Year: 2017

Σάββατο 19 Μάρτη. Η επίσκεψη της γερμανίδας πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον έγινε, αφού έλιωσαν οι πάγοι στα αεροδρόμια (δεν είχε την θερμότητα των σαουδαράβων για να πάει νωρίτερα). Στο βαθμό που μπορεί κανείς να συμπεράνει οτιδήποτε απ’ τις after δηλώσεις Μέρκελ και Τραμπ στους δημοσιογράφους συμφώνησαν ότι διαφωνούν.

Λόγοι συσχετισμών και μόνο αναγκάζουν το Βερολίνο (τον γερμανικό καπιταλισμό) να μην έχει ανοικτά την πρωτοβουλία επιθέσεων στον «οικονομικό» πόλεμο με την Ουάσιγκτον. Θα κρατάει μια αμυντική στάση. Ως εάν να έχει τα μαύρα σε μια παρτίδα σκάκι.

Αλλά (οι σκακιστές το ξέρουν) δεν κερδίζουν τα λευκά απλά και μόνο επειδή «ανοίγουν» πρώτα.

Δεν πρόκειται για δύο αταίριαστες μεταξύ τους πολιτικές βιτρίνες. Πρόκειται για δύο αντίπαλους καπιταλισμούς, ο ένας πρώην «μόνη υπερδύναμη» σε παρακμή, και ο άλλος πρώην ηττημένος του Α, του Β και του Γ παγκόσμου πολέμου, σε ακμή.

Και ο καθένας έχει τους «εκπροσώπους» που του αναλογούν.

Παρασκευή 17 Μάρτη. ... Στα τέλη της άνοιξης του 2016, οι μεγαλύτερες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας είχαν καταστρώσει σχέδια για την αντικατάσταση των “τεντουπόλεων”, και οι δωρητές είχαν προσφέρει τα χρήματα. Η ASB (Arbeiter-Samariter-Bund), μια γερμανική μ.κ.ο., έφτιαξε ένα σχέδιο κόστους 1,6 μυρίων ευρώ, για να γίνει το παλιό εργοστάσιο της Softex ένας συνοικισμός σπιτιών / κοντέινερ με θέρμανση και υποδομές υγιεινής, χωρητικότητας 1500 ανθρώπων. Τα χρήματα για την κατασκευή και την συντήρηση του οικισμού συγκεντρώθηκαν στη γερμανία, και έγινε η ανάλογη πρόταση στο ελληνικό υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής.

Αντί να συμφωνήσει και να επιτρέψει την δημιουργία αυτού του καταυλισμού, το υπουργείο απάντησε με μια δική του πρόταση, ύψους 8 εκατομυρίων ευρώ. Όταν οι δωρητές και οι οργανώσεις βοήθειας είπαν ότι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε να δεχτούν κάτι τέτοιο, ο Μουζάλας αρνήθηκε να προχωρήσει οποιαδήποτε συζήτηση ή συνεννόηση. Σε μια επιστολή του με ημερομηνία 7 Ιούλη, ο υπουργός απάντησε στην ASB ότι «για το στρατόπεδο στη Softex δεν πρόκειται να αλλάξουμε τα σχέδιά μας». Η πρόταση της ASB απορρίφθηκε.

Ούτε, φυσικά, «το σχέδιο» αυτού του πολιτικού σκώληκα έγινε πράξη. Ή, πιο σωστά, έγινε: οι συνθήκες έμειναν το ίδιο άθλιες.

Η υπόθεση είναι αρκετά γνωστή διεθνώς. Το απόσπασμα πιο πάνω προέρχεται από το ρεπορτάζ του καθεστωτικού guardian στις 9/3, με τίτλο «που πήγαν τα λεφτά;»… Απ’ το οποίο ρεπορτάζ, φυσικά, αυτό το απόσπασμα και άλλα που δείχνουν τι γίνεται στην ελλάδα με τους αιχμάλωτους πρόσφυγες / μετανάστες και με τίνος την ευθύνη, δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά. Λογικό. Όπως δεν μεταφράστηκε και η επόμενη παράγραφος (υπάρχει «εθνική ενότητα» στην εξόντωση των Άλλων διάολε!):

… Εν τω μεταξύ αξιωματούχοι των υπηρεσιών του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες λάμβαναν μέσα στα μεσάνυχτα τηλέφωνα από έλληνες υπουργούς που ζητούσαν λεφτά, τα οποία έπαιρναν, χωρίς να έχουν κάποιο σχέδιο ή χωρίς να έχουν κάνει κάποια σοβαρή προετοιμασία…

Παρασκευή 17 Μάρτη. Για όσους έχουν το στοιχειώδες κουράγιο η περίπτωση αυτής της δωρεάς και της απόρριψής της μετά βδελυγμίας είναι μια καλή case study. Έχει τα βασικά. Απ’ την μια μεριά μια μ.κ.ο., γερμανική, που δουλεύοντας με τον αναμενόμενο ορθολογισμό και έχοντας την ανάλογη πείρα, αφενός κάνει ένα σχέδιο υπέρ της ουσιαστικής βελτίωσης της καθημερινής ζωής των αιχμάλωτων προσφύγων σε ένα απ’ τα ελληνικά κάτεργα, αφετέρου το κοστολογεί και βρίσκει από δωρεές το κονδύλι. Για το ελληνικό κράτος / παρακράτος το κόστος θα είναι 0 (μηδέν) σεντς.

Απ’ την άλλη μεριά ο πολιτικός σκώληκας που παριστάνει τον ανθρωπιστή ενώ είναι, απλά, υφυπουργός στρατιωτικών και βιτρίνα προστασίας του αντίστοιχου υπουργού, απαντάει «με ένα δικό του σχέδιο» (ανάλογο μ’ εκείνο που πρότειναν οι γερμανοί ανθρωπιστές), με κόστος 5 (πέντε) φορές μεγαλύτερο. Στην ουσία τους λέει «δώστε μας 8 μύρια να φτιάξουμε αυτό που εσείς θα φτιάχνατε με 1,6».

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Με όλη την διανοητική διαύγεια που μπορούμε να έχουμε, ένα απ’ τα δύο. Είτε ο «υπουργός μετανάστευσης» Μουζάλας δεν γούσταρε καν και καν την προσφορά, επειδή δεν γουστάρει (σαν υπεύθυνος κυβερνητικός υπεύθυνος των 8 ή 10 χιλιάρικων το μήνα) καν και καν οι αιχμάλωτοι πρόσφυγες να ζουν, τουλάχιστον, σαν άνθρωποι. Οπότε έκανε ρελάνς ζητώντας 8 μύρια, ξέροντας ότι η απαίτησή του θα απορριφθεί, και το θέμα θα τελειώσει. Είτε το ίδιο άτομο, δουλεύοντας σαν λογιστής διάφορων ντόπιων νταβάδων / εργολάβων (που έχουν βγάλει ήδη αρκετά λεφτά απ’ την «φροντίδα των μεταναστών») είδε μπροστά του λεφτά και είπε: α, αν δίνουν μόνοι τους 1,6 ας τους ζητήσω 8, να κλείσουμε στα 5, να ξαναλαδώσουν το αντεράκι τους οι εργολάβοι μας. Το δεύτερο ενδεχόμενο ενισχύεται από κάτι πολύ πρόσφατο. Ένα παρόμοιο «ελληνικής ιδιοκτησίας» σχέδιο για 700 άτομα κοστολογήθηκε στα 2 μύρια, άρα θα πάει 3 μέχρι να τελειώσει, και βλέπουμε. Άρα για διπλάσιο αριθμό ανθρώπων θα πήγαινε στα 6 μύρια το λιγότερο….

Όσοι την βρίσκουν να κατηγορήσουν, στην συγκεκριμένη ιστορία, την γερμανική μκο ότι «παίζει τον ρόλο του στρατού» και άλλα τέτοια (που αντιγράφουν επειδή ίσως διάβασαν ένα γαλλικό βιβλίο για το αφγανιστάν και τον ρόλο των μκο εκεί…) ας το κάνουν. Δεν υπάρχει σωτηρία για δαύτους…

Γιατί εδώ συμβαίνει το ανάποδο. Ο (ελληνικός) στρατός και οι προσοδικοί μηχανισμοί που έχουν αρθρωθεί γύρω του, αφέντες και κύριοι «του λαού και του τόπου», το έχουν πολύ ευκολότερο να σπρώχνουν τους αιχμάλωτους πρόσφυγες / μετανάστες στον απόλυτο ζόφο, απ’ το να κάνουν λίγο στην άκρη ώστε να μπορέσει μια ανθρωπιστική μκο (ναι, αυτό είναι, δεν πρόκειται για την Α Διεθνή!!) να φροντίσει για τα στοιχειώδη. (Προφανώς όποιος αυτά τα έχει λυμένα δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει να μην έχεις τουαλέτα, μπάνιο, φως, θέρμανση, φαγητό που να τρώγεται, ιδιωτικότητα, όντας ξένος που δεν καταλαβαίνει χριστό… Και ναι, αλλοίμονο, για όλα λύση είναι η επανάσταση! Αλλά μέχρι τότε θα πρέπει οι πρόσφυγες να μην έχουν ζεστό νερό και ανθρώπινες τουαλέτες; )

Δεν πρόκειται μόνο για τον στάνταρ φασισμό / ρατσισμό του ελληνικού μιλιταρισμού. Πρόκειται, επίσης και για τα φράγκα, την «διεθνή αξία» με την οποία κοστολογεί τον εαυτό του και τις υπηρεσίες του αυτός ο φασισμός / ρατσισμός του ελληνικού στρατοασφαλίτικου συμπλέγματος: θέλουμε 8 μύρια – που σημαίνει ότι θα φάμε τα 6,4. Μας τα ακουμπάτε; Αν όχι ας πάνε να γαμηθούνε και οι κωλοπρόσφυγες.

Νταβατζιλίκι. Στην ψύχρα. Κρατικό και παρακρατικό. Ωμά και καθαρά ελληνικό.

Παρασκευή 17 Μάρτη. H Wall Street Journal είδε (στα αποτελέσματα των ολλανδικών εκλογών) την «πολυδιάσπαση του κοινοβουλίου». Φυσικά αυτό είναι κανόνας εκεί, αλλά τι να πουλήσει και το αμερικανικό καθεστωτικό μήντιο; Την ήττα μιας απ’ τις ελπίδες για την διάλυση της ε.ε./ευρωζώνης; Άστο να πάει…

Διάφοροι έλληνες πατριώτες, απ’ την μεριά τους, είδαν στις ίδιες εκλογές τον καταποντισμό του κόμματος του Ντάιζεμπλουμ…. «Αφού δεν θα διαλυθεί (ακόμα) η ευρωζώνη, ας μιλήσουμε για τα τροχαία στην ευρώπη»: απώθηση / μετάθεση, συνηθισμένα πράγματα…. Άστο να πάει.

Κακό πράγμα η απογοήτευση. Α, επί τη ευκαιρία: είχαμε μείνει στο ότι αυτός ο παλιάνθρωπος ο Πούτιν θα έβαζε χέρι στις ευρωπαϊκές εκλογές (όπως έκανε, λένε, στις αμερικανικές), προωθώντας τους φασίστες, επειδή θέλει κι αυτός (λένε) να γίνει στάχτη και μπούρμπερη το project europe.

Τι έγινε; Τι έπαθαν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Γιατί δεν έχουμε διαρκή ενημέρωση για το θέμα; Κεφαλοκλειδώθηκαν οι ρώσοι χάκερς; Πείτε μας κύριοι των (καθεστωτικών και δημαγωγικών) δυνάμεων!

Άστο να πάει κι αυτό…

(Άλλες εποχές, τότε που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν είχε αγριέψει, η «είδηση» των εκλογών θα ήταν η αξιοσημείωτη άνοδος των GroenLinks – των “πρασινοκόκκινων”. Για να μην πούμε ότι ο 30άρης επικεφαλής τους Jesse Klaver (φωτο) έχει όλα τα προσόντα για να προβληθεί σαν το «νέο πρόσωπο» της ολλανδικής και, γιατί όχι, της ευρωπαϊκής πολιτικής: baby-faced, με νεολαιίστικο ντύσιμο – όχι σικέ σαν του Γιάνη – πρώτη φορά βουλευτής στα 24 του, με πατέρα μαροκίνο και μητέρα με καταγωγή απ’ την ινδονησία, «κάτι από Ομπάμα» σα να λέμε, κατάφερε σε δύο χρόνια να αυξήσει κατά μερικές χιλιάδες τα μέλη του κόμματος…. Και, επιπλέον οι GroenLinks ήρθαν πρώτοι στην πρωτεύουσα της ολλανδίας, ψηφισμένοι και από χιλιάδες μετανάστες… Τι άλλο χρειάζεται για να μπει κανείς στο κέντρο της προσοχής;

Τίποτα! Αλλά, ας μιλήσουμε καλύτερα για το κόμμα του Ντάιζεμπλουμ, ή για το ότι χρειάζονται 4 κόμματα για να γίνει κυβέρνηση στην ολλανδία, ή για το ότι η θάλασσα έξω απ’ τα φράγματα ανέβηκε ένα χιλιοστό… Ενώ αν είχαν έρθει πρώτοι οι φασίστες; Ωωωωω! Εκεί να βλέπατε τη φάτσα του φασιστόμουτρου πρώτο πλάνο για κανά δυο βδομάδες, και τις προφητείες για κανά δίμηνο!…

Ε, μπορεί το θέαμα να είναι θέαμα, αλλά έχει και ιδιοκτήτες…)

Παρασκευή 17 Μάρτη. … Ο πρωθυπουργός της ολλανδίας κέρδισε τις εκλογές αλλά έχασε την φιλία της τουρκίας… Αυτό το σοφό ειπώθηκε από Άγκυρα μεριά, απ’ τον Ερντογάν, και στον παγκόσμιο άτλαντα της καθεστωτικής σοφίας προστέθηκε άλλη μια σελίδα.

Ένα λεπτό ώρε ευλογημένοι: οι εκλογές γίνονται κάθε 4 ή 5 χρόνια, ενώ οι φιλίες χαλάνε και ξαναφτιάχνονται στο πόδι. Θα αντάλλασε ο Ερντογάν την ήττα του στο ερχόμενο δημοψήφισμα με την φιλία του Άμστερνταμ;

Όχι – προφανώς. Ας αφήσουμε το πρόσφατο, ότι είχε τσακωθεί (υποτίθεται) με την Μόσχα, για κανά 4μηνο, αλλά μετά ξανάγιναν φίλοι. Λοιπόν; Στα πρακτικά του παγκόσμιου άτλαντα ας μην καταχωρηθεί η κουβέντα. Λένε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα….

Πέμπτη 16 Μάρτη. Το γράψαμε πριν ένα μήνα (Κυριακή 19 Φλεβάρη) και, για να μην το ψάχνεται (αν, όμως, επιμένετε κάντε το!), το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:

Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.

Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.

Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετεινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον.

Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, η ολλανδία ή η γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.

Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

Πάρτε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί, και σημειώστε τα αποτελέσματα των εκλογών στην ολλανδία (μαζί με την αυξημένη συμμετοχή…) Το ολλανδικό ψόφιο κουνάβι «δεν έπιασε τα λεφτά του», και τον λόγο τον ξέραμε έγκαιρα. (Στο Άμστερνταμ πρώτο κόμμα προέκυψαν οι πράσινοι / αριστεροί. Προφανώς μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του «εργατικού κόμματος» έδωσαν μια κάποια – μέσω κάλπης – απάντηση…)

Κι αν δεν θέλετε να βιαστείτε να δικαιώσετε τη γνώμη μας, περιμένετε και τις γαλλικές και τις γερμανικές…

Πέμπτη 16 Μάρτη. Είναι μια ευκαιρία τώρα να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω. Αν είχατε ένα ραντάρ στον Δ του Κενταύρου που να πιάνει τα “πολιτικά σήματα” απ’ τον πλανήτη Γη, θα διαπιστώνατε ότι υπάρχει εδώ και χρόνια μια σταθερή επανάληψη (που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της εμμονής) της λέξης “διάλυση”… Μόνο που η “διάλυση” δεν αφορά τις ηπα (ανεξαρτητοποίηση της Καλιφόρνια ή του Βέρμοντ για παράδειγμα), της κίνας (η επαρχία Ξιν Γιάνγκ ή το Χονγκ Κονγκ για παράδειγμα), της ινδίας (τα εδάφη που ελέγχονται απ’ το ναξαλιτικό κίνημα), των φιλιππίνων ή της ρωσικής ομοσπονδίας (θα μπορούσε να διαλυθεί κι άλλο). Όχι. Ο επίμονος ευαγγελισμός της “διάλυσης” αφορά μονότονα την ε.ε. (και την ευρωζώνη).

Αν τα ραντάρ (σας) στον Δ του Κενταύρου είχαν μεγάλη ευαισθησία, θα εύρισκαν εύκολα από που προέρχονται αυτά τα “πολιτικά σήματα για την επικείμενη διάλυση της ε.ε. / ευρωζώνης”: απ’ την περιβόητη “αγγλόσφαιρα” (ηπα και αγγλία) και τα διάφορα έγκυρα ή άκυρα φερέφωνά τους, οπουδήποτε στον πλανήτη. Σε ότι αφορά την μικρή ασήμαντη επικράτεια του ελλαδιστάν, τα φερέφωνα αυτά τα ξέρουμε πια, με το όνομά τους.

Τότε εσείς, πράσινα όντα με κεραίες στο κεφάλι, στον Δ του Κενταύρου, θα έπρεπε να αναρωτηθείτε: τι έχει αυτό το πράγμα (η ε.ε. / ευρωζώνη) και οι εχθροί του κάνουν ό,τι μπορούν για να το διαλύσουν; Τι σόι σύγκρουση παίζει;

Δεν ξέρουμε τι θα απαντούσατε. Δεν έχουμε ιδέα για τον Δ του Κενταύρου. Πέντε πράγματα καταλαβαίνουμε για τον καπιταλιστικό πλανήτη Γη. Ένα απ’ αυτά: η μεγάλη πλειοψηφία των ολλανδών, αύριο των γάλλων, μεθαύριο των γερμανών ψηφοφόρων (και όποτε χρειαζόταν των ισπανών, των ιταλών, των πορτογάλων, των αυστριακών, των βέλγων…) δεν θέλουν να διαλυθεί αυτό το μαγαζί που λέγεται ε.ε. / ευρωζώνη (αντίθετα ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων θέλει· γι’ αυτό μια άλλη φορά) για να επωφεληθεί απ’ την διάλυση ο μέσος “κοκκινόσβερκος” αμερικάνος.

Έχουν σοβαρά (και δικαιολογημένα) παράπονα απ’ την διοικητική γραφειοκρατία (συνήθως του κράτους τους…). Έχουν μεταξύ τους διαφορές και διαφορετικά συμφέροντα. Έχουν ιστορικές επάρσεις. Όταν, όμως, έρχονται απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού και τους λένε “διαλυθείτε και άντε γαμηθείτε – μας συμφέρει” αντιλαμβάνονται ενστικτώδικα (και στρεβλά για την δική μας εργατική ζωή και άποψη) τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Πέμπτη 16 Μάρτη. Πρόκειται, ωστόσο, για μια Αρμαγεδωνική ρητορική που “συγκινεί”: η διάλυση (της ε.ε. / ευρωζώνης). Ποιους συγκινεί; Όλους εκείνους τους μικρούς, ελάχιστους μικροαστούς που, σαν κοινωνικό στρώμα και ιδεολογία, δεν μπορούν (ποτέ δεν μπόρεσαν) να παράξουν ένα συλλογικό σχέδιο για το μέλλον. Όλους αυτούς που ο Βίλχεμ Ράιχ περιέλαβε στο “Άκου ανθρωπάκο”.

Οι μικροαστοί είναι μια μεγάλη, και σίγουρα καθόλου αμελητέα μάζα στον σύγχρονο, υπό κρίση / αναδιάρθρωση καπιταλισμό. Σε αντίθεση τόσο με τα “μεγάλα” αφεντικά όσο (θεωρητικά στη φάση που έχουμε τα μαύρα χάλια μας, λόγω μικροαστισμού βέβαια) και με την σύγχρονη εργατική τάξη, που μπορούν να παράξουν οι μεν “συλλογικό σχέδιο” και οι δε “συλλογικό αντι-σχέδιο”, οι μικροαστοί βιώνουν τόσο τις “ευκαιρίες” όσο και τις “στραβές” των καπιταλιστικών διαδικασιών ατομικά / οικογενειακά. Άλλοτε σαν ατομικό / οικογενειακό θρίαμβο· άλλοτε σαν ατομική / οικογενειακή τραγωδία.

Και μέσα στην ασημαντότητά τους, έχουν δύο τάσεις. Η μία είναι να ταυτιστούν με το “μεγάλο”, που μπορεί να είναι είτε το κράτος είτε η επιχείρηση (συχνά ένας συνδυασμός τους), προσδοκώντας μέσα απ’ αυτήν την ταύτιση σε ψίχουλα. Η άλλη είναι να παρακαλάνε για την “διάλυση”, δηλαδή για τον πολιτικό (και αισθητικό) υποβιβασμό της πραγματικότητας (που τους ενοχλεί) σε κόκους σκόνης, απέναντι στους οποίους ελπίζουν ότι θα ξανανοιώσουν σπουδαίοι.

Ο ευαγγελισμός της εθνικιστικής διάλυσης της ε.ε. / ευρωζώνης (και δεν υπάρχει άλλη “διάλυση”!) μπορεί να προέρχεται απ’ τα πάνω, αλλά εξυπηρετεί αυτά τα μικροαστικά ένστικτα αρκετών από κάτω. Εξυπηρετεί την φρεναπάτη ότι το “μικρό” θα έχει τα μέτρα που θα επιτρέπουν στον εξατομικευμένο μικροαστό να ξανακερδίσει αυτά που έχασε απ’ το “αποτρόπαιο μεγάλο”· υπό κάποιον ηγέτη που θα κάνει το εθνοκρατικό “μικρό” αρκετά συμπαγές και ελκυστικό για τα γούστα του, “θερίζοντας” όλες εκείνες τις διαφορές που κάνουν ακόμα και αυτό το εθνοκρατικό σύμπαν στο οποίο ελπίζουν “ζούγκλα”: διαφορές αισθητικές, διαφορές πολιτιστικές… διαφορές σεξουαλικές. Να γιατί οι οπαδοί της διάλυσης (αν και όχι μόνο αυτοί) είναι ρατσιστές και σεξιστές: επιδιώκουν ελεγχόμενες “συλλογικές ταυτότητες” υπό αυστηρές εξουσίες – μπας και ρεφάρουν.

Πέμπτη 16 Μάρτη. Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να “δουλέψει” ομαλά στον πρώτο κόσμο… αρκεί να μην αποκτούσε (να μην μύριζε…) αυτή την “μέγα”διάσταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας και της βόρειας ιρλανδίας πρόλαβε να “δουλέψει”, ψηφίζοντας “έξοδο” (αγνοώντας ότι έτσι πυροδοτεί την δική της διάλυση…). Το σημαντικότερο ήταν ότι πρόλαβε να “δουλέψει” όχι στην ηπειρωτική ευρώπη αλλά απέναντι, στην άλλοτε “μόνη υπερδύναμη”, απελευθερώνοντας κι εκεί εντάσεις (απ’ την μια κοινωνικές, απ’ την άλλη ως προς τις εναλλακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού).

Έτσι απροειδοποίητα και προς στιγμήν ένα μέρος των μικροαστών και των μεσοαστών στην ευρώπη (αν και όχι στα βαλκάνια…) βλέπει μπροστά του την (μασκαρισμένη εθνικά) φρίκη της μικρότητας που γίνεται “μεγαλείο”: το ψόφιο κουνάβι και τους οπαδούς του! Βλέπει όχι την καλογυαλισμένη Λεπέν ή την παφουραρισμένη ολλανδική εκδοχή του ψοφιοκουναβισμού, που θα την υιοθετούσε, αλλά τον “ξενόφερτο” πυρήνα: την κου κουξ κλάν!

Αυτό το μέρος των ευρωπαίων (το τονίζουμε: των ιστορικά δυτικοευρωπαίων) μικροαστών και μεσοαστών (προς το παρόν) δεν το αντέχει να κοιταχτεί σ’ έναν τέτοιον καθρέφτη. Ειδικά εφόσον τον θεωρεί “ξένο” (και γεωπολιτικά εχθρικό).

Εννοείται ότι για τους λαθρεπιβάτες τύπου υπήκοοι του ελλαδιστάν αυτά δεν ισχύουν. Και ποτέ δεν ίσχυαν. Τι συνεπάγεται αυτό, μια άλλη φορά…