Κυριακή 22 Οκτώβρη. Κι ενώ αυτά και άλλα συμβαίνουν στη νοτιοδυτική άκρη του project europe, κάπου στο κέντρο του μια καλή μάζα τσέχων (ψηφοφόρων) , μετά τους αυστριακούς, κατατάχτηκε στον μεγάλο στρατό των μεταμοντέρνων αντιδραστικών / παρακμιακών. Οι τσέχοι «αγανακτισμένοι» διάλεξαν για πρωθυπουργό τους έναν που τον είδαν για «αντισυστημικό»: τον εκατομμυριούχο Andrej Babiš, που πέρα απ’ τις υπόλοιπες μπίζνες τους τους «πηδάει» τα μυαλά σαν ιδιοκτήτης των περισσότερων τσεχικών μήντια.
Θα ακούσουμε πάλι τις γνωστές «εξηγήσεις» για τις ροπές (και) των τσέχων ψηφοφόρων: τα «προβλήματα της ε.ε.», η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών», «οι μετανάστες»… Βλακείες με περικεφαλαία, που έχουν σκοπό όχι να «εξηγήσουν» αλλά να νομιμοποιήσουν και να συμφιλιώσουν με την ηθική και διανοητική παρακμή! Ο «μεγάλος στρατός» των αντιδραστικών του πρώτου κόσμου, απ’ τις ηπα μέχρι την αγγλία και την κεντρική ευρώπη απλά δεν έχει ιδέα τι του γίνεται. Έχει μόνο μια μεγάλη ιδέα: για τον Εαυτό του ο καθένας. Και ακολουθεί τον δρόμο που τον πρωτοείδαμε να ανοίγει εδώ, δίπλα, στο «εργαστήριο της ευρώπης», την ιταλία. Όταν έβγαινε και ξανάβγαινε πρωθυπουργός ένας Μπερλουσκόνι. Ποιο ήταν το «πολιτικό προσόν» του; Ένα και απλό: οι ψηφοφόροι του ήθελαν να του μοιάσουν…
Τότε το ιταλικό σύστημα διεύθυνσης ήταν «πρωτοπορεία». Με τον καιρό οι ευρύτερες μικροαστικές πρωτοκοσμικές μάζες κατάκτησαν το «δικαίωμα», μέσα απ’ το internet και τα social media, να επισημοποιούν αυτό που πάντα τις χαρακτηρίζε σαν κοινωνική θέση, «ήθη και πεποιθήσεις», αλλά ήταν γενικά αποκλεισμένο απ’ τον «επίσημο και καθώς πρέπει δημόσιο χώρο / λόγο»: την μικρόνοια, την μικροψυχία, τον καιροσκοπισμό, την ηδονοβλεψία τους.
Κι αφού νομιμοποιήθηκαν στους ψηφιακούς δημόσιους χωρο/χρόνους ανακηρύσσουν και τους ηγέτες που θαυμάζουν και τους αντιστοιχούν. Μπορεί να είναι ζάμπλουτοι (και «γαμιάδες»), μπορεί να είναι γιάπηδες (και «boys», πάλι μ’ ένα υπονοούμενο σεξουαλικής ισχύος), μπορεί να είναι ένας συνδυασμός. Που, φυσικά, θα κοιτάξουν τις δικές τους δουλειές, πετώντας στους ψηφοφόρους τους κανά κόκκαλο.
Πως το έλεγαν στη φάση της παρακμής της Ρώμης; Άρτο και θεάματα; Ε, τώρα λέγεται tittytainment… Αυτό επεκτείνεται, αυτό “κερδίζει” και εκλογές…
(Αν δεν το ξέρετε ψάξτε το..)