Year: 2017

22/2/2017. Κρατώντας τις απορίες μας για τι συμβαίνει με τους “ξαφνικούς” θανάτους ρώσων αξιωματούχων τους τελευταίους 3 μήνες (χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση, έστω υπό την μορφή ενοχοποίησης, απ’ την Μόσχα, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε κάτι) να θυμίσουμε ποιοί είναι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
– Mikhail Lesin, ιδρυτής του “russia today” και ειδικός σύμβουλος του Πούτιν. Νοέμβρης 2015. Από κτύπημα στο κεφάλι.
– Andrei Malanin, ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Άγνωστα τα αίτια.
– Alexander Kadakin, πρέσβης στην ινδία. Από καρδιακή προσβολή, αν και δεν είχε προβλήματα υγείας.
– Andrei Karlov, πρέσβης στην τουρκία. Από «τρομοκράτη».
– Vitaly Chirkin, εκπρόσωπος της ρωσίας στον οηε. Άγνωστα τα αίτια.
Πέρα απ’ αυτούς, και χωρίς την τιμή ιδιαίτερης δημοσιότητας, συμβαίνει μια συστηματική εκκαθάριση στις τάξεις των «πολέμαρχων» στην ανατολική ουκρανία, τύπων που είχαν σημαντικές θέσεις στις τάξεις των ανταρτών κατά του καθεστώτος του Κιέβου και των ουκρανών φασιστών. Τελευταίος σ’ αυτήν την σειρά ο Mikhail Sergeyevich Tolstykh (“Givi”) που “καθαρίστηκε” μέσα στο γραφείο του, με ρουκέτα.
Παράδοξο ή όχι δεν έχουν εντοπιστεί οι δράστες, ούτε και σ’ αυτές τις περιπτώσεις…

21/2/2017. Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι στην ευχή έχουν πάθει διάφοροι υψηλόβαθμοι ρώσοι αξιωματούχοι και πεθαίνουν σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλον, με “ξαφνικό” τρόπο.
Τι στην ευχή; (Είναι κι αυτά τα στεγνά και σύντομα συλλυπητήρια της Μόσχας… Σαν ξεγραμμένους τους ξεπροβοδίσει…)

21/2/2017. Το τι ακριβώς είναι αυτές οι “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” οι τόσο μισητές (και τώρα ξανά πάνω στο πάγκο) είναι κάτι που, με μεγάλη προσοχή και ευσέβεια, πότε δεν ανακοινώνεται και ποτέ δεν κουβεντιάζεται (όπως άλλα, πιασάρικα και εθνικοαπελευθερωτικά) στο “δημόσιο βήμα”. Είναι κρατικό μυστικό; Έτσι φαίνεται· αλλά όχι απόλυτα. Οι κάθε φορά ενδιαφερόμενοι (και οπωσδήποτε: οι όποιοι εκπρόσωποί τους) ξέρουν. Και ως εκεί.
Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια; Μήπως επειδή, αν αντί για τις ψευτιές και τις κατάρες, γίνονταν γνωστές και θέμα αυτές οι περίβοητες “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”, μερικές θα κέρδιζαν την “λαϊκή υποστήριξη”; Μήπως γι’ αυτό;
Μήπως, για παράδειγμα, είναι “διαρθρωτική μεταρρύθμιση” η κατάργηση των μισθολογικών προνομίων των “ενστόλων”, ειδικά των καραβανάδων; Μήπως είναι “διαρθρωτική μεταρρύθμιση” η λειτουργική αναδιάρθρωση της καραβανοϊεραρχίας μέσω περικοπών στις καρέκλες; Μήπως είναι “διαρθρωτική μεταρρύθμιση” η ριζική αναδιάρθρωση της περιβόητης “δικαιοσύνης” (και της απονομής της) ώστε να γίνει στοιχειωδώς λειτουργική, σβέλτη, φτηνότερη· και, επιπλέον, αισθητά λιγότερο “εκτός νόμου”;
Μήπως είναι “διαθρωτική μεταρρύθμιση” το άνοιγμα διάφορων κλειστών (και hard core περιφρουρημένων) επαγγελμάτων; Μήπως είναι «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» το αποτελεσματικό κτύπημα διάφορων καρτέλ ώστε να μειωθούν οι τιμές σε βασικά εμπορεύματα / υπηρεσίες;
Μήπως είναι «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» η περιβόητη «αξιολόγηση» των δημόσιων υπαλλήλων με αντικειμενικό, δίκαιο αλλά και αποτελεσματικό τρόπο; Μήπως είναι «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» η αλλαγή στη χρηματοδότηση των κομμάτων; Μήπως είναι «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» η σοβαρή φορολόγηση της περιουσίας των παπάδων; Μήπως είναι η ολοκλήρωση του κτηματολόγιου; Μήπως είναι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της εισφοροκλοπής απ’ τα αφεντικά;
Ποιος ξέρει; Ε;

21/2/2017. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά είναι “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” – και άλλα, που τα αγνοούμε. Γιατί είναι μυστικά. Κι έτσι, ενώ τόσοι φλέγονται απ’ την φωτιά της δημοκρατίας (και μάλιστα της “άμεσης”) κανείς δεν διανοείται να ζητήσει “δημοψήφισμα” για το αν, για παράδειγμα, θα πρέπει τα ταξί να μείνουν ένα “κλειστό” κλαμπ συγκεκριμένων ιδιοκτητών· ή για το τι ύψους πρόστιμα θα πρέπει να πληρώσουν οι διάφοροι “εθνικοί εργολάβοι” που έχουν στεγνώσει εδώ και δεκαετίες τα δημόσια ταμεία με τις υπερκοστολογήσεις.
Παρότι σαν αυτόνομοι εργάτες είμαστε πολιτικά αυτοπεριορισμένοι στα ελάχιστα ελλείψει δυνάμεων (δείχνοντας μόνο τα καίρια ζητήματα του βασικού μισθού και του βασικού χρόνου εργασίας) δεν είμαστε λωβοτομημένοι ώστε να μην καταλαβαίνουμε τον χαρακτήρα της αντίθεσης ανάμεσα στο ελληνικό προσοδικό κρατικό / καπιταλιστικό μοντέλο και στις “υποχρεώσεις” που ανέλαβε απέναντι στους πολιτικούς (δηλαδή: κρατικούς) δανειστές του. Εδώ και 7 χρόνια…
Φυσικά δεν είναι ηλίθιοι ούτε αυτοί οι δανειστές. Στο κάτω κάτω, πολιτικές βιτρίνες άλλων κρατών / κεφάλαιων είναι. Επαναφέροντας την περιβόητη “διαπραγμάτευση” εκεί που οι φαιορόζ (όπως οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι) δεν θέλουν (αλλά δεν τολμάνε να το πουν ανοικτά) επιτρέπουν στην Αθήνα να “χαίρεται” την ώρα που πέφτει στον λάκο τον οποίο ήθελε να πιστεύει ότι σκάβει για τους τρισκατάρατους.
Ποιο blame game; Ο κυρ Σόιμπλε έκλεισε το μάτι λέγοντας «Είπα εγώ για grexit; Σιγά!!! Εγώ είπα ότι αν κάνουν τις μεταρρυθμίσεις τους μια χαρά θα είναι!»

21/2/2017. Εν τω μεταξύ έλαχε στον “κόκκινο Κατρού”, σαν υψυπουργό εξωτερικών, να βγει στη γύρα μπας και ψήσει κανάν “ξένο επενδυτή”. Και ο δρόμος του τον έφερε στην πρωτεύουσα του θρυλικού σεϊχάτου, όπου τα ντάλαρς τρέχουν απ’ τις χρυσές βρύσες, και όπου βασιλιάδες είναι κάτι καλωσυνάτοι άνθρωποι, ανοικτόμυαλοι κι ωραίοι: στο Ριάντ.
Ίσως δεν είναι και η καλύτερη εποχή για δουλειές με τέτοιους τύπους. Επειδή η αυλή του Ριάντ ασχολείται φανατικά με το διεθνές εμπόριο ουαχαβιτών, φτιάχνοντας αυτήν την «ωραία ατμόσφαιρα» (γεμάτη αίμα και ουρλιαχτά) που εξυπηρετεί τους αντιτρομοκράτες φίλους τους. Και, ταυτόχρονα, επιμένει ότι το ιράν είναι ο κυριότερος βασικός υποστηρικτής της τρομοκρατίας στον κόσμο…
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, όταν έχεις κάνει φίλους σου τους «δημοκράτες» του Καΐρου, του Τελ Αβίβ (και του Κιέβου, ε;) δεν κρατάς την μύτη σου στο Ριάντ, έτσι δεν είναι;
It is a dirty job, but someone has to do it!

(στη φωτογραφία: διαλεχτοί φίλοι, αδελφοί – και επενδυτές!)

20/2/2017. …Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός συμφώνησαν στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι απειλές που προκαλούνται απ’ το Ιράν και τους proxies του… έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια πιο ασφαλής Μέση Ανατολή προς όφελος όλων των χωρών. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι μια φρικτή συμφωνία για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, και τον κόσμο. Ο πρόεδρος διαβεβαίωσε τον πρωθυπουργό ότι το Ιράν δεν πρέπει, και δεν πρόκειται να αποκτήσει πυρηνικά όπλα…
Αυτό είναι απόσπασμα του κοινού ανακοινωθέντος (με την ευθύνη της Ουάσιγκτον) μετά την συνάντηση Νετανιάχου και Τραμπ στις ηπα – την περασμένη Τετάρτη. Τι καταλαβαίνετε;
Κάποιοι ειδικοί στην διπλωματική αργκώ σημειώνουν ότι η ανακοίνωση δεν αναφέρει τίποτα για νέες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης· κι αυτό το θεωρούν κάπως παρήγορο. Υπάρχει ένας τουλάχιστον σοβαρός λόγος για να μην γίνεται σχετική μνεία, αλλά δεν είναι απαραίτητα καλός: η ε.ε., η Μόσχα και η Κίνα δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τους αμερικάνους σε τέτοιο δρόμο, αφού θεωρούν ότι η διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι επαρκής και τηρείται απ’ την Τεχεράνη (όχι, όμως, απ’ την Ουάσιγκτον). Αυτό σημαίνει ότι τα αμερικανικά περιθώρια σ’ αυτήν την τακτική έχουν εξαντληθεί, λίγο πολύ.
Όμως η διάγνωση για «φρικτή συμφωνία» και για «απειλές που προέρχονται απ’ το ιράν και τους proxies του» υπογράφεται και απ’ τον επικεφαλής του πλέον μιλιταριστικού και πολεμοκάπηλου κράτους της μέσης ανατολής. Η οποία θα πρέπει «να γίνει πιο ασφαλής» – λέει ο Νετανιάχου, και εννοεί «πιο ασφαλής για το ισραήλ – τελεία και παύλα». Σαν «βάση» αυτό το «πόρισμα» είναι μια χαρά για το Τελ Αβίβ, που δεν κάνει «εξωτερική πολιτική» με «οικονομικές κυρώσεις» αλλά με βόμβες. Εξ ου και η αναφορά σε “proxies”: πρόκειται για την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, αν δεν το καταλάβατε…
Που θα κτυπήσει το Τελ Αβίβ; Στο λίβανο; Στο ιράν; Και στα δύο; Είμαστε ενστικτώδικα σίγουροι ότι θα κτυπήσει, αν και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα πότε θα το κάνει. Με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, και την υποστήριξη του Ριάντ – θα (ξανα)επιχειρήσει να σπείρει «ασφάλεια»… Και, φοβούμαστε, ότι έχει λόγους να διαλέξει το ιράν σαν κύριο στόχο. Αν συμβεί αυτό, η επίθεση δεν θα έχει σχέση με άλλες προηγούμενες ιμπεριαλιστικές ενέργειες του ισραηλινού κράτους.
Θα είναι πολύ πιο φρικτή.

20/2/2017. Τα ποντίκια είναι, ως γνωστόν, το πιο αγαπημένο ζωϊκό είδος για πειράματα διαφόρων ειδών, των οποίων τα συμπεράσματα αφορούν το είδος μας. Δεν θα αμφισβητήσουμε αυτόν τον επιστημονικό προσανατολισμό σαν “ειδικοί”. Ωστόσο θυμίζουμε το προφανές: τα ποντίκια δεν μιλάνε… (Όχι, σίγουρα, με τρόπο που να τα καταλαβαίνει το είδος μας).
Συνεπώς η ανακοίνωση ομάδας νευροεπιστημόνων απ’ το πανεπιστήμιο του Τορόντο ότι “κατάφεραν να διαγράψουν τις κακές αναμνήσεις απ’ τον εγκέφαλο” των ποντικο-πειραματόζωών τους έχει (για εμάς τους κακόπιστους) μικρότερη αξία απ’ το να διέγραφαν τις βρισιές που έγραψαν κάποιοι μαθητές στον μαυροπίνακα, στη διάρκεια ενός σχολικού διαλείματος: απλά ισχυρίζονται ότι έκαναν κάτι τέτοιο. Και οι ισχυρισμοί τους είναι εύκολοι, αφού τα ποντίκια δεν μιλάνε.
Φυσικά, ως εάν να πρόκειται για πραγματικό γεγονός, γεννήθηκαν και οι σχετικές (επιστημονικές) “ενστάσεις”: είναι μεγάλες οι ηθικές συνέπειες μιας τέτοιας διαγραφής στους ανθρώπους πρόλαβαν να ψελλίσουν ορισμένοι… Αν δεν μας απατά η μνήμη μας μεγάλες ήταν και οι ηθικές συνέπειες για την πολεμική χρήση της πυρίτιδας ή της σχάσης του ατόμου· όμως πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας (ξεκινώντας απ’ το πλέον “πολιτισμένο” τμήμα της) βρήκε τρόπος να τις ξεπεράσει.
Έχουμε την εντύπωση ότι όσο το είδος μας σε μεγάλο μέρος του “ποντικοφέρνει” θα βρίσκει τρόπους να ξεμπερδεύει εύκολα με τις “ηθικές συνέπειες” των τεχνολογικών του κατορθωμάτων.
Απλά, δεν θα μιλάει…

19/2/2017. Διάφοροι “ειδικοί” (αναλυτές / δημαγωγοί) επιμένουν: η παραίτηση του Flynn είναι μόνο η αρχή· η καρέκλα του ψόφιου κουναβιού τρίζει… Με κύρια (υποτιθέμενη) «πέτρα του σκανδάλου» τις «σχέσεις του με την Μόσχα»…
Η προσωποκεντρική αντίληψη για τη εξουσία είναι τέλεια για να πουλάει μελοδράματα και κατορθώματα για την ευχαρίστηση του πόπολου· αλλά τα καπιταλιστικά κράτη έχουν πάψει (εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα) να κρέμονται απ’ τα γεννητικά όργανα οποιουδήποτε άρχοντα. Δεν υπάρχει βασιλιάς για να του κόψουν το κεφάλι· και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εξαίρεση.
Είναι βέβαιο (και από πολλές απόψεις λογικό) ότι η ιδέα ενός συμβιβασμού με την Μόσχα, με σκοπό να απομονωθεί το Πεκίνο, είναι εξαιρετικά προβληματική απ’ την σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Εκφράζει, εκπροσωπεί το ψόφιο κουνάβι μια τέτοια προσέγγιση; Δεν βάζουμε καθόλου το χέρι μας στη φωτιά.
Όμως και η αντίθετη ιδέα, της «κατά μέτωπο» αντιμετώπισης της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου (plus Τεχεράνη, plus διάφοροι ακόμα), είναι εξίσου προβληματική αν δεν πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα η Ουάσιγκτον έναν κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, ούσα σίγουρη ότι έχει τέτοια στρατιωτική υπεροπλία ώστε να τον κερδίσει.
Αυτό σημαίνει ότι με ψόφιο κουνάβι στην προεδρική καρέκλα ή χωρίς, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι, όπου κανένας δρόμος δεν είναι «εύκολος» ή «σίγουρος». Αν αυτό είναι το θέμα, τότε η θεατρική αναπαράστασή του είναι, απλά, βαρετά έως επικίνδυνα αποπροσανατολιστική.