Year: 2017

Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή όπου το project europe πρέπει να αναβαθμιστεί, αν όχι σε όλες σίγουρα στις βασικές του παραμέτρους, η ευρωζώνη αποδεικνύεται de facto σαν ο «κεντρικός πυρήνας», παρόλες τις συγκρούσεις ή τις διαφορές συμφερόντων. Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της αναβάθμισης (σίγουρα όχι το μοναδικό) είναι τα επόμενα βήματα στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού – παρότι αυτή είναι μια σύνθετη και, σε γενικές γραμμές, αργή διαδικασία.

Και τώρα η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ (το ελληνικό δημόσιο χρέος): πιστεύετε ότι σ’ αυτή την διαδικασία αναβάθμισης του project europe και, οπωσδήποτε, του «κεντρικού πυρήνα» του, υπάρχει περιθώριο να χωράει ένα κράτος του οποίου ο (βαθυκρατικός…) υπ.αμ. λέει και ξαναλέει «οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι και σύμμαχοί μας και οι γερμανοί εχθροί μας»; Κάτι που, by the way, δεν λένε τόσο ωμά ούτε τα σαφώς αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης τύπου πολωνία ή ουγγαρία;

Δεν είναι άποψη ενός σκέτου ψεκασμένου αυτή. Ή, έστω, κάποιας ομάδας περιθωριακών που κατά τύχη έχουν υπουργικές καρέκλες. Είναι άποψη των ισχυρότερων μερίδων του ντόπιου κεφάλαιου. Γι’ αυτό κι όταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. βγαίνει και οριοθετεί τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους, κανείς δεν τον καταγγέλει· ούτε απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση ούτε από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή απόκομμα εξουσίας. Η πεποίθηση είναι κοινή, ενιαία, «εθνική»: οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι μας… Σ’ αυτούς δίνουμε και γη και νερό…

Ξανά, λοιπόν, η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ: ποιος και γιατί απ’ όσα ευρωπαϊκά αφεντικά ανήκουν στον «κεντρικό πυρήνα» θα ήθελε να συμμετέχει σ’ αυτόν ένα κράτος δηλωμένος τσατσορούφιανος της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ);

Τροφή για σκέψη…

(Macedonian Foreign Minister Nikola Dimitrov, right, walks next to Greek Foreign Minister Nikos Kotzias during their meeting in Athens, Wednesday, June 14, 2017. Dimitrov is in Greece on a one day official visit.)

Πέμπτη 15 Ιούνη. Παριστάνοντας στα λόγια τον «καλό» ο ψεκασμένος υπ.εξ. Nick the Greek – Κοτζιάς υποδέχτηκε τον καινούργιο υπ.εξ. της δημοκρατίας της μακεδονίας Nikola Dimitrov. Το βαθύ ελληνικό κράτος (το οποίο εκπροσωπεί επάξια και ο συγκεκριμένος πασόκος, άλλωστε πώς θα έπιανε την καρέκλα;) παριστάνει ότι καταπίνει την πίκρα του που δεν έγινε κεραμιδαριό το κράτος της μακεδονίας όπως ξεδιάντροπα ευχόταν δημόσια, μέσω των διάφορων “ειδικών” παπαγάλων. Παριστάνει ότι καταπίνει την πίκρα του που η “φίλη και σύμμαχος Ουάσιγκτον” σταμάτησε τον ακροδεξιό Gruevski (με ανταλλάγματα, προφανώς).

Οπότε, “κάνοντας την αδυναμία φιλότιμο” ο N.t.G. υποδέχτηκε τον Dimitrov με τα γνωστά καλωσυνάτα λόγια: Ωωωωω… η Ελλάδα υποστηρίζει την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της FYROM… και θα στηρίξει την ένταξή της στην ε.ε. και το νατο… μόλις λυθεί το πρόβλημα με το όνομα…

Όταν τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα κράτη μέλη του (παρηκμασμένου, βέβαια) «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε (αγγλία, ηπα, ρωσία, κίνα) και πάνω από 130 κράτη στον κόσμο αναγνωρίζουν την «δημοκρατία της μακεδονίας» με αυτό το όνομα (το συνταγματικό της), το «πρόβλημα με το όνομα» είναι απλά μια απ’ τις πολλές ελληνικές ιμπεριαλιστικές ψυχώσεις που δεν αφορά κανέναν άλλον. Και “fyrom” δεν υπάρχει παρά μόνο στα χαρτιά· και στα ελληνικά μυαλά. «Δημοκρατία της μακεδονίας» υπάρχει…

Σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό πλανήτη, όπου τα συμφέροντα καθορίζουν την πολιτική, όσο κι αν η Αθήνα «υποστηρίζει την ένταξη της fyrom στην ε.ε. και το νάτο …. αρκεί, μωρέ, να λυθεί το πρόβλημα το όνομα…», αυτές οι προσχωρήσεις στις συγκεκριμές συμμαχίες δεν θα γίνει σύμφωνα με τα ελληνικά γούστα.

Η Ουάσιγκτον δεν βιάζεται για ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο· είναι αρκετές οι «διμερείς σχέσεις». Αν, όμως, το project europe επιταχύνει την ένταξη στην ε.ε. των δυτικών βαλκανίων, κι αν ειδικά στην περίπτωση της δημοκρατίας της μακεδονίας η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev πρόκειται να υποστηριχτεί απ’ τις Βρυξέλες με μια τέτοια επιτάχυνση, τότε θα βιαστεί και η Ουάσιγκτον.

Σε μια εποχή γρήγορων κινήσεων και αλλαγών οι «κολληματίες» γίνονται γρήγορα βαρετοί και άχρηστοι: το να δείχνεις ακαμψία επί δεκαετίες σημαίνει, απλά, ότι είσαι ηλίθιος. Και σαν τέτοιος άχρηστος. Οι καιροί των ελληνικών μεγαλείων (των ‘90s) πέρασαν· και πέρασαν γρήγορα. Για παράδειγμα ψάξτε να βρείτε πόσο εύκολα και άνετα έκανε ρόμπα τον εξοχότατο Τσίπρα ο αιώνιος εχθρός Erdogan, στην τελευταία τους συνάντηση στο Πεκίνο. Είναι ενδεικτικό.

Αυτό που θα απομείνει στην Αθήνα και στον ελληνικό ιμπεριαλισμό σε σχέση με το «μακεδονικό» είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που έκανε το σαουδαραβικό καθεστώς στις φανέλες των άσσων της Barcelona μετά τον καυγά με την Ντόχα: να «σβήνει» πινακίδες αυτοκινήτων… Η αποστροφή απέναντι στην πραγματικότητα τα έχει αυτά…

(η φωτογραφία είναι από όχι ελληνικό site. Και ο Dimitrov είναι Macedonian Foreign Minister, και όχι “fyromian”….)

Τετάρτη 14 Ιούνη. Έκανε την ρητορική ερώτηση, η απάντηση όμως που έδωσε θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές οδηγών σαν παράδειγμα για το πως να καθαρίζει κανείς τα παπούτσια του μετά από πεζοπορία. (;;! Ε, ναι!). Είπε και ελάλησε ρωτώντας:

– Κάναμε καλά που ανοίξαμε το θέμα του χρέους; Μήπως αυτοεγκλωβιστήκαμε;



Είπε και ελάλησε απαντώντας:

– Κάναμε άριστα, στο βαθμό που σεβόμαστε τον εαυτό μας και δεν είμαστε υποκριτές όπως οι προηγούμενοι… Χωρίς διευθέτηση του χρέους, αναστέλλεται επ΄ αόριστον η αυτοδύναμη έξοδος στις αγορές και μαζί η έξοδος από μνημόνια και κρίση.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός είναι αυτός ο πλατωνικός φιλόσοφος. Αυτό που υποστηρίζει είναι βλακώδες, στοιχειωδώς βλακώδες. Και ανιστόρητο, αν και θα ήταν πολυτέλεια να περιμένει κανείς από post modern ελληνικές πολιτικές βιτρίνες να έχουν σοβαρή και συνεκτική σχέση με την ιστορία. Το “χρέος” ήταν πάντα η “αφορμή” (και για την ντόπια γενική επίθεση των αφεντικών εναντίον μας σαν σύγχρονων εργατών ήταν το πρόσχημα)! Ποτέ δεν ήταν η “αιτία” (που οι “αγορές χρήματος” ξέρασαν το ελλαδιστάν)!!! Ούτε το 2009, ούτε το 2010. Ούτε καν το 2012 όταν το “χρέος” προς τους ιδιώτες κόπησε στο μισό (το μεγαλύτερο “κούρεμα χρέους” στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία, μην το ξεχνάτε!) και άλλαξε χέρια… Ούτε τότε ήταν η “αιτία”. Η αιτία, οι αιτίες πιο σωστά, έχουν σχέση, χμμμμ, ας πούμε ενδεικτικά: με το λαθρεμπόριο καυσίμων (και πολλά άλλα, παρόμοια και κρατικά επιδοτούμενα)… Κι αν δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την αιτία (τις αιτίες) τότε…

Δεν ήταν η “αιτία” το χρέος ούτε όταν ο κυρ Δραγασάκης δήλωνε (ή κάνουμε λάθος;) ότι και να μας το διαγράψουν ολόκληρο το χρέος σε λίγα χρόνια πάλι θα χρωστάμε έναν περίδρομο – έτσι που έχουμε φτιάξει το μαγαζί… (Οι τελευταίες 7 λέξεις είναι δικές μας, όχι όμως το νόημά τους).

Αν ο εξοχότατος πρωθυπουργός ετοιμάζεται, αύριο, να κατέβει στο γήπεδο του eurogroup όπως δηλώνει, δηλαδή με το υπερόπλο “ή μας υποσχόσαστε ότι πάλι κάτι θα μας χαρίσετε απ’ το χρέος ή θα σας πάω απ’ το αυτί στους κηδεμόνες σας, στη ‘σύνοδο κορυφής’” τότε είναι και υποκριτής (πέρα από χρήσιμος ηλίθιος, όπως είναι εδώ και πάνω από 5 χρόνια): παίζει έναν ρόλο του οποίου τις συνέπειες θα ξεφορτωθεί… ξέρουμε σε ποιούς ακριβώς… Παριστάνει άλλη μια φορά τον terminator, αυτή τη φορά χωρίς Γιάνη… Solo!

Σε κάθε περίπτωση: «τικ τακ» είναι ο ήχος των δεικτών του ρολογιού· του παλιού, με τα γρανάζια και τους δείκτες. Δεν τον προσέχει κανείς παρά μόνο όταν είναι αργά…

Τετάρτη 14 Ιούνη. Στα ερημικά, άνυδρα υψίπεδα της κεντρικής συρίας, χωρίς πόλεις ή έστω στοιχειωδώς υπολογίσιμους οικισμούς, οι ένοπλοι του isis δεν έχουν καμία «τύχη» απέναντι στην καλά οργανωμένη και εξοπλισμένη ρωσική αεροπορία. Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι ότι ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του κατεβαίνουν σταθερά νότια της επαρχίας του Aleppo, και ταυτόχρονα προωθούνται σταθερά βορειοανατολικά της Palmyra, πάντα κάτω απ’ τα ρωσικά φτερά, σε μια διπλή κίνηση που θα την λέγαμε «πένσα» αν είχε πραγματικές δυσκολίες. Η προώθηση απ’ τον βορρά είχε χτες απόσταση (απ’ τον δρόμο) περίπου 100 χιλιομέτρων απ’ την κωμόπολη As Sukhnah· αλλά δεν είναι υποχρεωτική η άσφαλτος μια εποχή που το χώμα έχει σκληρύνει απ’ την ανομβρία. Η προώθηση απ’ την Palmyra βρίσκεται πιο κοντά, περίπου 40 χιλιόμετρα – πάντα απ’ την As Sukhnah.

Μόλις οι δύο «πτέρυγες» συναντηθούν θα απέχουν περίπου 100 χιλιόμετρα (επίσης ανοικτής ερήμου) απ’ την Deir ez-Zor… Εν τω μεταξύ ο κοτζάμ Tillerson (αμερικάνος υπ.εξ.) δήλωσε στο κογκρέσσο ότι το ψόφιο κουνάβι δεν έχει καμία έγκριση να βομβαρδίζει τον συριακό στρατό ή τους ιρανούς συμμάχους του. Σωστό…

Το πεντάγωνο και το υπ.αμ. δεν έσκασαν. Κάτι, όμως, θα πρέπει να σκεφτούν – και γρήγορα. Μήπως το τελ Αβίβ δεν έχει τέτοια διαδικαστικά εμπόδια; Αλλά πάλι πως να χωθεί;

Ερωτήματα… Εν τω μεταξύ η αμερικανική συμμαχία χάνει σταθερά εκτάρια (επί του εδάφους)…

(Ο «τρελός σκύλος» υπ.αμ. Mattis έχει την «μεγάλη εικόνα» στο μυαλό του: η ρωσία και η κίνα απειλούν την αμερικανική τεχνολογική στρατιωτική υπεροχή είπε σε επιτροπή της βουλής. Τα ίδια λένε πάντα οι καραβανάδες όταν θέλουν ακόμα περισσότερα φράγκα για τον στρατό. Απλά αυτό που λέει τώρα ο «τρελός σκύλος» μπορεί να είναι και αλήθεια – ποιος ξέρει;)

Τετάρτη 14 Ιούνη. Αυτό που σκοτώνει, σίγουρα, σε καιρούς ειρήνης, είναι η στενομυαλιά. Προσέξτε. Το πείραμα έχει πετύχει 110% στα Εξάρχεια: τουρισμός αδρεναλίνης, με τα σέα του και τα μέα του (τα ματ του εν προκειμένω). Το είχαμε προτείνει κάποτε μετά την εξέγερση του 2008, έγινε όπως έγινε (τέλος πάντων) αλλά, όποιος έχει καθαρό βλέμμα, μπορεί να καταλάβει. Δεν υπάρχει άλλη πρωτοκοσμική πρωτεύουσα που να μπορεί να προσφέρει ένα «εκεί που συμβαίνει» με τις μολότοφ του, τα δακρυγόνα του, κι αυτές τις σταγόνες (ακίνδυνης) αδρεναλίνης που τόσο πολύ λείπουν απ’ τις τακτοποιημένες πρωτοκοσμικές ζωές. Στο προκείμενο η Αθήνα έχει ένα παγκόσμιο «συγκριτικό πλεονέκτημα» – από την άποψη του τουριστικού profil.

Αυτό είναι το ένα, το ντόπιο, το ελληνικό know how. Σεβαστό. Υπάρχει κι άλλο, μακρινό: οργανωμένες εκδρομές στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Υπό την προστασία των τοπικών κυκλωμάτων / μαφιών, και φυσικά με το αζημίωτο. Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ναι! Υπάρχει τέτοια τουριστική ατραξιόν; Υπάρχει! Θα βρισκόταν ένας ικανός αριθμός τουριστών που θα πλήρωνε καλά για να πάρει μια τζούρα εγκλήματος; Ασφαλώς και βρίσκεται! Και θα συνεχίσει να βρίσκεται! Και θα πολλαπλασιάζεται!!!

Μετά από όλα αυτά, τι καθωσπρεπείστικες και λεγκαλιστικές μαλακίες είναι αυτές που λέγονται, με ύφος χιλίων αγίων Πέτρων, για το Μενίδι, το Ζεφύρι, τον Ασπρόπυργο και τα άνω Λιόσια; Τι στενόμυαλα παπατζιλίκια είναι αυτά; Εδώ, κύριοι, υπάρχει ένας Θησαυρός, με κεφαλαίο «θ»!

Τι σκατά βλέπουν οι τουρίστες που κάνουν τα οργανωμένα τουρ με πούλμαν ταρατσάτα στο κέντρο της Αθήνας; Τίποτα. Βαθιά χασμουρητά. Για σκεφτείτε το όμως: εκδρομή στο Ζεφύρι! Με τις σφαίρες να πέφτουν σαν το χαλάζι (προς τον ουρανό αλλά, αν το εισιτήριο και η κλάση των επισκεπτών είναι πιο high, ακόμα και ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια τους!), με την παρακμή επιμελώς επιδεικνυόμενη, με ξεναγήσεις του είδους “εκεί πυροβόλησαν έναν μπάτσο”, “εδώ οι μπάτσοι αντεπιτέθηκαν”, “εδώ έκλεψαν ένα περιπολικό”, “εδώ κάνουν τα νταραβέρια”, “εκεί σκοτώθηκε κατά λάθος ένας παππούς”, κλπ κλπ., κι όλα τα υπόλοιπα. Που δεν είναι βέβαια όπως στις βραζιλιάνικες φαβέλες, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής το αεροπλάνο για την Αθήνα, απ’ οπουδήποτε στην ευρώπη, είναι φτηνότερο απ’ ότι για το Ρίο ντε Τζανέιρο! Ε, ότι πληρώνεις παίρνεις!!!

Εννοείται πως όλα θα ήταν τοις μετρητοίς! Και οι δυναμικοί (ένοπλοι) κάτοικοι θα έπαιρναν το ποσοστό τους… Και οι αρχές (αυτές λιγότερα)… Και οι tour operators… Και οι πελάτες θα ήταν κατενθουσιασμένοι! Ένας θα πήγαινε, σε 10 και 100 θα σύστηνε την εμπειρία!!!

Ξεκολάτε ρε με την Ακρόπολη και τα μαγευτικά ακρογιάλια!!! Ξεκολάτε με τον greek mouzaka και την «χωριάτικη»!!!! Ξεκολάτε με τα στερότυπα του 20^ου αιώνα!!! Δεν είναι οι ταβερνιάρηδες εκπρόσωποι του “ελληνισμού του 21ου αιώνα”, αυτού του μαφιόζικου, προσοδικού παροξυσμού! Συμμετέχουν ενεργά μεν, αλλά δεν είναι η αιχμή!! Ο δυναμικός τουρισμός είναι ο τουρισμός της παρακμής και του κινδύνου! Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει;

Το Μενίδι, το Ζεφύρι, ο Ασπρόπυργος, και κάμποσα ακόμα μέρη στην ελλάδα είναι χρυσωρυχεία!!! Σταματείστε να βρίζετε τους ανθρώπους εκεί επειδή είστε συντηρητικοί και τρώτε την σκόνη της τολμηρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας!!!!

Τρίτη 13 Ιούνη. Αντί να διευκολύνει τον εαυτό της και, κυρίως, εκείνα τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, η (ακόμα…) πρωθυπουργός του Λονδίνου May φαίνεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η προοπτική κυβερνητικής συμμαχίας με το ακροδεξιό βορειοϊρλανδικό και «ενωτικό» κόμμμα dup κινδυνεύει να λειτουργήσει διαλυτικά για την βόρεια ιρλανδία. Όπου, ας το θυμίσουμε, οι (καθολικοί) ιρλανδοί όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα αλλά έχουν πια σοβαρές ανησυχίες για την δημιουργία ενός αυστηρού συνόρου με την (υπόλοιπη) ιρλανδία, πράγμα που θα δυσκολέψει σοβαρά την καθημερινή ζωή τους.

Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, μετά τις (τοπικές) εκλογές στην βόρεια ιρλανδία, δεν έχει φτιαχτεί κυβέρνηση εκεί. Με βάση την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» (του 1998) πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου προτεσταντικού κόμματος (του dup) και αντιπρόεδρος της (τοπικής) κυβέρνησης ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου κόμματος των καθολικών (του sinn fein) – λόγω του αριθμού των δύο “κοινοτήτων”. Όμως βασικός όρος της συμφωνίας της «καλής Παρασκευής» είναι ότι κανένα απ’ τα κυβερνώντα κόμματα στη βόρεια ιρλανδία δεν θα πρέπει να έχει σχέσεις με την αγγλική και την ιρλανδική κυβέρνηση – έτσι ώστε οι «μητέρες κυβερνήσεις» να φαίνονται «ουδέτερες» απέναντι στην βόρεια ιρλανδία.

Και τώρα η May θέλει να κάνει κυβερνητικό εταίρο το dup… Πράγμα που προσθέτει επιπλέον προβλήματα στη συμφωνία του 1998… Σε σημείο ώστε ο πρωθυπουργός της ιρλανδίας να προειδοποιεί ήδη (ευγενικά είναι η αλήθεια…) την May …. «να μην κάνει καμιά μαλακία»… Το sinn fein δήλωσε εν τω μεταξύ ότι μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία είναι προδοσία όσων συμφωνήθηκαν πριν σχεδόν 20 χρόνια…

Πως ξεκίνησαν όλα αυτά; Επειδή ένας δεξιός πρωθυπουργός, ο Kameron, σκέφτηκε να κάνει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο ή όχι του Λονδίνου απ’ την ε.ε., προκειμένου να «ταπώσει» τους φιλο-brexit βουλευτές του (αυτός ήταν υπέρ της παραμονής…) Ήλπιζε ότι θα το κέρδιζε άνετα… Άσσοι της πολιτικής οι γιάπηδες!!

Όση κι αν είναι η παρακμή της άλλοτε «μεγάλης» βρετανίας, δεν παύει να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό κρατικό μαγαζί: θεωρητικά έχει το «ιστορικό βάθος» να δέσει ξανά, κάποια στιγμή, το βρακί του στη μέση του. Όμως προς το παρόν, μετά το περσινό δημοψήφισμα, μοιάζει σα να κυλάει στην κατηφόρα με χαλασμένα φρένα: κανένα κόλπο δεν πιάνει…

(φωτογραφία: η φωτογραφία εντείνει την προσωποποίηση ενός προβλήματος καπιταλιστικού… Αλλά πείτε μας: τι ύφος είναι αυτό για πρωθυπουργό της αυτού μεγαλειότητας;)