Year: 2017

Οι λακέδες

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Όπως τόσα άλλα έτσι κι αυτή η ιστορία θα περάσει εύκολα στη λήθη. Σίγουρα δεν πρόκειται να θορυβηθούν οι έλληνες φίλοι του ψόφιου κουναβιού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είτε οι φανεροί είτε οι κρυφοί (υπάρχουν πάντα οι εφεδρείες!).

Επειδή, όμως, το ζήτημα δεν είναι ηθικής τάξης (γιατί αν ήταν τέτοιο σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου!) αλλά πολιτικής / εξουσιαστικής: δεν υπάρχει βδομάδα, μερικές φορές και μέρα, που να μην φτάνουν τα χαμπέρια τι ακριβώς σημαίνει η συμμαχία της Αθήνας με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο (και το Ριάντ· αλλά αυτοί είναι πελατάκια, αγοράζουν οβίδες…). Είναι ακριβώς εκείνο που θα σχολίαζε ο εξοχότατος ψόφιος κοριός γλύφοντας μέχρι να βγάλει καντήλες στη γλώσσα: μπορεί να είναι διαβολικά όλα αυτά, αλλά γίνονται για καλό σκοπό… «Ας βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε»…

Και ναι, πάλι, ξανάσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Δεν περνάει όμως από κανενός το μυαλό ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της πληρωμής των ελληνικών βαθυκρατικών επιλογών στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Από κανενός;

Οι έμποροι

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι χούντες του Ριάντ και του Καΐρου θα μπορούσαν, έστω μελλοντικά, να συστρατευτούν με το Βερολίνο στις δικές του γεωπολιτικές “ζώνες επιρροής”, οι γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες να δουλεύουν, πάνω απ’ όλα!! Το Βερολίνο πουλάει όπλα με τον τόνο: η αξία των σχετικών “εξαγωγών” στα δύο καθεστώτα πήγε στα 450 μύρια ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2017. Τα 300 μύρια ήταν για το Κάιρο, που έτσι ανέβηκε στη νο 1 θέση της λίστας πελατών για τον γερμανικό μιλιταρισμό το συγκεκριμένο διάστημα. Το Ριάντ ψώνισε το ίδιο (3ο) τρίμηνο μόνο 150 μύρια ευρώ. Για να υπάρχει σύγκριση: την ίδια εποχή το 2016 η αιγυπτιακή χούντα είχε αγοράσει γερμανικό stuff αξίας 45 μύρια, και η αιγυπτιακή 41 μύρια: οι δουλειές πάνε καλά.

Το ελάχιστο που συμβαίνει στο Βερολίνο (αλλά όχι στην ψιλικατζού Αθήνα) είναι ότι εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει ένα μπλοκ αντίθετο σ’ αυτά τα νταραβέρια, που τα δημοσιοποιεί· μπορεί αυτό (χωρίς να είναι σίγουρο…) να φέρει κινητοποιήσεις και δράσεις.

Εδώ; Εδώ ο χαβάς είναι για τον μεσίτη. Όχι ασήμαντο αλλά σίγουρα βολικό.

(φωτογραφία: ο ψεκασμένος πετάχτηκε χτες μέχρι το Ντουμπάι, για να δει ένα μιλιταριστικό air show και να πει δυο λόγια με τα αφεντικά των εμιράτων. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πήγε να πουλήσει βλήματα, βόμβες, και ότι άλλο αναλώσιμο χρειάζονται οι μισθοφόροι της εκεί χούντας κατά των υεμενιτών. Δεν είμαστε σίγουροι ούτε γιατί ο σεΐχης Mohammed bin Rashid al Maktoum, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός στο Ντουμπάι, κοιτάει στραβά τον φακό.

Υποψιαζόμαστε ότι ο ψεκασμένος πήγε μέχρι εκεί για να πουλήσει φοίνικες για μεταξωτές κορδέλες. Σαν συνιδιοκτήτης μιας “όασης σταθερότητας” τι άλλο θα έκανε;)

Μέση ανατολή

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Μετά την διήμερη επίσκεψή του στο ρωσικό Sochi και τις κουβέντες με τον Πούτιν ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν (ανάμεσα σε άλλα είπε ότι σχεδόν έχει κλείσει η αγορά των s-400…) κατηφόρισε προς την αραβική χερσόνησο.

Αραβική χερσόνησο; Δηλαδή; Μην ανησυχείτε. Οργανώνει την αραβική φράξια κατά του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ και των συμμάχων του. Προορισμός του είναι το Κουβέιτ (που κρατάει σταθερά αποστάσεις απ’ την σαουδική αραβία και τους κολαούζους της) και η Ντόχα, του κατάρ.

Έχουμε, λοιπόν, σ’ αυτή τη φάση: Απ’ την μια μεριά σαουδική αραβία, εμιράτα και μπαχρέιν, και απ’ την άλλη κατάρ και (κάπως…) κουβέιτ. Απ’ την μια μεριά Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον, απ’ την άλλη Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκό, Βαγδάτη, Μόσχα· και διακριτικά Πεκίνο.

Όχι, δεν θα ξεκινήσει η «καθαρή» φάση του 4ου παγκόσμιου στις άμμους της μέσης Ανατολής. Μην έχετε όμως αμφιβολία, ακόμα κι αν δεν μαθαίνουμε τίποτα: καθώς ο τοξικός πρίγκηπας προσπαθεί να τσιμεντώσει τους αντιπάλους του και, μαζί τους, τα θεμέλια του θρόνου του, πολλοί, και από διάφορες μεριές, σκάβουν αθόρυβα στοές κάτω απ’ το παλάτι του…

(Στις 7 και στις 8 Δεκέμβρη, με τα ως τώρα δεδομένα, ο Ερντογάν αναμένεται στην Αθήνα. Υποθέτουμε ότι ο εξοχότατος ψόφιος κοριός, ο ογκόλιθος Nick the greek the only original, και ο ψεκασμένος θα τον βάλουν στη θέση του, επιδεικνύοντας τους μυς τους ο καθένας, μπράτσα, κοιλιακούς, ό,τι έχουν τέλος πάντων, που γράφουν επάνω με ανεξίτηλο μελάνι: “όαση σταθερότητας – και καμήλες χλαπακιάζουμε”…)

(φωτογραφία: χαλαρουίτα…)

Καταλωνία

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα στη συνέντευξή του στη βελγική Le Soir o «εξόριστος πρωθυπουργός» Puigdemont· πέρα απ’ αυτό που μνημονεύσαμε χτες. Επειδή τα αντιγράφουμε απ’ την αγγλόφωνη έκδοση του καταλανικού φιλοανεξαρτησιακού ara.cat, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε έγκυρα:

Στη συνέντευξη ο Puigdemont έδωσε στη Le Soir λεπτομέρειες απ’ την τελευταία του συνάντηση με τον πρωθυπουργό Rajoy, που έγινε με μυστικότητα. «Το Γενάρη συνάντησα τον πρόεδρο Rajoy και του είπα ότι είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε τα πάντα…. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε πρότασή μου»…

Κατά την συνέντευξη ο Puigdemont περιέγραψε τον κατάλογο των σημείων που προσφέρθηκε να διαπραγματευτεί με τον Rajoy: «την ημερομηνία του δημοψηφίσματος, το ερώτημά του, ένα εναλλακτικό ερώτημα με επιλογή ανάμεσα σε ανεξαρτησία και αυτο-διοίκηση με πλήρη αυτονομία, την πλειοψηφία που θα ήταν απαραίτητη για να θεωρηθεί έγκυρη μια απόφαση… Ήμουν διατεθειμένος να αποδεχθώ ακόμα και το ότι για μια ολόκληρη γενιά θα κάναμε δημοψηφίσματα κάθε τρία χρόνια. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε μια πρότασή μου».

Αν ο Puigdemont ευρισκόμενος στο βέλγιο θέλει να δείξει πόσο συζητήσιμος ήταν ο ίδιος και πόσο αδιάλλακτος ο Rajoy, επιτρέψτε μας: πολύ συγκινητικό! Κατά τα άλλα προκύπτει ότι απ’ τις αρχές του 2017 είχε δώσει ο ίδιος το σκοινί στον Rajoy· όχι για να αυτοκτονήσει ο δεξιός της Μαδρίτης, αλλά για να κρεμάσει ολόκληρη την εθνικιστική πολιτική σκηνή της καταλωνίας. Ας μην υπάρχει αμφιβολία: όταν στο «πόλεμο με άλλα μέσα» (: η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας) η μία πλευρά «κουβεντιάζει τα πάντα» και μάλιστα τόσο προκαταβολικά, τότε είναι ισχυρά πιθανό ότι το μόνο που την νοιάζει είναι η επιβίωσή της.

Το τελευταίο: η μυστικότητα της διαπραγμάτευσης Puigdemont… Η καταλανική αγάπη στη άμεση δημοκρατία (ή και στην σκέτη) τις σηκώνει τις κρυφές διαπραγματεύσεις και τα υπόγεια deal; Αν ναι ας μην αναρωτιέται τι της φταίει. Αν, πάλι, όχι, ας κτυπήσει το κεφάλι της σ’ ένα γερό ντουβάρι…

Το «μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία της Βαρκελώνης» δεν παίζει…

“Ινδο-ειρηνικός”;

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι τέλειωσε την τουρνέ του στην ανατολική ασία χωρίς παρατράγουδα – ευτυχώς. Οπωσδήποτε δεν είχε τη λάμψη του προκατόχου του. Λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και οι σύμμαχοι των ηπα (ή οι θεωρούμενοι τέτοιοι) κοιτάνε με μισό μάτι τον “τρελό της Ουάσιγκτον”, προσπαθώντας να σιγουρευτούν αν η διοίκηση των συντηρητικών έχει σχέδιο, ποιο είναι, και ποιος θα το εφαρμόσει.

Για παράδειγμα: το ψόφιο κουνάβι έχει υιοθετήσει έναν καινούργιο όρο (προφανώς όχι δικής του έμπνευσης): ινδο-ειρηνικός. Το ότι τα αμερικανικά συμφέροντα “αγκαλιάζουν” και τους δύο ωκεανούς, τον ειρηνικό και τον ινδικό, είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι με τον όρο “ινδο-ειρηνικός” η Ουάσιγκτον εννοεί μια τετραπλή συμμαχία ανάμεσα στις ηπα, την ιαπωνία, την αυστραλία και την ινδία. Εναντίον, εννοείται, όχι μόνο του Πεκίνου αλλά και του επεκτεινόμενου “συμφώνου της Σαγκάης”. Αλλά και του πακιστάν· και ποιος ξέρει τίνος άλλου.

Την ίδια στιγμή, όμως, που η τακτική που εκφράζει το ψόφιο κουνάβι επιδιώκει μια στρατιωτική πολυμέρεια απ’ τον ινδικό ως τον ειρηνικό και αντίστροφα, η ηγεμονική φράξια του αμερικανικού κεφάλαιου έχει επιλέξει τα διμερή οικονομικά deal, έχοντας θάψει οριστικά την συμφωνία TPP. Επειδή αυστραλία, ιαπωνία και ινδία έχουν τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα δεν είναι και τόσο απλό από μεν στρατιωτική άποψη να θεωρούν ότι έχουν κοινούς εχθρούς που θα τους αντιμετωπίσουν με ενιαίο τρόπο (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον προφανώς), όταν όμως πρόκειται για οικονομικά deal να διαπραγματεύονται χωριστά με τις ηπα ακόμα κι αν έτσι ο ένας (απ’ τα μέλη της «τετραπλής» συμφωνίας) ρίχνει τον άλλον. Το παράδειγμα της αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό: έχει κρίσιμες εμπορικές συμφωνίες με το Πεκίνο και μια μάλλον «ψυχρή» διάθεση στο να το ανακηρύξει σαν «εμπορικό αντίπαλό» του, όπως κάνει για τον εαυτό της η Ουάσιγκτον.

Τέτοιες καπιταλιστικές αντινομίες δεν είναι άλυτες «απ’ την φύση τους». Ωστόσο δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα λυθούν με τον τρόπο που βολεύει την Ουάσιγκτον. Σίγουρα δεν είναι αυτονόητο. Για περισσότερα: απευθυνθείτε στο Τόκιο…

(φωτογραφία: σε μια σπάνια επίδειξη δύναμης τρία αμερικανικά αεροπλανοφόρα και τα πλοία της συνοδείας τους έκαναν ασκήσεις – λήγουν σήμερα – στον Ειρηνικό, στα ανοικτά της ανατολικής ασίας. Αν και το είδος «αεροπλανοφόρο», μαζί με την συνοδεία του, θεωρείται ο πιο εύκολος και εντυπωσιακός στόχος σε περίπτωση σοβαρής κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου, η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να το επιδεικνύει. ‘Οχι τόσο έναντι των εχθρών της όσο απέναντι στους συμμάχους της…)

XL

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να πάρει κανείς σοβαρά έναν αμερικάνο πρόεδρο (και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει) όταν στο τέλος της ασιατικής τουρνέ του τιτιβίζει Πώς είναι δυνατόν ο Kim Jong-un να με προσβάλει αποκαλώντας με «γέρο» όταν εγώ ΠΟΤΕ δεν τον είπα «κοντό και χοντρό» – ε;

Γελοίο ή όχι το ψοφιοκουναβικό τιτίβισμα, ένα ακόμα στη συλλογή του, το γεγονός είναι αυτό: η ανατολική ασία / ειρηνικός δεν είναι παιδική χαρά…

(φωτογραφία: Yeah!!!! Alexis: wish you were here!!! )

Ελληνικές βιτρίνες

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Αν το ροζ σκέλος της φαιορόζ συμμαχίας θα ήθελε να κάνει μια “καλή πράξη” για να βοηθήσει το φαιό, θα έπρεπε να το βοηθήσει να “απελευθερωθεί” απ’ αυτήν την κυβερνητική αγάπη και να ξαναγίνει αντιπολίτευση, κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το να πάνε αγκαλίτσα μέχρι τέλους σημαίνει ότι το κόμμα του ψεκασμένου δεν έχει καμία πιθανότητα να ξαναδεί βουλευτικούς μισθούς. Η μόνη του ελπίδα είναι να απελευθερώσει “πλέρια” (όπως θα έλεγαν άλλοτε) τον ακροδεξιό εαυτό του, μπας και πουλήσει έναν λόγο ύπαρξης στα “δεξιά της δεξιάς”.

Θα ήταν ένα ύστατο χαίρε της Κουμουνδούρου σε φίλους και αδελφούς! Θα ήταν, επίσης, ένας παλιός, αυθεντικός, πασοκικός υπολογισμός: έτσι θα κόψουμε ψήφους από… Όμως για να γίνει αυτό κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει οι ροζ να βρουν κοινοβουλευτικά / κυβερνητικά ανταλλακτικά για να κρατήσουν την πλειοψηφία και να πορευτούν εκείνους τους μήνες. Φλερτάρουν καιρό με αυτήν την προοπτική, μέσα από μισόλογα και μισοδηλώσεις. (Θα μπορούσαν να πουλήσουν μια καινούργια κολεγιά ακόμα και σαν “αντιφασισμό” – είναι ικανοί!) Χρειάζονται 7 (αν δεν κάνουμε λάθος) βουλευτές, ακόμα κι αν είναι “άτομα” για να καλυφθούν στο ενδεχόμενο της “απελευθέρωσης” του ψεκασμένου απ’ την συμμαχία και την κυβέρνηση.

Θα ήταν, άραγε, παράξενο αν οι ροζ εύχονταν η επανακατασκευή ενός “επίσημου μικρού πασοκ” (το “μεγάλο” είναι ως τώρα οι ίδιοι, και ελπίζουν ότι θα είναι για καιρό…) να αφήσει και μερικά κοινοβουλευτικά λιμά ξέμπαρκα, για όποτε τα χρειαστούν; Ή θα ήταν παράξενο αν υπάρχει κάποια ανησυχία στο γκουβέρνο για την πιθανότητα να μην περισσέψουν αρκετοί (τουλάχιστον 7) για το μπάλωμα;

Εν τω μεταξύ το παλάτι μοιράζει λεφτά. Όχι για να συγχωρεθούν τα πολιτικά και ιδεολογικά πεθαμένα του. Ούτε για να τονιστούν τα θετικά της “αποταμίευσης”, έστω και μέσω φόρων. Αλλά μπας και συνεχίσει η Κουμουνδούρου να είναι η “αληθινή” Τρικούπη: μετρ του πατερναλισμού και της δωροδοκίας του πόπολου…

Καταλωνία

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )

Στην άκρη της ερήμου

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Τι ειρωνεία! Ενώ η μουσική τους είναι εύκολο να φτάσει στ’ αυτιά μας, κι ίσως ακόμα πιο μέσα, η ζωή εκεί είναι σαν ανύπαρκτη για μας. Εκτός αν επαναπατρίζονται σε κουτιά τίποτα αμερικάνοι πεζοναύτες, κάνοντας έξαλλα τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού. Και πάλι: είναι μακρυά, who cares?

Γυρνάμε εκεί που γίνεται ένας ακόμα πόλεμος. Κι αν αυτό είναι αδιάφορο, ίσως γίνεται «θέμα» όταν οι φυγάδες φτάνουν ως εδώ, στις συνοριακές φρουρές. Αμηχανία.

Πάμε λοιπόν ξανά στις νότιες άκρες της Σαχάρας. Όχι από συνήθεια· από κακοήθεια. Πάμε με μουσική, και όχι μόνο. Terakaft, Tartit, και μια χρήσιμη «ξενάγηση». Κι όποιος σηκώνει τον ώμο, δεν ξέρει τι του γίνεται.

Τσάι στη Σαχάρα

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο τίτλος είναι δανεικός από ταινία του Μπερτολούτσι. Επειδή ο πραγματικός τίτλος της αναφοράς που θα μεταφέρουμε στη συνέχεια είναι μεγάλος: Έχεις ακούσεις ποτέ για ένα μέρος που λέγεται Azawad; Μήπως για το Timbuktu; Απ’ το site counterpunch στις 10 Νοέμβρη και τον Aidan O’Brien, ένα νοσοκόμο κάπου στο Δουβλίνο. Δώστε βάση:

Μπορεί να μην είναι η καρδιά της Αφρικής, αλλά είναι το κλειδί της. Ξεχάστε τον Νίγηρα και προσέξτε την Azawad. Δείτε την μεγαλύτερη και παλιότερη εικόνα: μια περιοχή που περιλαμβάνει το βόρειο μάλι, την νότια αλγερία, την νότια λιβύη, τον δυτικό νίγηρα και την βόρεια μπουρκίνα φάσο.

Είναι εδώ, στην Azawad, που σκοτώθηκαν πρόσφατα 4 αμερικάνοι πεζοναύτες. Και είναι εδώ που έχει στρογγυλοκαθήσει η γαλλική λεγεώνα των ξένων μέσα στον πιο πρόσφατο καυγά για την αφρική. Το εξώφυλλο γράφει «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Αλλά μην το φάτε: «ο νόμος των λευκών» έχει επιστρέψει στη Σαχάρα.

Το Timbuktu είναι η πρωτεύουσα της Azawad. Οι Touareg είναι ο λαός της. Και οι «λευκοί» είναι οι εισβολείς. Είναι στο κέντρο της Σαχάρα· όλοι οι δρόμοι περνούν απ’ την Azawad. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική. Κι έτσι είναι ένα γεωπολιτικό έπαθλο που τραβάει κάθε έναν που θέλει να πολεμήσει τις συμμορίες των δυτικών.

Η Azawad είναι εκεί για αιώνες. Αλλά γεννήθηκε επίσημα – με την έννοια των σύγχρονων κρατών – μόλις το 2012. Μετά από μια εξέγερση των ντόπιων κατά της κατοχής. Ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Η ξένη παρουσία και εμπλοκή τότε, στην κόντρα, ήταν η κυβέρνηση του μάλι, απ’ το μακρινό Bamako. Όμως άλλοι ξένοι κατέφθασαν αμέσως εκεί για να συντομέψουν την ζωή της «επίσημης» Azawad.