Year: 2017

Το αφεντικό πρώτα και πάντα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος γάλλος πρόεδρος δεν είναι φασίστας. Όχι, σίγουρα, του είδους των ‘30s. Εκφράζει εκείνο το (καθόλου αμελητέο) τμήμα του γαλλικού κεφάλαιου που θα ήθελε εδώ και χρόνια κάτι ανάλογο με την «ατζέντα 2010» (που πέρασε στη γερμανία το 2003 ο κυβερνητικός συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών / πράσινων) αλλά δεν μπορούσε να το πετύχει παρά μόνο σε δόσεις.

Οι διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» στην γαλλική εργατική νομοθεσία (μια νομοθεσία που είχε διαμορφωθεί στα ’50ς, στα ‘60ς και στα ‘70ς για να κατευνάσει την μη ελέγξιμη εργατική απειθαρχία) έχουν σχεδόν λύσει τα χέρια των αφεντικών και στη γαλλία. Ο Macron θα «σκουπίσει» ό,τι έχει απομείνει. Και σαν σοσιαλφιλελεύθερος το κάνει μετά από «συζήτηση με τα συνδικάτα». Όπως πριν σχεδόν 15 χρόνια οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες του Schroder. Υποθέτουμε ότι θα τους θυμίσει τα “εθνικά καθήκοντά” τους στον ταραγμένο και όλο και πιο σκληρά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο.

Δεν έχουμε ακόμα πλήρη γνώση των νόμων που πέρασε χτeς ο Macron. Ένα βασικό τους στοιχείο, πάντως, είναι η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση του «δίκιου του αφεντικού»: απ’ την ρύθμιση του ωραρίου μέχρι τις απολύσεις, και απ’ την ασφάλεια μέσα στη δουλειά μέχρι…

Αλλά αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά. Και πριν απ’ τον Macron, έκανε σημαντικά βήματα «απορρύθμισης» (δηλαδή μεθοδικής υποτίμησης της εργασίας) ο Hollande. Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα παραμείνει δικό μας. Αν η εργατική απάντηση στη γαλλία είναι μια απεργία … στις 12 Σεπτέμβρη (απ’ την και καλά «σκληροπυρηνική» cgt – γνωστός ο ρόλος της εδώ και δεκαετίες…), τότε…

Στου διαόλου τη μάνα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Υπάρχει μια έκταση στο τριεθνικό σύνορο ανάμεσα στην κίνα, την ινδία και το μπουτάν (το «βασίλειο της αρμονίας») τόσο μικρή που δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει στους χάρτες. Λέγεται Dok I am, αλλά δεν ορκιζόμαστε ότι δεν έχει και άλλα ονόματα. Είναι αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας, αλλά όχι ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί. Ανάμεσα στο Πεκίνο και το Θιμπχού (την πρωτεύουσα του μπουτάν). Το Πεκίνο μνημονεύει μια συνθήκη του 1890 σαν απόδειξη της κυριότητάς του στην περιοχή, αλλά ο βασιλιάς της αρμονίας δεν την αναγνωρίζει, όπως έκανε και ο πατέρας του. Και επειδή το μικροσκοπικό βασίλειό του δεν έχει σπουδαίο στρατό έχει αναθέσει την ασφάλειά του στο ινδικό κράτος. Που εκπαιδεύει και τον μπουτανέζικο στρατό, ένα σκέτο στρατό ξηράς 16.000 στρατιωτών. Χωρίς αεροπορία…

Έτσι, όταν πρόσφατα το Πεκίνο άρχισε να φτιάχνει έναν δρόμο σ’ αυτό το ελάχιστο, ασήμαντο και αμφισβητούμενο οικόπεδο του Dok I am, πάνω στα άγρια Ιμαλάια, ο ινδικός στρατός ανέλαβε δράση, στις 18 Ιούνη: μπήκε στην περιοχή για να την προστατέψει. Για λογαριασμό του βασίλειου της αρμονίας.

Έκτοτε ξεκίνησε ένας φραστικός πόλεμος ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί, που έχει και πυροτεχνήματα συνηθισμένα σε κουλτούρες βαλκανιο-μεσανατολικές. Το Πεκίνο ζήτησε απ’ τον ινδικό στρατό να αποχωρήσει, το Ν. Δελχί απάντησε «σιγά, δεν είναι δικό σας το οικόπεδο, είναι των φίλων μας στο Θιμπχού», και οι κορώνες κι απ’ τις δυο μεριές έφτασαν μέχρι «αυτό είναι απειλή στην περιφερειακή ειρήνη». Εν τω μεταξύ οι εισβολείς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν όλοι κι όλοι 270 ινδοί στρατιώτες. Ο κινεζικός στρατός έμεινε σε μια κάποια απόσταση… κάνοντας ασκήσεις…

Αν κάποιος παρακολουθούσε τα πύρινα «άρθρα γνώμης» θα αναρωτιόταν μήπως επίκειται πόλεμος ινδίας – κίνας… Φαίνεται πως μάλλον και τα δύο καθεστώτα βρήκαν ευκαιρία να κάνουν εθνκιστική γυμναστική. Γιατί στα τέλη του Ιούλη οι 270 εισβολείς είχαν γίνει μόλις 40. Αθόρυβα.

Εξακολουθούν, βέβαια, να είναι «τεράστια προσβολή» ακόμα και αυτοί οι 40, αν θέλει να το δει κανείς έτσι. Μήπως, όμως, θα ήταν ευκολότερο για το Πεκίνο να αγοράσει, με κάποιον τρόπο το «βασίλειο της αρμονίας»; Σαν τμήμα, ας πούμε, κάποιου κλάδου του «δρόμου του μεταξιού»; Ή να περιμένει να πιάσει ο χειμώνας και να φύγουν εντελώς οι 40 γενναίοι ινδοί πριν τους σκεπάσουν τα χιόνια;

Ηθικό δίδαγμα: αν ψάχνετε ένα μέρος για να βρείτε την ησυχία σας, αυτό ίσως να μην είναι το Μπουτάν. Δοκιμάστε στον βόρειο πόλο, αλλά όχι όπου νάναι, γιατί κι εκεί υπάρχουν διεκδικούμενα εδάφη, βυθοί, πάγοι, κλπ. Ίσως να είναι cool (πολύ cool!) δίπλα στο παλούκι, στον άξονα της γης… που λογικά κάπου πρέπει να εξέχει αν μας έχουν πει αλήθεια ότι η γη είναι στρογγυλή…

(φωτογραφία πάνω: σπουδαγμένο στα καλύτερα αγγλικά πανεπιστήμια το νεαρό βασιλικό ζεύγος του μπουτάν καθιέρωσε και έναν «δείκτη ευτυχίας των υπηκόων» στις οικονομικές μετρήσεις του υπουργείου των οικονομικών του… Το πολίτευμα είναι συνταγματική μοναρχία, αλλά ο βουδισμός των σχεδόν 700.000 υπηκόων τους φέρνει αντικειμενικά πολύ κοντά στο Ν. Δελχί.

φωτογραφία κάτω: πολύ καλά κάνουμε και κοροϊδεύουμε εκείνους που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχονησίδες. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, του ίδιου τύπου αλλά διαφορετικού υψομέτρου. Που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχοκορφίδες…)

Κυρώσεις

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, και επειδή όταν η ιστορία γίνεται κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιο γεγονός θα αποδειχθεί σημαντικό στην εξέλιξη, να θυμίσουμε ότι οι τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Μόσχας (και, όποιον πάρει η μπάλα: κατά της γερμανίας και άλλων στην ε.ε.) δικαιολογήθηκαν σαν απάντηση:

  • Στην μοχθηρή εμπλοκή της Μόσχας στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές… Είναι ένα θέμα που προσφέρεται για πολλά διδακτορικά σε ότι αφορά τις ιδεολογικές λειτουργίες στις postmodern κοινωνίες: πρόκειται για κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, δεν έχει καν στοιχειοθετηθεί, και ακόμα δεν έχει κατηγορηθεί κανένας συγκεκριμένα… Ωστόσο … «παίζει». Φαίνεται ότι κάθε ξοφλημένος έχει μια «υπόθεση Γεωργίου» να τρώγεται.
  • Στο ρόλο της Μόσχας στην ανατολική ουκρανία. Πραγματικότατος, χωρίς καμία αμφιβολία. Όσο ο ρόλος της Ουάσιγκτον στο Κίεβο…
  • Στην προσάρτηση της Κριμέας. Ο.Κ….
  • Στον ρόλο της Μόσχας στη συρία! Είναι κάτι που δεν αναφέρεται, αλλά η αμερικανική «εθνική γραμμή» όντως κατηγορεί την Μόσχα για την υποστηρίξη στον Άσαντ και για την καίρια στρατιωτική ενίσχυσή του. Αυτό, αν και η επίσημα η Ουάσιγκτον έχει παραδεχτεί την ήττα της στη συρία. (Ή, ίσως, εξαιτίας αυτής της ήττας να τα έχουν πάρει στο κρανίο οι εκπρόσωποι του αμερικανικού «έθνους»).

Αντίθετα, δεν υπάρχει μνεία, και σίγουρα οι κυρώσεις αυτές δεν αφορούν την αμπχαζία και τη νότια οσετία. Τι να υποθέσουμε; Ότι οι αμερικάνοι εθνοπατέρες έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

(φωτογραφία: μπορεί να μην τους φαίνεται, αλλά αυτοί πάνω στο τεθωρακισμένο είναι ρώσοι στρατόμπατσοι. Και που βρίσκονται οι αφιλότιμοι; Πιθανότατα στην Dara’a, νοτιοδυτικά στη συρία, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ.

Είναι εκεί για να επιτηρούν την εκεχειρία… Και για να εκνευρίζουν το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο… Ρώσοι στρατιώτες τόσο νότια στη μέση Ανατολή πότε είχαν ξαναεμφανιστεί αυτοπροσώπως; Ούτε στα «ορλωφικά»!)

Far east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Near east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Τηρουμένων των ιστορικών και γεωπολιτικών αναλογιών, η επίσκεψη του Muqtada al-Sadr στην Jeddah, την περασμένη Κυριακή, και η συνάντησή του με τον «θα σας γ…σω όλους» αντιβασιλιά του Ριάντ Mohammed bin Salman (αυτόν με το πρόβλημα στη μύτη…) θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι ανάλογο με επίσκεψη κάποιου πολωνού στρατηγού στο Λονδίνο, και την συνάντησή του με την βασίλισσα της αγγλίας, το 1985!

Το πιθανότερο είναι να μην ξέρετε ποιος είναι ο Muqtada al-Sadr. Πρόκειται ίσως για τον ισχυρότερο σιίτη ηγέτη στο ιράκ, πρώην επικεφαλής του «στρατού του Μαχντί», που για χρόνια, στην αρχή της αμερικανικής κατοχής, προκάλεσε πολλά και σοβαρά προβλήματα στους κατοχικούς και στους συνεργάτες τους. Στην Βαγδάτη υπάρχει μια μεγάλη περιοχή (φτωχογειτονιές) που λέγεται (στα αγγλικά) Sadr City, προς τιμήν του πατέρα του, που ήταν ιμάμης ευρύτατης αποδοχής. Ο ίδιος ο Muqtada, αφού πρώτα, επί κάποια χρόνια μετά το 2003, αρίστευσε σαν πολέμαρχος κατά των συνεργατών των αμερικάνων, μετακόμισε στο ιράν, στην Κόμ, όπου σπούδασε, και έγινε ιμάμης. Από τότε, επιστρέφοντας στη Βαγδάτη, άφησε στην άκρη τα πολιτικά (: στρατιωτικά) καθήκοντά του, και ανέλαβε αποκλειστικά την ιδεολογική καθοδήγηση των οπαδών του. Ή έτσι φαίνεται…

Τι ήθελε, λοιπόν, ο Muqtada al-Sadr, που είναι εγγυημένα “φίλος της Τεχεράνης”, στη λυκοφωλιά του Salman; Μήπως μετέφερε κάποιο συμβιβαστικό μήνυμα απ’ το ιράν; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει εσωτερική φαγούρα στους ιρακινούς σιΐτες, και πως ο al-Sadr ψάχνει στηρίγματα στους (ακροδεξιούς και πορωμένους) ουαχαβίτες του Ριάντ. Αν και είναι αλήθεια ότι ο al-Sadr δεν είναι θρησκευτικά σεχταριστής (και ποτέ δεν ήταν, το αντίθετο) το να τον θεωρεί κανείς τόσο χαζό ώστε να περιμένει την “φιλία” των κοκάκηδων του σαουδαραβικού παλατιού (και των πολεμόκαβλων του Τελ Αβίβ…) θα ήταν σα να λέει ότι έχει αποβλακωθεί εντελώς.

Η δική μας εκτίμηση είναι ότι όχι, δεν πρόκειται περί αυτού. Ο φραξιονισμός στους σιΐτες του ιράκ είναι πιθανός – πολιτικός προσοδισμός (εντονότερος μετά την “απελευθέρωση” της Μοσούλης) λέγεται. Αλλά κανείς δεν έχει χάσει το μυαλό του. Η επίσκεψη του al-Sadr στην φωλιά των εχθρών του μοιάζει μάλλον με την σκηνή απ’ τον Νονο 1, όπου ένας απ’ τους ανθρώπους του Κορλεόνε εμφανίζεται στην αντίπαλη μαφία σα “δυσαρεστημένος”. Στην ταινία δεν το τρώνε. Στην μεσανατολική πραγματικότητα, και με στριμωγμένους στα σκοινιά τους σαουδάραβες και τους λίγους υποτακτικούς τους, δεν αποκλείεται να το φάνε. Ή να το μισο-φάνε.

Ο al-Sadr θα μπορούσε να τους «πείσει για την δυσαρέσκειά του» απέναντι στην Τεχεράνη, αφού αυτοί οι πρίγκηπες και λοιποί υπό ξεπεσμό είναι μόνιμα σε «κατάσταση» να πιαστούν από οτιδήποτε. Οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης έχουν εκπαιδεύσει στο ιράκ μια πολιτοφυλακή ονόματι Al-Hashd Al-Shaabi, κάποιων χιλιάδων μελών (οι εκτιμήσεις είναι τόσο ασαφείς που δεν έχει νόημα να αναφέρουμε αριθμούς), αρκετοί απ’ τους οποίους ήταν βασικοί στην πολιορκία και την κατάληψη της Μοσούλης, στις μάχες τετράγωνο – τετράγωνο. Είναι, δηλαδή, μπαρουτοκαπνισμένοι. Κάποιοι λένε ότι είναι μια νέα Χεζμπ’ αλλάχ, στο ιράκ αυτή τη φορά. Δεν αποκλείεται.

Κατά την άποψη μας τέτοιος αριθμός πειθαρχημένων και ιδεολογικά σταθερών πεζικάριων δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο ιράκ έξω απ’ τον (παλιό;) “στρατό του Μαχντί”. Αλλά ο al-Sadr μπορεί, ίσως, να το παίξει ότι η Al-Hashd Al-Shaabi τον “ξεπερνάει” και τον “περιθωριοποιεί”. Με τέτοια παραμυθάκια μπορεί να πεισθούν οι Salman: η διορατικότητά τους είναι «υψηλού επιπέδου», και αποδεικνύεται απ’ τον καυγά που έχουν ξεκινήσει με την Ντόχα.

(Η Τεχεράνη κυκλοφοράει μια διαφορετική εκδοχή, την οποία μπορούμε μεν να παρουσιάσουμε αλλά δεν έχουμε διασταυρώσει. Ότι ο al-Sadr πήγε στην Jeddah καλεσμένος του Salman που προσπαθεί, με ιρακινή μεσολάβηση προς τους Houthis, να σταματήσει τον πόλεμο που χάνει, στην υεμένη. Χμμμ… Παραείναι βολική εκδοχή – βολική για το ιρανικό καθεστώς… Θα δείξει.)

Αν αναρωτηθείτε «και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά;» δεν θα κάνουμε τον κόπο να σας πείσουμε. Απλά ο al-Sadr και ο «στρατός του Μαχντί», πριν καμιά δεκαετία, απείλησαν να τινάξουν στον αέρα τον αμερικανικό σχεδιασμό στο ιράκ (με τις εξαιρετικά διακριτικές πλάτες της Τεχεράνης και την βοήθεια, τότε, των ιρανών φρουρών της επανάστασης) – περισσότερα δεν μπορούμε να πούμε εδώ. Το εξώφυλλο του αμερικανικού καθεστωτικού newsweek στις 4 Δεκέμβρη του 2006 (φωτογραφία επάνω) δεν ήταν τυχαίο.

(δεύτερη φωτο: μια επίσης αναγνώριση του ρόλου του al-Sadr «τότε», από αντικαθεστωτική μεριά αυτή τη φορά…

τρίτη φωτό: απ’ την προχτεσινή επίσκεψη. Εκατό χρονών η αλεπού, εκατοένα τα αλεπόπουλα…)

Sarajevo 119b

Τρίτη 1 Αυγούστου. Εκατομμύρια δουλεύουν αλλά μόλις που επιβιώνουν. Όχι στην αφρική ή στην ασία. Στην ε.ε. και στις ηπα. Στην καρδιά του πιο αναπτυγμένου ever καπιταλισμού.

Τι συμβαίνει; Είναι απλό: δουλεύουμε για να στηρίξουμε (και) την κερδοφορία των αιχμών της ever «ανάπτυξης». Αλλά οι εργαζόμενοι φτωχοί δεν είναι πιθανοί πελάτες του κρατικού προνοιακού πατερναλισμού. Είναι οι βασικοί σύγχρονοι βασικοί παραγωγοί της υπεραξίας.

Και προσπαθούν να το ξεχάσουν.

(Για τεχνικούς λόγους η αναγγελία της κυκλοφορίας του φύλλου 119β γίνεται προσωρινά απ’ αυτήν εδώ τη θέση και όχι απ’ το πλάι, όπως συνήθως.

“Τεχνικοί λόγοι”; Πίσω από κάθε τι υπάρχει δουλειά, κόπος. Και πίσω από κάθε κόπο υπάρχει η ανάγκη για ανάσες…)

Dirty jobs

Τρίτη 1 Αυγούστου. Οι χειρότερες δουλειές υψηλού επιπέδου αυτήν την εποχή προκηρύσσονται απ’ το αμερικανικό άσπρο σπίτι. Τι προσωρινότητα και ελαστικότητα; Ο ένας καουμπόι μετά τον άλλο προσλαμβάνονται και απολύονται, λες και πέρασαν μόνο από οντισιόν. Αυτός ο τελευταίος, για παράδειγμα, ο Scaramucci, ούτε στο βιογραφικό του δεν θα βάλει το σύντομο πέρασμά του απ’ το πόστο του εκπρόσωπου τύπου (του ψόφιου κουναβιού). Αντί για 10 λεπτά δημοσιότητας ίσια ίσια 10 μέρες – και τι να λέει τώρα; Ποιος είναι το καθίκι που τον έφαγε;

Να τα βλέπει ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. αυτά! Κι αν θέλει να προχωρήσει το πατριωτικό του έργο, να πάρει παραμάσχαλα τους χάρτες του και τα μεγαλεπήβολα σχέδια (για την ελληνική επιρροή στην ανατολική Μεσόγειο…), να πάρει και τον ψεκασμένο φίλο του υπ.αμ. και να στήσουν σκηνή στην Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα υπάρχει μια σταθερή κυβέρνηση εκεί, να της διηγηθούν τα ελληνικά μεγαλεία.

Δεν μπορεί… Κάποιος μονιμάς θα πέρασει να του κλαφτούν..

(φωτογραφία: το αεροπλάνο πίσω του δεν είναι ο λευκός οίκος, οπότε δεν είναι η στιγμή που έχει μαζέψει τα πράγματά του… Αλλά γιατί η φάτσα του στο συγκεκριμένο πλάνο μας θύμισε τον Rank Xerox – ένθετη μικρή φωτογραφία – ε;)

Κρύο πιάτο

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η απάντηση της Μόσχας στον καινούργιο γύρο των σε βάρος της κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον (είναι ολόκληρη αυτή η απάντηση; ή έχει και επιδόρπιο;) περιέλαβε και μια εκκρεμότητα, απ’ τον Δεκέμβρη του ’16. Τότε, στις τελευταίες μέρες της, η διοίκηση Ομπάμα είχε απελάσει 35 άτομα απ’ την ρωσική διπλωματική αποστολή στις ηπα· και είχε κατασχέσει και δύο κτίριά της.

Υποτίθεται ότι η Μόσχα δεν αντέδρασε τότε, περιμένοντας να αναλάβει τα καθήκοντά του το ψόφιο κουνάβι. Μετά και την τελευταία «επίδειξη» απ’ τους αντιπροσώπους – του – αμερικανικού – έθνους, ο Πούτιν ζήτησε απ’ την αμερικανική διπλωματική αποστολή στη ρωσία να μειώσει μέχρι την 1η Σεπτέμβρη το μέγεθος της ώστε να είναι ίδιο με εκείνο της αντίστοιχης ρωσικής στις ηπα: 455 άτομα συνολικά. Αυτό σημαίνει μείον 755 άτομα. Ε;

Ορισμένοι, έχοντας άγνοια, υποστηρίζουν ότι απελαύνονται «755 αμερικάνοι διπλωμάτες». Καμμία σχέση. Τα 1210 άτομα που απασχολούν οι αμερικάνοι στην πρεσβεία στη Μόσχα και σε δύο προξενεία περιλαμβάνουν τα πάντα. Απ’ τον πρεσβευτή και τους προξένους, ως τους γραμματείς, τους σωφέρ, τους κηπουρούς, τους μαγείρους, τις καθαρίστριες και τους φύλακες. Αρκετοί απ’ το «προσωπικό» είναι ρώσοι υπήκοοι.

Το ρωσικό καθεστώς θα μπορούσε να απελάσει 35 αμερικάνους, για να είναι πάτσι με την απέλαση του Δεκέμβρη. Προτίμησε κάτι πιο σαδιστικό. Το να μειωθεί συνολικά η αμερικανική αποστολή κατά 755 άτομα σημαίνει ότι κατ’ αρχήν θα απολυθούν πολλοί απ’ το «βοηθητικό προσωπικό». Αλλά αυτό θα κάνει δύσκολη την καθημερινή «δουλειά» της αποστολής. Διάφορα απ’ αυτά που έκαναν οι «βοηθητικοί» θα πρέπει να τα κάνουν οι «κανονικοί» – ή κανένας.

Φυσικά θα πρέπει να φύγουν και «διπλωμάτες» – αυτό ήταν η αναμενόμενη ρωσική αντίδραση. Προφανώς η Ουάσιγκτον είχε κάνει ήδη μια αναδιάρθρωση καθηκόντων, ειδικά σε ότι αφορά την κατασκοπεία· είναι απ’ τις βασικές δουλειές όλων των σοβαρών πρεσβειών, οπουδήποτε. Αλλά ακόμα κι αν υπήρχε έτοιμη η λίστα 35 αμερικάνων διπλωματών προς αναχώρηση, πρέπει να αδειάσουν την γωνιά άλλα 720 άτομα. Το σύνολο των όχι καθαρά πρεσβευτικών θέσεων σ’ αυτά τα 1210 άτομα υπολογίζεται κοντά στις 900. Άρα θα μείνουν το πολύ 160 – 180 απ’ αυτούς / αυτές. Είναι σαφές ότι η αμερικανική πρεσβεία στη ρωσία θα ξεχαρβαλωθεί λειτουργικά.

Ίσως διασκεδάζει το ρωσικό καθεστώς με την ιδέα ότι οι αμερικάνοι κατάσκοποι / στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας θα κάνουν και το σφουγγάρισμα του κτιρίου. Είναι τα απομεινάρια του «σοσιαλιστικού» παρελθόντος του καγκεμπίτη Πούτιν; Ίσως. Πως το έλεγε ο Λένιν; «Και η μαγείρισσα να κυβερνήσει»; Ε, η εφαρμογή Πούτιν είναι «και ο πρεσβευτής να μαζεύει τα σκουπίδια»…

Το κράτος και η μνήμη

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η πολωνία έχει υποφέρει από κατοχές, αυτό είναι αλήθεια. Φαίνεται όμως ότι περισσότερο απ’ όλα υποφέρει (και θα υποφέρει) από αμνησία.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση, μαζί με διάφορα άλλα, πέρασε στα τέλη του περασμένου Ιούνη ένα νόμο που απαγορεύει την προπαγάδνα υπέρ των ολοκληρωτισμών (εκτός αν είναι πολωνικής προέλευσης ή βολεύει τα «εθνικά συμφέροντα», υποθέτουμε κακοπροαίρετα) και, σε σχέση μ’ αυτήν, απαγορεύει την αναφορά ακόμα και σε κτίρια ή άλλα στοιχεία αρχιτεκτονικής που παραπέμπουν σ’ αυτούς. Η Μόσχα υποψιάζεται ότι μ’ αυτό το τελευταίο η ακροδεξιά κυβέρνηση σκοπεύει στην καταστροφή όλων των μνημείων του σοβιετικού παρελθόντος της πολωνίας· συμπεριλαμβανόμενων και των (όχι λίγων) για την απελευθέρωση της Βαρσοβίας απ’ τον κόκκινο στρατό στον β παγκόσμιο. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται να κάνει… τι;… να “επιβάλει κυρώσεις” (χμμμμ… πολύ της μόδας έχουν γίνει…)

Θα προτείναμε ότι μια τέτοια «αναθεώρηση» της μνημειακής γεωγραφίας της πολωνίας είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Ακόμα και σαν αντιπερισπασμός θα μπορούσε να θεωρηθεί, στην υπόγεια και οξυνόμενη πόλωση που διατρέχει την πολωνική κοινωνία. Γιατί ενώ υπάρχει πάντα «επίσημη εθνική μνήμη» (στην ελλάδα το ξέρουμε καλά…) που περνάει μέσα απ’ την καταστροφή του οτιδήποτε δεν την ταΐζει, οι αντικαθεστωτικές μνήμες, όποια κι αν είναι τα καθεστώτα, δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Στην χειρότερη περίπτωση θα αναγκαστούν να περάσουν στην παρανομία. Δουλεύοντας υπόγεια.

Αλλά κατεδαφίζοντας τα ενοχλητικά κομμάτια του παρελθόντος δεν φτιάχνει κανείς το μέλλον του. Η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση θα ήθελε (αλλά ακόμα δεν το τολμάει) να αντικαταστήσει τα αγάλματα του κόκκινου στρατού με εκείνα των τελευταίων αμερικάνων προέδρων, των πιο πρόσφατων αμερικάνων αρχιστράτηγων, και οπωσδήποτε των επικεφαλής του νατο. Μ’ άλλα λόγια θα ήθελε να ακτινοβολεί η εθνική χωροταξία της απ’ αυτό που θεωρεί ότι είναι το «δημοκρατικό» alter ego της – με το αζημίωτο.

Αυτή είναι, ακριβώς, η αποθέωση της πολωνικής αμνησίας (που, πάντως, δεν είναι μοναδική στην ευρώπη): ξεχνάει την γεωγραφία. Ξεχνάει και την εθνική αμετροέπεια. Βολεύεται να παριστάνει το «θύμα», περιμένοντας πάντα τον επόμενο «απελευθερωτή»…

Istanbul

Δευτέρα 31 Ιούλη. Σαν αντίστιξη στην ευχάριστη καλοκαιρινή ραστώνη, by the sea, προτείνουμε ένα τραγούδι για μια πόλη που όσοι πήγαν και δεν την ερωτεύτηκαν, μαζί με τον κόσμο της, (ναι, υπάρχουν πόλεις που τις ερωτεύεσαι και πόλεις που απλά περνάς την ώρα σου), αυτοί λοιπόν που δεν την ερωτεύτηκαν … απλά έχουν ακόμα τα μάτια τους κλειστά στον κόσμο.

Από μια ιρανο-εβραίο-τουρκο-γαλλική street band της πόλης, που έχουμε επίσης αγαπήσει: τους Light in Babylon.

(Special αφιερωμένο στον βόρειο φίλο και στην παρέα του, που λένε να κινήσουν κατά κεί…)