Year: 2017

Ενώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like…

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. … ο κόσμος καίγεται! Είναι κατάρα να ζεις την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι· και δεν είναι ευλογία το να είσαι ο ηλίθιος-μάζα με το ανεξέλεγκτο Εγώ που ασχολείται με τον αφαλό του μέσα στους στροβιλισμούς των καπιταλιστικών καιρών. Δεν υπάρχει κανένας παράδεισος για τους «φτωχούς τω πνεύματι»!!! Επίσης: ό,τι και να πούμε εδώ είναι άχρηστο γενικά. Μόνο ειδικά έχει αξία, αν εσείς αντέξετε…

Το ψόφιο κουνάβι απέδειξε πόσο ενεργούμενο της Ιστορίας είναι· η τέλεια βιτρίνα! Σας καλούμε να θυμάστε αυτήν την Ιστορική Στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής σας (ευχόμαστε να είναι πολύ μακριά). Αν όχι για άλλους λόγους (πολλούς και σοβαρούς) έστω, μόνο και μόνο, επειδή ο πελαργός σας άφησε σ’ αυτό εδώ το μέρος: στη μέση Ανατολή. Σας καλούμε, ακόμα (ίσως μάταια, αλλά επιμένουμε…) να εγκαταλείψετε την μικροαστική βεβαιότητα ότι η ζωή σας (οι ζωές μας…) είναι μακρυά και έξω απ’ τις τροχιές των πυραύλων της ενδοκαπιταλιστικής έντασης. Στην αρχή, ίσως για καιρό, αυτό θα σας τρομάζει· θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να το απωθήσετε. Αν, όμως, έχετε το κουράγιο να το αναγνωρίσετε, ύστερα, μ’ έναν τρόπο που δεν τον περιμένε και δεν τον φαντάζεσθε, θα απελευθερωθείτε. Όχι απ’ τα πάντα· σίγουρα όμως απ’ τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που την ζούμε μ’ έναν τρόπο που μας διαφεύγει· όπως έλεγαν κάτι Καταστασιακοί, μετά τον Μάρξ…

Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι! Eνώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like, ο κόσμος γύρω τους καίγεται…

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Jerusalem

 

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι η συνύπαρξη των “ιερών τόπων” των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών που έχουν διαμορφώσει την ιστορία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη… Είναι η γεωπολιτική: το εμπόριο, οι αρμάδες, οι στρατοί. Είναι και οι ιδεολογίες, σαν μοχλοί κατασκευής και ανακατασκευής μορφών συλλογικής αυτοπεποίθησης.

Υπάρχει ένα ιστορικό πρόσωπο κι ένας τεράστιος θρύλος που πλανάται όχι μόνο πάνω απ’ την Jerusalem, αλλά πάνω απ’ όλη την μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Το πλήρες όνομά του είναι An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub. Γνωστή είναι η συντόμευση του ονόματος: Salah ad-Din ή Saladin. Πριν από 830 χρόνια, το 1187, στη μάχη του Hattin, τσάκισε τους σταυροφόρους, στη συνέχεια ανακατέλαβε / απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ· και η πόλη έμεινε έκτοτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, ανεξίθρησκη, ανοικτή σ’ όλες τις υπόλοιπες μονοθεϊστικές θρησκείες, για αιώνες… Μέχρι που φτιάχτηκε απ’ τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό το κράτος / φυλάκιο του ισραήλ· και η δική του ιμπεριαλιστική όρεξη…

Ο μουσουλμάνος Salah ad-Din δε νίκησε τους χριστιανούς ευρωπαίους μόνο στρατιωτικά. Τους νίκησε και ηθικά. Ενώ αυτοί κατεβαίνοντας προς τους “άγιους τόπους” είχαν σφάξει ό,τι εύρισκαν μπροστά τους (με κύρια διασκέδαση τους μουσουλμάνους) αυτός, απελευθέρωνοντας την Ιερουσαλήμ, δεν πείραξε ούτε χριστιανική τρίχα. Δεν πήρε εκδίκηση. Η πολεμική του ικανότητα και η ηθική του ανωτερότητα απλώθηκε σαν ενοχή, τότε, πάνω απ’ την χριστιανική ευρώπη: αυτός, σαν επικεφαλής των μουσουλμάνων (άρα και οι μουσουλμάνοι… έστω υπό την ηγεσία του) ήταν “αλλιώς”… Δεν ήταν σφάχτες γυναικόπαιδων… Δεν ήταν ψυχοπαθείς… Ήταν ανώτεροι…

Οι πρωτοκοσμικοί παραμένουν τέτοιοι: σφάχτες αμάχων· δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδεικνύουν. Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί να σχηματοποιήσει την παράταση της crusade που είχε κηρύξει (μ’ αυτή τη λέξη…) ο Μπους ο Β το 2001, αρχίζοντας με την καταστροφή / κατάκτηση του αφγανιστάν. Ο πρώτος κόσμος τρέφεται πάντα με αίμα.

Και ο μουσουλμανικός κόσμος (στον 21ο αιώνα…) θυμάται και αναζητάει τον επόμενο Salah ad-Din.

Να πούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σηκώσουν το βάρος της κληρονομιάς; Ας το πούμε… Οι φαντασιώσεις, όμως, είναι παράπλευροι αποπροσανατολισμοί.

Αν “η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους” τι θα κάνει αυτό το κράτος με την Βηρυττό ή την Tartus σαν “επίνειο της Τεχεράνης” (και, ακόμα πιο πέρα, του Πεκίνου) στη Μεσόγειο;

(φωτογραφίες: απ’ την ταινία The Kingdom of Heaven, του Ridley Scott, του 2005. Με την εξαίρεση της fiction love story και μιας ορισμένης μυθοποίησης του ιστορικού Balian (βαρώνου του Ibelin), η ταινία είναι ακριβής στα βασικά για το τέλος της κατοχής της μέσης Ανατολής απ’ τους σταυροφόρους, τον 12ο αιώνα…)

Συρία

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παραμένει η βιτρίνα, μέχρι νεωτέρας, αλλά ο “τρελός σκύλος” είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που κυβερνούν πραγματικά. Ο αμερικάνος υπ.αμ. James Mattis, λοιπόν, εξήγγειλε την συνέχιση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (συγκαλυμένης κατοχής) πίσω απ’ τους ypg στο ¼ περίπου της συριακής επικράτειας· αλλά, όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός, «για καλό σκοπό».

… Οι μάχες τελειώνουν, με την έννοια της ανάγκης για επιθετική ικανότητα. Συνεπείς σ’ αυτή την εξέλιξη θα τροποποιήσουμε την σύνθεση των δυνάμεών μας προς κάτι που θα υποστηρίζει τους διπλωμάτες και την διαδικασία στη Γενεύη… Οπότε αυτό που κάνουμε είναι να αλλάξουμε την αποστολή μας, ώστε να υποστηρίξουμε τους διπλωμάτες. Μ’ άλλα λόγια, πηγαίνουμε από μια προσπάθεια καθοδηγούμενη απ’ τον στρατό … στο να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για να υπάρξει μια διπλωματική λύση… Οπότε αλλάζει η αποστολή του στρατού μας… Αυτό ισχύει και για τους συμμάχους μας… Όπως βλέπετε ο Ευφράτης είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του καθεστώτος και στις δυνάμεις που υποστηρίζουμε εμείς για να ηττηθεί ο isis…

Τι σημαίνουν αυτά τα αμερικανικά καραβανοκορακίστικα; Ότι το πεντάγωνο θα κρατήσει τις βάσεις του στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία με το πρόσχημα ότι αυτό είναι απαραίτητο για να επιτευχθεί «διπλωματική λύση». Εν τω μεταξύ χρειάζεται και «λίγος isis» ακόμα. Γι’ αυτό το λόγο έχει γίνει συμφωνία να παραχωρηθεί (απ’ τις ypg και τους αμερικάνους διοικητές τους) στους ένοπλους του isis μια έκταση ερήμου στα σύνορα με το ιράκ, ώστε να παρκάρουν εκεί.

Όπως ήταν αναμενόμενο: ο αμερικανικός στρατός δεν σκοπεύει να φύγει απ’ τη συρία· σίγουρα όχι «με το καλό». Πρόκειται για καθαρή κατοχή (οι ypg είναι μόνο η απαραίτητη βιτρίνα)· καθώς δεν υπάρχει καν το τυπικό της άδειας απ’ την κυβέρνηση (όπως συμβαίνει με το γειτονικό ιράκ).

Υπάρχει περίπτωση να αναλάβει κάποιος / κάποιοι την ευθύνη να ζορίσει/ουν (έμμεσα προφανώς) αυτόν τον αμερικανικό τσαμπουκά, με επίθεση στην ypgκρατούμενη ζώνη; Δεν ξέρουμε. Ωστόσο αυτή η κίνηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού, με εγκατάσταση χερσαίων βάσεων, είναι αναβαθμισμένη σε σχέση με οτιδήποτε στο παρελθόν, αφού δεν κρατάει κανένα πρόσχημα (οι ypg δεν είναι «κρατική οντότητα»). Και σαν τέτοια δεν «κλείνει» τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αλλά ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο.

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι βασίζεται σε μια απόφαση του αμερικανικού κογκρέσσου του 1995, για μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ· πράγμα που ισοδυναμεί με αναγνώριση της πόλης σαν πρωτεύουσας του ισραήλ. Από τότε ως σήμερα όλοι οι αμερικάνοι πρόεδροι “αναβάλλουν για ένα εξάμηνο” την μετακόμιση· έτσι πέρασαν 22 χρόνια. Ωστόσο το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει ότι “θα κάνει το βήμα”. Προχτές ο εκπρόσωπος του άσπρου σπιτιού Hogan Gidley δήλωσε ότι «δεν είναι θέμα το ‘αν’ αλλά το ‘πότε’».

Έφτασε το «πότε»; Ή θα πάει για το επόμενο εξάμηνο; Οι αραβικές χούντες που έχουν κουρνιάσει στη στρατιωτική σκιά της Ουάσιγκτον θα τσουρουφλιστούν με μια τέτοια αμερικανική κίνηση, είτε γίνει σήμερα ολόκληρη είτε αναγγελθεί σε δόσεις. Ούτε να την δικαιολογήσουν μπορούν, ούτε οι πληθυσμοί τους θα την φάνε. Το χειρότερο απ’ όλα: θα δώσει πολλούς πόντους στην Τεχεράνη, στην Άγκυρα, στην Χεζμπ’ αλλάχ, σ’ όλους όσους εκτός παλαιστίνης είναι δηλωμένα αντι-αμερικάνοι. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας σοβαρός λόγος για να καθυστερήσει λίγο ακόμα το «βήμα» του το ψόφιο κουνάβι. Θα ξέρουμε σύντομα… Ωστόσο φαίνεται ότι η αμερικανική τακτική της αποσταθεροποίησης οξύνεται. Άλλοι κατηγορούν το ψόφιο κουνάβι σαν «πυρομανή», άλλοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια κίνηση είναι τρομοκρατική ενέργεια μεγάλου βεληνεκούς. Έχουν δίκιο, αλλά αυτά αντιμετωπίζονται στην πράξη· όχι με λόγια.

Εν τω μεταξύ διάφορες παλαιστινιακές οργανώσεις έχουν εξαγγείλει «τρεις ημέρες οργής» (τουλάχιστον τρεις… ξεκινώντας από σήμερα) σε περίπτωση που οι προβλέψεις για το σημερινό «βήμα» του ψόφιου κουναβιού επαληθευτούν.

Και ο ισραηλινός στρατός ετοιμάζεται για την «απαράιτητη καταστολή»…

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν δήλωσε χτες ότι αν η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ σαν ισραηλινή πρωτεύουσα, “θα περάσει την κόκκινη γραμμή για τους μουσουλμάνους”. Αν παρθεί τέτοια απόφαση (είπε) “η τουρκία θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της με το ισραήλ”. Δεν είπε, ωστόσο, τι θα κάνει απέναντι στις ηπα…

Το Τελ Αβίβ έχει φιλαράκι την Αθήνα, και δεν νοιάζεται για την Άγκυρα και τον Ερντογάν. Έχουν ξανατσακωθεί άλλωστε, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τούρκους ακτιβιστές (“mavi marmara”, το 2010), οπότε έχει βάση αυτό που δήλωσε, σαν απάντηση, ο ισραηλινός υπουργός παιδείας , ότι δηλαδή “προτιμάμε την Ιερουσαλήμ απ’ την συμπάθεια του Ερντογάν”. Και δεν ήταν μόνον αυτός απ’ τους ισραηλινούς καθεστωτικούς που ανταποκρίθηκε με διάφορες διπλωματικές παραλλαγές του “χέσε μας”… Το Τελ Αβίβ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι οι φραστικές καταδίκες σε βάρος του, εδώ και δεκαετίες, έχουν γίνει βουνό από χαρτί. Πρακτικά όμως εκτός απ’ τους ίδιους τους παλαιστίνιους κανείς άλλος δεν το εμπόδισε ποτέ.

Μπορεί άραγε να αισιοδοξεί πως το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θα επαναληφθεί σαν πρώτο μισό του 21ου; Μυωπικό το λιγότερο – θα λέγαμε…

(Κουίζ: Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελληνική “εθνική γραμμή”; Το ταξίδι του Ερντογάν στη Θράκη ή το να κάνει αντι-ισραηλινές και αντι-αμερικανικές δηλώσεις απ’ την Αθήνα;)

Βλήματα μικρού βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Δεν είναι η “δουλειά” μας τα νταραβέρια οποιουδήποτε είδους· πρέπει όμως να το σημειώσουμε: πολύ γρήγορος όταν επρόκειτο για κλείσιμο deal με το υπουργείο του ψεκασμένου· και εξαιρετικά αργός όταν έσκασε το σούσουρο του deal. Ο λόγος για τον «εθνικό μεσολαβήτη» (ο χαρακτηρισμός έχει μια δόση υπερβολής) Β. Παπαδόπουλο. Άργησε, άργησε πολύ· αλλά τελικά εμφανίστηκε επί σκηνής.

Και έκανε την προσπάθειά του «να πάρει την υπόθεση επάνω του»: ότι αυτός ήταν που πίεζε το υπουργείο να ξεφορτωθεί τις μπαγιάτικες οβίδες· και όχι το ανάποδο· ότι αυτός ήταν που έψαχνε κάπου να τις πουλήσει κτυπώντας πόρτες δεξιά κι αριστέρα· και όχι, δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής καρφιτσωμένο πάνω στις 300 (χιλιάδες οβίδες).

Συμπαθητική η προσπάθεια. Προφανώς χρειάστηκε αρκετή προετοιμασία, εξ ου και η καθυστέρηση των εξομολογήσεών του. Ωστόσο δεν εξηγεί γιατί ο ψεκασμένος έπαθε «κόψιμο» (με την μεταφορική έννοια πάντα…) το πρωί της 13 Ιούνη, όταν προέκυψε έγκυρα και οριστικά ότι η σαουδαραβική χούντα δεν είχε τον «εθνικό μεσολαβητή» για «εκπρόσωπό» της, και έβαλε κοτζάμ c-130 για να στείλει άρον άρον τους δικούς του εκπροσώπους να υπογράψουν μαζί του, στο αεροδρόμιο της Σαλονίκης, το deal με τις 300 (χιλιάδες οβίδες) – έτσι, στα τυφλά…

Του είχε, άραγε, τέτοια εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν δεν ήταν το Ριάντ κάποιον, τέλος πάντων, θα έβρισκε να αγοράσει τα ψιλοληγμένα βλήματα (και μάλιστα σε τιμές καινούργιων), ότι και τον αγοραστή και τα λεφτά θα εύρισκε· και δεν ήθελε (ο ψεκασμένος…) να περιμένει καν μπας και αυτοί οι παλιοσαουδάραβες αγόραζαν έστω ένα μέρος του φορτίου με, έστω, χαμηλότερη τιμή;

Είναι να ανατριχιάζει κανείς με την τόση αγνή, εμπορική φούρια!

Βλήματα ακόμα μικρότερου βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Προφανώς είναι το ευκολότερο και ουσιαστικά έχει επιτευχθεί: τα πιο διάσημα βλήματα στην πρόσφατη ιστορία του ελλαδιστάν έχουν φύγει απ’ το εθνικά ωφέλιμο λαθρεμπόριο προς μέση Ανατολή μεριά (και, λέμε, τα συγκεκριμένα όχι προς τον isis… – μην μπερδευτούμε: το timing έχει σημασία σ’ αυτές τις δουλειές) και, κατά συνέπεια, απ’ την «στρατιωτική διπλωματία» του ελληνικού κράτους.

Όμως ο ψεκασμένος, σαν πολιτική βιτρίνα που είναι, μιλάει. Δήλωσε, για παράδειγμα, ότι «η τουρκία εξελίσσεται σε δεύτερο ιράν» – και δεν το είπε για καλό. Ο ψεκασμένος, που σαν καίριος υπουργός των φαιορόζ σταθερός στο πόστο του εκφράζει, με τον τρόπο του, την «εθνική γραμμή», θεωρεί το ιράν «κακό πράγμα»… Δεν θα έλεγε ποτέ «α, τι ωραία που η τουρκία γίνεται τόσο αντιαμερικάνικη σαν το ιράν, είναι στο σωστό δρόμο»!

Θεωρώντας την Τεχεράνη «κακό πράγμα» απλά επιβεβαιώνει την θέση του ελλαδιστάν στην καρότσα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αναμενόμενο – έχει περάσει όλες τις εξετάσεις (του επιπέδου του) για το τι υπηρετεί. Όμως αφού έτσι έχουν τα πράγματα πόσο αδιάφορος θα ήταν για το που θα καταλήξουν οι 300 (χιλιάδες οβίδες); Και πόσο «εν λευκώ» θα τις πούλαγε σε κάποιον γυρολόγο έμπορο; Δεν θα τον ένοιαζε, ας πούμε, αν κατέληγαν στους Houthi ή στον proxie της Άγκυρας fsa; Με τι μούτρα θα αντίκρυζε τους συμμαχικούς του προϊστάμενους (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) αν μαθαινόταν ότι πουλάει βλήματα στους εχθρούς; Το παίζει «τρελόπαιδο»;

Συμπαθητική, λοιπόν, η προσπάθεια του «μεσάζοντα» να πείσει ότι το ελληνικό υπουργείο άμυνας κάνει, απλά, εισαγωγές / εξαγωγές, κι ό,τι κάτσει…. Συμπαθητική η προσπάθειά του να «χώσει» απ’ τη μια μεριά τον ψεκασμένο (που νταραβερίζεται με «μεσάζοντες») εξαφανίζοντας ταυτόχρονα απ’ την άλλη οποιαδήποτε υπόνοια ότι ο ψεκασμένος απλά κάνει την δουλειά του ασκώντας «εθνική πολιτική»… Θα πετύχει η προσπάθεια επειδή, απλά, το πόπολο δεν σκοτίζεται. Και μέσα στο επιμελημένο χάος της δημαγωγίας χασμουριέται για οτιδήποτε βρίσκεται μακρύτερα απ’ τη μύτη του.

Αλλά το ελληνικό βαθύ κράτος είναι βαθύτερο από έναν ατζέντη του που δασκαλεύτηκε τι να πει (και, κυρίως, τι να μην πει) – ας μην το υποτιμάει κανείς τόσο πολύ!

(φωτογραφία: Όταν ο ψεκασμένος, τον Σεπτέμβρη του 2015, τιμούσε με σπαραγμό καρδιάς τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι ένας ψυχάκιας ακροδεξιός. Λάθος: θύμιζε πόσο «κακό πράγμα» ήταν οι πέρσες· οι σημερινοί ιρανοί!)