Year: 2017

Η συγκυρία

Τρίτη 7 Μάρτη. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Στην ιστορική φάση που τα κράτη / μέλη της ε.ε. και οπωσδήποτε τα κράτη / μέλη της ευρωζώνης πρόκειται να μπουν στη διαδικασία update της συλλογικής τους υπόστασης (με την έννοια των κρατικο/καπιταλιστικών θεσμίσεων, των συγκλίσεων και των αποκλίσεων διάφορων συμφερόντων μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό) ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, σέρνεται με όλο και μεγαλύτερο ζόρι, αρνούμενο (όχι μόνο οι πολιτικές βιτρίνες αλλά, επιπλέον, ο “λαός”) ότι έχει σοβαρά δομικά προβλήματα, αρνούμενο να συζητήσει γι’ αυτά, να συγκρουστεί εσωτερικά γι’ αυτά, να βρει «λύσεις». Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, είναι ανίκανο να πείσει καν και καν τους διεθνείς εμπόρους χρήματος ότι μπορούν να το εμπιστευτούν και να το δανείσουν με λογικά επιτόκια· άρα είναι ανίκανο για πολύ περισσότερα με διεθνή αξία (είναι ικανό μόνο για γεωπολιτικές προσόδους, αν και όταν βρεθούν τέτοιες). Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, νομίζοντας ότι παραμένει στο κέντρο του κόσμου περιμένει κάποιον από μηχανής θεό.

Κι έτσι, μήνα Μάρτη του 2017, ενώ στο Παρίσι (για παράδειγμα) οι πολιτικές βιτρίνες τεσσάρων απ’ τα σημαντικότερα κράτη μέλη του κλαμπ της ευρωζώνης κηρύσσουν την έναρξη μιας διαφορικής διαδικασίας μεγαλύτερης όσμωσης και ολοκλήρωσης στην ευρώπη, ένα απ’ τα μέλη του κλαμπ, και μόνο ένα, προσβλέπει απελπισμένα σε κάποια σύνοδο των “τεχνικών κλιμακίων”, σε κάποιο euroworking group, μπας και πείσει ότι αξίζει έναν ακόμα γύρο πολιτικού δανεισμού, και μάλιστα από κράτη / μέλη φτωχότερα. Ενόσω διατηρεί σε φορολογική ασυλία τα αφεντικά του, την εκκλησία του, τους βουλευτές του… Ενόσω οι υπήκοοι δεν καταλαβαίνουν καν και καν ότι η αύξηση της φορολογίας στους μισούς είναι το αντίτιμο της α-φορολόγησης των άλλων μισών…

Δεν είναι ολοφάνερο; Αυτό το ένα κράτος δεν ανήκει πλέον στην ευρωζώνη· στο βαθμό που αυτή υπήρξε (και εξακολουθεί να είναι) το προηγούμενο ιστορικά update της καπιταλιστικής ευρώπης. Δεν ανήκει ούτε στην διαδικασία εξέλιξής της, ούτε καν και σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο στασιμότητάς της. Είναι εκτός. Όχι νομισματικά· αυτό είναι το μόνο που έχει απομείνει (αλλά ευρώ χρησιμοποιεί και το montenegro σαν επίσημο νόμισμα, χωρίς να είναι καν στην ε.ε…). Είναι εκτός σε κάθε άλλη πλευρά: δεν έχει τους θεσμούς, δεν έχει τους τρόπους. Είναι ένα failed state. Όπως λένε εκτός συνόρων όλο και συχνότερα: μια χαμένη υπόθεση.

Δεν φταίει η σκληρότητα του δντ γι’ αυτό, παρόλο που αυτή είναι δεδομένη. Φταίει αυτό το απλό: τόσο η πολιτική ελίτ όσο και ο μικροαστισμός και ο μεσοαστισμός στην ελλάδα ΔΕΝ αναγνώρισαν ποτέ ανοικτά ότι έχουν σοβαρά προβλήματα συγκρότησης, ΔΕΝ ασχολήθηκαν ποτέ με το να τα προσδιορίσουν με ακρίβεια και να βρουν τις εναλλακτικές για την λύση τους, ΔΕΝ συγκρούστηκαν ποτέ πάνω σε πιθανές αντίθετες (αλλά πραγματικές, ουσιαστικές) λύσεις. Κι αυτό που ισχύει σε ατομική κλίμακα ισχύει ακόμα περισσότερο σε κρατικο/καπιταλιστική: αν παριστάνεις πως «όλα είναι ο.κ.» (και φταίνε οι καταραμένοι ξένοι), αν φυλάς δηλαδή ζηλότυπα το «απ’ έξω κούκλα από μέσα πανούκλα» όταν το πρώτο δεν ισχύει πια καν και καν, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου…

(φωτογραφία: είναι για την επικοινωνία με το enterprise… έφυγε βιαστικά και… εεε… καταλαβαίνετε…)

Η συγκυρία 2

Τρίτη 7 Μάρτη. Θα ήταν δυνατόν, παρά το γεγονός ότι τέτοια είναι η πολιτική πραγματικότητα στην ευρώπη (και στον πλανήτη), να διατηρηθεί η Αθήνα στην ευρωζώνη μόνιμα διασωληνωμένη; Αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί, η ιστορική λογική (έστω η δική μας) λέει πως όχι. Για να το πούμε ωμά: σε τελευταία ανάλυση, για τον ελληνικό καπιταλισμό, που περνάει όλο και μαζικότερα στη φάση της μαύρης συσσώρευσης και του μαφιόζικου κράτους, καμία διαπραγμάτευση δεν είναι πλέον εφικτή. Ό,τι ήταν να πάρουν τα ντόπια αφεντικά απ’ την διεθνή βοήθεια των ομοίων τους τα πήραν ως και το 2013 ή, έστω, το 2014. Από τότε και μετά, κάθε απαιτούμενη σοβαρή μεταρρύθμιση θίγει τα συμφέροντα και τις διαδικασίες της κερδοφορίας τους.

Αυτό το ξέρουν οι καταραμένοι “δανειστές”. Γι’ αυτό και το μόνο που τους ενδιαφέρει πια (μετά την τελευταία και διαψευσμένη ελπίδα τους, την άνοιξη του 2015, για ένα ελληνικό ρεφορμιστικό potential) είναι να πάρουν τα λεφτά που έχουν δανείσει το ελλαδιστάν. Όμως γι’ αυτό δεν χρειάζεται να ανήκει η Αθήνα στην ευρωζώνη! Χρειάζεται επιτήρηση, “διεθνής έλεγχος”, αυτό ναι, έχει ξαναγίνει πολλές φορές. Αλλά θα ήταν προτιμότερο αυτός ο “διεθνής έλεγχος” να αφορά κάποιον εκτός κλαμπ.

Το κόμμα της δραχμής θα αγαλιάσει αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν οι πραγματικές ιστορικές τάσεις… Ή μήπως όχι; Ένα μέρος του ασφαλώς και θα χαρεί· έχει επενδεδυμένα συμφέροντα στην άγρια νομισματική υποτίμηση εργασίας και κεφάλαιου. Ένα άλλο μέρος όμως, το πιο μικροαστικό, θα χαρεί στην αρχή και μετά θα λυσσάξει. Θα είναι αργά. Και πάντα θα είναι αργά.

Το είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! τους αξίζει μεν· αλλά δεν θα το καταλάβουν ούτε στην τρίτη μεταθάνατο ζωή τους.

(Το θέμα δεν είναι το “αν” αλλά το “πότε” και το “πως”: αυτός είναι ο εκτός συνόρων ψίθυρος για την “μικρή ασθενή”…)

Η έρημος που ζηλεύει

Δευτέρα 6 Μάρτη. Οι Tinariwen είναι μια μπάντα Tuareg και μαλινέζων μουσικών, πρώην ανταρτών, απ’ το μάλι. Το τραγούδι Tenere Taqqim Tossam καλοπιάνει την «ζηλιάρα έρημο». («Tenere» δεν είναι μοντέλο μηχανής· είναι άλλη μια κλεμμένη λέξη…) Οι μισοί στοίχοι είναι στη γλώσσα των νομάδων της Σαχάρα, οι άλλοι μισοί στα αγγλικά.

Και η κιθάρα του Ibrahim Ag Alhabib θυμίζει J.J.Cale. (Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Ο Carlos Santana έτσι σχολίασε την μουσική των Tinariwen αλλά και άλλων Tuareg μουσικών: αυτά που παίζουμε τόσα χρόνια είναι τα δικά τους…)

Περισσότερα για τους Tinariwen μια άλλη φορά…

(Το βόρειο μάλι βρίσκεται τώρα υπό γαλλική στρατιωτική ημι-κατοχή. Για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους φυσικά….)

Λεπτομέρειες;

Δευτέρα 6 Μάρτη. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό: στη φωτογραφία είναι αμερικάνοι των “ειδικών επιχειρήσεων”. Δεν θα εκπλαγείτε, επίσης, αν μάθετε ότι είναι έξω απ’ το χωριό Fatisah, καμιά 60αριά χιλιόμετρα βόρεια της «πρωτεύουσας του isis” στη συρία Raqqa. Η φωτογραφία είναι του περσινού Μάη, αλλά 500 τέτοια «κομμάντα» είναι και σήμερα εκεί. Στη κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία.

Και θα αυξηθούν, όπως θα αυξηθούν τα ελικόπτερά τους, το πυροβολικό τους, τα σέα τους – σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ψοφιοκουναβικής διοίκησης στην Ουάσιγκτον. Ενώ οι ypg θα είναι το «πεζικό» της επίθεσης κατά της Raqqa, οι αμερικάνοι θα κάνουν τα υπόλοιπα.

Στην ερώτηση «κι όταν, τελικά, την απελευθερώσουν θα φύγουν οι αμερικάνοι»; η απάντησή μας είναι: που πήγε ο αμερικανικός στρατός και έφυγε για να το κάνει τώρα;

Αμερικανικά παρακμιακό, οπωσδήποτε

Δευτέρα 6 Μάρτη. Εκτός απ’ τον isis, ωστόσο, η διοίκηση των ηπα έχει να ξεπαστρέψει κι άλλους εχθρούς. “Εσωτερικούς”. Το ψόφιο κουνάβι κατηγορεί την προηγούμενη διοίκηση ότι τον κατασκόπευε, και ότι παρακολουθούσε τα τηλέφωνα του Trump tower. Αυτό σαν απάντηση στις μηντιακές διαρροές για τηλεφωνήματα διάφορων στελεχών του με τον πρέσβη της Μόσχας στην Ουάσιγκτον.

Απ’ το δικό του μυαλό δεν πέρασε· ούτε απ’ αυτό των συμβούλων του; Αν παρακολουθούσαν τα λαγωνικά της διοίκησης Ομπάμα την ρωσική πρεσβεία, δεν θα είχαν τσακώσει και τις συγκεκριμένες «επαφές»; Η απάντηση είναι «προφανώς ναι».

Αποδεικνύεται όλο και περισσότερο βιτρίνα το ψόφιο κουνάβι: το κάσωμά της μάλιστα…

Ελληνικά παρακμιακό, οπωσδήποτε

Δευτέρα 6 Μάρτη. … Η ροπή προς τη συνωμοσιολογία και ο σκεπτικισμός απέναντι στη δύση είναι έκδηλα στα ευρήματα της έρευνας. Το 80,5% των ελλήνων θεωρεί ότι υπάρχουν μυστικές οργανώσεις στην ελλάδα και στο εξωτερικό που δρουν στο παρασκήνιο και κινούν τα νήματα, ενώ το 26,5% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν (το ποσοστό ξεπερνά το 50% μεταξύ οπαδών της χ.α. και φτάνει το 37% μεταξύ οπαδών των ανελ).

Οι γερμανοί συγκεντρώνουν τη θετική γνώμη του 36,4% του πληθυσμού (έναντι του 52,7% που έχει αρνητική γνώμη). Το ισοζύγιο είναι θετικό για τους εβραίους (44,4% έναντι 37,9%) και για τους αμερικανούς (49,7% έναντι 37,6%). Αλλά με διαφορά οι πιο δημοφιλείς είναι οι ρώσοι, με 77,4% θετικές γνώμες και μόνο 10,7% αρνητικές. Μάλιστα το 33,4% των ελλήνων θεωρεί ότι τα συμφέροντά της χώρας θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν αποχωρούσε από την ευρωζώνη και αποκτούσε κάποιας μορφής προνομιακή σχέση με τη Μόσχα…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα είναι τα αποτελέσματα δειγματοληπτικής έρευνας της εταιρείας «διαΝΕΟσις», με τίτλο «τι πιστεύουν οι έλληνες», όπως παρουσιάστηκαν χτες απ’ την καθεστωτική «καθημερινή».

Ας τους λυτρώσει κάποιους όλους αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους, τους πιασμένους στα δίκτυα των αντεθνικών συνωμοσιών, τους ψεκασμένους και τους λοιπούς: το βασικό που τους έχει συμβεί είναι ότι έπεσαν κάποια στιγμή της ζωής τους στο βαρέλι.

Εκεί οφείλονται όλα: το βαρέλι δεν είχε το «μαγικό φίλτρο» όπως νόμιζαν…

Κεντρομόλες τάσεις

Κυριακή 5 Μάρτη. Αύριο (Δεύτερα) οι υπ.εξ. της ε.ε. (των 27) θα υπογράψουν στις Βρυξέλλες τις λεπτομέρειες ενός μικρού μιλιταριστικού βήματος υπέρ της (σχετικής…) “στρατιωτικής ενοποίησης” της ένωσης. Πρόκειται για υλοποίηση κατ’ αρχήν απόφασης που είχε ληφθεί τον περασμένο Δεκέμβρη: την δημιουργία “ευρωπαϊκής στρατιωτικής δομής” για επεμβάσεις εκτός ε.ε. Στη διεύθυνση της Military Planning and Conduct Capability (και όχι “διοίκηση” είπαν, υπάρχει πρόβλημα με τις λέξεις…) θα ενταχθούν προς το παρόν οι “εκπαιδευτικές” στρατιωτικές αποστολές στη σομαλία, στο μάλι και στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, που απ’ την Δευτέρα και μετά θα γίνονται με την σημαία της ε.ε.

Η δομή έγινε εφικτή μετά την “πίεση” του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – η “έξοδος” του Λονδίνου που ήταν φανατικά εναντίον διευκόλυνε. Είναι ως εκ τούτου απαραίτητο να παρακολουθούμε όσο πιο συστηματικά γίνεται τις σχετικές εξελίξεις· γιατί αλλού στον πλανήτη θα αρχίσουν να βλέπουν τα ευρωπαϊκά αστέρια σε χακί και όχι σε γαλάζιο φόντο…

Φυγόκεντρες τάσεις

Κυριακή 5 Μάρτη. Εκτός απ’ την βόρεια ιρλανδία, η brexit επιλογή των πιο καθυστερημένων τμημάτων του αγγλικού κεφάλαιου έχει άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα: την σκωτία. Μπορεί να μην είναι ιστορικά βαρύ όσο εκείνο που αφορά την β. ιρλανδία, αλλά δεν είναι αμελητέο.

Είναι γεγονός ότι το 2014 έγινε δημοψήφισμα στη σκωτία που αποφάσισε την παραμονή στο «ενωμένο βασίλειο». Αλλά τότε το «βασίλειο» ήταν μέλος της ε.ε. Τώρα δεν είναι (αν δεν αλλάξει κάτι στα χρόνια της διαπραγμάτευσης…) και όταν με το καλό βγει θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή και των σκωτσέζων.

Δεν έχουν, λοιπόν, δικαίωμα να ξαναδούν το θέμα τους; Όλη σχεδόν η πολιτική ελίτ στο Λονδίνο λέει «Όχι… Αποφασίσατε το ’14… Τέλος!!!». Μεγάλο μέρος των σκωτσέζων όμως (εκεί η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε.) το βλέπει διαφορετικά. Και θα συνεχίσει να το βλέπει έτσι και χειρότερα όσο θα προχωρούν οι διαπραγματεύσεις. Μάλιστα ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «βασίλειο» είναι ένας καλός τρόπος για να αναθεωρήσει την ψήφο του ένα μέρος των σκωτσέζων brexiters.

Πέρα, όμως, απ’ το αν θα γίνει δημοψήφισμα στη βόρεια ιρλανδία, αν θα ξαναγίνει στη σκωτία ή τι άλλο, είναι φανερό αυτό: οι φυγόκεντρες τάσεις που διάφοροι (στην ελλάδα και “αριστεροί”, “επαναστάτες” κλπ) έχουν ελπίσει έως ευχηθεί για την ε.ε., αφήνοντας τις ελπίδες τους στα χέρια των φασιστών εδώ κι εκεί, προς το παρόν δεν εμφανίζονται στην ε.ε. Εμφανίζονται στην αγγλία, μετά το brexit και εξαιτίας του.

Και, φυσικά, ό,τι ανοησίες κι αν υποστηρίζει το ελληνικό κόμμα της δραχμής, δεν πρόκειται (στην αγγλία ή οπουδήποτε αλλού) για «ταξική πόλωση»! Το γεγονός ότι μεταξύ των brexiters ανθούν όμορφα κι ωραία τα ρατσιστικά και αντιδραστικά μπουμπούκια (το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ντόπιους grexiters) δείχνει ότι πρόκειται για ενδοκαπιταλιστική αντίθεση όπου επιστρατεύονται εδώ κι εκεί τμήματα των πληβείων, της σύγχρονης εργατικής τάξης, ανάλογα με το διανοητικό και πολιτιστικό υπόβαθρο αυτών των τμημάτων. Τα πιο αντιδραστικά, οπισθοδρομικά τμήματα των πληβείων στρατεύονται με τα αντίστοιχα αφεντικά.

Η προδοσία

Κυριακή 5 Μάρτη. Πόσο χειραφετικό θα ήταν για την εργατική τάξη των αρχών του 19ου αιώνα να συμμαχήσει με την ξεπεσμένη, ηττημένη (αν όχι άμεσα σίγουρα στην προοπτική του χρόνου) αριστοκρατία και το παπαδαριό εναντίον της ανερχόμενης αστικής τάξης; Όσο χειραφετικό θα ήταν κάτι τέτοιο, άλλο τόσο χειραφετικό για την σύγχρονη εργατική τάξη στην ευρώπη είναι το να συμμαχεί με τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών, κατά της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, στο όνομα της ξεπερασμένης (και στην πραγματικότητα μυθικής) “πολιτικής ανεξαρτησίας” του έθνους / κράτους.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, όσο και να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους διάφοροι ντόπιοι “αριστεροί” του σκοινιού και του παλουκιού, ότι κάτω απ’ τις εθνικές σημαίες συντάσσονται όχι μόνο η μαύρη αντίδραση της εκκλησίας αλλά και όλο το φάσμα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού.

Ούτε η ε.ε. ούτε η ευρωζώνη είναι απελευθερωτικές για την σύγχρονη εργατική τάξη! Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι καπιταλιστική απ’ την αρχή ως το τέλος, με ότι συνεπάγεται αυτό. Γι’ αυτό τα πραγματικά ταξικά μας συμφέροντα δεν είναι να στοιχιζόμαστε πίσω απ’ τα τάδε ή τα δείνα αφεντικά. Είναι αφενός να διακρίνουμε τις πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ τους όπου υπάρχουν τέτοιες, όπως και τις συμφωνίες τους. Αφετέρου (το κυριότερο) είναι να δρούμε αυτόνομα και “μετωπικά” απέναντί τους, σαν τάξη, ειδικά σε συνθήκες κρίσης / αναδιάρθρωσης, υιοθετώντας εκείνους τους προσανατολισμούς δράσης που μας ανατιμούν, και όχι μόνο μισθολογικά.

Άσκηση σκέψης

Κυριακή 5 Μάρτη. Ποια θα ήταν, άραγε, η σωστή στάση των εργατών ενός εργοστασίου Χ “χαμηλής οργανικής σύνθεσης”, δηλαδή με λίγες και παλιές μηχανές και ένταση εργασίας, αν μάθαιναν ότι το αφεντικό ετοιμάζεται να το συγχωνεύσει με άλλα δέκα (άλλων ιδιοκτητών), μερικά της ίδιας “σύνθεσης” αλλά αρκετά “υψηλής οργανικής σύνθεσης”, με καινούργιες και καλύτερες μηχανές; Να κινητοποιηθούν υποστηρίζοντας την “ανεξαρτησία του εργοστασίου” επειδή φοβούνται ότι μετά την συγχώνευση θα γίνουν απολύσεις; Να πανηγυρίζουν επειδή δουλεύοντας με καινούργιες μηχανές θα λιγοστέψουν τα “εργατικά ατυχήματα”;

Τίποτα απ’ τα δύο. Η σωστή εργατική στάση θα ήταν να μελετήσουν όλα τα δεδομένα αυτής της συγχώνευσης, να αναλύσουν τα κίνητρα των αφεντικών, να εντοπίσουν τους κινδύνους αλλά και τα πλεονεκτήματα για τους ίδιους, και να σημαδέψουν εύστοχα τις κινητοποιήσεις τους ώστε να βελτιώσουν την θέση / κατάστασή τους από κάθε άποψη. Μισθολογική, χρόνου εργασίας, συνθηκών εργασίας. Εννοείται επιδιώκοντας συστηματικά (έως φανατικά) την συνεργασία και την κοινή δράση με τους εργάτες των άλλων δέκα εργοστασίων.

Είναι δύσκολο να το σκεφτούν αυτό οι εργάτες του εργοστασίου Χ – ή του κοινωνικού εργοστάσιου “ελλάδα”, “ιταλία”, “πορτογαλία”, “ολλανδία” κλπ; Όχι. Υπάρχει, όμως, μια αυστηρή προϋπόθεση: να μην γίνουν ουρά ούτε της “εθνικής ανεξαρτησίας” ούτε της φαντασμαγορίας της συγχώνευσης.

Αντίθετα, όσοι προσπαθήσουν να τους κάνουν “στρατιώτες” είτε του ενός είτε του άλλου είναι αντικειμενικά χειραγωγοί. Που συστηματικά, άσχετα με τις διακηρύξεις τους, δουλεύουν γι’ αυτό: εναντίον της αυτονομίας των εργατικών συμφερόντων. Υπέρ των συμφερόντων της μιας ή της άλλης κλίκας αφεντικών.

Ξέρουμε πολλούς τέτοιους.