Month: August 2017

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…

Αφγανιστάν

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις στο αφγανιστάν. Πέντε ή έξι. Δεν τις έφτιαξε για να τις διαλύσει. Τις έφτιαξε επειδή του χρειάζονται (και) εκεί. Τυπικά είναι νατοϊκές. Ουσιαστικά είναι δικές του. (Το νατο είναι κάπως αβέβαιο).

Όχι ο ψοφιοκούναβος αλλά και ο θεός ο ίδιος να έλεγε «θα φύγουμε», ψέμματα θα ήταν. Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, ειδικά το Λονδίνο, θα ήταν να υπάρχει στην Καμπούλ ένα καθεστώς μαριονέτα που να ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της αφγανικής επικράτειας, έτσι ώστε οι αμερικάνοι να περιορίσουν τον στρατό τους στο προσωπικό των βάσεων.

Τέτοιο καθεστώς η Ουάσιγκτον προσπάθησε φιλότιμα να φτιάξει και να στηρίξει. Ο «πρόεδρος» Karzai ήταν ένας τέτοιος «μπροστινός», όπως είναι τώρα ο διάδοχός του απ’ τον Σεπτέμβρη του 2014, Ashraf Ghani. O Karzai δεν κατάφερε να ελέγξει την αφγανική επικράτεια. Ο Ghani ακόμα λιγότερο: οι πιο «ευχάριστοι» υπέρ του υπολογισμοί δείχνουν ότι έχει ήδη χάσει το 40%. Κυρίως απ’ τους ταλιμπάν.

Οι ταλιμπάν θα ήταν, ίσως, λιγότερο πετυχημένοι στην αντεπίθεση που έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια αν οι στόχοι τους δεν συνέπιπταν με εκείνους της Μόσχας, του Πεκίνου· και καμιά φορά από τακτική απόψη με εκείνους της Ισλαμαμπάντ. Το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει στην Ουάσιγκτον ή οποιονδήποτε άλλον να αποκτήσει το «πάνω χέρι» στο αφγανιστάν. Συνεπώς έχει συμφέρον να ζορίζονται οι αμερικάνοι… Αυτός είναι ο λόγος που στις χθεσινές του δηλώσεις περί αφγανιστάν ο ψοφιοκούναβος την έπεσε με την γνωστή κομψότητά του στην Ισλαμαμπάντ.

Η Μόσχα και το Πεκίνο απ’ την μεριά τους θέλουν να γίνει (και) το αφγανιστάν ένας βούρκος αίματος για τον αμερικανικό στρατό και τους ντόπιους συμμάχους του… Έως ότου η Ουάσιγκτον αναγκαστεί να παραδεχτεί την ήττα της, να τα μαζέψει και να φύγει εντελώς.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι ταλιμπάν έχουν γίνει ιδιαίτερα εφευρετικοί και αξιόμαχοι (και φαίνεται πολύ αποτελεσματικότεροι απ’ τον αμερικανο-εκπαιδευμένο στρατό της Καμπούλ…), καλά εξοπλισμένοι και έχουν τις διακριτικές πλάτες της Μόσχας και του Πεκίνου, αναγκάζει την Ουάσιγκτον να αυξήσει τις δικές της «μπότες στο χώμα» (καθώς και των συμμάχων της, σίγουρα των άγγλων) στο αφγανιστάν. Ωστόσο τα νούμερα είναι ακόμα σχετικά μικρά. Τώρα έχει εκεί περίπου 8.500 κεφάλια, θα τα κάνει (σ’ αυτή τη φάση) 13.000. Αλλά στην κορύφωση της κατοχής πριν λίγα χρόνια ήταν 100.000.

Η Ουάσιγκτον θέλει να προστατέψει τις βάσεις της και τη «νομιμότητα» (;) της παρουσίας τους στο ινδοκούς – τελεία και παύλα. Κανένα ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε ποτέ κάτι άλλο! Όμως αυτός ακριβώς ο στόχος θα τραβήξει μελλοντικά ακόμα περισσότερο αμερικανικό στρατό σε έναν πόλεμο που γίνεται απ’ το 2001, και είναι πια φανερό ότι δεν μπορεί να κερδίσει.

(φωτογραφία κάτω: η γερμανική αστυνομία έδεσε έναν πατέρα και έναν γυιό με 5.000 χάπια σαν αυτό της φωτογραφίας, ολλανδικής παραγωγής. «Έκσταση» είπε. Λάθος! Είναι καραμέλες ψοφιοκουναβίνης! Πρόκειται για ένα κοκτέιλ βιταμινών που μπορεί να σε ανεβάσει πολύ. Μέχρι και πρόεδρος μπορεί να νομίζεις ότι είσαι…)

Η υπόθεση στο δρόμο της

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αφού «εξουδετερώθηκε» και ο τελευταίος «ύποπτος» (ακριβώς: ύποπτος…) για την σφαγή στη Βαρκελώνη, μπορεί ο κάθε φιλήσυχος πολίτης να ξανα-σιγουρευτεί για την αξιοπιστία του κράτους και των υπηρεσιών του…. Του ισπανικού σε πρώτο χρόνο· και κάθε άλλου παρόμοιου αμέσως μετά.

Για να καταλάβει κανείς το βάθος που πρέπει να έχει αυτή η σιγουριά οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι. Στις 18 Μάρτη του 2016 «δέθηκε» στις Βρυξέλλες, στη γειτονιά που έμενε, ο «πιο καταζητούμενος τρομοκράτης» ever στην Eυρώπη, μετά τον “Carlos”…. Το γαλλικό κράτος τον είχε βαφτίσει «εγκέφαλο των επιθέσεων και των σφαγών στο Παρίσι», στις 13 Νοέμβρη του 2015 – και όλες οι αστυνομίες της ευρώπης τον κυνηγούσαν παντού. Ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι τον έβλεπαν επίσης παντού: να περνάει πότε τα χ σύνορα και πότε τα ψ, να οδηγεί πότε στην μία οτοστράντα της «ζώνης Σέγκεν» και πότε στην άλλη… κλπ κλπ….

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο γαλλομαροκίνος Salah Abdeslam δεν είχε μετακινηθεί απ’ την γειτονιά του για πολύ καιρό… Πήγαινε απ’ το σπίτι του σ’ εκείνο της μάνας του, και μετά σε φίλους και συγγενείς, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο… Για καλή του τύχη τον εντόπισε η βελγική αστυνομία. Η οποία τον έδεσε πανεύκολα (ο «νο 1 τρομοκράτης» δεν είχε ούτε ένα πιστόλι μαζί του!), πυροβολώντας τον στο πόδι όταν προσπάθησε να ξεφύγει τρέχοντας (!!!). Σίγουρα το ξέρετε: ο κάθε «νο 1 τρομοκράτης», υπεύθυνος για σφαγές, με το αίμα ως τις ρίχες των μαλλιών του, αυτό κάνει: μόλις δει τους μπάτσους έξω απ’ το σπίτι του, βγαίνει άοπλος απ’ την εξώπορτα όπου είναι παρατεταγμένη η στρατοαστυνομία, και προσπαθεί να της ξεφύγει τρέχοντας στο πεζοδρόμιο! Το σχετικό video ήταν και είναι αδιάψευστος μάρτυρας: ο άνθρωπος ήταν τόσο άσχετος με “ισλαμική τρομοκρατία” ώστε το μόνο ανακλαστικό που διέθετε ήταν αυτό του κλεφτρονιού: τρέχω μπας και γλυτώσω!!! (Για όποιον το έφαγε ότι ο τύπος ήταν ο αλ Καπόνε της «ισλαμικής τρομοκρατίας»: καλά κρασιά!)

Όταν το Παρίσι απαίτησε (απαίτησε: δεν αιτήθηκε απλά…) την άμεση έκδοσή του στη γαλλία, η βελγική αστυνομία απάντησε ειρωνικά: εμείς, τουλάχιστον, τους πιάνουμε ζωντανούς· δεν τους σκοτώνουμε… Υποθέτουμε πως μπορείτε να καταλάβετε το δεικτικό νόημα της ειρωνείας. Θα μπορούσε να είναι: «ε, καλά, αν τον είχατε εντοπίσει εσείς, ούτε το πτώμα του δεν θα μπορούσε να εκδοθεί…»

Αυτός, λοιπόν, ο Salah Abdeslam, ο υποτιθέμενος νο 1 “αρχιτρομοκράτης” και “αρχισφάχτης” του Παρισιού, που η πιθανότερη σχέση του ήταν πως ήταν ένας απ’ τους δύο απλούς, χαζούς “πεζικάριους”, που πέταξαν το εκρηκτικό γιλέκο που φορούσαν έξω απ’ το Stade de France και την έκαναν γρήγορα και σβέλτα (οπότε κρυβόταν και από εκείνους του εμφανίστηκαν σαν “isis”), αυτός λοιπόν ο τρισάθλιος, που τον έδεσαν ζωνανό…. τι κάνει; Έχει ξανακούσει κανείς τίποτα για δαύτον; Όχι. Και ούτε θα ξανακούσει, αν μείνει ζωντανός στις γαλλικές φυλακές… Κρίμα: να έχουν οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στα χέρια τους τον νο 1 δημόσιο κίνδυνο στην ευρώπη και να μην λένε τίποτα; Περίεργο…

Εκτός αν σε καμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια κάποιοι δικηγόροι ασχοληθούν με την υπόθεσή του ζητώντας αναψηλάφιση, με σκοπό να ξεσκεπάσουν εκ των υστέρων τον γαλλικό παρακρατικό σχεδιασμό στο Bataclan και όχι μόνο. Όπως έγινε κάποια στιγμή για την “αλγερινή ισλαμική τρομοκρατία”. Ποιον σχεδιασμό; Ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες «βάφτισαν» τον Abdeslam «αρχιτρομοκράτη» (ενώ ήξεραν ότι ήταν ένα εύπιστο παιδαρέλι που στο τέλος τα παράτησε κι όλας…) για να τον φάει η υπηρεσία δημόσιας τάξης, κι έτσι να κλείσει η υπόθεση της σφαγής στο Παρίσι… Θάβοντας οριστικά τα ένοχα μυστικά.

Γι’ αυτό «καθαρίζονται» οι «ύποπτοι» πολλών τέτοιων σφαγών στο ψαχνό… Για να αποφύγουν, οι έρμοι, τα ζόρια μιας «ακροαματικής διαδικασίας»…. Οι «έρμοι»; Οι πραγματικοί σχεδιαστές δηλαδή! Και για μην υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθούν αυτά που είναι (παρα)κρατικά μυστικά…

Ούτε μετά από χρόνια…

Προσοχή στις μιμήσεις!

Τρίτη 22 Αυγούστου. Τα αμάξια, ι.χ., βανάκια, νταλίκες, έχουν γίνει «όπλα ευκαιρίας»! Ποιος θα το περίμενε; «Τρομοκράτες» και «βαρεμένοι», «τζιχαντιστές» και «διαταραγμένοι», λύνουν τα φρένα και πατάνε τα γκάζια τους. Φυσικά, χρειάζεται και κάποιο site του «isis» να «αναλάβει την ευθύνη»….

Τι γίνεται όμως με το γεγονός ότι έχει γίνει μόδα αμερικανικά πολεμικά πλοία στην ανατολική ασία να τρακάρουν με ό,τι πλέει στην περιοχή; Ατυχήματα… «Ατυχήματα»; Γιατί τέτοια; Απλό: επειδή δεν αναλαμβάνει την ευθύνη ο καταραμένος isis…

O.K. Πάντως αν (a “big if” που θα έλεγαν και οι τούρκοι) μπει στο μυαλό των ειδικών του αμερικανικού πενταγώνου ότι «κάτι τρέχει εδώ», εμείς στηρίζουμε!!!! Εννοείται: τα στενά της Malacca τα απειλεί ο isis!!!!

Για να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά…

Περιμένουμε (μάταια…) τα τσακάλια της δημαγωγίας, τοπικής και διεθνούς, να δώσουν έμφαση στα εξής. Πρώτον, το τελευταίο αντιτορπιλικό που έφαγε μια τρύπα «να» στα πλευρά του από τράκο, λεγόταν «John S. McCain» – και με το συμπάθειο δηλαδή: ξέρετε ποιος είναι ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας· ή όχι;… Δεύτερον, το αρχηγείο του αμερικανικού ναυτικού διέταξε «παγκόσμιο pause» στις επιχειρήσεις του (αφορά και την τρέχουσα άσκηση με τους νοτιοκορεάτες;).

Να άλλη μια απόδειξη ότι ο “isis” είναι κατασκευή μυστικών υπηρεσιών. Αν δεν ήταν, δεν θα σκότωνε αμάχους στην rambla. Θα ασχολιόταν με αμερικανικά πολεμικά…

«Εχθρός στη θάλασσα!»

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αλλά δεν χρειάζεται ο isis σ’ αυτήν την θαλάσσια περιοχή. Το ελαφρά αλλά και συγκεκριμένα δηλητηριώδες άρθρο των κινεζικών global times (υπό τον έλεγχο του κινεζικού καθεστώτος) θυμίζει, έστω και με μια κάποια δόση υπερβολής, ότι «δρυός περιπεσούσης…»

Κάτω απ’ τον τίτλο «για τους αμερικάνους η θάλασσα της νότιας κίνας δεν είναι οι βερμούδες» το άρθρο ξεκινάει πληροφοριακά / πανηγυρικά:

Το αμερικανικό αντιτορπιλικό John S. McCain συγκρούστηκε με ένα εμπορικό πλoίο ανατολικά της Σιγκαπούρης νωρίς την Δευτέρα, με αποτέλεσμα 10 ναύτες να αγνοούνται και 5 να έχουν τραυματιστεί. Στις 17 Ιούνη το αμερικανικό πολεμικό Fitzgerald συγκρούστηκε με ένα κοντεϊνεράδικο στα ανοικτά της Ιαπωνίας, με 7 αμερικάνους ναύτες νεκρούς.

Αφού ο αρθρογράφος στέλνει τα συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων (μαζί με την παρατήρηση ότι η κινέζικη κυβερνόσφαιρα έχει χαρεί μ’ αυτά τα νέα…) συνεχίζει:

Τα αμερικανικά πολεμικά μπλέκουν συνέχεια σε ατυχήματα στη νότια θάλασσα της κίνας. Απ’ την μια μεριά το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό συμπεριφέρεται επιθετικά στην περιοχή της ασίας- ειρηνικού. Δεν δείχνει σεβασμό στα μεγάλα εμπορικά πλοία και δεν καταφέρνει να βγάλει την σωστή πορεία όταν χρειάζεται, με αποτέλεσμα σοβαρά ατυχήματα.

Απ’ την άλλη, τα αμερικανικά πολεμικά περιπολούν πολύ συχνά στην ασία – ειρηνικό. Ένας μεγάλος αριθμός εμπορικών πλοίων, πολλών τύπων και με πολλές σημαίες, χρησιμοποιεί τις ασιατικές θαλάσσιες οδούς. Αν το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό σκοπεύει να συνεχίσει την πυκνή παρουσία του σ’ αυτά τα νερά, χρειάζεται να εξοικειωθεί και να διαδρά μ’ αυτά τα εμπορικά πλοία, κάτι που θα έχει μεγάλο οικονομικό κόστος.

Εν προκειμένω οι global times την «βγαίνουν» στην Ουάσιγκτον απ’ τα δεξιά: τι σκατά θέλετε τις περιπολίες με τόσο trafficο; Αμέσως μετά όμως πλησιάζει στο ψητό: οι θαλάσσιοι δρόμοι είναι μια χαρά, ασφαλέστατοι, και δεν χρειάζονται το δικό σας θαλασσονταβατζιλίκι. Με άλλα λόγια: yankees go home… Το μόνο που κάνετε είναι να προκαλείτε ατυχήματα!!!

Εντάξει. Αισθητικά όμως οι τρύπες στα πλαϊνά των αμερικανικών πολεμικών είναι μαχαιριές για τους κοκκινόσβερκους – ντάξει;

(φωτογραφίες: Πάνω, το uss John S. McCain με την τρύπα στα ύφαλά του μετά από σύγκρουση / ατύχημα: 5 βεβαιωμένους τραυματίες και 10 αγνοούμενους, που καλά να είναι οι άνθρωποι, αλλά…

Κάτω, το uss Cole, με μια ανάλογη τρύπα, 17 νεκρούς και 37 τραυματίες. Απ’ την άποψη της ζημιάς δεν υπάρχει φανερή διαφορά. Υπάρχει όμως πολιτική: πάνω στο cole, που ήταν ελλιμενισμένο στο Άντεν, έσκασε στις 12 Οκτώβρη του 2000 «πυρπολικό», της «διεθνούς» που προσπαθούσε να φτιάξει ο bin Laden, φορτωμένο εκρηκτικά. Ένα αραβικό crew “Κανάρης” φάση…

Εντάξει. Αλλά θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ε; Αν η «τρομοκρατία» χρειάζεται εκρηκτικά, τότε το τράκο του John S. McCain είναι ατύχημα· αλλά τέτοιο είναι και η Βαρκελώνη ή η Νίκαια ή το Βερολίνο. Αν, πάλι, δεν χρειάζονται εκρηκτικά αλλά αρκεί η κακόβουλη πρόθεση, τότε…. Τότε οι κινέζοι είναι παλιάνθρωποι!!!

Αν η ίδια ζημιά γίνεται χωρίς εκρηκτικά, το θαλάσσιο πέρα-δώθε πέφτει στη χερσαία urban εξέλιξη: απ’ τα αυτοκίνητα βόμβες στα αυτοκίνητα χωρίς φρένα. Και μετά;)

Ο θεός της επανάστασης

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Δεν είμαστε καθόλου οπαδοί της «πολιτικής στράτευσης» στην ποίηση, στην μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Το αντίθετο: αν ακούγαμε το κομμουνιστικό μανιφέστο με νότες θα θυμώναμε.

Συνεπώς δεν έχουμε ανάγκη να υιοθετήσουμε λέξη προς λέξη τους στίχους του “god of revolution”, μιας περφόρμανς βασισμένης σ’ ένα ποίημα του Marwan Makhoul. Έχουμε βασικό μειονέκτημα: δεν είμαστε στην ίδια θέση. (Όμως, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, το σταματείστε τη γη να κατέβω! έχει υπάρξει και δικό μας. Παλιά. Χωρίς το παλαιστινιακό πάθος, με μια πιο γλυκειά και ελαφριά μελαγχολία· αλλά έχει υπάρξει κι εδώ…)

Λοιπόν, απλά και όμορφα: μας κάνει το αποτέλεσμα, μουσικά και όχι μόνο.

(Η Terez Suleiman είναι παλαιστίνια μουσικός. Ο raper Tamer Nafar είναι παλαιστίνιος, που ζει στο ισραήλ. Ο Marwan Makhoul είναι ποιητής, επίσης παλαιστίνιος που ζει στο ισραήλ.)

Ο ασυγχώρητος;

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Η ιστορία του και οι ρατσιστικές του απόψεις (και πρακτικές) ήταν γνωστές όταν κατέβηκε σαν υποψήφιος πρόεδρος. Ήταν γνωστές όταν οι ψηφοφόροι των ρεπουμπλικάνων του έδειχναν την προτίμησή τους. Ήταν γνωστές όταν το κόμμα του τον επέλεξε σαν επίσημο υποψήφιο, ανάμεσα σε 18 συνυποψήφιους. Ήταν γνωστό επίσης ότι την επομένη της εκλογής του η κκκ πανηγύριζε. Γιατί, τώρα, παριστάνουν ότι πέφτουν απ’ τα σύννεφα;

Πρόκειται για παιχνίδι σκιών πίσω από μια βιτρίνα «περιορισμένης ευθύνης». Το βασικό μειονέκτημα του ψόφιου κουναβιού (αν και όχι στα μάτια των ψηφοφόρων του…) είναι ότι δεν ξέρει τι είναι «διπλωματία». Είναι ένας αμερικάνος Μπερλουσκόνι: όμως η έμφαση πρέπει να δοθεί και στις δύο λέξεις. Και στο «μπερλουσκόνι» και στο «αμερικάνος». Αφαιρέστε απ’ την μπερλουσκόνια φασιστοτσογλανιά την φλούδα της ιταλικής φινέτσας και προσθέστε τσαμπουκά γελαδάρικου real estate, και ιδού το ψόφιο κουνάβι!

Έτσι, από κάποιες απόψεις, το ψόφιο κουνάβι εκφράζει την αδυναμία του συνόλου του αμερικανικού καθεστώτος: μαθημένο για σχεδόν 2 αιώνες να «μεγαλώνει», να «αυξάνει» και να «κυριαρχεί» δεν κατέχει το know how των ελιγμών υποχώρησης τώρα που ζορίζεται και η παγκόσμια επιρροή του, οικονομική κατ’ αρχήν, έχει πάρει «καθοδική τροχιά». Θεωρούμε ενδεικτικό ότι στην μέχρι τώρα φάση της κόντρας με την Πγιονγκγιάνγκ, το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει δείξει μεγαλύτερη ικανότητα ελιγμών μπρος / πίσω σε σχέση με το αμερικανικό. Και τι είναι η βόρεια κορέα; Όχι, πάντως, κάποια υπερδύναμη· ακόμα κι αν έχει το Πεκίνο πίσω της.

Δεν είναι το ψόφιο κουνάβι που προκαλεί παρακμή στις ηπα. Είναι το ανάποδο: η αμερικανική παρακμή έβαλε στο άσπρο σπίτι έναν τύπο σαν τον Τραμπ. Και μετά απ’ αυτόν θα βάλει ένα μαντρόσκυλο. Κάποια στιγμή θα σχολάσει· και την θέση του θα πάρει ο Pence. Έχει τις ίδιες ακριβώς απόψεις, μπορεί και χειρότερες. Απλά τόχει να μαζεύει το στόμα του. Αν δεν είναι άρρωστος με τα τιτιβίσματα θα μοιάζει για σοβαρός…

Όταν αναλάβει καθήκοντα προέδρου ο τωρινός αντιπρόεδρος, η αμερικανική παρακμή δεν θα (έχει) σταματήσει. Απλά δεν θα εκδηλώνεται τόσο φλύαρα όσο τώρα. Θα αλλάξει την συσκευασία της…

Κορέα

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Σήμερα αρχίζουν οι 10ήμερες «ασκήσεις» του αμερικανικού και του νοτιοκρεατικού στρατού στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου. Υπό τον κωδικό «Ulchi Freedom Guardian” είναι ετήσια γυμνάσια που γίνονται απ’ το 1976 και μετά, και η ημερομηνία τους ήταν προκαθορισμένη. Φέτος θα πάρουν μέρος 17.500 αμερικάνοι στρατιώτες (εκ των οποίων οι 14.500 από αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα), αισθητά λιγότεροι απ’ τους περσινούς 25.000. Η “Ulchi Freedom Guardian” ξεκινάει αμέσως μετά το τέλος της ναυτικής “Northern Viper 17” – αμερικανο-ιαπωνικής σύνθεσης αυτή η τελευταία.

Πεκίνο και Πγιονγκγιάνγκ δεν γουστάρουν (ευνόητο). Η τελευταία απείλησε (όπως κάνει κάθε χρόνο…) ότι η αμερικανο-νοτιοκορεατική άσκηση μπορεί να καταλήξει σε πόλεμο. Ωστόσο, αν ακούσετε κάτι “να χοντραίνει”, μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα.

Στη διάρκεια της ίδιας άσκησης, πριν δύο χρόνια, 2 νοτιοκορεάτες στρατιώτες σκοτώθηκαν από νάρκη στην “αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη” μεταξύ βορρά και νότου. Μια γρήγορη έρευνα των καραβανάδων του οηε έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο βορειοκορεατικός στρατός είχε φυτέψει επίτηδες τη νάρκη σε γνωστή διαδρομή περιπολιών του νοτιορεατικού. Η Πγιονγκγιάνγκ το αρνήθηκε, αλλά η Σεούλ το πήρε σοβαρά.

“Κουβέντα την κουβέντα” και “δήλωση την δήλωση” η κόντρα χόντρυνε, και στις 20 Αυγούστου, ενώ η αμερικανο-νοτιοκορεατική άσκηση βρισκόταν σε εξέλιξη, άρχισαν να πέφτουν κανονιές και απ’ τις δύο μεριές των συνόρων. Η Πγιονγκγιάνγκ έστειλε τελεσίγραφο 48ωρών στη Σεούλ να σταματήσει την εναντίον της προπαγάνδα αλλιώς θα γίνει πόλεμος. Τελικά, “με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων”, μετά από τρεις ημέρες διαπραγματεύσεων, οι δύο κορέες ζήτησαν η μία συγγνώμη απ’ την άλλη και το θέμα έληξε με την υπόσχεση ότι “ο διάλογος θα συνεχιστεί”….

Μπορεί να πει κάποιος ότι το 2015 πρόεδρος ήταν ο Ομπάμα ενώ τώρα είναι το ψόφιο κουνάβι. Αυτό κάνει διαφορά. Αλλά το 2015 οι αμερικάνοι που συμμετείχαν στην άσκηση ήταν διπλάσιοι απ’ τους τωρινούς: 35.000.

Εν τω μεταξύ οι (αν)ισορροπίες δυνάμεων, λόγων και προθέσεων ζυγίστηκαν πολύ πρόσφατα. Και η Σεούλ, ό,τι και να λέει, επιμένει να φυλάει τα οπίσθιά της· και καλά κάνει…

Εκτός αν η έκλειψη ηλίου στις ηπα αύριο “σεληνιάσει” τον αρχιστράτηγό τους ακόμα περισσότερο…

Η έκθεση (και οι κίνδυνοι)

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Το καθεστώς Άσαντ δεν είχε υπολογίσει καλά… Μάλλον δεν είχε υπολογίσει τις αποστάσεις. Μια βολή όλμου έσκασε χτες στην είσοδο της διεθνούς έκθεσης Δαμασκού σκοτώνοντας τουλάχιστον 5 άτομα. Συνεπώς το πανηγύρι τελειώνει πριν την ώρα του. Σίγουρα για τους όχι εξοικειωμένους διεθνείς επισκέπτες.

Ας πούμε ότι ήταν κάπως νωρίς…

(φωτογραφία: μια βόλτα στην έκθεση, μια μέρα πριν την επίθεση, στις 19 του μήνα).