Month: October 2017

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Για παράδειγμα το αγγλικό καθεστώς, που προσπαθεί να βρει την «γραμμή» του στις διαπραγματεύσεις για την έξοδό του απ’ την ε.ε., σίγουρα θα ήθελε να ξέρει πως μπορεί να αξιοποιήσει τις πιθανολογούμενες εμπορικές κυρώσεις κατά γαλλικών και γερμανικών εταιρειών που έχουν δουλειές στο ιράν…

Ο άγγλος υπουργός οικονομικών, συνεντευξιαζόμενος την περασμένη Παρασκευή στο κανάλι sky news, ήταν κάπως ωμός, μεταφέροντας το «κλίμα» αυτών των διαπραγματεύσεων:

Καταλαβαίνω ότι τα πάθη είναι έντονα, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει πολύ ισχυρές απόψεις για το θέμα [: αναφέρεται στις διαφορετικές απόψεις εντός αγγλίας…] αλλά είμαστε όλοι απ’ την ίδια μεριά, έχουμε την ίδια ατζέντα. Ο εχθρός, οι αντίπαλοι, είναι εκεί, στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Μ’ αυτούς είναι που πρέπει να διαπραγματευτούμε, να διαπραγματευτούμε σκληρά για να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή συμφωνία για την βρετανία.

Αυτό το «ο εχθρός είναι εκεί» μιλώντας για την ε.ε., δεν ακούστηκε σαν «πολιτικά σωστό»… Μετά από μερικές ώρες ο Philip Hammond αναγκάστηκε να το μαζέψει. Ήταν όμως ακριβές…

Γλώσσα λανθάνουσα…

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Η εντατικοποίηση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά του ιράν θα ενισχύσει στο εσωτερικό του τα πιο συντηρητικά στοιχεία, όχι μόνο στις δομές εξουσίας αλλά στην κοινωνία. Είναι η αξιοποίηση του «η πατρίς κινδυνεύει» που απ’ το 1980 και μέχρι πρόσφατα κρατούσε παγωμένη την όποια κοινωνική εξέλιξη.

Οι απειλές ήταν απόλυτα πραγματικές. Απ’ τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο τότε σύμμαχος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν την δεκαετία του ’80, με την πλήρη υποστηρίξη ηπα, ευρώπης και (τότε) σοβιετικής ένωσης, μέχρι το πολεμόκαβλο «όλοι πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη» του αμερικανικού στρατού μετά την εισβολή στο ιράκ το 2003, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι σε πολιορκία. Η Ουάσιγκτον έκανε ένα σπουδαίο δώρο στις υπερσυντηρητικές φράξιες της ιρανικής εξουσίας: τους προσέφερε εδώ και δεκαετίες έναν σημαντικό «λόγο ύπαρξης» – και κυριαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την συμφωνία 5+1, που έδωσε στην Τεχεράνη τον ορίζοντα ενός «τέλους της πολιορκίας», οι ιρανοί μεταρρυθμιστές άρχισαν να ξανα-αναπνέουν. Αυτό μπορεί κανείς να το δει στους δρόμους: στην σταδιακή (ανεπίσημη μεν αλλά σαφή) «χαλάρωση» της θρησκευτικής αυστηρότητας και του θεολογικού correct.

Οι δυνατότητες να τροποποιηθούν και μεσοπρόθεσμα να αλλάξουν οι ιδεολογικοί συσχετισμοί μέσα στην ιρανική κοινωνία, σε ότι αφορά την καθημερινότητα, υπάρχουν και είναι έντονες. Όμως κάτω απ’ τις αμερικανικές απειλές (και προβοκάτσιες) τέτοιες αλλαγές εμποδίζονται…

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Που είχαμε μείνει χτες; Α, ναι: στην επικείμενη επίσκεψη του Alex – του – ηγέτη – ψόφιου – κοριού και του επιτελείου του στο ψόφιο κουνάβι. Τι επίσκεψη; «Επίθεση γοητείας» θα είναι… Για να μην πούμε κατάκτηση!

Πάει, λοιπόν, κούτσα κούτσα, αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο του ανδρός που διαφεντεύει μια χερσόνησο στην ανατολική Μεσόγειο, να πουλήσει καμιά εκδούλευση, εκδουλευσούλα, κάτι τις τέλος πάντων.

Να, όμως, πως έχουν ήδη τα πράγματα πριν καν πατήσει το πόδι του στο τιμημένο αμερικανικό έδαφος.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Σύμφωνα με νόμο που κατάφεραν και πέρασαν οι αμερικάνοι αντίπαλοι της συμφωνίας 5+1 (αγγλία, γαλλία, ρωσία, κίνα, ηπα, γερμανία, ιράν) για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ενώ τα υπόλοιπα κράτη την υπέγραψαν μια κι έξω, στην Ουάσιγκτον ο κάθε φορά πρόεδρος πρέπει να την ανανεώνει ανά τρίμηνο. Βαρετό; Γραφειοκρατικό; Και βάλε. Αλλά «το αφεντικό έχει το νου του». Δεν ψωνίζει γουρούνι στο σακί. Δεν κάνει συμβόλαιο αορίστου χρόνου.

Το ψόφιο κουνάβι την έχει ανανεώσει ήδη δυο φορές από τότε που έκατσε στην προεδρική καρέκλα· αλλά τώρα αρνείται. Ο λόγος είναι προφανής: η επιδείνωση (σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων) της κατάστασης στο συρο-ιρανικό πεδίο μάχης. Οπότε το ψόφιο κουνάβι λέει «όχι», και η ανανέωση της συμφωνίας περνάει στο κογκρέσο, που έχει κατ’ αρχήν δύο μήνες στη διάθεσή του να δει το θεματάκι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν εκεί συσχετισμοί για να ακυρωθεί η αμερικανική υπογραφή. Όμως:

Είναι καιρός για όλο τον κόσμο να ενωθεί μαζί μας στην απαίτηση να σταματήσει η κυβέρνηση του ιράν την ενασχόλησή της με τον θανάτο και την καταστροφή. Πρόεδρος Donald J. Trump.

Ο πρόεδρος Donald J. Trump, σε συνεργασία με την ομάδα εθνικής ασφάλειας, έκανε δεκτή τη νέα στρατηγική για το ιράν. Είναι η κατάληξη 9 μηνών διαβουλεύσεων με το κογκρέσσο και τους συμμάχους μας πάνω στο πως θα προστατευτεί καλύτερα η αμερική.

Έτσι ξεκινάει το χτεσινό (πολεμικό) δελτίο τύπου του αμερικανικού λευκού οίκου. Και αμέσως μετά συνεχίζει:

Η νέα στρατηγική των ηπα απέναντι στο ιράν εστιάζει στην εξουδετέρωση της αποσταθεροποιητικής επιρροής της κυβέρνησης του ιράν, και στον περιορισμό της επιθετικότητάς του, ειδικά της υποστήριξης του προς τρομοκράτες και ενόπλους…

Μη μπορώντας να προχωρήσει (προς το παρόν…) στην άμεση και κατά μέτωπο αμφισβήτηση της συμφωνίας 5+1 για τον έλεγχο των πυρηνικών του ιράν (καθώς θα απομονωνόταν διεθνώς) η Ουάσιγκτον ανοίγει (το έχετε διαβάσει ήδη στην ασταμάτητη μηχανή) καινούργιους καυγάδες. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση / δελτίο τύπου «η αντιμετώπιση των φρουρών της επανάστασης» αναγορεύεται σαν κύριος στόχος. Ήδη, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης, το αμερικανικό υπ.οικ. ανακοίνωσε ότι τοποθέτησε τους “φρουρούς” στη λίστα των “τρομοκρατικών οργανώσεων απέναντι στις οποίες απαιτούνται κυρώσεις”, με την κατηγορία ότι παρέχει βοήθεια σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Hamas, η Hesbollah, (αλλά και) οι Taliban… Για να μην μείνει στα λόγια, το αμερικανικό υπ.οικ. έβαλε κυρώσεις σε 4 “οντότητες”, οι 3 ιρανικές και η άλλη κινεζική, με τον ισχυρισμό ότι “στηρίζουν τους φρουρούς ή/και τον ιρανικό στρατό”. Αυτό είναι η αρχή…

Είναι το Τελ Αβίβ και το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης που μιλάνε· σε μεγάλο βαθμό και εκείνο της υεμένης: οπουδήποτε οι στρατοί (ή/και οι proxies) της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ ηττώνται, υπάρχει (λέει η «νέα στρατηγική») μια τρομοκρατική οργάνωση: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης». Αυτοί στήριξαν το καθεστώς Άσαντ (αυτό το αναφέρει επι λέξει το δελτίο τύπου…).

Αυτοί φταίνε για όλα: οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις (λέει η ανακοίνωση) έδωσαν μονόπλευρη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του σουνίτικου εξτρεμισμού· και αδιαφόρησαν για τον σιιτικό. Αυτό αλλάζει. Δόξα και τιμή στο αμερικανικό βαθύ κράτος που κατάλαβε ότι η (σουνιτική) «αλ-Κάιντα» ήταν δουλειά των σιιτών…

Μέχρι τώρα μεμονωμένα άτομα καθώς και κάποιες «οντότητες» που έχουν σχέση με τους ιρανούς «φρουρούς» είχαν τοποθετηθεί στην αμερικανική λίστα «τρομοκρατών». Όχι, όμως, το σύνολο του στρατιωτικού σώματος, που αποτελεί και τον βασικό στρατό του ιράν.

Φαίνεται ότι τα επιτελεία του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ιράν είναι ο σχετικά πιο αδύνατος μεν αλλά απ’ την άλλη μεριά βολικός κρίκος του μπλοκ της Astana. Ο Άσαντ και το καθεστώς του είναι ήδη στόχος· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μικρή για να απασχολήσει την Ουάσιγκτον (ανήκει στις άμεσες αρμοδιότητες του Τελ Αβιβ)· η Μόσχα, απ’ την άλλη μεριά, είναι πολύ μεγάλη για να χαρακτηριστεί ο στρατός της «τρομοκράτης». (Αν και ποτέ δεν ξέρεις…)

Ελπίζει πραγματικά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ότι «θα σπάσουν τη ραχοκοκαλιά» του μπλοκ της Astana σημαδεύοντας τους ιρανούς «φρουρούς»; Μάλλον όχι. Σε πρώτο χρόνο, κι αυτό είναι το σχετικά εύκολο κομμάτι, θα μπορούν να επιβάλλουν κατά βούληση νέες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, προσπαθώντας να τραβήξουν με το ζόρι σ’ αυτές και την ευρώπη· απ’ την μεριά της Μόσχας ή/και του Πεκίνου θα ήταν απόλυτα ηλίθιο να περιμένουν ότι θα συμφωνήσουν.

Το πιο ζόρικο είναι ότι με βάση τη «νέα στρατηγική» τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ή οι πεζικάριοι proxies των ηπα και του ισραήλ θα μπορούν να κτυπούν θέσεις του μπλοκ της Astana στο συριακό και στο ιρακινό έδαφος με την δικαιολογία ότι «χτυπάμε τρομοκράτες». Πρόκειται για ένα είδος επισημοποίησης εκ των υστέρων ορισμένων επιθέσεων που έχουν γίνει, εναντίον και ρώσων αξιωματικών…

Είναι τυχοδιωκτισμός. Αλλά… Θα ήταν δυνατόν να παραδεχτούν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ την ήττα τους;

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Την προηγούμενη Κυριακή 8 Οκτώβρη, περιμένοντας ότι κάπως έτσι θα ήταν η καινούργια «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο επικεφαλής των «φρουρών της επανάστασης» αρχικαραβανάς Mohammad Ali Jafari είχε δηλώσει:

… Αν τα νέα που μαθαίνουμε είναι σωστά σχετικά με την βλακεία [: stupidity] της αμερικανικής κυβέρνησης στο να θεωρήσει τους φρουρούς της επανάστασης τρομοκρατική οργάνωση, τότε οι φρουροί της επανάστασης θα θεωρήσουν τον αμερικανικό στρατό σαν μια εκδοχή του ισλαμικού κράτους [: isis] σε όλο τον κόσμο… Για να συμπληρώσει ότι οι αμερικάνοι θα πρέπει να μετακομίσουν όλες τις βάσεις τους στην περιοχή, ώστε να βρίσκονται έξω απ’ την ακτίνα δράσης των πυραύλων των «φρουρών»: 2.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα ιρανικά σύνορα.

Είναι φτηνοί λεονταρισμοί και εύκολοι βερμπαλισμοί απ’ την μεριά της Τεχεράνης: δεν έχει κανένα συμφέρον να κτυπήσει πρώτη αμερικανικές θέσεις. Έχει όμως την δυνατότητα να κτυπήσει εκεί που οι αμερικανικοί σχεδιασμοί πραγματικά πονούν, τόσο στη συρία – ιράκ και την υεμένη όσο και στο αφγανιστάν (όπου έχει μια ορισμένη επιρροή): στο έδαφος. Να ενισχύσει την συμμετοχή της και, σε συνεργασία με την Μόσχα και το Πεκίνο, να επιταχύνει τις απελευθερώσεις περιοχών απ’ τον isis και τις υπόλοιπες (λίγες) φιλοαμερικανικές / φιλοϊσραηλινές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις.

Θα απομένει όμως το κουρδικό μέτωπο, πίσω απ’ το οποίο ο αμερικανικός στρατός οχυρώνεται διαρκώς, όλο και περισσότερο, κάθε ημέρα που περνάει, με διαρκείς αποστολές όπλων, πυρομαχικών· και συμβούλων. Μπορεί και μισθοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση: τόσο η «νέα στρατηγική» κατά του ιράν όσο και η γενεαλογία της (ειδικά το γεγονός ότι ήταν η ρωσική επέμβαση και όχι οι “φρουροί”, πριν από 2 χρόνια, που στραπατσάρισε τα σχέδια για την μέση Ανατολή) επιβεβαιώνουν πεντακάθαρα αυτό που υποστηρίζουμε: το συριακό (και το ιρακινό) πεδίο μάχης είναι του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Ενώ, λοιπόν, το ντόπιο πόπολο πιπιλάει τα δάκτυλά του, «οι εκπρόσωποι του έθνους», σαν ενιαίο μπλοκ, οδηγούν το κοπάδι, ανεπαισθήτως, στο σφαγείο του.

Δεν χρειάζονται πολλά προς το παρόν. Ίσα ίσα να σφίξει ο Alex – ο – ψόφιος – κοριός εγκάρδια, μ’ εκείνο το αυτοκόλλητο πλαστικό χαμόγελό του, το χέρι του ψόφιου κουναβιού.

Η διαδρομή των ηλίθιων προς την κόλαση είναι χαρούμενη έως πανηγυρική…

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Πως ξεχωρίζει ένας αληθινός ηγέτης απ’ τις απομιμήσεις; Έχει άστρο!

Το άστρο του εξοχότατου Alex – του – ηγέτη αναμένεται να λάμψει στην Ουάσιγκτον στις 17 του μήνα. Χωρίς να το έχει επιλέξει, ακριβώς επειδή είναι αληθινός και δεν μπορεί παρά το σύμπαν να συνωμοτεί υπέρ του, διακινδυνεύει να είναι «ο πρώτος ηγέτης» που θα σφίξει το χέρι του ψόφιου κουναβιού μετά την μισο-κήρυξη πολέμου της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη. Αν, όπως έχει ανακοινωθεί, στις 15 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι ανακοινώσει επίσημα ότι η 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν δεν του κάνει έτσι όπως εφαρμόζεται (επειδή η Τεχεράνη δεν τηρεί το «πνεύμα» της συμφωνίας, και επειδή ένα μέρος του ιρανικού στρατού, οι «φρουροί της επανάστασης», είναι «τρομοκρατική οργάνωση»…) ο εξοχότατος έλληνας θα έχει την τιμή να είναι ο πρώτος που θα περάσει την πόρτα του μισο-εμπόλεμου (απέναντι στο ιράν) άσπρου σπιτιού.

Λέμε «μισο-εμπόλεμου». Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή εκείνοι που είναι πίσω του) επιλέξει να μην αποσυρθεί απ’ την 5+1 συμφωνία, θα ανοίξει τον δρόμο για «κυρώσεις» σε «παράπλευρα» θέματα. Ουσιαστικά θα δημιουργήσει μια καινούργια ατζέντα κινήσεων κατά της Τεχεράνης. Με προοπτική.

Η αλήθεια είναι ότι ένας αληθινός ηγέτης, με στόφα, (και αυτό είναι ο έλληνας φαιορόζ πρωθυπουργός…) δεν ασχολείται με τέτοια ασήμαντα θέματα. Στις 15 Οκτώβρη θα βρίσκεται στο Σικάγο, ανάμεσα στην «ελληνική ομογένεια» (ίσως ανάμεσα και στην δευτεροκλασσάτη ελληνική μαφία της πόλης…) ψάχνοντας για «επενδυτές». Επιπλέον θα τον κοουτσάρει η τριανδρία (ψεκασμένος, ογκόλιθος και αντ’ αυτού) για να πουλήσει αντιτουρκισμό στο ψόφιο κουνάβι και στην δική του τριανδρία.

Συνεπώς είναι αρκετά πιθανό να βρίσκεται (η ελληνική αποστολή) βαθιά νυχτωμένη για τις διεθνείς αναταράξεις που θα προκαλέσει εκείνες τις ημέρες η ψοφιοκουναβική «νέα ιμπεριαλιστική πολιτική» απέναντι στο ιράν. Φυσικά η νύχτα της δεν θα περάσει απαρατήρητη. Κάποιοι (παλιάνθρωποι σίγουρα!) θα σκεφτούν ότι η Αθήνα κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον ό,τι και να κάνει αυτή η τελευταία, μπας και πάρει κανά δολάριο (το dollar είναι παλιά ελπίδα των “έξω απ’ την ε.ε.”). Μερικοί ακόμα πιο παλιάνθρωποι θα σκεφτούν ότι ο ηγέτης και η κυβέρνησή του είναι τσάτσοι της Ουάσιγκτον… Τσσσσςςςς!!!

Ύστερα, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, η Κουμουνδούρου θα προσπαθήσει να «ολοκληρωθεί» ανοικτά σαν το «νέο πασοκ». Φονιάδες των λαών αμερικάνοι, έξω οι βάσεις του θανάτου δηλαδή.

Χμμμμμ… Ε, όχι ακριβώς…

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ο λόγος που ο άλλος, ο ακόμα πιο αληθινός ηγέτης, το ψόφιο κουνάβι, εκφράζοντας τον αμερικανικό εκνευρισμό έως θυμό, θα προσπαθήσει να στριμώξει το ιράν είναι γνωστός: η ήττα του αμερικανικού σχεδιασμού στη συρία και στο ιράκ, με υπευθυνότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης. Το πεδίο μάχης παραμένει δευτερεύον. Αλλά μια ήττα ακόμα και σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου έχει παρενέργειες όχι μόνο μέσα σ’ αυτό αλλά και έξω. Ορισμένοι λένε ότι ένας απ’ τους στόχους των ηπα και των συμμάχων τους είναι να εμποδίσουν τον νότιο χερσαίο κλάδο του κινέζικου «δρόμου του μεταξιού» να φτάσει στη μέση Ανατολή· και απο κεί στην ευρώπη. Δεν έχουν άδικο…

Υπάρχει όμως κι άλλος στόχος: οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον προσπαθούν να εμποδίσουν, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, τα επιχειρηματικά deal μεταξύ Τεχεράνης και ευρωπαίων. Το ιδανικό για το αμερικανικό μοντέλο «ηγεμονίας μέσω της αποσταθεροποίησης» είναι πάντα ισχυρό: ή μαζί μας ή στάχτη και μπούρμπερι. Στην πραγματικότητα με την διοίκηση των συντηρητικών είναι ακόμα ισχυρότερο και επείγον.

Σε κάθε περίπτωση, και για παραπάνω από έναν λόγους, την ίδια άποψη έχει και το Τελ Αβίβ. Αφού το κόλπο με τους proxies έχει ουσιαστικά τελειώσει στο ενιαίο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (με την εξαίρεση των κούρδων μισθοφόρων) βγαίνουν τα γάντια: στο στόχαστρο μπαίνουν οι «μεσαίες δυνάμεις». Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, αλλά είναι πια πιο διαφανής και από τζάμι.

Κανονικά (μα τι λέμε τώρα;) το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει στην πολιτική του καριέρα ο εξοχότατος Alex – ο – ηγέτης θα ήταν να πάει τώρα για χαιρετούρες και κουβεντούλες κορυφής στις ηπα. Οι αμερικανικές ελπίδες του ελληνικού βαθέος κράτους είναι γνωστές και αυτά τα χρόνια της «κρίσης»· κι ο εξοχότατος μαζί με το φαιορόζ τσούρμο τις ασπάζεται. Αλλοίμονο…

Όμως είναι η χειρότερη στιγμή των τελευταίων 7 χρόνων για εκδηλώσεις αγάπης προς την Ουάσιγκτον: στο άσπρο σπίτι έχει εγκατασταθεί ένας παράφρονας που υπηρετεί τις πιο μαύρες εκδοχές του αμερικανικού βαθέος κράτους· ένας κλόουν («ηλίθιο» τον αποκάλεσε ο ίδιος ο υπ.εξ. του) που απειλεί διαδοχικά όλον τον κόσμο, απ’ την ασία μέχρι τη λατινική αμερική· ένας εκπρόσωπος της ωμής και χωρίς προσχήματα επιθετικής μονομέρειας· απ’ την άλλη μεριά το ελλαδιστάν είναι διάσημος ζητιάνος· με μια κυβέρνηση που ο καιροσκοπισμός της έχει γίνει «διεθνές πρότυπο»· μ’ έναν «λαό» έτοιμο να υποδεχθεί σαν «ελευθερωτή» οποιονδήποτε κρατάει χάντρες και καθρεφτάκια…

Μ’ αυτά τα δεδομένα μπορεί (ο εξοχότατος και σια) να γλύφει τον Μακρόν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Αν όμως γλύψει το ψόφιο κουνάβι (και γι’ αυτό πάει…) καίγεται.

Το είπαμε όμως: έχει άστρο. Άλλωστε, τόση αγάπη και συμμαχία με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ δεν μπορεί παρά να φτάσει σε μια “ολοκλήρωση”.

Μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο εξοχότατος θα γίνει κανονικός “ψόφιος κοριός”.

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ούτε ένα ούτε δύο αλλά δεκατέσσερα «παρατηρητήρια» πρόκειται να στήσει ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του στα βόρεια της επαρχίας του Idlib· και ως τώρα η επιχείρηση προχωράει χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Ο αντίπαλος (ή υποτιθέμενος αντίπαλος), η σκληροπυρηνική HTS, φαίνεται ότι συμφωνεί…

Δεν είναι η πρώτη φορά που διάφορες ένοπλες ομάδες και οργανώσεις στη συρία δείχνουν εντυπωσιακή «ευελιξία» έως «προσαρμοστικότητα» – για να το πούμε κομψά… Προσέξτε τι αναφέρεται σχετικά με την στάση της HTS:

Η Hayat Tahrir al-Sham shar’i Abu al-Fateh al-Farghali, μετά την έκδοση μιας διαταγής που ζητούσε αντίσταση απέναντι σε μια ξένη κατάληψη του Idlib «αν συμβεί», κάνει καθαρή διάκριση μεταξύ ενός τέτοιου ενδεχομένου και της πρόσφατης τουρκικής στρατιωτικής εισόδου στην περιοχή βόρεια του Idlib / δυτικά του Aleppo.

“Αλλά θα πρέπει να τονίσουμε τώρα την πραγματικότητα, δηλαδή ότι ο τουρκικός στρατός ζήτησε κάποιες θέσεις απέναντι σ’ αυτές τις άθεες οργανώσεις [τις ypg στον θύλακα του Afrin] με περιορισμένους σκοπούς και κάτω απ’ την επίβλεψη των μουτζαχεντίν, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ασκεί έλεγχο ή θα μπορούσε να ασκήσει έλεγχο σ’ αυτές τις περιοχές όπου ο νόμος του θεού είναι ανώτερος.

Αυτό συμβαίνει επίσης λόγω της κατάστασης ανάγκης που περνάνε οι μουτζαχεντίν, και το πως τους πιέζουν οι εχθροί τους απ’ τα δυτικά και τα ανατολικά. Και έτσι οι εμίρηδες των μουτζαχεντίν επιτρέπουν να συμβεί αυτό, εξαιτίας αυτών των συνθηκών και της πραγματικότητας που προαναφέρθηκε. Και μόνο ο θεός ξέρει.»

Κάποιος που είναι πιο mainstream από εμάς θα μπορούσε να ρωτήσει: το “kolotumba” πως γράφεται στ’ αραβικά;