Month: December 2017

Συρία 1

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πλέον: η Ουάσιγκτον αναβαθμίζει τον proxy στρατό της στη βόρεια και ανατολική συρία, αυξάνοντάς τον στα 100.000 ζευγάρια αρβύλες (έτσι λένε οι ypg…) και αλλάζοντάς του ξανά όνομα: στρατός της βόρειας συρίας (NSA) θα λέγεται τώρα. Φαίνεται πως εκείνο το «δημοκρατικός» στο προηγούμενο επίσημο όνομα ήταν για την Ουάσιγκτον στ’ αλήθεια γελοίο.

Την απορία μας «και ποιος θα πληρώνει α) 100.000 στρατιώτες, και β) την απουσία 100.000 ατόμων σε παραγωγική ηλικία απ’ την καθ’ αυτό παραγωγή», θα την κρατήσουμε για πάρτη μας… Κάπου, κάπως, θα μαθευτεί η απάντηση… Υποψιαζόμαστε πάντως ότι αυτός που θα πληρώνει δεν θα είναι το αμερικανικό κράτος…

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κάποιοι στην Αθήνα ίσως φυσάνε και ξεφυσάνε: Άι, άι, άι!!! Αλί και τρισαλί!!! Τόσες χιλιάδες βλήματα είχαμε για ‘κει, και τώρα θα τα φάνε οι αποθήκες!!

(Δεν υποτιμάμε, πάντως, το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, ε;)

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Θέαμα

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. …Στη Γαλλία δέκα χρόνια νωρίτερα, ένας πρόεδρος της δημοκρατίας, που κατόπιν ξεχάστηκε αλλά τότε ξεχώριζε στην επιφάνεια του θεάματος, εξέφραζε αφελώς τη χαρά που ένοιωθε, “γνωρίζοντας ότι στο εξής θα ζήσουμε σ’ ένα κόσμο δίχως μνήμη όπου, όπως στην επιφάνεια του νερού, η μία εικόνα κυνηγάει ακατάπαυστα την άλλη”…

… Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί” λέει ο Θουκυδίδης. Μ’ αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Κι όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφερον να εξαλείψει το μέσο αποτίμησής της.

Όταν το σημαντικό αναγνωρίζεται κοινωνικά σαν αυτό που είναι στιγμιαίο, και πρόκειται να είναι τέτοιο και την επόμενη στιγμή, όντας άλλο και το αυτό, και θα αντικαθιστά πάντοτε μιαν άλλη στιγμιαία σημασία, μπορούμε κάλιστα να προσθέσουμε ότι το χρησιμοποιούμενο μέσο εξασφαλίζει ένα είδος αιωνιότητας σ’ αυτή την ασημαντότητα που μιλάει τόσο μεγαλοφώνως…

Αυτά μεταξύ άλλων έγραφε μεταξύ άλλων ο Guy Debord στις αρχές του 1988 («σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος»). Σε σχέση με την κατάσταση των καπιταλιστικών κοινωνιών το 2018, τριάντα χρόνια μετά, οι απόψεις του αποδεικνύονται μια μάλλον δυσνόητη προειδοποίηση. Τώρα ζούμε στις τότε προβλέψεις· ζούμε μέσα στις συνθήκες όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου», μέσα στις διαδικασίες της γενικευμένης πλαστοποίησης. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο ζόρικα, ενώ είναι σαφές ότι υπάρχει μια «κεντρικά ελεγχόμενη» παραγωγή πλαστότητας, είναι τέτοια η αποδοχή, η αναπαραγωγή αλλά και η πρωτογενής πλαστογραφία «απ’ τα κάτω» ώστε εκείνο που άλλοτε φαινόταν διακριτό, οι δομές εξουσίας, εμφανίζεται τώρα όχι απλά «σαν το ψάρι στο νερό» αλλά συχνά σαν το (βρώμικο) νερό το ίδιο.

Το επίθετο «εικονικός» σήμαινε ως πριν λίγα μόνο χρόνια το ψεύτικο. Τώρα θεωρείται σαν μέρος της πραγματικότητας, κι ακόμα περισσότερο σαν η μόνη πραγματικότητα άξια λόγου.

Κάτεργα της συνείδησης

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Το πολύτιμο όφελος αυτών των εξελίξεων είναι πως εκείνοι που κατέχουν εξουσίες, “μικρές” ή “μεγάλες” αδιάφορο, μπορούν να είναι ταυτόχρονα ορατοί (κατά τις επιλογές τους) και αόρατοι (κατά τα συμφέροντά τους). Η θεωρητική και πρακτική εργατική κριτική μοιάζει διαρκώς άστοχη, και εύκολα θεωρείται “γραφική” όταν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη της πραγματικότητας σαν κοινής για όλους, αλλά πολλές παράλληλες και ρευστές “πραγματικότητες”, μία για τον καθένα, στα μέτρα του.

Η Ιστορία (αυτή που θεωρείται μάλλον ανύπαρκτη τέτοιους καιρούς) θα κρατήσει μια θέση για το ψόφιο κουνάβι για διάφορους λόγους. Ωστόσο αυτός ήταν ο πρόεδρος του οποίου οι αυλικοί μίλησαν για εναλλακτικές πραγματικότητες. Ο ισχυρισμός περιγελάστηκε και έτσι ξορκίστηκε. Κακώς. Το επιτελείο της αμερικανικής πολιτικής βιτρίνας μίλησε την “αλήθεια” του πλήθους. Δεν είναι “πολυδύναμο” όπως υπονοούσε ο όρος multitude που έγινε κάποτε της μόδας· είναι κονιορτοποιημένο, πιθανόν ως την κλίμακα των ζωϊκών κυττάρων.

Ο πρωτοκοσμικός συντηρητισμός είναι απλά μια απ’ τις εκφράσεις αυτής της ηθικής, διανοητικής και αισθητικής κοινωνικής και ατομικής παρακμής, των «πολλαπλών πραγματικοτήτων».

Οι υπόδουλοι είναι ευχαριστημένοι με τις αλυσίδες τους.

Heat

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Όχι μόνο οι υποτελείς αλλά και κυρίαρχοι δρουν πια τακτικά και μόνο. Όχι όλοι. Μπορεί κανείς (με κάποια προσπάθεια) να ξεχωρίσει μερικούς από εκείνους που δρουν στρατηγικά· βελτιώνοντας τη θέση τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Που οξύνεται με ασύμμετρο τρόπο· αλλά οξύνεται.

Η ασταμάτητη μηχανή κάνει όλες τις ευχές του κόσμου… Αλλά εκείνο που χρειαζόμαστε επειγόντως δεν είναι ευχή. Είναι έργο, δύσκολο: έχε το νου σου!!!

Hijab

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε μια σταθερή και επίμονη αμφισβήτηση του πουριτανισμού του ισλαμικού drees code για τις γυναίκες (υπάρχει κάτι ανάλογο και για τους άντρες, αλλά γι’ αυτό – φυσικά! – δεν έχετε ακούσει ποτέ τίποτα στον «φεμινιστικό» υποτίθεται πρώτο κόσμο…) ένα 30% με 35% των ιρανών, κυρίως νεαρές και κυρίως στις πόλεις, φοράει το hijab κάθε άλλο παρά με τον τρόπο «του νόμου». Το επιβεβαιώνουμε «ιδίοις όμμασι»: ο συνδυασμός αμφισβήτησης και γυναικείας φροντίδας του εαυτού είναι τόσο φανερός στους δημόσιους χώρους του ιράν ώστε η πρωτοσμική ιδέα για τις αληθινές, ζωντανές γυναίκες σε ένα ισλαμικό καθεστώς (το ιρανικό είναι επίσημα τέτοιο) είναι, το λιγότερο, πολύ φτωχή και λαθεμένη.

Μια μικρή νίκη λοιπόν: η αστυνομία της Τεχεράνης ανακοίνωσε χτες ότι δεν θα είναι πλέον «στην αρμοδιότητα του νόμου και των κυρώσεών του» όσοι / όσες δεν τηρούν τον αυστηρό ισλαμικό ενδυματολογικό κώδικα. Αυτό δεν σημαίνει, αυτόματα, κατάργησή του, εφόσον στην ίδια ανακοίνωση περιλαμβάνεται και η προειδοποίηση ότι οι σοβαρές παραβιάσεις του θα συνεπάγονται ένα είδος “κηρύγματος” σε κάποιο αστυνομικό τμήμα… Ωστόσο η αστυνομία (και οι συντηρητικοί οπαδοί του καθεστώτος) είχαν ήδη συμφιλωθεί πρακτικά με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γυναικών φορούν το hijab με τρόπο ελάχιστα μακρινό απ’ το να το ξεφορτωθούν εντελώς…

Οπωσδήποτε υπάρχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά, σχετικά με την πειθάρχηση των γυναικών (αλλά και των αντρών) σε ένα καθεστώς που έχει σαν ανώτατη πολιτική αρχή παπάδες, αυτοδιορισμένους. Όμως η ιρανική καπιταλιστική κοινωνία αποκτάει σταθερά την αυτοπεποίθηση που της στερούσαν οι οικονομικές κυρώσεις της Ουάσιγκτον και οι στρατιωτικές απειλές του Τελ Αβίβ· μια κατάσταση του είδους «η πατρίς κινδυνεύει», πραγματική μεν, αλλά που στήριζε και ενίσχυε τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, μαζί με τις ιδέες και τις θεσμίσεις τους.

Πράγμα που σημαίνει πως τον κόσμο που βρίσκεται κάτω απ’ τα πρωτοκοσμικά όπλα δεν μπορεί κανείς να τον κρίνει με τα ίδια κριτήρια όπως τον κόσμο που τα κρατάει…

Τρομοκράτης;

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν αποκάλεσε (από πρώτη ματιά “στα καλά καθούμενα”) τον Άσαντ “τρομοκράτη”; Δεν συμμετέχει η Άγκυρα στο “μπλοκ της Αστάνα” που, ουσιαστικά, έσωσε και το καθεστώς του Άσαντ; Μήπως ο τούρκος πρόεδρος “χάνει”;

Υποθέτουμε πως αν τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια ασχοληθούν με το θέμα κάπως έτσι θα το παρουσιάσουν. Ή ακόμα πιο “δυνατά”: ο Ερντογάν τα σπάει με τον Πούτιν, και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά!… Όμως το πράγμα είναι το ακριβώς αντίθετο: μια μικρή μεν αλλά χαρακτηριστική στιγμή για το πως ακόμα και ο βερμπαλισμός μπορεί να είναι μέρος μιας κάθε άλλο παρά σχιζοφρενούς, αντίθετα: εξαιρετικά σταθερής κρατικής πολιτικής.

Ο Ερντογάν έκανε την δήλωση απ’ την Τύνιδα, τελευταίο σταθμό μιας πετυχημένης περιοδείας του σε 3 αφρικανικά κράτη. Παρότι μετά την επανάσταση ο Ερντογάν και οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες είχαν θεωρηθεί πολιτικό / κυβερνητικό παράδειγμα προς μίμηση απ’ το ισλαμικό τμήμα των τυνήσιων εξεγερμένων, η “στροφή” του τουρκικού καθεστώτος απ’ το ‘16 και μετά στο συριακό πεδίο μάχης δεν έχει γίνει θετικά δεκτή. Στην πράξη το τωρινό τυνησιακό καθεστώς “ψάχνεται”: έχει μεν αντίπαλο την “τρομοκρατία του isis” (στη γειτονική λιβύη), αλλά ελπίζει ακόμα στη “δυτική” (όχι τόσο την αμερικανική όσο την γαλλική / ιταλική) “αντιτρομοκρατία”. Αυτό σημαίνει ότι υιοθετεί, έστω και από ανάγκη, πολλά απ’ τα πρωτοκοσμικά κλισέ – ειδικά του Παρισιού.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, έπρεπε να παραστήσει στην Τύνιδα τον σκληρό αντι-Άσαντ, μέσα σε μια “επίθεση φιλίας” που έχει ξεκινήσει από καιρό, βήμα βήμα. Την ίδια ημέρα, ο τούρκος πρωθ. Binali Yildirim βρισκόταν στο Ριάντ· μια μάλλον απρόσμενη κίνηση, αφού είναι γνωστός ο αντι-ιρανισμός του τοξικού πρίγκηπα και η συμμαχία της Άγκυρας τόσο με την Τεχεράνη όσο και την Ντόχα.

Την σχετική άνεση που διαθέτει ακόμα η Άγκυρα να «κινείται» (έστω «διπλωματικά») ακόμα και μέσα στις γραμμές των αντιπάλων της (Ριάντ, Κάιρο) την ασκεί με μάλλον εντυπωσιακό τρόπο. Έχουμε σημειώσει εδώ ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής δύο μη-αραβικά κράτη, το τουρκικό (σουνιτικό) και το ιρανικό (σιιτικό) εμφανίζονται σαν αυθεντικοί, ισχυροί και αδιαπραγμάτευτοι υπερασπιστές των παλαιστινίων. Οι παλιοί άραβες νταβάδες έχουν φρίξει! Το καθεστώς των εμιράτων, για παράδειγμα, την ίδια ημέρα (27/12) άρχισε να ορύεται ότι «δεν θα αφήσουμε την Άγκυρα να ελέγξει τον αραβικό κόσμο» – κάτι που συμβαίνει ήδη, αν συνυπολογιστεί η στενή σχέση προστασίας που έχει η Άγκυρα με τους εντελώς άραβες της «μουσουλμανικής αδελφότητας» στην αίγυπτο και όχι μόνο.

«Ξεκαρφώθηκε» το τουρκικό καθεστώς βρίζοντας τον Άσαντ απ’ την Τύνιδα ή με την επίσκεψη του Yildirim στο Ριάντ (και την συμφωνία τους ότι «η τύχη της Ιερουσαλήμ» είναι πολύ σημαντικό ζήτημα), ε; Όχι… Δημιουργεί όμως την τακτικά χρήσιμη ασάφεια που του χρειάζεται, για να βραχυκυκλώνει τις όποιες κινήσεις (ή και φαντασιώσεις) των αντιπάλων του. Τέτοια βραχυκυκλώματα έχουν ιδιαίτερη σημασία σε περιόδους σοβαρών ανακατατάξεων. Και το τωρινό τουρκικό καθεστώς, κόντρα στις ψωραλέες ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις των ελλήνων, αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής της διπλωματικής τέχνης του Κεμάλ Ατατούρκ.

Εδώ ακόμα και οι πανέξυπνοι (νομίζουν…) έλληνες φασιστοπατριώτες δεν έχουν καταλάβει αν «νίκησαν» ή αν «έχασαν» με την επίσκεψη Ερντογάν στην ΑΘήνα και στη θράκη!!! Ούτε θα καταλάβουν, όπως άλλωστε και σχεδόν τίποτα άλλο εδώ και πολλά χρόνια…

(φωτογραφία: Ο Yildirim με τον «μπαμπά» του τοξικού, που υποτίθεται ότι θα είχε παραιτηθεί απ’ το καλοκαίρι υπέρ του γυιού του, αλλά μάλλον το σκέφτεται. Αν του πούλησε τίποτα περισσευάμενα βλήματα; Μπα, δεν έχει τέτοια ο τουρκικός στρατός…)

Ισραήλ

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε αντίθεση με τους κούρδους της βόρειας συρίας (και διάφορους πρώην isis που κατέφυγαν στην αμερικανική προστασία εκεί) που ντύνονται όλο χαρά στο χακί για να συνεχίσουν, υπό αμερικανική διοίκηση, εντολές και σχεδιασμό τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο στη μέση Ανατολή, κάποιοι άλλοι αρνούνται να στρατευτούν. Και κάνουν άγια!

…Ο στρατός εφαρμόζει μια ρατσιστική κυβερνητική πολιτική που παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και χρησιμοποιεί έναν νόμο για τους Ισραηλινούς και έναν διαφορετικό για τους Παλαιστίνιους, στις ίδιες ακριβώς περιοχές.

Γι’ αυτό αποφασίσαμε να μην συμμετάσχουμε στην κατοχή και στην καταπίεση του Παλαιστινιακού έθνους, που χωρίζουν το ανθρώπινο είδος σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Αυτή η «προσωρινή» κατάσταση συνεχίζεται εδώ και 50 χρόνια, κι εμείς δεν θα συνεισφέρουμε σ’ αυτήν.

Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον στρατό καθώς είμαστε αφοσιωμένοι στις αξίες της ειρήνης, και έχουμε επίγνωση ότι υπάρχει μια άλη πραγματικότητα που μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί. Ένα ολόκληρο έθνος ζει μέσα σε μια θεσμισμένη επιθετικότητα κατά των Παλαιστινίων και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής, και εμείς εδώ – νεαροί άντρες και γυναίκες από διαφορετικά μέρη της χώρας και διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα – αρνούμαστε να δεχτούμε αυτήν την συστηματική επιθετικότητα και να συμμετάσχουμε στον καταπιεστικό και κατοχικό βραχίονα της κυβέρνησης….

Αυτά γράφουν 63 17χρονοι μαθητές και μαθήτριες από διάφορα λύκεια του ισραήλ σε ανοικτή επιστολή ομαδικής άρνησης στράτευσης που απηύθυναν στις κυβερνώσες πολιτικές βιτρίνες, μέσω media. (Είναι υποχρεωμένοι να καταταχτούν μόλις αποφοιτήσουν).

Σφίγγουμε θερμά το χέρι οποιουδήποτε αρνείται να στρατευτεί σε κράτη και παρακράτη, με οποιοδήποτε τρόπο, οπουδήποτε στον πλανήτη. Σφίγγουμε 63 φορές τα χέρια αυτών των νεαρών: όχι μόνο επειδή αρνούνται να γίνουν συνένοχοι στη συνεχιζόμενη επί 50 χρόνια “προσωρινή” σφαγή των παλαιστίνιων· όχι μόνο επειδή το φωνάζουν ανοικτά· αλλά και επειδή μπαίνουν στο πλευρό εκείνων των δεκάδων χιλιάδων σ’ όλο τον κόσμο που αγωνίζονται εναντίον του ρατσιστικού, μιλιταριστικού ισραηλινού καθεστώτος. Λέγοντας καθαρά “απ’ τα μέσα” εκείνα που το κράτος τους, οι υπηρεσίες και οι λακέδες του, προσπαθούν να φιμώσουν παντού.

Δεν θα ξεμείνει από “πρόθυμους” ο ισραηλινός στρατός, είναι σίγουρο. Καλό είναι όμως να ξεμείνει από ιδεολογική πλύση εγκεφάλου. Αυτό το μπλοκάρισμα μπορούμε και πρέπει να το προσφέρουμε στους αγωνιζόμενους και στις αγωνιζόμενες της παλαιστίνης…

Το Πεκίνο στην μπρίζα 1

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Το κινεζικό κράτος έχει παραπάνω από έναν λόγο να προωθεί την ηλεκτροκίνηση των ι.χ. Οι στόχοι που έχει βάλει για την παραγωγή και χρήση καθαρά ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι υψηλοί· κυρίως όμως είναι τόσο μαζικοί ώστε θα δώσουν στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία ένα ίσως παγκόσμιο τεχνολογικό προβάδισμα.

Εν τω μεταξύ, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την μεθοδικότητα του made in china, άρχισαν να παραδίδονται οι ειδικές πινακίδες για τα ι.χ. «νέας ενέργειας». Πάνω από 100 πόλεις ξεκίνησαν από χτες την διανομή τους.

Να ξεχωρίζουν στο δρόμο, να ζηλεύουν και οι παλιοενεργειακοί…

Το Πεκίνο στην μπρίζα 2

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Στη δύση το περιέγραφαν πριν λίγα χρόνια σαν μια τεχνο-φουτουριστική ιδέα. Ο κινεζικός καπιταλισμός το δοκιμάζει, και δεν είναι αστείο: αν κριθεί αποδοτικό κόλπο θα γενικευτεί πολύ γρηγορότερα απ’ ότι φαντάζεται κανείς…

Οι δύο λωρίδες που φαίνονται στα αριστέρα της φωτογραφίας είναι ο πρώτος πειραματικός δρόμος στρωμένος με φωτοβολταϊκά πάνελ. Είναι στην περιφερειακή της Jinan, πρωτεύουσας της ανατολικής επαρχίας Shandog.

Μήκους 1 + 1 χιλιομέτρων (οι δύο λωρίδες) ή έκτασης 5,87 στρεμμάτων (έτσι θα πρέπει να μετριούνται τέτοιου είδους δρόμοι, όχι με το μέτρο αλλά με το τετραγωνικό) μπορεί να παράγει 1 μύριο κιλοβατώρες τον χρόνο, το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζονται 800 νοικοκυριά.

Η επιφάνεια των φωτοβολταϊκών έχει ειδική επίστρωση, που θα λιώνει το χιόνι τον χειμώνα. Σύμφωνα με τους τεχνικούς του qilu transportation development group που προώθησαν το δοκιμαστικό project, η μετατροπή των δρόμων σε πάρκα ηλεκτρικής ενέργειας, απ’ την μια μεριά μειώνει σημαντικά την ανάγκη να δημιουργούνται τέτοια σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, και απ’ την άλλη μειώνει τις αποστάσεις των καλωδιώσεων για την τροφοδοσία των σπιτιών. Στο συγκεκριμένο πείραμα ο ηλεκτρισμός που θα παράγεται «απ’ τον δρόμο» θα τροφοδοτεί κι όλες τις ανάγκες της κυκλοφορίας: φώτα, φωτεινά σήματα, φανάρια, κάμερες ελέγχου της κυκλοφορίας, φωτισμό σε τούνελ, το απαραίτητο ρεύμα για τα διόδια…