Year: 2017

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Μία ή δύο μέρες μετά την οριστική κατάληψη της al-Bab απ’ τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του, λίγο νοτιότερα, ο στρατός του Άσαντ και η Χεζμπ’ αλλάχ ξεκίνησαν μια γρήγορη (και εύκολη) επίθεση προς τα ανατολικά, σε βάρος του isis, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο χωριά· και έδαφος. Είναι μια εύκολη προέλαση, που έχει φέρει τον στρατό του Άσαντ στα «σύνορα» της κουρδοκρατούμενης περιοχής της Manbij, ενώ δείχνει εύκολο τώρα για τον Άσαντ και τους υποστηρικτές του να κινηθούν προς το νότο (δεν υπάρχουν μεγάλες πόλεις), εκκαθαρίζοντας όλη την περιοχή μεταξύ Aleppo και Ευφράτη απ’ τον isis.

Το σύνορο μεταξύ τουρκικού και συριακού στρατού, ο αυτοκινητόδρομος Μ4, γενικά τηρείται· όχι ειρηνικά όμως, προς το παρόν. Δεν είναι σαφές αν πρόκειται για «κεντρική διαταγή» ή απλά για απειθαρχία διάφορων ενόπλων του fsa, το γεγονός πάντως είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι προσπαθούν να επιτεθούν «απ’ την άλλη μεριά του δρόμου» κατά του στρατού του Άσαντ. Χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Υποθέτουμε ότι θα χρειαστούν μερικά τηλέφωνα μεταξύ Δαμασκού, Μόσχας και Άγκυρας για να λυθεί το θέμα…

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Να που το ψόφιο κουνάβι και η καραβανο-χρηματοπιστωτική συντηρητική κυβέρνησή του, παρά τις δυσκολίες και τις έριδες που προκαλούν, προχωρούν σε κάτι που αφενός θα βρεί κατ’ αρχήν σύμφωνους και τους αντιπάλους του (τους “δημοκρατικούς”), αφετέρου είναι ένας απ΄τους κύριους σκοπούς θα έπρεπε να υπηρετήσει κάθε αμερικάνος πρόεδρος εν έτει 2017. Άσχετα αν ειναι ψόφιο κουνάβιο ή παρδαλό κατσίκι.

Όπλα κύριοι! Περισσότερα (και καλύτερα) όπλα! Η ανακοίνωση λέει ότι ο φετεινός “αμυντικός” προϋπολογισμός των ηπα θα αυξηθεί κατά το εντυπωσιακό 10%, ή 54 δισ. δολάρια. Και βλέπουμε. Οι βλέψεις των συντηρητικών δεν αφορούν μόνο την έρευνα και την κατασκευή νέων όπλων, ή την συντήρηση παλιότερων, αλλά και, όπως διεκρινίζει η ίδια ανακοίνωση “… την πιο δυναμική παρουσία σε κεντρικά διεθνή σημεία, όπως τα στενά του Ορμούζ και η νότια θάλασσα της Κίνας…|

Αυτή η θηριώδης αύξηση (στον έτσι κι αλλιώς μακράν μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό του κόσμου, κοντά στα 600 δις δολάρια) θα πάει, φυσικά, με περικοπές αλλού. Που; Εεεε… Δεν καταλαβαίνετε;

Αν, τώρα, βρούμε ιστορικές αναλογίες θα γίνουμε δυσοίωνοι, έτσι δεν είναι; Πάντως η προηγούμενη ανάλογου εύρους και βάθους (και παρόμοιων αιτίων) παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, εκείνη της δεκαετίας του ’30, αφού πρώτα μισοαντιμετωπίστηκε στις ηπα με ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατασκευής υποδομών (από δρόμους μέχρι φράγματα και εξηλεκτρισμό), στη συνέχεια, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30, βρήκε ένα καινούργιο αλάνθαστο γιατρικό: όπλα, όπλα, όπλα. Παρόμοια μαζικά προργάμματα εξοπλισμού ακολούθησαν την ίδια εποχή κι άλλα καπιταλιστικά κράτη (“μεγάλες δυνάμεις” της εποχής), κτυπημένα επίσης απ’ την κρίση, που δεν είχαν υιοθετήσει ακόμα την Κεϋνσιανή προσέγγιση: η αγγλία, η γαλλία, η ιταλία. Εννοείται πως το ίδιο φανατικά ήταν σ’ αυτήν την “ιδέα” η ναζιστική γερμανία.

Η συνταγή, λοιπόν, είναι γνωστή από παλιά, ακόμα κι αν έχει αλλάξει ο ιδεολογικός χάρτης του κόσμου (η αμερικανική κυβέρνηση είναι φασιστική, η γερμανία όαση καπιταλιστικής δημοκρατίας, η ρωσία δεν είναι μπολσεβίκικη, και η κίνα έχει αναδυθεί σαν ο “κομμουνιστικός” φάρος του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου…). Ο στρατιωτικός εξοπλισμός έχει, μάλιστα, δύο προτερήματα σε σχέση με την κατασκευή παραδοσιακών υποδομών. Πρώτον μετακινείται, και δημιουργεί “εκμεταλλεύσιμες αξίες” εκεί που ξεδιπλώνει τις ικανότητές του. Και δεύτερον, μπορεί κανείς να φτιάχνει ανεμπόδιστα όπλα σε μεγάλες ποσότητες (αρκεί να έχει βάλει χέρι στις απαραίτητες πρώτες ύλες), αρκεί να καταστρέφει αρκετά απ’ αυτά σε καλούς ρυθμούς – αντιμετωπίζοντας, εννοείται, τους οχτρούς.

Ναι, ξέρουμε, αυτά δεν είναι ευχάριστες εξελίξεις. Και λοιπόν; Να προσευχηθούμε για την «παγκόσμια ειρήνη»; Κάτι τέτοιο;

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Σχετικό με την αξία των όπλων και της “δημιουργικής καταστροφικότητάς” τους, σχετικό επίσης με την συνέχεια πολιτικής μεταξύ της προηγούμενης και της τωρινής αμερικανικής διοίκησης: η εγκατάσταση του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος THAAD στη νότια κορέα. Πρόκειται για σύστημα ραντάρ και πυραύλων που «κτυπάνε» άλλους πυραύλους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι εκρηκτική (ή πυρηνική) κεφαλή, για να μην πυροδοτηθεί (κατά τους κατασκευαστές του THAAD) η πυρηνική κεφαλή που ίσως κουβαλάει ο εχθρικός πύραυλος. Η κατάρριψη γίνεται μέσω κινητικής ενέργειας. Κατά τους αμερικάνους το σύστημα έχει περάσει με επιτυχία κάμποσα τεστ – εναντίον δικών τους πυραύλων, προφανώς…

Πρόκειται για μια ιστορία που έχει ξεκινήσει απ’ το 2014 με συμφωνίες μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον, και τώρα μπαίνει στην τελική φάση της. Υποτίθεται ότι η νότια κορέα είναι καλό οικόπεδο για τους THADD (με τωρινό βεληνεκές 200 χιλ.) εναντίον των βαλιστικών πυραύλων της βόρειας. Αλλά το Πεκίνο έχει διαφορετική γνώμη· και όχι άδικα. Θεωρεί ότι το σύστημα στρέφεται εναντίον των δικών της πυραύλων.

Το ίδιο σύστημα ήθελε και το Τόκιο. Αλλά τελικά προτίμησε να φτιάξει ένα δικό του ανάλογο, μάλλον επειδή δεν θέλει να ανακατευτούν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι στα ιμπεριαλιστικά πόδια του.

Οι βαλιστικοί πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που δεν έγινε «θερμός» ο 3^ος παγκόσμιος πόλεμος, ο επονομαζόμενος «ψυχρός»: ξεπερνούσαν το γεωγραφικό πλεονέκτημα που έχουν οι ηπα, τους δύο μεγάλους ωκεανούς που χωρίζουν την ενδοχώρα τους από οποιονδήποτε αντίπαλο. Γι’ αυτό και από νωρίς, απ’ τα 70ς αν δεν κάνουμε λάθος, «φαγώθηκαν» να φτιάξουν ένα αποτελεσματικό αντιπυραυλικό σύστημα. Γι’ αυτό και φυτεύουν τέτοια (ή σχεδόν τέτοια) συστήματα όσο κοντύτερα μπορούν στα σύνορα αντιπάλων τους (ρωσία, κίνα).

Είναι πράγματι αποτελεσματικά; Υποθέτουμε πως το αμερικανικό πεντάγωνο θα ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρο (για να ρίξει το σύνθημα «τώρα τους έχουμε!») αλλά δεν είναι. Ίσως όχι ακόμα. Γιατί δεν ξέρει (;) τι «αντίμετρα» (για να μην είναι εύκολοι στόχοι οι πύραυλοί τους) έχουν στην κατοχή τους η Μόσχα και το Πεκίνο – προφανώς δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια.

Δεν βλέπουμε όμως σε τέτοιους ανταγωνισμούς κάποια ευκαιρία καθησυχασμού. Η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, να σπείρει τους «αντιπυραύλους» της στην ανατολική ευρώπη, κοιτώντας προ ρωσία μεριά. Παλεύει το ίδιο και προς κίνα μεριά. Το τι είναι όντως αποτελεσματικό θα φανεί μόνο στην πράξη. Που θα την πληρώσουμε, όπως και νάχει, εμείς· και πολλοί σαν εμάς.

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Ευτυχώς, υπάρχουν και καλά νέα. Ενόσω ένα γνήσιο τέκνο της ελλάδας ασχολείται με την συμμετοχή της σε διαστημικά προγράμματα (γινόμενο περίγελως σε όλους τους ντόπιους μίζερους, που δεν βλέπουν μακρύτερα απ’ την μύτη τους) ένα άλλο γνήσιο ελληνόπαιδο, πιο διάσημο αυτό, ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο επόμενο Μεγάλο Κίνημα. Της διεκδίκησης πολιτικών δικαιωμάτων από τα ρομπότ!

Μάλιστα! Πρόκειται για τον (τι έγινε εκείνο το diem25 που θα έσωζε την ευρώπη;) εξαιρετικό κύριο Γιάνη. Που σε ένα άρθρο του (a tax on robots?) στο site project-syndicate, φλυαρεί «απαντώντας» σε μια ιδέα του Bill Gates, για επιβολή «φόρου ρομπότ» στις επιχειρήσεις που αντικαθιστούν ζωντανή εργασία με μηχανική, έτσι ώστε (μέσω προνοιακών συστημάτων) να αμβλυνθούν οι συνέπειες της ρομποτοποίησης….

Αν συμβαίνει να είστε αναγνώστες / αναγνώστριες του cyborg 8 θα ξέρετε περισσότερα για το θέμα· πολύ περισσότερα ακόμα κι απ’ τον εξαιρετικό κύριο Γιάνη. Οπότε απ’ το άρθρο του απομένει να έχει ενδιαφέρον αυτή η φράση:

… Όταν το Nexus [σ.σ. ο χαρακτηρισμός του άρθρου για τα ρομπότ γενικά] (όπως οι ρέπλικες Nexus-6 στην ταινία του 1982 Blade Runner) πετύχει το άλμα ότι «αυτός» έχει κερδίσει το «δικαίωμα» να αντιμετωπίζεται σαν κάτι ξεχωριστό απ’ την θεριστική μηχανή που χειρίζεται… τότε η ανθρωπότητα θα έχει δημιουργήσει ένα καινούργιο είδος και ένα καινούργιο κίνημα δικαιωμάτων (στο οποίο θα συμμετάσχω με χαρά) που θα ζητάει ελευθερία για τα Nexus και ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους – συμπεριλαμβανόμενων μισθών για να ζουν, βασικής κοινωνικής πρόνοιας, και πολιτικών δικαιωμάτων.

Δεν είμαστε σίγουροι, όταν έρθει εκείνη η ώρα, ότι τα Nexus θα καλέσουν τον Γιάνη στο κίνημά τους. Δεν είμαστε σίγουροι καν και καν αν θα ζει (και θα ζούμε) για να τον πάρουν υπόψη τους με οποιονδήποτε τρόπο. Ωστόσο η ετοιμότητα και η διαθεσιμότητα μετράει. Γιατί δείχνει ότι όσο υπάρχει ο κυρ Γιάνης δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα για τα δικαίωματά μας, συμπεριλαμβανομένου του «μισθού για να ζούμε και όχι για να επιβιώνουμε». Ακόμα κι αν μας σφίγγουν (τα αφεντικά) συνέχεια τις βίδες μας.

Ησυχάσαμε!

(Μιας και το μισο-είπε μόνος του, μπορούμε να το εξομολογηθούμε. Απ’ την αρχή είχαμε την υποψία ότι ο κυρ-Γιάννης δεν ήταν only human. Ότι ήταν «βιονικός» ένα πράμα. Ίσως από άλλον πλανήτη. Τέτοιες ικανότητες σαν τις δικές του δεν τις βρίσκει κανείς στη γη. Κρίμα που δεν έχουν εκτιμηθεί ακόμα.

Απ’ την άλλη μήπως έχει πέσει θύμα κάποιου αντι-Nexus ρατσισμού;)

Δευτέρα 27 Φλεβάρη. …Από την πλευρά της Αθήνας γίνονται προσπάθειες να αξιοποιηθούν δίαυλοι επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο μέσω τρίτων. Υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές – εντός και εκτός Ελλάδος – πιστοποιούν ότι Αθήνα και Ιερουσαλήμ βρίσκονται σε πολύ στενή επαφή προκειμένου να διευκολύνουν αρχικά την επικοινωνία και μετέπειτα την προσέγγιση ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του προέδρου Τραμπ. Οι Ισραηλινοί φαίνεται ότι επιθυμούν να βοηθήσουν την ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στο περιβάλλον του κ. Τραμπ, με το οποίο – όπως φάνηκε από την πρόσφατη εγκάρδια συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου – οι σχέσεις είναι αγαστές. Ένας δεύτερος, λιγότερο εμφανής δίαυλος της Αθήνας προς τον κ. Τραμπ είναι και η Αίγυπτος.

Ο πρόεδρος Αμπντέλ αλ Σίσι έχει πολύ καλές σχέσεις με τον κ. Τραμπ, ο οποίος – λόγω και των εγκάρδιων σχέσεων που διατηρεί με τον κ. Νετανιάχου – θεωρεί την Αίγυπτο μέρος του συστήματος ασφαλείας της περιοχής. Υπενθυμίζεται ότι το Ισραήλ και η Αίγυπτος συνεργάζεται πολύ στενά στη Χερσόνησο του Σινά και αλλού. Η Αθήνα, με δεδομένη την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, μέσω τριμερών σχημάτων συνεργασίας και με τις δύο χώρες, έχει εξαρχής τοποθετηθεί στο νέο επιτελείο του Λευκού Οίκου με αυτή ακριβώς την ιδιότητα. Ως, δηλαδή, μια χώρα που μαζί με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελούν ένα τετράγωνο σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” στις 25-26 Φλεβάρη: χαρές και πανηγύρια για τις ελληνικές φιλίες με τους χασάπηδες της ανατολικής Μεσογείου. Και για τα “καλά λόγια” που θα πουν στο ψόφιο κουνάβι.

Προσέξτε, επιπλέον, το «… Αθήνα και Ιερουσαλήμ…». Για τους ρεπόρτερ της «καθημερινής» η ισραηλινή προωτεύουσα έχει ήδη μετακομίσει… Ας στείλουν, λοιπόν, το απόσπασμα στον Λευκό Οίκο, με ταχυδρόμο κάποιον ισραηλινό ή αιγύπτιο «φίλο».

Θα τους αγαπήσει κι αυτούς το ψόφιο κουνάβι…