Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Το ισπανικό καθεστώς «τραβάει το σκοινί», προφυλακίζοντας διάφορα μέλη της πρώην καταλανικής κυβέρνησης. Το κάνει επειδή το παίρνει. Και το παίρνει επειδή φαίνεται ότι οι εθνικιστές καταλανοί, μην έχοντας κανένα σχέδιο αντιμετώπισής του, έχουν καταφύγει στην έσχατη άμυνα. Την θυματοποίηση. Το να υπάρξουν καταλανοί «πολιτικοί κρατούμενοι» μοιάζει πως είναι πια το βασικό στήριγμα της υπόθεσης «κρατική ανεξαρτησία της Καταλωνίας», μετά απ’ την αλυσίδα τραγικών λαθών μέχρι σήμερα.
Η διαφυγή του Puigdemont και άλλων 5 υπουργών του στις Βρυξέλες επιβάρυνε σημαντικά την θέση όσων έμειναν· ή, αυτό μπορεί να λέει το δικαστικό σκέλος του ισπανικού καθεστώτος: προφυλάκισε τους 8 θεωρώντας τους ύποπτους φυγής… Και τώρα, αφού με την στάση του (υπήρξε κάποια συλλογική απόφαση να φύγουν αυτοί οι 5+1; ή ήταν ατομική τους επιλογή; ψύλλοι στ’ άχυρα…) έδωσε πάτημα στην ισπανική «δικαιοσύνη», έχει να αντιμετωπίσει (ο Puigdemont) το “διεθνές ένταλμα σύλληψης” που εξέδωσε η Μαδρίτη: ένας απ’ τους βέλγους δικηγόρους του δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να εμποδίσει την εκτέλεσή του. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω κατάθεσης αίτησης πολιτικού ασύλου. Θα φανεί.
Η «συναισθηματική ικανοποίηση» σαν ζητούμενο και η «πολιτική αξιοποίησή» των συνεπειών μιας σειράς διαδοχικών πολιτικών αποτυχιών, δεν είναι στέρεο έδαφος. Είναι μαζικός μαζοχισμός. Η πρώην πια καταλανική κυβέρνηση αναγνώρισε ουσιαστικά την εφαρμογή του άρθρου 155, καθώς τα κόμματά της αποδέχτηκαν τις εκλογές που όρισε η Μαδρίτη, και τα συνδικάτα του καταλανικού δημόσιου τομέα δεν έκαναν ούτε μια συμβολική στάση εργασίας απ’ την προηγούμενη Δευτέρα. Αυτό που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει τώρα είναι η αναζήτηση «ηρώων» εν όψει των εκλογών του Δεκέμβρη.
Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Μαδρίτη δεν αρνείται να προσφέρει αυτούς τους «ήρωες» δείχνει ότι κατ’ αρχήν δεν φοβάται. Μέρα με την ημέρα, ως τις 21 Δεκέμβρη, το πιο επείγον ζήτημα της καταλανικής μεσαίας τάξης και των μικροαστών συμμάχων της δεν θα είναι η «μονομερής ανεξαρτησία» … αλλά η «σταθερότητα».
Στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοση της ara.cat, μιας καταλανικής φιλο-ανεξαρτησιακής ιστοσελίδας, διαβάζουμε σ’ ένα χθεσινό άρθρο:
… Πρέπει να πάμε πίσω στις κάλπες, για να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα που θα μας επιτρέπει να ξαναφέρουμε την σταθερότητα στην Καταλωνία και να πάρουμε πίσω τους θεσμούς μας, ακούγοντας την φωνή όλων των ανθρώπων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλύσουμε το πως χάσαμε τον έλεγχο του σπιτιού μας και κερδίσαμε μια συμβολική ανακήρυξη που δεν ήταν μαγική, όπως λίγοι έκαναν τον κόπο να πουν δημόσια…
«Κάποια στιγμή θα πρέπει..» Δεν θα έπρεπε τους μήνες και τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, και καθ’ οδόν προς τα εκεί, να έχουν αποκλειστεί τα «μάγια» και οι ταχυδακτυλουργοί;