Σάββατο 29 Ιούλη. Ενώ αυτά συμβαίνουν προς Ατλαντικό μεριά, στον Ειρηνικό, το κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, οι αμερικανικές κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας ανήκουν στη σφαίρα της αμήχανης εμμονής. Η Πγιονγκγιάνγκ είναι το «σαμάρι» – το «γαϊδούρι» είναι το Πεκίνο. Αλλά κανείς απ’ τους δύο δεν συγκινείται.
Μπορεί να έχει ξεχαστεί. Όταν, όμως, ο κινέζικος καπιταλισμός έγινε δεκτός στον π.ο.ε., στις αρχές του 21ου αιώνα, ο προορισμός του ήταν (σύμφωνα με τα συμφέροντα της δύσης) να είναι παραγωγός φτηνών ειδών που είναι βασικά για την κοινωνική αναπαραγωγή της (σε μεγάλο βαθμό) υποτιμημένης πρωτοκοσμικής εργατικής τάξης, έτσι ώστε να παραμείνει το εργατικό κόστος στη δύση σχετικά χαμηλό (και η εργατική αυτοπεποίθηση το ίδιο!)· ενόσω η ανερχόμενη κινεζική μεσαία τάξη θα γινόταν καταναλωτής των πρωτοκοσμικών ακριβών εμπορευμάτων – διέξοδος στην πρωτοκοσμική υπερπαραγωγή. Επιπλέον θα ήταν χρήσιμο η κινεζική επικράτεια να διαλυθεί, και να υπάρχει μια μόνιμη εσωτερική ένταση και μια σχετικά αδύναμη κεντρική εξουσία.
Το πρώτο έγινε, το δεύτερο όχι. Αλλά το πράγμα δεν σταμάτησε εκεί. Ο κινέζικος καπιταλισμός δεν αυτοπεριορίστηκε στον δυτικό καταμερισμό. Είναι πλέον σε θέση να κατασκευάζει τα πάντα, ειδικά τα «πρώτης γραμμής» εμπορεύματα, και το made in PRC δεν σημαίνει πια, καθόλου, δευτεράτζα. Μπορεί να σημαίνει high tech και «πρωτοποριακό».
Αυτό είναι μεγάλος πονοκέφαλος, και όχι μόνο για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Είμαστε σίγουροι ότι και στην ευρώπη αρκετοί θα έβλεπαν ταιριαστή με τα συμφέροντά τους την επιστροφή, δια της βίας, του κινεζικού καπιταλισμού στον περιορισμένο ρόλο που είχε προβλεφτεί γι’ αυτόν πριν 20 χρόνια. Όμως να: πέρα απ’ τα διαστημικά προγράμματα, τα οπλικά συστήματα, τους υπερυπολογιστές, τα ηλεκτρικά ι.χ.· πέρα απ’ τους κινέζους μεγιστάνες που αγοράζουν ότι κουνιέται στη δύση (ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αναποδο)· πέρα απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις παγκόσμιου βεληνεκούς και τα εμπορικά deal του Πεκίνου παντού στον πλανήτη, έχει αρχίσει να φτιάχνει και στρατιωτικές βάσεις. Όχι «κάτω» αλλά «μέσα» στη μύτη των δυτικών: αυτή στο Djibouti είναι η πρώτη τέτοιου είδους, αλλά δεν θα είναι και η τελευταία. Δίπλα στη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αφρική, το camp Lemonnier. Κάτι λέει το Πεκίνο, έτσι δεν είναι;
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα με κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ θα την βγάλει η Ουάσιγκτον; Δε νομίζουμε.