Πέμπτη 17 Αυγούστου. Ο «νοικοκύρης» που ωρύεται ότι «δεν θα αφήσει το σπίτι του» και ότι «καλύτερα να καεί μαζί του παρά να το αφήσει», ενώ πλησιάζει η δασική φωτιά, είναι μια απ’ τις πολλές επιτομές της μικροαστικής παράνοιας. Προφανώς δεν θα έκανε το ίδιο αν το σπίτι του έπιανε φωτιά από μέσα· αν γινόταν σεισμός· ή να του ανήγγειλαν κάποια χοντρή κατολίσθηση.
Γιατί, λοιπόν, οι μικροαστοί (και όχι μόνο οι έλληνες…) έχουν τόσο πρόχειρη την απειλή της αυτοκαταστροφής τους πάνω στην ακίνητη περιουσία τους όταν πρόκειται για δασικές φωτιές; Σε μεγάλο βαθμό επειδή αγνοούν τι είναι αυτό το πράγμα. Αγνοούν επειδή τους συμφέρει: είναι πάμπολλα τα παραδείγματα νοικυραίων της επαρχίας που χάζευαν και χαζεύουν απ’ τα καφενεία την φωτιά απέναντι στη ράχη, περιμένοντας άλλους (την πυροσβεστική, τον στρατό, τον θεό…) να την σβήσει, την ώρα που θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να τρέξουν για να την περιορίσουν έγκαιρα…. Κι ύστερα «οχυρώνονται» σε αυλές και σε ταράτσες, με λάστιχα ποτίσματος στο χέρι, απειλώντας ότι θα αυτοπυρποληθούν αν το θηρίο τολμήσει να πλησιάσει.
Η βολική άγνοια φαίνεται ότι έχει και έναν άθλιο υπολογισμό. Αφού οι «άλλοι» δεν έσβησαν την φωτιά νωρίτερα, τώρα θα αναγκαστούν να προστρέξουν στην ιδιοκτησία μου «για να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα». Όλοι εδώ, λοιπόν! Πυροσβέστες, αεροπλάνα, ελικόπτερα, υποβρύχια, αεροπλανοφόρα: οι πάντες σε παράταξη για να σωθεί ο κυρ τάδε!
Εννοείται ότι η δημαγωγία, επαγγελματική ή ερασιτεχνική, συνεισφέρει τα μέγιστα. Επειδή οι δασικές πυρκαγιές, σε αντίθεση με άλλες φυσικές καταστροφές που είναι πολύ σύντομης διάρκειας (όπως οι σεισμοί ή οι χιονοστοιβάδες), προσφέρονται για θέαμα διαρκείας, η προβολή τους δίνει το έδαφος και τον απαραίτητο χρόνο να συγκροτηθεί και να αναπαρασταθεί η ιδέα του «θύματος». Και, φυσικά, των «δικαιωμάτων» του. Αλλοίμονο: η σκηνοθεσία του «που είναι το κράτος;» θέλει χρόνο θυματοποίησης! Κάθε αυθαίρετο μέσα στο δάσος «έχει δικαίωμα» σε δυο πυροσβεστικές και ένα καναντέρ. Κάθε οικισμός «έχει δικαίωμα» σε ένα συντάγμα φαντάρων με κλαδιά στα χέρια. Εκκλησίες και μοναστήρια είναι «νυν υπέρ πάντων ιερών ο αγών» – ο θεός δεν είναι αντιπυρικός.
Ορθολογικά μιλώντας θα έλεγε κάποιος ότι όπως συμβαίνει και με άλλα επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα (όπως οι σεισμοί) έτσι και στις δασικές πυρκαγιές δεν φτάνει να είναι εκπαιδευμένοι οι διασώστες. Πρέπει να είναι εκπαιδευμένο και το πόπολο.
Αλλά η σκέψη είναι μάταιη: εδώ ζούμε…
(In case of emergency: αν σας τύχει θα είστε, πιθανόν, σε διακοπές. Μην διστάσετε! Αν υπάρχει δασική φωτιά κάπου κοντά σας, φορέστε παπούτσια για κακοτράχαλο περπάτημα, μακρύ παντελόνι και κάτι απο πάνω με μακριά μανίκια· πάρτε ένα μπουκάλι νερό για να πίνετε· και τρέξτε! Σιχτιρείστε τους ντόπιους μικροαστούς που φυλάνε την περιουσία τους, και μην αφήσετε να σας παρασύρει στην αδράνεια η εύλογη αηδία σας για δαύτους.
Και μην χειροκροτάτε τους δασοπυροσβέστες: βοηθείστε τους! Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι χαμαλοδουλειά αλλά χρειάζεται: να κρατάτε στον ώμο σας τον σωλήνα της μάνικας. Ένας ώμος ανά 7 – 10 μέτρα είναι μεγάλη βοήθεια. Όταν το νερό είναι υπό πίεση η μάνικα είναι ασήκωτη, και ο πυροσβέστης μπροστά χρειάζεται κάποιους να διευκολύνουν την κίνησή του. Μπροστά, πίσω, στο πλάι. Ο ένας συνάδελφός του / πλήρωμα δεν φτάνει ούτε για πλάκα.
Και μην ξεχνάτε: κανείς δεν θα σας πει «ευχαριστώ» απ’ την καρδιά του, εκτός απ’ αυτούς που κωλοχτυπιούνται για τις περιουσίες άλλων. Δεν πειράζει. Δεν υπάρχει θεός, αλλά δεν μας αρέσει και η επί γης κόλαση. Όχι της φωτιάς. Της ατομικής ιδιοκτησίας. Και γι’ αυτό δεν θα αφήσουμε τους ιδιοκτήτες να «σώσουν» τα ακίνητά τους σε βάρος του κοινού, κάνοντας τον κόσμο «οικιστικές συγκεντρώσεις»….)
(η φωτογραφία είναι απ’ την πορτογαλία…)