Month: December 2017

Υεμένη

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Πράγματι …η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ. Πριν πετύχουν κάποιο σοβαρό πλήγμα στους αντιπάλους τους στο Ριάντ και στο Αμπού Ντάμπι, οι υεμενίτες Houthi «καθάρισαν» έναν ως πρόσφατα σύμμαχό τους (και παλιότερα αντίπαλό τους): τον πρώην πρόεδρο της υεμένης Ali Abdullah Saleh. Πριν εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Saleh είχε αρχίσει να το «γυρίζει» (πιθανόν έναντι κάποιας σοβαρής αμοιβής), ζητώντας διαπραγματεύσεις με τον τοξικό πρίγκηπα. Οι Houthi πανηγυρίζουν αλλά μένει κάτι που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει την ευφορία τους: το τι θα κάνουν αυτοί που ακολουθούσαν τον Saleh, σε μεγάλο βαθμό ο πρώην στρατός της υεμένης.

Σε κοινωνίες με ισχυρές πατερναλιστικές παραδόσεις (και η υεμενίτικη είναι τέτοια) η δολοφονία ενός οπλαρχηγού δεν σημαίνει υποχρεωτικά παράδοση των ενόπλων του. Πόσο μάλλον η δολοφονία ενός «πρώην προέδρου». Είναι στατιστικά απίθανο ότι οι οπαδοί του στο σύνολό τους θα ενσωματωθούν στους Houthi· πράγμα που σημαίνει ότι η μεριά της αντίστασης στην σαουδαραβική εισβολή θα αδυνατίσει. Πιθανόν οι Houthis να εκτίμησαν ότι αυτό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς εφόσον ο Saleh το «γύριζε». Αλλά «το μη χείρον βέλτιστον» μπορεί να μην αντέξει μεσοπρόθεσμα.

Δεδομένων των θέσεων (δηλαδή των εδαφών) που βρίσκονται στον πάγκο του χασάπη στην υεμένη (μια ματιά στο χάρτη είναι αρκετή) υποθέτουμε ότι θα χρειαστεί κάτι περισσότερο απ’ την (συζητήσιμη) «ανθρωπιστική βοήθεια» στους υεμενίτες της δυτικής ζώνης για να μην καταρρεύσουν συν τω χρόνω· για να μην αποκτήσουν, δηλαδή, οι σύμμαχοι (και οι proxies) των ηπα, της αγγλίας και της γαλλίας τον μονοπωλιακό έλεγχο εισόδου / εξόδου ανάμεσα στον κόλπο του Άντεν και την Ερυθρά Θάλασσα.

Το Πεκίνο έχει φτιάξει βάση ακριβώς απέναντι, στο Djibouti. Φτάνει αυτή; Μας φαίνεται πως όχι…

Συρία

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Αν (λέμε “αν”…) το Τελ Αβίβ πολεμάει στη συρία, σταθερά και με μια τάση κλιμάκωσης, αυτό θα το μάθουμε στο ελλαδιστάν πως; Απ’ τα καθεστωτικά μήντια; Απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση; Απ’ την εθνικά υπεύθυνη αντιπολίτευση; Από κανάν πανεπιστημιακό / υπάλληλο της ευπ; Από ποιον;

Πες μου ποιος είναι ο σύμμαχός σου να σου πω ποιος είσαι!

Πες μου για τι βγάζεις τον σκασμό να σου πω τι κάνεις!

Σε περίπτωση απώλειας προσανατολισμού

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Λέγεται BDS ή, πιο αναλυτικά, BeiDou Navigation Satelllite System. Θα μπορούσε να θεωρηθεί το κινέζικο ανάλογο του διάσημου στη δύση GPS… Αλλά: εξελίσσεται γρήγορα σε (μακράν) το πιο ακριβές σύστημα δορυφορικής πλοήγησης στον πλανήτη. Με ακρίβεια χιλιοστού, που κατά τους ειδικούς είναι δέκα φορές μεγαλύτερη απ’ τις πιο προχωρημένες εκδοχές του GPS. Και το Πεκίνο εκτοξεύει δορυφόρους όλο και πιο αναβαθμισμένους τεχνολογικά με τον ρυθμό που άλλοι τιτιβίζουν…

Φυσικά το GPS μοιάζει υπεραρκετό για τις πολιτικές χρήσεις. Για τις στρατιωτικές; Στο πρόσφατο 4ο παγκόσμιο συνέδριο για το internet, στην κίνα, η παρουσίαση των δυνατοτήτων του BDS (εμπορικών ενδεχομένως) συνοδευόταν από μια διακόσμηση, στο φόντο, πολεμικών πλοίων. Με δεδομένο ότι στο ίδιο συνέδριο παρουσιάστηκε και η κινεζική 5G τεχνολογία επικοινωνιών (για κάθε χρήση) μπορούν πολλοί στη δύση να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά με τον αρχικό τους σχεδιασμό: να γίνει η κίνα το παγκόσμιο εργοστάσιο για τα φτηνά και low tech εμπορεύματα για την κοινωνική αναπαραγωγή σε ευρώπη και βόρεια αμερική· και αγορά για τα high tech εμπορεύματα δυτικής παραγωγής.

Κάποιοι υπολογισμοί παραήταν βολικοί για να είναι σωστοί. Αυτό είναι σίγουρο. Και τώρα οι ενδοκαπιταλιστικές «ισορροπίες» του προηγούμενου αιώνα, γέρνουν επικίνδυνα.

Άγκυρα

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι για εσωτερική κατανάλωση· το ακροατήριο ήταν άλλωστε κομματικό. Πάντως ευρισκόμενος στο περιφερειακό συνέδριο του κόμματος του, στην μικρή πόλη της Ανατολίας Agri, o Ερντογάν κήρυξε, σχεδόν, «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» – κατά των αμερικάνων και των συνεργατών τους. Θα τον ζήλευε και ο εξοχότατος ψόφιος κοριός με την ροζ παρέα του· πολύ παλιά όμως…

…Οι ηπα προσπαθούν να μας τιμωρήσουν, να μας δικάσουν, να μας κάνουν αναξιόπιστους, επειδή δεν ενδίδουμε σ’ αυτά τα σενάρια. Το σενάριο και το σχέδιο είναι προφανή και τα δουλεύουν μαζί με τους συνεργάτες τους στη χώρα μας. Τα δουλεύουν με τον οργανισμό του Gulen. Δεν πρόκειται να μας λυγίσετε, θα πρέπει να το ξέρετε δήλωσε. … Όλα έχουν στόχο το ίδιο πράγμα: να γονατίσουν την τουρκία και να μας στρέψουν τον ένα κατά του άλλου. Μπορούν να προσπαθήσουν όσο θέλουν: θα αποτύχουν…

Η Ανατολία είναι κατ’ εξοχήν φιλική προς τον Ερντογάν· ωστόσο κι εκεί, όπως παντού, μπορεί ο καθένας να ανησυχεί για την περίπτωση που η Ουάσιγκτον πράγματι προσπαθεί να γονατίσει το τουρκικό καθεστώς. Το Agri είναι μόλις 140 χιλιόμετρα απ’ τα τουρκο-ιρανικά σύνορα, και η οικονομική του ανάπτυξη οφείλεται σ’ αυτό που η Ουάσιγκτον κατηγορεί τον Ερντογάν: στο εμπόριο (ακόμα και στο κρατικά ελεγχόμενο λαθρεμπόριο) με την Τεχεράνη.

Είναι προφανές ότι το τουρκικό καθεστώς δεν πρόκειται να θυσιάσει τις οικονομικές και γεωπολιτικές του σχέσεις για χάρη μιας όλο και αμφίβολης συν-μαχίας με την Ουάσιγκτον. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι θα προτιμούσε να αποφύγει «μια κρίση χωρίς γυρισμό». Αυτό το τελευταίο είναι ακόμα ζήτημα ανοικτό στις εξελίξεις, παρά τις φραστικές κορώνες.

(Θα περίμενε κανείς ότι ο γενναίος, παχύς και αδιάλλακτος ελληνικός «αντιαμερικανισμός» της αριστεράς θα υποδεχόταν τον Ερντογάν σε τρεις ημέρες με τιμές, τουλάχιστον, Μαδούρο.

Αλλά δεν υπάρχει πια· τον πάτησε το τραίνο. Έτσι κι αλλιώς κρατικοποιημένος ήταν, ακόμα και στις δόξες του… Όπως είχε πει κάποιος (που τώρα έχει πολύ υψηλό αξίωμα, ονόματα δεν λέμε…), πριν κάτι παραπάνω από 30 χρόνια, την άνοιξη του 1986, σαν υποδοχή του τότε αμερικάνου υπ.εξ. Τζορτζ Σουλτς στην Αθήνα, «οι αναρχικοί έσωσαν την τιμή της αριστέρας»: είμασταν οι μόνοι που έκαναν σοβαρή συγκέντρωση (και προσπαθήσαμε διαδήλωση) εναντίον… Έπεσε πολύ ξύλο μόλις πατήσαμε την άσφαλτο μπροστά απ’ τα Προπύλαια – εξελίχτηκε σε σύντομη κατάληψη της πρυτανείας… (Α, ναι, την προηγούμενη ημέρα οι της «ανανεωτικής αριστέρας» είχαν κάνει ένα χάπενινγκ στη Συγγρού, με την βοήθεια των «καπελλάκηδων» της ελ.ας. – photo-opportunity…)

Αναρχικοί; Σίγουρα η αφρόκρεμα του πεζοδρομίου και της πλατείας το ’84 και το ’85… Και σιγά μη θέλαμε να σώσουμε την τιμή των τσατσορούφιανων!! Σιγά!!!)

Κορέα

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Έχει ένα δίκιο ο ρώσος υπ.εξ Lavrov όταν ρωτάει μεγαλόφωνα (και προφανώς ρητορικά…) αν η Ουάσιγκτον σκοπεύει να ισοπεδώσει την βόρεια κορέα. (Δες 1 Δεκέμβρη, «Κορέα»). Από άσκηση σε άσκηση, μήνα τον μήνα, το αμερικανικό πεντάγωνο ανεβαίνει πίστες στο τι κινητοποιεί και δοκιμάζει στην κορεατική χερσόνησο.

Στην «άσκηση» που αρχίζει σήμερα (και θα κρατήσει 4 ημέρες, ως τις 8 Δεκέμβρη), Vigilant Ace με τ’ όνομα, που προσδιορίζεται σαν «αεροπορική», θα χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με αμερικανικές καθεστωτικές δημοσιεύσεις (Wall Street Journal 25/11/2017) 230 αεροπλάνα (κυρίως αμερικανικά αλλά και νοτιοκορεατικά) και 12.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (+ 4.000 νοτιοκρεάτες). Θα χρησιμοποιηθούν όλες οι αμερικανικές αεροπορικές βάσεις στη νότια κορέα, και φυσικά αμιγώς νοτιοκορεατικά στρατιωτικά αεροδρόμια.

Αν και το πρόγραμμα των συγκεκριμένων ασκήσεων δεν είναι γνωστό, είναι σαφές το πνεύμα τους. Αφενός να τείνει (η αμερικανική προετοιμασία) όσο κοντύτερα γίνεται σε μια επιχείρηση «ισοπέδωσης» της επικράτειας της Πγιονγκγιάνκ. Αφετέρου (κι αυτό είναι μάταιο πια) να «φοβίσει» το καθεστώς του Kim Jong-un, μπας και κάνει κάποια παρορμητική ενέργεια, που θα βολεύει την Ουάσιγκτον σαν αφορμή.

Όταν πριν κάμποσους μήνες διάφοροι προφήτευαν επικείμενο πόλεμο της Ουάσιγκτον κατά της βόρειας κορέας διαφωνούσαμε: έλειπαν οι βασικές προετοιμασίες. Τώρα αυτές γίνονται, αλλά λείπει (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) η απαραίτητη «συγκέντρωση πυρός» στην περιοχή.

Αλλά είναι σαφές πια ότι η Ουάσιγκτον «ψάχνεται». Μπορεί να μην είναι οριστικό: έχει και την επιλογή να αναγνωρίσει το βορειοκορεατικό καθεστώς σαν αυτό που είναι, δηλαδή μια ακόμα «πυρηνική δύναμη» σ’ έναν ελεεινό πλανήτη. Αν, όμως, δεν κάνει αυτό το βήμα, δεν έχει και πολλά διαφορετικά να κάνει. Ο Kim Jong-un δεν θα κάνει συνέχεια (απειλητικές) δοκιμές: μόλις σιγουρευτεί ότι “τόχει” (να κτυπήσει και την αμερικανική ενδοχώρα) θα σταματήσει αυτές τις σπατάλες της επίδειξης μέσω δοκιμών, και θα αρχίσει ήσυχα κι ωραία την μαζική παραγωγή των διηπειρωτικών πυραύλων του.

Θα πάψει, σα να λέμε, να δίνει εντυπωσιακές αφορμές. Τότε θα αρχίσει να γίνεται περισσότερο επικίνδυνος (για τις ηπα) παρά ποτέ. Και τότε η Ουάσιγκτον θα βρεθεί όσο πιο καθρά γίνεται απέναντι στο πραγματικό της πρόβλημα: την ηγεμονία της στο στρατηγικό μέτωπο του Ειρηνικού δεν μπορεί να την κρατήσει με ελιγμούς…

(Ούτε μπορεί με ελιγμούς να κρατήσει στον έλεγχό της τον αναπτυσσόμενο ιαπωνικό μιλιταρισμό…)

Υεμένη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Το ότι η σαουδαραβική χούντα δεν ψώνισε, τελικά, τα 100.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι μόνο ελληνικό δράμα· ειδικά αν τα ψώνισε απ’ αλλού, φτηνότερα. Αλλά το ότι οι υεμενίτες Houthi ρίχνουν πύραυλο με στόχο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Abu Dhabi, των εμιράτων, τίνος δράμα μπορεί να είναι;

Πρώτ’ απ’ όλα: αν δεν ανακοίνωναν οι ίδιοι ποιος ήταν ο στόχος κανείς δεν θα τον μάθαινε: ο πύραυλος δεν κατάφερε όχι να φτάσει στην άλλη μεριά της αραβικής χερσονήσου αλλά ούτε καν να φύγει απ’ τον υεμενίτικο εναέριο χώρο· έπεσε λόγω τεχνικού προβλήματος. (Άλλα λένε οι ίδιοι, βέβαια, αλλά “δεν”…) Έπεσε στη ζώνη που ελέγχουν οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Abu Dabi. Οπότε όλοι είδαν ότι ήταν ιρανική διασκευή παλιότερων (σοβιετικών) πυραύλων. Θα είναι δύσκολο τώρα πια στην Τεχεράνη να υποστηρίζει ότι δεν εξοπλίζει τους Houthi.

Αυτά τα δύο μπορεί να συνδέονται: αφού οι Houthi κατάλαβαν ότι τώρα το Ριάντ έχει ένα καλό αντι-ιρανικό χαρτί, δήλωσαν ότι σκοπεύουν να φτιάξουν ένα μανιτάρι πάνω απ’ τα εμιράτα, την σαουδική αραβία, κι όπου πάει (το εργοστάσιο μπορεί να έχει μόλις αρχίσει να λειτουργεί· ή να πρόκειται σύντομα – δεν το ξέρουμε σίγουρα). Ριψοκίνδυνο· ακόμα κι αν έχουν την τεχνική δυνατότητα, ακόμα κι αν την επόμενη φορά είναι πιο τυχεροί με τα τεχνικά προβλήματα: ένα ραδιενεργό σύννεφο πάει όπου θέλει κι όχι εκεί που θέλεις.

Αν αυτή η αποτυχημένη επίθεση εξελιχθεί σε μια πετυχημένη εκστρατεία του τοξικού πρίγκηπα και των συμμάχων του κατά της Τεχεράνης οι υεμενίτες, δυστυχώς, δεν θα μπορούν να επικαλεστούν το εύλογο δικαίωμά τους στην άμυνα. Δεν υπάρχουν πολλοί να τους ακούσουν· ειδικά στην «δύση». Το να προκαλέσουν μια σοβαρή ζημιά στις σεϊχο-χούντες (και πάντως όχι σε πυρηνικό αντιδραστήρα που λειτουργεί!!!) είναι νόμιμη επιδίωξη απ’ την μεριά τους. Μόνο που είναι κάτι που θα έχει αξία αν γίνει γρήγορα· κι όχι αν πλανάται σαν απειλή.

Το Ριάντ δεν είναι Ουάσιγκτον, και η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ.

Βαρκελώνη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Αυτή η μόδα της ακύρωσης των γκολ της Barca τι είναι; Μέρος της προεκλογικής περιόδου στην Καταλωνία, οργανωμένο απ’ τη Μαδρίτη; Του είδους ότι «κοιτάξτε, όχι ανεξαρτησία αλλά ούτε πρωτάθλημα δεν βλέπετε;».

Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι ισπανοί δανείζονται λέξεις προσφιλείς στους έλληνες όταν σχολιάζουν τα της Καταλωνίας. Πήραν το «κωλοτούμπα». Θέλουν και το «παράγκα»;

Κυρώσεις…

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν την φήμη ότι δεν δουλεύουν με πολιτικά κίνητρα. Δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την cia και την δική της δουλειά. Αυτή ήταν που έβαλε στο χέρι τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab και τον έπεισε να ταξιδέψει στις ηπα· ουσιαστικά να παραδοθεί στην αμερικανική «δικαιοσύνη». Ο μέθοδος της πειθούς δεν είναι γνωστή. Αλλά αν υπολογίσει κανείς ότι Zarrab ήταν έμπιστος του καθεστώτος Ερντογάν και τώρα έχει αρχίσει (απ’ την περασμένη Παρασκευή) να καταθέτει εναντίον του, μπορεί να σκεφτεί διάφορα.

Όπως και νάχει η χρησιμότητα του Zarrab για την Ουάσιγκτον είναι ότι ξέρει το κύκλωμα μέσω του οποίου η Άγκυρα παραβίαζε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν, αγοράζοντας κρυφά μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου· τον τρόπο που η πληρωμή αυτών των ποσοτήτων παρέκαμπτε τις τραπεζικές απαγορεύσεις· και τα «δωράκια» που έκαναν υψηλόβαθμοι τούρκοι αξιωματούχοι στους εαυτούς τους γι’ αυτό το κόλπο. Φαίνεται ότι αυτές οι μίζες φτάνουν ως το οικογενειακό περιβάλλον του Ερντογάν.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο σκέλη στις μαρτυρίες του Zarrab στο δικαστήριο στη Ν. Υόρκη: η παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων κατά του ιράν και οι δωροδοκίες. Για το πρώτο το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να δηλώσει ακόμα και περήφανο: αντίσταση στην Ουάσιγκτον και φιλία στην Τεχεράνη. Για το δεύτερο όμως; Γι’ αυτό και η δυτική (αμερικανική κατ’ αρχήν) δημαγωγία θα εστιάσει στις μίζες (για τις οποίες, ας το πούμε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία…): προφανώς η cia δεν έκανε αυτή τη δουλειά τυχαία. Αφενός θέλει να στραπατσάρει τον Ερντογάν. Και, απ’ την άλλη, να δώσει υλικό στην αμερικανική κυβέρνηση για να «τιμωρήσει» την Άγκυρα επιβάλλοντας διάφορες κυρώσεις: σε τράπεζες, αξιωματούχους, κλπ. Ο Zarrab έχει ήδη κατονομάσει τον πρώην υπ.οικ. Zafer Caglayan σαν συμμέτοχο στο κόλπο και παραλήπτη μίζας 60 μυρίων δολαρίων· και την τράπεζα Aktif Bank σαν κρίκο διακίνησης των (απαγορευμένων απ’ τις ηπα) πληρωμών στην Τεχεράνη. Η Aktif ανήκει σ’ όμιλο ιδιοκτησίας του γαμπρού του Ερντογάν Berat Albayrak, που είναι ο τωρινός υπουργός ενέργειας…

Καθώς η δίκη θα εξελίσσεται και οι μαρτυρίες του Zarrab θα διαρρέουν είναι αναμενόμενο ότι το τουρκικό καθεστώς θα σκληρύνει τη στάση του απέναντι στις ηπα. Κατ’ αρχήν στα λόγια· στη συνέχεια όχι μόνο: έχει σημαντικά περιθώρια να κάνει ζημιά στα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περίοχη, κυρίως στους όρους της στρατο-παρουσίας των αμερικάνων μέσα κι έξω απ’ την τουρκία.

Αντίποινα

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Κάνοντας μια ακόμη ρελάνς στις μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον, ένας τούρκος αρχιεισαγγελέας ζήτησε την σύλληψη του πρώην στελέχους της cia Graham Fuller. Ο Fuller ήταν επιχειρησιακός υποδιοικητής της cia πριν πολλά χρόνια (έφυγε απ’ το πόστο το 1988) αλλά κράτησε την φήμη του «καλού γνώστη του ισλαμικού κόσμου»· και την βρώμικη υπόληψη ότι ήταν χοντρά χωμένος στην ιστορία που έμεινε γνωστή σαν «σκάνδαλο Iran – Contras»· ενώ υπάρχουν υποψίες ότι μπορεί να ξέρει «απόρρητα και μυστικά» σχετικά με την «ισλαμική τρομοκρατία»· απ’ αυτά που δεν πρέπει να ξέρει ο πολύς κόσμος…

Σε κάθε περίπτωση ο Fuller είναι ανοικτά δηλωμένος υποστηρικτής του Gulen. Έχει αρθρογραφήσει ξανά και ξανά υπέρ του, ενώ ήταν αυτός που εγγυήθηκε για να πάρει ο Gulen την “πράσινη κάρτα”, δηλαδή την άδεια παραμονής στις ηπα. Δεδομένου ότι η Άγκυρα κατηγορεί τον Gulen και τα κυκλώματά του σαν υπεύθυνους του πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του ’16 (για να μην κατηγορήσει απευθείας την Ουάσιγκτον και το νατο – όχι ακόμα…) δεν είναι παράξενο που ο τούρκος εισαγγελέας δηλώνει ότι «έχει στοιχεία για την σχέση του Fuller με το πραξικόπημα». Η κατηγορία είναι ότι μαζί με τον Henri Barkey, έναν αμερικάνο διανοούμενο (που θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό, θα μπορούσε όμως να είναι και κάτι επιπλέον…), που βρισκόταν τη νύχτα του πραξικοπήματος στο Buyukada, ένα νησάκι έξω απ’ την Istanbul, σαν οργανωτής ενός διήμερου «σεμιναρίου για τις σχέσεις του ιράν με τους γειτονές του», συντόνισαν την προετοιμασία του πραξικοπήματος. Κατά το τουρκικό καθεστώς σ’ αυτό το «σεμινάριο» συμμετείχε και ο Fuller…(Εναντίον του Barkey η Άγκυρα έχει εκδόσει ένταλμα σύλληψης από πέρυσι…)

Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις η Άγκυρα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να κρατάει ζεστή την ρητορική ότι η τωρινή δίκη του Zarrab είναι μέρος των συνεχιζόμενων προσπαθειών του «αμερικανικού σκέλους» του δικτύου του Gulen να ανατρέψει το τουρκικό καθεστώς: αφού δεν θα εκδοθούν ποτέ αυτοί που ζητάει, δεν θα δικαστούν και ποτέ, οπότε δεν θα κριθούν τα σε βάρος τους στοιχεία. Αντίθετα η συνεργασία του Zarrab πρώτα με την cia και τώρα με τα δικαστήρια θα βγάζει τέτοια στοιχεία κατά του Ερντογάν, του οικογενειακού του κύκλου, των κυβερνήσεών του, κλπ. Και το αποτέλεσμα της δίκης θα έχει σίγουρα πρακτικά αποτελέσματα σε βάρος της τουρκίας.

Απο δικαστική και πολιτικο-νομική άποψη η αντίθεση είναι ασύμμετρη: η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Δεν ισχύει το ίδιο από γεωπολιτική άποψη· και δεν είναι το Incirlik το μόνο χαρτί του Ερντογάν. Αν, για παράδειγμα, παγώσει την συμμετοχή της τουρκίας στο στρατιωτικό σκέλος του νατο (κάτι που δεν είναι ανάθεμα: το είχε αποφασίσει και ο Καραμανλής ο Α στα μέσα Αυγούστου του 1974 – η Αθήνα επέστρεψε στα μέσα Οκτώβρη του 1980· επίσης και το Παρίσι απείχε για πολλά χρόνια απ’ το νατοϊκό στρατιωτικό σκέλος) τότε ο αμερικανικός στρατός θα αποκτήσει επιπλέον σοβαρές δυσκολίες στη μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που αντιμετωπίζει τις συνέπειες της ήττας της αμερικανικής γραμμής στη συρία και στο ιράκ.

Είναι αυτές οι εξελίξεις που με μάτι αλλήθωρο παρακολουθούν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες, συμπεριλαμβανομένων – εννοείται – των τωρινών φαιορόζ: να μια ευκαιρία για να γίνει το ελλαδιστάν ξανά «αγαπημένο παιδί» του αμερικανικού μιλιταρισμού…

Αλλά τέτοιοι υπολογισμοί αξίζει να λέγονται «οι λογαριασμοί του σκουπιδοτενεκέ». Είπαμε χτες δυο πράγματα γιατί…

(φωτογραφία: Κανείς δεν υπερασπίζεται ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, έτσι δεν είναι; Κι όμως: είναι πολλοί αυτοί που θα εύχονταν να πετύχει. Και στα μέρη μας: είναι, για παράδειγμα, αυτοί που έχουν ανακηρύξει τους τούρκους χουντικούς καραβανάδες που διέφυγαν προς ελλαδιστάν σαν “ήρωες της ελευθερίας”…)

Αντίποινα 2

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Αν η cia έβαλε στο χέρι τον Reza Zarrab για να τον κάνει «μοχλό πίεσης» προς το τουρκικό καθεστώς, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες έβαλαν στο χέρι τον Talal Silo για να τον χρησιμοποιήσουν ανάλογα, εναντίον της Ουάσιγκτον και των ypg.

Και πάλι τα μεγέθη είναι δυσανάλογα. Ο Talal Silo, τουρκμένος, ήταν ο εκπρόσωπος τύπου των ypg (επίσημα των sdf: syrian democratic forces) μέχρι που διέφυγε όταν παραδόθηκε στον fsa (το “ελαφρά οπλισμένο πεζικό” της τουρκικής κατοχής στη βόρεια συρία) στην Jarablus, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Η θέση του ήταν “ψηλά”: σαν επικεφαλής του “στρατού των σελτζούκων”, οπλαρχηγός τουρκμένων της συρίας δηλαδή, ήταν η επίδειξη / απόδειξη ότι οι sdf δεν ήταν το παρατσούκλι των ypg, αλλά μια αληθινή συμμαχία μεταξύ διάφορων εθνικοτήτων της βόρειας συρίας – εναντίον του isis…

Η δουλειά του, σε τουρκικό έδαφος πια, είναι να δίνει συνεντεύξεις εξηγώντας ότι οι sdf είναι ένα εικονικό δημιούργημα των αμερικάνων, που στην πραγματικότητα εξοπλίζουν τους κούρδους της συρίας. Δεν είναι άγνωστα αυτά· απλά ο Silo είναι “insider”, και είτε λέει αλήθεια είτε λέει φτιαγμένες αλήθειες, έχει τον ρόλο του «εγώ ξέρω».

Προφανώς οι μαρτυρίες του Silo για τον ρόλο του αμερικανικού πενταγώνου στη συρία και στον εξοπλισμό (ουσιαστικά) του pkk, δεν μπορούν να εξισορροπήσουν τις μαρτυρίες του Zarrab για την τουρκική παραβίαση του εμπάργκο κατά του ιράν· και τις πιπεράτες λεπτομέρειες για τις μίζες. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι και ζήτημα δημαγωγικών μηχανισμών: ποιος φωνάζει τι. Εκεί το τουρκικό καθεστώς δεν μπορεί να συναγωνιστεί στη διεθνή αρένα τα δυτικά μήντια· μπορεί όμως να μπετονάρει τους υποστηρικτές του εντός συνόρων.

Παρά την ασυμμετρία σε επίπεδο προπαγάνδας αν το κριτήριο είναι η «δύση», στο υπαρκτό ζήτημα της αμερικανικής υποστήριξης στις ypg και των μόνιμων (;) βάσεων στη βόρεια συρία και πάλι το πάνω χέρι το έχει όχι η Ουάσιγκτον αλλά το μπλοκ της Αστάνα. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να δώσει στρατιωτική λύση στο ζήτημα, η «τριπλή συνεννόηση» Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης μπορεί να απονομιμοποιήσει την αμερικανική κατοχή τμημάτων της συρίας σε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου απ’ ότι η δυτική προπαγάνδα μπορεί να δικαιολογήσει. Η ασιατική «ανατολή» είναι τεράστια· μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός είναι που την εννοεί σαν ασήμαντη.