Year: 2017

Εργασιακές σχέσεις: το σκοινί (που χαρίζουμε στα αφεντικά)

30/1/2017. Γιατί αυτό το έστω μικρό (αλλά καίριο αν υπολογιστεί η εργασιακή ζούγκλα) “παράθυρο” που άνοιξε ο υπουργικός νόμος δεν ερμηνεύτηκε σωστά και δεν έγινε βάση παραπάνω διεκδικήσεων και βελτιώσεών του απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους; Μπορούμε να φανταστούμε τους λόγους:
Α) Ο νόμος ήταν του συριζα που είναι μια κυβέρνηση του σκοινιού και του παλουκιού. Σωστό. Αλλά έστω και “κατά λάθος”, έστω για να “συγχωρεθούν τα πεθαμένα του”, ο συγκεκριμένος νομοθέτης έκανε κατ’ αρχήν κάτι κοντά στο σωστό. Στο κάτω κάτω δεν χρειαζόταν κανείς ούτε να χειροκροτήσει, ούτε να αποθεώσει, ούτε να κάνει φίλο τον “κόκκινο Κατρού” (στο συνολό της η σχετική νομοθεσία του έχει άλλα αντεργατικά σημεία, τα οποία επίσης πέρασαν στο ντούκου). Θα ήταν αρκετό μόνο, ΜΟΝΟ, να γίνει ένα το κρατούμενο η αναγνώριση της εξαρτημένης εργασίας· και η βάση για τα επόμενα μαχητικά, διεκδικητικά βήματα.
Β) Το να ασχολούμαστε με νόμους είναι ρεφορμιστικό (πράγματι). Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια: βρισκόμαστε προ των πυλών της επανάστασης (ε;)

Είναι καλύτερα τώρα που δόθηκε το περιθώριο και ο χρόνος στα αφεντικά να διαβρώσουν (και ουσιαστικά να ακυρώσουν στην πράξη) αυτό το έστω μικρό, έστω ανεπαρκές, αλλά πάντως πραγματικό πάτημα για τα συμφέροντα της τάξης μας;
Αν το δίκιο της σύγχρονης εργατικής τάξης πρόκειται να γίνει νόμος στη δευτέρα παρουσία, κι αν μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι / ες, για λόγους “επαναστατικής ορθότητας”, να τρώμε τις κλωτσιές την μία πίσω απ’ την άλλη, τότε (υποψιαζόματε βάσιμα) ότι τα αφεντικά χειροκροτούν με ενθουσιασμό την μεταφυσική μας. Πιο χριστιανική δεν γίνεται!
Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που να μην είναι του σκοινιού και του παλουκιού. Τόχουμε σίγουρο. Και καμία δεν χειροκροτήσαμε ποτέ· όπως έκαναν διάφοροι “μετανιωμένοι” (εκ των υστέρων) με την τωρινή. Αναρωτιόμαστε όμως: υπάρχουν στα μέρη μας τμήματα έστω της σύγχρονης εργατικής τάξης που να ενδιαφέρονται για συγκεκριμένες, απτές (και καθαρά εργατικές) νίκες σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς· και για συγκεκριμένο, απτό (και καθαρά εργατικό) ανταγωνισμό ώστε να επιτευχθούν, δια πυρός και σιδήρου (και σίγουρα όχι δια περιπάτου!), αυτές οι νίκες;

Έχουμε μια επαναστατική πρόταση: μην περιμένετε κανένα επαναστατικό θαύμα! Είναι οι ζωές μας, και τις έχουμε παρατήσει να τις κάνουν (τα αφεντικά) ό,τι θέλουν. Πληρώνουμε ακόμα και το σκοινί απ’ όπου μας κρεμάνε· ενώ έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο!
Αξίζουμε περισσότερα· και τα αξίζουμε τώρα!

Ανοικτή επιστολή στο πουθενά

29/1/2017. Ανοικτή επιστολή στο πουθενά* (παρακαλούνται οι εν ελλάδι «ανθρωπιστές» να μην κάνουν τον κόπο να την παραλάβουν…)

Ο Donald Trump είπε την περασμένη βδομάδα ότι “τα βασανιστήρια δουλεύουν”, σχολιάζοντας την αποτελεσματικότητά τους. Είχα από πρώτο χέρι την εμπειρία των βασανιστηρίων για τα οποία μιλάει. Τον Φεβρουάριο του 2003, στο Camp Echo, στην στρατιωτική φυλακή των ηπα στο Guantanamo, υπέγραψα μια ομολογία παραδεχόμενος ότι είμαι μέλος της al-Qaida. Το έκανα σαν αποτέλεσμα βίας και βασανιστηρίων.
Είχα περάσει την προηγούμενη χρονιά σε φυλακές, στην Kandahar και στο Bagram, στο Αφγανιστάν, όπου μεταφέρθηκα δια της βίας από αμερικάνους στρατιώτες, που με συνέλαβαν, με το όπλο στο κεφάλι, στο σπίτι μου, στην Islamabad, στο Πακιστάν, στη διάρκεια επιχείρησης της cia και των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.
Όταν με πήγαν στην Kandahar με κτυπούσαν πεσμένο κάτω, και έσκισαν τα ρούχα μου με μαχαίρια. Αμερικάνοι στρατιώτες έκατσαν ύστερα πάνω μου, και άρχισαν να μου στρίβουν τα χέρια και τα πόδια τόσο πολύ που τα σημάδια έμειναν για μήνες. Έπειτα με έσυραν γυμνό, με έστησαν γονατιστό, με φωτογράφησαν, με ξύρισαν δια της βίας, με κλώτσαγαν, με σήκωναν όρθιο και με ξανάριχναν κάτω, και άρχισαν να με ανακρίνουν. Ύστερα με έβαλαν σε ένα σάκο, και με έριξαν σε ένα κλουβί με αυτόματα όπλα να με σημαδεύουν μέρα νύχτα. Το ακόμα χειρότερο αυτής της μεταχείρισης ήταν το να είμαι αναγκασμένος να βλέπω να κάνουν το ίδιο και σε άλλα ανθρώπινα πλάσματα.
Ήταν σ’ εκείνη τη φάση που ήρθαν άγγλοι πράκτορες της ΜΙ5 και με είδαν πρώτη φορά, άλλοτε να κρέμομαι, άλλοτε να είμαι στα γόνατα. Φαίνεται ότι αυτό το θέαμα τους ενόχλησε, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να με ανακρίνουν τις επόμενες τρεις ημέρες.
Βδομάδες μετά με έστειλαν στο Bagram, όπου οι συνθήκες ήταν ακόμα χειρότερες. Επειδή μιλούσα αγγλικά με ανέκριναν περισσότερο, διάφορες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αγγλικών. Τον Μάη του 2002 με έριξαν στην απομόνωση και η cia με απειλούσε ότι θα με στείλει στην Αίγυπτο ή στην Συρία αν δεν συνεργαστώ, όπως είχαν κάνει ήδη σε έναν ονόματι Ibn al-Sheikh al-Libi. Μου έλεγαν ότι αυτός μίλησε μέσα σε λίγες ημέρες αφότου τον έστειλαν στο Κάιρο.
Η cia με κρατούσε δεμένο, με τα γόνατα δεμένα μαζί με τους καρπούς μου και μια κουκούλα μόνιμα στο κεφάλι, καμιά φορά επί μέρες. Στέρηση ύπνου, οδυνηρές στάσεις του σώματός μου με την βία, ξύλο και δυνατοί θόρυβοι ακολουθούσαν. Οι μόνες στιγμές που μπορούσα να πάρω μια ανάσα ήταν όταν με ανέκριναν. Σε μερικές απ’ αυτές τις ανακρίσεις που έδειξαν φωτογραφίες των παιδιών μου την ώρα που τα συνελάμβαναν έξω απ’ το σπίτι μας, και με ρωτούσαν που νομίζω ότι είναι τώρα. Ταυτόχρονα άκουγα γυναικείες κραυγές που μου πάγωναν το αίμα από ένα διπλανό δωμάτιο. Με διέλυαν. Το fbi, που επίσης συμμετείχε, έλεγε ότι ήθελαν να ομολογήσω. Οτιδήποτε.
Μόλις με πήγαν στο Guantanamo ξαναείδα τους πράκτορές τους. Έφτιαξαν ένα χαρτί που ήθελαν να υπογράψω, απειλώντας ότι αν δεν το έκανα θα μου έκαναν μια σύντομη δίκη και θα με εκτελούσαν. Υπέγραψα επειδή είχα την ελπίδα ότι τα βασανιστήρια θα σταματήσουν (πράγματι μειώθηκαν) και ότι, όταν θα έφτανα στο δικαστήριο, θα μπορούσα να πω την αλήθεια για όσα είχα περάσει. Τελικά με άφησαν ελεύθερο το 2005 χωρίς δίκη ή ποινή, και από τότε κάνω εκστρατεία κατά των βασανιστηρίων.
Στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ο Trump είπε ότι «θα φορτώσει» το Guantanamo με ακόμα περισσότερους φυλακισμένους, και ότι θα ξαναγίνονται εικονικοί πνιγμοί και «πολλά περισσότερα». Την τελευταία βδομάδα σκέφτεται να ξανανοίξει τα κάτεργα της cia που ο προκάτοχός του είχε διατάξει να κλείσουν. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αυτή την άποψη, αν λάβει υπόψη ότι τα βασανιστήρια οδήγησαν στον πόλεμο στο ιράκ, που τώρα αυτός καταδικάζει.
Εξαιτίας των βασανιστηρίων, αυτός ο al-Libi που μου είχαν πει οι της cia έδωσε ψεύτικη κατάθεση στους αμερικάνους ανακριτές του στην αίγυπτο ότι η al-Qaida συνεργαζόταν με τον Saddam Hussein για να αποκτήσει χημικά όπλα. Δεν υπήρχε al-Qaida στο Ιράκ. Αλλά μετά την εισβολή η βαρβαρότητα που ξεδιπλώθηκε στις αμερικανικές φυλακές όπως το Abu Ghraib και το Camp Bucca έγινε το καύσιμο για την φωτιά του ισλαμικού κράτους. 17 απ’ τους κορυφαίους διοικητές του είχαν βασανιστεί σ’ αυτές τις φυλακές. Τα βασανιστήρια δεν έσωσαν ζωές. Τις κατέστρεψαν και στη θέση τους δημιούργησαν τέρατα. Ο άγγλος δημοσιογράφος και πρόσφατα κρατούμενος του Isis John Cantlie υπέστη εικονικούς πνιγμούς απ’ τους απαγωγείς τους. Ενώ ο δολοφόνος “Jihadi John” λέγεται ότι έκανε το ίδιο βασανιστήριο στον αμερικάνο υπήκοο James Foley πριν τον αποκεφαλίσει.
O αμερικάνος πρόεδρος George W. Bush χρησιμοποίησε συστηματικά βασανιστήρια, αλλά δεν το παραδεχόταν. Ζήτησε απ’ τους νομικούς συμβούλους του να βρουν άλλα ονόματα. Οι «αναβαθμισμένες ανακριτικές τεχνικές» δεν θεωρούνταν βασανιστήρια αν δεν προκαλούσαν «βλάβες στα όργανα ή θάνατο» είπαν. Κάπως έτσι φυλακισμένοι στο Guantanamo όπως ο Abu Zubaydah και ο Khalid Sheikh Mohammed υπέστησαν το βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού εκατοντάδες φορές χωρίς συνέπειες για την cia.
Σήμερα ξέρουμε περισσότερα απ’ ότι το 2002 για το τι κάνουν τα βασανιστήρια, τα διαλυτικά τους αποτελέσματα και τις συνέπειές τους. Αν ο καινούργιος ηγέτης του «ελεύθερου κόσμου» θέλει ακόμα να προωθήσει αυτή την βάρβαρη πρακτική, επαφίεται στον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο να φροντίσει να μην μπορέσει να το κάνει.

Moazzam Begg

Ο Moazzam Begg είναι αγγλο-πακιστανός. Εξαιτίας μιας εκτεταμένης εκστρατείας που έγινε στην αγγλία για την απελευθέρωση των άγγλων υπηκόων που βρίσκονταν αιχμάλωτοι στο Guantanamo, η αγγλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση Μπους την περίπτωσή τους. Ο Begg απελευθερώθηκε τελικά στις 25 Γενάρη του 2005. Αργότερα, μαζί με άλλους άγγλους υπηκόους που είχαν κρατηθεί και βασανιστεί σε διάφορα κάτεργα έκανε μήνυση στο αγγλικό κράτος, για την συμμετοχή του στα βασανιστήρια. Το Νοέμβρη του 2010 το αγγλικό κράτος συμφώνησε σε μια εξωδικαστική αποζημίωση για 16 κρατούμενους, συμπεριλαμβανόμενου του Begg.
O Begg έχει πρωτοστατήσει σε διάφορες προπαγανδιστικές δράσεις εναντίον των βασανιστηρίων: εκδόσεις, ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις. Το 2014 η αγγλική αστυνομία τον ξανάδεσε με την κατηγορία ότι είχε συμμετοχή σε «τρομοκρατικές δραστηριότητες» στη συρία. Λίγο αργότερα οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους άπειρους (στον αριθμό) ντόπιους φίλους του αγγλικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που φυσικά νοιώθουν ιδιαίτερα «ανθρωπιστές» για την προφύλαξη των 8 πραξικοπηματιών της τουρκίας απ’ τα εκεί βασανιστήρια• όταν, φυσικά, τους μένει χρόνος και αισθήματα απ’ τον φουλ «αντιευρωπαϊσμό» τους.

(*απ’ τον αγγλικό καθεστωτικό guardian, 27/1/2017)

Ανοικτή επιστολή προς τον Ύψιστο – νο 3

29/1/2017.

Πανεξυπνότατε Κύριε Ψόφιε Κουνάβι.
Με όχι αδικαιολόγητη ανησυχία παρατηρούμε ότι ίσως δεν σκοπεύετε να μας δώσετε την δεύτερη θέση στον πλανήτη, αμέσως μετά την America First. Παρακολουθούμε τα, ας μας επιτρέψετε, «σαλιαρίσματά» σας με μια κυρία που τώρα μεν ηγείται του brexit, όμως πριν ένα χρόνο ήταν φανατική του bremain… “Ασταθής χαρακτήρας», το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς για την περίπτωσή της.
Ωστόσο δεν σκοπεύουμε να κάνουμε σκηνή στη Μεγαλειότητά Σας. Πολλώ μάλλον που με το Ηνωμένο Βασίλειο μας συνδέουν τα ποτάμια του αίματος των κοινών μας εχθρών, ειδικά απ’ τον Δεκέμβρη του ’44 και μετά. Έστω, λοιπόν, θα καταπιούμε την πίκρα μας, και θα το δεχτούμε: μας δίνετε την τρίτη θέση στον κόσμο; Μας την δίνετε; Greece Third; Να το κλείσουμε εκεί; Θα το δεχτούμε. (Greece Third!! Τελικά δεν είναι τόσο άσχημο… Σε διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού θα ήταν super!)
Όμως παρακαλούμε: πείτε στην καινούργια σας φίλη να μην μας «πηδάει» (μεταφορικά μιλώντας πάντα, με όλη την έννοια του «μεταφορικά», «μεταφορές», κλπ: πετώντας απ’ την Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα…). Καταλαβαίνετε: δημιουργούνται άσχημες εντυπώσεις, και πάντα υπάρχουν κακόβουλοι να χύσουν το δηλητήριό τους.
Έχουμε κι εμείς μεγάλο αεροδρόμιο. Κερνάμε τσαγάκι, συκαλάκι γλυκό του κουταλιού… Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι λάθος η Δεύτερη Δύναμη του πλανήτη (η παγκόσμια βρετανία) να λέει πέντε κουβέντες με την Τρίτη (την παγκόσμια ελλάδα).
Καταλαβαίνουμε ότι ενδεχομένως υπάρχει μια κάποια πίκρα στην αγγλία. Από μια κουβέντα που είχε πει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κάποιος πολιτικός μας άνδρας που περνούσε για έξυπνος. Ότι, τάχα, «τέλος η αγγλία, τώρα είναι η ελλάδα», εννοώντας το μεγαλείο των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Σύμφωνοι, αυτό ειπώθηκε, αλλά δεν θα έπρεπε να δίνει κανείς σημασία. Άλλωστε ο ίδιος κουφιοκεφαλάκης εξυπνάκιας είχε πει ότι «η γερμανία είναι γίγαντας με μυαλό νάνου». Εννοώντας ότι αυτός έχει περισσότερο (μυαλό). Πράγμα που έχει αποδειχθεί, έτσι δεν είναι; Θέλουμε να πούμε: στην ελλάδα οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες και τις πορδές. Never mind…
Ζητώντας Σας εκ των προτέρων κατανόηση, ευελπιστούμε ότι θα τακτοποιήσετε αυτό το θεματάκι μεταξύ second και third. Για να μην θυμώσουμε κι υστέρα τρέχουν στο νησί – και δεν φτάνουν… Ειλικρινά δικοί Σας, οι άπειροι (στον αριθμό) και έμπειροι (στα μεγάλα κόλπα) Έλληνες θαυμαστές Σας.

Ιστορικές κουβέντες

28/1/2017. Τι “φλασιά” έφαγε ο γέρων Mikhail Gorbachev και δήλωσε ότι “φαίνεται σαν ο κόσμος να ετοιμάζεται για πόλεμο”; Γιατί παρεξηγεί ο 85χρονος τον εντεινόμενο εξοπλισμό, την αυξανόμενη συγκέντρωση όπλων σε “ευαίσθητες” συνοριακές θέσεις και τις εμπρηστικές εθνικιστικές δηλώσεις;
Στην ηλικία του θα μπορούσε να περιοριστεί στο εξής: μεγάλο πατιρντί θα γίνει αλλά λυπάμαι… σκοπεύω να το χάσω… Στην ηλικία μου δεν αντέχονται οι μεγάλες συγκινήσεις…
Ο παλιοκινδυνολόγος!!!

Ιστορικές στιγμές

28/1/2017. Στις 3 Σεπτέμβρη του 1783, στο (ακόμα τότε αυτοκρατορικό) Παρίσι, υπογράφτηκε μια συνθήκη ειρήνης. Μ’ αυτήν το (ακόμα αυτοκρατορικό) Λονδίνο αναγνώριζε την στρατιωτική του ήττα απ’ τις επαναστατημένες αποικίες του στη “νέα γη”, και, σαν συνέπεια, την ανεξαρτησία τους. Ο “πόλεμος της ανεξαρτησίας” των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών αμερικάνων αποίκων κόντρα στην μητρόπολη έληξε νικηφόρα (εμπνέοντας αντίστοιχες απελευθερωτικές κινήσεις και αλλού στην κόσμο).
Η ιστορία υπήρξε αμείλικτη για τις σχέσεις της πρώην μητρόπολης με την πρώην αποικία. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ειδικά με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ακόμα ειδικότερα με τον δεύτερο, το Μπάκιγχαμ είδε το βασίλειό του να συρρικνώνεται ραγδαία· σε όφελος της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής επιρροής των ηπα. Αν και η αγγλία τοποθετείται στους νικητές του β παγκόσμιου, στην πραγματικότητα ανήκει στους βαριά ηττημένους.
Τώρα, η αγγλίδα πρωθυπουργός είναι η πρώτη επίσημη αξιωματούχος που επισκέπτεται στο φρεσκοεκλεγμένο ψόφιο κουνάβι. Τα δύο καθεστώτα τα ενώνουν κοινές ανησυχίες: απέναντι στην κίνα, απέναντι στην ε.ε. (και την ευρωζώνη), ακόμα απέναντι στην πιθανότητα (ποιος ξέρει;) μιας στρατιωτικής σύμπραξης ανάμεσα στην ηπειρωτική ευρώπη (ή του βορρά της) και την Μόσχα.
Ο Emmanuel Macron, ευρωπαϊστής “ανεξάρτητος υποψήφιος” για την γαλλική προεδρία (ένα outsider που, κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο), σχολίασε αυτόν τον ξαναζεσταμένο έρωτα του Λονδίνου προς την Ουάσιγκτον με καθόλου κολακευτικό αν και μάλλον ακριβή τρόπο:
…Η βρετανία ζούσε σε μια ισορροπία με την ευρώπη. Αλλά τώρα γίνεται ένα κράτος / υποτακτικός (“vassal state”), με την έννοια ότι γίνεται ο μικρός συνεταίρος των ηπα…
Δεν είναι ασυνήθιστο γάλλοι και άγγλοι να ανταλλάσσουν μεταξύ τους πικρόχολα σχόλια. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση το αγγλικό ακροβατικό νούμερο “brexit” δίνει μια θέση υπεροχής στο Παρίσι. (Άκου “vassal state”! Θα την σκοτώσουν την Ελισάβετ, πάνω στο άνθος της ηλικίας της!!!)

(φωτογραφία: -αν αυτό πάνω στο κεφάλι σου δεν είναι βασιλικό ζαρκάδι παράνομα σκοτωμένο τι σκατά είναι;)

Ιστορικό λαχάνιασμα

28/1/2017. Η Theresa May ελπίζει σ’ ένα προνομιακό οικονομικό / εμπορικό deal με τις ηπα, για λογαριασμό του καπιταλισμού που εκπροσωπεί. Ελπίζει, ίσως και σε ψίχουλα απ’ τις όποιες αμερικανικές ζώνες επιρροής στον πλανήτη. Μόνο που συμβαίνει το εξής: στην 11άδα των κυριότερων εμπορικών εταίρων της αγγλίας, οι ηπα είναι η μόνη περίπτωση που (η αγγλία) έχει σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα 1,3 δις. λιρών (απέναντι στην ιρλανδία έχει ένα πολύ μικρό πλεόνασμα επίσης). So what? Ελπίζει το Λονδίνο ότι η νεομερκαντιλιστική Ουάσιγκτον θα του κάνει την χάρη να το αυξήσει αυτό το πλεόνασμα, και μάλιστα τόσο ώστε να καλύψει την χασούρα που θα έχει απ’ την απώλεια των αγορών της ε.ε.;
Μετά την Ουάσιγκτον θα πετάξει (απ’ όσο ξέρουμε) στην Άγκυρα. Κι εκεί θα αναζητήσει μια “ειδική σχέση”· ίσως πάρει (στα λόγια…) κάτι λιγότερο αλλά όχι ασήμαντο.
Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, από εμπορική / οικονομική άποψη το Λονδίνο είναι υποχρεωμένο να περιμένει. Μέχρις ότου υπάρξει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) μια συμφωνία αποχώρησής του απ’ την ε.ε. (δηλαδή σε δύο χρόνια – έτσι λένε) θα ανήκει εκεί και θα δεσμεύεται. Πολύ απλά δεν θα μπορεί να συνάψει χωριστές συμφωνίες. Εκτός αν σκοπεύει να ρισκάρει πρόστιμα και αντίποινα. Ή να το ρίξει στην πειρατεία.
Δύο χρόνια; Μπορεί να είναι λίγα. Όμως μπορεί να είναι και πολλά: σε μια εποχή που πολλά γίνονται σε υπερυψηλές ταχύτητες, τα εμπορικά deal δεν μπορούν να περιμένουν. Καιροφυλακτούν οι ανταγωνιστές. Ή, αν αυτό είναι πιο ακριβές όνομα: οι αντίπαλοι.

(Το τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν απομείνει, πια, στο Λονδίνο έναντι της Ουάσιγκτον φαίνεται στο θέμα “νατο”. Αν το αμερικανικό καθεστώς επρόκειτο να πάει για παλιοσίδερα την “άχρηστη” συμμαχία ρίχνοντάς το στις “διμερείς συμμαχίες”, τότε το Λονδίνο δεν θα άφηνε μόνο τα πυρηνικά εξοπλισμένα υποβρύχια του στον αμερικανικό έλεγχο, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Αλλά ίσα ίσα και με το ζόρι θα κατάφερνε να μείνει η έφιππη φρουρά των ανακτόρων έξω απ’ τις αρμοδιότητες του αμερικανικού πενταγώνου. Στην περίπτωση αυτή το Λονδίνο πεθαίνει για την “πολυμέρεια” του νατο· μπας και βρίσκει και κανέναν, μόνιμο ή ευκαιριακό σύμμαχο, να ενώνουν τα “ειδικά βάρη” τους, απέναντι στην Ουάσιγκτον…)

Ιστορική πυγμή

28/1/2017. Είναι καιρός για δύναμη. Είναι καιρός για δράση… Θα δώσουμε αξία στον οηε, και ο τρόπος που θα δώσουμε αξία στον οηε είναι δείχνοντας την δύναμή μας… με τις πλάτες των συμμάχων μας, σιγουρεύοντας ότι και οι συμμαχοί μας θα έχουν τις πλάτες μας… Όσο γι’ αυτούς που δεν θα μας υποστηρίζουν; Σημειώνουμε τα ονόματά τους… Και θα φροντίσουμε να τους αντιμετωπίσουμε ανάλογα…
Τάδε έφη Nikki Haley, η νέα πρεσβευτής των ηπα στον οηε. Είναι σα να λέει “είτε θα τον αγοράσουμε τον οηε, είτε θα τον βουλιάξουμε”. Αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο! Κρατάει απ’ τις υπερήφανες εποχές των Μπους Β, Ράμσφελντ, Πάουελ, κλπ… Τι είχαν πει τότε; Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Το ίδιο λέει και η κυρά Nikki, με δικά της λόγια.

Υπάρχει ένα άλλο “καλό παιδί και άξιο παληκάρι”, ονόματι Ted Malloch, που είναι ο υποψήφιος για “πρεσβευτής των ηπα στην ε.ε.”. Είναι χρηματιστής. Και τον σύστησε στο ψόφιο κουνάβι σαν κατάλληλο για το πόστο ο άγγλος φασίστας Nigel Farage, πρώην αρχηγός του “κόμματος της ανεξαρτησίας του ενωμένου βασiλείου”.
Αυτός (ο ακόμα υποψήφιος τυπικά) σε συνέντευξή του στο bbc τα ξέρασε όλα όσα ορέγεται, και όλα όσα έχει αναλάβει να κάνει… Δήλωσε βέβαιος ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ε.ε., ότι το Λονδίνο έχει εραστή τώρα (την Ουάσιγκτον) και ο σύζυγος (η ε.ε.) καλύτερα να μην ανακατεύεται, ότι το ευρώ θα γκρεμοτσακιστεί κι αυτός στοιχηματίζει σ’ αυτό (αλλά μια μεγάλη υποτίμηση του ευρώ δεν είναι καλή για τα αγγλικά και τα αμερικανικά συμφέροντα, έτσι δεν είναι κυρ Ted;)…
Είπε κι αυτό: “Είχα μια σταδιοδρομία παλιότερα σε μία διπλωματική θέση, απ’ όπου βοήθησα στην πτώση της σοβιετικής ένωσης και μπορεί τώρα να υπάρχει άλλη μία ένωση που χρειάζεται λίγο τιθάσεμα”.
Δηλαδή ο χρηματιστής είπε: “συνέβαλα στη διάλυση της σοβιετικής ένωσης, τώρα θα δουλέψω για την διάλυση της ευρωπαϊκής ένωσης.” Χμμμ… Για ταλαντούχος μοστράρεται. Και ακόμα δεν έχει πάρει επίσημα την εργολαβία. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στην περίπτωσή του; Την έπαρση; Την φιλαυτία; Ή την κτηνώδη άγνοια ενός επαγγελματία αεριτζή;
Αλλά τζογαδόρος είναι, σα τζογαδόρος μιλάει. Που νομίζει ότι έχει το εξάσφαιρο στην κωλότσεπη, για να “πείσει” ότι το αφεντικό του έχει 5 άσσους στο χέρι.
Μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πράσινο τραπέζι…

Ιστορικά καθάρματα

28/1/2017. Τι σχολιάζαμε χτες; Ότι το ελληνικό βαθύ κράτος (μέσω της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης” του) δεν γουστάρει τα βασανιστήρια… τα οποία μπορεί να υποστούν οι 8 τούρκοι χουντικοί αν παραδοθούν στο καθεστώς Ερντογάν; Αυτό λέγαμε; Ότι η ελληνική ευαισθησία σπαράζει όταν βασανίζονται άνθρωποι;
Χμμμ… Με τους “αμερικάνους που είναι φίλοι τους” τι γίνεται; Δεν είναι μόνο το Γκουαντανάμο και όλες οι υπόλοιπες γνωστές ή άγνωστες “τρύπες” όπου οι αμερικάνοι αυτοπροσώπως ή μέσω outsourcing βασανίζουν. Είναι και ο καινούργιος ήρωας των ελλήνων πατριωτών, το ψόφιο κουνάβι, που δήλωσε ότι μια χαρά είναι τα βασανιστήρια, δουλεύουν…
Να περιμένουμε ότι ο άρειος πάγος, ή η φαιορόζ κυβέρνηση, ή ο υπ.εξ. Κοτζιάς θα απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα οποιουδήποτε αμερικάνου αξιωματούχου μιας κυβέρνησης που υποστηρίζει ανοικτά τα βασανιστήρια;
Ναι, αυτό θα γίνει! Μετά την φροντίδα των 8 τούρκων χουντικών, η ελληνική ευαισθησία έχει αναθέσει στον εαυτό της την ευθύνη για την πιο σκληρή καταδίκη οποιουδήποτε κράτους κάνει βασανιστήρια κρατουμένων / αιχμαλώτων.
Αμερικάνοι φονιάδες των λαών ως εδώ και μη παρέκει!!!

Ιστορικές εμμονές;

28/1/2017. Τι στο διάολο συμβαίνει; Ο Πούτιν έχει βάλει τα μακρυά χέρια του και στις γαλλικές εκλογές; Και “καίει” τον δεξιό – light ακροδεξιό υποψήφιο Francois Fillon; Σπρώνοντας αποκαλύψεις για σκάνδαλα καταχρήσεων δημόσιου χρήματος;
Θα το ακούσετε κι αυτό: ναι, είναι δουλειά του Πούτιν. Σπρώχνει την Λεπέν. Όπως στο αμέρικα “έκαψε” την Κλίντον σπρώχνοντας το ψόφιο κουνάβι. Μόνο που η γαλλική άκρα δεξιά πρέπει να έχει αποκτήσει ένα σοβαρό πρόβλημα, κι ας μην το φωνάζει (πως αλλιώς;): ο νικητής ομοϊδεάτης της είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά ο γαλλικός εθνικισμός / φασισμός ποτέ δεν ήταν “φιλοαμερικάνικος”! Το αντίθετο. Όσο για “φιλοαγγλικός”; Ούτε με σφαίρες. Πως θα πουλήσει προς (γαλλική) μίμηση ένα αμερικανικό ή ένα αγγλικό παράδειγμα; Με τι σκοπό; Να τρέχει για παρακάλια και δουλειές στον “πύργο Τραμπ” ή στον “πύργο Μέι”;
Θα δείξει… Αν, όμως, μπει στο τελικό γύρο ο Macron; Τι θα γίνει τότε; Ή θα τον “κάψει” κι αυτόν η fsb;

Παρέα με τους χουντικούς

27/1/2017. Σε μια ξεκάθαρα εθνικιστική και “αντιτουρκική” απόφασή του ο άρειος πάγος αποφάσισε να μην εκδοθούν στην Άγκυρα οι 8 τούρκοι καραβανάδες, που την έκαναν (οι γενναίοι!) προς ελλάδα μεριά όταν κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα στο οποίο συμμετείχαν, στις 15 Ιούλη, αποτύγχανε. Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις πολιτικές, ηθικές και ποινικές ευθύνες όσων συμμετείχαν σ’ αυτό; Όχι! Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις ευθύνες όσων συμμετείχαν, έστω και “μόνο” σαν ηθικοί αυτουργοί, σε δολοφονίες (πάνω από 250 ατόμων); Όχι!
Η “ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη” (what?) έχει άλλη γνώμη. Δεν ασχολήθηκε με το αν οι 8 είναι δολοφόνοι ή αθώοι, ως εάν η αίτηση της έκδοσής τους δεν συνοδευόταν απ’ τις κατηγορίες που θα αντιμετωπίσουν. Ως εάν να ήταν καταζητούμενοι για … φοροδιαφυγή. Ή για παράνομο παρκάρισμα. Ούτε και οι ίδιοι χρειάστηκε να απολογηθούν επ’ αυτών, υποστηρίζοντας π.χ. ότι ήταν περαστικοί, είδαν ένα άδειο ελικόπτερο, και είπαν ρε δεν πάμε για μπύρες στην Αλεξανδρούπολη. (Υποθέτουμε ότι θα έκανε το ίδιο ο άρειος πάγος αν ήταν “τζιχαντιστές τρομοκράτες”, των οποίων την έκδοση ζητούσε η Ισλαμαμπάντ… Όπου, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν εχέγγυα για “τίμιες δίκες”.. Αλλά τι λέμε; Οι “τζιχαντιστές” δικάζονται εντελώς τίμια στον πολιτισμένο κόσμο: με μερικές σφαίρες, για να μην μιλήσουν, και για να γλυτώσουν τον μπελά των Γκουαντανάμο).
Η “δικαιολόγηση” της απόφασης (ότι: κινδυνεύει η ζωή τους) είναι τόσο εξώφθαλμα προσχηματική “εκτίμηση” (γιατί “έτσι μας βολεύει…”) ώστε δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών: το ελληνικό βαθύ κράτος και οι διάφοροι βραχίονές του (και όχι μόνο ο δικαστικός) το παίζουν “ανθρωπιστές” με τους 8 τούρκους χουντικούς, για να εξοπλίσουν τον ντόπιο εθνικισμό, αξιοποιώντας τις εύλογα αναμενόμενες αντιδράσεις της Άγκυρας: “εμείς είμαστε ανθρωπιστές και δημοκράτες, αυτοί είναι φονιάδες”. Όχι οι επίδοξοι χουντικοί. Ο Ερντογάν και το καθεστώς του. Ουσιαστικά η φαιορόζ πολιτική βιτρίνα του ελληνικού βαθέος κράτους αποκαλύπτει το τι ήθελε να συμβεί πέρυσι τον Ιούλη: να πετύχει το πραξικόπημα!
Αυτό: η “ελληνική δημοκρατία” γουστάρει χούντες! Στην τουρκία, στην αίγυπτο, οπουδήποτε βολεύονται τα “εθνικά συμφέροντα”. (Και, παρακαλούμε, κρατείστε την παρατήρηση: αυτά που τα οποιαδήποτε πραγματικά αφεντικά γουστάρουν για αλλού ίσως τα γουστάρουν και για την επικράτειά τους…)

Γιατί είναι προσχηματική η δικαιολόγηση της απόρριψης της αίτησης έκδοσης των τούρκων καραβανάδων χουντικών, που ισοδυναμεί, σχεδόν, με παραχώρηση “πολιτικού ασύλου”;
Α) Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην τουρκία, και μάλιστα απ’ τους ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. Τα βασανιστήρια, όχι, δεν έχουν καταργηθεί… Ωστόσο πρόκειται για ανθρώπους συνυπεύθυνους για κλείσιμο πολλών σπιτιών, και για προσπάθεια ανατροπής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης (ακόμα κι αν δεν είναι του ελληνικού γούστου). Που σημαίνει ότι αν επικρατούσαν δεν θα συμπεριφέρονταν με το “σεις” και με το “σας” στους ηττημένους. Όταν σκοτώνεις για να επιβληθείς σαν χούντα μετά το ρίχνεις στην αγάπη και στα “ανθρώπινα δικαίωματα”; Δεν ξέρουμε τέτοια περίπτωση!
Β) Όταν πέρασε η ζεστή δημαγωγία των πρώτων βδομάδων μετά το πραξικόπημα, το τουρκικό καθεστώς έβαλε στην άκρη το ζήτημα της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης για τους “πρωταίτιους” του πραξικοπήματος. Ακόμα και οι χτεσινές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων στην Άγκυρα δεν αναφέρονται πια σε θανατικές ποινές. Εν τω μεταξύ οι πρώτες δίκες έχουν ήδη ξεκινήσει. Χωρίς νομοθεσία για αποσπάσματα.
Γ) Ακόμα, όμως, κι αν νομοθετούνταν ξανά η θανατική ποινή στην τουρκία, δεν θα μπορούσε να ισχύσει για τους πραξικοπηματίες. Υπάρχει διεθνής νομικός κανόνας που προβλέπει ότι οποιοσδήποτε κατηγορείται για οτιδήποτε δικάζεται (και καταδικάζεται) με βάση τη νομοθεσία που ίσχυε όταν έκανε το όποιο αδίκημα / έγκλημα. Όχι με μεταγενέστερη. Τον Ιούλιο του ’16 δεν υπήρχε θανατική καταδίκη.
Αν το τουρκικό καθεστώς παραβίαζε αυτόν τον διεθνή κανόνα τότε θα βρισκόταν μπροστά στην καθολική διεθνή κατακραυγή. Από “πολιτική άποψη” θα μπορούσε να συμφέρει την Αθήνα ένα τέτοιο τουρκικό ολίσθημα…
Δ) Το τουρκικό καθεστώς ΔΕΝ καταδίκασε σε θάνατο ούτε τον Οτσαλάν, το 1999- 2000, παρότι τότε ήταν σε ισχύ η θανατική ποινή! Και ο Οτσαλάν ήταν ο νούμερο 1 εχθρός του τότε καθεστώτος του και των υποστηρικτών του, ύστερα από έναν μακρόχρονο πόλεμο (που το καθεστώς θεωρούσε “τρομοκρατική ανταρσία”), με χιλιάδες νεκρούς…

Εκείνο, τελικά, που ξεβρακώνει τις υποτιθέμενες “ανθρωπιστικές ευαισθησίες” του ελληνικού βαθέος κράτους και των οπαδών του είναι η απόρριψη του αιτήματος για πολιτικό άσυλο του αιγύπτιου Mohamad Adgelgawad (κάνει απεργία πείνας κρατούμενος στη Μυτιλήνη, ενώ έχει αναπτυχθεί ένα ευρύ κίνημα υπέρ του), ο οποίος είναι ένας απ’ τους αντιπάλους του αγαπημένου στους έλληνες φασίστα / δικτάτορα της αιγύπτου στρατηγού Sisi.
Στην αίγυπτο υπάρχει θανατική καταδίκη όπως υπάρχουν και εκατοντάδες καταδίκες σε θάνατο. Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν εμποδίζει την ελληνική φιλία προς την χούντα του Καΐρου (και τις “επενδύσεις” ελληνικών αφεντικών…).
Συνεπώς, και εντελώς “ανθρωπιστικά”: άσυλο σε 8 τούρκους καραβανάδες / φονιάδες, απέλαση για έναν αντικαθεστωτικό / αντιχουντικό αιγύπτιο.
Όμορφος κόσμος, ηθικός, ελληνικά πλασμένος.