Year: 2017

Στην άκρη της Μεσογείου 2

Τρίτη 21 Μάρτη. Να μια ενδιαφέρουσα και απρόοπτη εξέλιξη στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Την ώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο “φορτώνει” πεζοναύτες στην κουρδοκρατούμενη ζώνη στη βόρεια συρία (για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους πάντα), το ρωσικό πεντάγωνο έχει αποκτήσει τα ίδια “δικαιώματα” στο μικρότερο κουρδοκρατούμενο θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Στο χωριό Kaf Jina έφτασαν ήδη ρώσοι “εκπαιδευτές”, με τα τεθωρακισμένα τους για την “μεταφορά προσωπικού”, και τα υπόλοιπα σέα τους. Επίσημος σκοπός; Να εκπαιδεύσουν τις εκεί ypg στην «αντιτρομοκρατία»….

Πως αντιδρά η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Numan Kurtulmus έκανε μια συβιλλική δήλωση για το θέμα. Ότι η τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί την ύπαρξη μιας ζώνης τρομοκρατών στη βόρεια συρία… και ότι η εθνική σύσταση της βόρειας συρίας δεν θα πρέπει να αλλάξει.

Αυτό, είν’ αλήθεια, θα μπορούσε να το πει και πριν 1 χρόνο. Συνεπώς, σαν πρώτη αντίδραση, την ερμηνεύουμε σαν «Ο.Κ.». Άλλωστε, την ώρα που συμβαίνουν αυτά, η Άγκυρα τσακώνεται πότε με το Άμστερνταμ και πότε με το Βερολίνο περί «όνου σκιάς».

Αυτός ο αντιπερισπασμός κάτι θα πρέπει να σημαίνει. Όχι για πάντα. Προς το παρόν, σίγουρα….

Η μικρή ασθενής

Τρίτη 21 Μάρτη. Αν έχουμε αποφύγει ως τώρα να σχολιάσουμε σε καθημερινή βάση την (για μια ακόμα φορά) “σκληρή και περήφανη” διαπραγμάτευση της φαιορόζ κυβέρνησης, είναι επειδή έχουμε ήδη προσδιορίσει ορισμένες βασικές κατευθύνσεις του θέματος (όσοι / όσες βρίσκονται στις αόρατες πόλεις ξέρουν). Κατά τα άλλα θα πρέπει σύντομα να τα πούμε μαζεμένα.

Από eurogroup σε eurogroup και από την μια ημερομηνία ορόσημο στην επόμενη, «η ζωή τραβάει την ανηφόρα». Προς το παρόν, σαν παρακαταθήκη, σημειώνουμε το εξής. Την προηγούμενη φορά (πριν 2 χρόνια) που η ίδια «εθνική γραμμή» βγήκε στο μεϊντάνι με την σιγουριά ότι «αν πάμε το ματς στην παράταση θα το κερδίσουμε», εκείνο που έγινε δεν είναι μόνο ότι μεταφέρθηκαν (στο «γ μνημόνιο») όλες μα όλες οι εκκρεμότητες του προηγούμενου· αλλά, επιπλέον, προστέθηκαν οι ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες (στην «εθνική οικονομία»….) της 6μηνης χρονοτριβής…

Τώρα πάλι, εκεί που οι φαιορόζ καμαρώνουν ότι κάθονται πάνω στο μαξιλάρι της υποτιθένης «ανάπτυξης» και περιμένουν μήπως και οι φασίστες διαλύσουν (εκλογικά) την ευρωζώνη, έχουν στην καμπούρα τους ήδη ένα τρίμηνο (το τελευταίο του ’16) βεβαιωμένης ύφεσης, άλλο ένα (το πρώτο του ’17) που θα είναι παρόμοιο, και είναι έτοιμοι να χαντακώσουν και το επόμενο (το δεύτερο του ’17). Είναι, άραγε, σίγουροι πως όταν θα έρθει η στιγμή να βάλουν τις τζίφρες τους δεν θα είναι υποχρεωμένοι και σε «έξτρα μέτρα» για το ’17; Είναι σίγουροι ότι δεν ξαναπριονίζουν το κλαδάκι που πάνω του προσπαθούν να καθήσουν;

Έτσι δείχνουν αλλά δεν θα έπρεπε. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες… Όχι μόνο επειδή «το δις εξαμαρτείν…» – έχουμε διατυπώσει έγκαιρα τη γνώμη μας, απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και για την «πρώτη φορά» των αμαρτιών. Αλλά επειδή, επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το κόμμα της δραχμής είναι καταλάθος….

Τα όπλα και η μουσική των νομάδων

Δευτέρα 20 Μάρτη. Είχαμε υποσχεθεί πριν 2 βδομάδες περισσότερα για τους Τuareg μουσικούς της μπάντας Tinariwen.

Εδώ λοιπόν είναι ένα ντοκυμαντέρ, γαλλικής παραγωγής με αγγλικούς υπότιτλους, όπου οι ίδιοι και άλλοι δικοί τους ξεδιπλώνουν τα βασικά της ιστορίας όχι μόνο της μπάντας αλλά και της αντίστασης των Tuareg.

Δεν θα ορκιστούμε για την πέρα για πέρα ακρίβεια των λεγόμενων. Αλλά μιας και κανείς πάνω απ’ την Μεσόγειο δεν νοιάζεται για τις ζωές εκείνων που ζουν από κάτω, ακόμα και σαν μια «πρώτη ιδέα», το ντοκυμαντέρ με τίτλο «Οι κιθάρες της εξέγερσης των Tuareg» έχει την αξία του.

Αν έχετε διαθέσιμα 53 λεπτά … (Και καλή βδομάδα!)

Το χρεωστούμενο χρήμα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Το ψόφιο κουνάβι δεν παρέλειψε να το τονίσει δημόσια, παρούσης της Μέρκελ, στη διάρκεια της συνάντησής τους στην Ουάσιγκτον: η γερμανία χρωστάει έναν περίδρομο λεφτά στο νατο (δηλαδή στις ηπα) για τις “υπηρεσίες ασφάλειας” που η δεύτερη προσφέρει στην πρώτη… Στο “επιχειρηματικό στυλ” που η καινούργια αμερικανική διοίκηση των συντηρητικών αντιμετωπίζει τις συμμαχίες της, το νατο περνάει σε μια διαφορετική κατηγορία απ’ αυτήν της κατοχής: στην κατηγορία νταβατζιλίκι.

Κι ενώ η Μέρκελ είπε απ’ την Ουάσιγκτον ότι ως το 2024 το γερμανκό κράτος θα φτάσει τις “αμυντικές δαπάνες” του στο 2% του αεπ του (αυτό ζητούν οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες ελπίζοντας ότι θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους…) η γερμανίδα υπ.αμ. Ursula von der Leyen δήλωσε χτες ότι «δεν υπάρχουν πουθενά καταγραμμένα χρέη του Βερολίνου προς το νατο». Για να συμπληρώσει το μάλλον απογοητευτικό για την Ουάσιγκτον ότι η μελλοντική αύξηση των στρατιωτικών εξόδων δεν θα πάει (μόνο) στο νατο, αλλά και στις «ειρηνευτικές αποστολές της ε.ε.».

Το καλό που του θέλουμε του κυρ ψόφιου κουναβιού: αφού αυτοί οι παλιογερμανοί είναι μπαταχτσήδες και δεν πλερώνουν, ας πάρει τον στρατό του από εκεί. Δόξα τω military spending υπάρχουν άλλα κράτη / μέλη της συμμορίας (συγγνώμη: της συμμαχίας…) που είναι large στις αγορές και τις πληρωμές τους. Π.χ. το ελληνικό.

Γιάνκηδες ελάτε! (Αυτό δεν προσπάθησε τις προάλλες να πουλήσει ο υπ.εξ. Nick the greek, για μια ακόμα φορά, με χάρτες και πιόνια, στη νέα διοίκηση; Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς… ε;)

Το εμπόλεμο χρήμα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Πάει πολύς καιρός από τότε που οποιαδήποτε διακρατική συνάντηση πολιτικών βιτρινών της οποίας το όνομα άρχιζε από G- γινόταν οχυρωμένη πίσω από ψηλά συρματοπλέγματα και με κάθε είδους και μορφής στρατοαστυνομία για προστασία. Το anti-global φαινόμενο ξεφούσκωσε το ίδιο γρήγορα όσο είχε φουσκώσει· αφήνοντας πίσω του κάτι που ήταν αναπόφευκτο (ακόμα κι αν δεν το είχαν καταλάβει οι διαδηλωτές): τον ακροδεξιό εθνικισμό.

Τώρα τα G-κάτι ραντεβού ρετάρουν από μέσα. Στο τελευταίο, των G20, 17 και 18 Μάρτη, στο Baden Baden, ο γερμανός οικοδεσπότης (ξέρετε ποιος, ε;) περίμενε να πάρει μια πρώτη γεύση απ’ τον αμερικάνο όμοιό του, ονόματι Steven Mnuchin. Και όχι μόνον αυτός άλλωστε. Την πήραν όλοι την γεύση, χωρίς έκπληξη. Η Ουάσιγκτον εννοεί να ξανακερδίσει το χαμένο (οικονομικά, εμπορικά) έδαφος απ’ τους παγκόσμιους ανταγωνιστές της, είτε με το καλό είτε με το κακό. Τελεία και παύλα.

Θα μείνει αυτή η σύνοδος των G20 στην ιστορία σαν η τελευταία της «εμπορικής ειρήνης» ή η πρώτη των «εμπορικών πολέμων»; Θα ήταν ανακριβές οτιδήποτε απ’ τα δύο. «Προστατευτικά» μέτρα εκ μέρους των καπιταλιστικών κρατών πρώτης γραμμής υπάρχουν άφθονα, εδώ και χρόνια· το «ελεύθερο εμπόριο» ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του ήταν, αν ήθελε να είναι κάποιος αυστηρός, ευφημισμός.

Ωστόσο τα προστατευτικά μέτρα λαμβάνονταν κάτω απ’ τους όρκους περί του αντιθέτου, και υπό την αίρεση του π.ο.ε., που δεν είχε βέβαια εκτελεστικές αρμοδιότητες (δεν μπορούσε, δηλαδή, να επιβάλει τις αποφάσεις του), αλλά οπωσδήποτε σημείωνε τις παραβάσεις. Τώρα η Ουάσιγκτον σταματάει τους όρκους στην «ελευθερία» του παγκόσμιου εμπορίου και εισάγει μια καινούργια παράμετρο: της «δικαιοσύνης». Όπου «δίκαιο εμπόριο» (θα) είναι αυτό που (θα) γίνεται υπό τους δικούς της όρους….

Συνεπώς αυτό που θα γίνει είναι η κλιμάκωση του «προστατευτισμού» απ’ την μεριά των ηπα, και μάλιστα εναντίον πρωτοκλασσάτων ανταγωνιστών: της γερμανίας, της ε.ε., της κίνας. Αυτοί θα απαντήσουν ανάλογα – εννοείται. Και μετά κι άλλα μέτρα από ‘δω, κι άλλα απο κει…: μια διαδικασία σπιράλ.

Κι έτσι ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα γίνει μια ακόμα ωραιότερη ατμόσφαιρα απ’ ότι ως τώρα.

(φωτογραφία: χωρίς παρεξήγηση, και παρά τις διάφορες «σκληρές» αντιγερμανικές δηλώσεις της Άγκυρας, κάπου σ’ αυτή τη φωτογραφία, απ’ τους G20 προχτές, είναι και ο υπ.οικ. της τουρκίας. Με το επιτελείο του. Καθότι μέλος του συγκεκριμένου G-.

Για τον κυρ Ευκλείδη δεν είμαστε σίγουροι. Μάλλον το κράτος που εκπροσωπεί ανήκει σε άλλο G-: αυτό της επιτάχυνσης της βαρύτητας…)

Το εξόριστο χρήμα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Το ότι ο κύριος 600 δισεκετομμύρια την έκανε είναι η μία διατύπωση. Το ότι αναγκάστηκε σε αυτοεξορία είναι μια άλλη, αντίθετη, αλλά και πιο πολλά υποσχόμενη. Γιατί ένας ηγέτης του δικού του βεληνεκούς, βαθιά έλλην, έχει την ευχέρεια να συνεχίσει την “επικοινωνία” του με τους οπαδούς του. Σα να λέμε: “βγήκε στο αντάρτικο”…

Εκεί, ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα. Ακόμα κι αν ο κύριος 600 δισεκατομύρια διέφευγε σε άλλη γη, σ’ αλλά μέρη (ή σ’ άλλον πλανήτη, σ’ άλλον γαλαξία, κλπ) οι οπαδοί του θα μείνουν εδώ. Και δεν είναι λίγοι.

Αυτό είναι το πρόβλημα: είναι αυθεντικοί έλληνες κι αυτοί. Θα μείνουν αναξιοποίητοι;

Το πείραμα και η εξουσία

Κυριακή 19 Μάρτη. Τόσο το πρωτότυπο πείραμα του Στάνλεϊ Μίλγκραμ το 1961 (που έμεινε γνωστό με το όνομά του), όσο και η πρόσφατη επανάληψή του στην πολωνία, δείχνουν μεν ορισμένα πράγματα για την εθελοντική παράδοση στην (όποια εξουσία)… Έχουμε, ωστόσο, την εντύπωση ότι η παρουσίασή τους δεν λέει όλη την αλήθεια, αφήνοντας να αιωρείται μια ισχυρή δόση μεταφυσικής, τόσο για την “εξουσία” όσο και για την “πειθαρχία” σ’ αυτήν.

Και στις δύο περιπτώσεις προηγείται η πρόσκληση προς εθελοντές για ένα πείραμα· πιθανά με αμοιβή. Εννοείται ότι σε κανέναν δεν λέγεται κάτι για το είδος και το περιεχόμενο αυτού του “πειράματος”. Και η ερώτησή (μας) είναι αυτή: ποιος δέχεται, είτε έναντι χρημάτων είτε με οποιαδήποτε άλλη ανταμοιβή, να πάρει μέρος σε ένα “πείραμα” άγνωστου περιεχομένου, οργανωμένου από αγνώστους, για άγνωστο σκοπό, κλπ;

Την ερώτηση (και τις όποιες απαντήσεις) την θεωρούμε σημαντική επειδή εκείνος που δέχεται κάτι τέτοιο είναι προ-διατεθειμένος να υπακούσει στις “οδηγίες” (δηλαδή τις εντολές) του “πειραματιστή” – χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων το περιεχόμενό τους. Και, κυρίως, χωρίς να νοιάζεται να βάλει σαν όρο της συμμετοχής του αυτήν την πρόγνωση.

Μοιάζει εξωφρενικό! Είναι, άραγε, εύλογο να υποθέσει κανείς ότι μπορεί κάποιος άγνωστος να σταματήσει 10 ή 100 άτομα στο δρόμο λέγοντάς τους θέλετε να πάμε κάπου; (αυτό και μόνον αυτό), θα σας πληρώσω γι’ αυτό – ε; Όχι, κάτι τέτοιο το θεωρούμε αδύνατο!

Συνεπώς η εν λευκώ προ-διάθεση που είναι κρίσιμη στην “προσφορά” εθελοντών για ένα άγνωστο πείραμα με άγνωστους σκοπούς με μια έννοια μόνο μπορεί να σταθεί: επειδή αυτοί που κάνουν την πρόσκληση αναγνωρίζονται εκ των προτέρων σαν “άνθρωποι κύρους”. Δηλαδή, στο πείραμα του Μίλγκραμ και στην επανάληψή του, επιστήμονες.

Προκύπτει λοιπόν ότι μια ορισμένη μορφή εξουσίας, η επιστημονική, έχει δουλέψει με επιτυχία εκ των προτέρων, έχει ασκηθεί με επιτυχία εκ των προτέρων, έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων την “τυφλή συναίνεση” των εθελοντών / πειραματόζωων στους (άγνωστους) σκοπούς του (άγνωστου) “πειράματος”. Μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας έχει, σα να λέμε, επικυρώσει εκ των προτέρων την εν λευκώ εξουσιοδότηση των “αποκάτω” στους “αποπάνω” στο να δίνουν αυτοί οι τελευταίοι οδηγίες (εντολές) και οι πρώτοι να τις εκτελούν· για “πειραματικούς” λόγους…

Τι δείχνει, τότε, η εκτέλεση του πειράματος τύπου Μίλγκραμ; Δείχνει ότι εάν εκ των προτέρων αναγνωριστεί εθελοντικά (χωρίς φόβο, χωρίς απειλές) σε μια εξουσία το δικαίωμα να είναι τέτοια, τότε μετά… αυτή η εξουσία αποδεικνύεται ότι είναι τέτοια!

Φυσικά θα υποστηρίξει κάποιος ότι μέχρι να αρχίσει να εξελίσσεται το “πείραμα” δεν υπάρχει κάποια υλική έκφραση της βαρβαρότητας της εξουσίας στην οποία έχει δοθεί απ’ την πριν το ελεύθερο, η συγκατάθεση να είναι τέτοια. Η αρχική έγκριση έχει δοθεί “χαριτωμένα” και “χαλαρά”: ναι είμαι εθελοντής (στο άγνωστο…) Οι ηθικές αναστολές ή και εναντιώσεις (έτσι λένε οι πειραματιστές…) θα έπρεπε να εμφανιστούν μετά· όταν η υπακοή στις εντολές τους προκαλεί πόνο σε τρίτους.

Ναι, ίσως. Ένα μέρος των εθελοντών (το αισθητά μικρότερο) ανακαλεί εκ των υστέρων την πρόθυμη συμμετοχή του στην διεξαγωγή του “πειράματος”, αρνούμενο από ένα σημείο και μετά να υπακούει στις εντολές… Όμως αυτό, εκτός απο μειοψηφική στάση, δεν φωτίζει την σχέση “αφέντη – δούλου” στο γενεαολογικό της εύρος.

Η διαλεκτική της εξουσίας

Κυριακή 19 Μάρτη. Η υπακοή στις εντολές του “πειραματιστή” (της επιστημονικής εξουσίας εν προκειμένω) ακόμα κι αν προκαλεί πόνο σε τρίτους δεν είναι όλο το θέμα. Γιατί έρχεται δεύτερη στη σειρά. Έχει προηγηθεί η υπακοή στην γοητεία (ή στην “ηθική ανωτερότητα”) της ίδιας εξουσίας όταν αυτή ψάχνει …. εθελοντές για το πείραμά της. Δίνοντας κάποια υλική (θα μπορούσε ακόμα να είναι να συμβολική) ανταμοιβή.

Όταν η (επιστημονική στο παράδειγμα) εξουσία δεν μοιράζει πόνο αλλά χαρά (και κάποια απολαβή) απαλλοτριώνοντας, ωστόσο, γλυκά και ανεπαίσθητα το “πολιτικό δικαίωμα” (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) να αποφασίζει κανείς ξέροντας όσο το δυνατόν περισσότερα για τις συνέπειες της επιλογής του εκ των προτέρων, τι είναι αναμενόμενο μετά; Οι πειραματιστές θέλουν σαν “εθελοντές” ανθρώπινα όντα που είναι εκ των προτέρων αν-εύθυνα, εφόσον δέχονται να πάρουν – μέρος – σε – ένα – “πείραμα” αγνοώντας και αδιαφορώντας για το περιεχόμενό του, τους σκοπούς του, τους συντελεστές του. Μάλιστα η άγνοιά τους θεωρείται η ενδεδειγμένη προϋπόθεση.

Για να βρουν τέτοιους ασκούν το κύρος, την γοητεία, την έλξη, την πειθώ της (επιστημονικής) εξουσίας τους. Βάζουν λοιπόν στο input της πειραματικής τους διάταξης ανθρώπους ηθικά ανεύθυνους (έστω όσο χρειάζεται). Και τι λαμβάνουν στο output; Ανθρώπους ηθικά ανεύθυνους!!!

Είναι παράξενο; Δε νομίζουμε!

Το μόνο (αλλά καθόλου λίγο) που αλλάζει ανάμεσα στο input και στο output είναι ότι στην αρχή η ανευθυνότητα αποκρύβεται. Καμουφλάρεται. Θεωρείται επιστημονική προϋπόθεση (άρα σιωπηλά προϋπόθεση της εξουσίας) Ύστερα δεν εμφανίζεται ξαφνικά, γυμνή. Αλλά αμυντικά τροποποιημένη σε μετάθεση. Μετάθεση των ευθυνών (για τον πόνο που προκαλούν τα ηλεκτροσόκ) στους πειραματιστές που δίνουν τις εντολές. Η θωράκιση των εκτελεστών είναι αναμενόμενη: Εγώ; εγώ απλά υπακούω σε διαταγές.

Πράγματι έτσι είναι. Ποιο είναι όμως το εκ των προτέρων κίνητρο για να βρεθεί κανείς στη θέση απλά να υπακούει σε διαταγές; Είναι ο φόβος, για παράδειγμα, μιας σκληρής τιμωρίας που κάνει, στα καλά καθούμενα, κάποιους να προσφέρονται σαν εθελοντές σε άγνωστου περιεχομένου πειράματα; Η περίπτωση που ψάχνουμε δεν είναι τέτοια. Δεν είναι ο φόβος που φτιάχνει τέτοιου είδους εθελοντές. Είναι η όποια ανταμοιβή· και, κυρίως, η εξουσιαστική πειστικότητα. Η έλξη της «συμμετοχής σε ένα επιστημονικό πείραμα»…

Το συμπέρασμά μας; Οι σχέσεις εξουσίας δεν απανθρωποποιούν όταν προκαλούν πόνο. Αλλά από πολύ νωρίτερα: όταν προσφέρουν ανταμοιβές επικυρώνοντας την (ανεξέλεγκτη) ισχύ τους…

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να πιαστεί αιχμάλωτος δια της βίας· και να κρατήσει ακέραιη μέσα του την άσβεστη επιθυμία να ακυρώσει αυτήν την μορφή εξουσίας, δραπετεύοντας. Όταν όμως προσφέρεται με την (όποια) θέλησή του στην αιχμαλωσία του (ηθική, διανοητική, συναισθηματική) τότε η άρνηση γίνεται πολύ πολύ πιο δύσκολη.

Οι εξουσίες δεν αιχμαλωτίζουν αποτελεσματικά και σε βάθος με απειλές, αλλά με υποσχέσεις. Δεν στερεώνονται με τιμωρίες, αλλά με κολακείες.

Οι ελπίδες που έρχονταν

Σάββατο 19 Μάρτη. Απάντηση: ….Μέχρι τώρα αναμέναμε τον Ομπάμα, ο Ομπάμα έδωσε κάτι, τελείωσε αυτή η ιστορία. Στη συνέχεια αναμενόταν πως ενδεχομένως στις ολλανδικές εκλογές αν έβγαινε ο ακροδεξιός, πιστεύω, θα τους ταρακουνούσε τους Ευρωπαίους να κλείσουν την αξιολόγηση… Αυτό δεν έγινε…

Ερώτηση: Μα να έχει επενδύσει αριστερή κυβέρνηση στην εκλογή ακροδεξιών;

Απάντηση: Όχι, δεν λέω αυτό. Λέω ότι η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, εγώ ήλπιζα, εγώ προσωπικά ήλπιζα πως θα συνέτιζε παραπάνω τους Ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, και θα έλεγαν ας κλείσουμε τώρα ένα θέμα όπως το ελληνικό, που είναι μικρό. Ούτε αυτό έγινε. Άρα στο μέλλον δεν βλέπω να δημιουργούνται καλύτερες, ευνοϊκότερες προϋποθέσεις…

Αυτά είπε (ομολόγησε; ξέρασε;) ο ευρωβουλευτής του συ.ριζ.α. και γνωστός καθεστωτικός δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό κανάλι (του εσχάτως διακριτικά φιλικού προς την φαιορόζ κυβέρνηση ομίλου Αλαφούζου) sky.

Δεν ισχύει εδώ το “από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια” – τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι η εν λόγω persona. Ισχύει, όμως, το “γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει”. Το απρόσωπο “αναμενόταν πως…” στην πρώτη παράγραφο αφορά ευρύτερες ελπίδες. Όταν, όμως, ρωτιέται για το “πως είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να ποντάρει σε φασίστες;” το μαζεύει και το παίρνει πάνω του με έμφαση, “εγώ προσωπικά ήλπιζα…”

Το ζουμί το έχουμε παρουσιάσει εδώ· και τώρα τεκμηριώνεται. Η λούμπεν πολιτική του ελληνικού βαθέος κράτους, που εδώ και 2 χρόνια έχει στο κέντρο της τις φαιορόζ βιτρίνες, εμπνέεται εδώ και πολλά χρόνια απ’ το εξής απλό δόγμα: οι δανειστές μας κάπου θα στριμωχτούν και θα αναγκαστούν να μας (ξανα)χαρίσουν λεφτά. “Θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν θα μπορούν να την αρνηθούν: ακουμπείστε τα!!!”

Οι πρασινόμαυρες βιτρίνες, νέα δημοκρατία και πασοκ, αυθεντικά κομμάτια του βαθέος κράτους, ήλπιζαν ότι θα “στριμώξουν” τους δανειστές απειλώντας τους ότι θα κάνουν εκλογές και θα βγει ο συ.ριζ.α. Οι καταραμένοι δεν το έφαγαν, οι εκλογές έγιναν (σε άψογη συνεργασία των υποτιθέμενων αντιπάλων, γύρω απ’ την fake αφορμή της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, υπό την διεύθυνση συγκεκριμένων πυρήνων του παρακράτους), και στη συνέχεια η Βαρουφάκιος φάση της τακτικής “θα σας στριμώξουμε” περιστράφηκε γύρω απ’ το “θα χρεωκοπήσουμε και θα πονέσετε”. Συμπληρωματικά υπήρχε και η ακροδεξιά διάσταση, από τους ψεκασμένους Καμμένο και Κοτζιά, ότι “θα εκτοξεύσουμε χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες τζιχαντιστές τρομοκράτες στην ευρώπη”…

Ούτε κι αυτό δούλεψε. Οπότε απ’ το καλοκαίρι του 2015 τα δαιμόνια κουνάβια του ελληνικού βαθέος κράτους (ζώα πολιτικά, δημοσιογραφικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά) έψαχναν τι άλλο θα “στριμώξει” τους καταραμένους. Απ’ το φθινόπωρο του 2016 θεώρησαν πως το βρήκαν: οι εκλογές σε ολλανδία, γαλλία και γερμανία και… “η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς” … που “θα συνέτιζε τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο…” Και άρχισαν να βαράνε μεθοδικά καθυστερήσεις και κωλυσιεργείες, για να πέσει η περιβόητη “αξιολόγηση” λίγο πριν τις εκλογές στην ολλανδία. Σκέφτηκαν: θα βγει πρώτο το φασιστόμουτρο την ολλανδία, θα χεστούν για τις εκλογές στη γαλλία, οπότε θα συνετιστούν…

Σε τι συνίσταται αυτή η λούμπεν πολιτική που στηρίζεται μόνο σε εκβιασμούς που, υποτίθεται, μπορεί να κάνει ή να εκμεταλλευτεί η Αθήνα; Συνίσταται στην προσπάθεια του εθνικού οργανωμένου προσοδισμού να προστατέψει το μοντέλο του, δηλαδή να εξασφαλίσει πολιτικές και γεωπολιτικές προσόδους από οπουδήποτε, χωρίς να εμφανιστεί πουθενά δημόσια και καθαρά σαν αυτό που είναι και σαν το πραγματικό αφεντικό, το πραγματικό ελληνικό κράτος / κεφάλαιο.

Είναι μια μαφιόζικη πολιτική. Με μια διαφορά. Προσπαθεί να την ασκήσει ένας μικρομεσαίος γκάγκστερ απέναντι στην κεντρική τράπεζα της ηπείρου. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να λέει απέναντι στον δανειστή του πότε “πρόσεξε, έχεις και παιδιά”, πότε “πρόσεξε, οι δρόμοι έχουν λακούβες” και πότε “πρόσεξε, υπάρχουν τύποι που δεν σε χωνεύουν”. Και ύστερα να τρώει τις σφαλιάρες, ανάλογες της πραγματικής του θέσης και της αναίδειάς του.

Τους είχε μείνει ένα ακόμα χαρτί, αλλά το έκαψαν (ίσως επειδή ήταν σίγουροι για τους ευρωπαίους φασίστες): να απειλήσουν τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, μ’ αυτό: προσέξτε, γιατί θα κάνουμε εκλογές και θα βγει πρωθυπουργός ο Σώρρας! Μπας και συνετιστεί – το Βερολίνο…

Πάει όμως… Εξατμίστηκε ο κύριος 600 δισ… Όπως προβλεπόταν, άλλωστε, απ’ το σενάριο της απάτης. (Το έχουμε πει, και άλλοι ακόμα καλύτερα: έτσι έχει γίνει και στα άλλα μέρη του κόσμου που η διεθνής σπείρα δοκίμασε το ίδιο κόλπο… )

Οι ελπίδες που πέρασαν

Σάββατο 19 Μάρτη. Ο λανθάνων στα λόγια του ροζ ευρωβουλευτής / δημαγωγός λέει όμως, αντεστραμμένα, κάτι σωστό: τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά για τέτοια κολπάκια. Γιατί στενεύουν;

Επειδή έχει μπει σε κίνηση η διαδικασία της διαφορικής ολοκλήρωσης της ευρώπης και, καθόλου συμπτωματικά, οι μάζες των ψηφοφόρων στα τρία κράτη αυτήν την διαδικασία την στηρίζουν με σημαντική πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν ψηφίζουν απευθείας γι’ αυτήν. Κάτι τέτοιο ήταν λογικά προβλέψιμο (απ’ την εργατική, αυτόνομη, και “περιθωριακή” σκοπιά μας) αρκεί να είχε κάποιος την βασική αίσθηση του (καθεστωτικού) πολιτικού, δηλαδή την επίγνωση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, όχι με κριτήρια “αρπαχτής” (όπως οι έλληνες πατριώτες και η βορθο-ιντελιγκέντσιά τους).

Αυτή η διαδικασία έχει μπει υποχρεωτικά σε κίνηση για έναν πολύ βασικό λόγο: για να ξεμπερδεύουν οι βασικές καπιταλιστικές αναδιαρθωτικές τάσεις των αφεντικών στα ευρωπαϊκά κράτη απ’ τα «μικρά» που προσπαθούν να τις βραχυκυκλώσουν. Απ’ τα «χαλίκια μέσα στα παπούτσια τους» (σε όποιους αρέσουν οι μαφιόζικες αναφορές: Νονός 3). Τέτοιο «μικρό» δεν είναι μόνο το ελλαδιστάν· αυτό είναι απλά δυσανάλογα φασαριόζικο και ψευτοτσαμπουκαλεμένο. Είναι και το ουγγρικό «μικρό». Είναι και το πολωνικό «μικρο-μεσαίο». Είναι και τα «μικρά» των βαλτικών κρατών.

Με άλλα λόγια η διαφορική ολοκλήρωση, άπαξ και εγκριθεί απ’ τους «λαούς» (έχει αρχίσει να συμβαίνει αυτό, και θα συνεχίσει, μην έχετε καμία αμφιβολία) της ολλανδίας, της γαλλίας και της γερμανίας (εκλογικώ τω τρόπω) προορίζεται κυρίως για να ενισχύσει το project europe, και δευτερευόντως για να συνετίσει αυτά τα άλλα κράτη / μέλη (αυτές τις εθνικές ηγετικές φράξιες των αφεντικών στην ευρώπη) που νομίζουν ότι έχουν βρει την ιερή αγελάδα που έχουν δικαίωμα να την αρμέγουν όπως και όποτε γουστάρουν: τον ισχυρά αναπτυγμένο καπιταλισμό της κεντρικής και βόρειας ευρώπης (μέσα απ’ την συνεισφορά του στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, στα ευρωπαϊκά προγράμματα, κλπ).

Με άλλα λόγια αυτή η διαφορική ολοκλήρωση λέει σε κάθε ενδιαφερόμενο αυτό που λέει η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού για το νατο: Το δωρεάν γεύμα τέλειωσε… Ελεημοσύνες τέλος! Όποιος θέλει να είναι «στον σκληρό πυρήνα» θα το αξίζει και αυτό θα αποδεικνύεται. Καταλάβατε κύριε Κούλογλου and friends; Αν εκπροσωπούσατε ποδοσφαιρική ομάδα, στο ουεφα και με το ζόρι!

Η ελπίδα των φαιορόζ βιτρινών ήταν και είναι όντως ακροδεξιά (άλλωστε ακροδεξιό είναι το μισό τους): ότι η εθνικιστική παλινδρόμηση μέσα στον πραγματικό ευρωπαϊκό πυρήνα θα καθήλωνε την διαφορική ολοκλήρωση… Και ότι η καθήλωση αυτή θα επέτρεπε στην ανίατη «μικρή ασθενή» θα παριστάνει ότι είναι σοβαρό θέμα, ένα «ευρωπαϊκό δράμα».

Αλλά δεν είναι. Έχει πάψει να είναι απ’ το 2012. Το χειρότερο απ’ όλα; Αυτή η εθνικιστική παλινδρόμηση στην οποία ήλπιζαν οι φαιορόζ «Όλυμποι της πολιτικής» θα έστελνε χωρίς δεύτερη κουβέντα, ακαριαία, την «μικρή ασθενή» στην ευθανασία. Είναι , όντως, τόσο ηλίθιοι οι ντόπιοι μαφιόζοι στις μπλόφες τους: νομίζουν ότι «η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς ατζέντας» στην ευρώπη θα κρατούσε ένα ταμείο για το ελλαδιστάν!

Κι όμως: αυτό νομίζουν οι πολιτικοί αυνάνες!!! Ότι οι φασίστες στην ευρώπη ακούνε «ελλάδα» και λιώνουν…

Ας ψάξουν μπας και πιάσουν «καλή τιμή» στην Ουάσιγκτον…. Μπας…

(Η τροφή των ξεπεσμένων είναι του είδους «αααα, δεν την χαιρέτησε – το ψόφιο κουνάβι την Μέρκελ – εκεί που τους φωτογράφιζαν… Ε, της άξιζε!!!»

Αααααα… Συγκλονιστικό! Αφού το ψόφιο κουνάβι είναι «κοσμάρα»!)