Year: 2017

Τα λεφτά, τα μπικικίνια

Τρίτη 20 Ιούνη. Δεν έχει πλάκα; Να κάθεται κανείς στον Δ του Κενταύρου, με ένα πανίσχυρο τηλεσκόπιο, και να παρατηρεί το ελληνικό παρακράτος (που εμφανίζεται κόσμια, ακόμα και χωρίς γραβάτες, σαν “κράτος”) να προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του, με φόντο κάτι τόνους ηρωΐνης!

Οι απομαγνητοφώνες συζητήσεις (ποτέ οι φράξιες της ευπ δεν μπαίνουν στο λογαριασμό των αντιπάλων· κι όμως; τι θα ήταν τώρα ο Καραμανλής ο Β χωρίς την δουλειά κάποιων στις υπηρεσίες, με το γνωστό dvd, κλπ; – άρα οι «υπηρεσίες» παίζουν πολύ βασικότερο ρόλο απ’ ότι, γενικά, τους αναγνωρίζεται…) είναι περιβόλι. Όμως, προσοχή! Μπορούν να καταναλωθούν (και καταναλώνονται) και να ξεχαστούν γρήγορα. Αυτό είναι το πρώτο ενδεχόμενο, το πιο εύκολο και αναμενόμενο. Το δεύτερο είναι να γίνουν υλικό (διεθνών) διδακτορικών, με θέμα «οι δομές εξουσίας στην ελλάδα: το κράτος παρακράτησε». Το πιο ενδιαφέρον είναι το τρίτο: να τεθούν (οι απομαγνητοφωνήσεις) υπόψη κάποιας απ’ τις επόμενες «συνόδους κορυφής». Να ξέρουν όλοι αυτοί οι καταραμένοι (δανειστές) με ποιούς έχουν να κάνουν.

Συγχωρείστε την αδυναμία μας: έχοντας ασχοληθεί με το θέμα “noor 1” απ’ την μεριά που θα έπρεπε σαν αυτόνομοι εργάτες (δύο τόνοι είναι μεγάλη δουλειά… πολύ μεγάλη – Sarajevo 103, Φλεβάρης 2016· άρωμα κολομβίας – Sarajevo 106, Μάης 2016), έχουμε πιάσει βολικό βραχάκι στον Δ του Κενταύρου, και κοιτάμε. Χωρίς τηλεσκόπιο, δεν χρειάζεται.

Και απολαμβάνουμε τις αντιδράσεις όλων των “can’t you smell that smell?”…

Is this a joke?

Τρίτη 20 Ιούνη. Αν παρακολουθείτε το θέμα (έχουμε τις αμφιβολίες μας, με όλο το συμπάθειο…) σίγουρα θεωρείτε ότι το δντ είναι η Lagarde, και άμα αυτή πει κάτι, πάει τέλειωσε.

Ντάξει, βολικό. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η Lagarde είναι «εκτελεστική ceo» και οι ιδέες της πρέπει να εγκρίνονται από το δ.σ. Το οποίο (σύμφωνα με την καθεστωτική δημοσιογραφία)… έως τις 27 Ιουλίου αναμένεται να εγκρίνει την “επι της αρχής” νέα δανειακή συμφωνία – αυτήν με τον κωδικό “πήραμε αυτά που θέλαμε”.

27 Ιουλίου; Τι είναι αυτό; Καλό ή κακό; Μέχρι τις 19 Ιούλιου πρέπει να έχει πέσει το παραδάκι της “δόσης”!!! Και το δντ θα αποφασίσει αν συμφωνεί ή όχι (με όλες τις αλυσιδωτές συνέπειες στην περίπτωση του “όχι”) πότε;

Αααααα… Μετά, ε; Πονηρούτσικα!!!

Streets of Tehran

Δευτέρα 19 Ιούνη. Οι μουσικοί του δρόμου είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ιράν, ειδικά στην πρωτεύουσα των 15 εκατομυρίων ψυχών. Εδώ μια απ’ τις πιο παλιές και γνωστές μπάντες, οι slow yellow, παίζουν σ’ ένα εμπορικό κέντρο…

https://youtu.be/tMJE6cW7vcM

Κι εδώ μια άλλη μπάντα παίζει το “dance me to the end of love”…

(Ίσως έχουν ένα δίκιο οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι που, δια των πολιτικών τους βιτρινών, λυσσάνε με τους ιρανούς και τις ιρανές: 40 χρόνια απειλές, αποκλεισμοί, κυρώσεις, εσωτερική καταστολή, κι αυτοί είναι ακόμα cool…)

Κλειστοί ουρανοί

Δευτέρα 19 Ιούνη. Την ημέρα που οι αμερικάνοι έριχναν ένα Su-22 της συριακής αεροπορίας, κοντά στη Raqqa («για λόγους αυτοάμυνας» είπαν), η Τεχεράνη έκανε κάτι χοντρύτερο. Κτύπησε με πυραύλους εδάφους / εδάφους θέσεις του isis στη συρία, κοντά στην πολιορκούμενη Deir ez-Zor. Οι βαλιστικοί πύραυλοι βεληνεκούς 700 χιλιομέτρων εκτοξεύτηκαν από δύο θέσεις στο δυτικό ιράν, πέρασαν πάνω απ’ το ιράκ, και… Μια πολύ καλή ευκαιρία όχι μόνο για άσκηση αλλά και για επίδειξη δυνατοτήτων.

Οι μεν αμερικάνοι προσπαθούν να συγκρατήσουν την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Οι δε ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» είχαν ένα σημείωμα πάνω στους δικής τους κατασκευής Zulfiqar πυραύλους τους: για το Ριάντ με αγάπη!!!

Οι μεν αμερικάνοι προχωρούν «τσούκου τσούκου», με τον στρατό τους να δρα «εκτός νόμου» (του αμερικανικού τέτοιου), δημιουργώντας τετελεσμένα για να πατήσει πάνω τους για τα επόμενα… Αλλά πόσο μακρυά θα συνεχίσει; Θα ρίξει, μήπως, και κάποιο ρωσικό Su-35, «για λόγους αυτοάμυνας» πάντα; Δεν ρωτάμε τυχαία: η ρωσική αεροπορία κινείται εκεί δίπλα.

Οι δε συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού δείχνει να έχει το πάνω χέρι επί του εδάφους. Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι στο κρίσιμο ζήτημα του ελέγχου των συρο-ιρακινών συνόρων, επεκτείνει τις υπό τον έλεγχό της εκτάσεις, με γρήγορους, αιφνιδιαστικούς και μάλλον απρόβλεπτους ελιγμούς. Πρόκειται για έναν καινούργιο πονοκέφαλο για την Ουάσιγκτον: όπως όλα δείχνουν, κάτω από ρωσικό σχεδιασμό, συριακός στρατός, ιρανικός και Χεζμπ’ αλλάχ, κάνουν ασυνήθιστα μεγάλους (σε αποστάσεις) και ασυνήθιστα γρήγορους ελιγμούς, δημιουργώντας τετελεσμένα πολύ πιο σύντομα απ’ όσο θα περίμεναν τα αμερικανικά επιτελεία… Πρόκειται για εντυπωσιακή μεταμόρφωση ενός πεζικού που πριν 2 χρόνια φαινόταν ότι θα πέσει στη Μεσόγειο για να σωθεί…

Ακόμα και στα περίξ της ypg κρατούμενης περιοχής γύρω απ’ την Raqqa, φαίνεται πως η συμμαχία προχωράει γρήγορα με τέτοιον τρόπο ώστε να κλείσει τους δρόμους του αμερικανικού στρατού και των βασάλων του προς την κεντρική συρία.

Παρότι, λοιπόν, μπορούμε να κοροϊδεύουμε από απόσταση ασφαλείας, η «κλιμάκωση» στο συριακό (και στο ιρακινό, αργά ή γρήγορα) πεδίο μάχης συνεχίζεται. Αργά, χωρίς εντυπωσιακές επιταχύνσεις· αλλά σταθερά.

(στον ιρανικό χάρτη της φωτογραφίας η συριακή Deir ez-Zor δείχνεται σαν Dayr al-Zawr. Για την ίδια στρατηγικής σημασίας πόλη πρόκειται).

Ανοικτές αγκαλιές

Δευτέρα 19 Ιούνη. Η φιλία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ δευτερευόντως μόνο έχει να κάνει με το γκάζι. Για την ακρίβεια το γκάζι είναι μια καλή βιτρίνα για να κρύβει πίσω της το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τις εκδουλεύσεις που προσφέρει στο μιλιταριστικό / φασιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Από τότε που το Τελ Αβίβ “τα έσπασε” με την Άγκυρα (και απ’ την μεριά του τουρκικού καθεστώτος οι λόγοι ήταν πολλοί και εξαιρετικά σοβαροί) η ισραηλινή αεροπορία έχασε το “χερσαίο βάθος” που χρειαζόταν για να εκπαιδεύεται· το ισραηλινό κράτος είναι ελάχιστο σε έκταση. Αυτό το “χερσαίο βάθος” το προσφέρει εδώ και χρόνια η Αθήνα: οι ασκήσεις της ισραηλινής αεροπορίας έχουν γίνει κοινοτοπία στα μέρη μας.

Εννοείται ότι αυτό μπορεί να γίνεται ομαλά μόνο με μια συμπληρωματική μεν αλλά καλά σχεδιασμένη εκστρατεία “διαφύλαξης” της ελληνικής κοινωνικής συναίνεσης· ή απάθειας. Πέρα απ’ την πάντα αποτελεσματική εξαγορά των “διαμορφωτών της κοινής γνώμης” θεωρούμε λογικό και φρόνιμο να έχει αποβιβαστεί και ένας μικρός στρατός έμπειρων ισραηλινών πρακτόρων, με καθήκον να “προσέχει” πιθανές εστίες κριτικής απέναντι στο απαρτχάιντ κατά των παλαιστινίων. Και κάνουν δουλειά και τα λεφτά και οι πράκτορες· το έχουμε διαπιστώσει.

Όσο για το που προορίζει η ισραηλινή αεροπορία τις γνώσεις που αποκτάει στην ελληνική επικράτεια; Χμμμμ… Ίσως κτυπήσει την Ουάσιγκτον…. Ε;

Ανοικτές μπουκαπόρτες

Δευτέρα 19 Ιούνη. Και γιατί (θα πείτε…) να κτυπήσει το ισραήλ την Ουάσιγκτον που είναι στου διάολου τη μάνα και όχι την Δαμασκό ή την Τεχεράνη που είναι κοντά; Σωστό! Το πρώτο το έκανε, με τον τρόπο που έπρεπε, όταν έπρεπε… Οπότε τώρα για την ανατολή εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι!… Αν και δεν είναι τα βουνά και τα λαγκάδια που θα τους κάνουν την ζημιά.

Όμως τι παραμύθι κι αυτό με το ισραηλινό (και το κυπριακό) γκάζι, ε; Ο μέσος παραπληροφορημένος υπήκοος θα πρέπει να ξεχάσει ότι υπάρχει ήδη μεγάλος ανταγωνισμός προμηθευτών σ’ αυτό το είδος· και ότι αν και όποτε προστίθεται “καινούργιος παίκτης” στην σχετική αγορά, έχει να αντιμετωπίσει όλους τους προηγούμενους και εδραιωμένους… Με ότι σημαίνει “ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός”, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι.

Για παράδειγμα, ένας ανταγωνιστής που θα έχει να αντιμετωπίσει τον ισραηλινο-κυπριακο-ελληνικό σωλήνα γκαζιού, αν και όποτε υπάρξει, είναι …. η Ουάσιγκτον! Η οποία καίγεται να κάνει εξαγωγές υγροποιημένου αερίου στην ευρώπη· και πέφτει ως τώρα πάνω στην Μόσχα αλλά και την Ντόχα, την Τεχεράνη… Οπότε μαστορεύει, όπου μπορεί, κάτι πολέμους για να εμποδίσει τους αγωγούς…

Όμως όλα κι όλα!!! Όπως με το ρωσικό γκάζι που θα έφερνε (μαζί με ρούβλια προστάτζα) ο κυρ Παναγιώτης, έτσι και το ισραηλινό μέσω ελληνικών βυθών είναι υπεράνω ανταγωνισμού!!! Είναι θέμα ποιότητας βρε αδελφέ!! Σαν το τυρί “φέτα” ένα πράγμα!

Οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Θα χεστούν στο τάληρο οι έλληνες – μόλις γίνουν σεΐχηδες. Είναι στο κόλπο και ο φίλος, ο αδελφός Νετανιάχου, κι όλοι οι φίλοι και αδελφοί Lieberman· γιατί να υπάρχει θέμα;

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 18 Ιούνη. Dogville(s)… Μια λεπτομέρεια του κόσμου. Μια λεπτομέρεια στον χάρτη του κόσμου. Μια κάτοψη της λεπτομέρειας του χάρτη του κόσμου. Μια μεγέθυνση. 1:5, 1:1, 5:1.

Μια πλατφόρμα. Μια σκηνή θέατρου. Μήπως η καρότσα μιας νταλίκας ή μήπως η αυλή ενός ιπτάμενου δίσκου; Το χωριό του παραμυθιού είναι μινιμαλιστικό, διαφανές, πουθενά και παντού· ή, μάλλον, το παραμύθι του χωριού είναι τέτοιο· ή, καλύτερα και τα δύο: ο λόγος και ο τόπος. Τα ονόματα των δρόμων, τα περιγράμματα των σπιτιών, ο προσανατολισμός, το ορυχείο, οι θάμνοι και ο σκύλος, είναι όλα χαραγμένα στο πάτωμα. Ό,τι είναι να γίνει είναι διαφανές. Η τάξη είναι διαφανής. Γιαυτό είναι αναγνωρίσιμη – ας υποθέσουμε πως αυτό πιστεύουν αυτοί που την συγκροτούν: οι κάτοικοι του οικισμού Dogville.

Τα αδιαφανή γεγονότα είναι: δύο πυροβολισμοί, μια ξένη γυναίκα μέσα στη νύχτα, και το κόκκαλο που αυτή κλέβει από τον σκύλο. Η γλυκειά (;) συμβατικότητα της κάτοχης και της διαφάνειας Dogville αποκτάει απροειδοποίητα έναν άγνωστης τάξης καταλύτη. Αυτό είναι το έργο: οι αλληλοδράσεις. Ανάμεσα στο τακτοποιημένο Εγώ/Εμείς και στο Άλλο.

Ο οικισμός, η πλατφόρμα, ο ιπτάμενος δίσκος, το πλήρωμά του αποφασίζει μουδιασμένα να κρύψει την ξένη. Ο διανοούμενος το εισηγείται, και με το περιορισμένο κύρος του το επιβάλλει. Εκείνη αποφασίζει πρόθυμα να τους το ανταποδώσει. Προσφέροντας κάτι που η διαφανής τάξη δεν χρειάζεται: την εργασία της. Αλλά η εργασία της ξένης (η παρουσία της σαν ξένης πρωτ’ απ’ όλα, σαν έξω από την τάξη, αυτή η παρουσία που είναι κιόλας δι/εργασία) τέμνει κάθετα την επιφάνεια, τον χάρτη, τον οικισμό, την συνήθειά του. Η εργασία της ξένης χαράζει την φλούδα, αποκαλύπτει το βάθος δημιουργώντας το. Η εργασία της ξένης, και η ξένη η ίδια, κατεβαίνει προς τα υπόγεια ανοίγοντας τους τον δρόμο προς τα πάνω…

Οι κάτοικοι του οικισμού Dogville μαθαίνουν πως χρειάζονται την εργασία της ξένης, την συμβολικά πληρωμένη εργασία της. Κάνουν χρήσιμο για τους ίδιους χώρο. Και προς στιγμήν μοιάζει πως έχει βρεθεί μια καινούργια ισορροπία. Αλλά η ξένη είναι ξένη – ο νόμος και ο μη νόμος που μοιάζει να είναι στο κατόπι της (εκείνοι οι πυροβολισμοί, λοιπόν, τί;) σέρνουν στις αυλές Dogville ένα παραπάνω βάρος. Λοιπόν – σκέφτεται η επιφάνεια – η κρυψώνα πρέπει να έχει ένα αντιστάθμισμα. Ο αόρατος μικροαστός προβάλει απ’ το δεύτερο υπόγειο, απ’ την πόρτα που ανοίγει η κυνηγημένη ξένη, ευχαριστημένος κιόλας που μπορεί να έχει απαιτήσεις.

Η γλυκειά ατάραχη συμβατικότητα αποσύρεται με δρασκελιές. Ο βίος πετάει σιγά σιγά την μάσκα του. Το ζητούμενο αντιστάθμισμα είναι η βία, η κυριαρχία, η εκμετάλλευση, το όλο και μεγαλύτερο όφελος. Το θηρίο του μικρού, ταπεινού ιδιοκτήτη γεύτηκε ελάχιστο αίμα και θέλει όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Ένας ένας οι κάτοικοι της επιφάνειας, άντρες, γυναίκες, παιδιά, βιάζουν την ξένη, σωματικά, συναισθηματικά, ηθικά. Την κατασπαράζουν, την ταπεινώνουν – για να έχει αντιστάθμισημα η συνείδησή τους απέναντι στο νόμο. Τελευταίος ο μικρόψυχος, δειλός διανοούμενος ηγέτης της κοινότητας: αποφασίζει να την πουλήσει σκλάβα στους κυνηγούς της. Ο Άλλος καταδικάζεται οριστικά να γίνει «αυτό»…

…

Οι mainstream θεατές είδαν στο Dogville την αμερική. Γιατί δεν ήθελαν να δουν την αλληγορία. Η «φόρμα» είναι βέβαια αμερικανική… Αλλά είναι και Μπρεχτιανή η φόρμα. Και άλλα ακόμα.

Το άσχημο είναι πως ο διαχωρισμός έχει προχωρήσει πολύ πιο πέρα απ’ την λεγόμενη τέχνη. Ο κίνδυνος της ελεεινότητας δεν είναι άλλο εικονικός. Και δεν είναι καν απλά κίνδυνος.

(tierre del fuego – Γενάρης 2004)

Can’t you smell that smell? The smell of death surrounds you!

Κυριακή 18 Ιούνη. Οι στάβλοι βρωμάνε. Τι άλλο θα έκαναν; Αλλά οι στάβλοι και οι βόθροι της εξουσίας είναι αφόρητοι. Can’t you smell that smell? Η διανοητική, ηθική και αισθητική σαπίλα είναι η εκπνοή της εξουσίας, των βαθμοφόρων της, των μικροαστών λακέδων της.

Απ΄ τα τέλη των ‘80s κι ακόμα εντονότερα στα ελληνικά ‘90s, η θρυλική «απελευθέρωση των μήντια», σε μια κοινωνία συγκροτημένη (και) πάνω στην ανεπίσημη αλλά μαζική πραγματικότητα του κουτσομπολιού, έκανε τους δημοσιογράφους και τους media παραγωγούς γενικά τα αφεντικά της διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Και τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της «κοινής γνώμης» τους μετέτρεψε σε καλλιεργούμενα ζώα, μέσα στους στάβλους των media.

Αυτό άλλαξε διεθνώς, προς το χειρότερο, με την “απελευθέρωση της απελευθέρωσης των μήντια” – τον κυβερνοχώρο και τα “μέσα κοινωνικής δικτύωσης”. Κάθε καραγκιόζης πολιτική βιτρίνα, απ’ τον ψοφιοκούναβο μέχρι τον αντ’ αυτού και κάθε ψεκασμένο, απ’ τον πλασιέ μέχρι τον πιο τελειωμένο γκρεκοπίθηκο της “αντιπροσώπευσης” ή και όχι, θεωρεί καθήκον του να αφοδεύει σε δημόσια θέα. Είναι must, εξασφαλίζει «ακόλουθους», προκαλεί διαδοχικούς εντερικούς σπασμούς και σκουπιδόφιλη έκσταση στο κοινό· και έτσι πάει το πράγμα.

Οπότε η χαβούζα και οι οσμές της ανεβαίνουν απ’ την κοινωνική βάση προς την κορυφή του πολιτικού θεάματος, και – σε ανταπόδοση – κατεβαίνουν απ’ την κορυφή προς τον βυθό του βούρκου. Απ’ την πουτσογραβάτα του ψεκασμένου υπ.αμ. μέχρι τ’ αρχίδια του αντ’ αυτού (υπουργού επίσης…), με άπειρες ενδιάμεσες αποχρώσεις, πολιτικές βιτρίνες δίνουν διαρκώς εξετάσεις στην αμεσότητα της ξεφτίλας· και τις περνάνε με «άριστα 10»! «Τιτιβίζουν» και «ξετιτιβίζουν» όπως σνιφάρουν, κλάνουν και ρέβονται· επί χίλια.

Τι άλλο είναι οι υπάλληλοι του κεφάλαιου και του βαθέος κράτους αν όχι «άνθρωποι σαν όλους», με την μικρότητα και κάθε διανοητική και ψυχοσυναισθηματική αθλιότητα σαν τον αληθινό εαυτό τους, που επειδή επιδοτούνται φουσκώνουν και γίνονται μεγαλείο;

The smell of decay surrounds you!!!

(φωτογραφία: οι Lynyrd Skynyrd επί σκηνής, τον Σεπτέμβρη του 1977…)

Ο καπιταλισμός εξελίσσεται

Κυριακή 18 Ιούνη. Προοριζόταν για παγκόσμιο εργοστάσιο σε φτηνά είδη: T shirts, παπούτσια, παιχνίδια, απομιμήσεις και ανταλλακτικά… Προοριζόταν επίσης για μεγάλη καταναλωτική αγορά των πιο εξελιγμένων (τεχνολογικά) πρωτοκοσμικών εμπορευμάτων.

Δυστυχώς όσοι (πρωτοκοσμικοί) είχαν τέτοια κατα νου, υπολόγιζαν χωρίς τον κινέζο ξενοδόχο. Μια επιστημονική ανακοίνωση στο γνωστό, καθόλα σεβαστό και αναγνωρισμένο δυτικό περιοδικό science, βάζει το κινέζικο τεχνοεπιστημονικό κεφάλαιο στην πρωτοπορεία των κβαντικών εφαρμογών. Αφού πρώτα έβαλαν σε τροχιά γύρω απ’ τη γη, πέρυσι στο τέλος της χρονιάς, έναν κατάλληλα κατασκευασμένο δορυφόρο, οι κινέζοι τεχνοεπιστήμονες ανακοίνωσαν προχτές την πετυχημένη «αποστολή» και «λήψη» ενός ζευγαριού συζευγμένων φωτονίων που «χωρίστηκαν» σε μεταξύ τους απόσταση 1203 χιλιομέτρων. Δεν καταλαβαίνετε ίσως (καταλαβαίνουμε κάτι λίγο παραπάνω), αλλά το προηγούμενο (δυτικό) ρεκόρ στο ίδιο διαζύγιο συζευγμένων φωτονίων είναι κάτι λιγότερο από 100 χιλιόμετρα. Πρόκειται για κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο των εφαρμογών της κβαντικής φυσικής, ειδικά στους τομείς των επικοινωνιών και της κρυπτογραφίας.

Η (τεχνολογική) απόσταση του Πεκίνου απ’ την «δύση» δείχνει ήδη πολύ μεγάλη σ’ αυτήν την αιχμή. Και το «εθνικό κέντρο διαστημικών επιστημών» της κίνας σχεδιάζει, σύμφωνα με τον επικεφαλής της πρωτοπόρας έρευνας Pan Jianwei, να βάλει σε τροχιά ακόμα πιο “προχωρημένους” δορυφόρους με δυνατότητα ισχυρότερων και πιο καθαρών laser εκπομπών συζευγμένων φωτονίων, ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας· κάτι που θα είναι «μια επανάσταση μέσα στην σε εξέλιξη κβαντική επανάσταση».

Αν μετατοπίζεται το «κέντρο βάρους» του καπιταλιστικού πλανήτη προς την ανατολική ασία κι αυτό προκαλεί αλλεπάλληλες ναυτίες, υπάρχουν και οι δραμαμίνες…

(Ίσως κινέζικης κατασκευής).

Ο καπιταλισμός είναι ωμός

Κυριακή 18 Ιούνη. …Το να απειλούνται επιχειρήσεις απ’ την γερμανία, την αυστρία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη με αποκλεισμό απ’ την αγορά των ηπα αν συμμετέχουν σε project μεταφοράς φυσικού αερίου όπως ο nord stream 2 με την ρωσία ή αν τα χρηματοδοτούν, προκαλεί μια εντελώς καινούργια και πολύ αρνητική κατάσταση στις ευρω-αμερικανικές σχέσεις…

Αυτά δήλωσαν ο γερμανός υπ.εξ. Sigmar Gabriel και ο αυστριακός πρωθ. Christian Kern, σε κοινή δήλωσή τους, μετά την απόφαση των αμερικάνων γερουσιαστών για νέες κυρώσεις σε βάρος της Τεχεράνης, της Μόσχας, αλλά και όσων ευρωπαϊκών εταιρειών συνεργάζονται με ρωσικές στον τομέα της ενέργειας.

H απόφαση (θα περάσει και απ’ την βουλή πριν υπογραφτεί απ’ το ψόφιο κουνάβι) πάρθηκε με μεγάλη, διακομματική πλειοψηφία. Και έχει σημασία ότι στο ρητό ή άρρητο σκεπτικό της οι κυρώσεις για τον nord stream 2 είναι υποστηρικτικές …. της ουκρανίας! Ο αγωγός αυτός παρακάμπει το ουκρανικό έδαφος και αυτή η παράκαμψη μειώνει την γεωπολιτική αξία του ουκρανικού οικοπέδου για τον έλεγχο του οποίου ξοδέψαμε τόσο χρήμα – ΔΕΝ λέει αλλά εννοεί η απόφαση για τις κυρώσεις. Μ’ άλλα λόγια: κωλοευρωπαίοι δεν θα κάνετε ό,τι γουστάρετε στα θέματα που θεωρούμε στρατηγικής σημασίας (σε βάρος σας!).

Οι nord stream (1 και 2) μεταφέρουν φυσικό αέριο δια θαλάσσης απ’ την ρωσία στη γερμανία, στην αυστρία και από κει στην κεντρική ευρώπη, παρακάπτωντας όχι μόνο την ουκρανία αλλά και την πολωνία· πράγμα που έχει εκνευρίσει και την Βαρσοβία. Αλλά μια τόσο ωμή αμερικανική επιθετική ενέργεια δύσκολα θα γινόταν δημόσια δεκτή απ’ τα «φιλικά» καθεστώτα της ανατολικής ευρώπης. Αν όχι για άλλους λόγους επειδή κάπου κάπως πρέπει να τροφοδοτούνται κι αυτά με κάποιου είδους υδρογονάνθρακες, για τα επόμενα χρόνια. Αν περιμένουν να αγοράσουν το υγροποιημένο αμερικανικό αέριο, ψώνισαν από σβέρκο: θα είναι πανάκριβο ώσπου να φτάσει στην πόρτα τους.

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς την ψοφιοκουναβική διοίκηση των συντηρητικών, εκτός απ’ αυτό: ότι δεν υπηρετεί τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα μιας πληγωμένης, πιθανόν και καταρρέουσας υπερδύναμης…