Κυριακή 15 Οκτώβρη. Η εντατικοποίηση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά του ιράν θα ενισχύσει στο εσωτερικό του τα πιο συντηρητικά στοιχεία, όχι μόνο στις δομές εξουσίας αλλά στην κοινωνία. Είναι η αξιοποίηση του «η πατρίς κινδυνεύει» που απ’ το 1980 και μέχρι πρόσφατα κρατούσε παγωμένη την όποια κοινωνική εξέλιξη.
Οι απειλές ήταν απόλυτα πραγματικές. Απ’ τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο τότε σύμμαχος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν την δεκαετία του ’80, με την πλήρη υποστηρίξη ηπα, ευρώπης και (τότε) σοβιετικής ένωσης, μέχρι το πολεμόκαβλο «όλοι πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη» του αμερικανικού στρατού μετά την εισβολή στο ιράκ το 2003, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι σε πολιορκία. Η Ουάσιγκτον έκανε ένα σπουδαίο δώρο στις υπερσυντηρητικές φράξιες της ιρανικής εξουσίας: τους προσέφερε εδώ και δεκαετίες έναν σημαντικό «λόγο ύπαρξης» – και κυριαρχίας.
Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την συμφωνία 5+1, που έδωσε στην Τεχεράνη τον ορίζοντα ενός «τέλους της πολιορκίας», οι ιρανοί μεταρρυθμιστές άρχισαν να ξανα-αναπνέουν. Αυτό μπορεί κανείς να το δει στους δρόμους: στην σταδιακή (ανεπίσημη μεν αλλά σαφή) «χαλάρωση» της θρησκευτικής αυστηρότητας και του θεολογικού correct.
Οι δυνατότητες να τροποποιηθούν και μεσοπρόθεσμα να αλλάξουν οι ιδεολογικοί συσχετισμοί μέσα στην ιρανική κοινωνία, σε ότι αφορά την καθημερινότητα, υπάρχουν και είναι έντονες. Όμως κάτω απ’ τις αμερικανικές απειλές (και προβοκάτσιες) τέτοιες αλλαγές εμποδίζονται…