Year: 2017

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Απ’ το 1974 και μετά, στη διαιρεμένη κύπρο, υπήρχαν ακίνητα και χωράφια των ελληνοκυπρίων που βρίσκονταν στην τουρκοκυπριακή ζώνη και, ανάλογα, ακίνητα και χωράφια τουρκοκυπρίων που βρίσκονταν στην ελληνοκυπριακή επικράτεια.

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ακίνητα είναι εξαιρετικά ισχυρά και ενεργά ακόμα και μετά από πολλές δεκάδες χρόνια. Προφανώς εν όψει της πιθανότητας να γινόταν κάποτε όχι η “επίλυση του κυπριακού” αλλά κάποια συμφωνία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή των περιουσιών, αυτές θα έπρεπε να μην “επαναϊδιωτικοποιηθούν” από νέους ιδιοκτήτες.

Στο νότο δημιουργήθηκε μια υπηρεσία “κηδεμονίας των τ/κ περιουσιών” που είχε την ευθύνη να παραχωρεί την χρήση (όχι την ιδιοκτησία) τέτοιων ακινήτων σε ελληνοκύπριους πρόσφυγες απ’ τον βορρά. Στη λογική ότι αν κάποτε αναγκάζονταν να φύγουν απ’ αυτά θα ήταν για να πάνε στα δικά τους (στα πλαίσια κάποιας συμφωνίας). Σε εξαιρετικές και ειδικές περιπτώσεις, αυτή η διαχειριστική υπηρεσία θα μπορούσε να παραχωρήσει την χρήση τέτοιων τ/κ ιδιοκτησίας ακινήτων στο (νοτιο)κυπριακό κράτος ή σε αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης. Και πάλι προσωρινά, όσο μακρόχρονο κι αν ήταν αυτό το “προσωρινά”…

Έγινε έτσι; Όχι. Πρόσφατα ο δήμαρχος Πάφου έβγαλε στον αφρό την συστηματική “καταπάτηση” τέτοιων εκτάσεων τ/κ ιδιοκτησίας από μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Προφανώς αυτό έγινε με “λάδωμα” εκεί που έπρεπε, στη διαχειρίστρια υπηρεσία.

Συνηθισμένα και ελληνικά αυτά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια “εθνική προέκταση”. Αυτοί οι businessmen καταπατητές είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν «λύση του κυπριακού»! Εφόσον θα έπρεπε η γη που εκμεταλλεύονται να δοθεί πίσω στους ιδιοκτήτες της. Και έχουν αρκετά φράγκα για να πληρώνουν μήντια και λακέδες διαφόρων ειδών…

Αποκαλύπτονται έτσι, για άλλη μια φορά, τα ευγενή ελατήρια των «πατριωτών»… Παρακαλούμε τον ογκόλιθο Nick the greek να τους τιμήσει με επίσημο τρόπο…

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Σε μια συνέντευξή του στην ισραηλινή εφημερίδα ha’aretz (στις 25 Αυγούστου), ο ισραηλινός πτέραρχος (αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας) Amir Eshel, που βγαίνει σε σύνταξη, λέει διάφορα ενδιαφέροντα· με την γλώσσα του τεχνοκράτη καραβανά. Με δυο κουβέντες: περιγράφει την σημαντική βελτίωση των (επιχειρησιακών) δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας. Ένα απ’ τα στοιχεία αυτής της σημαντικής βελτίωσης είναι η συνεργασία της IAF με άλλες χώρες.

Μια διευκρίνιση. Στο είδος των πολέμων που θέλει (και ως ένα βαθμό μπορεί) να κάνει το Τελ Αβίβ η αεροπορία είναι το νούμερο 1 όπλο. Οι αναμνήσεις του Eshel απ’ την επιτυχή για το Τελ Αβίβ έκβαση του “πολέμου των 6 ημερών” το ’67 την αεροπορική υπεροχή ανακαλούν. Την καταστροφή της λωρίδας της Γάζας η αεροπορία την διεκπεραιώνει, “όποτε χρειάζεται”. Η επίθεση στο νότιο λίβανο το 2006 στην αεροπορία βασιζόταν· αλλά ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε, και ηττήθηκε στο έδαφος. Οι “τριψήφιου αριθμού” επιθέσεις σε συριακό έδαφος απ’ το 2012 ως τώρα, σύμφωνα με την παραδοχή του Eshel (σε φορτία όπλων της Χεζμπ’ αλλάχ υποτίθεται, αλλά είναι σίγουρο πως δεν ήταν καθόλου μόνο τέτοιοι οι στόχοι…), απ’ την ισραηλινή αεροπορία έγιναν. Και την επίθεση στο ιράν πάλι το ίδιο όπλο και επιτελείο έχει αναλάβει να την σχεδιάσει, απ’ το 2008· αν και, κατά τα λεγόμενα του Eshel, είναι οι στρατηγοί και όχι οι πολιτικές βιτρίνες που την έχουν «εμποδίσει» … Ως τώρα…

Το να βοηθάει λοιπόν κάποιος στην σημαντική βελτίωση των δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας σημαίνει ότι βοηθάει στην τεχνική βελτίωση του βασικού μέσου της επιθετικότητας του Τελ Αβίβ. Του βασικού εργαλείου του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Είναι πολύ πιθανό ότι στο πεζικό ο ισραηλινός στρατός δεν θα τα κατάφερνε ούτε τώρα, είτε απέναντι στην Χεζμπ’ αλλάχ είτε απέναντι στους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”. Και οι δύο έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο συριακό πεδίο μάχης. Η αεροπορία όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Και σ’ αυτήν βασίζεται η ισραηλινή επιθετικότητα· το Τελ Αβίβ δεν το κρύβει. Συνεπώς, όσοι συνεργάζονται στην εκπαίδευση αυτής της αεροπορίας, δεν βαρύνονται με «ηθική» αλλά με φυσική αυτουργία: ο κάθε “βοηθός”, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος σίγουρα, έχει μπει οριστικά στην κατηγορία των συνεργών και των συνενόχων στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού.

Να τώρα τα σχετικά αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ της ha’aretz:

… Τα τελευταία χρόνια, η αεροπορία έχει κάνει αξιοσημείωτες προσπάθειες να καθιερώσει στενότερες σχέσεις με αντίστοιχα σώματα σε άλλα κράτη. Τα ισραηλινά και τα ξένα media έχουν αναφερθεί κυρίως σε κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις με τέτοια φιλικά κράτη όπως η ελλάδα, η κύπρος και η ρουμανία. Εδώ κι εκεί, απ’ τα αραβικά και τα διεθνή media, έχει προσφερθεί μια κλεφτή ματιά σε πιο παράνομες (: clandestine) σχέσεις, στις οποίες ο Eshel αναφέρεται μόνο με υπονοούμενα και έμμεσα, σαν «αεροπορική διπλωματία» ή την δημιουργία μιας «αεροπορικής γέφυρας».

Σε μια κοινή άσκηση που έγινε πρόσφατα στις ηπα, ισραηλινά και ιορδανικά αεροπλάνα συμμετείχαν παράλληλα, και ισραηλινά αεροπλάνα – σύμφωνα με ξένους δημοσιογράφους – ανεφοδίασαν εν πτήσει ιορδανικά, καθώς πήγαιναν για μια άσκηση στη Νεβάδα. Πριν δύο χρόνια η wall street journal έγραψε ότι οι ισραηλινοί μετέφεραν ελικόπτερα cobra αμερικανικής κατασκευής στην ιορδανία, αφού η ισραηλινή αεροπορία δεν τα χρειαζόταν άλλο. Η wilayat sinai, όπως λέγεται το ισλαμικό κράτος στη χερσόνησο του Σινά, έχει κατηγορήσει επανειλλημένως το ισραήλ ότι χρησιμοποιεί u.a.v. για να επιτίθεται εναντίον της, και ότι το κάνει για λογαριασμό της αιγύπτου. Φαίνεται καθαρό ότι οι πόλεμοι στον αραβικό κόσμο επέτρεψε στο ισραήλ να βρει νέους συμμάχους, με βάση αυτές τις καινούργιες περιφερειακές συγκρούσεις.

Ο Eshel επιβεβαιώνει ότι «η κατάσταση έχει αλλάξει, υπάρχει σύγκλιση των συμφερόντων μεταξύ του ισραήλ και άλλων κρατών της περιοχής. Έχουμε τους ίδιους εχθρούς. Η συνεργασία στον αέρα είναι πολύ ευκολότερη. Υπάρχει κοινή, κατανοητή γλώσσα· υπάρχουν και ανεπιθύμητες καταστάσεις που πρέπει να αποφευχθούν. Είμαστε ένα όργανο των κρατών, που μας ενεργοποιούν γρήγορα όταν θέλουν και μας σταματούν αμέσως όποτε το θέλουν. Όπως είπε ο πρωθυπουργός, αυτό δημιουργεί τρομερά περιουσιακά στοιχεία (: assets) για το κράτος. Πριν δυο χρόνια δεν θα το είχα φανταστεί ότι θα γίνονταν τέτοια πράγματα, ότι θα πηγαίναμε στα μέρη που έχουμε πάει. Όχι σε τέτοια κλίμακα, όχι σε τέτοιες αποστάσεις…

Αυτά. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…

Τρίτη 29 Αυγούστου. Τον Μάρτη του 2015 μια αμερικανική οργάνωση, οι “γιατροί με κοινωνική ευθύνη”, δημοσιοποίησε μια 100σέλιδη έκθεση με θέμα τους νεκρούς / δολοφονημένους στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” σε τρία κράτη: αφγανιστάν, ιράκ και πακιστάν. Αυτή η μακάβρια δουλειά (ο τίτλος της έρευνας ήταν “body count”…) φαίνεται ότι τραβάει το ενδιαφέρον των πρωτοκοσμικών ειδικών, όχι μόνο επειδή «όλα πρέπει να μετριούνται» αλλά και επειδή τέτοιου είδους μαζικές δολοφονίες δεν μπορούν να μετριούνται άτομο – άτομο. Συνεπώς πρέπει να γίνουν συγκρίσεις με κάθε είδους αρχεία, καταγραφές· αναγωγές, διορθώσεις, κλπ.

Κατά τους υπολογισμούς της οργάνωσης (έχει βραβευτεί στο παρελθόν με Νόμπελ) οι νεκροί σ’ αυτά τα τρία μόνο πεδία μάχης του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ήταν τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια· και αν το μέτρημα γινόταν με μεγαλύτερη ακρίβεια θα μπορούσαν να είναι 2 εκατομμύρια. Απ’ αυτά τα 1,3 εκατομμύρια το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άμαχοι, με το μερίδιο των παιδιών να είναι εξαιρετικά μεγάλο. (Ας το θυμίσουμε: πρόκειται για καταγραφή πριν 2,5 χρόνια, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η συρία, η υεμένη, η λιβύη και οποιοδήποτε άλλο μέρος στην αφρική και στη νοτιοανατολική ασία).

Αδυνατούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο σαν ασταμάτητη μηχανή, απ’ το να επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει στο (χάρτινο) Sarajevo πριν ένα χρόνο (νο 109):

…Για να υπάρχει (αν είναι δυνατόν…) μια αίσθηση του μέτρου: το σύνολο των απωλειών, και απ’ τις δύο πλευρές, και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων, νεκρών και τραυματιών, στρατιωτών (σε μεγάλο βαθμό) και αμάχων (απ’ τους αμυνόμενους), στη διάρκεια της εισβολής και της κατάληψης του βελγίου, της ολλανδίας και της γαλλίας απ’ το γ ράιχ, το 1940, ήταν 523.676. Εκείνο ονομαζόταν, καθώς συνέβαινε, “2ος παγκόσμιος πόλεμος” – και τέτοια ήταν η καθολική κοινωνική αίσθηση… Αυτό που συμβαίνει τώρα; 

Τρίτη 29 Αυγούστου. Το ότι αυτή η σφαγή έχει γίνει εφικτή και συνεχίζεται ΧΩΡΙΣ να προκαλέσει στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες (των οποίων οι στρατοί και οι proxies είναι οι υπεύθυνοι) οποιαδήποτε αντίδραση άξια λόγου, δείχνει κάτι το ίδιο τρομοκατικό με τον θάνατο των Άλλων: ότι αυτές οι κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένων ημών) είναι πολιτικά και ηθικά νεκρές.

Το αν αυτός ο πολιτικός και ηθικός θάνατος θα «ολοκληρωθεί» και με την φυσική έννοια, αυτό επαφίεται στα συμφέροντα των αφεντικών και στην εξέλιξη του 4^ου παγκόσμιου: τα έχει διευκολύνει (και τα δύο) και θα συνεχίσει με ασύλληπτο τρόπο.

Το να τονίζουμε και ξανατονίζουμε την πρωτοκοσμική πολιτική και ηθική απονέκρωση δεν την σταματάει. Είναι ελάχιστο, και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Συμπληρωματικά μόνο αυτό: μπορεί να καταλάβει κανείς, ίσως, αν θέλει, τι σημαίνει η «μνήμη για τα εγκλήματα του παρελθόντος» για τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες που, άμεσα ή έμμεσα, συνεχίζουν να εγκληματούν ακόμα συστηματικότερα για να εξασφαλίσουν το «επίπεδο ζωής» τους…

Τρίτη 29 Αυγούστου. Ένα σύγχρονο αντιπολεμικό κίνημα θα σταματούσε τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Είναι μια ερώτηση “ρεαλιστικής διαστροφής”: αν δεν είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα δεν κάνω τον κόπο!… (Κι αν είμαι σίγουρος, κάντε τη δουλειά εσείς: εγώ έχω άλλα να κάνω… Την έχουμε σπουδάσει υποχρεωτικά αυτή την διαστροφή και σαν πλάνο 30/900, και σαν 7ψχ…)

Δεν ξέρουμε αν θα σταματούσε τον εξελισσόμενο πόλεμο. Θα έκανε όμως σίγουρα άλλα , κρίσιμα και ουσιαστικά. Πρώτον, θα έδειχνε τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτού του πολέμου δημιουργώντας στρατηγικό σχίσμα μέσα στις κοινωνίες του πρώτου κόσμου. Δεύτερον, θα έβγαζε το ζήτημα της υποδοχής των προσφύγων απ’ τον στενό ανθρωπιστικό του κύκλο, και θα κατέστρεφε συστηματικά τα επιχειρήματα των φασιστών, δείχνοντας καθαρά ότι είναι απλά συνηγορίες στην παγκόσμια σφαγή. Και τρίτον, θα τοποθετούσε τις σφαγές – στο –ψαχνό στον πρώτο κόσμο στην πραγματική παγκόσμια πολεμική συγκυρία τους και, κατά συνέπεια, θα βραχυκύκλωνε την δράση των “υπηρεσιών”.

Εν τέλει θα αποκάλυπτε με ανταγωνιστικό τρόπο τα χαρακτηριστικά κρίσιμων πλευρών και της δικής μας υποτελούς καθημερινότητας…

Αλλά τι λέμε τώρα;

Τρίτη 29 Αυγούστου. Αφού, λοιπόν, ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται (με την ευμενή ανοχή μας), τα τελευταία νέα απ’ το συριακό πεδίο πάχης είναι ιδιαίτερα ευνοϊκά για την συμμαχία Δαμασκού – Μόσχας – Τεχεράνης. Η ώρα της Deir ez Zor πλησιάζει. Εξήντα πέντε χιλιόμετρα δυτικά του θύλακα και περίπου το ίδιο βόρεια – αυτή είναι απόσταση που μεσολαβεί αυτή την στιγμή.

Απ’ την μεριά τους οι ηπα (αεροπορικά) και οι ελάχιστοι proxies τους που συνεχίζουν στο νότο, επιδίδονται σε δολιοφθορές που δεν θα αλλάξουν την γενική εξέλιξη: ίσως σε μέρες και σίγουρα σε μία ή δύο βδομάδες, ο στρατός του Άσαντ και των συμμάχων του θα βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, γύρω ή και μέσα στην Deir ez Zor.

Απο εκεί, σε συνεργασία με τις ιρακινές πολιτοφυλακές (τις σιιτικές «λαϊκές δυνάμεις»), θα απομένει η εκκαθάριση των δύο πλευρών των συρο-ιρακινών συνόρων.

Και που θα πάνε οι ένοπλοι του isis που θα επιζήσουν; Χμμμμ.. Πάντως όχι στην ευρώπη…

Δευτέρα 28 Αυγούστου. Τα μέλη της σερβικής διπλωματικής αποστολής στα Σκόπια επέστρεψαν στη θέση τους· κι ως το τέλος του μήνα θα γυρίσει και ο πρεσβευτής. Όλα καλά λοιπόν; (σχόλιο Καλοί, παλιοί φίλοι – 25/8).

Οι δύο υπ.εξ. (Dimitrov του μακεδονικού κράτους και Dacic του σερβικού) συναντήθηκαν την περασμένη Παρασκευή στη Nis και η κοινή τους δήλωση μετά ήταν λίγο πολύ «κουκούλωμα» της υπόθεσης. Προκύπτει πάντως ότι κάποια (μη κατονομαζόμενη) «ξένη δύναμη» έριξε σήμα στη σερβία περί κατασκοπείας σε βάρος της πρεσβείας της στα Σκόπια – «μυρίζει Μόσχα» το πράγμα.

Το ζήτημα με τον σέρβο «μυστικό» Goran Zivaljevic, που είχε ρόλο στην επίθεση στη βουλή και στον Zaev στις 27 του περασμένου Απρίλη, εξακολουθεί να υφίσταται· χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν είναι το μόνο «πρόβλημα στις σχέσεις των δύο χωρών».

Επιστροφή στην ηρεμία – λοιπόν. Καταλαβαίνουμε ωστόσο ότι το Βελιγράδι ήταν που αναγκάστηκε να κάνει πίσω, ενώ ξεκίνησε τον καυγά με ένταση. Το πιθανότερο είναι ότι δεν βρήκε σοβαρά στοιχεία για να κατηγορήσει τα Σκόπια, και τελικά τόριξε στη «φιλία και την συμπόνοια των λαών»…