Month: August 2017

Το εργοστάσιο έχει φαληρίσει…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. (Έχουμε πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα για το θέμα, αλλά δεν είναι για εδώ…). Είναι θέση μας ότι η μαζική δημόσια εκπαίδευση φτιάχτηκε παντού στον κόσμο κατ’ αναλογία του μαζικού εργοστάσιου (κρατώντας τις πειθαρχικές εφευρέσεις της προηγούμενης μοναστηριακής «εκπαίδευσης», αυτό που είχαν φτιάξει πριν τον καπιταλισμό οι παπάδες: την σωματική τιμωρία, για παράδειγμα…).

Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της ήταν αναλογίες της μαζικής βιομηχανικής εργασίας. Απ’ τα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια και την χωροταξία τους μέχρι την αντίληψη περί ωραρίων· απ’ τον ρόλο της αυστηρής πειθαρχίας μέχρι τις έννοιες της «ευγενούς άμιλλας» (του ατομικού ανταγωνισμού όλων με όλους), της «ανταμοιβής» και της «απόρριψης»· απ’ την σειριακή / γραμμική αντίληψη για το πως αποκτιέται η «γνώση» (μέσω της τακτοποιημένης συσσώρευσης…) μέχρι την παραγωγή των εγγράμματων μεσοστρωμάτων.

Το εργοστάσιο της εκπαίδευσης κτυπήθηκε κάποιες ιστορικές περιόδους, από μέσα και απ’ έξω· από «αριστέρα» και από «δεξιά»…. Αν μπορούσε να στέκεται κάπως στη θέση του ήταν χάρη σ’ αυτά που προσπαθούσε να πετάξει στην άκρη έως και να εξαφανίσει: από παράλληλα συστήματα μάθησης, «ανεπίσημα», έξω απ’ την εμβέλειά του. Απ’ τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες (της γειτονιάς, του σογιού, της παρέας) ως τα «αντι-σχολεία» των κομμάτων και των οργανώσεων της πάλαι ποτέ αριστέρας (σε όλο το εύρος της)· απ’ τις πρώτες φάσεις συγκρότησης των νεανικών «υπο-κουλτουρών» στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έως την κινηματική / ανταγωνιστική δημιουργία γνώσης, αμφισβήτησης και κριτικής… Αυτά όλα έμπαιναν αναγκαστικά μέσα στους διαχωρισμένους και συμπαγείς «εκπαιδευτικούς» χωροχρόνους, προκαλώντας τους τρύπες… Απ’ όπου, τελικά, ανάσαιναν, παρά τη θέλησή τους…

Παράδοξο ή όχι (ιστορικά εξηγήσιμο κατ’ εμάς): δεν ήταν η λογική του «εργοστάσιου της εκπαίδευσης» που εξολόθρευσε τελικά αυτές τις παράλληλες (και συχνά αντι-) θεσμίσεις του γνωρίζειν και του μανθάνειν· αλλά το ξεπέρασμά της! Απ’ την (ας το πούμε έτσι) «καπιταλιστική πρωτοπορεία». Απ’ τα ‘80s και μετά. Η σταδιακή γενική Αλλαγή Παραδείγματος της καπιταλιστικής οργάνωσης έχει περάσει και περνάει (και) απ’ την γενική αναδιάρθρωση της «γνωσιολογίας».

Ήδη υπάρχει – και κυριαρχεί – ένα παράλληλο και όχι επίσημο «εκπαιδευτικό σύστημα», που στην ουσία έχει αναλάβει όλες τις ιδεολογικές και πειθαρχικές αρμοδιότητες του παλιού «φορντικού εκπαιδευτικού συστήματος», σε καινούργια βάση πια, καθώς κι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των γνωσιολογικών: το ενσωματωμένο (μέχρι μυελού των οστών), ψηφιοποιημένο, μεσολαβημένο απ’ τις νέες μηχανές, θέαμα. Απέναντι σ’ αυτό, η μόνη χρησιμότητα που έχει απομείνει (διεθνώς, αλλά ακόμα χειρότερα σε περιπτώσεις σαν την ελληνική) στο παλιό και ένδοξο «εκπαιδευτικό σύστημα» είναι αυτή ενός κουφαριού που έχει αδειάσει απ’ το παλιό του περιεχόμενο και έχει απομείνει σα μπετονένιο σκιάχτρο: η χρησιμότητα του parking. Να παρκάρουν οι γονείς τα παιδιά τους για κάποιες ώρες της ημέρας· και τις φιλοδοξίες τους για πολλά χρόνια…

Αυτή η αλήθεια είναι, άλλωστε, η βάση των διαδοχικών κυμάτων «ιδιωτικοποίησης» του κουφαριού: η λογική της «φύλαξης»… Νεολαίων (ή όχι και τόσο), ελπίδων, φιλοδοξιών, φαντασιώσεων, προσδοκιών…

…και τα υπουργεία επίσης…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Οι οριτζινάλ δεξιοί, που πάντα ήταν υπηρέτες του χρήματος και του εμπορεύματος κι όχι της γνώσης σαν απόλαυση (και πολύ λιγότερο της κριτικής σκέψης σαν όπλο!) λυσσάνε: θέλουν ακόμα περισσότερη ιδιωτικοποίηση (του κουφαριού). Απ’ την μεριά τους είναι συνεπείς: αν κάτι μπορεί να βγάζει λεφτά, σα μπίζνα, γιατί να μην βγάλει; Στο κάτω κάτω «πληρώνοντας» ο κάθε πελάτης των ιδιωτικών «εκπαιδευτικών» parking απαλλάσσει εντελώς το «κράτος» απ’ τις παλιές υποσχέσεις του, αυτές του 20ου αιώνα, ή/και τις αναμνήσεις τους, ότι η «παιδεία» (και τα πτυχία) είναι ασφαλές ασανσέρ κοινωνικής ανόδου! Πλήρωσες για το α ή το β και πήρες τα τέτοια σου; Ε, ας πρόσεχες… Ας αγόραζες κάτι άλλο!!… Έτσι είναι οι «νόμοι της αγοράς»!

Απ’ την άλλη μεριά δεν θα περιμέναμε ποτέ απ’ αυτό που λέγεται «αριστέρα» (με διάφορα επίθετα μπροστά), όχι μόνο στα μέρη μας, να είναι σε θέση να συλλάβει τις συθέμελες σεισμικές αλλαγές που συμβαίνουν ήδη· και, ύστερα, να μπορεί να τις αντιμετωπίσει, με ορθολογικό τρόπο, έστω στο όνομα του «γενικού καλού». Όχι. Δεν περιμένουμε τέτοια πράγματα. Αν η οριτζινάλ δεξιά του κράτους και του κεφάλαιου είναι του είδους «σας πουλάω το σκοινί για να κρεμαστείτε» (και διανοητικά / μορφωτικά πια), η αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου είναι τους είδους «σας δένω τα μάτια για να μην δείτε την κρεμάλα».

Αλλά υπάρχουν και όρια…(ή, μήπως, όχι τελικά;). Να σερβίρεται σαν «προοδευτική μεταρρύθμιση» η συνδιοίκηση του parking και το καθολικό δικαίωμα της σημαιοφορίας; Πόσο δεξιοί πια;

(Ο καπιταλιστικός κόσμος που κινείται ήδη με άνεση και ταχύτητα στις ράγες του, στις ράγες του 21ου αιώνα, δεν πρόκειται να λυπηθεί κανέναν! Κανέναν! Οι μόνοι που θα σταθούν όρθιοι απέναντί του, όχι de facto από θέσεις ισχύος αλλά σίγουρα όρθιοι και με αυτοπεποίθηση, θα είναι όσοι / όσες είχαν και έχουν το θράσος και την ευφυία να αντικρύσουν αυτόν ακριβώς τον κόσμο, χωρίς απωθήσεις και χωρίς ψευδαισθήσεις. Όλοι οι υπόλοιποι, που σκιαμαχούν ακόμα με τον καπιταλιστικό 20ο ή και τον 19ο, είναι ξοφλημένοι – ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς αν επιμένουν ότι η ιστορία τους χρωστάει. Η Ιστορία τους έχει εξοφλήσει, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.

Η διαλεκτική είναι αδιάλλακτη!)

Σκευωρία!

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το ξέρουν και οι πέτρες, γι’ αυτό και η υπόθεση είναι μια συμπύκνωση της ελληνικής παράνοιας τροφοδοτημένης κατάλληλα από επιμέρους «στενά συμφέροντα». Όλο κι όλο το θέμα σχετικά με το δικαστικό κυνήγι (ανελέητο θα χαρακτηριζόταν αν αφορούσε «πολιτική υπόθεση»…) του πρώην προέδρου της ελστατ αφορά το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «καραμανλικοί» της ν.δ., που συγκυβερνούν στο φαιορόζ σχήμα (δεν το έχετε προσέξει; αλήθεια;) δεν θέλουν να αναγνωριστεί επίσημα στο εσωτερικό του ελλαδιστάν το τεράστιο έλλειμμα που άφησαν αφήνοντας το γκουβέρνο, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να μην δικαιωθεί ο καταραμένος Παπαντρέου ο Γ (σ’ αυτό συμφωνούν κι άλλοι!). Και δεύτερον, για να μην ανοίξει η όρεξη για καμιά έρευνα για το πως και γιατί δημιουργήθηκε ένα τέτοιο έλλειμμα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να παρασύρει και να γκρεμίσει ακόμα και τον νυν πρόεδρο της δημοκρατίας.

Επειδή, λοιπόν, αυτά ΔΕΝ πρέπει να συμβούν, έχει βρεθεί η λύση: ο συνωμότης πρόεδρος της ελστατ, το 2010, «φούσκωσε το έλλειμμα» του 2009, καθ’ υπόδειξη των τρισκατάρατων ξένων. Βέβαια το ελλαδιστάν ήταν ήδη σε «μνημονιακή κατοχή», απ’ τον Μάη του 2010 – ο τελικός υπολογισμός για το έλλειμμα του 2009 έγινε εκ των υστέρων, προς το τέλος του καλοκαιριού… Αλλά τι σημασία έχει;

Οπότε γύρω απ’ το σούρσιμο από δικαστήριο σε δικαστήριο του Γεωργίου (δούλευε και στο δντ ο μπαγάσας!) και την πρόσφατη καταδίκη του (για «πάρεργο της προδοτικής στάσης του») διατάσσονται όλα τα βαριά όπλα. Ειδικά εκείνα που ανακαλύπτουν στην καταδίκη την γνήσια έκφραση της «ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης», την οποία «ανεξαρτησία» είχαν χάσει σε κάτι προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις…

Εννοείται ότι απ’ την μεριά τους έχουν σκαλώσει άσχημα και οι τρισκατάρατοι δανειστές. Παρατηρούν με ενδιαφέρον αλλά και απορία το γεγονός ότι μερικοί δεν πηγαίνουν φυλακή ακόμα και για (οικονομικά) κακουργήματα (ας πούμε στις τράπεζες) ενώ είναι κυνηγημένος κάποιος που εφάρμοσε τα ευρωπαϊκά μοντέλα μετρήσεων χαλώντας τα greek statistics. Αυτοί που φούσκωσαν τους λογαριασμούς είναι αόρατοι· ενώ εκείνοι που τους μέτρησαν δακτυλοδεικτούμενοι – πως κι έτσι;

Δεν έχουν καταλάβει οι έρμοι ότι του έλληνος ο δάκτυλος πυροβολεί τον ταχυδρόμο αν δεν του αρέσει το περιεχόμενο του γράμματος…

Ο επιχειρηματίας πρόεδρος

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το θεώρημα φούντωσε με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού στο προεδρικό πόστο στις ηπα· αλλά είναι παλιότερο και πολύ ευρύτερο: οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» (λέει…) είναι ιδανικοί για κορυφαία πολιτικά (κυβερνοδιοικητικά) πόστα. Στα μέρη μας πριν όχι πολλά χρόνια ο κυρ Βγενόπουλος (της marfin μεταξύ άλλων) σπρωχνόταν από διάφορους βαθυκρατικούς σαν ο γενναίος που, πάνω στο άσπρο του άλογο, θα σώσει το ελλαδιστάν: πραγματιστής, πετυχημένος, φραγκάτος… Ε;

Υπάρχει μια διπλή μυθολογία εδώ που, με μέσω συγχώνευσης, προσπαθεί να πολλαπλασιάσει την πειθώ της – και να εξαφανίσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Απ’ την μια μεριά η κορυφαία πολιτική βιτρίνα πρέπει να έχει βασιλική εξουσία. Και επειδή κανείς δεν νοσταλγεί τα παλιά παλάτια, ιδεατά κατασκευάζονται καινούργια, που να μοιάζουν με στρατώνες. Απ’ την άλλη ο «επιτυχημένος επιχειρηματίας» μπορεί να μην είναι και πολύ ηθικός, είναι όμως αποτελεσματικός. «Δικτάτορας», με τον τρόπο του…

Υπάρχει κάποιος που πριν κάτι δεκαετίες έδωσε ένα ακριβές όνομα για την επίσημη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου, την οποία ευαγγελιζόταν και εφάρμοσε για πρώτη φορά τόσο ανοικτά. Την ονόμασε φασισμό και ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος για το βαφτίσι. Λεγόταν Μουσολίνι. Αλλά στους τωρινούς καιρούς οι οπαδοί του «επιχειρηματία / πολιτικού σωτήρα» δεν έχουν το κουράγιο να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Το πράγμα θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Οι πετυχημένοι επιχειρηματίες είναι γκάγκστερς, και δεν είναι δυνατόν να «πετύχουν» αλλιώς: πατάνε σε πτώματα φροντίζοντας, όταν χρειάζεται, να τα δημιουργήσουν. Μήπως, λοιπόν, ένας πετυχημένος μαφιόζος θα ήταν καλός και για πρωθυπουργός ή πρόεδρος, με την έννοια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη πυρός ώστε να επιβάλλει ό,τι γουστάρει; Εδώ η μικροαστική απάντηση είναι καταφατική υπό μια πολύ αυστηρή προϋπόθεση: ότι θα κάνει χάρες και στους αυλοκόλακες· άρα θα χρησιμοποιεί ένα μέρος της «δύναμης πυρός» του και για την ικανοποίηση όσων τον γλύφουν. (Η μικρογραφία της απάντησης βρίσκεται στην “δημοτική αρχή” του Βόλου…)

Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι η καλύτερη περίπτωση «δύναμης πυρός». Κι αυτό εκτιμάμε πως οφείλεται στην επιχειρηματική του ειδίκευση. Αν, όπως αρκετά σοβαρά στοιχεία υποδεικνύουν, ήταν «πλυντήριο» (και τι άλλο είναι το real estate;) είναι προφανές ότι είναι χρήσιμος σαν σκέτη βιτρίνα· τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Παρά την σχεδόν αυτοκρατορική του πόζα είναι γυμνός.

Αλλά αυτό δεν είναι προσωπική ατυχία του. Η «αυτοκρατορική πυγμή» που ονειρεύονται οι μικροαστοί (εφόσον δεν θα στρέφεται εναντίον τους) είναι φάντασμα στην καπιταλιστική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει βασιλικό κεφάλι να μπει σε λαιμητόμο. Τα κυκλώματα και οι μαφίες που ασκούν τις βασικές εξουσίες είναι «δικτυακά»· και ήταν τέτοια πριν την εφεύρεση του internet. Μπορεί να εμφανίζονται κάποιοι σαν “αρχηγοί” – αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι και χρήσιμοι “υπαρχηγοί”…

Πράγμα που σημαίνει ότι η προσωπολατρεία ή η προσωποεμπάθεια (που θέλει να εμφανίζεται, τάχα, σαν «αντι-εξουσία») είναι οι δύο όψεις ενός εθελόδουλου πρωτογονισμού. Ασυγχώρητου…

Το αφεντικό πρώτα και πάντα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος γάλλος πρόεδρος δεν είναι φασίστας. Όχι, σίγουρα, του είδους των ‘30s. Εκφράζει εκείνο το (καθόλου αμελητέο) τμήμα του γαλλικού κεφάλαιου που θα ήθελε εδώ και χρόνια κάτι ανάλογο με την «ατζέντα 2010» (που πέρασε στη γερμανία το 2003 ο κυβερνητικός συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών / πράσινων) αλλά δεν μπορούσε να το πετύχει παρά μόνο σε δόσεις.

Οι διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» στην γαλλική εργατική νομοθεσία (μια νομοθεσία που είχε διαμορφωθεί στα ’50ς, στα ‘60ς και στα ‘70ς για να κατευνάσει την μη ελέγξιμη εργατική απειθαρχία) έχουν σχεδόν λύσει τα χέρια των αφεντικών και στη γαλλία. Ο Macron θα «σκουπίσει» ό,τι έχει απομείνει. Και σαν σοσιαλφιλελεύθερος το κάνει μετά από «συζήτηση με τα συνδικάτα». Όπως πριν σχεδόν 15 χρόνια οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες του Schroder. Υποθέτουμε ότι θα τους θυμίσει τα “εθνικά καθήκοντά” τους στον ταραγμένο και όλο και πιο σκληρά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο.

Δεν έχουμε ακόμα πλήρη γνώση των νόμων που πέρασε χτeς ο Macron. Ένα βασικό τους στοιχείο, πάντως, είναι η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση του «δίκιου του αφεντικού»: απ’ την ρύθμιση του ωραρίου μέχρι τις απολύσεις, και απ’ την ασφάλεια μέσα στη δουλειά μέχρι…

Αλλά αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά. Και πριν απ’ τον Macron, έκανε σημαντικά βήματα «απορρύθμισης» (δηλαδή μεθοδικής υποτίμησης της εργασίας) ο Hollande. Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα παραμείνει δικό μας. Αν η εργατική απάντηση στη γαλλία είναι μια απεργία … στις 12 Σεπτέμβρη (απ’ την και καλά «σκληροπυρηνική» cgt – γνωστός ο ρόλος της εδώ και δεκαετίες…), τότε…

Στου διαόλου τη μάνα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Υπάρχει μια έκταση στο τριεθνικό σύνορο ανάμεσα στην κίνα, την ινδία και το μπουτάν (το «βασίλειο της αρμονίας») τόσο μικρή που δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει στους χάρτες. Λέγεται Dok I am, αλλά δεν ορκιζόμαστε ότι δεν έχει και άλλα ονόματα. Είναι αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας, αλλά όχι ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί. Ανάμεσα στο Πεκίνο και το Θιμπχού (την πρωτεύουσα του μπουτάν). Το Πεκίνο μνημονεύει μια συνθήκη του 1890 σαν απόδειξη της κυριότητάς του στην περιοχή, αλλά ο βασιλιάς της αρμονίας δεν την αναγνωρίζει, όπως έκανε και ο πατέρας του. Και επειδή το μικροσκοπικό βασίλειό του δεν έχει σπουδαίο στρατό έχει αναθέσει την ασφάλειά του στο ινδικό κράτος. Που εκπαιδεύει και τον μπουτανέζικο στρατό, ένα σκέτο στρατό ξηράς 16.000 στρατιωτών. Χωρίς αεροπορία…

Έτσι, όταν πρόσφατα το Πεκίνο άρχισε να φτιάχνει έναν δρόμο σ’ αυτό το ελάχιστο, ασήμαντο και αμφισβητούμενο οικόπεδο του Dok I am, πάνω στα άγρια Ιμαλάια, ο ινδικός στρατός ανέλαβε δράση, στις 18 Ιούνη: μπήκε στην περιοχή για να την προστατέψει. Για λογαριασμό του βασίλειου της αρμονίας.

Έκτοτε ξεκίνησε ένας φραστικός πόλεμος ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί, που έχει και πυροτεχνήματα συνηθισμένα σε κουλτούρες βαλκανιο-μεσανατολικές. Το Πεκίνο ζήτησε απ’ τον ινδικό στρατό να αποχωρήσει, το Ν. Δελχί απάντησε «σιγά, δεν είναι δικό σας το οικόπεδο, είναι των φίλων μας στο Θιμπχού», και οι κορώνες κι απ’ τις δυο μεριές έφτασαν μέχρι «αυτό είναι απειλή στην περιφερειακή ειρήνη». Εν τω μεταξύ οι εισβολείς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν όλοι κι όλοι 270 ινδοί στρατιώτες. Ο κινεζικός στρατός έμεινε σε μια κάποια απόσταση… κάνοντας ασκήσεις…

Αν κάποιος παρακολουθούσε τα πύρινα «άρθρα γνώμης» θα αναρωτιόταν μήπως επίκειται πόλεμος ινδίας – κίνας… Φαίνεται πως μάλλον και τα δύο καθεστώτα βρήκαν ευκαιρία να κάνουν εθνκιστική γυμναστική. Γιατί στα τέλη του Ιούλη οι 270 εισβολείς είχαν γίνει μόλις 40. Αθόρυβα.

Εξακολουθούν, βέβαια, να είναι «τεράστια προσβολή» ακόμα και αυτοί οι 40, αν θέλει να το δει κανείς έτσι. Μήπως, όμως, θα ήταν ευκολότερο για το Πεκίνο να αγοράσει, με κάποιον τρόπο το «βασίλειο της αρμονίας»; Σαν τμήμα, ας πούμε, κάποιου κλάδου του «δρόμου του μεταξιού»; Ή να περιμένει να πιάσει ο χειμώνας και να φύγουν εντελώς οι 40 γενναίοι ινδοί πριν τους σκεπάσουν τα χιόνια;

Ηθικό δίδαγμα: αν ψάχνετε ένα μέρος για να βρείτε την ησυχία σας, αυτό ίσως να μην είναι το Μπουτάν. Δοκιμάστε στον βόρειο πόλο, αλλά όχι όπου νάναι, γιατί κι εκεί υπάρχουν διεκδικούμενα εδάφη, βυθοί, πάγοι, κλπ. Ίσως να είναι cool (πολύ cool!) δίπλα στο παλούκι, στον άξονα της γης… που λογικά κάπου πρέπει να εξέχει αν μας έχουν πει αλήθεια ότι η γη είναι στρογγυλή…

(φωτογραφία πάνω: σπουδαγμένο στα καλύτερα αγγλικά πανεπιστήμια το νεαρό βασιλικό ζεύγος του μπουτάν καθιέρωσε και έναν «δείκτη ευτυχίας των υπηκόων» στις οικονομικές μετρήσεις του υπουργείου των οικονομικών του… Το πολίτευμα είναι συνταγματική μοναρχία, αλλά ο βουδισμός των σχεδόν 700.000 υπηκόων τους φέρνει αντικειμενικά πολύ κοντά στο Ν. Δελχί.

φωτογραφία κάτω: πολύ καλά κάνουμε και κοροϊδεύουμε εκείνους που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχονησίδες. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, του ίδιου τύπου αλλά διαφορετικού υψομέτρου. Που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχοκορφίδες…)

Κυρώσεις

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, και επειδή όταν η ιστορία γίνεται κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιο γεγονός θα αποδειχθεί σημαντικό στην εξέλιξη, να θυμίσουμε ότι οι τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Μόσχας (και, όποιον πάρει η μπάλα: κατά της γερμανίας και άλλων στην ε.ε.) δικαιολογήθηκαν σαν απάντηση:

  • Στην μοχθηρή εμπλοκή της Μόσχας στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές… Είναι ένα θέμα που προσφέρεται για πολλά διδακτορικά σε ότι αφορά τις ιδεολογικές λειτουργίες στις postmodern κοινωνίες: πρόκειται για κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, δεν έχει καν στοιχειοθετηθεί, και ακόμα δεν έχει κατηγορηθεί κανένας συγκεκριμένα… Ωστόσο … «παίζει». Φαίνεται ότι κάθε ξοφλημένος έχει μια «υπόθεση Γεωργίου» να τρώγεται.
  • Στο ρόλο της Μόσχας στην ανατολική ουκρανία. Πραγματικότατος, χωρίς καμία αμφιβολία. Όσο ο ρόλος της Ουάσιγκτον στο Κίεβο…
  • Στην προσάρτηση της Κριμέας. Ο.Κ….
  • Στον ρόλο της Μόσχας στη συρία! Είναι κάτι που δεν αναφέρεται, αλλά η αμερικανική «εθνική γραμμή» όντως κατηγορεί την Μόσχα για την υποστηρίξη στον Άσαντ και για την καίρια στρατιωτική ενίσχυσή του. Αυτό, αν και η επίσημα η Ουάσιγκτον έχει παραδεχτεί την ήττα της στη συρία. (Ή, ίσως, εξαιτίας αυτής της ήττας να τα έχουν πάρει στο κρανίο οι εκπρόσωποι του αμερικανικού «έθνους»).

Αντίθετα, δεν υπάρχει μνεία, και σίγουρα οι κυρώσεις αυτές δεν αφορούν την αμπχαζία και τη νότια οσετία. Τι να υποθέσουμε; Ότι οι αμερικάνοι εθνοπατέρες έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

(φωτογραφία: μπορεί να μην τους φαίνεται, αλλά αυτοί πάνω στο τεθωρακισμένο είναι ρώσοι στρατόμπατσοι. Και που βρίσκονται οι αφιλότιμοι; Πιθανότατα στην Dara’a, νοτιοδυτικά στη συρία, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ.

Είναι εκεί για να επιτηρούν την εκεχειρία… Και για να εκνευρίζουν το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο… Ρώσοι στρατιώτες τόσο νότια στη μέση Ανατολή πότε είχαν ξαναεμφανιστεί αυτοπροσώπως; Ούτε στα «ορλωφικά»!)

Far east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Near east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Τηρουμένων των ιστορικών και γεωπολιτικών αναλογιών, η επίσκεψη του Muqtada al-Sadr στην Jeddah, την περασμένη Κυριακή, και η συνάντησή του με τον «θα σας γ…σω όλους» αντιβασιλιά του Ριάντ Mohammed bin Salman (αυτόν με το πρόβλημα στη μύτη…) θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι ανάλογο με επίσκεψη κάποιου πολωνού στρατηγού στο Λονδίνο, και την συνάντησή του με την βασίλισσα της αγγλίας, το 1985!

Το πιθανότερο είναι να μην ξέρετε ποιος είναι ο Muqtada al-Sadr. Πρόκειται ίσως για τον ισχυρότερο σιίτη ηγέτη στο ιράκ, πρώην επικεφαλής του «στρατού του Μαχντί», που για χρόνια, στην αρχή της αμερικανικής κατοχής, προκάλεσε πολλά και σοβαρά προβλήματα στους κατοχικούς και στους συνεργάτες τους. Στην Βαγδάτη υπάρχει μια μεγάλη περιοχή (φτωχογειτονιές) που λέγεται (στα αγγλικά) Sadr City, προς τιμήν του πατέρα του, που ήταν ιμάμης ευρύτατης αποδοχής. Ο ίδιος ο Muqtada, αφού πρώτα, επί κάποια χρόνια μετά το 2003, αρίστευσε σαν πολέμαρχος κατά των συνεργατών των αμερικάνων, μετακόμισε στο ιράν, στην Κόμ, όπου σπούδασε, και έγινε ιμάμης. Από τότε, επιστρέφοντας στη Βαγδάτη, άφησε στην άκρη τα πολιτικά (: στρατιωτικά) καθήκοντά του, και ανέλαβε αποκλειστικά την ιδεολογική καθοδήγηση των οπαδών του. Ή έτσι φαίνεται…

Τι ήθελε, λοιπόν, ο Muqtada al-Sadr, που είναι εγγυημένα “φίλος της Τεχεράνης”, στη λυκοφωλιά του Salman; Μήπως μετέφερε κάποιο συμβιβαστικό μήνυμα απ’ το ιράν; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει εσωτερική φαγούρα στους ιρακινούς σιΐτες, και πως ο al-Sadr ψάχνει στηρίγματα στους (ακροδεξιούς και πορωμένους) ουαχαβίτες του Ριάντ. Αν και είναι αλήθεια ότι ο al-Sadr δεν είναι θρησκευτικά σεχταριστής (και ποτέ δεν ήταν, το αντίθετο) το να τον θεωρεί κανείς τόσο χαζό ώστε να περιμένει την “φιλία” των κοκάκηδων του σαουδαραβικού παλατιού (και των πολεμόκαβλων του Τελ Αβίβ…) θα ήταν σα να λέει ότι έχει αποβλακωθεί εντελώς.

Η δική μας εκτίμηση είναι ότι όχι, δεν πρόκειται περί αυτού. Ο φραξιονισμός στους σιΐτες του ιράκ είναι πιθανός – πολιτικός προσοδισμός (εντονότερος μετά την “απελευθέρωση” της Μοσούλης) λέγεται. Αλλά κανείς δεν έχει χάσει το μυαλό του. Η επίσκεψη του al-Sadr στην φωλιά των εχθρών του μοιάζει μάλλον με την σκηνή απ’ τον Νονο 1, όπου ένας απ’ τους ανθρώπους του Κορλεόνε εμφανίζεται στην αντίπαλη μαφία σα “δυσαρεστημένος”. Στην ταινία δεν το τρώνε. Στην μεσανατολική πραγματικότητα, και με στριμωγμένους στα σκοινιά τους σαουδάραβες και τους λίγους υποτακτικούς τους, δεν αποκλείεται να το φάνε. Ή να το μισο-φάνε.

Ο al-Sadr θα μπορούσε να τους «πείσει για την δυσαρέσκειά του» απέναντι στην Τεχεράνη, αφού αυτοί οι πρίγκηπες και λοιποί υπό ξεπεσμό είναι μόνιμα σε «κατάσταση» να πιαστούν από οτιδήποτε. Οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης έχουν εκπαιδεύσει στο ιράκ μια πολιτοφυλακή ονόματι Al-Hashd Al-Shaabi, κάποιων χιλιάδων μελών (οι εκτιμήσεις είναι τόσο ασαφείς που δεν έχει νόημα να αναφέρουμε αριθμούς), αρκετοί απ’ τους οποίους ήταν βασικοί στην πολιορκία και την κατάληψη της Μοσούλης, στις μάχες τετράγωνο – τετράγωνο. Είναι, δηλαδή, μπαρουτοκαπνισμένοι. Κάποιοι λένε ότι είναι μια νέα Χεζμπ’ αλλάχ, στο ιράκ αυτή τη φορά. Δεν αποκλείεται.

Κατά την άποψη μας τέτοιος αριθμός πειθαρχημένων και ιδεολογικά σταθερών πεζικάριων δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο ιράκ έξω απ’ τον (παλιό;) “στρατό του Μαχντί”. Αλλά ο al-Sadr μπορεί, ίσως, να το παίξει ότι η Al-Hashd Al-Shaabi τον “ξεπερνάει” και τον “περιθωριοποιεί”. Με τέτοια παραμυθάκια μπορεί να πεισθούν οι Salman: η διορατικότητά τους είναι «υψηλού επιπέδου», και αποδεικνύεται απ’ τον καυγά που έχουν ξεκινήσει με την Ντόχα.

(Η Τεχεράνη κυκλοφοράει μια διαφορετική εκδοχή, την οποία μπορούμε μεν να παρουσιάσουμε αλλά δεν έχουμε διασταυρώσει. Ότι ο al-Sadr πήγε στην Jeddah καλεσμένος του Salman που προσπαθεί, με ιρακινή μεσολάβηση προς τους Houthis, να σταματήσει τον πόλεμο που χάνει, στην υεμένη. Χμμμ… Παραείναι βολική εκδοχή – βολική για το ιρανικό καθεστώς… Θα δείξει.)

Αν αναρωτηθείτε «και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά;» δεν θα κάνουμε τον κόπο να σας πείσουμε. Απλά ο al-Sadr και ο «στρατός του Μαχντί», πριν καμιά δεκαετία, απείλησαν να τινάξουν στον αέρα τον αμερικανικό σχεδιασμό στο ιράκ (με τις εξαιρετικά διακριτικές πλάτες της Τεχεράνης και την βοήθεια, τότε, των ιρανών φρουρών της επανάστασης) – περισσότερα δεν μπορούμε να πούμε εδώ. Το εξώφυλλο του αμερικανικού καθεστωτικού newsweek στις 4 Δεκέμβρη του 2006 (φωτογραφία επάνω) δεν ήταν τυχαίο.

(δεύτερη φωτο: μια επίσης αναγνώριση του ρόλου του al-Sadr «τότε», από αντικαθεστωτική μεριά αυτή τη φορά…

τρίτη φωτό: απ’ την προχτεσινή επίσκεψη. Εκατό χρονών η αλεπού, εκατοένα τα αλεπόπουλα…)

Sarajevo 119b

Τρίτη 1 Αυγούστου. Εκατομμύρια δουλεύουν αλλά μόλις που επιβιώνουν. Όχι στην αφρική ή στην ασία. Στην ε.ε. και στις ηπα. Στην καρδιά του πιο αναπτυγμένου ever καπιταλισμού.

Τι συμβαίνει; Είναι απλό: δουλεύουμε για να στηρίξουμε (και) την κερδοφορία των αιχμών της ever «ανάπτυξης». Αλλά οι εργαζόμενοι φτωχοί δεν είναι πιθανοί πελάτες του κρατικού προνοιακού πατερναλισμού. Είναι οι βασικοί σύγχρονοι βασικοί παραγωγοί της υπεραξίας.

Και προσπαθούν να το ξεχάσουν.

(Για τεχνικούς λόγους η αναγγελία της κυκλοφορίας του φύλλου 119β γίνεται προσωρινά απ’ αυτήν εδώ τη θέση και όχι απ’ το πλάι, όπως συνήθως.

“Τεχνικοί λόγοι”; Πίσω από κάθε τι υπάρχει δουλειά, κόπος. Και πίσω από κάθε κόπο υπάρχει η ανάγκη για ανάσες…)