Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ο λόγος που ο άλλος, ο ακόμα πιο αληθινός ηγέτης, το ψόφιο κουνάβι, εκφράζοντας τον αμερικανικό εκνευρισμό έως θυμό, θα προσπαθήσει να στριμώξει το ιράν είναι γνωστός: η ήττα του αμερικανικού σχεδιασμού στη συρία και στο ιράκ, με υπευθυνότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης. Το πεδίο μάχης παραμένει δευτερεύον. Αλλά μια ήττα ακόμα και σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει παρενέργειες όχι μόνο μέσα σ’ αυτό αλλά και έξω. Ορισμένοι λένε ότι ένας απ’ τους στόχους των ηπα και των συμμάχων τους είναι να εμποδίσουν τον νότιο χερσαίο κλάδο του κινέζικου «δρόμου του μεταξιού» να φτάσει στη μέση Ανατολή· και απο κεί στην ευρώπη. Δεν έχουν άδικο…
Υπάρχει όμως κι άλλος στόχος: οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον προσπαθούν να εμποδίσουν, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, τα επιχειρηματικά deal μεταξύ Τεχεράνης και ευρωπαίων. Το ιδανικό για το αμερικανικό μοντέλο «ηγεμονίας μέσω της αποσταθεροποίησης» είναι πάντα ισχυρό: ή μαζί μας ή στάχτη και μπούρμπερι. Στην πραγματικότητα με την διοίκηση των συντηρητικών είναι ακόμα ισχυρότερο και επείγον.
Σε κάθε περίπτωση, και για παραπάνω από έναν λόγους, την ίδια άποψη έχει και το Τελ Αβίβ. Αφού το κόλπο με τους proxies έχει ουσιαστικά τελειώσει στο ενιαίο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (με την εξαίρεση των κούρδων μισθοφόρων) βγαίνουν τα γάντια: στο στόχαστρο μπαίνουν οι «μεσαίες δυνάμεις». Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, αλλά είναι πια πιο διαφανής και από τζάμι.
Κανονικά (μα τι λέμε τώρα;) το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει στην πολιτική του καριέρα ο εξοχότατος Alex – ο – ηγέτης θα ήταν να πάει τώρα για χαιρετούρες και κουβεντούλες κορυφής στις ηπα. Οι αμερικανικές ελπίδες του ελληνικού βαθέος κράτους είναι γνωστές και αυτά τα χρόνια της «κρίσης»· κι ο εξοχότατος μαζί με το φαιορόζ τσούρμο τις ασπάζεται. Αλλοίμονο…
Όμως είναι η χειρότερη στιγμή των τελευταίων 7 χρόνων για εκδηλώσεις αγάπης προς την Ουάσιγκτον: στο άσπρο σπίτι έχει εγκατασταθεί ένας παράφρονας που υπηρετεί τις πιο μαύρες εκδοχές του αμερικανικού βαθέος κράτους· ένας κλόουν («ηλίθιο» τον αποκάλεσε ο ίδιος ο υπ.εξ. του) που απειλεί διαδοχικά όλον τον κόσμο, απ’ την ασία μέχρι τη λατινική αμερική· ένας εκπρόσωπος της ωμής και χωρίς προσχήματα επιθετικής μονομέρειας· απ’ την άλλη μεριά το ελλαδιστάν είναι διάσημος ζητιάνος· με μια κυβέρνηση που ο καιροσκοπισμός της έχει γίνει «διεθνές πρότυπο»· μ’ έναν «λαό» έτοιμο να υποδεχθεί σαν «ελευθερωτή» οποιονδήποτε κρατάει χάντρες και καθρεφτάκια…
Μ’ αυτά τα δεδομένα μπορεί (ο εξοχότατος και σια) να γλύφει τον Μακρόν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Αν όμως γλύψει το ψόφιο κουνάβι (και γι’ αυτό πάει…) καίγεται.
Το είπαμε όμως: έχει άστρο. Άλλωστε, τόση αγάπη και συμμαχία με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ δεν μπορεί παρά να φτάσει σε μια “ολοκλήρωση”.
Μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο εξοχότατος θα γίνει κανονικός “ψόφιος κοριός”.