Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Ο ίδιος ψυχρός παρατηρητής θα ρωτούσε το γιατί η Άγκυρα παρασύρθηκε στους αμερικανικούς και ισραηλινούς σχεδιασμούς για την διάλυση της μέσης Ανατολής· και γιατί εγκατέλειψε την τακτική των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες”. Η απάντηση είναι σύνθετη, κι εδώ δεν μπορούμε να την εκθέσουμε στην έκταση που πρέπει. Εν μέρει όμως ισχύει ότι η τουρκική επικράτεια, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα νότιων συνόρων, θα ήταν αδύνατο να οχυρωθεί αποτελεσματικά απέναντι αυτό το είδος ανορθόδοξου, proxie πολέμου που εγκαινιάστηκε στη συρία και στο ιράκ, και να τον κρατήσει εντελώς έξω απ’ την επικράτειά της· ακόμα κι αν αυτό ήταν που ήθελε. Ωστόσο δεν είναι μόνο η πρακτική αδυναμία αποστασιοποίησης η εξήγηση…
Σε κάθε περίπτωση: αναπροσαρμόζοντας έγκαιρα τις συμμαχίες του το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου κατάφερε να ανήκει ως τώρα στους νικητές του μεσανατολικού σκέλους του 4ου παγκόσμιου πολέμου. «Κτυπημένο» μεν αλλά όρθιο και σε καλή κατάσταση. Κι αυτή η πραγματικότητα (που απεύχονταν απ’ τα βάθη των βρώμικων ψυχών τους το ελληνικό βαθύ κράτος και οι λακέδες του) έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στην Αθήνα. Με ή χωρίς «επίσκεψη Ερντογάν».
Η τελευταία φαντασίωση του ελληνικού εθνικισμού είναι ότι πέρα απ’ τις ηπα η Άγκυρα θα τα «σπάσει» για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την ε.ε. / Βερολίνο. Φρούδες ελπίδες!!! Η «επαναπροσέγγιση» έχει ξεκινήσει, και σ’ αυτήν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί καν να παραστήσει τον «μεσολαβητή»: Βερολίνο και Άγκυρα «μιλάνε απευθείας», όπως ξέρουν να κάνουν εδώ και δεκαετίες… Είτε το δείχνουν είτε όχι…
Για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη η αμηχανία της «χρυσής βίδας» του πλανήτη (το ελληνικό εθνικό παραμύθι) προσέξτε τον ρόλο που επεφύλαξε η πανούργα Ιστορία στην συγκυρία της συγκεκριμένης επίσκεψης του Ερντογάν: μετά την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού ρατσιστικού κράτους, ποιος απ’ τους δύο βρέθηκε στη «σωστή μεριά της Ιστορίας»; Η Αθήνα με την εκτεταμένη στρατιωτική «σχέση» της με το Τελ Αβίβ ή η Άγκυρα με το ανοικτό μέτωπο προς τα εκεί και την σταθερά υποστηρικτική στάση της απέναντι στους παλαιστίνιους;