Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.
Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.
Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.
Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…