Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μέρες που ‘ναι το «γυρνάμε»: έγινε γνωστό απ’ την «κοιλιά του αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway, αλλά πήρε την δική του τροχιά…
Με τις ευχές μας λοιπόν, Struggle for Pleasure απ’ τον Wim Mertens και την ορχήστρα του.
(Εμψυχωτικό; Εντελώς!)
Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Ύστερα απ’ την ανάλυση χιλιάδων αρχείων απ’ το ομοσπονδιακό γραφείο ερευνών (BKA), μαρτυριών και καταγραφών τηλεφωνημάτων και ιντερνετικών επικοινωνιών, η εφημερίδα [welt] κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες ήξεραν πως ο Amri ήταν τρομοκρατική απειλή το αργότερο απ’ το Νοέμβρη του 2015· πολύ νωρίτερα απ’ ότι πιστευόταν ως τώρα…
Αυτά γράφει στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική της έκδοση η καθεστωτική dw. O Anis Amri είναι ο τυνήσιος που οδήγησε ένα φορτηγό πάνω στον κόσμο, σε μια απ’ τις υπαίθριες αγορές του Βερολίνου, στις 9 Δεκέμβρη του 2016· σκοτώνοντας 12 άτομα. Για να φύγει με την ησυχία του, να γυρίσει την μισή Ευρώπη, και να σκοτωθεί μάλλον τυχαία μετά από δύο βδομάδες στο Μιλάνο, καθ’ οδόν προς την τυνησία, από ιταλούς μπάτσους.
Η καθεστωτική Welt σημειώνει ότι …απ’ τα στοιχεία που μελετήθηκαν δεν προκύπτει εξήγηση του γιατί η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες δεν έδεσαν τον Amri έγκαιρα, με δεδομένο ότι ήξεραν. Για να φτάσει στο εξής: Αρκετοί μήνες ερευνών κάνουν εύλογη [σαν εξήγηση] την εμπλοκή ξένων μυστικών υπηρεσιών. Ο «πράσινος» Hans-Christian Ströbele, μέλος της επιτροπής κοινοβουλευτικού ελέγχου των υπηρεσιών, το λέει πιο συγκεκριμένα: ήταν το “χέρι” των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ή του αμερικανικού στρατού που εμπόδισε την σύλληψη του Amri έγκαιρα.
Συγκινητική και πατριωτική η γερμανική προσπάθεια να χρεωθεί στην Ουάσιγκτον, έμμεσα μεν αλλά ουσιαστικά, η περσινή επίθεση. Μιας και τα στοιχεία, όμως, περί επικινδυνότητας του Amri, τα είχαν οι γερμανικές υπηρεσίες, ο αμερικανικός δάκτυλος στην υπόθεση σημαίνει «γερμανική προδοσία» – έτσι δεν είναι;
Τι συζητούν όμως στο Βερολίνο; Τον ρόλο των δικών τους μυστικών υπηρεσιών στη δράση του ακροδεξιού τρίο nsu που σκότωσε 9 άτομα δρώντας επί 6 χρόνια δεν τον έχουν εντοπίσει ακόμα· έτσι δεν είναι;
Κι ούτε πρόκειται να τον εντοπίσουν και να τον δείξουν. Οι αμερικάνοι τους μάραναν!
Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Η (πανηγυρική) απόφαση για ανάκληση μέρους του ρωσικού στρατού απ’ την συρία (“αποστολή εξετελέσθη!”) είχε κι αυτήν την μικρή λεπτομέρεια: την απόσυρση των περίπου 250 ρώσων στρατόμπατσων απ’ το Afrin, όπου βρίσκονταν, υποτίθεται, για να «εκπαιδεύσουν» τις εκεί ypg – άγνωστο για ποιον σκοπό… (Μάλλον για να κάνουν πολιτικές γνωριμίες πήγαν…)
Φαίνεται λογικό ότι η απόσυρση αυτή, που θα έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος της χρονιάς (αν δεν έχει γίνει ήδη) είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν: κατά τη γνώμη διάφορων “ειδικών” ανοίγει τον δρόμο για την κατάληψη του θύλακα της Afrin, στα βορειοδυτικά της συρίας, στα σύνορα με την τουρκία, απ’ τον στρατό της Άγκυρας. Ο οποίος, ως τώρα, έχει κυκλώσει την περιοχή.
Θα κάνουμε την εκτίμηση, με τον υπαρκτό κίνδυνο να κάνουμε λάθος: δεν θα είναι τέτοια η άμεση εξέλιξη. Ο τουρκικός στρατός μαζί με τους proxies του έχει μισοεισβάλει ήδη στον θύλακα, στα όριά του· αλλά δεν μας φαίνεται έξυπνη επιλογή οι μάχες με έναν αριθμό (κούρδων) ενόπλων που θα δώσουν μάχες ζωής και θανάτου, αφού δεν έχουν καν έξοδο διαφυγής.
Αντίθετα η «σφιχτή» και παρατεταμένη πολιορκία του θύλακα, με την συνακόλουθη επιδείνωση της ζωής όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, θα μπορούσε να συμπληρώνει μια γενικότερη διαχείριση του ζητήματος “ypg”, σε όλον τον συριακό βορρά.
Αυτό είναι το ζητούμενο.
Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μιλώντας για ζήτημα “ypg” στη βόρεια συρία μιλάει κανείς για την αμερικανική παρουσία εκεί. Δεν είναι υπερβολή: αφού οι κούρδοι έκαναν το λάθος να γίνουν (για μια ακόμα φορά…) ουρά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν (για μια ακόμα φορά…) την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών τους.
Κανείς απ’ το μπλοκ της Αστάνα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στη βόρεια συρία. Κανείς τους δεν θέλει, επίσης, «κουρδικό κράτος» εκεί. Διαφοροποιούνται όμως ως προς την τακτική προσέγγιση του ζητήματος. Η Άγκυρα εμφανίζεται «κάθετη»· και ένας τρόπος για να είναι πειστική είναι η περικύκλωση του θύλακα της Afrin. Η Τεχεράνη συμφωνεί, αλλά από απόσταση· έχει την δική της μερίδα αντιμετώπισης των κούρδων proxies στα σύνορά της με την τουρκία και το ιράκ. Η Μόσχα είναι πιο ευέλικτη, όχι άδικα: κάποιος πρέπει να κάνει τον «καλό μπάτσο» σ’ αυτήν την ιστορία.
Το πιο άμεσο από διπλωματική / πολιτική άποψη είναι η συμμετοχή σύρων κούρδων στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων στην Αστάνα. Διαμορφώνεται μια φόρμουλα με κοινή συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης (και Δαμασκού): μπορούν να πάρουν μέρος συριακές κουρδικές οργανώσεις εκτός απ’ τις ypg. Υπάρχουν τέτοιες, είναι διατεθειμένες, δηλώνουν «αντιαμερικανικές», κάνουν κριτική απ’ τα αριστέρα στον αμερικανισμό των ypg (δεν είναι δύσκολο…) αλλά δείχνουν να είναι μειοψηφικές αυτή τη στιγμή. Αν η συμμετοχή τους κρατάει τα προσχήματα στην Αστάνα «μα να, έχει και κούρδους εδώ», δεν λύνει το βασικό: με τις ypg και τις πλάτες που κάνουν στον αμερικανικό στρατό τι θα γίνει;
Την απευθείας στρατιωτική αναμέτρηση του συριακού στρατού ‘n’ friends μαζί τους την αποκλείουμε. Απομένουν διάφορες παραλλαγές της τακτικής του «ψειρίσματος»: το αδυνάτισμα της επιρροής των ypg στην κυρίως περιοχή που ελέγχουν (Rojava) προς όφελος άλλων κουρδικών οργανώσεων, ρεαλιστικών και φιλικών στο μπλοκ της Αστάνα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο (και χρήμα), αλλά έχει χρησιμοποιηθεί ήδη με επιτυχία στον γαλαξία των αντι-Άσαντ ενόπλων.
Αν τέτοια πρόκειται να είναι η «γραμμή» (κι αυτό, οπωσδήποτε, μένει θα φανεί) τότε ο θύλακας της Afrin ΔΕΝ πρέπει να γίνει Στάλινγκραντ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο από φυσική άποψη (απώλειες) για τον τουρκικό στρατό αλλά και από διπλωματική / πολιτική άποψη για το τουρκικό καθεστώς: ο αδύναμος (στην προκειμένη περίπτωση οι ypg στον θύλακα της Afrin) που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών κερδίζει εύλογα την συμπάθεια· ακόμα πιο εύκολα αν έχει τις πλάτες των κυβερνήσεων και των media των ηπα, της αγγλίας, και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι αυτό δεν θα το ήθελε κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Σίγουρα όχι όσοι υπερασπίζονται τους παλαιστίνιους στη λωρίδα της Γάζα και την δυτική Όχθη του Ιορδάνη: δεν είναι η εποχή να βρεθούν υπόλογοι για αυτά που κατηγορούν τον Τελ Αβιβ.
Αντίθετα, μια «αθόρυβη» πολιορκία / αποκλεισμός, που δεν παράγει εντυπωσιακά γεγονότα αλλά επιδεινώνει την ζωή του κόσμου, θα μπορούσε να ασκήσει «πίεση» στους ομοεθνείς τους στην Rojava· ακόμα και να επιταχύνει διαλυτικές (από οργανωτική και πολιτική άποψη) κινήσεις μέσα στους σύρους κούρδους. Ή να δημιουργήσει τριβές μεταξύ κούρδων και αμερικάνων επικυρίαρχων της περιοχής.
Θεωρούμε βέβαιο πως υπάρχει η συναίσθηση στους εταίρους του μπλοκ της Αστάνα ότι, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση του isis και της al-Nusra, το ζήτημα των κούρδων της συρίας δεν επιδέχεται στρατιωτική λύση· ούτε συνολικά, ούτε κομμάτι κομμάτι. Επειδή από πίσω βρίσκεται η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ· αλλά επειδή, επίσης, οι κούρδοι της συρίας έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά και με αξιοπρέπεια στις πόλεις και στα χωριά τους. Αφού οι ypg έγιναν ατζέντηδες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και εφόσον επιμείνουν να είναι τέτοιοι…) θα πρέπει να χάσουν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του συριακού κουρδικού πληθυσμού μ’ έναν συνδυασμό στρατιωτικών πιέσεων, δωροδοκιών, πειθούς, υποσχέσεων, κλπ: αυτό είναι μια «πολύμορφη διαχείριση» για ένα όντως πολυδιάστατο ζήτημα.
Αλλά τέτοιες είναι μόνο οι δικές μας σκέψεις, για έναν πόλεμο που έτσι κι αλλιώς ειναι σε βάρος (και) των ομοίων μας, εργατών και εργατριών, άσχετα από «εθνικότητα» και «θρησκεία».
Θα φανεί τους επόμενους μήνες αν έχουν βάση ή όχι.
Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Undercover, με κεφίγιε για ξεκάρφωμα, με την κάλυψη βαριά οπλισμένων στρατιωτών αλλά και με τα κουμπούρια στα χέρια οι ισραηλινοί μπάτσοι κάνουν συλλήψεις παλαιστινίων. Προφανώς βασίζονται ότι δεν έχουν κι αυτοί μαζί τους όπλα, έτσι δεν είναι;
Πηγαίνουν γυρεύοντας όμως.
Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, δρώντας ad hoc άλλοτε σαν υπ.εξ., άλλοτε σαν υπ.αμ., κι άλλοτε και τα δύο μαζί, έχει αναλάβει την προετοιμασία. Κάνει ότι καλύτερο μπορεί… διάφοροι ειρωνεύονται και αυτήν και την προσπάθεια… αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει χρόνο και σάλιο για πέταμα: το ιράν είναι παγκόσμιος κίνδυνος, τελεία και παύλα! (Και η ρωσία, και η κίνα επίσης).
Πριν 3 ημέρες η Haley μοστραρίστηκε μπροστά από συντρίμια ενός πυραύλου, σε κάποια αμερικανική βάση στην Ουάσιγκτον. Για να υποστηρίξει ότι είναι πύραυλος που έριξαν οι υεμενίτες Houthi κατά του ιερού βασιλείου του συμμάχου τοξικού πρίγκηπα, και ότι αυτός ο πύραυλος είναι ιρανικής κατασκευής. Το οποίο σημαίνει … κλπ κλπ…
Το σετ της εμφάνισής της ήταν τυπικά αμερικάνικο, πολύ φτωχό έως πρωτόγονο· αλλά έτσι είναι ο κόσμος: σχεδόν δακρυσμένη διατράνωσε για να την ακούσει όλος ο πλανήτης: Όταν κοιτάξετε αυτόν τον πύραυλο, είναι τρομακτικός, είναι εντελώς τρομακτικός. Φανταστείτε μόνο ότι ένας τέτοιος πύραυλος κτυπάει το αεροδρόμιο του Ντάλας ή της Ν. Υόρκης… ή του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου…
Είναι πράγματι ανατριχιαστικό που υπάρχουν τέτοια τέρατα που έχουν τέτοιους πυραύλους, άσχημους και χοντροκομμένους· χωρίς την «ομορφιά» που κατά το ψόφιο κουνάβι διαθέτουν τα αμερικανικά όπλα. Παρά την παγκόσμια ανατριχίλα είτε για τους τενεκέδες πίσω της είτε για την ίδια μπροστά τους, υπήρξαν διάφοροι που περιγέλασαν την συγκεκριμένη προσπάθεια της Haley: δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο πύραυλος κατασκευάστηκε στο ιράν ούτε, κυρίως, προκύπτει από πουθενά πότε έφτασε στην υεμένη… Μέχρι πριν λίγα χρόνια η Sana’a ήταν πρωτεύουσα ενός «κανονικού κράτους» και μπορούσε να αγοράζει τέτοιους πυραύλους απ’ την νόμιμη αγορά· και ο επίσημος στρατός της υεμένης πολεμάει ως τώρα μαζί με τους Houthi, δίνοντάς τους το οπλοστάσιό του…
Θα ήταν για γέλια όντως η αμερικανική και ισραηλινή εκστρατεία να ξαναεπικηρυχτεί η Τεχεράνη, αν δεν υπήρχε στο παρελθόν μια παρόμοια, επίσης με τερατώδη ψέμματα, κατά του ιράκ και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Κράτησε ένα, ενάμισυ χρόνο, “παίχτηκε” όπου μπορούσε να παιχτεί, απ’ τον οηε μέχρι τα αμερικανικά, αγγλικά, ισπανικά και αυστραλέζικα μήντια, οι “αποδείξεις” για τα “όπλα μαζικής καταστροφής” αν δεν ήταν προκατασκευασμένες ήταν γελοίες, η διεθνής επιτροπή ατομικών όπλων του οηε που έκανε επι τόπου ελέγχους στο ιράκ αποφαινόταν ότι δεν υπάρχουν τέτοια στο ιράκ… Αλλά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έκαναν αυτό που σχεδίαζαν από χρόνια.
Οι ουσιαστικές διαφορές τώρα είναι δύο. Πρώτον, το 2003 οι αμερικάνοι ήξεραν τα πάντα για τα όπλα και τον στρατό του Χουσεΐν· ήταν συμμαχοί και προμηθευτές του ως το 1991… Και δεύτερον, δεν υπήρχε κανένας αξιόλογος στρατιωτικά να συμμαχήσει μαζί του ώστε να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να το ξανασκεφτεί και να το ξανασκεφτεί…
Το οπλοστάσιο του ιράν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το αγνοούν. Και υπάρχουν οι συμμαχίες του που όπως και να το δει κανείς έχουν το βάρος τους.
Όμως παρόλα αυτά η Ουάσιγκτον επιμένει. Κάτι θα πρέπει να έχουν σχεδιάσει οι “αρμόδιοι”…
(φωτογραφία πάνω: Στις 5 Φλεβάρη του 2003 ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχικαραβανάς Colin Powel ανέμισε αυτό το μπουκαλάκι μπροστά στα μούτρα των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του οηε: τους είπε ότι είναι «άνθρακας», ένα βιολογικό όπλο, απ’ τα εργαστήρια του Χουσεΐν… Δεν έπεισε ούτε πήρε την συγκατάθεση της ρωσίας και της κίνας, οπότε η Ουάσιγκτον προχώρησε στο plan b; με τους «πρόθυμους» συμμάχους της.
Εννοείται ότι μετά την κατάκτηση του ιράκ δεν βρέθηκαν πουθενά «εργαστήρια βιολογικού πολέμου». Δεν υπήρχαν, κι όλη η ιστορία ήταν μία απ’ τις αμερικανικές κατασκευές. Ωστόσο κανείς απ’ όσους την έφτιαξαν και την προώθησαν δεν πήγε στο απόσπασμα, όπως θα έπρεπε.
φωτογραφία κάτω: Η Haley δεν κραδαίνει μπουκαλάκια. Όχι ακόμα τουλάχιστον…)
Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Οι φιλοδοξίες παραμένουν φιλοδοξίες, και παράγουν έργο. Οι “ειδικές δυνάμεις” του αμερικανικού στρατού έδρασαν την χρονιά που πέρασε σε 149 κράτη· τα ¾ του συνόλου των κρατών του πλανήτη. Είναι πολύ υπηρήφανες γι’ αυτό (αλλοίμονο) – ωστόσο μην φανταστείτε “μοναχικούς καταδρομείς μέσα στη νύχτα”. Κάθε άλλο. Πέρα απ’ αυτό καθ’ αυτό το όποιο “στρατιωτικό” έργο τους, αυτά τα αμερικανικά κομμάντα κάνουν “πολιτική δουλειά”. “Πολιτική” με την έννοια ότι διαμορφώνουν τις σχέσεις έως τεχνικές και πολιτικές εξαρτήσεις (μέσω των όπλων που παρέχουν) με τους κατά τόπους συμμάχους τους. Που είναι το “κρέας”, εφόσον οι ζωές των στρατιωτών με αμερικανικά διαβατήρια και διοίκηση είναι, ως γνωστόν, “πολύτιμες” (με την έννοια ότι ο θάνατός τους μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμούς στα μετόπισθεν).
Ποιος, λοιπόν, θα ήταν ο καλύτερος να μιλήσει γι’ αυτές τις σχέσεις στη βόρεια συρία, τις σχέσεις ανάμεσα στο αμερικανικό πεντάγωνο και τους ένοπλους κούρδους, απ’ τον καθ’ ύλην αρμόδιο, των διοικητή των “αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων” και στη συρία, τον στρατηγό Raymond “Tony” Thomas; Υποθέτουμε ότι καλύτερος δεν υπάρχει…
Στις 21 του περασμένου Ιούλη έγινε στο Aspen του Colorando ένα «συνέδριο για την ασφάλεια», από το Aspen Institute, με τίτλο SOCOM (Special Operations Command): αστυνομεύοντας τον πλανήτη. Ο Raymond Thomas ήταν βασικός ομιλητής, απαντώντας σε ερωτήσεις του προεδρείου του συνεδρίου (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):
Ερώτηση: Μιας και βρισκόμαστε στο θέμα των ηγετών των τρομοκρατών, δεν έχουμε ακούσει καθόλου τον αρχηγό του isis Abu Bakr al-Baghdadi απ’ τον περασμένο Νοέμβρη…
Απάντηση: … Ακούγεται ότι είναι νεκρός, αλλά όχι, δεν είναι ακριβώς νεκρός ακόμα. Θα πρέπει να βρίσκεται στα βόρεια της Ράκκα… Μέσα απ’ το δίκτυό μας έχουμε σκοτώσει με μετριοπαθείς εκτιμήσεις 60.000 έως 70.000 απ’ τους δικούς του, τον στρατό του… Τώρα βρισκόμαστε μέσα στην πρωτεύουσα του χαλιφάτου του, την Ράκκα. Θα την καταλάβουμε σύντομα, με τους proxies μας, μια δύναμη που μας υποκαθιστά [surrotage force] 50.000 ανθρώπων που δουλεύουν για εμάς και κάνουν ότι τους πούμε….
…
Ερώτηση: … Πείτε μας για το πως διαλέγετε αυτούς που θεωρείτε ότι μπορείτε πράγματι να υποστηρίξετε και να δουλέψετε μαζί τους.
Απάντηση: Όπως ξέρετε μερικές φορές αυτό γίνεται από ανάγκη, ποιος είναι διαθέσιμος. Η περίπτωση που νομίζω ότι έχει συζητηθεί περισσότερο και έχει παρεξηγηθεί είναι η σχέση με τον εταίρο μας στη συρία, τις αυτοαποκαλούμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις.
Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πως διάλεξαν αυτό το όνομα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και εγώ νταραβερίστηκα μαζί τους απευθείας, είχα επίσημη σχέση μ’ αυτούς τους τύπους. Πριν λέγονταν ypg, το οποίο οι τούρκοι λένε ότι είναι το ίδιο το pkk, που το θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση, οπότε μας έλεγαν πως μπορείτε να συμμαχήσετε μ’ αυτούς; Οπότε ουσιατικά εγώ πήγα και τους είπα ότι πρέπει να αλλάξετε την μάρκα σας, καταλαβαίνετε, πώς θέλετε να λέγεστε εκτός από ypg;, και τους έδωσα μια μέρα προθεσμία, και τότε ανακοίνωσαν ότι είναι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Μου φαίνεται ότι κάτι τους κτύπησε στο κεφάλι και τους ήρθε να βάλουν τη λέξη δημοκρατία εκει πέρα!
Αλλά τέλος πάντων αυτό τους έδωσε λίγη αξιοπιστία και κάποιο πρόσωπο, και ήμουν τυχερός να έχω πολύ καλή συνεργασία με τον Brett McGurk [ο αμιγώς πολιτικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην περιοχή…] που ήταν μαζί μου την ίδια εποχή γιατί μου ζητούσαν πράγματα που δεν ήταν της αρμοδιότητάς μου… Ήθελαν να κάτσουν στις διαπραγματεύσεις, στη Γενεύη, ή στην Αστάνα ή οπουδήποτε αλλού γίνονταν για το μέλλον της συρίας, και επειδή ήταν pkk δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάτσουν σε τέτοια τραπέζια, οπότε ενόσω ζευγαρώσαμε μαζί τους στρατιωτικά, ο Brett McGurk φρόντισε να μένουν μέσα στις συζητήσεις και τους έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση, να είναι καλοί εταίροι για εμάς.
… Οπότε το γεγονός, που δεν λέγεται, είναι ότι σ’ όλη αυτή την ιστορία εμείς είμασταν τυχεροί και χάσαμε μόνο 2 αμερικάνους στρατιώτες. Δηλαδή σ’ αυτά τα 2 – 2,5 χρόνια του πολέμου που κάνουμε εκεί, τον κάνουμε με αυτούς σαν υποκατάστατα, αυτοί έχουν χάσει χιλιάδες και εμείς μόνο δύο στρατιώτες. Δύο είναι πολλοί, αλλά, ξέρετε, είναι ανακούφιση ότι δεν έχουμε τις απώλειες που είχαμε αλλού.
Τα σχολιά μας περιττεύουν.
Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι γελοίο, ακόμα και μέσα στη «σχολή της σύνταξης»: γερασμένα γκουπ κάνουν περιοδείες στην (παλιά) περίμετρο της παγκόσμιας rock βιομηχανίας μπας και βγάλουν αυτοί κανά μεροκάματο (και οι εταιρείες τους κανά πεντεσπάνι)· ή «ώριμοι» ποδοσφαιριστές κάνουν ακριβές μεταγραφές σε κάποιο αραβικό (ή γενικά μαφιόζικο) πρωτάθλημα. Αλλά ναι, είναι αλήθεια! Ο ώριμος John Travolta βρέθηκε στο Ριάντ, σταλμένος από αμερικανικές εταιρείες κατασκευής και εκμετάλλευσης κινηματογραφικών complexes! Αφού ο τοξικός υποσχέθηκε ότι απ’ την ερχόμενη άνοιξη θα επιτραπούν και στο βασίλειό του οι σινεμάδες (με γυναικωνίτες και ανδρωνίτες, τα είπαμε αυτά), να η ευκαιρία η σαυδαραβική νεολαία να αποθέωσει την κορύφωση της disco. Σαράντα χρόνια μετά; Γιατί όχι; Ποτέ δεν είναι αργά!!!
Θα μπορούσε να συνοδεύεται (ο Travolta) απ’ τους … Bee Gees. Αλλά αν ζουν θα πρέπει να είναι γύρω στα 80· όχι και το καλύτερο θέαμα για να πουλήσουν οι εταιρείες.
Συνεπώς η σαουδαραβική νεολαία, αν δεν έχει πρόσβαση στο internet, θα μάθει σε μερικούς μήνες πως «να μένει ζωντανή»….
Αν, επιπλέον, ξεφορτωθεί και τον πολεμοχαρή τοξικό πρίγκηπα, θα έχει στ’ αλήθεια βάσιμες ελπίδες να ζήσει…
(φωτογραφία: ο 64χρονος Travolta προχτές σε συνεδριακό κέντρο στο Riyadh. Ακολούθησε το πρώτο μάθημα χορού…)
Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Ο φασιστογιάπης Sebastian Kurz (δεξιά) έδωσε τα κλειδιά των βασικών υπουργείων (άμυνας, «εσωτερικών» – άρα και αστυνομίας – και «εξωτερικών») στους ακόμα πιο φασίστες του Heinz-Christian Strache. Κι έτσι μεθαύριο θα ορκιστούν κυβερνήτες της αυστρίας.
Διάφοροι πουλάνε για καθησυχαστικό ότι οι αυστριακοί φασίστες υποσχέθηκαν ότι θα είναι «φιλοευρωπαίοι». Τι άλλο θα ήταν, δηλαδή; (Και το ψόφιο κουνάβι φιλοαμερικάνος είναι.)
Οι άλλοι αυστριακοί είναι έτοιμοι;
(Η φωτογραφική παραμόρφωση δεν είναι η πραγματική…)
Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Το ισραήλ θα ρίξει τον λίβανο στη λίθινη εποχή είπε ο υπουργός ασφαλείας της χώρας Yisrael Katz την Τετάρτη σε μια συνέντευξή του στην σαουδαραβική εφημερίδα Elaph.
Σύμφωνα με τον Katz, το ισραήλ πιστεύει ότι το ιράν κατασκευάζει «εργοστάσια εξελιγμένων πυραύλων» στο λίβανο. Όταν ρωτήθηκε αν το ισραήλ θα βομβάρδιζε τα εργοστάσια, απάντησε «Ναι. Θα δράσουμε στρατιωτικά και θα τα εμποδίσουμε, όπως συμβαίνει στη συρία».
«Αυτό που έγινε το 2006 θα είναι πικνικ σε σύγκριση μ’ αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Θυμάμαι έναν σαουδάραβα υπουργό που είπε ότι θα στείλουν την Hezbollah πίσω στις σπηλιές της στο νότιο λίβανο. Σας λέω ότι θα γυρίσουμε το λίβανο στη λίθινη εποχή» είπε ο Katz, αναφερόμενος στον δεύτερο πόλεμο στο λίβανο, όταν το ισραήλ επιτέθηκε στη Hezbollah στο λίβανο.
Ο ισραηλινός υπουργός ασφαλείας είπε ότι η χώρα του μάλλον θα επιτεθεί στον λίβανο παρά θα περιμένει νέες αποφάσεις του οηε κατά της Hezbollah και του ιράν, ειδικά στο φόντο της παραίτησης του λιβανέζου πρωθυπουργού Saad Hariri απ’ τη σαουδική αραβία, μια απόφαση που την ανακάλεσε στη συνέχεια…
Μεταφέραμε το μεγαλύτερο μέρος του ρεπορτάζ της τουρκικής καθεστωτικής daily sabah αυτούσιο, γιατί αλλιώς θα έχανε τη νοστιμιά του. Παίρνουμε τις δηλώσεις για πραγματικές (δεν ξέρουμε αραβικά για να τις διασταυρώσουμε) επειδή δεν βρήκαμε κάποια διάψευση (όσο ψάξαμε).
Παρατήρηση νούμερο μηδέν: οι απειλές του ισραηλινού αρχιασφαλίτη συνιστούν ή όχι προτροπή σε διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας; Συνιστούν. Αλλά δεν τρέχει και τίποτα – έτσι δεν είναι; Τα γάντια έχουν βγει – διεθνώς. Κάποιοι, “πρωτοπόροι”, δείχνουν τις “γροθιές” τους…
Παρατήρηση νο 1, που μόνο φαινομενικά είναι άσχετη: την ίδια ακριβώς απειλή, «θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή», είχε εκτοξεύσει ο πολύς Ράμσφελντ, υπ.αμ. του Μπους του Β, στο πακιστανικό καθεστώς, παραμονές τις εισβολής στο αφγανιστάν, όταν η Ισλαμαμπάντ αρνήθηκε σε πρώτο χρόνο να συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει κόλλημα με τις πέτρες…
Δεύτερη παρατήρηση: θυμόμαστε πολύ καλά (άλλωστε ο Σεπτέμβρης του 2006 ήταν ο μήνας που γεννήθηκε η δεύτερη φάση του Sarajevo) ότι στο «πικνίκ» εκείνης της επίθεσης ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ. Ηττήθηκε τόσο καθαρά και έξω από κάθε σχεδιασμό του ισραηλινού πενταγώνου ώστε μετά την υποχώρησή του, επί μήνες, έγλυφε την πληγή προσπαθώντας να καταλάβει «τι και γιατί». Μήπως θα ήταν φρόνιμο να μην γίνεται επίκληση «στρατιωτικών περιπάτων» όταν στον προηγούμενο τέτοιο οι ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού ηττήθηκαν σε βαθμό ντροπιαστικό (για τις ίδιες);
Τρίτη παρατήρηση: αν και θεωρούμε δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα το Τελ Αβίβ θα αναγκαστεί (απ’ τον ιμπεριαλιστικό εαυτό του) να επιτεθεί στη Χεζμπ’ αλλάχ, μας καθησυχάζει κάπως το γεγονός ότι κοτζάμ ισραηλινό γεράκι θεώρησε απαραίτητο να διανθίσει τις απειλές του με παρόμοιες made in Riyadh. Αν βάζει τα ρέστα του πάνω στο ποντάρισμα του τοξικού πρίγκηπα, τότε υπάρχει η ελπίδα να την ξανασκεφτεί την μπλόφα· πριν κλείσει ο δρόμος του «πάσο».
Τέταρτη παρατήρηση. Αν δεν κάνουμε λάθος έχει γίνει συζήτηση να «προσφέρει» η Βηρυττός μόνιμες «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στη Μόσχα. Δεν θα ήταν απαραίτητο καν να είναι μόνιμες. Ένα εναλλαξ παρκάρισμα ρωσικών και τουρκικών πολεμικών σε κάποιο λιβανέζικο λιμάνι θα συνέτιζε, υποθέτουμε, το ισραηλινό ταπεραμέντο.
Τελευταίο: πριν το «πικνίκ» του 2006 το Τελ Αβίβ δεν είχε μοιράσει ανακοινώσεις και κατάρες – ο αιφνιδιασμός είναι συστατικό μιας πιθανής επιτυχίας. Τώρα; Σαν πολλές δεν είναι οι απειλές που ξεστομίζονται;
Όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός / ψόφιος κοριός, γνώστης του είδους, «καμήλα που γαυγίζει είναι φαφούτα»…
(φωτογραφία: Πιο πικνίκ δεν γίνεται: ισραηλινό τανκ merkava, απ’ τα θεωρούμενα καλύτερα του κόσμου, ψάχνει το τάπερ με τα κεφτεδάκια, στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006).