Year: 2017

Απορία

Τετάρτη 15 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε «μικροί» (με την έννοια της πολιτικής δύναμης) για την χειραφέτηση της τάξης μας, αλλά απορίες μπορούμε να έχουμε, έτσι δεν είναι; Είτε σαν «μικροί», είτε σαν «τρελοί».

Στη φωτογραφία αριστερά είναι το ψόφιο κουνάβι (αναγνωρίζεται) και δεξιά είναι ο διάδοχος του θρόνου στο Ριάντ και υπ.αμ. (….) Mohammed bin Salman. Κάθονται, μαζί με τις ακολουθίες τους, για δείπνο, στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον. Χτες. Τρίτη, 14 Μάρτη του 2017.

Για το ταξίδι του σαουδαραβικού παράσιτου ξέραμε από χτες, όταν γράφαμε (όλο υπονοούμενα ακατανόητα) για τον «χιονιά στην Ουάσιγκτον». Που ανέβαλε, λόγω ψύχους, το ταξίδι της γερμανίδας πρωθ. Μέρκελ.

Ο.Κ. Αλλά το σαουδαραβικό αεροπλάνο πώς προσγειώθηκε ενώ το γερμανικό δεν μπορούσε; Χμμμ… Μήπως ο πρίγκηπας πήγε με τραίνο ή με υποβρύχιο; Μπααα… Αν είναι αλήθεια ότι πήρε τηλέφωνο το γραφείο της Μέρκελ κάποιος απ’ το γραφείο του ψόφιου κουναβιού, για να παραγγείλει «μην έρθετε, έχει σκατόκαιρο», προκύπτει ένα θεματάκι, έτσι δεν είναι; Σκατόκαιρος για την Μέρκελ, μια χαρά όμως ο καιρός για τον διάδοχο του σαουδαραβικού θρόνου;…

Σημειώστε το: η Ουάσιγκτον απώθησε την επίσκεψη της Μέρκελ, και ο χιονιάς ήταν το πρόσχημα… (Σημειώστε το, γιατί αργότερα μπορεί να το διαβάσετε και από «έγκυρους αναλυτές»…)

Λιβύη

Τετάρτη 15 Μάρτη. Στο ξεχασμένο (ακόμα κι από εμάς: ντροπή μας!) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται λιβύη, υπάρχουν εξελίξεις. Ο πολέμαρχος (στρατηγός) Khalifa Hifter (Haftar), αγαπημένος του Παρισιού, της Μόσχας και του Καΐρου, ορμώμενος απ’ την Βεγγάζη την οποία ελέγχει εδώ και χρόνια, επεκτείνει τον έλεγχό του στην παραγωγή και στο (λαθρ)εμπόριο του λιβυκού πετρελαίου, καταλαμβάνοντας διαδοχικά διυλιστήρια στην ανατολική και κεντρική λιβύη. Τελευταία κατάκτηση τα κεντρικά μεγάλα διυλιστήρια στην al-Sidra και στην Ras Lanuf.

Αξιωματικοί του δηλώνουν ότι έχουν εκπαιδευτεί στη ρωσία. Οι φήμες μιλούν ακόμα και για την παρουσία ρώσων «εκπαιδευτών» στο επιτελείο του Hifter. Η Μόσχα το αρνείται – παλιοφήμες! Αρνείται επίσης ότι έχει οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης στην δυτική πόλη της αιγύπτου Sidi Barrani, 100 χιλιόμετρα απ’ τα αιγυπτο-λιβυκά σύνορα, όπως υποστηρίζει η Ουάσιγκτον. Και το Κάιρο το αρνείται. Ο.Κ., δεν το πιστεύουμε. Μια χαρά ιμπεριαλισμό ξεδιπλώνει και το ρωσικό καθεστώς· γιατί, όμως, θα έπρεπε να κάνει βούκινο τις κινήσεις του;

(Όταν, τον περασμένο Νοέμβρη, το ρωσικό αεροπλανοφόρο Admiral Kuznetsov, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας, έπλεε στα ανοικτά της λιβύης πηγαίνοντας προς συρία μεριά, ο Haftar έκανε ένα «τσακ» και φιλοξενήθηκε στο deck του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Πολλά αγόρια στον κόσμο έχουν όνειρο να κάνουν  ηλιοθεραπεία χειμωνιάτικα πάνω σε λαμαρίνες αεροπλανοφοφόρου· που είναι το παράξενο που ο Haftar το πέτυχε;)

Το μόνο θέμα (όχι εκρηκτικό ως τώρα αλλά οπωσδήποτε προβληματικό) είναι ότι ο Haftar είναι αντίπαλος της πιο πρόσφατης (αν και όχι της μοναδικής) «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της λιβύης», που φυτεύτηκε στην Τρίπολη, και έχει (ακόμα…) την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Ο Haftar θα συμφωνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπό έναν όρο: να είναι ο αρχηγός του στρατού. Όχι ασήμαντο πόστο σε μια από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο στρατός ήταν πάντα το αφεντικό. Κι αυτή είναι η «χάρη» που δεν θέλουν να του κάνουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ειδικά τώρα που τα ΄χει βρει με την Μόσχα και το Παρίσι. Θα είναι σα να του παραδίδουν τη λιβύη.

Όχι, δεν προβλέπουμε σύγκρουση πρωτοκοσμικών «δυνάμεων» στην βόρεια αφρική!!! Αλλά να… Θα μπορούσε η κυρία May, ανάμεσα στους υπόλοιπους μπελάδες της που δεν είναι και λίγοι, να ασχοληθεί λίγο και με το θέμα «λιβύη» πριν χαθεί κάθε έλεγχος; Και το επιτελείο του κυρ ψόφιο κουνάβι τι γνώμη έχει για το θέμα; Αξίζει ο κόπος αμεσότερης εμπλοκής των αμερικανικών δυνάμεων;

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…

Χιονιάς στην Ουάσιγκτον

Τρίτη 14 Μάρτη. Η (αναμενόμενη) έντονη κακοκαιρία στα βορειο-ανατολικά των ηπα ήταν η αιτία ακύρωσης του ταξιδιού της γερμανίδας πρωθ. και της συνάντησής της με το ψόφιο κουνάβι. Λογικό, αν η Μέρκελ δεν θέλει να αποκλειστεί στην Ουάσιγκτον (και δεν θέλει).

Υπάρχει κάτι ύποπτο; Όχι φυσικά. Κάτι συμβολικό ίσως; Ας μην επιμένουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αγκαλιάζονταν για να ζεστάνει ο ένας τον άλλον… Οπότε ας περιμένουν, καλύτερα, να λιώσουν τα χιόνια.

Άλλωστε η καινούργια αμερικανική διοίκηση δεν έχει αρχίσει ακόμα να κτίζει το κυριότερο τείχος της, το εμπορικό, απέναντι στην ε.ε. γενικά, την ευρωζώνη ειδικά και την γερμανία ειδικότερα. Αλλά οι καπιταλισμοί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη.

Πολύς πάγος αναμένεται (παρά το «φαινόμενο του θερμοκηπίου»…)

Και μετά;

Τρίτη 14 Μάρτη. Το γράφαμε μόλις πριν από 2 ημέρες: …Τελικά είναι παράπλευρο, αλλά ισχύει. Με αυτά τα κόλπα, στη γερμανία (1,4 άτομα τουρκικής καταγωγής έχουν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα της 16ης Απρίλη) και στην ολλανδία (400.000 αντίστοιχα) οι οπαδοί του Ερντογάν θα πάνε να ψηφίσουν ως τον τελευταίο. Κι αν ο Ερντογάν κερδίσει, η επόμενη ολλανδική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον «πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας»…

Σήμερα το παραδέχονται διάφοροι «ειδικοί αναλυτές»: οι πρακτικές των ολλανδικών πολιτικών βιτρινών συμφέρουν τον Ερντογάν, εν όψει του δημοψηφίσματος… Δεν αποδίδουν (οι «ειδικοί») πρόθεση σ’ αυτές τις βιτρίνες. Όμως ποιος ξέρει;

Ωστόσο ο λουμπενισμός της πρωτοκοσμικής καθεστωτικής πολιτικής είναι από μόνος του ενδεικτικός της παρακμής του καπιταλιστικού βορρά, άσχετα με το ποιος επωφελείται με την στενή έννοια των κουκιών. Το να απαγορεύεται σε έναν υπουργό εξωτερικών να προσγειωθεί στην ολλανδία (χωρίς να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση!) ή το να απαγορεύεται σε μια τουρκάλα υπουργό το να πάει σε προξενείο της χώρας της, είναι έξω από κάθε κανόνα με βάση τα κριτήρια της διπλωματίας του 20ου αιώνα…

Το πραγματικά άσχημο είναι ότι οι ευαίσθητοι (;) σε θέματα «δημοκρατίας» ολλανδοί υπήκοοι δεν στράβωσαν με τα καμώματα των κυβερνητών τους. Προφανώς οι τουρκικές πολιτικές βιτρίνες δεν τους γεμίζουν το μάτι, και άλλωστε πρόκειται για καθεστωτικούς. Ωστόσο η ευκολία με την οποία οι κυβερνήσεις πρωτοκοσμικών κρατών πρώτης γραμμής συμπεριφέρονται σαν βαλκάνιοι νταραβεριτζήδες σε συνοριακό καφενείο ξεπερνάει κατά πολύ το ρατσιστικό υπονοούμενο «ε, τούρκοι είναι, δε γαμιέται».

Αυτό είναι, επιμένουμε, ψοφιοκουναβισμός! Με «λαϊκή αποδοχή». Ας μην αναρωτηθεί κανείς τι θα γίνει μετά όταν αυτό που γίνεται τώρα προϊδεάζει για τα χειρότερα…

Σκωτία

Τρίτη 14 Μάρτη. Η πρωθυπουργός της σκωτίας Nicola Sturgeon (στα αγγλικά δεν ονομάζεται prime minister αλλά first minister…) το δημοσιοποίησε: ανάλογα με την πορεία των διαπραγματεύσεων του Λονδίνου με την ε.ε. για την μορφοποίηση της αποχώρησης, το Εδιμβούργο (μπορούμε, άραγε, να το αντιμετωπίζουμε σαν εν δυνάμει πρωτεύουσα;) θα προχωρήσει σε καινούργιο δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής στο «ενωμένο βασίλειο». Κάπου προς τα τέλη του 2018.

Εννοείται ότι η αυλή του Μπάκιγχαμ ανατριχιάζει. Ωστόσο θα πρέπει να εφεύρει έναν «μέγα κίνδυνο» για να εμποδίσει ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Κι αυτό επειδή το κυριότερο επιχείρημα των οπαδών της παραμονής της σκωτίας στο ε.β., τόσο των σκωτσέζων όσο και των άγγλων, ήταν ότι αν αποχωρήσει θα χάσει και την συμμετοχή στην ε.ε. Πράγμα που ακουγόταν λογικό, αφού την συμμετοχή της σκωτίας στην ε.ε. σαν ανεξάρτητου κράτους πια, μόλις αποσχισθέντος, θα την απέρριπτε πρώτη απ’ όλους η Μαδρίτη, και ύστερα και άλλα κράτη που έχουν (ή μπορούν να αποκτήσουν αυτονομιστικά κινήματα).

Η πλειοψηφία των σκωτσέζων ψήφισε υπέρ της παραμονής στο ενωμένο βασίλειο για να μείνει στην ε.ε. Τώρα που το βασίλειο αποφάσισε να φύγει δεν έχουν δικαίωμα να ξανα-αποφασίσουν την παραμονή τους στην ε.ε.;

Δύσκολο να πεισθούν για το αντίθετο. Ακόμα δυσκολότερο εξαιτίας αυτού του απλού: διάφορες «δυνάμεις» της ε.ε. αλλά, ενδεχομένως, και τμήματα του βρετανικού κεφάλαιου, ασφαλώς και θα προτείνουν στους σκωτσέζους να φύγουν από το Μπάκιγχαμ για να μείνουν στην ε.ε. Ή να απειλήσουν ότι θα το κάνουν…

Ας το επαναλάβουμε: πολλοί ψήφισαν brexit επειδή νόμιζαν ότι… «Νόμιζαν»… Αλλά οι πραγματικές διαστάσεις και παράμετροι του καπιταλισμού, της κρίσης, της αναδιάρθρωσής του, του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, προκαλούν μέσω του brexit ήδη μια (έρπουσα) διάλυση στο «νησί». Όχι διάλυση των φαντασμάτων· αλλά των διοικήσεων και των επικρατειών.

Όσοι «νομίζουν» οτιδήποτε και οπουδήποτε θα θαφτούν μαζί με τα φαντάσματά τους. Αλλά θα πάρουν κι άλλους μαζί τους…

Ιρλανδία

Τρίτη 14 Μάρτη. Το ιστορικό κόμμα των καθολικών στη βόρεια ιρλανδία, το Sinn Fein, πέτυχε εντυπωσιακή άνοδο στις ψήφους του στις πρόσφατες εκλογές εκεί (αρχές Μάρτη). Ενώ οι προτεστάντες (άγγλοι, πιστοί του στέμματος) υποτίθεται είναι καθαρή πλειοψηφία στη βόρεια ιρλανδία, το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα τους DUP πήρε λιγότερο από 1% (των ψήφων) παραπάνω σε σχέση με το Sinn Fein που ήρθε δεύτερο· και μόνο μια έδρα παραπάνω (28 έναντι 27). Η έντονα βελτιωμένη απόδοση του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ιρλανδών οφείλεται στην αυξημένη συμμετοχή στις εκλογές: ένα τμήμα των ιρλανδών που δεν ψήφιζε (ενδεχομένως διαφωνώντας σιωπηλά με την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» του 1998) αυτή τη φορά πήγε στις κάλπες.

Ενισχυμένο τώρα το Sinn Fein (που στα κοινωνικά ζητήματα έχει “αριστερή / προοδευτική” ατζέντα) άρχισε από χτες να ζητάει το αναμενόμενο: ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «ενωμένο βασίλειο» και ένωσης με την (υπόλοιπη) ιρλανδία. Η περίπτωση είναι δυσκολότερη απ’ αυτή της σκωτίας, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Δεν παύει να είναι ιδιαίτερα σοβαρή.

Οπότε θα την κουβαλάει και αυτή, στην πλάτη της, η May και οι διαπραγματευτές της, μόλις αρχίσει το σήριαλ του διαζυγίου με την ε.ε.

Και επειδή είμαστε καχύπτοπτοι ας το ξαναπούμε: ίσως αυτό το κράτος χρειαστεί να εφεύρει (και ο νοών νοείτω) κάποιο «πολύ μεγάλο σοκ» για να το αξιοποιήσει υπέρ της «εδαφικής ακεραιότητάς» του. Γιατί αλλιώς δύσκολα τα πράγματα.

Πρόσφυγες και μπίζνες

Δευτέρα 13 Μάρτη. To άρθρο με τίτλο «η κακοδιαχείριση έφερε το χάος και τη σύγχυση» στην χθεσινή έκδοση της καθεστωτικής «καθημερινής» μπορεί να προσπεραστεί (κι έτσι θα συμβεί)· ακόμα ακόμα και σαν έκφραση του «ανθελληνισμού» διάφορων «ξένων». Έτσι κι αλλιώς η κάτι σαν «μη κυβερνητική δημοσιογραφική οργάνωση» Refugees Deeply που το υπογράφει κάποιο δόλιο σκοπό θα υπηρετεί (λέει η εθνικόφρων ψυχή). Όμως πρόκειται ένα μόνο από μια μεγάλη σειρά άρθρων και ρεπορτάζ για την κατάσταση και την μεταχείριση των αιχμάλωτων προσφύγων και μεταναστών στην ελλάδα· όλα, τι παράξενο, από ξένους δημοσιογράφους.

Όπως ίσως είναι γνωστό (;) το ελληνικό κράτος απαγορεύει στους δημοσιογράφους να μπαίνουν στα στρατόπεδα / κάτεργα – και οι προηγούμενες αλλά και η φαιορόζ κυβέρνηση, προς τιμήν της «δημοκρατικότητας» και του «ανθρωπισμού» της. «Συσκότιση» σχεδιασμένη, για προφανείς λόγους. Οι ντόπιοι αλήτες – ρουφιάνοι τηρούν την επιθυμία του ελληνικού κράτους / παρακράτους, όχι επειδή υπάρχουν κορδόνια μπάτσων που τους εμποδίζουν, αλλά επειδή είναι «εθνικά υπεύθυνοι» – δηλαδή συνεργοί στο έγκλημα. Οι ξένοι, απ’ την άλλη, δεν δεσμεύονται απ’ τα ελληνικά λευκά και μαύρα συμφέροντα. Είτε καταφέρνουν να μπουν σ’ αυτά τα κάτεργα, είτε παίρνουν συνεντεύξεις από πρόσφυγες έξω απ’ αυτά. Να γιατί, λοιπόν, η μία πηγή γνώσης για το τι συμβαίνει με την ελληνική (και «αριστερή» εδώ και δύο χρόνια) «φιλοξενία» είναι ξένοι δημοσιογράφοι…

Η δεύτερη πηγή (τουλάχιστον για εμάς) είναι είτε κάποιοι συμπαραστάτες με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα, είτε εργαζόμενοι / ες στις «δομές φιλοξενίας» – συνήθως από μκο. Αυτοί μαθαίνουν, ξέρουν, πολύ περισσότερα. Απ’ αυτά τα «μικρά» που είναι τεράστια όταν πρόκειται για τις ζωές ανθρώπων που βρίσκονται σε απαγόρευση.

Όταν, λοιπόν, το πιο πάνω άρθρο της R.D. λέει ότι «κατασπαταλήθηκαν τα 70 από κάθε 100 δολάρια» που ήρθαν στην ελλάδα από διάφορους διεθνείς οργανισμούς για την υποστήριξη των προφύγων, ξέρουμε καλά πως και γιατί έγινε αυτό! Όπως ξέρουμε και πως κουκουλώνεται για να συνεχίζει να συμβαίνει: κάθε φορά που κάποιο κυβερνητικό κάθαρμα, απ’ τον πρωθυπουργό μέχρι οποιονδήποτε κατώτερο (όλοι τους καλοπληρωμένοι φυσικά…), ανοίγει το στόμα του για να πει «εεε, δεν μας δίνουν και λεφτά, τι να κάνουμε;» (οι ευρωπαίοι, ο οηε, κλπ) βάζει την υπογραφή του σ’ αυτήν την λοβιτούρα. Απ’ την σκοπιά των ελληνικών προσοδικών ηθών, είναι μια λοβιτούρα ανάμεσα σε πολλές άλλες. Απ’ την σκοπιά, όμως, της απάνθρωπης αντιμετώπισης των προσφύγων είναι σχεδιασμένο έγκλημα. Που έχει και νεκρούς / δολοφονημένους, και συναισθηματικά τσακισμένους, και, και, και….

Λεφτά, λεφτά, λεφτά: «να βγάλουμε λεφτά». Αυτό είναι το δόγμα, μαζί μ’ αυτό που παραδέχεται ο αρθρογράφος: …Άλλωστε, όσο πιο χαοτική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο πιο ισχυρό το αποτρεπτικό μήνυμα προς μέλλοντες αιτούντες άσυλο…. Αντικαταστείστε στο «χαοτική» με το «φονική», και έχετε τον πυρήνα της «ελληνικής φιλοξενίας». Σε τελευταία ανάλυση: και των εκδουλεύσεων που προσφέρει στους ευρωπαίους φασίστες, κυβερνητικούς και μη.

Τα κάτεργα

Δευτέρα 13 Μάρτη. ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι πραγματικοί υπεύθυνοι της φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής καταστροφής χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών, που έχουν «παγιδευτεί» στην ελλάδα (όχι περισσότεροι από 50.000…) έχουν καταφέρει να κρύβονται απ’ τους υποτιθέμενους «φίλους των προσφύγων». Και υποψιαζόμαστε ότι δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα… Ποιος ξέρει ποιες υπόγειες και βρώμικες σχέσεις ορίζουν την «φιλομεταναστευτική» στόχευση της μιας ή της άλλης γκρούπας;

Ποια είναι, λοιπόν, η αλυσίδα της ευθύνης; Ξεκινώντας απ’ την κορυφή, η ευθύνη ανήκει στο σύνολο της ελληνικής φαιορόζ κυβέρνησης και στο σύνολο των βουλευτών της. Εδώ δεν πρόκειται για «ανικανότητα», αλλά για σχέδιο· το ίδιο σχέδιο που εφάρμοζε και η προηγούμενη κυβέρνηση, με πιο ανθρωπιστική μάσκα τώρα. Ποιος, για παράδειγμα, ανέθεσε στο υπουργείο στρατού την διαχείριση των προσφύγων στα «στρατόπεδα φιλοξενίας»; Με ποια ιδιότητα και με πιο know how ανατέθηκε σ’ έναν φασίστα υπουργό και τους καραβανομηχανισμούς αυτή η δουλειά που αφορά πολιτικές και όχι στρατοαστυνομικές δομές;

Αμέσως από κάτω στην αλυσίδα της ευθύνης είναι ο υπουργός στρατού και όλοι οι παρατρεχάμενοί του…. Αξίζει όμως ιδιαίτερης αναφοράς αυτό το υποκείμενο που το παίζει «ανθρωπιστής». Ο «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» μια δουλειά κάνει μόνο: τον εκπρόσωπο τύπου του υπουργείου στρατού, για να μπορούν οι μιλιταριστικοί μηχανισμοί να κάνουν απερίσπαστοι την δουλειά τους σε βάρος των αιχμάλωτων. Φτηνή και ξετσίπωτη βιτρίνα.

Τρίτα στη σειρά ευθύνης είναι τα ακροδεξιά κατακάθια των «τοπικών κοινωνιών». Δεν χρειάζονται περισσότερα.

Τέταρτες, τελευταίες και καταϊδρωμένες στην αλυσίδα των ευθυνών είναι διάφορες μ.κ.ο. Κυρίως οι ιδιοκτήτες τους, και πιθανόν και ένα μέρος των «απασχολούμενων» σ’ αυτές. Είναι σαφές ότι (σίγουρα…) οι ελληνικές μ.κ.ο. ανήκουν στο δόγμα λεφτά, λεφτά, λεφτά. Ωστόσο εκεί μέσα δουλεύουν και άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο υπέρ των αιχμάλωτων, συχνά ξεπερνώντας τους εαυτούς τους και τις αντοχές τους.

Ενάντια στο δόλιο αναποδογύρισμα της αλυσίδας, που βολεύεται να κάνει νούμερο 1 στόχο της μ.κ.ο. παραγράφοντας τις πολύ χειρότερες ευθύνες των προηγούμενων κρίκων, για να αποδίδονται «τα του καίσαρος τω καίσαρι», οφείλουμε να θυμίσουμε τα γνωστά:

– καμία μκο δεν αποφάσισε να γίνουν τα νησιά «ανοικτές» ή κλειστές φυλακές, και καμία μκο δεν αναπαρήγαγε την κατασταλτική ιστορική εμπειρία των νησιωτικών εξοριών και των «νέων Παρθενώνων»…

– καμία μκο δεν προκήρυξε στημένους διαγωνισμούς, είτε για τα κοντέινερ, είτε για την σίτιση των προσφύγων, είτε για οτιδήποτε άλλο, για να φάνε τα λεφτά οι «ημέτεροι»…

– καμία μκο δεν ανέθεσε στο στρατό την ευθύνη «φιλοξενίας»…

– καμία μκο δεν έφτιαξε «κέντρα φιλοξενίας» στην ανεμοδαρμένη Μαλακάσα ή σε ανήλιαγα παρατημένα εργοστάσια…

– καμία μκο δεν έγδαρε (και γδέρνει) τα πορτοφόλια των προσφύγων πολλαπλασιάζοντας κατά βούληση τις τιμές στα πάντα που τους λείπουν…

– καμία μκο δεν απέριψε τις προτάσεις δημάρχων για εγκαταστάσεις ανθρώπινης φιλοξενίας προκειμένου να πετάξει τους πρόσφυγες σε εγκατελειμένα στρατιωτικά αεροδρόμια…

– καμία μκο δεν απαγόρευσε οποιαδήποτε έρευνα για την κατάσταση αυτών των χιλιάδων ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων… ούτε εξαγόρασε την «εθνικά υπεύθυνη» σιωπή των δημαγωγών, «δεξιών» κι «αριστερών»…

– καμία μκο δεν επεξεργάστηκε και δεν εφαρμόζει αυτήν την συγκεκριμένη φασιστική «μεταναστευτική πολιτική», σε οποιαδήποτε παραλλαγή της…

– καμία μκο δεν άφησε τους αιχμάλωτους να κοκκαλιάζουν στο κρύο, κάτω από χιόνια, και να πεθαίνουν προσπαθώντας να ζεσταθούν… ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΟΥΝ!!!

Οι ευθύνες των ιδιοκτητών και των στελεχών των μκο, όπου υπάρχουν τέτοιες, έρχονται βέβαια χάρη σ’ αυτά, αλλά έρχονται μετά απ’ αυτά. Κι όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει είναι συνεργός και συνένοχος σ’ όλα τα «αυτά», ό,τι και να λέει.

Συρία

Κυριακή 12 Μάρτη. Γιατί οι αμερικάνοι στέλνουν τώρα στρατό στη συρία, την στιγμή που ο Άσαντ έχει πάρει το πάνω χέρι εναντίον του isis; Αυτή η ερώτηση είναι όλα τα λεφτά!

Η προσέγγιση που κάναμε πριν δυο μέρες σε ότι αφορά την απόβαση των αμερικάνων πεζοναυτών στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, το ζήτημα της “απελευθέρωσης της Raqqa”, και κυρίως, το ζήτημα της σχέσης αυτού του “πακέτου” με την ρωσική, ιρανική και τουρκική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης άρχισε γρήγορα να φαίνεται σωστή. Αν όχι στο σύνολο της υπόθεσης εργασίας (είναι νωρίς ακόμα) σίγουρα ως προς την “αρχική κατάσταση”.

Μετά τις στρατιωτικές συζητήσεις των αρχικαραβανάδων τουρκίας, ρωσίας και ηπα, που εμφανίστηκαν σαν “συναίνεση”, η Ουάσιγκτον επανέρχεται με μια πολιτική πρωτοβουλία αυτή τη φορά, που δείχνει όμως καθαρά τις προθέσεις της. Στις 22 και στις 23 Μάρτη καλεί συνάντηση των υπ.εξ. ούτε 5 ούτε 10 αλλά 68 (!!!) κρατών που αποτελούν την υπό την αρχηγία της “παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία κατά του isis”… (Όποιος αναρωτηθεί που ήταν και τι έκανε αυτή η «συμμαχία» τόσα χρόνια, θα πρέπει να ξέρει την απάντηση…)

Η πρόσκληση απευθύνεται και σε «αντιτρομοκράτες» όπως το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της επιρροής του· όχι, όμως, στη Μόσχα και στην Τεχεράνη… Κατά την άποψη του αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson αυτά τα δύο κράτη δεν ανήκουν στην παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία.

Σε ένα πρώτο επίπεδο η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ανταποδόσει (καθόλου κομψά…) στο γεγονός ότι δεν συμμετείχε (αν και είχε προσκληθεί) στις συζητήσεις στην Αστάνα, μεταξύ του Άσαντ και της ένοπλης αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα Μόσχας, Τεχεράνης και Άγκυρας. Αυτό, όμως, είναι επιφανειακό. Εκείνο που επιδιώκει είναι να αποκαταστήσει και «πολιτικά» την «ηγετική θέση της» στο συριακό πεδίο μάχης, με αφορμή την θρυλούμενη «απελευθέρωση της Raqqa”. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για την αναζήτηση μιας ισοπαλίας μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του. Αλλά για ευθεία αμφισβήτηση της ως τώρα νίκης αυτών ακριβώς των συμμάχων. Οπωσδήποτε της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Αυτή η επιδίωξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη (για τις ανάγκες αυτής της εκστρατείας) να βγάλει στην άκρη τις ypg, σημαίνει ότι για το τετράγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας – Δαμασκού η αμερικανική απόβαση και «πορεία προς την Raqqa» είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο να την σαμποτάρουν ή να την δυσκολέψουν τόσο ώστε να έχει μεγάλο κόστος αυτή η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Δεν είναι, όμως, λογικό ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν (χωρίς να φαίνεται) για να ζοριστούν τα μέγιστα οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους;

Σε κάθε περίπτωση η εδραίωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη συρία (στο όνομα κάποιας νικηφόρας «αντιτρομοκρατίας») είναι απόλυτα εχθρική τόσο στη Δαμασκό όσο και στην Τεχεράνη· σε ελαφρά μικρότερο βαθμό για την Μόσχα και την Άγκυρα. Κανείς δεν έχει αμφιβολίες. Ο αρχικαραβανάς Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (το «κεντρική» αφορά ολόκληρη την ευρύτερη μέση Ανατολή), δήλωσε την περασμένη Πέμπτη πως εκτός απ’ τους αρκετούς πεζοναύτες που θα χρειαστεί για την «απελευθέρωση της Raqqa», θα είναι απαραίτητοι ακόμα περισσότεροι μετά… Για να επιτηρούν την ειρήνη…

(φωτογραφία: αεροφωτογραφία της αεροπορικής βάσης που έχει δημιουργήσει ο αμερικανικός στρατός περίπου 40 χιλιόμετρα νότια του Kobani, κοντά στις όχθες του Ευφράτη. Η Ουάσιγκτον έχει πλέον 4 αεροπορικές βάσεις στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία. Δύο για ελικόπτερα και άλλες δύο – η μία της φωτογραφίας – με δυνατότητα να εξυπηρετήσουν όχι μόνο βομβαρδιστικά, αλλά και μεγάλα μεταγωγικά…)