Year: 2017

… και μετά στη Σικελία

Σάββατο 27 Μάη. Θεωρητικά στη σύνοδο των g7 στην Ταορμίνα, το ψόφιο κουνάβι και το «επιχειρηματικό στυλ» του θα μπορούσαν να ταιριάξουν καλύτερα. Αλλά κι εκεί υπάρχουν προς συζήτηση θέματα που δεν του αρέσουν. Όπως εκείνο της κλιματικής αλλαγής.

Κουρασμένος απ’ την πρώη διεθνή τουρνέ που, αναγκαστικά, έχει ορισμένους περιορισμούς στο είδος της διασκέδασης που θα μπορούσε ένα ψόφιο κουνάβι να απολαύσει (καμία σχέση, δηλαδή, με τα αγαπημένα του «ταξίδια για δουλειές») ο αμερικάνος πρόεδρος θα αποδείξει (το πιθανότερο) για άλλη μια φορά ότι είναι ο g1.

Για να αποκτήσει ξανά νόημα το “g”: grand!…

Επιχειρηματικός ανταγωνισμός

Σάββατο 27 Μάη. Το «επενδυτικό σχέδιο» για το θρυλικό «ελληνικό» είναι γνωστό. Ακριβά ξενοδοχεία, ακριβά ναρκωτικά, κοκότες πολυτελείας και τζόγος. Λουσάτος τζόγος: καζίνο. Ένα είδος «μικρού Μόντε Κάρλο» για very important persons, που θα σκάνε με τα very important κότερά τους. Ένα “καινούργιο μαγαζί” στη Μεσόγειο, για να σπάσει η ανία. Υποθέτουμε ότι θα μαζεύει όλον τον καλό τον κόσμο: από ρώσους μαφιόζους μέχρι σαουδάραβες.

Το καζίνο είναι βασικό σ’ αυτό το project. Χωρίς καζίνο τι θα προσφέρει αυτή η ελληνική γωνιά στους υψηλούς πελάτες της; Φρέσκο ψαράκι και χωριάτικη;

Καζίνο, όμως, με τέτοια και τόσα κομφόρ, στη συγκεκριμένη θέση, σημαίνει ότι πάει το καζίνο της Πάρνηθας. Και του Λουτρακίου σε μεγάλο βαθμό. (Και τα δύο ζορίζονται ήδη, έτσι κι αλλιώς).

Συνεπώς, γύρω απ’ την «πρόοδο της επένδυσης στο ελληνικό» μπορεί κανείς να απολαύσει αυτό που λέγεται ευγενής επιχειρηματική άμιλλα, υγιής επιχειρηματικός ανταγωνισμός. Α λα ελληνικά. (Τα υπόλοιπα είναι απλά θόρυβος).

Κυριλέ φονιάδες

Παρασκευή 26 Μάη. Αυτό το «love from Manchester» γράφτηκε πάνω σε αγγλική βόμβα. Που φορτώθηκε σε αγγλικό βομβαρδιστικό, σε κάποια απ’ τις αγγλικές βάσεις στη νότια κύπρο. Και θα ριχτεί… ξέρετε που…

Όμως αυτό δεν λέγεται «ανάληψη ευθύνης» για το μακελειό στο Μάτζεστερ! Όχι. Αυτό λέγεται «οργισμένη αλλά δικαιολογημένη αντίδραση». Και επειδή εκείνοι που θα δολοφονηθούν απ’ αυτήν την βόμβα δεν θα προλάβουν να διαβάσουν την «αφιέρωση», οι πρωτοκοσμικοί δολοφόνοι φρόντισαν να την φωτογραφήσουν και να την διανείμουν ηλεκτρονικά. Για να το μάθουν οι πάντες. Σημερινοί και αυριανοί νεκροί απ’ τα πρωτοκοσμικά βομβαρδιστικά.

Η συγκεκριμένη αγγλική ιδέα (όπως και αρκετές άλλες) μπορεί να προέρχεται κατευθείαν απ’ το φασιστικό καθεστώς του ισραήλ και τους υποστηρικτές του. Εκεί το έχουν παράδοση να γράφουν οι πολίτες συνθήματα πάνω στις βόμβες που ρίχνονται κατά των παλαιστινίων. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας αυτό το κάνουν ακόμα οι καραβανάδες. Σιγά σιγά…

Δεν είναι, λοιπόν, αυτοί οι τύποι άξιοι διάδοχοι των πιο αντι-ανθρώπινων στιγμών όλων των πολιτισμών; Είναι! Ενδιαφέρονται για «δικαιοσύνη»; Όχι. Ενδιαφέρονται να χορτάσουν αίμα. Ενδιαφέρονται για αντίποινα…

Στις επόμενες φάσεις του 4ου παγκόσμιου οι βόμβες και οι οβίδες θα έχουν μόνο «καρδούλες». Και «like». Τα υπόλοιπα θα εννοούνται…

Αυταπάτες…

Παρασκευή 26 Μάη. Έκανε την «διαγραφή του χρέους» κύριο έως αποκλειστικό στόχο της… Συμμάχησε με το καταραμένο δντ πάνω σ’ αυτόν αγνοώντας ότι το δντ δεν είναι «χθεσινό»…

Και τώρα, πιασμένη στα δίκτυα που νόμιζε ότι έστηνε για τους άλλους, η φαιορόζ κυβέρνηση παριστάνει ότι μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί. Όχι κάτι σοβαρό: την διάσωση της πολιτικής της asshole. Πως ελπίζει να το πετύχει αυτό;

Κατά το site του κυβερνητικού ευρωβουλευτή Κούλογλου …. σ’ αυτά τα «όπλα» η κυβέρνηση εντάσσει την ενίσχυση των συμμαχιών με Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup, την ανοιχτή στήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν – που, πάντως, μένει να επαναβεβαιωθεί και το επόμενο διάστημα – , καθώς και την απομόνωση και στοχοποίηση του Σόιμπλε από τον ευρωπαϊκό αλλά και γερμανικό Τύπο…

Στα σοβαρά πιστεύουν στην Αθήνα ότι στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Λισσαβώνα πεθαίνουν απ’ την αδημονία να της χαρίσουν λεφτά; Ή ότι θα “αναγκάσουν” το δντ να αλλάξει καταστατικό; Ή ότι θα αναγκάσουν την συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση να μην κοιτάει στραβά; Σοβαρά πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί προπαγάνδας είναι “με την μεριά” τους; Αν τα πιστεύουν αυτά γιατί δεν φωνάζουν απ’ την εφεδρεία και τον κυρ Γιάνη; Είναι μανούλα σε τέτοια games!

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Αναμνηστικό

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Της βενεζουέλας

Παρασκευή 26 Μάη. Δημοσιεύουμε την φωτογραφία επειδή είναι εντυπωσιακή – εικαστικά: λες και γύρισαν οι ρωμαίοι λεγεωνάριοι στη μονάδα τους μετά από τρεις μήνες διακοπές. Ξενύχτισαν στα καπηλειά και έχασαν τα όπλα τους στα ζάρια, οπότε μάζεψαν απ’ τον δρόμο της επιστροφής ό,τι βρήκαν.

Αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης. Το σοβαρό είναι ότι παρότι το καθεστώς Μαδούρο έχει ακόμα κοινωνική υποστηρίξη, δεν φαίνεται να έχει καμία ιδέα και κανένα σχέδιο για το πως θα λύσει τα προβλήματά του. Είναι, άραγε, ο εμφύλιος πόλεμος κάτι που το βολεύει;

Με τέτοια μυωπία γίνεται «της ουκρανίας». Πιο σωστά, μιας που δίπλα απ’ την βενεζουέλα δεν υπάρχει ρωσία, κάπως έτσι γίνεται «της συρίας»…

Περισσότερο νατο προσεχώς;

Πέμπτη 25 Μάη. Το Παρίσι και το Βερολίνο θεωρούν την απόφαση «συμβολική». Αλλά μπορεί να μην είναι. Σήμερα θα ανακοινωθεί στις Βρυξέλες η «επίσημη συμμετοχή του νατο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη συρία και στο ιράκ» – στο πλευρό της «διεθνούς συμμαχίας υπό την αρχηγία της Ουάσιγκτον», που περιλαμβάνει, ως γνωστόν, διάφορες αραβικές χούντες. Και δεν περιλαμβάνει την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Όλα τα κράτη μέλη του νατο (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) συμμετέχουν ήδη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις σχετικές επιχειρήσεις. Όμως τουλάχιστον ένα, το τουρκικό, έχει την δική του ατζέντα και τις δικές του συμμαχίες – κατέχει επίσης, “απελευθερωτικά”, ένα μέρος της συριακής επικράτειας. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο «εξωνατοϊκό» δεδομένο, θα ήταν αρκετό για να τεθεί το ερώτημα: Το νατο; Ποιο νατο;

Η απόφαση είναι αποτέλεσμα αμερικανικών «πιέσεων», που έχουν δύο στόχους. Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά των κρατών / μελών στις υπό την «νατοϊκή σφραγίδα» επιχειρήσεις. Και δεύτερον, μια επισημότερη «διεθνή» κάλυψη…. Εναντίον τίνος όμως; Εναντίον του isis; Ή εναντίον της Μόσχας, της Τεχεράνης (ακόμα και της Δαμασκού) που δρουν ήδη «αντιτρομοκρατικά», με επιτυχία, στο συριακό πεδίο μάχης;

Το δεύτερο είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει η Ουάσιγκτον. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον να «παρασύρει» σε οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Μόσχα και την Τεχεράνη, έστω και έμμεση, έστω και συμβολική, στρατούς κρατών μελών του «ευρωπαϊκού πυρήνα». Και υπάρχει παρελθόν σ’ αυτό: τα δανέζικα βομβαρδιστικά που συμμετείχαν στο υπό αμερικανική ηγεσία βομβαρδισμό του συριακού στρατού στην Deir ez-Zor πριν κάτι μήνες, σηκώθηκαν και έφυγαν μετά· και το δανέζικο πεντάγωνο κατηγόρησε το αμερικανικό ότι το εξαπάτησε.

Το ίδιο απίθανο θα ήταν να πάρουν μέρος όπλα του «ευρωπαϊκού πυρήνα» στις «εκρήξεις θυμού» του ψόφιου κουναβιού, όπως, π.χ., ρίχνουμε πυραύλους κρουζ στον Άσαντ επειδή σκοτώνει παιδιά με χημικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ακόμα και σαν «συμβολική κίνηση», πρόκειται για ένα είδος κλιμάκωσης. Υποθέτουμε ότι κανείς απ’ τους νατοϊκούς δεν θα χαρεί αν το «σύμφωνο της Σαγκάης» πάρει μια παρόμοια απόφαση… «συμβολική» ξε-συμβολική…

Τόσο δυσνόητο είναι;

Πέμπτη 25 Μάη. Ξεχάστε τα περί «εκλογών», γερμανικών ή οτιδήποτε άλλο. Πρόκειται όχι απλά για αντιστροφή αλλά για διαστροφή της πραγματικότητας! Εκεί που έχει φτάσει, μετά από εφτά χρόνια, το χάλι της «μικρής ασθενούς» το πρόβλημά της μεταχείρισής της είναι πολιτικό – όμως με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το ξέρουν οι πάντες, τόσο στην ε.ε. και στην ευρωζώνη, όσο και στο δντ και την εκτ· πέρα και άσχετα απ’ το αν κάποια «πολιτική» του ενός ή του άλλου είδους είναι στην αρμοδιότητά τους ή όχι· υπάρχουν και «τεχνοκράτες» γαρ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με τα τωρινά δεδομένα, με το είδος του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού που η μεγάλη πλειοψηφία τόσο του «λαού» όσο και των «αρχόντων» ΔΕΝ θέλει να κάνει, η Αθήνα είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να πληρώνει δόσεις και τόκους των (πολιτικών) δανείων που έχει ήδη πάρει, ενόσω θα συνεχίζει να δανείζεται, απ’ τις «αγορές» ή απ’ τον Δ του Κενταύρου. Αυτό συνεπάγεται ότι «σήμερα ή αύριο» θα πρέπει να «σβήσει» ένα κάποιο μέρος του υπάρχοντος χρέους. Για δεύτερη φορά· η πρώτη ήταν το 2012…

Οι τεχνοκράτες του δντ, οχυρωμένοι όπως όπως πίσω απ’ τις οικονομοτεχνικές προσεγγίσεις τους, έχουν δίκιο επ’ αυτού. Βάζουν κάτω τα νούμερα, τα ζυγίζουν έτσι, τα ζυγίζουν αλλιώς, τα προεκτείνουν στον χρόνο, τα διαιρούν, τα πολλαπλασιάζουν, τα προσθέτουν και τα αφαιρούν· αλλά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Εκεί διασπώνται μεταξύ τους και το έχουν δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τεχνοκρατών (πιθανόν όχι απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη) αποφαίνεται ότι μια είναι η λύση: το χάρισμα χρεών. Το μικρότερο μέρος λέει ότι «δεν χρειάζεται».

Υπάρχει, ωστόσο και άλλη πλευρά στο θέμα. Τι σημαίνει να χαρίζονται χρεωστούμια σε κράτη; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία· ούτε και η τελευταία. Πάντα, όμως, τέτοιες χάρες γίνονται υπό συγκεκριμένους όρους· αυστηρούς, ανάλογα με την περίπτωση.

Εκείνο που είναι πρωτοφανές είναι ότι η ελληνική περίπτωση ΔΕΝ είναι κάποιου «μεμονωμένου κράτους», αλλά ενός μέλους μιας νομισματικής ένωσης. Οι τεχνοκράτες του δντ ΔΕΝ ζητάνε απ’ το ταμείο «τους» να χαρίσει χρωστούμια. Το ζητάνε απ’ τα υπόλοιπα μέλη της νομισματικής ένωσης. Τον esm σίγουρα. Λογικά, λοιπόν, ή αναπόφευκτα κλείνουν και το μάτι: … κάντε το βάζοντας και τους όρους σας…
Αυτή η “πίεση” δεν θα έπρεπε να αρέσει στην Αθήνα. Εκτός αν το κόμμα της δραχμής κάνει πάντα κουμάντο, απ’ το παρασκήνιο.

Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Όχι μόνο ο γερμανός υπ.οικ. αλλά σίγουρα αυτός εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών / μελών της ευρωζώνης, έχει πει τον βασικό, εδώ και 5 χρόνια: έλληνες, φεύγετε απ’ την ευρωζώνη (όπου δεν έπρεπε καν να έχετε μπει…) και εμείς σας «κόβουμε» αξιόλογο μέρος του ως τώρα χρέους σας. Θα έχετε διπλό «όφελος»: θα χρωστάτε λιγότερα και θα έχετε και την δραχμούλα σας, ώστε να υποτιμήσετε ακόμα περισσότερο τόσο την εργασία όσο και τα πάγιά σας, μπας και καταφέρετε να γίνεται στοιχειωδώς «ανταγωνιστικοί» μέσα στη διεθνή αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών…

Υπ’ αυτόν τον όρο (της «έξωσης») το ζήτημα του χαρίσματος μέρους των ελληνικών χρεών μπορεί, πράγματι, να ξανακουβεντιαστεί στα κοινοβούλια των καταραμένων δανειστών· ακόμα και να εγκριθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το θέμα “τι θα γίνει με τον ελλαδιστάν που δεν μπορεί να πληρώσει;” (θα) είναι κουβέντα «ανθρωπιστικού τύπου», με θέμα τον ίδιο, γνωστό ζητιάνο… Και την αναπόφευκτη εχθρότητα στις τακτικές του.

Το να ξανακουβεντιαστεί το θέμα “ελληνικό χρέος” στα κοινοβούλια των κρατών που (με κοινοβουλευτικές αποφάσεις) δανείζονται και με την σειρά τους δανείζουν την Αθήνα υπό τον όρο της «έξωσής» της, δεν θα ήταν μια συζήτηση «τιμωρητική» ή «προτεσταντικής ηθικής». Στην ιστορική φάση που τα ίδια κοινοβούλια (των κρατών / μελών της ευρωζώνης) θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το update της ε.ε. και της ευρωζώνης, μια τέτοια συζήτηση για το «ελληνικό ζήτημα» θα αφορούσε την δυνατότητα ενός (καπιταλιστικού) club «να διορθώνει τα λάθη του». Να ξεφορτωθεί τα βαρίδια του. Ή έτσι θα νομιμοποιούνταν.

Το ότι το club θεώρησε πριν κάτι χρόνια πως το ελλαδιστάν άξιζε μια θέση στην «α κατηγορία» του project europe είναι τέτοιο λάθος· κυρίως του Βερολίνου και ακόμα περισσότερο του Παρισιού.

Όμως όλα αυτά είναι προς το παρόν δύσκολο να ειπωθούν ρητά· περισσότερο απ’ ότι έχουν ειπωθεί ως τώρα. Οπότε καταστρώνονται διάφορα στραμπουληγμένα deal, όπως αυτό μεταξύ δντ (;) και ευρωζώνης· εκείνο που απέρριψε μεν ο εξοχότατος και οι σύμβουλοί του, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κάτι καλύτερο να διαλέξει…

Είναι ασκήσεις επί χάρτου· έχουμε σοβαρές αμφιβολίες αν θα τις διάλεγαν ακόμα κι εκείνοι που, για λόγους ελιγμών, τις προτείνουν. Ίσως περιμένουν κάτι. Ή ίσως ελπίζουν στην famous “ελληνική παραφορά”…

(Εν τω μεταξύ, για άγνωστο λόγο, έχουν περισσέψει δυο ντουζίνες «προαπαιτούμενα». Τι είδους να είναι, άραγε, και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν απ’ τις 900 τόσες σελίδες που ψηφίστηκαν τις προάλλες; Πάλι πήγαν να κοροϊδέψουν οι ντόπιες βιτρίνες;)

Ο έρωτας στα χρόνια των δολοφόνων

Τετάρτη 24 Μάη. Ο Bosko Brkic, 25 χρονών, ήταν βόσνιος. Η Admira Ismic, επίσης 25 χρονών, ήταν κι αυτή βόσνια. Όταν το 1992 οι σερβοφασίστες αποφάσισαν ότι η βοσνία πρέπει να διαμελιστεί και ότι οι βόσνιοι που έχουν αντίρηση θα δολοφονηθούν, ο Bosko θα χαρακτηριζόταν «ορθόδοξος χριστιανός» και η Admira «μουσουλμάνα». Αδιάφορο. Απόλυτα. Ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να ξεφύγουν απ’ την κόλαση· αυτό που είχαν κάνει την πόλη τους οι σερβοφασίστες.

Επί 4 ημέρες προχωρούσαν και κρύβονταν στις όχθες του ποταμού Miljacka, που περνάει απ’ το Sarajevo. Στις 19 Μάη (1993) το απόγευμα έκριναν ότι αν περάσουν τρέχοντας την γέφυρα Vrbana θα είναι σε ασφαλές μέρος. Θα έχουν ξεφύγει. Δεν τα κατάφεραν. Πέρασαν απ’ τις θέσεις των βόσνιων υπερασπιστών της πόλης, αλλά όταν μπήκαν στην σερβοφασιστική ζώνη πολιορκίας του Sarajevo ένας ελεύθερος σκοπευτής τους εκτέλεσε. Έπεσαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Και έμειναν εκεί,  αγκαλιασμένοι, για μέρες, αφού η γέφυρα ήταν «συνοριακή γραμμή», διαθέσιμη μόνο για διασταυρούμενα πυρά. Πιο πέρα ήταν το πτώμα ενός άγνωστου άντρα· σάπισε εκεί καθώς βρισκόταν για μήνες δολοφονημένος.

Τους είπαν «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» της βοσνίας. Φτηνό, στα όρια της προστυχιάς. Σε τελευταία ανάλυση τους δολοφονήσαν· στην πραγματική ζωή.

Κάθε χρόνο, στο Sarajevo, τέτοιον καιρό, τιμούν την μνήμη της Admira και του Bosko.

Κάθε χρόνο στο μυθικό, πολυεθνικό Sarajevo, ο κόσμος συνεχίζει να ερωτεύεται χωρίς να ζητάει αστυνομική ταυτότητα… Αυτό, με έναν τρόπο που ίσως διαφεύγει, είναι μια σιωπηλή, βαθιά νίκη.

Κι αν υπάρχει άλλη ζωή, η Admira και ο Bosko θα γιορτάζουν αγκαλιά.

Βόμβες στο ψαχνό 1

Τετάρτη 24 Μάη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα για το μακελιό στο Μάτζεστερ. Τα έχουμε πει και ξαναπεί· τελευταία φορά με το 1ο τετράδιο… Δεν είναι δυνατόν άλλωστε να ακολουθούμε κατά βήμα κάθε σφαγείο δείχνοντας τα κενά των «επίσημων ερμηνειών».

Ένα μόνο. Εάν κάποιος κρατικός αξιωματούχος επισκεφτεί τα “γραφεία” μιας μαφίας, σταυροφιληθεί με τον capo, και τον χαιρετίσει λέγοντας «ω, εσύ είσαι ενσάρκωση της νομιμότητας», την άλλη μέρα ή την παράλλη, η συμμορία μπορεί να γαζώσει ακόμα και παιδικό σταθμό πουλώντας προστασία. Τότε η πολιτική περσόνα θα κατηγορηθεί, το λιγότερο, για ηθική αυτουργία…

Αν, όμως, η πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται όλο χαρά τους μαφιόζους μπας και τους πουλήσει κανά όπλο…. αν το ψόφιο κουνάβι σταυροφιλιέται με τον οίκο των Σαούντ, τον ιδεολογικό, οικονομικό και στρατιωτικό σπόνσορα της «φίρμας» ισλαμική τρομοκρατία, τον αποκαλεί «συνέταιρο της αντιτρομοκρατίας» και, σε ακόμα μεγαλύτερη συνδρομή και ξεκάρφωμα, δείχνει σαν «παγκόσμιο τρομοκράτη» την Τεχεράνη (…!) τότε δεν τρέχει τίποτα. Καμία ηθική αυτουργία για οτιδήποτε. Και για κανέναν.

Όχι χωρίς λόγο. Υπεργολαβία είναι οι σφαγές στο ψαχνό, και το τραγικό λάθος είναι δικό μας (εννοούμε: τους απο κάτω, γενικά): όσο δεν δείχνουμε επιθετικά τους πραγματικούς φονιάδες (δηλαδή τους σχεδιαστές, τους εμπνευστές, τους υποστηρικτές), διεθνείς και κάθε φορά ντόπιους, αυτοί θα συνεχίσουν την δουλειά τους.

Γιατί να την σταματήσουν; Μια χαρά πάει…

(φωτογραφία: η May με τον ετοιμοθάνατο βασιλιά, στην πρωτεύουσά του, στις 5 του περασμένου Απρίλη).