Year: 2017

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Μπορεί το ελληνικό βαθύ κράτος να γουστάρει ή και να μην πολυγουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Μπορεί να γουστάρει ή να μην πολυγουστάρει τον άξονά του με το Ριάντ (ακόμα κι αν αυτό το τελευταίο ενδιαφέρεται να αγοράσει βλήματα απ’ την Αθήνα). Το γεγονός είναι ένα: η “γραμμή της γεωπολιτικής αναβάθμισης” που προσπαθεί το ελλαδιστάν, μέσα απ’ την συμμαχία του είτε με την ανθρωποφάγα χούντα του Καΐρου είτε με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ, φαίνεται να ταιριάζει με τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης· ακόμα κι αν η μόνη “γεωπολιτικά προστιθέμενη αξία” αφορά την βάση της Σούδας… Συνεπώς η Ουάσιγκτον (και διακριτικά το Λονδίνο) λειτουργούν για την Αθήνα σαν ο καθρέφτης που απαντάει “ναι” στην ερώτηση “καθρέφτη / καθρεφτάκι μου πες μου: είμαι η ομορφότερη”. Μόνο που ο καθρέφτης μπορεί να ραγίζει ήδη. Αν όχι στην ίδια την Ουάσιγκτον σίγουρα στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις της στη μέση Ανατολή· μέσα στις οποίες η Αθήνα ελπίζει στα ψίχουλά της.

Ο πιο αδύνατος κρίκος αυτών των σχεδιασμών είναι, αυτή την εποχή, το Ριάντ. Όταν ο τοξικός πρίγκηπας άρχισε τις εκκαθαρίσεις του, στις αρχές του μήνα, το ψόφιο κουνάβι έτρεξε να τιτιβίσει ότι του “έχει μεγάλη εμπιστοσύνη”, και ότι “ξέρει τι κάνει”. Τι κάνει; Κατ’ αρχήν βασανιστήρια στους αντιπάλους του μέσα και γύρω απ’ το παλάτι: τουλάχιστον 17 από δαύτους έχουν καταλήξει στα νοσοκομεία, σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικής προέλευσης. Έχει έναν επαγγελματία του είδους δίπλα του: τον πρώην αιγύπτιο αρχιασφαλίτη Habib al Adli, που έγινε διαβόητος για τα βασανιστήρια που οργάνωνε όταν πρόεδρος της αιγυπτιακής χούντας ήταν ο Mubarak.

Εκτός απ’ το να “εξαφανίσει” τους όποιους αντιπάλους του στο θρόνο, αντιπάλους που ωστόσο έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι θα γίνει βασιλιάς μέσω πραξικοπήματος, θέλει και τα λεφτά τους. Υποτίθεται ότι τους ζητούσε να “επενδύσουν” στα φαραωνικά του σχέδια, όπως αυτό για την καινούργια μεγα-πόλη / ντισνέιλαντ για φραγκάτους, σχέδια που θα εξασφαλίσουν υποτίθεται την έξοδο της σαουδικής αραβίας απ’ την λαιμητόμο του πετρελαίου· αλλά αυτοί αρνήθηκαν, θεωρώντας τις μεγαλοφυείς ιδέες του τοξικού απλά ανεφάρμοστες. Συνεπώς αποφάσισε να τους τα πάρει δια της βίας. (Σύμφωνα με τους χτεσινούς financial times ο τοξικός πρίγκηπας ζητάει λύτρα για να απελευθερώσει τους κρατούμενούς του· ακόμα και το 70% της περιουσίας τους…)

Όμως τα παλάτια, απ’ τους παλιούς καιρούς, ήταν πάντα συνώνυμα των συνωμοσιών που ξεσπούν αστραπιαία. Κι αν κάποιος εμφανίζεται σαν “ο καλύτερος γκάγκστερ της πόλης” θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα, κάτω απ’ τα όπλα εκείνων που θα τον αμφισβητήσουν με τον ίδιο ή και ακόμα χειρότερο τρόπο.

Οι σαουδάραβες σεΐχηδες που είναι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα διαφωνούν σχεδόν εφ’ όλης της ύλης με το “εθνοσωτήριο” πλάνο του· όχι, απλά, σε κάποια επιμέρους. Κι αν η μεταχείρισή τους είναι να καταλήγουν στα νοσοκομεία, να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, και να χάνουν τις μυθικές τους περιουσίες επειδή ένα “κωλόπαιδο” είναι γυιός του τωρινού βασιλιά και πειρατικά ο αυριανός, έχουν προφανώς “νόμιμο δικαίωμα” να απαντήσουν.

(φωτογραφία: ο Adli στο Κάιρο…)

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Θα αναρωτηθεί κανείς: ναι, ας πούμε ότι έχουν τέτοιο δικαίωμα· αλλά με ποιους συμμάχους αφού το ψόφιο κουνάβι και το Τελ Αβίβ στηρίζουν τον τοξικό; Εδώ εμφανίζεται, ίσως, το “ράγισμα του καθρέφτη”.

Δεν είναι όλο το αμερικανικό βαθύ κράτος στην γραμμή του ψόφιου κουναβιού! Αν διαβάσει κανείς πίσω απ’ τις γραμμές ενός ρεπορτάζ των new york times (πριν τρεις ημέρες, στις 14 Νοέμβρη) θα δει ότι σε όλη την γκάμα, από «αναλυτές» μέχρι στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, υπάρχουν κάμποσοι που θεωρούν τον τοξικό πρίγκηπα επικίνδυνο – για τα αμερικανικά συμφέροντα. Όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο βαθύ: αν στην σαουδική αραβία ξεσπούσε εμφύλιος, αυτό δεν θα ενοχλούσε τελικά καμία αμερικανική φράξια: θα ανέβαινε ψηλά η τιμή του πετρελαίου, πράγμα που θα έκανε τα αμερικανικά σχιστολιθικά κοιτάσματα εξαιρετικά κερδοφόρα· και θα δυσκόλευε το Πεκίνο, που είναι βασικός αγοραστής του σαουδαραβικού πετρελαίου. (Γιατί, άλλωστε, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει σταματήσει εντελώς τις εισαγωγές πετρελαίου και έχει γίνει αυτάρκης, αν όχι για να είναι άνετος από μια φωτιά στην αραβική έρημο;)

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο γαμπρός του ψόφιου κουναβιού Jared Kushner δρα σαν άτυπος υπουργός εξωτερικών στη μέση Ανατολή, συντονισμένος απόλυτα με το Τελ Αβίβ, προκαλεί εκνευρισμό· σε διάφορα επίπεδα της αμερικανικής εξουσίας.

Εν τέλει, οι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα θα βρουν υποστηρικτές, φανερούς ή κρυφούς, από πολύ περισσότερες πλευρές απ’ ότι φαίνεται τώρα. Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Βαγδάτη, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Άγκυρα θα “χαλαστούν” αν το Ριάντ γίνει ροντέο. Μάλλον το αντίθετο.

Εκείνο που θα “χαλαστεί” θα είναι, πιθανότατα, το Τελ Αβίβ.

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Θα μας φαινόταν πολύ λογικό αν μαθαίναμε κάποτε ότι το Τελ Αβίβ σιχαίνεται και τον τοξικό πρίγκηπα και όλες τις παραλλαγές των σεΐχάτων της αραβικής χερσονήσου. Με την τροπή, όμως, που πήρε το σχέδιο (και δικό του) στη συρία και στο ιράκ, το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως, για λόγους τακτικής και μόνο αλλά πάντως σοβαρούς τέτοιους έναν “πλούσιο άραβα σύμμαχο”· ένα αραβικό συμμαχικό κράτος πέρα απ’ την αιγυπτιακή χούντα. Χρειάζεται, για να το πούμε αλλιώς, έναν πλούσιο proxy, που να μπορεί να τον χρησιμοποιήσει και στο λίβανο, και στην παλαιστίνη, και οπουδήποτε αλλού χρειαστεί (η υεμένη δεν είναι αδιάφορη ούτε για τον ισραηλινό μιλιταρισμό). Χρειάζεται έναν τέτοιο proxy που να δρα διαλυτικά μέσα στον αραβικό κόσμο· και να έχει αρκετά λεφτά για να το κάνει συστηματικά και αποτελεσματικά.

Μια σοβαρή κρίση στο Ριάντ θα άφηνε ελεύθερα δύο αραβικά κράτη, το κατάρ και την αίγυπτο, που το καθένα για διαφορετικούς λόγους θα αρνιόταν να γίνει ισραηλινός εγκάθετος.

Κι εδώ είναι τα πιθανά ραγίσματα στον καθρέφτη.

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο, ανίκανο έτσι κι αλλιώς να μετασχηματιστεί ώστε να μπορεί να σταθεί κάπως στους λευκούς καταμερισμούς εξουσίας του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, κινείται με την μοναδική “κινούσα αιτία” που ξέρει, την αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων· και το κάνει με τον μόνο τρόπο που ξέρει: τυχοδιωκτικά. Ο τυχοδιωκτισμός του αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα όταν (όλο το ελληνικό σύστημα) προσπάθησε να παίξει το χαρτί της “γεωγραφικής θέσης” εναντίον της ε.ε. και της ευρωζώνης, για να παίρνει δανεικά κι αγύριστα, χωρίς όρους και περιορισμούς. Η κορύφωση αυτού του εθνικού τυχοδιωκτισμού ως τώρα ήταν, βέβαια, το πρώτο εξάμηνο του ’15.

Το άλλο σκέλος της ίδιας αναζήτησης είναι ο τυφλός, “εθνικά υπερήφανος” αντιτουρκισμός. Ο οποίος ούτε στα καλύτερα όνειρα (των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους) δεν μπορεί να εκφραστεί όπως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Ούτε κατά διάνοια, ούτε κατά προσέγγιση… Εκφράζεται όμως μέσα απ’ την συμμαχία μ’ αυτά τα δύο καθεστώτα, το ισραηλινό και το αιγυπτιακό, με απεριόριστο κυνισμό που, αργά ή γρήγορα, θα εκπυρσοκροτήσει. Γιατί και τα δύο προσπαθούν να επιβιώσουν με όρους “υψηλής διεθνούς γεωπολιτικής αξίας”, αλλά και τα δύο υφίστανται την γεωπολιτική υποτίμηση που οφείλεται στην μετατόπιση του κέντρου του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ασία. Οι “προειδοποιήσεις” της πραγματικότητας προς τον ελληνικό τυχοδιωκτισμό έρχονται τακτικά· και το ελληνικό βαθύ κράτος αντιδρά με ψυχοπάθεια. Σαν “μέγας Αλέξανδρος” που δεν καταλαβαίνει ότι με τέτοιο σύνδρομο μεγαλείου κατέληξε σε άσυλο. Η τελευταία τέτοια προειδοποίηση ήταν χθεσινή: το Βερολίνο έθεσε ουσιαστικά “εκτός Σένγκεν” το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν για ένα εξάμηνο…

Έχουμε, λοιπόν, τρεις ξεπεσμένους (για διάφορους λόγους αλλά με κοινή την γεωπολιτική υποτίμηση), την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, που ρωτάνε τον αμερικανικό καθρέφτη: είμαστε οι ομορφότεροι;

Κι αυτός, χτενίζει την καροτί φράτζα του, και απαντάει: αν με πληρώνεται, ναι…

(Όσο για τον αγγλικό καθρέφτη; Χμμμμμ……)

(φωτογραφία: με προσοχή ο εξοχότατος ψόφιος κοριός ακούει τα λεγόμενα του τωρινού αντιπροέδρου και, ποιος ξέρει;, μπορεί αυριανού προέδρου των ηπα… που μοιάζει περισσότερο με πεζοναύτη παρά με επιχειρηματία real estate…)

Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Είναι κρίμα που ο λιβανέζος (πρώην;) πρωθυπουργός Hariri ανήκει στην πολιτική σκηνή της μέσης Ανατολής, για την οποία (εκτός αν πρόκειται για το Τελ Αβίβ) οι πρωτοκοσμικοί δεν έχουν σπουδαία ιδέα. Γιατί είναι ένας κλόουν, εντάξει· αλλά ανακατεύονται τόσοι στην περίπτωσή του που θα άξιζε τον τίτλο του «διεθνούς κλόουν»· αν όχι ισάξιου σίγουρα της ίδιας θεατρικής σχολής με κάτι ψόφια κουνάβια, κάτι ψόφιους κοριούς, και τα λοιπά.

Λοιπόν, αυτός ο Hariri, σύμφωνα με όσα υποσχέθηκε στον πρόεδρο του λιβάνου Aoun, μέχρι την δύση του ηλίου σήμερα θα πρέπει να βρίσκεται στη Βηρυττό… Αμ δε! Ακόμα κι αν ήθελε (μετανοιωμένος και συντετριμμένος αλλά, επιτέλους, λαοφιλής πρωθυπουργός ανάμεσα στους οπαδούς του…) έχει το θέμα με την οικογένεια. Που κρατάει όμηρο ο τοξικός πρίγκηπας· κι αυτός δεν αστειεύται…

Εκεί εμφανίζεται στη σκηνή ένας άλλος μισο-κλόουν, ο γάλλος πρόεδρος Macron, που το εννοεί ότι η γαλλική αυτοκρατορία ζει ακόμα. Και «καλεί» τον Hariri μετά της οικογένειας στο Παρίσι!… Το υπονοούμενο είναι σαφές: για να σώσει την οικογένειά του μαζί με το τομάρι του, απ’ τον τοξικό πρίγκηπα. (Ο Hariri ανήκει στους συμπαθούντες των αντιπάλων του toxic, αυτούς που κάπως, κάπου έχουν χαθεί…) Οπότε το Elysee περιμένει την οικογένεια Hariri τις επόμενες ημέρες.

Δεν θα αμφισβητήσουμε την ισχύ του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Θέλει να δείξει ότι έχει “διπλωματικό πρόσωπο που μετράει”, ειδικά τώρα που έχει χαθεί απ’ την (παραδοσιακά σύμμαχο) συρία. Αλλά ο μόνος τρόπος για να βγάλει τον Hariri, όχι απλά σαν άτομο αλλά σαν ένα ακόμα απ’ τα σατανικά σχέδια του τοξικού πρίγκηπα απ’ τα σαγόνια του τελευταίου, είναι να κάνει το σχετικό deal με το Τελ Αβίβ και με τους τρεις σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού. Επειδή είναι εξώφθαλμο: αν ο Hariri γυρίσει στη Βηρυττό μέσω Παρισίων (μετά της οικογένειας) οι πάντες στη μέση Ανατολή, και μάλιστα κάτι Τεχεράνες, κάτι Ντόχες, και κάτι αιχμάλωτοι του τοξικού, θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο θρόνος του Ριάντ έχει και πρωτοκοσμικούς αντιπάλους. Πως να αφήσουν οι σύμμαχοί του να βγει τέτοιο συμπέρασμα αν δεν πάρουν αξιόλογα ανταλλάγματα απ’ το Παρίσι;

Το αστείο κλειδί της υπόθεσης είναι αυτό το «έρχομαι, σε λίγες ημέρες». Απ’ την άποψη της ιστορίας ο χρόνος είναι σχετικός. «Λίγες ημέρες» μπορεί να είναι αρκετές για να γίνει κάποια υπόγεια συμφωνία (π.χ.: να πουλήσει το Παρίσι στο Ριάντ μερικά καλά όπλα ακόμα σε καλή τιμή) ή να μην γίνει.

Τώρα: αν τελικά γίνει το ταξίδι της οικογένιας Hariri στο Παρίσι τι θα σκεφτούν άραγε οι οπαδοί του στη Βηρυττό; Ίσως ότι είναι «ταξιδιάρα ψυχή»…