Year: 2017

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Το περασμένο Σάββατο το βράδυ ή την Κυριακή το πρωί, λίγες μόνο ώρες μετά την «παραίτηση» (απόλυση…) του πρωθ. του λιβάνου Saad Hariri απ’ το Ριάντ (την έδρα των εργοδοτών του) και μέσω διαγγέλματος σε σαουδαραβικό κανάλι (επίσης των εργοδοτών του) το Τελ Αβίβ έστειλε ένα επείγον μήνυμα με οδηγίες προς όλες τις ισραηλινές πρεσβείες στο κόσμο. Το μήνυμα αποκάλυψε ένα ισραηλινό μέσο (το channel 10) και ένας ισραηλινός ρεπόρτερ, ο Barak Ravid. Αυτά που έλεγε το κατεπείγον τηλεγράφημα ήταν τα εξής:

Προς την διεύθυνση της πρεσβείας: καλείστε να επικοινωνήσετε επειγόντως με το υπουργείο εξωτερικών [σ.σ.: του Τελ ΑΒίβ] καθώς και με αξιωματούχους στην χώρα που βρίσκεσθε και να τονίσετε ότι η παραίτηση του al Hariri και τα όσα είπε για τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν δείχνουν, ακόμα μια φορά, την διαλυτική φύση του ιράν και της Χεχζμπ’ αλλάχ, και τις απειλές τους για την σταθερότητα του λιβάνου και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.

Η παραίτηση του al Halili αποδεικνύει ότι η διεθνής άποψη πως η συμμετοχή της Χεζμπ’ αλλάχ στην κυβέρνηση [σ.σ.: του λιβάνου] είναι παράγοντας σταθερότητας είναι βασικά λανθασμένη. Αυτή η τεχνητή ενότητα προκαλεί παράλυση και ανικανότητα των τοπικών δυνάμεων να πάρουν αποφάσεις που υπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Μετατρέπει αυτές τις δυνάμεις σε ομήρους υπό την απειλή φυσικής βίας και τους αναγκάζει να προωθούν τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης – του ιράν – ακόμα κι αν διακινδυνεύουν την ασφάλεια της χώρας τους.

Τα γεγονότα στο λίβανο και η εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου απαιτούν να ασκηθεί αυξημένη πίεση στο ιράν και την Χεζμπ’ αλλάχ σε μια γκάμα θεμάτων, απ’ την παραγωγή των βαλλιστικών πυραύλων μέχρι την περιφερειακή αποσταθεροποίηση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πρωθυπουργός ενός κράτους (του λιβάνου), με γνωστούς «δεσμούς» με την σαουδαραβική χούντα, αποτυγχάνει να «πείσει» την Τεχεράνη να μην ενισχύει τους Houthi στην υεμένη και μετά την αποτυχία του απολύεται πανηγυρικά στο Ριάντ. Με δυο λόγια τα αφεντικά του δεν τον χρειάζονται πια «σαν πρωθυπουργό του λιβάνου». Ή έτσι νομίζουν, καθότι υπό την επίρεια…

Λίγο μετά, ένα τρίτο κράτος, το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του Τελ Αβίβ, στέλνει οδηγίες στους ανά τον κόσμο πρεσβευτές του να «πείσουν» τα κράτη στα οποία δραστηριοποιούνται ότι η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ φταίνε για όλα, ότι είναι επικίνδυνοι, κλπ – και ότι πάνε να πάρουν στο λαιμό τους τον λίβανο, αλλά ευτυχώς αυτό (το ισραήλ) νοιάζεται και φροντίζει για το καλό του (όπως πάντα)…. Τους δίνει οδηγίες να πουν αυτά που, σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζει και ένα τέταρτο κράτος, εκείνο των ηπα. Το οποίο επίσης νοιάζεται για το καλό των λιβανέζων, των υεμενιτών και όλου του πλανήτη. Τους ζητάει επίσης να υποστηρίξουν την χούντα της σαουδικής αραβίας μετά την επίθεση των Houthi με πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ, μετά δηλαδή από δύο χρόνια πολέμου του «πρίγκηπα» που έχει οδηγήσει τον πληθυσμό της υεμένης σε λιμό και επιδημίες· και τον οηε σε καταδικαστικά ψηφίσματα κατά του Ριάντ…

Είναι, νομίζουμε, περισσότερο από καθαρό ότι το Τελ Αβίβ «καίγεται» μετά την ήττα και των δικών του σχεδίων στη συρία και στο ιράκ. Και όταν ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός «καίγεται» φροντίζει να επεκτείνει την φωτιά, με την ελπίδα να κάψει τους εχθρούς του.

Οι καλοθελητές (υποστηρικτές του «πρίγκηπα» Salman και, φυσικά, των ισραηλινών σχεδίων) εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα διεθνώς. «Στιβαρό» τον ανέβαζαν «πολέμιο της διαφθοράς» τον κατέβαζαν, μετά την πρώτη φάση του σε εξέλιξη παλατιανού πραξικοπήματος, με το οποίο το σαουδαραβικό βασιλικό παράσιτο (με το πρόβλημα στη μύτη..) προσπαθεί να κρατήσει τον θρόνο του. Επιπλέον δεν παύουν να τον επαινούν για την μεταρρυθμιστική ιδιοφυία του: θα επιτρέψει, λέει, και στις γυναίκες να οδηγούν (τρομερό!!!). Οι δημαγωγοί («παπαγάλοι») προέρχονται κυρίως απ’ τις ηπα και την αγγλία, αν και όχι μόνο απο ‘κει. Θέλοντας και μη ένα μεγάλο μέρος του πρωτοκοσμικού φιλο-ισραηλινού ή/και φιλο-σαουδαραβικού δικτύου, που πληρώνεται αδρά, αποκαλύπτεται ωμά.

Ωστόσο είναι γι’ εμάς φανερό: ο κοκάκιας γιάπης πρίγκηπας παίζει με την καταστροφή του, ακριβώς την στιγμή που για άσχετους με δαύτον λόγους το «μοντέλο σαουδική αραβία» περνάει στα σκουπίδια της καπιταλιστικής (πετρελαϊκής) ιστορίας. Όπως το συνοψίζουν κάποιοι που δεν γλύφουν στο Τελ Αβίβ, αυτό που έχει αρχίσει να κλιμακώνεται στο Ριάντ και την αραβική χερσόνησο είναι, μετά την στρατηγική ήττα στο συριακό – ιρακινό πεδίο μάχης, η απόλυτη αμμοθύελλα.

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Να, λοιπόν, πως παρουσιάζει το θέμα η ισραηλινή καθεστωτική (ας πούμε με «κεντρώο»; προφίλ) Haaretz σε ένα άρθρο γνώμης, στην ηλεκτρονική της έκδοση, χτες:

… Είναι εύλογο ότι οι σαουδάραβες προσπαθούν να δημιουργήσουν τους όρους για την αποτροπή, με διαφορετικά μέσα, της επιρροής του ιράν στο λίβανο: μέσω ενός πολέμου ανάμεσα στο ισραήλ και την Χεζμπ΄αλλάχ.

Απ’ την στιγμή που ο Άσαντ επέζησε απ’ την αμφισβήτησή του από αντάρτες που είχαν την υποστηρίξη της σαουδικής αραβίας, η ηγεσία της μπορεί να ελπίζει ότι θα μετακινήσει την σύγκρουσή της απ’ τη συρία στο λόβανο. Απομακρύνοντας τον Hariri απ’ το πόστο του μπορεί να ελπίζει ότι θα μείνει η ρετσινιά και η ευθύνη για την φροντίδα των προσφύγων απ’ τη συρία μέχρι την αντιμετώπιση των ενόπλων της αλ Κάιντα και του isis στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να πιστεύουν οι σαουδάραβες, θα οδηγήσει την Χεζμπ’ αλλάχ στο να επιδιώξει μια σύγκρουση με το ισραήλ, με σκοπό να ενισχύσει την υποστηρίξη των λιβανέζων στην ηγεμονία της. Όπως φάνηκε από ένα διαφορετικό ζήτημα – τις συλλήψεις σαουδαράβων πριγκήπων σε μια εκστρατεία κατά της διαφοθράς – ο βασιλιάς Salman και ο πρίγκηπας διάδοχος του θρόνου γυιός του είναι ανυπόμονοι να εγκαταστήσουν την δική τους κυριαρχία.

Οι ισραηλινοί ηγέτες ετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο με την Χεζμπ’ αλλάχ απ’ το 2006. Οι αυξημένες δραστηριότητες του ιράν σ’ όλη την περιοχή κάνουν ξεκάθαρο ότι, ακόμα περισσότερο απ’ τον τελευταίο πόλεμο, θα είναι ένας πόλεμος για να εξαφανιστεί η ιρανική απειλή στα σύνορα του ισραήλ. Το ισραήλ και η σαουδική αραβία είναι απόλυτα σύμμαχοι σ’ αυτόν τον περιφερειακό πόλεμο, και οι σαουδάραβες έχουν εντυπωσιαστεί απ’ την αυξημένη δραστηριότητα του ισραήλ να κτυπήσει τους ιρανικούς κινδύνους στη συρία.

Το ισραήλ θα πρέπει να αποφασίσει το ίδιο πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτόν τον πόλεμο. Όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας, οι σύμμαχοι του ισραήλ, με επικεφαλής τις ηπα, θα δώσουν την πλήρη υποστηριξή τους….

Θα πρέπει να είναι αδύνατο, είτε αυτή την ιστορική στιγμή είτε στο μέλλον, να πει ένα ισραηλινό καθεστωτικό μέσο ότι δεν είναι το Ριάντ που «προσπαθεί να σπρώξει» το Τελ Αβίβ! Τα συμφέροντα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού φτάνουν και περισσεύουν από μόνα τους. Μπροστά σ’ αυτά οι επιδιώξεις ενός καθεστώτος που βαδίζει στην κατάρρευσή του, όπως το σαουδαραβικό, θα μπορούσε να είναι μόνο οι φαντασιώσεις ενός «χρήσιμοιυ ηλίθιου».

Αν, λοιπόν, διαβάζει κανείς ελάχιστα πίσω απ’ τις γραμμές του πιο πάνω άρθρου (ας σημειωθεί: η haaretz ΔΕΝ είναι ο κραυγαλέος εκφραστής της ισραηλινής καθεστωτικής άκρας δεξιάς) θα καταλάβει.

Οπότε…

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Στη ζούλα, χωρίς την δέουσα προβολή (στην πραγματικότητα: χωρίς καμία προβολή ή δημοσιότητα!) ήρθε χτες στην Αθήνα ο άλλος μεγάλος φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους και των φαιορόζ βιρτινών της: ο ακροδεξιός, ρατσιστής υπ.αμ. του ισραήλ Avigdor Lieberman. (H “σιωπή των αμνών”, των ντόπιων μικρών και μεγάλων κοπαδιών, καθώς σπρώχνονται σταθερά και προσεκτικά στις αναγκαιότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι από μόνη της πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Την πολεμάμε, αλλά…)

Εννοείται ότι ο ψεκασμένος έσταζε μέλι στις δηλώσεις του: «Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ έχει συστηματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια – και ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια – μέσα από προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας. Θέλω να πω ότι διαπιστώσαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση αυτών των προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν ανταλλάξει πολύτιμες επιχειρησιακές και διδακτικές εμπειρίες και διαθέτουν ήδη ένα υψηλό επίπεδο διαλειτουργικότητας.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολής.

Οι σχέσεις των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, έχουν σφυρηλατηθεί κυριολεκτικά δια «πυρός και σιδήρου», σε δύσκολες εποχές. Έχουμε υποφέρει και οι δύο λαοί τα ίδια δεινά, έχουμε συνεργαστεί και αλληλοβοηθηθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας και έχουμε αποδείξει ο ένας για τον άλλον την αξιοπιστία και τη φιλία μας.”

Το ότι ο ψεκασμένος υιοθετεί την ορολογία της Ουάσιγκτον (περί “moderate”, όπως η αιγυπτιακή χούντα προφανώς· ποιο κράτος, όμως, δεν είναι “moderate”;) δεν εκπλήσσει. Ο στρατιωτικός και πολιτικός άξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ είναι ορατός από παντού, αν και ειδικά η Ουάσιγκτον δεν τον χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν συγκινείται ιδιαίτερα…

Σήμερα θα έρθει στην Αθήνα και ο Χριστόφορος Φωκαΐδης, ο υπ.αμ. της νότιας κύπρου. Ο άξονας θα γίνει “τρίγωνο”, αν και το μιλιταριστικό καθετώς του Τελ Αβίβ έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει βασικά απ’ τη νότια κύπρο: ένα αεροδρόμιο για περίπτωση ανάγκης. Για την περίπτωσή, δηλαδή, που τα πολεμικά του θα εμπλακούν σε αερομαχίες και δεν θα έχουν καύσιμα για να γυρίσουν πίσω στις βάσεις τους…

Αυτά… Αλλά να μην το πάρει κανείς χαμπάρι απ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους σωτήρες μας ότι θα έρθει ο Lieberman στην Αθήνα; Θα φταίει η πραγματική (πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες), η αυθεντική εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, που εμποδίζει την ορατότητα… Τι άλλο μπορεί να φταίει άραγε; Ε;

(Ααα: υποθέτουμε, πως όταν θα φύγει απ’ την Αθήνα ο «τρελός σκύλος» του Τελ Αβίβ, κάτι θα ειπωθεί…)

(φωτογραφία: πανευτυχής ο ψεκασμένος ανταλλάσσει δωράκια…)

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Εκείνο που δεν θα πει η εθνικά υπεύθυνη δημαγωγία / αποπληροφόρηση (κομματική, μηντιακή, κλπ) είναι ότι ο ελληνικός στρατός συμμετέχει από προχθές σε «ασκήσεις» στο ισραήλ. Για την ακρίβεια: «στην μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση» στην ιστορία του κράτους.

Δεν είναι μόνοι τους οι πιλότοι του ψεκασμένου. Συμμετέχουν επίσης αντίστοιχοι απ’ τις ηπα, την πολωνία, την γαλλία, την ιταλία, την γερμανία και την ινδία (για πρώτη φορά, συμμετέχει με ένα μεταγωγικό…). Η άσκηση λέγεται “μπλε σημαία», γίνεται απ’ την ισραηλινή βάση “Ovda” (στα νότια, κοντά στην Ερυθρά θάλασσα), και ξεκίνησε σαν “κάθε δύο χρόνια” το 2013. Συμμετέχει (κατά τους ισραηλινούς) και ένα κράτος ακόμα, του οποίου το όνομα δεν λένε, ούτε βάζουν τη σημαία του στη διακόσμηση του αεροδρομίου τους. Αν είναι αλήθεια, θα μπορούσε ο έβδομος “σύμμαχος” να έρχεται απ’ το Ριάντ ή τα εμιράτα.

Στην διάρκεια της 11ήμερης άσκησης, όλοι οι άλλοι «παίζουν» τους εχθρούς του ισραήλ, ώστε να αλληλοεκπαιδευτούν στις αερομαχίες.

(φωτογραφία: Από παλιότερη συνάντηση των “συμμάχων”. Ένας κι ένας…)

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Η συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι ετεροβαρής. Όπως άλλωστε και η συμμαχία της με την Ουάσιγκτον. Το γεωπολιτικό προσοδικό μοντέλο, η σταθερά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απ’ την δημιουργία του κράτους και μετά, έχει ξεπέσει. Αφού το κέντρο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού απομακρύνεται γρήγορα απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο) έχοντας μετακινηθεί στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία. Ακόμα και στην έμμεση αναμέτρηση ρωσίας και κίνας απ’ την μια μεριά με τις ηπα απ’ την άλλη στο συριακό πεδίο μάχης, η χρησιμότητα του ελληνικού οικοπέδου περιοριζόταν σε ένα δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα, το αεροδρόμιο στη Σούδα (οι αμερικάνοι έχουν μεγάλη βάση στο κατάρ, χρησιμοποιούν βάσεις στη σαουδική αραβία και στην ιορδανία, ενώ κατά καιρούς περνάει από ‘κει και κανά αεροπλανοφόρο τους). Κι ούτε λόγος για τον ρόλο του ντόπιου πολιτικού προσωπικού: η βασική του συμμετοχή είναι το να βασανίζει τους πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ.

Ένα πρόχειρο αλλά χαρακτηριστικό δείγμα του τι σημαίνει η ανισομέρεια στη συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι η ταχύτητα με την οποία απλώθηκε στα μέρη μας η krav maga. Ποιος ήταν ο στόχος της mossad με την προώθηση της «πολεμικής τέχνης» των ισραηλινών κομμάντο στην ελλάδα; Όχι να διαλέξει «εκλεκτούς» για τον ισραηλινό στρατό… Ούτε να βγάλει λεφτά… Εκείνο που επεδίωκε (και πέτυχε) ήταν να δημιουργήσει «βάσεις δεδομένων» από «φίλους / πελάτες», και να στρατολογήσει κατά βούληση «συνεργάτες» ανάμεσά τους.

Έκανε κάτι ανάλογο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος στην ισραηλινή επικράτεια; Όχι – εκτός αν προωθεί το εμπόριο με τσολιαδάκια…