Year: 2017

Κυριακή 25 Ιούνη. Πριν ακριβώς 10 χρόνια (18 Απρίλη του 2007) σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία παρουσιάσαμε δημόσια την θέση μας περί κρατικοποίησης του (οργανωμένου) εγκλήματος. Όπως και σε κάθε άλλη αναλυτική / πολιτική δουλειά που κοιτάει τις κυρίαρχες τάσεις των καπιταλιστικών διαδικασιών και άρα το μέλλον (αντί να αναμασάει βαρετές κοινοτοπίες και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες) έτσι και στην θέση μας περί «κρατικοποίησης του εγκλήματος» αντιμετωπίσαμε την παγερή αδιαφορία· ή, ακόμα, και ειρωνικά σχόλια.

Never mind. Απ’ τις σελίδες του Sarajevo προχωρήσαμε την σχετική ανάλυση συστηματικά και προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια· μια ηλεκτρονική αναζήτηση το δείχνει. «Χρωστάμε», ακόμα, μια πλήρη, συνεκτική και επικαιροποιημένη πολιτική παρουσίαση του ζητήματος…

Ποιος θα το περίμενε, λοιπόν; Η «πανηγυρική» επιβεβαίωση των θέσεων μας ήρθε προχτές από μια μεριά «υπεράνω ανταγωνιστικής υποψίας». Απ’ την ιταλική εθνική διεύθυνση καταπολέμησης της μαφίας και της τρομοκρατιας (DNA). Σύμφωνα με το πρόσφατο πόρισμα αυτής της κρατικής δομής:

…[Οι δομές του οργανωμένου εγκλήματος] υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε “δημόσιο κράτος”, ελέγχοντας τις διαδικασίες και τις επιλογές στην οικονομία της Ιταλίας… Η σταθερή και διαρκής χρήση των μεθόδων διαφθοράς / διαπλοκής απ’ την πλευρά των εγκληματικών οργανώσεων συγκλίνει στην ολοκληρωτική κατάκτηση, ακόμα και τον έλεγχο, των εξουσιών των δημόσιων αρχών… Συχνά είναι η ίδια η μαφιόζικη οργάνωση, που έχοντας αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία και τις απαραίτητες πολιτικές σχέσεις, εντοπίζει απο μόνη της τους τομείς στους οποίους διαβλέπει ότι θα εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις. Και κατά συνέπεια κατευθύνει και διαχειρίζεται τις δημόσιες δαπάνες…

Οπωσδήποτε δεν θα περιμέναμε απ’ την μεριά μιας κρατικής (ή μήπως μαφιόζικης;) υπηρεσίας να είναι αντικαπιταλιστική / αντικρατική. Διατηρούμε λοιπόν ακέραιη την διεισδυτική αναλυτική ικανότητα της κριτικής: η κρατικοποίηση του εγκλήματος δεν είναι παρά η αναγκαία και ικανή μορφή της ενίσχυσης της άγριας συσσώρευσης….

Κυριακή 25 Ιούνη. Δεν ήταν άραγε αυτός που για χάρη του υποψήφιου που προωθούσε (πιο σωστά: που προωθούσαν οι πίσω του) για την δημαρχία του Πειραιά, το 2014, η Κουμουνδούρου «έπνιξε» τον δικό της υποψήφιο; Ο Μώραλης εκλέχτηκε και κρύφτηκε όσο πιο καλά γινόταν για την όποια σχέση του με την «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση». Και ο κυρ Δρίτσας, που πήγε να βάλει τις φωνές για το deal και την μεταχείριση του κόμματος απέναντί του, ανταμοίφθηκε στη συνέχεια με υπουργική καρέκλα. Σωστά;

Δεν ήταν αυτός που έδωσε το χρίσμα (και τα κουκιά) στην υποψήφια της Κουμουνδούρου για την περιφέρεια Αττικής, σε ανταπόδοση για τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά; Αυτός ήταν· ή αυτός ήταν ο «μπροστινός»…

Δεν ήταν αυτός που έκανε επισκέψεις στο παλάτι και «επαφές» με τον αντ’ αυτού, τον ίδιο καιρό που ερευνούνταν η συμμετοχή του στην «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση»; Αυτός ήταν. Και δεν ήταν αυτός που τα «έχωσε» για μια τηλεοπτική άδεια, όταν ο αντ’ αυτού οργάνωνε την εκστρατεία του κατά της διαπλοκής και την μαγκιά «τους τα πήραμε»; Αυτός ακριβώς ήταν.

Ας μην μιλήσουμε για άλλα. Ίσως αυτές οι αγάπες πάλιωσαν. Φάνηκε ότι κάτι στράβωσε μετά την κατάρρευση του τηλεοπτικού διαγωνισμού. Ελάχιστα βγήκαν δημόσια. Ίσως ένα άρωμα του είδους «με κοροϊδεύετε;» απ’ την μεριά του asset 1. Κι ύστερα ο ψεκασμένος, απ’ τις αρχές του 2017, άρχισε να τον βρίζει· και ένα μήντιο του asset τον υπ.αμ. Ή, μπορεί, η αλληλουχία να ήταν η ανάποδη…

Και υπάρχει, βέβαια, το παπόρι απ’ την περσία. Με τους 2,1 (ή 3;) τόνους πρέζα. Όμως τι σόι «διαχείριση» είναι αυτή που στο κέντρο της βρίσκεται ένας ισοβίτης και το τι είναι ή δεν είναι διατεθειμένος να «καταθέσει»; Ποιος διαπραγματεύεται με ποιον; – για να το πούμε απλά.

Κάτι τελευταίο. Ο ψεκασμένος, στα νειάτα του, έγινε γνωστός σαν «κύριος Πάνος». Που, γιατί, σε ποια αποστολή (και για λογαριασμό ποιων); Όποιος δεν ξέρει ή δεν θυμάται ας το ψάξει… Δεν έχει περάσει, σα, και κανάς αιώνας!!!

Σάββατο 24 Ιούνη. Η προχθεσινή είδηση, απ’ την καθεστωτική «καθημερινή», πάει ως εξής:

Στην ανακοίνωση της απόφασης ο 23χρονος Σύρος Κ.Η. δεν άντεξε, ξέσπασε σε κλάματα. Γρήγορα, όμως, συνήλθε και σε πολύ καλά ελληνικά ευχαρίστησε από καρδιάς το δικαστήριο. Στα τρία χρόνια που βρίσκεται στη χώρα μας, αν και μέσα στη φυλακή, κατάφερε να μάθει τη γλώσσα, να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν θα έφτανε η ώρα. Πρόκειται για τον νεαρό Σύρο που είχε επωμιστεί εξ ολοκλήρου την τραγωδία του Φαρμακονησίου και τον θάνατο 12 προσφύγων στις 20 Ιανουαρίου 2014. Πρωτοδίκως είχε κριθεί ότι ως κυβερνήτης του μοιραίου σκάφους ήταν ένοχος για το σύνολο των αδικημάτων που αντιμετώπιζε, με το δικαστήριο να τον καταδικάζει στην υπερβολική ποινή των 145 ετών (εκτιτέα τα 25) και σε χρηματικό πρόστιμο 570.500 ευρώ. Ο Κ.Η. από την πρώτη στιγμή υποστήριζε ότι κυβερνήτης του σκάφους που μετέφερε συνολικά 27 παράτυπους μετανάστες από τη Συρία και το Αφγανιστάν δεν ήταν ο ίδιος, αλλά ένας Αφγανός, καθώς και ότι οι θάνατοι προήλθαν από λάθος χειρισμούς του Λιμενικού.

Το Πενταμελές Εφετείο Δωδεκανήσου, προχτές, ανέτρεψε εκείνη την απόφαση. Κρίνοντας ότι δεν ευθύνεται εκείνος για το ναυάγιο και ότι ο θάνατος των μεταναστών επήλθε κατά τη διάρκεια ρυμούλκησης του σκάφους από το Λιμενικό, το δικαστήριο του επέβαλε συνολική ποινή φυλάκισης 29 ετών, από τα οποία θα εκτίσει τα 10 έτη, και συνολικό χρηματικό πρόστιμο 14.000 ευρώ για το αδίκημα της απλής μεταφοράς. Ο 23χρονος Σύρος αναμένεται σύντομα να είναι ελεύθερος.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, οι θάνατοι επήλθαν λόγω λανθασμένων χειρισμών στη ρυμούλκηση του σκάφους από την Ακτοφυλακή και κανένας επιβαίνων στο σκάφος δεν θα μπορούσε να τους αποτρέψει. Στην τραγωδία του Φαρμακονησίου είχαν βρει τον θάνατο κυρίως παιδιά και γυναίκες από το Αφγανιστάν. Οι 16 επιζήσαντες υποστήριξαν ότι είχαν ρυμουλκηθεί με μεγάλη ταχύτητα προς την Τουρκία, όταν το σκάφος τους ανατράπηκε. Οι διασωθέντες έχουν καταθέσει καταγγελία εναντίον των ελληνικών αρχών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπόθεση που εκκρεμεί.

Στο πλευρό τους έχει βρεθεί η γερμανική οργάνωση για τα δικαιώματα των προσφύγων Pro Asyl, καλύπτοντας και τα δικαστικά έξοδα, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη και το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών.

Σάββατο 24 Ιούνη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία. Προσπαθείστε απλά να το σκεφτείτε: δέστε πίσω από ένα γρήγορο αυτοκίνητο ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ. Ρόδες έχει και το αμάξι, ρόδες έχει και το καροτσάκι. Ο οδηγός πατάει γκάζι και «απογειώνεται». Τι θα γίνει με το καρότσι; Θα παίρνει συνέχεια τούμπες καθώς θα σέρνεται, μέχρι να διαλυθεί εντελώς. Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη την μέρα με την φουσκωτή βάρκα των προσφύγων: οι συγκεκριμένοι φονιάδες του λιμενικού την έδεσαν πίσω απ’ το σκάφος τους, δήθεν για να την «ρυμουλκήσουν», έδωσαν «δύναμη» στις διπλές 500άρες μηχανές τους, και διασκέδαζαν με τον θάνατο των άλλων. Αυτό έγινε εκείνη την ημέρα. Και όχι μόνο εκείνην. Ούτε χρησιμοποιούσαν μόνο αυτό το «κόλπο». Έγιναν πολλά, πολλές φορές… Με την εντολή, την άδεια και την κάλυψη των «υψηλών κλιμακίων» του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η συγκεκριμένη «πρακτική» είναι γνωστή διεθνώς: την χρησιμοποιούσαν και οι ιταλοί λιμενόμπατσοι…

Ο νεαρός σύρος που επέζησε, διαλεγμένος στην «τύχη», δεν «επωμίστηκε» τίποτα – όπως θέλει το κρυφορατσιστικό («παίζω με τις λέξεις») ρεπορτάζ. Χρεώθηκε τις δολοφονίες απ’ τους ίδιους τους λιμενόμπατσους και τους συνεργάτες τους δικαστές. Γιατί έτσι θα «καθάριζαν» οι πραγματικοί εγκληματίες.

Έχει, οπωσδήποτε, κάθε δίκιο να χαίρεται που θα ξαναδεί τον κόσμο έξω απ’ τα κάγκελα. Αλλά οι δολοφόνοι έχουν καθαρίσει οριστικά· και άρα η ελληνική δικαιοσύνη μπορεί να δείξει πια την μεγαλοθυμία της. Εκτός αν ο / η εισαγγελέας που αναγνώρισε τους «λανθασμένους χειρισμούς της ελληνικής ακτοφυλακής» σκοπεύει να μάθει ότι οι χειρισμοί ήταν απόλυτα σωστοί – για να πνίξεις κόσμο…

Η δικαστική μεγαλοθυμία είναι το ίδιο διορατική όσο και η ελληνική δικαιοσύνη γενικά. Γιατί δεν αθώωθηκε ο νεαρός πρόσφυγας; Για να μην ζητήσει αποζημίωση για την φυλάκισή του. Γιατί καταδικάστηκε σε φυλάκιση 29 χρόνων; Επειδή είναι εμφανώς λιγότερα απ’ τα αρχικά 145, και με τα 2/5 συν τίποτα μεροκάματα, θα βγει όπου νάναι – κι ευχαριστημένος νάναι! Και τα 14.000; Θα τα πληρώσουν οι συμπαραστάτες. Για ποιο ακριβώς «αδίκημα» όλα αυτά; Της «απλής μεταφοράς» είπε το δικαστήριο. Δηλαδή; Τι πάει να πει «απλή μεταφορά» σε ένα φουσκωτό που το βούλιαξε το λιμενικό;

Τι πάει να πει «επήλθε θάνατος»; Έπνιξαν όσους / όσες μπορούσαν, γυναίκες, άντες και παιδιά. Το είχαν ξανακάνει πολλές φορές. Ή πήγαιναν και τους έπαιρναν τις μηχανές μαχαιρώνοντας τις φουσκωτές βάρκες. Ή έκαναν κύκλους με μεγάλη ταχύτητα γύρω απ’ τα φουσκωτά για να αναποδογυρίζουν απ’ τα κύματα που σήκωναν…

Αυτά όλα είναι εγκληματική μικρογραφία αλλά και ανατομία ενός κράτους / παρακράτους βαθιά και οριστικά μεγα-εγκληματικού. Είναι αυτά που κάνουν τον Μουζάλα , τον ψεκασμένο, και την φαιορόζ «απώθηση των προσφύγων / μεταναστών» να μοιάζουν με ανθρωπισμό· ενώ είναι βλαστάρια του ίδιου δέντρου. Με τους ίδιους φονικούς σκοπούς και καρπούς.

Σάββατο 24 Ιούνη. Ακολουθώντας βελτιωμένες και αναβαθμισμένες τις τακτικές που στο παρελθόν χρησιμοποίησαν οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι (και ο isis), κινούμενοι τη νύχτα στην έρημο για να μην γίνονται αντιληπτοί, οι σύμμαχοι του Άσαντ επεκτείνουν με αιφνιδιαστικούς ελιγμούς τον έλεγχό τους στα συρο/ιρακινά σύνορα, στα νότια· εκνευρίζοντας, είναι σίγουρο, το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Σ’ αυτήν την περιοχή (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής συρίας) δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές πόλεις ή χωριά που να συνιστούν εμπόδιο από στρατιωτική άποψη. Υπάρχουν μόνο συστάδες πετρελαιοπήγαδων και εγκαταστάσεις για όσους δουλεύουν σ’ αυτά. Έτσι, το φιλοΆσαντ πεζικό (συριακός στρατός, ιρακινοί, ιρανοί και Χεζμπ’ αλλάχ), με την αεροπορική κάλυψη της Μόσχας, προχωρούν γρήγορα από «συστάδα σε συστάδα», χωρίς να συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Καταλαμβάνουν εδάφη και πηγάδια, στερώντας τα (μαζί με τα όποια έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο) απ’ τον isis. Απέχουν τώρα (σ’ αυτήν την συνοριακή γραμμή) περίπου 150 χιλιόμετρα απ’ την κωμόπολη Al Qa’im, που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, εκεί που περνάει απ’ την συρία στο ιράκ. Σ’ αυτή την διαδρομή το μόνο αξιόλογο, κάπου στη μέση, είναι ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο…

Εκτός απ’ την Raqqa και λίγες ακόμα κωμοπόλεις, στον isis στη συρία έχει απομείνει τώρα κυρίως η έρημος· και, φυσικά, η κατοχή ενός μέρους της Deir ez-Zor και η πολιορκία του υπόλοιπου. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου καμιά «ισχυρή δύναμη» δεν κάνει κάτι φανερά υπέρ του, η πλήρης κατάρρευση του «χαλιφάτου» στη συρία είναι θέμα χρόνου.

Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) έχει να χάσει τα περισσότερα απ’ την αμφισβήτηση ή/και την μείωση της επιρροής της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή. Στην πράξη το ισραηλινό κράτος ζει εδώ και μιάμισυ τουλάχιστον δεκαετία ένα σοβαρό υπαρξιακό δράμα σε σχέση με την χρησιμότητα και την αξία του σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο / αστακός, φύλακας της ομαλής ροής πετρελαίων. Καθώς το πετρέλαιο χάνει ραγδαία την στρατηγική του σημασία σαν το νούμερο 1 ενεργειακό εμπόρευμα· καθώς ο καπιταλιστικός κόσμος μετακινείται σε ένα καινούργιο (και ισχυρά διαφοροποιημένο) Ενεργειακό Παράδειγμα, κράτη χωροφύλακες (σαν το ισραηλινό αλλά και το ελληνικό και το σαουδαραβικό…) χάνουν την γεωπολιτική αξία που είχαν τον 20^ο αιώνα. Και το πιθανότερο είναι να μην την ξανακερδίσουν ποτέ, καθώς συμβαίνουν κι άλλες ριζικές αλλαγές στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο έδαφος και την αποεδαφοποίησης.

Θα αφεθεί το μιλιταριστικό / φασιστικό / θρησκευτικό καθεστώς του ισραήλ στην μοίρα του; Όχι. Ακόμα κι αν οι τοπικοί (ιστορικοί) αντίπαλοί του είναι περισσότερο ακίνδυνοι από ποτέ (ιράκ, συρία, αίγυπτος) αυτό το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να αναζητεί εχθρούς για να συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολεμική μηχανή. Συνεπώς το Τελ Αβίβ όχι μόνο απειλεί αλλά θα κάνει, και μάλλον γρήγορα παρά αργά, καινούργιους πολέμους· φανερούς, και όχι κρυμμένους σαν αυτόν που κάνει στη συρία.

Καθόλου συμπτωματικά οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι της ανατολικής Μεσογείου / μέσης Ανατολής «φτιάχνουν συμμαχία», μήπως και δρώντας μαζί μπορέσουν να συγκρατήσουν την πτώση της διεθνούς αξίας των οικοπέδων τους: το ελλαδιστάν με το ισραήλ, αλλά επίσης και η σαουδική αραβία με το ισραήλ. Είναι ένα παράξενος «άξονας», που δικαιολογείται μόνο απ’ την αίσθηση της κοινής έκπτωσης – για κοινούς, αν και όχι συνολικά τους ίδιους λόγους. Καθόλου συμπτωματικά, επίσης, αυτοί οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι αναζητούν την υποστήριξη της παρακμιακής «μόνης υπερδύναμης», που ούτε μόνη είναι ούτε υπερδύναμη πια.

Η ισχύς εν τη ενώσει φαντάζονται…