Κυριακή 9 Ιούλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: οι πύραυλοι, με πυρηνικές ή διαφόρων ειδών (συχνά ισοδύναμης καταστροφικότητας) «συμβατικές» κεφαλές, είναι ένα όπλο που στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου φτιαχνόταν και αποθηκευόταν, αλλά στον 4ο θα χρησιμοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ήδη και όχι μόνο στο αφγανικό και στο συριακό πεδίο μάχης.
Φυσικά η λέξη «πύραυλος» από μόνη της δεν λέει πολλά. Τι βεληνεκούς, με τι τροχιά, με τι φορτίο, εκτοξευμένος από που, σημαδεύοντας τι είδος στόχου, με τι ακρίβεια: αυτά είναι βασικά. Μια σειρά κρατών «αναπτύσσουν» το σχετικό know how και κάνουν δοκιμές με διάφορα βεληνεκή, σε διάφορες τεχνολογικές αναβαθμίσεις. Όλα, φυσικά, γίνονται για την προστασία της ειρήνης…
Να, για παράδειγμα, μια ενδεικτική καταγραφή τέτοιων δοκιμών απ’ τις αρχές του 2017 ως τώρα:
- H ινδία δοκίμασε έναν agni-2 μεσαίου βεληνεκούς, έναν βαλλιστικό agni-3 μεγάλου βεληνεκούς (από 3.000 έως 5.500 χιλιόμετρα) και έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό agni-5 (από 5.500 χιλιόμετρα και πάνω – ICBM). Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια πυραυλικά προσόντα το Νέο Δελχί «κάνει ειρήνη» με το Πεκίνο…
- Το πακιστάν έκανε δοκιμή ενός ababeel μεσαίου βεληνεκούς, με πολλαπλές κεφαλές. Η Ισλαμαμπάντ «κάνει ειρήνη» με το Νέο Δελχί, και το ανάποδο.
- Η κίνα και η ρωσία έκαναν δοκιμές διηπειρωτικών, και
- Η Ουάσιγκτον δικές της, πυραύλων minuteman 3 και trident (αυτοί οι τελευταίοι εκτοξεύονται από υποβρύχια). Εδώ μιλάμε γενικά για «επι γης ειρήνη»…
Μετά απ’ αυτά ποιο είναι το πρόβλημα με την βόρεια κορέα (αλλά και με το ιράν – γι’ αυτό μια άλλη φορά…);