’ το καθηγητικό σώμα) με διάφορα ανταλλάγματα: από προσλήψεις σε (άμισθα ίσως αλλά ελπιδοφόρα για καριέρες) πόστα “βοηθών”, μέχρι προώθηση σε master και διδακτορικά, αμοιβόμενα ερευνητικά προγράμματα, κλπ κλπ. Οι μείζονες φοιτητικές παρατάξεις έγιναν «μηχανισμοί εξυπηρέτησης» (όταν δεν ήταν προσοδοφόρες κλίκες οργανωμένης διασκέδασης). Κλπ κλπ.

Με δυο λόγια: η περιβόητη «συνδιοίκηση» του «σοσιαλιστικού» 1982 έγινε πολύ γρήγορα το μόνο που θα μπορούσε να γίνει στο ελλαδιστάν: αμοιβαίος (μεταξύ καθηγητών και φοιτητών) προσοδικός προσπορισμός, αμοιβαία «διαφθορά» και ξεφτίλα!

Τόσο πολύ, όχι, είναι αλήθεια, δεν το είχαμε προβλέψει!!

Τα «καινούργια» σαν παμπάλαια

Τετάρτη 10 Μάη. Τα διάφορα κατά καιρούς εκπαιδευτικά “μέτρα” της φαιορόζ κυβέρνησης τα 2 και κάτι χρόνια της βασιλείας της, είναι ολοφάνερα μουχλιασμένες αναβιώσεις διάφορων “αριστερών μεταρρυθμίσεων” του παρελθόντος· που τότε ήταν από προβληματικές έως ύποπτες και τώρα πια, στην επανάληψή τους, απλά γελοίες. Είναι τέτοιο στοιχείο η αναβίωση της “συνδιοίκησης”… Ίσως όχι το πιο καίριο, οπωσδήποτε όμως χαρακτηριστικό.

Για να είμαστε ειλικρινείς: δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο. Η διαχείριση μιας κρίσης εσωτερικής, διαρκούς και δομικής, όπως είναι η κρίση του παραδοσιακού μαζικού, φορντικού συστήματος εκπαίδευσης, στο τελευταίο που θα περίμενε είναι άνθρωποι που έχουν καθηλωθεί ιδεολογικά στα μέσα του 20ου αιώνα. Η συνέλευση του game over έχει πει όσα δεν τολμούν να διανοηθούν 1000 από τέτοιου είδους «αναμορφωτές»!!! Πρακτικά, όσο και να μασκαρεύουν τα μέτρα τους, οι πολιτικές βιτρίνες αυτό που προσπαθούν εδώ και χρόνια είναι να κρατάνε υπό έλεγχο το μαζικό parking ανέργων που λέγεται εκπαίδευση. Και σ’ αυτή τη δουλειά έχουν την πολύτιμη υποστήριξη της φυλακής που λέγεται «οικογένεια».

Ένα μόνο συμπέρασμα λοιπόν, χωρίς παραπάνω εξηγήσεις: οι μικροαστοί και οι νεόπλουτοι μικροαστοί των χρόνων της ευδαιμονίας (που πλασσάρονται σαν “μεσαία τάξη”) θα συνεχίσουν να τρώνε τα παιδιά τους.

Απ’ την παλιά παρατήρηση των Καταστασιακών περί “ειδικευμένων ηλίθιων” που παράγουν τα πανεπιστήμια (όχι μόνο τα ελληνικά…) με τον καιρό έγινε μόνο αυτή η αλλαγή: ξέπεσε η καπιταλιστική αξία των ειδικοτήτων… Απέμειναν οι προδομένοι (πτυχιούχοι), σαν κήρυκες της υποτίμησης της “χειρωνακτικής” εργασίας… Απέμειναν οι δήθεν “διανοούμενοι” της άρνησης της (ύπαρξης της) σύγχρονης εργατικής τάξης.

Απέμειναν και μερικοί που παριστάνουν ότι την αναγνωρίζουν…

(Αν αναβιώσει το «υφαρπαγείο νέας γενιάς», ένα μόνο θα απομένει: να ξαναβγεί ο κυρ Κώστας στο πολιτικό μειντάνι!!!)

(φωτογραφία: με τούτα και με τ’ άλλα, σε λίγο θα ξαναγίνει μόδα το “wall”…. των pink floyd πάντα…)

Νότια κορέα

Τετάρτη 10 Μάη. Όπως αναμενόταν, ο “αριστερός / φιλελεύθερος” Moon Jae-in είναι ο καινούργιος πρόεδρος της νότιας κορέας· νικητής των πρόωρων εκλογών που έγιναν μετά την καθαίρεση της προέδρου Park Geun-hye τον περασμένο Δεκέμβρη, λόγω “σκανδάλου”.

Παρότι η εκλογή του Moon Jae-in δεν τράβηξε στη δύση την ίδια προσοχή με την εκλογή του Macron (όπως θα έπρεπε) ίσως είναι σημαντικότερη. Ο Moon Jae-in είναι οπαδός της “σταδιακής προσέγγισης” με το βορειοκορεατικό καθεστώς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες συντηρητικές διοικήσεις. Αυτό, με τη σειρά του, περιορίζει σε κάποιον βαθμό τις πολεμοκάπηλες πρωτοβουλίες της Ουάσιγκτον και του Τόκιο με θέμα “κορέα”. Γι’ αυτό άλλωστε η πρώτη φρόντισε να φυτέψει το αντιαεροπορικό σύστημα thaad στο νοτιοκορεατικό έδαφος πριν τις εκλογές.

Εικάζουμε ότι η περιστασιακή μπόρα στην κορεατική χερσόνησο πέρασε. Είμαστε σίγουροι πως όχι, όμως, δεν πέρασαν και οι βαθύτερες αντιθέσεις του 4ου παγκόσμιου…

(φωτογραφία: ο νικητής πανηγυρίζει στις πλάτες ενός οπαδού του. Ποιος είπε ότι οι ασιάτες είναι “ψυχροί”; Ποιος ευρωπαίος θα πανηγύριζε έτσι;)

Παλιοί, καλοί φίλοι

Τρίτη 9 Μάη. Είναι μια από μερικές φωτογραφίες που δεν δημοσιοποιήθηκαν κατά λάθος. “Έτσι ξαφνικά” (καθόλου…) ο μοχθηρός ρώσος πρόεδρος Πούτιν σκέφτηκε να κάνει μια επίσκεψη στα 90α γενέθλια ενός παλιού γνώριμου· συνοδεία φωτογράφων… Έτσι κτύπησε την πόρτα του Lazar Matveev, στο Zhulebino, ένα προάστειο της Μόσχας. Ποιος είναι ο κύριος Matveev; Δεν θα το ξέραμε (και μαζί μας χιλιάδες άλλοι) αν δεν αποφάσιζε να μας το πει ο Πούτιν: ήταν ο προϊστάμενος του, στην ανατολική γερμανία, στη Δρέσδη· ο προϊστάμενός του στην kgb…

Και δεν πήγε μόνος να κτυπήσει την πόρτα του παλιού chief. Πήρε μαζί του δυο καλούς συναδέλφους εκείνων των καιρών: τον Sergey Chemezov και τον Nikolay Tokarev. «Παλιούς»; Οι δεσμοί που σφυρηλατούνται σε δύσκολες εποχές αντέχουν. Σήμερα ο Chemezov είναι επικεφαλής της Rostec, ενός ρωσικού κρατικού ομίλου που ασχολείται με την ανάπτυξη και την εξαγωγή υψηλής τεχνολογίας, ενώ ο Tokarev είναι διευθυντής της Trasneft, του ρωσικού κρατικού μονοπωλίου πετρελαϊκών αγωγών.

Κι έτσι, απλά και ανθρώπινα, οι παλιοί κατάσκοποι έφαγαν τούρτα και θυμήθηκαν εκείνους τους ωραίους καιρούς του ψυχρού πολέμου, πίνοντας ένα ποτήρι. Έτσι, επίσης, θα πρέπει να θυμήθηκε ο υπόλοιπος πλανήτης ποιοι κυβερνούν στην Μόσχα: οι πρώην καγκεμπίτες.

Αν, τώρα, συνυπολογίσει κανείς την πείρα που κουβαλάει ένας τέτοιος αξιωματικός κατάσκοπος σαν τον Matveev, που γεννήθηκε το 1927, και έχει ζήσει από πρώτο χέρι το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, τον ψυχρό πόλεμο και όλα τα υπόλοιπα, τότε μπορεί να γυρίσει προς την μεριά του ψόφιου κουναβιού (και του επιτελείου του) και να αναφωνήσει:

Που πας ρε Καραμήτρο;

(στη φωτογραφία, από αριστέρα προς τα δεξιά: ο Matveev, ο Tokarev, ο… (ποιος είπαμε ότι είναι αυτός;) και ο Chemezov.)

Συρία

Τρίτη 9 Μάη. Ποια είναι η στρατιωτική σκοπιμότητα της ανακήρυξης των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης” στο συριακό έδαφος απ’ την συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Άγκυρας (δες σχόλιο 5 Μάη), ε; Αυτό που μισολέγεται είναι ότι έτσι η πλευρά του Άσαντ θα μπορέσει να συγκεντρώσει δυνάμεις για να επιτεθεί στον isis, απ’ την Palmyra που βρίσκεται τώρα ως τον θύλακα της Deir ez-Zor. Είναι μια απόσταση 200 χιλιομέτρων, αραιοκατοικημένη, ελεγχόμενη απ’ τους ουαχαβίτες σκληροπυρηνικούς…

Ωστόσο θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι υπολογισμοί. Πρώτον, η δυνατότητα να επιστρέψει ένα μέρος των ένοπλων της Χεζμπ’ αλλάχ πίσω στα σπίτια τους, στο νότιο λίβανο, όπου πολλοί περιμένουν ισραηλινή επίθεση. Δεύτερον, μια αναδιάταξη των στρατών της πλευράς του Άσαντ, προς το νότο, απ’ την Darra και για 150 χιλιόμετρα περίπου προς τα ανατολικά: στο ιορδανικό έδαφος που βρίσκεται ακριβώς απο κάτω «παρατηρούνται κινήσεις και συγκέντρωση αμερικανικού και ιορδανικού στρατού». Η Δαμασκός, η Τεχεράνη και η Μόσχα εικάζουν (και φοβούνται) εισβολή του αμερικανικού στρατού και του όποιου «φιλικού» πεζικού και απο εκεί. Ειδικά η Τεχεράνη (που έχει, ως τώρα, περίπου 1000 νεκρούς απ’ την συμμετοχή των «φρουρών της επανάστασης» στον πόλεμο στη συρία) σκέφτεται να στείλει κι άλλο στρατό στη συρία, ακριβώς για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Αλλά πως θα αντιμετωπιστεί; Με ανοικτή ιρανο-αμερικανική σύγκρουση;

Η «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Daraa, που είναι μεταξύ άλλων «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» οποιουδήποτε, φαίνεται ότι έχει σκοπό να εμποδίσει την δράση είτε της αμερικανικής, είτε της ισραηλινής αεροπορίας· είτε και των δύο. Παρότι η συγκεκριμένη συμφωνία (στην Astana) έχει γίνει δεκτή θετικά απ’ τον γ.γ. του οηε, η Ουάσιγκτον δεν την δέχεται. (Και ποιος χέζει τον οηε;). Σίγουρα το αμερικανικό πεντάγωνο δεν γουστάρει να του επιβάλλουν απαγορεύσεις οι αντίπαλοί του!

Κοιτώντας τον χάρτη της συρίας η χρησιμότητα που καταλαβαίνουμε σε μια τέτοια πιθανή αμερικανική εισβολή απ’ το νότο είναι να «ενωθεί» η ελεγχόμενη από δαύτους νότια ζώνη (όταν την καταλάβουν) με την από βορρά προώθησή τους (μαζί με τους συμμάχους των ypg), που προς το παρόν λέει ότι έχει στόχο την Raqqah. Ώστε να κοπεί η δυτική συρία που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ανατολική. Απ’ την όποια μελλοντική σύνδεση με το ιράκ και μέσω αυτού με το ιράν. Απ’ αυτήν την άποψη ο δρόμος Palmyra – Deir ez-Zor είναι κρίσιμος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός κρίσιμος· και φαίνεται ότι με τα τωρινά δεδομένα η συμμαχία γύρω απ’ τον Άσαντ και, κυρίως, ο δικός του στρατός, δεν έχει την δυνατότητα να δρα σε πολλά μέτωπα. (Απ’ την μεριά της η Βαγδάτη στέλνει εσπευσμένα ενισχύσεις στα σύνορα του ιράκ με την συρία και την ιορδανία, θεωρώντας την προστασία τους προτεραιότητα για το επόμενο διάστημα…)

Το σίγουρο είναι ότι καθώς οι «τζιχαντιστές τρομοκράτες» στη συρία χάνουν την στρατηγική σημασία του (απομένουν μόνο σαν όπλα τακτικής) όλοι οι «επίσημοι» εμπλεκόμενοι, σίγουρα η Τεχεράνη, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αυξάνουν τους στρατούς τους εκεί.

Καλό δεν το λες…