«Εχθρός στη θάλασσα!»

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αλλά δεν χρειάζεται ο isis σ’ αυτήν την θαλάσσια περιοχή. Το ελαφρά αλλά και συγκεκριμένα δηλητηριώδες άρθρο των κινεζικών global times (υπό τον έλεγχο του κινεζικού καθεστώτος) θυμίζει, έστω και με μια κάποια δόση υπερβολής, ότι «δρυός περιπεσούσης…»

Κάτω απ’ τον τίτλο «για τους αμερικάνους η θάλασσα της νότιας κίνας δεν είναι οι βερμούδες» το άρθρο ξεκινάει πληροφοριακά / πανηγυρικά:

Το αμερικανικό αντιτορπιλικό John S. McCain συγκρούστηκε με ένα εμπορικό πλoίο ανατολικά της Σιγκαπούρης νωρίς την Δευτέρα, με αποτέλεσμα 10 ναύτες να αγνοούνται και 5 να έχουν τραυματιστεί. Στις 17 Ιούνη το αμερικανικό πολεμικό Fitzgerald συγκρούστηκε με ένα κοντεϊνεράδικο στα ανοικτά της Ιαπωνίας, με 7 αμερικάνους ναύτες νεκρούς.

Αφού ο αρθρογράφος στέλνει τα συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων (μαζί με την παρατήρηση ότι η κινέζικη κυβερνόσφαιρα έχει χαρεί μ’ αυτά τα νέα…) συνεχίζει:

Τα αμερικανικά πολεμικά μπλέκουν συνέχεια σε ατυχήματα στη νότια θάλασσα της κίνας. Απ’ την μια μεριά το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό συμπεριφέρεται επιθετικά στην περιοχή της ασίας- ειρηνικού. Δεν δείχνει σεβασμό στα μεγάλα εμπορικά πλοία και δεν καταφέρνει να βγάλει την σωστή πορεία όταν χρειάζεται, με αποτέλεσμα σοβαρά ατυχήματα.

Απ’ την άλλη, τα αμερικανικά πολεμικά περιπολούν πολύ συχνά στην ασία – ειρηνικό. Ένας μεγάλος αριθμός εμπορικών πλοίων, πολλών τύπων και με πολλές σημαίες, χρησιμοποιεί τις ασιατικές θαλάσσιες οδούς. Αν το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό σκοπεύει να συνεχίσει την πυκνή παρουσία του σ’ αυτά τα νερά, χρειάζεται να εξοικειωθεί και να διαδρά μ’ αυτά τα εμπορικά πλοία, κάτι που θα έχει μεγάλο οικονομικό κόστος.

Εν προκειμένω οι global times την «βγαίνουν» στην Ουάσιγκτον απ’ τα δεξιά: τι σκατά θέλετε τις περιπολίες με τόσο trafficο; Αμέσως μετά όμως πλησιάζει στο ψητό: οι θαλάσσιοι δρόμοι είναι μια χαρά, ασφαλέστατοι, και δεν χρειάζονται το δικό σας θαλασσονταβατζιλίκι. Με άλλα λόγια: yankees go home… Το μόνο που κάνετε είναι να προκαλείτε ατυχήματα!!!

Εντάξει. Αισθητικά όμως οι τρύπες στα πλαϊνά των αμερικανικών πολεμικών είναι μαχαιριές για τους κοκκινόσβερκους – ντάξει;

(φωτογραφίες: Πάνω, το uss John S. McCain με την τρύπα στα ύφαλά του μετά από σύγκρουση / ατύχημα: 5 βεβαιωμένους τραυματίες και 10 αγνοούμενους, που καλά να είναι οι άνθρωποι, αλλά…

Κάτω, το uss Cole, με μια ανάλογη τρύπα, 17 νεκρούς και 37 τραυματίες. Απ’ την άποψη της ζημιάς δεν υπάρχει φανερή διαφορά. Υπάρχει όμως πολιτική: πάνω στο cole, που ήταν ελλιμενισμένο στο Άντεν, έσκασε στις 12 Οκτώβρη του 2000 «πυρπολικό», της «διεθνούς» που προσπαθούσε να φτιάξει ο bin Laden, φορτωμένο εκρηκτικά. Ένα αραβικό crew “Κανάρης” φάση…

Εντάξει. Αλλά θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ε; Αν η «τρομοκρατία» χρειάζεται εκρηκτικά, τότε το τράκο του John S. McCain είναι ατύχημα· αλλά τέτοιο είναι και η Βαρκελώνη ή η Νίκαια ή το Βερολίνο. Αν, πάλι, δεν χρειάζονται εκρηκτικά αλλά αρκεί η κακόβουλη πρόθεση, τότε…. Τότε οι κινέζοι είναι παλιάνθρωποι!!!

Αν η ίδια ζημιά γίνεται χωρίς εκρηκτικά, το θαλάσσιο πέρα-δώθε πέφτει στη χερσαία urban εξέλιξη: απ’ τα αυτοκίνητα βόμβες στα αυτοκίνητα χωρίς φρένα. Και μετά;)

Ο θεός της επανάστασης

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Δεν είμαστε καθόλου οπαδοί της «πολιτικής στράτευσης» στην ποίηση, στην μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Το αντίθετο: αν ακούγαμε το κομμουνιστικό μανιφέστο με νότες θα θυμώναμε.

Συνεπώς δεν έχουμε ανάγκη να υιοθετήσουμε λέξη προς λέξη τους στίχους του “god of revolution”, μιας περφόρμανς βασισμένης σ’ ένα ποίημα του Marwan Makhoul. Έχουμε βασικό μειονέκτημα: δεν είμαστε στην ίδια θέση. (Όμως, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, το σταματείστε τη γη να κατέβω! έχει υπάρξει και δικό μας. Παλιά. Χωρίς το παλαιστινιακό πάθος, με μια πιο γλυκειά και ελαφριά μελαγχολία· αλλά έχει υπάρξει κι εδώ…)

Λοιπόν, απλά και όμορφα: μας κάνει το αποτέλεσμα, μουσικά και όχι μόνο.

(Η Terez Suleiman είναι παλαιστίνια μουσικός. Ο raper Tamer Nafar είναι παλαιστίνιος, που ζει στο ισραήλ. Ο Marwan Makhoul είναι ποιητής, επίσης παλαιστίνιος που ζει στο ισραήλ.)

Ο ασυγχώρητος;

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Η ιστορία του και οι ρατσιστικές του απόψεις (και πρακτικές) ήταν γνωστές όταν κατέβηκε σαν υποψήφιος πρόεδρος. Ήταν γνωστές όταν οι ψηφοφόροι των ρεπουμπλικάνων του έδειχναν την προτίμησή τους. Ήταν γνωστές όταν το κόμμα του τον επέλεξε σαν επίσημο υποψήφιο, ανάμεσα σε 18 συνυποψήφιους. Ήταν γνωστό επίσης ότι την επομένη της εκλογής του η κκκ πανηγύριζε. Γιατί, τώρα, παριστάνουν ότι πέφτουν απ’ τα σύννεφα;

Πρόκειται για παιχνίδι σκιών πίσω από μια βιτρίνα «περιορισμένης ευθύνης». Το βασικό μειονέκτημα του ψόφιου κουναβιού (αν και όχι στα μάτια των ψηφοφόρων του…) είναι ότι δεν ξέρει τι είναι «διπλωματία». Είναι ένας αμερικάνος Μπερλουσκόνι: όμως η έμφαση πρέπει να δοθεί και στις δύο λέξεις. Και στο «μπερλουσκόνι» και στο «αμερικάνος». Αφαιρέστε απ’ την μπερλουσκόνια φασιστοτσογλανιά την φλούδα της ιταλικής φινέτσας και προσθέστε τσαμπουκά γελαδάρικου real estate, και ιδού το ψόφιο κουνάβι!

Έτσι, από κάποιες απόψεις, το ψόφιο κουνάβι εκφράζει την αδυναμία του συνόλου του αμερικανικού καθεστώτος: μαθημένο για σχεδόν 2 αιώνες να «μεγαλώνει», να «αυξάνει» και να «κυριαρχεί» δεν κατέχει το know how των ελιγμών υποχώρησης τώρα που ζορίζεται και η παγκόσμια επιρροή του, οικονομική κατ’ αρχήν, έχει πάρει «καθοδική τροχιά». Θεωρούμε ενδεικτικό ότι στην μέχρι τώρα φάση της κόντρας με την Πγιονγκγιάνγκ, το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει δείξει μεγαλύτερη ικανότητα ελιγμών μπρος / πίσω σε σχέση με το αμερικανικό. Και τι είναι η βόρεια κορέα; Όχι, πάντως, κάποια υπερδύναμη· ακόμα κι αν έχει το Πεκίνο πίσω της.

Δεν είναι το ψόφιο κουνάβι που προκαλεί παρακμή στις ηπα. Είναι το ανάποδο: η αμερικανική παρακμή έβαλε στο άσπρο σπίτι έναν τύπο σαν τον Τραμπ. Και μετά απ’ αυτόν θα βάλει ένα μαντρόσκυλο. Κάποια στιγμή θα σχολάσει· και την θέση του θα πάρει ο Pence. Έχει τις ίδιες ακριβώς απόψεις, μπορεί και χειρότερες. Απλά τόχει να μαζεύει το στόμα του. Αν δεν είναι άρρωστος με τα τιτιβίσματα θα μοιάζει για σοβαρός…

Όταν αναλάβει καθήκοντα προέδρου ο τωρινός αντιπρόεδρος, η αμερικανική παρακμή δεν θα (έχει) σταματήσει. Απλά δεν θα εκδηλώνεται τόσο φλύαρα όσο τώρα. Θα αλλάξει την συσκευασία της…

Κορέα

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Σήμερα αρχίζουν οι 10ήμερες «ασκήσεις» του αμερικανικού και του νοτιοκρεατικού στρατού στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου. Υπό τον κωδικό «Ulchi Freedom Guardian” είναι ετήσια γυμνάσια που γίνονται απ’ το 1976 και μετά, και η ημερομηνία τους ήταν προκαθορισμένη. Φέτος θα πάρουν μέρος 17.500 αμερικάνοι στρατιώτες (εκ των οποίων οι 14.500 από αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα), αισθητά λιγότεροι απ’ τους περσινούς 25.000. Η “Ulchi Freedom Guardian” ξεκινάει αμέσως μετά το τέλος της ναυτικής “Northern Viper 17” – αμερικανο-ιαπωνικής σύνθεσης αυτή η τελευταία.

Πεκίνο και Πγιονγκγιάνγκ δεν γουστάρουν (ευνόητο). Η τελευταία απείλησε (όπως κάνει κάθε χρόνο…) ότι η αμερικανο-νοτιοκορεατική άσκηση μπορεί να καταλήξει σε πόλεμο. Ωστόσο, αν ακούσετε κάτι “να χοντραίνει”, μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα.

Στη διάρκεια της ίδιας άσκησης, πριν δύο χρόνια, 2 νοτιοκορεάτες στρατιώτες σκοτώθηκαν από νάρκη στην “αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη” μεταξύ βορρά και νότου. Μια γρήγορη έρευνα των καραβανάδων του οηε έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο βορειοκορεατικός στρατός είχε φυτέψει επίτηδες τη νάρκη σε γνωστή διαδρομή περιπολιών του νοτιορεατικού. Η Πγιονγκγιάνγκ το αρνήθηκε, αλλά η Σεούλ το πήρε σοβαρά.

“Κουβέντα την κουβέντα” και “δήλωση την δήλωση” η κόντρα χόντρυνε, και στις 20 Αυγούστου, ενώ η αμερικανο-νοτιοκορεατική άσκηση βρισκόταν σε εξέλιξη, άρχισαν να πέφτουν κανονιές και απ’ τις δύο μεριές των συνόρων. Η Πγιονγκγιάνγκ έστειλε τελεσίγραφο 48ωρών στη Σεούλ να σταματήσει την εναντίον της προπαγάνδα αλλιώς θα γίνει πόλεμος. Τελικά, “με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων”, μετά από τρεις ημέρες διαπραγματεύσεων, οι δύο κορέες ζήτησαν η μία συγγνώμη απ’ την άλλη και το θέμα έληξε με την υπόσχεση ότι “ο διάλογος θα συνεχιστεί”….

Μπορεί να πει κάποιος ότι το 2015 πρόεδρος ήταν ο Ομπάμα ενώ τώρα είναι το ψόφιο κουνάβι. Αυτό κάνει διαφορά. Αλλά το 2015 οι αμερικάνοι που συμμετείχαν στην άσκηση ήταν διπλάσιοι απ’ τους τωρινούς: 35.000.

Εν τω μεταξύ οι (αν)ισορροπίες δυνάμεων, λόγων και προθέσεων ζυγίστηκαν πολύ πρόσφατα. Και η Σεούλ, ό,τι και να λέει, επιμένει να φυλάει τα οπίσθιά της· και καλά κάνει…

Εκτός αν η έκλειψη ηλίου στις ηπα αύριο “σεληνιάσει” τον αρχιστράτηγό τους ακόμα περισσότερο…

Η έκθεση (και οι κίνδυνοι)

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Το καθεστώς Άσαντ δεν είχε υπολογίσει καλά… Μάλλον δεν είχε υπολογίσει τις αποστάσεις. Μια βολή όλμου έσκασε χτες στην είσοδο της διεθνούς έκθεσης Δαμασκού σκοτώνοντας τουλάχιστον 5 άτομα. Συνεπώς το πανηγύρι τελειώνει πριν την ώρα του. Σίγουρα για τους όχι εξοικειωμένους διεθνείς επισκέπτες.

Ας πούμε ότι ήταν κάπως νωρίς…

(φωτογραφία: μια βόλτα στην έκθεση, μια μέρα πριν την επίθεση, στις 19 του μήνα).

Νέα ευχάριστα και μαζί δυσάρεστα

Κυριακή 20 Αυγούστου. Το περιβόητο «ισλαμικό κράτος», σε συντομία «isis», που «αναλαμβάνει την ευθύνη» σχεδόν για τα πάντα, ΔΕΝ έχει «αναλάβει την ευθύνη» για καμία απ’ τις δασικές πυρκαγιές! Τις φετεινές, αλλά και τις περσινές και τις προπέρσινες, και του ’09, και του ’07… Τόσα στρέμματα κι ούτε ένας τζιχαντιστής;

Αυτό έχει ένα καλό και δύο κακά. Το καλό είναι ότι το ελλαδιστάν δεν περιλαμβάνεται στις εργολαβίες που έχει αναλάβει αυτό το μοχθηρό μόρφωμα. Τα κακά είναι ότι α) μένουν στον αέρα οι ισχυρισμοί περί «σχεδίου εμπρησμών», και β) οι καλοί έλληνες πατριώτες δεν μπορούν να χρεώσουν τους μουσουλμάνους (γενικά) και τους πρόσφυγες / μετανάστες (ειδικά) για την «καταστροφή της πατρίδας».

(Ερευνάται, πάντως, από ad hoc επιτροπές, η πιθανή σχέση του isis με τους τρισκατάρατους δανειστές…)

Χαλιφάτο

Κυριακή 20 Αυγούστου. Επειδή η (μαζική) βλακεία δεν πρέπει να μένει νηστική· αντίθετα, επειδή πρέπει να μπουκώνεται με γερές δόσεις σκουπιδιών, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν από διάφορους επιτήδειους οι «σωστές εξηγήσεις» για την σφαγή στη Βαρκελώνη.

Ο ισραηλινός «πολιτικός αναλυτής» Avigdor Eskin για παράδειγμα (ρωσο-εβραίος, ακροδεξιός και καθεστωτικός στο Τελ Αβίβ…) υποστηρίζει, και το καθεστωτικό ρωσικό site sputnik ευχαρίστως αναπαράγει, ούτε λίγο ούτε πολύ πως οι μαγκρεμπιανοί άραβες («τζιχαντιστές») θέλουν να ξανακαταλάβουν την ισπανία…. Και ότι είναι εκατομμύρια αυτοί οι τύποι που ετοιμάζονται για την εκστρατεία… Ενώ ένα μέρος τους έχει περάσει ήδη στο ισπανικό έδαφος, «μασκαρεμένοι» σε μετανάστες εργάτες…

Έχει και «στοιχεία» ο αναλυτής. Το εξής ένα: μια ανάρτηση σε λογαριασμό twitter, του περασμένου Ιούλη, που αποδίδεται σε «ομάδα τζιχαντιστών», με περιεχόμενο το εξής άκρως πειστικό: «θα ιδρύσουμε το χαλιφάτο στην Ισπανία και θα ανακτήσουμε τη γη μας…».

Άρα πρέπει να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια βλακεία, και να τιτιβίσουμε: κουφάλες κρατιστές δυο – τρεις μήνες σας μείνανε! Κάποιος σοβαρός αναλυτής θα το προσέξει για να νοιώσει την απειλή της επικείμενης επανάστασης στην ελλάδα! Έτσι δεν είναι;

Υπάρχει κανένας που να τρώει τέτοια σκουπίδια; Αν υπάρχουν λέει;;;;;

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Κυριακή 20 Αυγούστου. Το ότι το Ριάντ είναι ο βασικός παραγωγός (από ιδεολογική άποψη) και χρηματοδότης του ουαχαβιτισμού, αυτής της ακροδεξιάς πολιτικής που είναι μασκαρεμένη με θρησκευτικά στολίδια, είναι γνωστό. Όταν, λοιπόν, ένα πρωτοκοσμικό κράτος αποφασίζει να κάνει μια έρευνα «για τον ρόλο της σαουδικής αραβίας στην υποστηρίξη του ισλαμικού εξτρεμισμού» στην επικράτειά του, υποθέτει κανείς ότι θέλει να ξεσκεπάσει τον διεθνή ρόλο της σαουδαραβικής χούντας.

Αμ δε!!! Η κυρία May, πρωθ. της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας και της βόρειας ιρλανδίας, ανακοίνωσε προχτές ότι η σχετική έρευνα (για τον ρόλο του σαουδαραβικού σπόνσορινγκ «τρομοκρατών» εντός της επικράτειάς της), που ολοκληρώθηκε πριν 6 μήνες, θα παραμείνει κρυφή κι απόρρητη. Γιατί; Επειδή (λέει) αυτό επιβάλλουν «λόγοι εθνικής ασφάλειας» αλλά και επειδή (λέει) «πρέπει να προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα». Συμπεραίνει κανείς ότι η έρευνα έγινε μόνο και μόνο για να προστεθούν «διαπραγματευτικά χαρτιά» στο επόμενο εμπορικό deal μεταξύ Λονδίνου και Ριάντ. Όσο για τα εξαίσια θύματα; Έτσι κι αλλιώς είναι όλοι νεκροί – λέει η κυρία May.

Δεκαπέντε άτομα, αγγλικής υπηκοότητας, που ήταν στους δίδυμους πύργους στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 και επέζησαν, είναι έξαλλα με την κυρία May. Έχουν δίκιο, αλλά πρέπει να ξεκουνήσουν πολύ περισσότερους. Αφού το ξέρουν: η πολεμική βιομηχανία της αγγλίας ζει απ’ τις αγορές του Ριάντ…

Εφόσον, λοιπόν, η σαουδαραβική και οι λοιπές πετρελαιοπαραγωγές χούντες της αραβικής χερσονήσου κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα, χρηματοδοτούν τους ουαχαβίτες και χρηματοδοτούν και τις πρωτοκοσμικές πολεμικές βιομηχανίες (και πολλές μπίζνες ακόμα…), θα πρέπει να αναγνωριστεί δημόσια, ανοικτά και σε ικανή κοινωνική κλίμακα η σχέση της «ισλαμικής τρομοκρατίας» με τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμφέροντα! Μην το βασανίζουμε άλλο!

Εκεί είναι το αδύνατο σημείο δεκαετιών σφαγών…

Ανιχνευτές «κτηνών»

Κυριακή 20 Αυγούστου. Παρότι ιδεολογικά φαίνονται να είναι στους αντίποδες, στην αληθινή του ιστορία ο νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν ήταν πραγματικός αντίπαλος του φασισμού, ειδικά με την παλιά, κλασσική έννοια του. Η «παράνομη σχέση» έχει βαριά ιστορία. Ξεκινάει απ’ τα ‘70s, όταν τα “chigago boys”, η φουρνιά νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων που ήταν μαθητές του γκουρού Milton Friedman στη σχολή οικονομικών του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέπρεψαν σε διάφορα κεντρικά κυβερνητικά πόστα στις χούντες της λατινικής αμερικής, με μεγαλύτερη «επιτυχία» τους την χιλή κάτω απ’ την μπότα του μακελλάρη Πινοσέτ. (Πάντως δεν αναμένεται κάποιο διεθνές συνέδριο με θέμα “τα εγκλήματα των νεοφιλελεύθερων”…)

Αλλά και εκτός λατινικής αμερικής, σε «δημοκρατικές συνθήκες», ο ριζικός αντιεργατισμός του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε πάντα αγκαλιά με κάθε πιθανή και απίθανη μορφή «έκτακτης ανάγκης» και ενδυνάμωσης του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος. Για παράδειγμα οι εφευρέτες και οι εφαρμοστές της «μηδενικής ανοχής», πρώτα στις ηπα και στη συνέχεια αλλού, παινεύονταν για τον «νεοφιλελευθερισμό» τους.

Συνεπώς δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση ότι μία απ’ τις όλο βαθυκρατικό botox περσόνες του ντόπιου νεοφιλελευθερισμού (ποιος τον θυμάται, άραγε, στην υποδοχή του Ντέταρι στον Πειραιά; Ή στα περίεργα πόστα “συμβούλου” στις περί τον Καύκασο “μετασοβιετικές δημοκρατίες”;), ο πολύς, βαρύς κι ασήκωτος κύριος Αδριανόπουλος, πολιτικό ραμόλι, παροπλισμένος και ιδεολογικά άχρηστος πια, «ξέσπασε» σαν γνήσιος φασίστας τιτιβίζοντας με αφορμή το μακελιό στην Βαρκελώνη.

Το θέμα δεν είναι ότι θεωρεί κτήνη τους δολοφόνους στη Βαρκελώνη· όσο το ότι διατείνεται ότι τους ξέρει – ταυτόχρονα με την ισπανική και όλες τις αστυνομίες της ευρώπης…  Το θέμα, επιπλέον, είναι ότι ακόμα κι αν είχε κάποτε συνείδηση, ας πούμε ντεμέκ “οπαδού της ανθρώπινης ελευθερίας”, την έχει θάψει ήδη για να τον περιμένει στο χώμα: το πόσοι άμαχοι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 14 χρόνια στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία από πρωτοκοσμικές βόμβες ή «τζιχαντιστές» συνεργάτες / υπαλλήλους της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να ξενιτεύονται για να ζήσουν, αυτό προτιμάει να το αγνοεί. Προφανώς για τον γκουρού αυτοί δεν πρέπει να ζήσουν. Τους απαγορεύεται. Ο βαθμός ελευθερίας τους είναι κάτω απ’ το μηδέν. Αν ήταν στα νεοφιλελεύθερα ντουζένια του ο κυρ Αντρέας θα τους πυροβολούσε από ένα σκάφος του λιμενικού… Ακόμα καλύτερα από το σκάφος μιας ιδιωτικής εταιρείας security…

Κάποιος πριν χρόνια είχε ονομάσει αυτήν την σύγχρονη φασιστική, ρατσιστική μεροληψία πανγουρουνισμό. Αλλά οι νεοφιλελεύθεροι ανιχνευτές κτηνών είναι κλειδωμένοι σε μια θέση· και σίγουρα δεν κοιτάνε κάποιον καθρέφτη. Έχουν στερεωμένο κι έναν ανεμιστήρα επάνω: για να διώχνει την μπόχα των ιδιοκτητών τους.

(πάνω φωτογραφία: μουσουλμάνοι / ες διαδηλώνουν χτες στη Βαρκελώνη… εναντίον (και) κάθε αυλικού του πανγουρουνισμού…)