Month: December 2017

Η εποχή των γλυκόλογων…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Δεν χάνει ευκαιρία ο Πούτιν να λέει καλά λόγια για το ψόφιο κουνάβι. Πότε πότε μπαίνει στη γραμμή των γλυκόλογων και ο ρώσος πρωθ. Medvedev (που χάθηκε αυτή η ψυχή;). Διάφοροι τα παίρνουν αυτά στα σοβαρά, ως απόδειξη των ήρεμων σχέσεων που θέλει να έχει η Μόσχα με την Ουάσιγκτον· ακόμα κι αν οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού λένε (και ως ένα βαθμό κάνουν) τα αντίθετα. Να τα πάρουμε κι εμείς στα σοβαρά;

Όχι, δεν θα το κάνουμε. Μπορεί η γνώμη μας να θεωρηθεί «εξτρεμιστική» – αλλά δεν ζούμε κάποια ομαλή περίοδο της καπιταλιστικής ιστορίας (αν έχει υπάρξει τέτοια εδώ και δύο αιώνες). Ένας τύπος (το ψόφιο κουνάβι) που αποδεδειγμένα δεν ξέρει τι του γίνεται και περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας ξεροσταλιάζοντας μπροστά σε οθόνες για να δει τι θα πουν γι’ αυτόν, ένας τύπος με τα κόμπλεξ του ψόφιου κουναβιού που «ασκεί πολιτική» τιτιβίζοντας, είναι ιδανικός για την Μόσχα (και το Πεκίνο και η Άγκυρα) για δυο λόγους. Πρώτον, επειδή είναι πανεύκολο να τον κολακέψεις, και είναι αχόρταγος με τις κολακείες για την πάρτη του: νομίζει ότι είναι σπουδαίος ηγέτης, παγκόσμιας κλάσης… Και δεύτερο (σημαντικότερο) όταν κολακεύεται «ξενερώνει» την πραγματική πορεία του αμερικανικού ιμπεριλιασμού. Είναι, σα να λέμε, ο ιδανικός πρόεδρος για να ασκούν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον την τέχνη του αποπροσανατολισμού.

Η Μόσχα ξέρει (αυτή είναι η γνώμη μας…) ότι δεν μπορεί να έχει «καλές σχέσεις» με την Ουάσιγκτον, άσχετα με τους κατά καιρούς προέδρους. Ο αμερικανικός (κατά κύριο λόγο) στρατός που έχει παραταχθεί στα σύνορά της με τα βαλτικά κράτη και την πολωνία μπορεί να μην είναι μεγάλος σε αριθμό· είναι όμως και με το παραπάνω αυτό που λέγεται προγεφύρωμα. Ο αμερικανικός (κατά κύριο λόγο) στρατός που έχει παραταχθεί στο αφγανιστάν επίσης δεν είναι σπουδαίος· πάλι για προγεφύρωμα πρόκειται. Η επιθετικότητα (και) του ψόφιου κουναβιού απέναντι στην Τεχεράνη είναι πραγματική· ίσως απ’ τα λίγα θέματα που ο καραγκιόζης συμφωνεί με τους καραγκιοζοπαίκτες… Και πολλά άλλα… Που μαζεμένα δεν είναι καθόλου λίγα.

Κανείς δεν είναι τόσο βλάκας, ούτε στη Μόσχα ούτε στο Πεκίνο να μην καταλαβαίνει τον ρόλο του ψόφιου κουναβιού· τον μεγαλύτερο και πιο θεατρικό στη ζωή του. Εκείνο που επιδιώκουν, λοιπόν, δεν είναι οι «καλές σχέσεις». Είναι το ροκάνισμα του χρόνου, σε βάρος της αμερικανικής ηγεμονίας, «χωρίς να το κάνουν θέμα». Από την άποψη της τακτικής αυτό το τελευταίο είναι βασικό στο να κερδίζουν χρόνο. Επειδή, μιλώντας για ανοικτές στρατιωτικές ενέργειες, το ψόφιο κουνάβι που απολαμβάνει τον εαυτό του στον καθρέφτη των μήντια έχει την τελική απόφαση. Είναι, λόγω θέσης, ο αρχιστράτηγος. Σε ποιον δεν θα άρεσε ένας τέτοιος αντίπαλος αρχιστράτηγος;

Όμως αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να παίζεται (κατά την ταπεινή μας άποψη) για πολύ καιρό ακόμα· όχι, λέμε, για τα επόμενα τρία χρόνια (ως την λήξη της τρέχουσας προεδρικής θητείας). Κι αυτό επειδή μια σειρά κράτη / αφεντικά που προσεγγίζουν τις «μεγάλες δυνάμεις» του καπιταλιστικού κόσμου με κριτήριο την αποτελεσματικότητά τους (υπέρ και των δικών τους συμφερόντων) συμπεραίνουν ότι οι θεατρινισμοί και τα τιτιβίσματα του ενοίκου του άσπρου σπιτιού είναι ένδειξη μιας κάποιας αδυναμίας της Ουάσιγκτον· και όχι ένδειξη δύναμης.

Για όποιον λόγο κι αν προώθησαν οι αμερικάνοι συντηρητικοί (και ένα τουλάχιστον τμήμα του αμερικανικού βαθέος κράτους) το ψόφιο κουνάβι στην προεδρία, έχουν και ζημιές από δαύτον. Καθόλου αμελητέες.

Η εποχή του ξεγλιστρίματος…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Πριν δυο μέρες (βόρεια κορέα) σημειώναμε ότι ναι μεν είναι δύσκολο να δημιουργηθεί γύρω απ’ την υπόθεση της βόρειας κορέας ένα “διακριτικά αντιαμερικανικό μπλοκ της Αστάνα”, παρατηρούμε όμως ότι εξίσου διακριτικά γίνονται κινήσεις για να βγει η κορεατική χερσόνησος απ’ το στόχαστρο του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) μιλιταρισμού.

Ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in βρίσκεται σε 4ήμερη επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Ο Moon είναι από παλιά οπαδός της συμφιλίωσης με την βόρεια κορέα, και στα νειάτα του έχει διωχθεί για την συμμετοχή του σε δυναμικές διαδηλώσεις υπέρ της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτός και το προεδρικό επιτελείο του είναι οι πιο κατάλληλοι στη νοτιοκορεατική πολιτική σκηνή για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο βορειοκορεατικό καθεστώς· έξω και ενάντια στους αμερικανικούς (και τους ιαπωνικούς σχεδιασμούς). Έχει όλα τα προσόντα να είναι «καλός συνομιλητής» του Xi Jinping, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι ιστορικά οι διπλωματικές σχέσεις της Σεούλ με το Πεκίνο δεν ήταν καλές (σε αντίθεση με τις οικονομικές)· αλλά επίσης ότι οι σχέσεις της Σεούλ με το Τόκιο είναι πολύ ανταγωνιστικότερες.

Θα περιμένατε κάποιου είδους «θερμή υποδοχή του» στο Πεκίνο, κοινές πανηγυρικές δηλώσεις των δύο προέδρων, αγκαλιές και φιλιά; Λάθος!!! Γιατί αν πρόκειται να γίνει ουσιαστική δουλειά ώστε να κρατηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε απόσταση, «δεν θα πρέπει να το κάνουν θέμα»! Διαφορετικά, όπως έγινε και στο παρελθόν με την νοτιοκορεατική «πολιτική του ήλιου» (γενναία επαναπροσέγγιση της Σεούλ με την Πγιονγκγιάνγκ, στην οποία συμμετείχε και ο Moon…), η Ουάσιγκτον θα αντιδράσει· και θα αντιδράσει σκληρά. Μια ήττα της στη μέση Ανατολή μπορεί να θεωρηθεί «τακτική». Μια ακόμα ήττα της (διπλωματική / πολιτική) στη θάλασσα της κίνας θα είναι στρατηγική…

Κατά συνέπεια ο Moon δεν έτυχε «θερμής υποδοχής» (μάλλον το αντίθετο) και δεν δόθηκε κοινή συνέντευξη τύπου των δύο προέδρων! Εν τέλει κινέζοι σεκιουριτάδες ξυλοφόρτωσαν νοτιοκορεάτες φωτορεπόρτερ που προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια βόλτα του Moon: η τέλεια παρότρυνση για τα νοτιοκορετικά μήντια να κρίνουν την επίσκεψη του Moon «φιάσκο».

Αυτά σε ότι αφορά τις εντυπώσεις… Χτες (δεύτερη μέρα της επίσκεψης) ανακοινώθηκε η συμφωνία Moon και Jinping: κανένα περιθώριο για πόλεμο στη χερσόνησο· σταθερή επιμονή στην αποπυρηνικοποίησή της· συμφωνία [με την βόρεια κορέα] που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων· κοινή αναγνώριση ότι η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών θα επιταχύνει την τελική ειρήνευση. Καθόλου αμελητέα, ειδικά εφόσον αυτά είναι που θα μπορούσαν να ανακοινωθούν· και όχι, υποχρεωτικά, όλα όσα συζητήθηκαν… Ήδη απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (προετοιμάζοντας την επίσκεψή του) ο Moon είχε προσφερθεί να κρατήσει στο τωρινό μέγεθος (που κληρονόμησε απ’ την προηγούμενη πρόεδρο, και για την εγκατάσταση του οποίου ήταν αντίθετος) το αμερικανικό αντιεροπορικό σύστημα THAAD, να μην συμμετάσχει στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, ούτε σε επίσημη στρατιωτική συμμαχία με την Ουάσιγκτον και το Τόκιο – αρνήθηκε ήδη την συμμετοχή της Σεούλ σε κοινά τριεθνικά γυμνάσια. Ούτε κι αυτά είναι αμελητέα αν μετρηθούν με την πολεμοχαρή στάση της Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Σε εκατό και διακόσια στιγμιότυπα χαιρετισμού ξένων κυβερνητών ο Jinping παίρνει την ίδια ακριβώς στάση και έκφραση. Εδώ συνελήφθη σε κάτι διαφορετικό, πιο τσαχπίνικο. Τελικά έχει κι αυτός αισθήματα…)

Τετράγωνο

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Συνυπολογίζοντας την (στρατιωτική) επίσκεψη μιας ρωσικής αντιπροσωπείας στην Πγιονγκιάνγκ (με άγνωστο ρεπερτόριο), είναι λογικό να υποθέσουμε κινήσεις για να δημιουργηθεί ένα “τετράγωνο” (ρωσία, κίνα, βόρεια κορέα, νότια κορέα) διαχείρισης της “κορεατικής κρίσης” μπροστά στη μύτη της Ουάσιγκτον και του Τόκιο;

Σαν εκτίμηση προθέσεων είναι. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Η πρακτική μιας τέτοιας “αόρατης συμμαχίας” θα πρέπει να εκδηλωθεί με ορατό τρόπο. Ίσως την εντοπίσουμε απ’ την ανάποδη: μέσα απ’ τις αμερικανικές ενέργειες.

Για παράδειγμα: “ξαφνικά” (ή όχι;) τα καθεστωτικά μήντια της Πγιονγκγιάνγκ άρχισαν χτες να φωνάζουν ότι ένας αμερικανικός ναυτικός αποκλεισμός θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια και θα αντιμετωπιστεί ανάλογα. Η εντοπίσιμη αμερικανική ενέργεια είναι σχεδόν 3,5 μηνών παλιά: στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Ουάσιγκτον, μέσω της ακροδεξιάς πρέσβειράς της στον οηε Nikki Haley (λειτουργεί σαν άτυπη υπ.εξ. του αμερικανικού βαθέος κράτους και φαίνεται ότι θα ήθελε να διαδεχτεί τον Tillerson, που έφαγε ακαριαία πόρτα για τις ιδέες περί “συζητήσεων χωρίς προϋποθέσεις” με την Πγιονγκγιάνγκ) κατέθεσε στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε σχέδιο ψηφίσματος που θα επέτρεπε στο πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία των ηπα να περικυκλώσουν από ανατολή και δύση, από θάλσσα και αέρα την βόρεια κορέα, ψάνοντας κάθε πλοίο που θα έμπαινε ή θα έβγαινε απ’ τα λιμάνια της. Για τα «απαγορευμένα», δηλαδή για τα είδη που υπόκεινται στα εμπάγκο / κυρώσεις…

Εκείνη η απόπειρα διεθνούς κάλυψης δεν πέρασε (δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, απλά δημιούργησε «γενεαλογία»…) αλλά το αμερικανικό βαθύ κράτος θα μπορούσε να δράσει μονομερώς. Ή μαζί με το ιαπωνικό. Δεν έχουμε εντοπίσει τέτοιες κινήσεις και μπορεί η Πγιονγκγιάνγκ να φωνάζει προληπτικά. Σε κάθε περίπτωση ο «ναυτικός αποκλεισμός» θεωρείται πράγματι (με βάση τα διεθνή κριτήρια…) πολεμική ενέργεια. Ποιος, όμως, θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι η Ουάσιγκτον αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά αν θεωρήσει απειλητική εξέλιξη τις ρωσο-σινο-κορεατικές κολεγιές;

Τούνελ

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Δεν το λέμε για να παίξει ζήλια. Απλά όταν το ντόπιο φασισταριό ψήνεται ότι “θα πάρει την Πόλη” πίσω, θα πρέπει να το συνυπολογίσει κι αυτό: το μετρό της Istanbul είναι (τώρα) μήκους 167 χιλιομέτρων. Και στο τέλος της επόμενης χρονιάς θα έχει διπλασιαστεί, στα 355 χιλιόμετρα… Για σύγκριση, το μετρό της Αθήνας (μιας πόλης με περίπου το 1/3 του πληθυσμού της Istanbul) είναι βαριά βαριά λιγότερο από 40 χιλιόμετρα.

Πολύ υπόγειος λοιπόν στην όχι πρωτεύουσα (σίγουρα, όμως, την μεγαλύτερη πόλη) του «προβληματικού» τουρκικού κράτους. Άντε να τον καταλάβει αυτόν τον υπόγειο (τόσα χιλιόμετρα) ο μαρμαρωμένος βασιλιάς – μόλις ξεπαγώσει και καβαλήσει τ’ άλογο.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν και πιο ανησυχητικά νέα. Το μεν μελλοντικό σχέδιο είναι το 2023 το μετρό της Istanbul να ξεπεράσει τα 1.000 χιλιόμετρα. Η δε τωρινή κατάσταση είναι ότι λειτουργούν εντελώς αυτόματοι, και χωρίς οδηγούς, συρμοί. Ρομποτικοί – που θα έλεγε κάποιος.

Σαν πολύ υπανάπτυκτοι (από καπιταλιστική άποψη πάντα) είναι αυτοί οι «αιώνιοι εχθροί», ε;

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)

Αναθεωρητής με άποψη…

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Στην ετήσια και μαραθώνια συνέντευξή του το αφεντικό της Μόσχας είχε φιλοφρονήσεις προς την Ουάσιγκτον: αυτοί φυλάνε τον isis είπε.

Έχουμε δώσει πληροφορίες στις ηπα για τρομοκράτες που καταφεύγουν απ’ την συρία στο γειτονικό ιράκ… Αλλά δεν έχει υπάρξει αντίδραση απ’ τη μεριά τους. Γιατί; Επειδή αυτοί σκέφονται ότι οι τρομοκράτες μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν στη μάχη κατά του Άσαντ. Αυτό είναι απλή δουλειά, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνη δουλειά, ακόμα και για εκείνους που την κάνουν…

Θα μπορούσε να το πει εντελώς διαφορετικά: απ’ τον χαρακτήρα, την φυλετική / πατερναλιστική δομή και τα στενά συμφέροντά τους διάφοροι «τρομοκράτες» στη συρία μπορούν να περνάνε στις γραμμές των ypg· βρίσκοντας εκεί ασφαλές καταφύγιο, σαν ρεζέρβες για μελλοντική χρήση.

Τελικά, με κάμποση τύχη και ακόμα περισσότερη πονηριά, διάφοροι τέτοιοι ένοπλοι μπορούν να ανεβάσουν θεαματικά την τιμή τους: αρκεί να γίνουν περιζήτητοι…

Αλλά να το παίζει ενοχλημένος ο Πούτιν για μερικούς ψωροτρομοκράτες; Εδώ τους κατατρόπωσε όλους μαζί· οι λίγοι θα του γλυτώσουν;

Ψιλικατζήδες ίσως, αλλά στη σωστή μεριά

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι ο “εθνικός εργολάβος προώθησης όπλων και πυρομαχικών” και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ψεκασμένου υπ.αμ. (και της φαιορόζ κυβέρνησης και, ουσιαστικά, όλου του βαθέος κράτους) ελέγχεται για προώθηση πυρομαχικών “έως τον isis” έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι φαίνεται. Κυρίως επειδή αυτοί οι «κολλημένοι» που λέγονται Conflict Armament Research και ασχολούνται με τον εντοπισμό της unofficial (για να το πούμε κομψά) τροφοδοσίας μη κρατικών «παικτών» με όπλα και πυρομαχικά, αυτοί που ανακάλυψαν τα ίχνη του κυρ Βασίλη (Παπαδόπουλου) στη Ράκκα, δεν το έκαναν επειδή είχαν καϋμό με την olympic industries. Τις δουλειές της cia είχαν στο στόχαστρο! Με αφετηρία, συνήθως, τα βαλκάνια. Μέσα σ’ αυτό το γενικό ερευνητικό project προέκυψε και ο «έλληνας σύνδεσμος».

Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, αντιαρματικούς πυραύλους τύπου 9Μ111Β βουλγαρικής κατασκευής, για λογαριασμό των ηπα με προορισμό (υποτίθεται) είτε τον αμερικανικό στρατό είτε τους εργολάβους του, που μέσω παρένθετων και ενδιάμεσων (όπως γίνεται με τα φράγκα ένα πράγμα…) κατέληξαν στον isis.

Είναι λογικό: το δίκτυο της διακίνησης όπλων και πυρομαχικών προς την μέση Ανατολή (και την βόρεια Αφρική) δεν το εφηύρε ο γνήσιος έλλην κυρ Βασίλης. Κι αυτό το εύλογο τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση: ο κάθε κυρ Βασίλης μόνο με μια έννοια θα μπορούσε να σταθεί σ’ αυτήν την μπίζνα: σαν άνθρωπος μυστικών υπηρεσιών, είτε της cia είτε άλλων εθνικών συνεργατών της (π.χ. ευπ)· είτε και των δύο μαζί.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα κολασμένα 300 (χιλιάδες βλήματα) που τελικά ξέμειναν: είτε για την σαουδική αραβία πρόκειται είτε για την αραβοσαουδία, κανείς δεν κάνει μπίζνες στα πέριξ χωρίς τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Τι μπορεί να στραβώσει και τι όχι σ’ αυτές τις ιστορίες μην μας ρωτήσετε· δεν ξέρουμε…

Αλλά το θεωρούμε πια απόλυτα δεδομένο ότι με το συγκεκριμένο deal (προφανώς και άλλα που εμφανίζονται ακόμα σαν «νόμιμα», ή μπορεί και να είναι τέτοια…) το ελληνικό υπ.αμ., το ελληνικό υπ.εξ. και οι λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έψαχναν τα μερικές δεκάδες μύρια ευρώ. Αυτά είναι καλά· όχι όμως ο κύριος στόχος. Ο κύριος στόχος είναι η στρατιωτική διπλωματία, στην παρακρατική, μαφιόζικη έκφανσή της· πάντα στα πλαίσια συγκεκριμένων «συμμαχικών σχέσεων»…

(φωτογραφία: Μωρέ τίνος είσαι, τίνος είσαι;… Το συγκεκριμένο κομμάτι φορτώθηκε για τον αμερικανικό στρατό τον Δεκέμβρη του 2015, και βρέθηκε στα χέρια του isis τον Φλεβάρη του 2016. Σβέλτες δουλειές, που προφανώς έκαναν πιο έμπειροι απ’ τον κυρ Βασίλη και τον κυρ Πάνο…)

Κι άλλοι πλανήτες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Μέσα σ’ όλα αυτά τα μάλλον ζοφερά, το ευχάριστο είναι ότι η nasa ανακάλυψε (και ανακοίνωσε με ταρατατζούμ) ένα καινούργιο ηλιακό σύστημα, που μοιάζει (λέει) με το δικό μας. Κάπως μακρυά είναι η αλήθεια (μόνο 2545 έτη φωτός απόσταση). Δύσκολα θα το έλεγες, ακόμα και σε εποχή απόλυτης καπνοαπαγόρευσης και χαρμάνας, «ένα τσιγάρο δρόμος». Αν, όμως, σε εκτοξεύσει η ελληνική υπηρεσία διαστήματος (το καμάρι του αντ’ αυτού) μπορεί και να φτάσεις έγκαιρα.

Το δυσάρεστο είναι που χαλιούνται τόσα λεφτά σε αναζήτηση alien ζωής στου διαόλου τα έτη φωτός· ενώ το kepler space telescope θα μπορούσε να καταδεχτεί να στραφεί στα μέρη μας: κοσμάρα!!!

Σταματήστε την γη – θέλω να κατέβω!

Cyber μεροληψία

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Εκείνοι οι αφελείς ενθουσιώδεις που στις αρχές του ’00 είχαν φάει και μας είχαν φλομώσει με το παραμύθι του “νέου χώρου ελευθερίας” που, κατά την γνώμη τους, ήταν ο κυβερνοχώρος, θα πρέπει εδώ και χρόνια να πνίγουν τα αναφιλητά τους κάτω από κάποιο (όχι cyber…) μαξιλάρι – στις μακριές νύχτες της γενικευμένης cyber επιτήρησης / χειραγώγησης.

Είχε μείνει ένα φύλλο συκής. Η λεγόμενη «ουδετερότητα του διαδικτύου». Θεσπίστηκε απ’ τον πρώην πρόεδρο Ομπάμα και είχε το νόημα ότι οι providers (επιχειρήσεις δηλαδή) θα πρέπει να εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες «παροχής υπηρεσιών» σε όλους τους χρήστες και όλα τα data, άσχετα από περιεχόμενο.

Πάει κι αυτό. Η ομοσπονδιακή επιτροπή τηλεπικοινιών των ηπα (που έχει καπαρωμένη την ιντερνετική νομοθεσία, έτσι, επειδή πρόλαβε…) με ψήφους 3 έναντι 2 αποφάσισε ότι επιτρέπεται οι providers να μεροληπτούν. Που σημαίνει ότι θα μπορούν να κόβουν υπηρεσίες ή sites, να ρυθμίζουν την κυκλοφορία των cyber ηλεκτρονίων… Υποθέτουμε ότι θα μπορούν να κρεμάνε ταμπέλες «έργα επί της οδού, σπεύδε βραδέως», «μην πτύετε επί του δαπέδου», κλπ. Σίγουρα θα μπορούν να πωλούν διαφορετικές ταχύτητες πρόσβασης, ή να βάζουν διαφορετικά όρια ανάλογα με το τι πληρώνει ο καθένας.

Υποτίθεται ότι αυτή η ιντερνετική λογοκρισία γίνεται για «καλό σκοπό»: επειδή κυκλοφοράει πολύ σκουπίδι – και bot τέτοιο. Το να αναθέσει, όμως, η επιτροπή το έργο της «απορρύπανσης» σε εκείνους, ακριβώς, που κερδοφορούν κυρίως απ’ την διαρκή ανακύκλωση της ιντερνετικής σαπίλας, είναι κάτι παραπάνω απ’ το να βάζει τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Είναι σα να του δίνει και μια επαναληπτική καραμπίνα – για να μην ιδρώνει για να φάει… (Αλλά στις ηπα η οπλοφορία επιτρέπεται. Κατά ορισμένους κοκκινόσβερκους επιβάλλεται κιόλας: δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση…)

Η ε.ε. διαφωνεί, οι οργανώσεις δικαιωμάτων διαμαρτύρονται· και διάφορες επιχειρήσεις περιεχομένου επίσης (π.χ. facebook). Δεν είναι καθόλου ελευθεριακό ούτε παρήγορο το γεγονός ότι, τελικά, αυτές οι τελευταίες θα αναλάβουν την υπεράσπιση της «ελευθερίας της έκφρασης» – αυτό λέμε. Αν όχι για άλλο λόγο, σίγουρα επειδή τα big data του επερχόμενου internet of things θα έχουν free pass στις ιντερνετικές λεωφόρους· ποια “ελευθερία” ποιας “έκφρασης” είναι λοιπόν στον πάγκο;

Ένας συλλογικός σπασμός, ένας χυλός από πόζες και γκριμάτσες: από εμπορική άποψη γι’ αυτό πρόκειται κυρίως.

Κι άλλη πρωτεύουσα;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Η αναγνώριση, εκ μέρους της διάσκεψης του οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας, της ανατολικής Ιερουσαλήμ σαν “υπό κατοχή πρωτεύουσας του παλαιστινιακού κράτους” έχει έναν συμβολισμό μεν, αλλά αναιμικό. Δεν υπάρχει “παλαιστινιακό κράτος”. Κι αυτό που εμφανίζεται σαν “παλαιστινιακή αρχή” δεν μπορεί να διεκδικήσει με κανένα πειστικό τρόπο έστω την απελευθέρωση (και) της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Εφόσον κάνουν κουμάντο το Τελ Αβίβ και ο στρατός του είναι δύσκολο έως απίθανο να φτιάξουν εκεί πρεσβείες (στο “παλαιστινιακό κράτος”) αυτά τα 56 κράτη· η Άγκυρα (μόνο) έχει εκεί (στον ανατολικό τομέα της πόλης) την πρεσβεία της για την Παλαιστίνη.

Κατά τα λοιπά η έκτακτη διάσκεψη (στην οποία σαουδική αραβία, εμιράτα και αίγυπτος δεν συμμετείχαν σε «επίπεδο κορυφής» αλλά με τους υπ.εξ. τους – κράτησαν μούτρα…) καταδίκασε φραστικά τις ηπα… Θα μπορούσε αυτή η καταδίκη να χρησιμοποιηθεί σαν «ομπρέλλα» για την Άγκυρα, την Τεχεράνη (και την Ντόχα)· θα μπορούσε όμως και να τους δημιουργήσει προβλήματα κάθε φορά που το ένα ή το άλλο μέρος (του οργανισμού) θα διαφοροποιείται στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Ερντογάν και Rouhani τα είπαν μεταξύ τους και μόνοι τους μετά το τέλος της διάσκεψης: μέσα σε 2 ημέρες όλα τα μέλη του «μπλοκ της Αστάνα» ξανασυζήτησαν, άμεσα ή έμμεσα…

Το γεγονός, πάντως, είναι καθαρό και σκληρό: εδώ και δεκαετίες το ρατσιστικό / μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κάνει πρακτικές κινήσεις ιμπεριαλιστικής επέκτασης· όχι διακηρύξεις. Τις διακηρύξεις και τις αποφάσεις (ακόμα και του οηε…) τις έχει χεσμένες. Και η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αν δεν υπάρξει έστω κάποιου είδους οικονομικός αποκλεισμός του, κατ’ αρχήν απ’ τα καθεστώτα που «ορκίζονται στα παλαιστινιακά δίκαια», δεν πρόκειται να σταματήσει.