Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Δεν ξέρουμε πόσους φίλους (και τι είδους) είχε, στην ευρώπη και όχι μόνο, ο καταλανικός εθνικισμός πριν την 1η Οκτώβρη. Θεωρούμε όμως βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα απέκτησε πολύ περισσότερους. Κάποιοι είναι του σκοινιού και του παλουκιού, άλλοι όχι. Όμως το γεγονός είναι ότι μεταξύ του «ένα δημοψήφισμα είναι παράνομο και άρα άκυρο οποιοδήποτε αποτέλεσμά του» και του «κάνω μαύρους στο ξύλο όσους πάνε να ψηφίσουν, κατεβάζω τζαμαρίες, κλέβω ψηφοδέλτια και κάλπες, συλλαμβάνω εφόρους, κλπ» η απόσταση είναι μεγάλη. Λογικά, ηθικά, αισθητικά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικά, ό,τι κι αν εννοεί κανείς μ’ αυτήν την λέξη. Αν η Μαδρίτη είχε κρατήσει δεμένα τα σκυλιά της, τότε στις 2 Οκτώβρη όλοι θα μάθαιναν ότι η πλειοψηφία των καταλανών δεν θέλει δικό της κράτος. Και θα το ξεχνούσαν γρήγορα (θυμάται κανείς το δημοψήφισμα στη σκωτία;). Τα αμόλυσε, και τώρα όλοι ξέρουν και θα θυμούνται για καιρό ότι δεν έχουν καθόλου άδικο να θέλουν δικό τους κράτος είτε είναι λιγότεροι είτε είναι περισσότεροι.
Αυτή η διεθνής συμπάθεια (και εδώ δεν αναφερόμαστε σε δηλώσεις πολιτικών βιτρινών) είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο που θα επιστρέψει στην καταλωνία για να ενισχύσει τον δεξιο-αριστερό εθνικισμό. Τα μαδριλένικα σκυλιά έχουν φέρει σε δύσκολη θέση όλους εκείνους κι εκείνες στην Καταλωνία που συχαίνονται μεν το ισπανικό κράτος / παρακράτος, δεν γουστάρουν όμως και τον καταλανικό «πατριωτισμό», μιας και καταλαβαίνουν τα ουσιαστικότερα κίνητρά του. (Ανάμεσα σ’ αυτούς που «σπρώχτηκαν στη μέση» είναι και η πλειοψηφία των αναρχικών της Καταλωνίας… )
Έτσι ώστε αν κάποιοι έχουν φανταστεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρούνται ακέραιες οι τωρινές κρατικές οντότητες, μπορεί να βρεθούν απέναντι στο αντίθετο, που θα έχει ενισχυθεί απ’ την (δικαιολογημένη) κατακραυγή κατά της (ισπανικής) βίας: μια αναβίωση των αποσχιστικών τάσεων και μικροτάσεων, σε διάφορα σημεία του ευρωπαϊκού χάρτη…
(Υ.Γ. Βγήκε, καθυστερημένο, και το βασιλικό παράσιτο του ισπανικού θρόνου, να συμπαρασταθεί στον Rajoy… Α χα! Η δημοκρατία στα καλύτερά της!!!)