Year: 2017

Curiosity kills the cat

Σάββατο 13 Μάη. Αν αυτές οι κακόβουλες ηλεκτρονικές κατασκευές (που μπορούν να συγκλονίζουν το κυβερνοσύμπαν) «πιάνουν δουλειά» μόλις κλικάρει κανείς ένα άγνωστης προέλευσης αρχείο που έλαβε μέσω mail, τότε; Δεν ανοίγουμε σε αγνώστους;

Λογικό ακούγεται, όχι επαρκές όμως· και σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι αυτό το είδος «εισβολής» είναι το πιο εύκολο να γίνει. Κατά τα άλλα οι προχω χάκερς των μυστικών υπηρεσιών δεν κτυπάνε κανένα κουδούνι, ούτε ρωτάνε. Μπουκάρουν, θρονιάζονται, και δεν ζητάνε λύτρα. Το ίδιο κάνουν, ερήμην, όλα τα καλά αφεντικά των εταιρειών «κοινωνικής δικτύωσης»: κλέβουν, «πειραματίζονται», προβοκάρουν, και κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι.

Μην ξεχαστούμε, ε;

Παλαιστίνη

Σάββατο 13 Μάη. Καθώς έχουν κλείσει 4 βδομάδες, η απεργία πείνας παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές επεκτείνεται. Κατ’ αρχήν μέσα στις φυλακές, καθώς εκατοντάδες επιπλέον κρατούμενοι μπαίνουν στον συγκεκριμένο αγώνα. Ύστερα εκτός φυλακών, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με διαδηλώσεις και οδομαχίες. Τέλος εκτός μέσης Ανατολής: στη νότια αφρική, για παράδειγμα, βουλευτές και ακτιβιστές θα κάνουν μια 24ωρη απεργία πείνας, σαν συμβολική συμπαράσταση στους παλαιστίνιους απεργούς. Το ίδιο θα κάνουν (ή έχουν κάνει ήδη) συμπαραστάτες απ’ τις ηπα, την γαλλία και το βέλγιο.

Τα αιτήματα της απεργίας πείνας είναι στοιχειώδη: αφορούν τις συνθήκες στις φυλακές, τις απομονώσεις, καθώς και τις φυλακίσεις χωρίς κατηγορίες… Ο φίλος της Αθήνας και του ελληνικού βαθέος κράτους είναι, όλα κι όλα, ένα “δημοκρατικό” καθεστώς…

(φωτογραφία: διαδηλώτρια, κτυπημένη στο πρόσωπο από πλαστική σφαίρα, στη διάρκεια οδομαχιών με την ισραηλινή στρατοαστυνομία στη Ramallah, προχτές).

Γαλλική υπόθεση

Σάββατο 13 Μάη. Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα στοιχηματίζαμε για τέτοια θέματα, όπως π.χ. ποιον ή ποιαν θα διαλέξει ο φρεσκοεκλεγμένος σοσιαλφιλελεύθερος Macron για την καρέκλα της πρωθυπουργίας, εν όψει των βουλευτικών εκλογών στις 11 και 18 Ιούνη. Αν έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον το ζήτημα είναι επειδή θα μπορούσε η επόμενη (υποψήφια κατ’ αρχήν) πρωθυπουργός της γαλλίας να είναι η Christine Lagarde. Σωστά καταλάβατε: η νυν επικεφαλής του καταραμένου δντ.

Η Lagarde είναι δημοφιλής στους γάλλους ψηφοφόρους· τουλάχιστον περισσότερο από άλλους πιθανούς υποψήφιους. Επιπλέον, και παρά το γεγονός ότι η πρωθυπουργική καρέκλα είναι υποβαθμισμένη σε σχέση με την προεδρική στο γαλλικό πολιτικό σύστημα, έχει αρκετή «διεθνή ακτινοβολία» ώστε να αναστηλώσει το κύρος της (οικονομικά και κοινωνικά) ζορισμένης γαλλικής δημοκρατίας. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια θα ήταν αναγκασμένη να ασχολείται με την «καθημερινή πολιτική», που δεν είναι το πιο φανταιζί καθήκον στον κόσμο… Ωστόσο έχει την σχετική εμπειρία: έχει διατελέσει υπουργός οικονομικών, υπουργός εμπορίου και υπουργός γεωργίας και αλιείας στην κυβέρνηση του de Villepin (από το 2005 ως το 2007).

Το ενδιαφέρον είναι, τώρα, αυτό: αν ο Macron επιλέξει την Lagarde τότε το δντ δικαιούται «μερικές ημέρες άδεια» μέχρι να εκλέξει καινούργιο διευθύνοντα σύμβουλο (που θα είναι απ’ την ευρώπη σε κάθε περίπτωση) – άντρα ή γυναίκα. Παρότι σε επίπεδο τεχνοκρατών «το μαγαζί δεν θα κλείσει» είναι μάλλον λογικό ότι στη διάρκεια αυτής της «μεταβατικής περίοδου» το δντ δεν θα είναι διαθέσιμο για συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος…

Κι όλα αυτά απ’ την ερχόμενη βδομάδα και μετά. Υποθέτουμε ότι κάποιοι στην Αθήνα προσεύχονται να βρει ο Macron κανάν άλλο υποψήφιο…

Ευρωπαϊκή υπόθεση

Σάββατο 13 Μάη. Διαφορετικό ενδιαφέρον, και προφανώς μεγαλύτερο, (θα) έχουν οι όποιες ανακοινώσεις μετά την συνάντηση του Macron με την Merkel στο Βερολίνο, στις 15 Μάη (την ερχόμενη Δευτέρα). Φαίνεται ότι τα επιτελεία των δύο κρατών έχουν δουλέψει ήδη πάνω σε κάποια σχέδια για την προώθηση του project europe. Εξάλλου ο Macron τα είχε ξαναπεί με την Merkel (και τον Gabriel) τον περασμένο Μάρτη, όταν ήταν ακόμα αουτσάιντερ υποψήφιος.

Για ένα απ’ αυτά σας έχουμε προϊδεάσει έγκαιρα (και) απ’ την ασταμάτητη μηχανή (ευρωπαϊκή σύγκλιση 1, 18 Φλεβάρη ‘17): η δημιουργία ενός κοινοβουλίου της ευρωζώνης (το υπάρχον είναι της ε.ε.), με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Μία απ’ τις εικαζόμενες αρμοδιότητες αυτού του ευρωζωνιακού κοινοβουλίου (μπορεί να) είναι ο έλεγχος του ESM («ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας»), ο οποίος όμως θα αποκτήσει επιπλέον αρμοδιότητες, έτσι ώστε να τείνει προς το ευρωπαϊκό αντίγραφο του δντ.

Τι σχέση μπορεί να έχει μ’ αυτά και άλλα παρόμοια ένα «κράτος μέλος» που δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά ούτε καν τα δικά του δομικά προβλήματα, και είναι διαρκώς στα παρακάλια και στα κόλπα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάφοροι ντόπιοι βουλευτές πολύ θα γούσταραν τα μεγαλεία (και τους μισθούς) ενός καινούργιου ευρωβουλευτικού πόστου. Όμως αυτό δεν το λες και «συμβολή» στο project europe – έτσι δεν είναι;

Θα φανεί, και θα φανεί μάλλον γρήγορα…

Τουρισμός στο Πεκίνο

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

«Ευαισθησίες» στην Ουάσιγκτον…

Σάββατο 13 Μάη. …Υπάρχει ακόμα μια μεταβατική διαδικασία στις ηπα. Το βλέπουμε. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και ευαίσθητοι εξαιτίας αυτής της εξελισσόμενης μεταβατικής περιόδου… Αυτό είπε μεταξύ άλλων χτες ο Ερντογάν σε δημοσιογράφους (σε σχέση με το ταξίδι του στις ηπα) πριν φύγει για την κίνα.

Οι σχετικά χαμηλοί τόνοι που προς το παρόν κρατάει το τουρκικό καθεστώς (σε αντίθεση με τους υψηλούς που χρησιμοποιούν διάφοροι δικοί του “σύμβουλοι” αρθρογραφώντας) σημαίνει ότι απ’ την στιγμή που δεν κινδυνεύει άμεσα απ’ τον εξοπλισμό των ypg και την ζεστή φιλία τους με το αμερικανικό πεντάγωνο, θα ελιχθεί. Θα προσπαθήσει να «κερδίσει» τα δυνατόν περισσότερα απ’ την Ουάσιγκτον (σαν υποτιθέμενα «αντίβαρα»). Προς το παρόν παριστάνοντας ότι ο εξοπλισμός των ypg ήταν απόφαση της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα) που απλά υλοποιεί η τωρινή…

Όμως, στην πράξη, η Άγκυρα ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκουν οι αμερικάνοι στη μέση Ανατολή, και πως το μεθοδεύουν. Ακόμα και εναντίον της. Και επειδή «αγριεύει» αυτή η μεθόδευση, προτιμάει να απαντήσει πρακτικά αντί, απλά, να γαυγίζει μόνο…

Έτσι, αν καταλαβαίνουμε σωστά τα υπονοούμενα διάφορων (καθεστωτικών) αρθρογράφων σε τουρκικά μήντια, η Άγκυρα θα συνεχίσει να κινείται «εκτός αμερικανικής γραμμής», ακόμα κι αν αυτό θυμώνει την Ουάσιγκτον…

Κρίμα μωρέ… Κρίμα

Παρασκευή 12 Μάη. Πάνω που θα διαλυόταν (η τουρκική επικράτεια), επειδή αυτό είδαν στον ύπνο τους όλοι οι έλληνες δεξιοαριστεροί πατριώτες και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών, κι άλλωστε το έχει προβλέψει και ο γέρων γιουβέτσιος… Πάνω που διαλυόταν, λοιπόν, ο προαιώνιος εχθρός και το ελλαδιστάν θα γινόταν των πολλών θαλασσών και ηπείρων, ήρθαν τα κακά νέα: η δοκιμή ενός made by turkey βαλλιστικού πυραύλου, φορητού, εδάφους εδάφους, με βεληνεκές 280 χιλιόμετρα. Που, μάλλον, είναι πολύ περισσότερα (μερικοί λένε: 1000 χιλιόμετρα…). Με όνομα; “Bora”. Μπόρα, δηλαδή. “Καρέκλες”….

Τα νέα είναι κακά για δύο λόγους. Πρώτον, ο προφανής και γενικός: οι καπιταλιστικοί στρατοί εξοπλίζονται… για «εντελώς ειρηνικούς λόγους», έτσι δεν είναι; Ο δεύτερος είναι επίσης προφανής και ειδικός: από στρατιωτική άποψη οι συσχετισμοί (τεχνολογικοί και αριθμητικοί) είναι τέτοιοι που ούτε σαν εφιάλτη δεν θα πρέπει να βλέπουν (στον ύπνο τους) οι ελληνάρες «στρατιωτική αναμέτρηση» με την Άγκυρα, «περικύκλωσή» της, κλπ κλπ.

Αυτό το δεύτερο, είναι αλήθεια, είναι καλό από πολλές πλευρές. Μπορεί να χάσουν μερικοί τα φαντάσματά τους, αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι κακός σύμβουλος. Ειδικά αν στο πραγματικό βεληνεκές της “μπόρας” είναι και η Αθήνα…

Αντιπαραθέσεις ή διευκρινίσεις;

Παρασκευή 12 Μάη. Όταν ο γερμανός υπ.οικ., ο τρισκατάρατος Σόιμπλε, σχολιάζει ότι οι ιδέες του νέου γάλλου προέδρου, όπως π.χ. για δημιουργία υπουργείου οικονομικών της ευρωζώνης, είναι ανέφικτες επειδή συγκρούονται με τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν τσακώνεται μαζί του – όπως γουστάρουν να πιστεύουν τα ντόπια εξωτικά πτηνά αλλά και η αγγλοσαξονική αντι-ε.ε. δημαγωγία. Απλά, επειδή ο γάλλος σοσιαλφιλελεύθερος είναι καινούργιος στη δουλειά και ίσως αγνοεί ορισμένα πράγματα, ο βετεράνος γερμανός του θυμίζει ότι η αλλαγή των ευρω-ενωσιακών ή των ευρ-ζωνικών συνθηκών απαιτεί αλλού αποφάσεις κοινοβουλίων και αλλού δημοψηφίσματα· του θυμίζει επίσης ότι ειδικά το δεύτερο δίνει έδαφος στο φασισταριό που βρίσκει εύκολο πεδίο προπαγάνδας· του θυμίζει, εν τέλει, ότι δεν είναι σκόπιμο να αλλάξουν οι συνθήκες με κίνδυνο να πάρουν κεφάλι οι αρτζέντηδες της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, τουλάχιστον έως ότου πεισθούν οι πληθυσμοί ότι το project europe επηρεάζει θετικά τις ζωές τους. Αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο…

Η γερμανική γραμμή (σύντομα θα είναι ξανά και η γαλλική) είναι ότι τα βήματα παραπάνω ευρω-ολοκλήρωσης θα πρέπει να γίνουν μέσα στα περιθώρια των υπαρχουσών συνθηκών, έστω με κάποια διασταλτική, νομικίστικη ερμηνεία τους. Προς το παρόν και κατ’ αρχήν.

Ο «μικρός» είναι ενθουσιώδης στις δηλώσεις του· αλλά παραμένει γάλλος. Ακόμα κι αν είναι οπαδός κάποιου ευρωσυντάγματος (που δεν είναι…) το Βερολίνο δεν θα εμπιστευτεί την γαλλική πολιτική σκηνή χωρίς προκαταβολικούς όρους. Ωστόσο υπάρχει περιθώριο μετρημένων και στέρεων βημάτων – αμοιβαία επωφελών…

Ας το θυμήσουμε: το project europe έχει μπει υποχρεωτικά σε forward τροχιά· αλλά όχι και, σαν σίφουνας, «En Marche!».

Καθεστωτική βία

Παρασκευή 12 Μάη. Το μεγάλο κατόρθωμα του Μαδούρο στη βενεζουέλα, μετά από μήνες, είναι ότι έχει καταφέρει να κάνει τους εναντίον διαδηλωτές συμπαθείς. Άσχημο, πολύ άσχημο, αλλά αληθινό: συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο σαν Τσαουσέσκου. Σα να λέμε έχει χάσει το “ηθικό πλεονέκτημα”, αυτό το πολύτιμο “τίμιο ξύλο” της καθεστωτικής αριστεράς. Το ξύλο που ρίχνει η αστυνομία του είναι άτιμο, και οι δολοφονίες διαδηλωτών είναι αρκετή απόδειξη.

Η τελευταία έμπνευση των αντικυβερνητικών του πεζοδρομίου στο Καράκας δεν μπορεί παρά να συγκινεί οποιονδήποτε / οποιαδήποτε βρέθηκε, έστω και μια φορά στη ζωή του / της, μπροστά σε “ειδικές δυνάμεις” της αστυνομίας: τους ρίχνουν γυάλινα βαζάκια με κόπρανα. Υπάρχει χειρότερο για τους μπάτσους; Όχι! Ούτε οι πέτρες, ούτε οι μολότωφ – αυτά έχουν και λίγο “περιπέτεια”. Αλλά βόθροι;

Όντως, ο Μαδούρο τα έχει κάνει σκατά!

(φωτογραφία: μιλάει μόνη της…)

Αργεί… αλλά όταν κτυπάει…

Παρασκευή 12 Μάη. Όταν κτυπάει, σου ανοίγει το κεφάλι σαν καρπούζι! Μιλάμε για έναν απ’ τους εκπροσώπους της αριστέρας του “κόμματος της δραχμής”, τον καπετάν Αλέκο (τον Αλαβάνο). Πρόκειται για τον άνθρωπο που θα έμπαινε (έλεγε σε αφίσες) και φυλακή (μαζί με κάτι άλλους…) προκειμένου να μειωθεί η ανεργία· ευτυχώς δεν χρειάστηκε το πρώτο και δυστυχώς δεν έγινε το δεύτερο. Πρόκειται, επίσης, για τον “Όλυμπο” του αριστερού ρατσισμού που είχε παρουσιάσει μελέτη σύμφωνα με την οποία με την δραχμή “θα φύγουν και οι μετανάστες” – οπότε “μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”. Πράγμα που δεν χρειαζόταν μελέτη, φυσικά. Αλλά έχει δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι θα τους αφήσουν να φύγουν, να περάσουν τα σύνορα, τους μετανάστες. Και δεύτερον ότι τα ελληνόπουλα θα αναλάβουν να κάνουν τις σκατοδουλειές που ως τώρα κάνουν οι μετανάστες εργάτες. Με τα αντίστοιχα σκατά λεφτά, και χωρίς “άδειες παραμονής” φυσικά!

Κτύπησε λοιπόν ο καπετάν Αλέκος απ’ την Σαλονίκη, μιλώντας (που αλλού;) σε συγκέντρωση της λ.α.ε. Και τι είπε; Ότι το εθνικό (και απελευθερωτικό) νόμισμα μπορούμε αντί για δραχμή να το ονομάζουμε “ελληνικό ευρώ”. Όπως – θα μπορούσε να του πει ένας σαλονικιός – τον παοκ μπορούμε να τον ονομάζουμε “ελληνική ρεάλ”. Κάτι τέτοιο: Δεν πουλάμε!!! Χαρίζουμε!!! Πάρε κόσμε!!!! (τρέλα…)

Και γιατί να κάνουμε τέτοια θυσία στο όνομα του νομίσματος ενώ (όπως το ξέρει πολύ καλά, αφού το υπηρέτησε σαν ευρωβουλευτής) “το όνομα είναι η ψυχή μας”; Επειδή (λέει ο τετραπέρατος καπετάνιος του “νέου εαμ” – άλλη λαμπρή ιδέα που πούλησε σε κάτι Σπόρτινγκ…) … δεν (θα) είναι μόνο «εθνικό» νόμισμα (national currency). (Θα) είναι ταυτόχρονα «διεθνές» νόμισμα δεδομένου ότι (θα) χρησιμοποιείται στις συναλλαγές της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο…

Δεν ξέρουμε αν ο καπετάν Αλέκος σπούδασε τα οικονομικά στα ορυχεία του ή στα ξενοδοχεία του (έχει κι απ’ τα δύο…) Πάντως η ιδέα του είναι τόσο σατανικά απλή, ώστε μόνο μια λ.α.ε. (και ύστερα, καταϊδρωμένες, οι λοιπές εθνο-νομισματικές δυνάμεις) θα μπορούσε να την συλλάβει και να την σπρώξει. Ιδού: τυπώνουμε σε χαρτοπετσέτες το «ελληνικό ευρώ» και όταν πληρώνουν οι τουρίστες (σε «ευρωπαϊκά ευρώ») παίρνουν ρέστα σε «ελληνικά». Σκουπίζονται κιόλας. Κι έτσι οι χαρτοπετσέτες (που έχουν πάνω και μηνύματα, του είδους «μανούλα σ’ αγαπώ»…) χρησιμοποιούνται «στις συναλλαγές της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο».

Έπρεπε, άραγε, να δύσει κάπως ο ήλιος ενός Λαπαβίτσα για να ανατείλει το άστρο ενός Αλαβάνου; Τι να πούμε; Σε ένα μέρος του κόσμου όπου οι οπαδοί (τα θύματα δηλαδή) ενός απατεώνα κάνουν διαδηλώσεις υπέρ του, κάθε άλλος απατεώνας μπορεί να νοιώθει ασφαλής!

Εν τω μεταξύ, η καϋμένη η λ.α.ε., προσπαθεί να αποδείξει α) ότι δεν λέει τα ίδια με όλους τους ευρωπαίους φασίστες, και β) δεν θέλει τα ίδια με τον τρισκατάρατο Σόιμπλε (για την «απελευθέρωση» των καθυστερημένων τμημάτων του ντόπιου κεφάλαιου απ’ την τυραννία του ευρώ). Το πρώτο το έλυσε: έβγαλε τις φωτογραφίες των επώνυμων ευρωπαίων φασιστών με ένα Χ στις φάτσες τους, οπότε «καθάρισε». Μένει να κάνει το ίδιο και με τον Σόιμπλε…

Ελληνο-ευρώ ρεεεε! Όπως το έθεσε, άλλωστε, ο γίγαντας καπετάν Αλέκος: …Δεν χρειάζεται να νοιώθουμε κόμπλεξ ότι καταντάμε μιμητές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί κλέψανε από εμάς τη χρήση της Ευρώπης ως όρου για το νόμισμα. Δεν θα την κλέψουμε εμείς από αυτούς. Στο κάτω κάτω της γραφής πριν από 2500 χιλιάδες χρόνια το νόμισμα Ευρώπη, μια παράσταση της Ευρώπης, μητέρας του Μίνωα, πάνω στα κλαδιά μιας ελιάς ή πάνω σε ταύρο είχε κυκλοφορήσει από τα νομισματοκοπεία στην Κνωσό, τη Φαιστό και τη Γόρτυνα της Κρήτης.

Ελληνο-ευρώ λοιπόν. Και τα κέρατα (του ταύρου) δώρο!!!