Τρίτη 7 Νοέμβρη. Σωστά το γράφαμε προχτές. Τμήματα της Χεζμπ’ αλλάχ και του συριακού στρατού έχουν περάσει τα συρο-ιρακινά σύνορα για να δράσουν μαζί με τμήματα των ιρακινών pmu που, ανεβαίνοντας βόρεια μέσα στο συριακό έδαφος, βρίσκονται λίγο έξω απ’ την συριακή συνοριακή πόλη Abu Kamal. Ενώ εκτός απ’ τα ρωσικά και ιρακινά βομβαρδιστικά κτυπούν τις θέσεις του isis στην πόλη. Είναι ένα είδος de facto «στρατιωτικής ενοποίησης» τμημάτων του ιρακινού, συριακού ‘n’ friends στρατού, με στόχο την αποκατάσταση της χερσαίας επικοινωνίας ανάμεσα στη Βαγδάτη και στην Δαμασκό.
Καθώς οι επιζώντες ένοπλοι του isis υποχωρούν και αποχωρούν απ’ το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης δεν εξαφανίζονται. Από στρατιωτική άποψη είναι πολύτιμα assets, αφού έχουν μεγάλη εμπειρία. Αρκετοί, άλλωστε, δεν ήταν ούτε σύριοι ούτε ιρακινοί. Κάπου αλλού ζούσαν, έχουν συγγενείς, οικογένειες…
Τα ευρωπαϊκά καθεστώτα πουλάνε την απειλή ότι όσοι «τζιχαντιστές» προέρχονται απ’ τον πρώτο κόσμο θα επιστρέψουν· με «κακούς σκοπούς». Το θεωρούμε μάλλον απίθανο. Το να μετατραπούν σε «κοιμισμένους ένοπλους» είναι το δυσκολότερο ενδεχόμενο. Το ευκολότερο είναι να προωθηθούν σε περιοχές όπου θα μπορούν να δράσουν με τρόπο ανάλογο μ’ εκείνον στη μέση Ανατολή: ομαδικά, κρατώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εκτάσεις, οργανώνοντας υποδομές, κλπ. Και τέτοια «θέατρα πολέμου» σαν δυνατότητες απορρόφησης των ενόπλων του isis που περίσσεψαν απ’ τη μέση Ανατολή υπάρχουν. Απ’ το αφγανιστάν (όπου, όμως, οι εχθρικοί προς τον isis ταλιμπάν έχουν ήδη το πάνω χέρι) μέχρι τη νοτιοανατολική ασία. Ίσως ίσως και στον Καύκασο ή αλλού στην κεντρική Ασία· αν και η Μόσχα και το Πεκίνο τους περιμένουν…
Το σημαντικότερο που θα κρίνει τέτοιες «αποσπάσεις» και «μεταθέσεις» είναι η χρηματοδότηση. Που σημαίνει: η γεωπολιτική στόχευση της Ουάσιγκτον, μέσω του σαουδαραβικού πορτοφολιού…
Όμως καθώς το «κράτος του isis» εξαφανίζεται απ’ τη μέση Ανατολή, εκτός απ’ το Ριάντ (που ζει, μάλλον, ένα είδος «επιθανάτιου ρόγχου» σε αργή κίνηση…) και κάποιος ακόμα, της γειτονιάς, έχει εκνευριστεί: το Τελ Αβίβ. Το ότι απ’ τη μεριά προσπαθεί (με μάλλον άγαρμπο τρόπο) να στηρίξει βιαστικά τον «πρίγκηπα Salman» και, μέσω αυτού, να προκαλέσει τριβές στο λίβανο (εκτός απ’ το να εξασφαλίσει αεροπορική βάση στην αραβική χερσόνησο) θεωρούμε ότι δείχνει αυτόν τον εκνευρισμό. Μεταξύ άλλων δείχνει ότι η οπτική του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει θολώσει…
Τι να κουβεντιάζει, άραγε, το ισραηλινό καθεστώς με το ελληνικό, εν όψει των ακόμα χειρότερων καιρών που το πρώτο έχει ανάγκη στη μέση Ανατολή;