Year: 2017

Δευτέρα 28 Αυγούστου. …«Πολλοί Τουρκοκύπριοι πιστεύουν ότι ο κ. Αναστασιάδης παίζει παιχνίδια, δεν θέλει λύση του Κυπριακού, δεν είναι έτοιμος να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους. Η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δείχνει να μην θέλει να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους… Κάθε φορά που πλησιάζουμε σε λύση, οι Ελληνοκύπριοι βρίσκουν μιαν αφορμή για να μπλοκάρουν τη διαδικασία. Επίσης, οι επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων που σημειώνονται στη νότια Κύπρο – σκίσιμο ελαστικών, γρατζούνισμα αυτοκινήτων σε χώρους στάθμευσης, λεκτικές επιθέσεις στον δρόμο, στην παραλία κ.λπ. – προκαλούν ανασφάλεια στους Τουρκοκύπριους και ξυπνούν μαύρες μνήμες. Η ελληνοκυπριακή Αστυνομία δείχνει απρόθυμη να εξιχνιάσει αυτές τις υποθέσεις. Πριν το 2004, όταν ρωτούσες τους Τουρκοκύπριους εάν ήθελαν να ζήσουν μαζί με τους Ελληνοκύπριους, λάμβανες αμέσως την αυθόρμητη απάντηση ‘γιατί όχι’. Τώρα πια βλέπεις προβληματισμό. Και αυτό άλλαξε λόγω συμπεριφορών στις νότιες περιοχές»…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο τουρκοκύπριος Μετέ Τουμερκάν, συντάκτης της τ/κ εφημερίδας «Χαβαντίς», στην ε/κ εφημερίδα «πολίτης». Δεν αμφισβητούνται, γιατί είναι γνωστά στον κυπριακό νότο. Γνωστά και «ανεξιχνίαστα».

Οι τουρκοκύπριοι μπορούν να πηγαίνουν στο νότο, με πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Γενικά αποτελούν την «φτηνή εργασία» που απαιτεί η κερδοφορία των ελληνοκυπριακών αφεντικών. H (εργασιακή και όχι μόνο) υποτίμηση των τουρκοκυπρίων οφελείται ιδιαίτερα απ’ την «λύση / μη λύση», και τον χωρισμό του νησιού: επειδή η διεθνής υπόσταση του τουρκοκυπριακού τομέα είναι στο κενό, αντίστοιχα η πολιτική (με την ευρεία έννοια) υπόσταση των τουρκυπρίων εργατών / εργατριών στο νότο είναι στην ομίχλη. Ιδανικές συνθήκες για ένταση της εκμετάλλευσης…

Δευτέρα 28 Αυγούστου. Ενώ, λοιπόν, τα ελληνοκυπριακά αφεντικά έχουν τους λόγους τους να συντηρείται το «κυπριακό πρόβλημα», ειδικά εκείνα του τουρισμού οδύρονται: η τουριστική βιομηχανία στην τουρκοκυπριακή ζώνη έχει μεγαλώσει θεαματικά και πλησιάζει σε «κεφάλια», αν δεν έχει φτάσει ήδη, την αντίστοιχη της ελληνοκυπριακής. Ο λόγος είναι προφανής: η ίδια ή και καλύτερη «ποιότητα υπηρεσιών» σε χαμηλότερες τιμές. Αυτή η ζήτηση για τον κυπριακό βορρά έχει αφομοιωθεί ακόμα και από ελληνοκυπριακά πρακτορεία: το σλόγκαν cross the line «πουλάει» μέσω της οργάνωσης καθημερινών εκδρομών απ’ το νότο στο βορρά.

Οι ε/κ ξενοδόχοι (λένε ότι) φοβούνται ότι έρχονται τα χειρότερα: το άνοιγμα της Αμμοχώστου. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί κάτι επίσημα απ’ την πλευρά της Άγκυρας, ο εφιάλτης των ελληνοκυπρίων «εθνο»επιχειρηματιών είναι ότι θα γίνει μια πρόταση στους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της πόλης να επιστρέψουν, και μάλιστα υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, με αντάλλαγμα την «αναγνώριση του παράνομου αεροδρομίου» Ερτζιάν. (Τι πάει να πει «παράνομο αεροδρόμιο» δεν το ξέρουμε!!!).

Με τα μυαλά που έχει η ελληνοκυπριακή διοίκηση θα απορρίψει την πρόταση, οπότε μετά οι τουρκοκύπριοι θα έχουν το ελεύθερο να ανοίξουν την Αμμόχωστο υπό τον δικό τους έλεγχο! Τότε (ο εφιάλτης αγριεύει!) οι τουρκικές κατασκευαστικές θα ξανακάνουν λειτουργική την πόλη (το κόστος των σχετικών έργων εκτιμάται στα 5 δις. ευρώ) και η Αμμόχωστος θα εξελιχθεί σε πόλη – θέρετρο, είτε γυρίσουν οι πρώην κάτοικοί της, είτε πουλήσουν τις ιδιοκτησίες τους σε ευρωπαίους, αμερικάνους, ρώσους…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτά θα γίνει. Και μόνο το γεγονός, όμως, ότι εκείνοι που νόμιζαν ότι είναι οριστικά και αιώνια νικητές (από οικονομική και πολιτική άποψη), δηλαδη τα ελληνοκυπριακά αφεντικά (συν τους παπάδες, συν τη μαφία…), νοιώθουν τώρα ότι χάνουν και ότι οι εξελίξεις που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει τους ξεπερνούν, αυτό μόνο σαν η εκδίκηση της Ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί.

Κυριακή 27 Αυγούστου. Αν το ψόφιο κουνάβι τραβάει την προσοχή με τα καμώματά του, τότε ίσως κάνει καλά την δουλειά που ανέλαβε. Πίσω του, στα πόστα της πραγματικής εξουσίας στις ηπα, ξεδιπλώνεται και εδραιώνεται μια αμιγώς μιλιταριστική ορχήστρα. Αν και δεν είναι ξένο με τα καθεστωτικά ήθη των ηπα πρώην αρχικαραβανάδες (ή και μεσαία στελέχη του στρατου) να αναλαμβάνουν πολιτικές θέσεις στη διοίκηση, η τωρινή κατάσταση έχει ξεπεράσει τα συνηθισμένα. Σημειώστε (η θητεία στις ηπα είναι εθελοντική):

– «προσωπάρχης» του άσπρου σπιτιού, θέση ιδιαίτερα σημαντική, ο στρατηγός John F. Kelly·

– υπουργός άμυνας ο στρατηγός Jim Mattis («τρελός σκύλος»)·

– βασικός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας ο στρατηγός R. McMaster·

– διευθυντής της cia ο Mike Pompeo. Αριστούχος απόφοιτος της αμερικανικής στρατιωτικής ακαδημίας στο West Point δούλεψε σαν αξιωματικός στα τεθωρακισμένα απ’ το 1986 ως το 1991·

– γενικός ομοσπονδιακός εισαγγελέας ο Jeff Sessions. Υπερσυντηρητικός, έκανε καριέρα στο στρατό τη δεκαετία του ’70 φτάνοντας στο βαθμό του λοχαγού·

– υπουργός ενέργειας ο Rick Perry. Έκανε καριέρα στην αμερικανική πολεμική αεροπορία από το 1972 ως το 1977, και έφυγε με τον βαθμό του σμηναγού·

– υπουργός εσωτερικών ο Ryan Zinke. Ήταν πεζοναύτης απ’ το 1986 ως το 2008, έφυγε με τον βαθμό του ταγματάρχη·

– επικεφαλής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας φυλακών ο Mark S. Inch, στράτηγος·

– δύο καραβανάδες ακόμα συμμετέχουν στο «συμβούλιο εθνικής ασφαλείας».

Ειδικά οι τρεις πρώτοι συγκροτούν με «τριανδρία» που απ’ την μια μεριά κηδεμονεύει διακριτικά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Εννοείται ότι αν το ψόφιο κουνάβι τιτιβίζει μια βλακεία κάθε δυο ή τρεις ημέρες, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι.

Θα παρατηρήσει κάποιος ότι για έναν ιμπεριαλιστικό σχηματισμό όπως οι ηπα μικρή σημασία έχει αν την «πολιτική» την σχεδιάζουν καραβάδες ή μη καραβανάδες. Ο σκληρός πυρήνας των υπουργών και των συμβούλων του Μπους του Β δεν ήταν καραβανάδες· αυτό δεν τους εμπόδιζε να είναι μιλιταριστές μέχρι το μεδούλι.

Αυτό είναι γενικά σωστό. Με μια διαφορά. Αν οι «σχεδιαστές» ξέρουν τη δουλειά από πρώτο χέρι (την πολεμική δουλειά) τότε η εγκατάστασή τους στα κεντρικά πόστα της εξουσίας μορφοποιεί μια συγκεκριμένη δυναμική διασύνδεση ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «στρατιωτικό».

Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που γαυγίζει το ψόφιο κουνάβι η «τριανδρία» προβάρει στολές εκστρατείας. Σημαίνει, ίσως, ότι τα τζούφια γαυγίσματα (πότε για την βόρεια κορέα, πότε για την βενεζουέλα…) κρύβουν, με τον τρόπο τους, τους πραγματικούς στόχους και το πραγματικό timing…

(φωτογραφία: απ’ τα αριστερά προς τα δεξιά John F. Kelly, R. McMaster και Jim Mattis).

Κυριακή 27 Αυγούστου. Η πρόθεση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού (και όχι μόνον του ίδιου) είναι δηλωμένη: θέλει να «σπάσει» την διεθνή συμφωνία για τον έλεγχο των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, για να λυθούν τα χέρια του μιλιταριστικού βαθέος κράτους των ηπα· αλλά και του ισραήλ. Το εμπόδιο που αντιμετωπίζει είναι οι επιθεωρήσεις της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας (iaea) στις πυρηνικές εγκαταστάσεις που είναι τακτικές, και οι εκθέσεις της (ακόμα και των αμερικάνων επιθεωρητών) σταθερά καθησυχαστικές: η Τεχεράνη τηρεί την συμφωνία.

Η «πατέντα» που έχει βρει η Ουάσιγκτον είναι η απαίτησή της να επεκταθούν οι αντι-πυρηνικοί έλεγχοι και σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις – των «φρουρών της επανάστασης» κατά κύριο λόγο. Δεν παρουσιάζει κάποιες «μυστικές πληροφορίες» ότι στους στρατώνες η Τεχεράνη φτιάχνει βόμβες· ούτε καν πλαστές. Απλά «πιέζει» απαιτώντας κάτι που είναι εκτός της αποστολής των επιθεωρητών (οι θέσεις που κάνουν τους ελέγχους τους είναι δεδομένες)· και κάτι που κανένα πεντάγωνο στον κόσμο δεν θα επέτρεπε. Άρα ούτε το ιρανικό.

Προχτές η αμερικανίδα πρέσβης στον οηε Nikki Haley (θεωρείται «γεράκι» και προαλείφεται για υπ.εξ. στην περίπτωση που ο Tillerson παραιτηθεί, εντός ή εκτός εισαγωγικών), σε συνέντευξή της στη Ν. Υόρκη, δήλωσε:

Ενθαρρύνουμε την ΙΑΕΑ να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες που έχει και να αξιοποιήσει κάθε πιθανή γωνία μέσα στην JCPOA [σ.σ.: η διεθνής συμφωνία της Τεχεράνης με ηπα, ρωσία, κίνα, γαλλία, γερμανία και αγγλία, απ’ τις 14 Ιούνη του ’15). Αυτό μεταφράζεται σε … ας ερμηνεύσει πιο «πλατιά» την συμφωνία…

Είναι απίθανο ότι οι υπόλοιποι 5 συνυπογράφοντες θα υιοθετήσουν την επιθετική στάση της Ουάσιγκτον. Αλλά η ιμπεριαλιστική γραμμή των ηπα έχει και plan B: αν οι διεθνείς οργανισμοί ή οι πολυμερείς συμφωνίες δεν μας κάνουν, τους ελεεινολογούμε και αποχωρούμε. Το «πρόβλημα» με το ιρακινό καθεστώς είναι ότι έχει επεκτείνει σημαντικά στην ζώνη επιρροής του, ως την Μεσόγειο (λίβανος)· κι αυτό ενοχλεί βαθιά τόσο το Ισραήλ όσο και τα πολεμόκαβλα κυκλώματα του αμερικανικού κράτους / παρακράτους.

Σάββατο 26 Αυγούστου. Μπορεί ο επικεφαλής των γερμανών σοσιαλδημοκρατών να κάνει σκληρές δηλώσεις κατά του τουρκικού καθεστώτος, και το ανάποδο. Μπορεί οι έλληνες πατριώτες να γλυκαίνονται απ’ την γερμανική αυστηρότητα, αν και πρέπει να την κουμπώσουν με τον εθνικό τους αντιγερμανισμό. Όμως δεν είναι τα λόγια που κρίνουν τις κρατικές πολιτικές. Είναι η καπιταλιστική πολιτική γεωγραφία. Εκεί το πράγμα είναι καθαρό: μπορεί το Βερολίνο να μην ανέχεται την αύξηση της γεωπολιτικής αξίας της Άγκυρας (μέσα απ’ την συμμαχία της με την Μόσχα, την Τεχεράνη και, σιωπηλά, με την Δαμασκό) αλλά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, μ’ αυτήν την Άγκυρα έχει αξία να κρατήσει συμμαχία. Δεν υπάρχει άλλη. Μάλιστα, για τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα του Βερολίνου: δεν θα έπρεπε να υπάρχει άλλου είδους Άγκυρα, πιο μπόσικη! Το μάθημα του Κιέβου δεν ήταν αρκετό; (Ήταν και παραήταν!)

Έχετε ακούσει για καυγάδες ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Κάιρο; Όχι. Ακόμα θυμάται η γερμανική πολιτική σκηνή ότι ο χουντοκαραβανάς Σίσι είχε απαγορεύσει την επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. στο Κάιρο – επειδή το Βερολίνο δεν είχε σφίξει τα ματωμένα χέρια της χούντας. Αν δεν υπάρχουν, λοιπόν, καυγάδες είναι επειδή απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχουν στρατηγικές προσδοκίες για το Κάιρο απ’ το Βερολίνο. Μπίζνες; Ναι, αν είναι εφικτό. Κι ως εκεί. Σε τελευταία ανάλυση η χούντα του Καΐρου κουβεντιάζει (και στηρίζεται) απ΄το Παρίσι και την Ουάσιγκτον. Υπόγεια και απ’ το Λονδίνο.

Με την Άγκυρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν ήταν ποτέ στην «σφαίρα επιρροής» του Παρισιού ή του Λονδίνου και πια δεν είναι ούτε σ’ εκείνη της Ουάσιγκτον (η ιστορία με τον Γκιουλέν είναι σημαντικός δείκτης). Απ’ την άλλη μεριά οι δεσμοί γερμανικού και τουρκικού κεφάλαιου είναι παλιοί και δοκιμασμένοι.

Είναι ενδεχόμενο ότι το Βερολίνο θα προτιμούσε μια Άγκυρα που παρακαλάει· ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; Αν αυτό είναι αλήθεια, κάνει λάθος. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια εθνική τουρκική λογική, ήδη απ’ την εποχή που ο Κεμάλ ήταν ακόμα επαναστάτης. Ο Κεμάλ στράφηκε τότε στους μπολσεβίκους για υποστήριξη, και ανέβασε κατακόρυφα την τιμή του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τηρουμένων των αναλογιών η στροφή του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου προς τα ανατολικά κάνει το ίδιο, με άλλο τρόπο. Αρέσει – δεν αρέσει.

Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κάνουν προεκλογική εκστρατεία. Όπως και οι χριστιανοδημοκράτες. Μετά τον Σεπτέμβρη πάλι στη γερμανία θα βρίσκονται. Κι αφού η αίγυπτος είναι εκτός λογαριασμού (όπως και η λιβύη), αφού το ριάντ και οι υπόλοιπες χούντες της αραβικής χερσονήσου είναι στην «σφαίρα επιρροής» του Λονδίνου, της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, πάλι η Άγκυρα θα είναι η εν δυνάμει προσιτή «περιφερειακή δύναμη» για το Βερολίνο.

Τα υπόλοιπα; Φτηνές φανφάρες κι απ’ τις δυο μεριές…

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20^ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3^ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Παρασκευή 25 Αυγούστου. Το ελληνικό βαθύ κράτος ρίχνει τις τροχιοδεικτικές του βολές στο «μακεδονικό» αποσύροντας την εθνική χάντμπολ νεανίδων απ’ το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα επειδή η εθνική του μακεδονικού κράτους φορούσε φανέλες που έγραψαν “macedonia”. Το αδελφό σερβικό βαθύ κράτος προσπαθεί να το χοντρύνει· αν και με έναν παρόμοιο «τρώγομαι με τα ρούχα μου» τρόπο: ανακάλεσε όλο το προσωπικό της σερβικής πρεσβείας στα Σκόπια για «διαβούλευση»… Αφήνοντας να διαρρεύσει (καμία «επίσημη ανακοίνωση» – μόνο non papers…) ότι η κυβέρνηση Zaev κατασκοπεύει την σερβική διπλωματική αποστολή. Είναι πιθανό κάτι τέτοιο;

Ναι, είναι – αλλά ο σοσιαλδημοκράτης Zaev θα έχει το δίκιο με το μέρος του αν «έχει από κοντά» την σερβική πρεσβεία. Το Βελιγράδι (όπως άλλωστε και η Αθήνα) έκανε μια χαρά τη δουλειά / τις δουλειές του με τον πρώην πρωθ. ακροδεξιό Gruevski. Δεν γουστάρει τον Zaev, για διάφορους λόγους. Απ’ το ότι δεν είναι στο κέντρο της μακεδονικής μαφίας (όπως ο Gruevski) μέχρι το ότι τα έχει βρει με την αλβανική μειονότητα που ζει στην μακεδονική επικράτεια. Όταν, την περασμένη άνοιξη, ο Zaev προσπαθούσε να φτιάξει κυβέρνηση (έχοντας την «δεδηλωμένη») και ο μακεδόνας πρόεδρος Ivanov (κολλητός του Gruevski) δεν του έδινε την εντολή, το παρακράτος του Gruevski έκανε ένα ντου στη βουλή. «Μιλημένο ντου» με την ασφάλεια του κτιρίου, είχε σκοπό τον εκφοβισμό των βουλευτών του Zaev: έπεσε ξύλο.

Όμως για κακή τύχη του Βελιγραδίου τα video απ’ το ντου έδειξαν χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης ότι απ’ τους βασικούς επικεφαλής της επίθεσης ήταν σέρβος μυστικός πράκτορας. Που βρισκόταν και δρούσε στα Σκόπια με την κάλυψη της πρεσβείας.

Μετά απ’ αυτό τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Zaev; Να «στήσει κώλο»; Όχι προφανώς! Έχει πάρει κάποια μέτρα – κι αυτό διαολίζει ακόμα περισσότερο το Βελιγράδι. «Μας κατασκοπεύουν» ωρύονται οι διαρροές. «Ελάτε πίσω» λέει το σερβικό καθεστώς.

Να τα σερβικά εθνικά special εφφέ! Να ξέρει, άραγε, τίποτα η Αθήνα, ο ογκόλιθος Nick the greek και η φαιορόζ κυβέρνηση; Μπαααα… Όχι μωρέ. Ο ογκόλιθος είναι ένας πράος, ειρηνιστής και καλόβολος άνθρωπος. Κι ούτε το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / μαφία είχε ποτέ παρτίδες με τους «σέρβους αδελφούς».

Όλα τυχαία…

(φωτογραφία: με το δεμένο κεφάλι ο Zaev, όταν είχε γίνει η επίθεση. Συμβολικά κάπως έτσι τον θέλουν Αθήνα και Βελιγράδι, αν κρίνουμε απ’ τις πρώτες τους «ενέργειες»…)